# Koszmar na jawie: 0. Prolog

            Czasami mam pewien sen. Wyglądam w nim zupełnie zwyczajnie – jestem ubrana jak przeciętna dziewczyna, nie ma nic, co mogłoby wydać się niepokojące. A jednak sen ten jest niezwykły, bo błąkam się w nim po znanych mi miejscach. Jak można gubić się na drogach, które zna się od dzieciństwa? Można, jeśli tylko nie zależy nam na samym przejściu tych dróg, a na tym, by cała podróż miała jakiś głębszy sens. Wtedy zaczyna się tułaczka i łatwo zgubić się nawet w rodzinnej dzielnicy.

            Czemu próbuję sprawić, by ta wędrówka okazała się czymś ważnym? Aby poczuć, że żyję, a życie to ma jakikolwiek sens. Bo na razie wydaje mi się, że ludzie rodzą się i przemijają, po prostu. Nie ma w tym żadnego celu. Jedynie beznamiętny byt, który kiedyś się skończy. A ja pragnę wierzyć, że nie na tym to wszystko polega. Chcę czuć, że moje życie nie było tylko jednym z wielu bezsensownych istnień. Bo jeśli tak jest, to właściwie czemu żyję? Po co mam trwać na tym świecie, skoro i tak kiedyś przeminę? Jestem niepotrzebna, ale nie dlatego, że coś ze mną nie tak. Dlatego, że tak naprawdę nikt z nas nie jest potrzebny.

            Chcę wierzyć, że może być inaczej. Chcę myśleć, że właśnie odkryłam jakiś cel, powód, by nadal istnieć. Ale moja tułaczka nie ma końca, nie znajduję tego, co tak bardzo pragnę odnaleźć. Jest tylko tłum ludzi bez twarzy, których mijam. Ludzi, których tak naprawdę nie obchodzę. Jest także stos moich czynów. Rzeczy dobrych i złych, które zrobiłam, ale które tak naprawdę niczego nie zmieniają, nie nadają istnieniu ludzi żadnego głębszego sensu.  I właśnie wtedy, gdy to sobie uświadamiam, sen staje się najgorszym koszmarem.

            A potem zdaję sobie sprawę, że nie śnię. Wszystko dzieje się naprawdę. W przeciwnym razie przynajmniej mogłabym się obudzić. Lecz to nie koszmar. To rzeczywistość.