# Koszmar na jawie: Rozdział 1. Szczęście tańczące wśród wiatru cd.

Sztuka życia – to cieszyć się małym szczęściem

~ Phil Bosmans

            

            Przyjaciółki nazywają mnie niepoprawną optymistką. Pewnie na moim miejscu byłyby obrażone na mamę albo przynajmniej złe. Ja nigdy nie chwytam kurczowo jednej sytuacji, nie daję się ponieść negatywnym emocjom. Najpierw wszystko dokładnie analizuję i zazwyczaj okazuje się, że nie mam powodu do zmartwień. Poza tym nie lubię się przejmować. Znajdywanie iskierek szczęścia w każdej sytuacji jest o wiele lepszym rozwiązaniem.

Mam swoje własne spojrzenie na świat. Według mnie każda sytuacja zawiera jakąś pozytywną iskierkę, nawet jeśli się jej nie dostrzega. Trzeba jednak cierpliwie szukać. Potem te okruchy szczęścia należy do siebie przyciągać, gromadzić i pamiętać o nich, zamiast skupiać się na kłębisku negatywnych emocji. Nie wiem, czemu właściwie nazywam pozytywne cząstki iskierkami. Może dlatego, że potrafią rozświetlić każdą chwilę i że trzeba dokładnie wypatrywać ich błysku w niektórych sytuacjach. Ja nauczyłam gromadzić iskierki w sobie i czasem czuję się tak przepełniona szczęściem, że mam ochotę skakać z radości. Nadal pamiętam, jak wpatrywałam się w liście. Inni nie zrozumieliby tego właśnie dlatego, że nie potrafią szukać iskierek. Ale one są wszędzie, w mało istotnych rzeczach również. Szczęście szybowało na wietrze razem z liśćmi, a ja przypatrywałam się mu z zachwytem i radością. To niesamowite uczucie, gdy cieszy cię każda chwila. Czasem, gdy poczuję drobne ukłucie smutku, wystarczy, że przypomnę sobie o zapasie iskierek, jakie gromadzę w duszy. W jednej chwili znika cała złość i żal. Pozostaje tylko uśmiech i wspomnienia przyjemnych chwil, a także myśl, że nie ma sytuacji do końca złych, to ludzie nie potrafią dostrzegać szczęścia.

Szkicuję uśmiechniętą dziewczynę, tańczącą wśród wirujących liści. W pewnym sensie jestem to ja. Pewnie wyglądałam podobnie, stojąc na chodniku i przypatrując się baletowi natury. Z drugiej strony postać na rysunku jest zupełnie do mnie niepodobna. Ma inne włosy, inne oczy i nawet inny uśmiech. Ale z tą dziewczyną łączy mnie umiejętność dostrzegania piękna świata. Przez chwilę wpatruję się w kartkę, a potem wkładam ją do teczki, w której trzymam prace.

Czuję się wolna i szczęśliwa. Nie ma takiej rzeczy, która potrafiłaby doszczętnie zepsuć mi humor. To chyba dobrze, chociaż wieczni optymiści nie zawsze są pozytywnie odbierani. Ale czy byłabym optymistką, gdybym przejmowała się zdaniem innych? Nie jestem samotnikiem, potrzebuję otaczać się ludźmi, ale na szczęście moje nastawienie do świata sprawia, że znalazło się kilku takich, z którymi dobrze mi się rozmawia.

Spoglądam przez okno w zamyśleniu. Jutro znów pójdę do szkoły. Ma wrócić moja przyjaciółka, której nie widziałam już bardzo długo. Próbuję sobie wyobrazić, czy się zmieniła, ale tak naprawdę wiem, że to niemożliwe. Są ludzie, którzy zawsze pozostają tacy sami i jest to ich zaletą, a nie wadą. Z zadowoleniem uświadamiam sobie, że po raz kolejny udało mi się odpędzić od siebie nieprzyjemne myśli.

Spoglądam na zeszyt i otwieram go na stronie z napisem „Funkcje trygonometryczne: 100%”. Uśmiecham się szeroko, poprawiam pomiętą kołdrę, by mama nie zezłościła się o bałagan, a potem schodzę na dół.

– Joslyn, nastaw wodę na herbatę – prosi moja rodzicielka, nawet nie podnosząc wzroku znad ekranu komputera. Już nie rozmawia przez telefon, ale najwyraźniej nadal jest czymś bardzo zajęta.

– Dobrze – ruszam w stronę czajnika, ale na chwilę jeszcze zatrzymuję się i obracam w jej stronę. – Widziałaś jak ładnie jest na dworze? – pytam z szerokim uśmiechem.

Mama unosi głowę i wygląda przez okno. Przez moment odnoszę wrażenie, że udało nam się nawiązać porozumienie i wreszcie ktoś oprócz mnie dostrzegł piękno wirujących liści. Gdy kolejne z nich obijają się o szybę, widzę złote błyski. Tymczasem mama odwraca wzrok z powrotem w stronę komputera i stosu papierów leżących tuż obok.

– Zaraz zacznie padać, znów pojawi się pełno kałuż i łatwo będzie ubłocić buty. Czasem zastanawiam się, czemu ty wiecznie się uśmiechasz. Nie wiem, co pięknego widzisz w ciemnych chmurach. To raczej przygnębiające.

Nie zrozumiała. Ale ja nie zamierzam niczego tłumaczyć. Najwidoczniej jest zbyt zajęta pracą, ale w jakiś wolny dzień, gdy nie będzie się przejmowała kolejnymi klientami, zabiorę ją na spacer i wszystko wyjaśnię. Na pewno zrozumie całe piękno, którego teraz nie dostrzega przez zapracowanie. Ja też czasem, gdy siedzę do późna nad książkami, zapominam o cudownościach, które mnie otaczają.

– Joslyn, proszę cię, idź na górę. Trochę mi przeszkadza ta twoja krzątanina.

Kiwam tylko głową i ruszam w stronę schodów. Mam ochotę wbiec po nich w podskokach, ale nie chcę przeszkadzać mamie jeszcze bardziej. Usiłuję stawiać kroki jak najciszej.

– Joslyn… – mama odzywa się, gdy jestem już w połowie schodów. Przystaję z nadzieją, że może dostrzegła piękno liści za oknem albo chce mi pogratulować oceny. – Co z moją herbatą?

Zbiegam po schodach, chwytam czajnik i nalewam wrzątku do kubka. Stawiam go obok mamy, a ona tylko kiwa głową, nie podnosząc wzroku. Uśmiecham się lekko, ale moja rodzicielka tego nie dostrzega, pochłonięta własnym światem domów na sprzedaż. Przez chwilę stoję i przyglądam się skomplikowanym umowom i mailom do klientów.

– Joslyn, proszę cię, nie przeszkadzaj.

Odwracam się i ruszam po schodach, znów starając się iść jak najciszej.

– I proszę, zachowuj się cicho, mam jeszcze mnóstwo pracy.

Wchodząc do sypialni, myślę o tym, jak ciężko rodzice pracują, by tylko zapewnić mi wszystko, czego potrzebuję. Spoglądam na meble, garderobę, w której piętrzą się ubrania, a także sporych rozmiarów biblioteczkę w pokoju na przeciwko. Widzę ją przez otwarte drzwi i mogę podziwiać ogrom książek w błyszczących okładkach.

Rodzice dają wszystko, o co poproszę. Z wyjątkiem jednego – często bywa, że nie mają dla mnie czasu, a o wiele bardziej od kolejnych ubrań wolałabym chwilę spędzoną z rodziną. Ale przecież są jeszcze weekendy. Wtedy rodzice odpoczywają. Nie ma się czym przejmować, już niedługo sobota.   

~*~

Nareszcie znalazłam czas, by zamieścić drugą część rozdziału pierwszego. Kolejne rozdziały również będę zamieszczała w częściach, ze względu na to, że są dość długie. Chciałam podziękować wszystkim za miłe komentarze pod poprzednimi postami. Cieszę się, że mam dla kogo pisać i przede wszystkim, że to, co piszę, komuś się podoba. Dzięki tylu miłym słowom miałam wielki zapał do pisania i na moim komputerze już czekają gotowe do publikacji kolejne rozdziały. Mam nadzieję, że dalsza część rozdziału pierwszego się Wam spodobała.