# Koszmar na jawie: Rozdział 1. Szczęście tańczące wśród wiatru

Sztuka życia – to cieszyć się małym szczęściem

~ Phil Bosmans

            Liście niespokojnie poruszają się na wietrze. Podrygują niczym w jakimś dziwnym, nieznanym tańcu i wykonują kilka obrotów, by znów opaść. Przyglądam się im w milczeniu. Jesień jest piękna, jeśli potrafi się dostrzec każdą na pozór zwyczajną rzecz. Nie należy zwracać uwagi na deszczowe chmury, które niemal codziennie goszczą na niebie, nie powinno się również narzekać na wiatr. Zamiast tego lepiej podziwiać balet kolorowych liści i wysłuchiwać śpiewu wiatru, który jest tak piękny i czysty tylko o tej porze roku. Wystarczy przystanąć i obserwować, mieć otwarty umysł, a nie słuchać ludzi, którzy uparcie powtarzają, że nie sposób odnaleźć piękna w kilku kruszących się pozostałościach drzewa.

Otulam się szczelniej płaszczem i wciskam ręce do kieszeni. Jest mi zimno. Nie pomyślałam, że przed tak gwałtownymi podmuchami wiatru nie chroni materiał, przez który z łatwością przenika zimne powietrze. Na szczęście właśnie skończyły się lekcje i mogę wrócić do domu. Z lekkim uśmiechem odprowadzam wzrokiem jeden ze złotych liści, który podąża ścieżką wyznaczaną przez kapryśny wiatr. Potem powoli ruszam w stronę domu.

Idę sama. Nie dlatego, że nikt mnie nie lubi. Po prostu stałam jakiś czas, obserwując liście i wszyscy zdążyli już opuścić teren szkoły. Pewnie niektórzy siedzą w swoich ciepłych domach, popijając gorącą herbatę, podczas gdy ja dopiero za dziesięć minut będę mogła odciąć się od wiatru i zimna. Ale nawet w tym zimnie jest coś niezwykłego. Jakby zapowiedź nadejścia kolejnej pory roku. Już niebawem całe miasto okryją płatki śniegu, które będą się mienić w promieniach słońca tysiącami kolorów. Śnieg nie jest biały, jak wszyscy sądzą. Gdyby ci, którzy tak twierdzą, przystanęli choć na chwilę i spojrzeli z uwagą na puchową kołderkę, zobaczyliby, że każda cząstka śniegu żyje własnym życiem, a odbijając słoneczne promienie, przybiera odcienie różu lub błękitu. Tak samo jak poranna rosa objawiająca się na liściach tęczą kolorów.

Stwierdzam, że nie ma sensu iść, kiedy jest tak zimno i postanawiam biec. Do domu docieram po kilku minutach. Mam zarumienione policzki, przyspieszony oddech i czuję się cudownie lekka, szczęśliwa. To zdumiewające, ile piękna można dostrzec w na pozór zwyczajnych rzeczach.

Wchodzę do kuchni. Mama siedzi przy blacie ze swoim laptopem. Pracuje. Właściwie to nic nowego, cud, że w ogóle jest w domu. Zazwyczaj siedzi do późna w pracy, a kiedy wraca, ja czasem już śpię. Z tatą jest podobnie. Teraz też nie ma go w domu, o czym świadczy pusty wieszak na płaszcz i brak czarnych butów na wycieraczce. Jesteśmy tylko ja, mama i jej stały towarzysz – laptop, przy którym kobieta właśnie pracuje. Mama kieruje wielką firmą zajmującą się sprzedażą domów, dlatego praktycznie nie ma czasu na odpoczynek. Zarabia dużo, ale nie musiałaby pracować wcale, bo tata jest reżyserem filmowym i bez problemu zdołałby utrzymać całą rodzinę. Nie musielibyśmy rezygnować ani z dużego mieszkania, ani z żadnej drogiej przyjemności jak najnowsze samochody czy markowe ubrania. Jesteśmy bogaci, bez wątpienia. Właściwie powinnam uczęszczać do prywatnego liceum, ale namówiłam rodziców, żeby zapisali mnie do publicznej szkoły. Nie odpowiadało mi towarzystwo osób, które pieniądze zdołały zmienić w zapatrzonych w siebie egoistów. Tacy ludzie nie potrafiliby podziwiać piękna wirujących liści. Dla nich liczą się tylko przyziemne rzeczy. Pewnie przypadliby do gustu rodzicom o wiele bardziej, niż moi obecni przyjaciele – ci, którzy potrafią oceniać po charakterze, a nie po ubiorze czy ilości gotówki.

W domu nie czuję się dobrze, jest dla mnie o wiele za duży. Zazwyczaj nie zapraszam znajomych do siebie, wolę przesiadywać w ich mniejszych i bardziej przytulnych mieszkaniach. Rodzice tego nie rozumieją, ale nie narzekają, bo nie przepadają za moimi znajomymi. Woleliby, żebym zadawała się z najbogatszymi nastolatkami w dzielnicy, ale ja nie chcę spełniać ich wymagań, przynajmniej nie w tej kwestii.

– Mamo…?  – mój głos dudni w ogromnej kuchni, odbijając się od ścian.

– Hmm? – kobieta nawet nie podnosi wzroku znad komputera.

– Napisałam test z trygonometrii na sto procent!

Nie sposób nie dosłyszeć dumy w moim głosie. Co prawda takie osiągnięcie ucieszyłoby chyba każdego, ale dla mnie jest szczególnie ważne. Rodzice ciągle mieli do mnie pretensje, bo z matematyki dostawałam nienajlepsze oceny. Nieustannie słyszałam, że źle się uczę. Nie jest to prawda, otrzymuję bardzo dobre stopnie niemal ze wszystkich przedmiotów, ale to i tak za mało.

Podczas biegu do domu wyobrażałam sobie uśmiechniętą twarz rodzicielki. Stałabym się wreszcie urzeczywistnieniem jej marzeń – mama ciągle pilnuje bym miała idealne włosy, paznokcie, skórę, niezaprzeczalnie idealne ubrania… Właściwie wszystko musi być we mnie idealne. Zarywałam noce, rozwiązując ponadprogramowe zadania, by tylko spełnić oczekiwania rodziców. Ale było warto.

– Aha – odpowiedź tak krótka i obojętna sprawia mi przykrość.

– Nie cieszysz się? – pytam cicho. Dobry humor spowodowany biegiem i obserwowaniem liści, a także zadowolenie z uzyskania dobrej oceny, powoli się ulatniają.

– Dzień dobry, panie Sandler – mama zaczyna rozmawiać z kimś przez telefon, machnąwszy tylko ręką, bym jej nie przeszkadzała. Spuszczam posępnie głowę i wychodzę z kuchni.

Zamykam się w moim pokoju. To jedyne miejsce, które nie pasuje do pozostałych pomieszczeń w mieszkaniu. Jest urządzony przeze mnie, dokładnie tak, jak chciałam. Cała ścianę obwiesiłam zdjęciami. Kolejna, największa pomalowana jest na intensywny turkus, podczas gdy dwie pozostałe mają odcień gołębioszary. Rodzicom nie podoba się kolor ścian, a już najbardziej zdjęcia. Uważają, że fotografie przyczepiane taśmą klejącą tylko szpecą pomieszczenie.

Meble są w odcieniu ciepłego brązu, wyglądają trochę staromodnie i właśnie dlatego tak bardzo mi się podobają. Mam nawet piękną lampę, którą znalazłam w sklepie z antykami. Idealnie pasuje do klimatu całego pokoju, chociaż rodzice nie wydawali się nią zachwyceni. Biurko jest dosyć masywne, jak przystało na antyczne meble. Nie brak tu starej komody, która czasem zdaje się pochodzić z innego, magicznego świata ani też pięknego fotela, który kiedyś należał do babci. To pomieszczenie jest miejscem, w którym mogłabym spędzić całą wieczność. Podoba mi się tutaj każdy szczegół. Od małego okrągłego stolika, na którym zawsze leży szkicownik i ołówki, po zasłony w kwiatki, cudownie dopełniające całości. Tylko z garderoby nie jestem zadowolona. Od pokoju odgradza ją materiał z tym samym wzorem, co zasłony na oknach, by chociaż trochę pasowała do mojego wyobrażenia o idealnej sypialni. Rodzice wstawili tam typową nowoczesną szafę przepełnioną ubraniami i akcesoriami. Tłumaczyłam, że wolałabym jakieś antyczne meble, ale uparli się, że garderoba urządzona w stylu jednego z kolorowych czasopism jest bardziej funkcjonalna.

Siadam na łóżku i przykrywam się kołdrą. Przez chwilę tylko patrzę na ścianę pustym wzrokiem. Próbuję się uspokoić, ale jest mi przykro. Bardzo długo pracowałam na swoje osiągnięcie. Wiem, że to nic szczególnego, zaledwie jedna z wielu ocen, które w przyszłości nie będą miały znaczenia. Ale tu chodzi o pracę, jaką włożyłam, o to, że starałam się spełnić oczekiwania rodziców. Zarywałam noce, spędzałam popołudnia nad książkami, zamiast z przyjaciółmi. Nie dlatego, że sprawiało mi to jakąkolwiek przyjemność, ale dlatego, że właśnie tego ode mnie wymagano. Chciałam spojrzeć na uśmiechnięte twarze rodziców, usłyszeć, że są ze mnie dumni. Tymczasem zostałam odesłana do pokoju, żeby nie przeszkadzać w rozmowie.

Przez chwilę wbijam pochmurne spojrzenie w torbę, którą położyłam pod ścianą. Jest otwarta i z łatwością można zauważyć podręcznik od trygonometrii. Mam ochotę wstać, wyjąć książkę i cisnąć ją do śmietnika, jednak kilka sekund później uspokajam się.

Może rozmowa mamy rzeczywiście była ważna. Przecież rodzice pracują na moje utrzymanie. Nie mogę narzekać, dają mi wszystko, o co poproszę. Gdybym była rozkapryszoną dziewczyną, spełnialiby wszystkie moje zachcianki. Kochają mnie i na pewno później powiedzą coś o ocenie. A nawet jeśli nie, to przecież nie jestem już małą dziewczynką, oczekującą pochwały na każdym kroku.

Czuję się szczęśliwa. Dostałam dobrą ocenę, mam wspaniałych rodziców, przypomniały mi się liście szybujące na wietrze. Nie ma co rozpamiętywać jednego bezsensownego epizodu. Chwytam szkicownik i zaczynam rysować z uśmiechem na twarzy. To moja pasja, coś, bez czego nie potrafiłabym żyć. Nic nie może się równać niezwykłemu uczuciu, gdy za pomocą kilku na pozór zwykłych kresek napełniam kartkę życiem. Tworzę czyjąś postać, nową historię związaną z rysunkiem. Papier zdaje się ożywać pod dotykiem ołówka. Mogę tworzyć swój własny świat, w którym znajdę wszystko, czego tylko zapragnę. Puszczam cicho muzykę, a potem kraina papieru i szarych ołówków pochłania mnie bez reszty. Całkowicie się w niej zatracam i już po chwili szeroko się uśmiecham. 

~*~

No i proszę, wreszcie pojawił się pierwszy rozdział. A właściwie jego połowa, bo musiałam podzielić go na dwie części, żeby nie odstraszał nikogo swoją długością. Dalsza część pojawi się pewnie już wkrótce. Jeśli chodzi o rozdział 1, to nie jestem z niego do końca zadowolona, czegoś mi w nim brakuje. Ale spędziłam nad nim wiele czasu, ciągle myśląc o tym, jak go poprawić i sprawić, żeby mnie zadowolił. Doszłam do wniosku, że to chyba po prostu niemożliwe, skoro nawet nie wiem, czego mi w nim brakuje. W każdym razie mam nadzieję, że Wam spodoba się on bardziej niż  mnie i że nie zniechęcicie się do tego opowiadania.