# Teorainn: Rozdział 19.

           

Dopłynęli do portu szybciej, niż się spodziewała. Zapewne było to tylko złudzenie, bo wiatr wcale im nie sprzyjał i trzeba było włożyć mnóstwo wysiłku, by skierować statek we właściwym kierunku. Chłopiec okrętowy podał jej rękę, a ona chwyciła ją i wdzięcznie zeskoczyła na ląd. Kaptur długiego płaszcza na chwilę się obsunął, ale błyskawicznie go poprawiła, na powrót ukrywając włosy pod ciemnym materiałem. Na wyspie czuła się cudownie, chociaż wcale nie dlatego, że miejsce to posiadało jakiś urok. Mogłaby się udać gdziekolwiek, byle tylko płynąć, a potem postawić nogę na nieznanym lądzie i to wystarczyło.

Rodzice postanowili odwiedzić znajomych z odległej wioski i mieli tam zabawić prawie tydzień, a Cahan nie zamierzała tego czasu zmarnować. Kiarę bez reszty pochłonęły ślubne przygotowania, więc nawet nie próbowała odwieść siostry od pomysłu wypłynięcia w rejs. Pozostawała jeszcze kwestia służby, ale kilka monet załatwiło sprawę. Rodzice często powtarzali, że brzęk pieniędzy może zdziałać cuda i rzeczywiście mieli rację.

Chłopiec okrętowy pilnował Cahan z wielkim zaangażowaniem. Najwyraźniej nie podobał się mu pomysł przewożenia dziewczyny klasy pierwszej, tym bardziej, że ci wysoko urodzeni zwykle nie podróżowali statkami handlowymi. Na szczęście kapitan nie miał podobnych problemów, kiedy tylko ujrzał srebrne monety.

Cahan irytowała ta kontrola. Jakby nie wystarczało, że w domu pilnowano jej na każdym kroku! Teraz pragnęła odpocząć od stałego nadzoru, bawić się, smakować życia, ale wciąż czuła na sobie spojrzenie chłopaka. W dodatku był to ten sam młodzieniec, któremu niedawno postanowiła się zwierzyć. Co prawda otrzymał zapłatę za milczenie, ale z pewnością nie zapomniał słów, które wypowiedziała. Ta świadomość ją krępowała.

Przyjrzała się swojemu towarzyszowi z uwagą. Właściwie niczym się nie wyróżniał. Miał szare oczy i brązowe włosy w nijakim kolorze. Nie były ścięte przy samej skórze, ale nie opadały także na oczy. Chłopak był bardzo opalony, a na karku schodziła mu skóra. Nie nazwałaby go przystojnym, ale również nie brzydkim. Chyba we wszystkim był przeciętny. Taki zwykły człowiek, który z łatwością ginie w tłumie. Jego oczy i włosy zdawały się wyblakłe, jakby jeszcze bardziej miały ułatwić mu wtopienie się w otoczenie. Może zawsze takie były, a może ich kolor zmieniło słone, morskie powietrze. Właściwie to nie miało znaczenia. Jedyne, czym chłopak mógł się szczycić, to umięśnione ramiona, typowe dla pracujących fizycznie, nisko urodzonych młodzieńców. Pomagał rozładowywać towary ze statku, a czasem, kiedy było trzeba, wiosłował, dlatego jego ciało tak wyglądało. Kiedyś wszedł na pokład bez koszuli. Szybko się zakrył, kiedy zauważył Cahan, ale dziewczyna miała okazję przyjrzeć się jego sylwetce.

A teraz ciągle na nią patrzył. Kiedy zeszła ze statku i udała się w przypadkowym kierunku, podążał za nią. Możliwe, że to kapitan poprosił go o nadzorowanie Cahan, tak dla pewności, że nic jej się nie stanie. Jeśli przydarzyłby się jej jakiś wypadek, życie kapitana zmieniłoby się w koszmar.

– Nie mogę! – jęknęła, gdy skręciła w kolejną uliczkę, a chłopiec okrętowy zrobił to samo. – Jesteś taki irytujący, kiedy się za mną włóczysz. Zostaw mnie chociaż na chwilę. Proszę… Zapłacę…

Zaczęła grzebać w małej sakiewce, którą ukryła w rękawie sukni. Chłopak spojrzał na nią swoimi szarymi oczami w jakiś dziwny sposób, którego się po nim nie spodziewała. Oczekiwała, że dostrzeże chciwy błysk, tymczasem on wyglądał na urażonego. W końcu znalazła srebrną monetę, ale kiedy próbowała mu ją wcisnąć do ręki, odsunął się ostentacyjnie.

– Co to, jakiś niemy protest? – parsknęła. – Nie wiedziałam, że jesteś tak zamożny i możesz rezygnować z dodatkowych pieniędzy.

Chłopak wciąż milczał. Zaczęła rozważać, czy aby nie jest niemową. Czasem odcinano ludziom języki, nieraz o tym słyszała, chociaż nigdy nie widziała człowieka, którego rzeczywiście spotkałby taki los.

Skręciła w kolejną uliczkę, a chłopak posłusznie podążył za nią. Irytował ją tak bardzo, że miała ochotę zacząć krzyczeć i tupać nogą jak mała dziewczynka. Zamiast tego kilka razy przyspieszała, zwalniała i zmieniała kierunku, chcąc zgubić swojego towarzysza. Dzielił ich jednak zbyt mały dystans, by zdołała to zrobić.

Nagle przyszedł jej do głowy pewien pomysł. Gwałtownie się zatrzymała tak, że chłopiec okrętowy prawie na nią wpadł. Odwróciła się w jego stronę i spojrzała wprost w te pospolite, szare oczy. Tęczówki Oisina też były szare, ale jednocześnie miały w sobie coś niezwykłego. Te były po postu nudne.

– Muszę gdzieś pójść. Gdzieś, gdzie tobie nie wolno – spojrzała na niego znacząco, ale kiedy zrobiła krok, on podążył za nią. – Nie rozumiesz. Muszę załatwić coś. Potrzebę – jęknęła, kiedy nadal wpatrywał się w nią bez wyrazu. Dopiero po tych słowach zarumienił się i spuścił głowę. – Zaraz przyjdę – wskazała na drzwi gospody, przed którą się znajdowali i weszła do środka.

Odetchnęła z ulgą, kiedy chłopak został na zewnątrz. Pewnym krokiem pomaszerowała do miejsca przeznaczonego dla pań, po drodze wymijając kilku pijanych mężczyzn. Było tam okno tak, jak oczekiwała. Znajdowało się wysoko, więc musiała przystawić jakąś skrzynię, którą dostrzegła na korytarzu. Sądząc po zapachu, znajdowały się w niej przyprawy.

Niezbyt wdzięcznie wdrapała się na skrzynię, a potem jeszcze mniej wdzięcznie usiłowała wejść na okno. Usłyszała zdumiony pisk. Odwróciła wzrok i ujrzała dwie kobiety. Uświadomiła sobie, że płaszcz rozchylił się, ukazując zbyt krótką sukienkę, a przez to, że stała wyżej, można było dostrzec wszystko, co znajdowało się pod materiałem. Kobiety musiały poczuć się zgorszone. Cahan wcale to nie obeszło. Upewniła się jedynie, że kaptur wciąż zakrywał jej twarz, a potem ze spokojem wydostała się z gospody.

Wylądowała z okropnym, głuchym odgłosem i jęknęła, kiedy poczuła ból w kostce. Może i zachowywała się zupełnie inaczej niż prawdziwa dama, ale zdecydowanie nie potrafiła wspinać się jak mężczyźni. Ale przynajmniej pozbyła się chłopca okrętowego i wreszcie zyskała odrobinę wolności. Zastanawiała się, jak długo ten nieszczęśnik będzie tkwił przed drzwiami gospody. Jeśli był bystry, już wkrótce mógł wyruszyć na poszukiwanie. Cahan pospiesznie naciągnęła kaptur, który zdążył się obsunąć, odsłaniając całą twarz i ruszyła przed siebie w poszukiwaniu nowych wrażeń.

Błąkała się po wiosce, oglądając stragany i wsłuchując się w przyjemny gwar. Właściwie stoiska, jakie tu zastała, niczym nie różniły się od tych nadbrzeżnych na jej własnej wyspie. Mimo wszystko w tej części Ádh dało się wyczuć inność, egzotyczność i coś, co sprawiało, że Cahan nabrała ochoty, by nigdy nie wracać do domu.

Jakiś handlarz zaoferował jej rybę. Zamachał dziewczynie przed twarzą martwym zwierzęciem, a ona gwałtownie odskoczyła i wydała z siebie zduszony pisk. Może i była odważna, ale nie potrafiła znieść widoku martwej zwierzyny, nawet jeśli potem bez wyrzutów sumienia ją zjadała. Ale pieczeń czy ryba po przygotowaniu wyglądała zupełnie inaczej – pokrojona na kawałki, przyprawiona i aromatyczna, a nie zawierająca w sobie jeszcze wspomnienie życia i zbyt wczesnej śmierci.

Sprzedawca się zaśmiał, ale nadal nie ustępował. Przez chwilę Cahan miała ochotę wcisnąć mu do ręki monetę, by wreszcie odpuścił, ale wolała nie wydobywać spod rękawa sakiewki, w której znajdowało się dużo pieniędzy. Mogłaby wzbudzić zainteresowanie, bo przecież płaszcz, jaki nosiła, stanowił ubiór typowy dla mieszczaństwa. Jeszcze ktoś wziąłby ją za złodziejkę albo rozpoznał szlachetną twarz rodu de Burgh i powiadomił o wszystkim rodziców.

Kiedy już uwolniła się od handlarza, zaczęła coraz bardziej zagłębiać się w wąskie uliczki miasta. Ze wszystkich stron otaczały ją głosy, zapachy i śmiechy. Usłyszała jakąś piękną melodię wygrywaną przez ulicznego muzyka i zapragnęła na chwilę przystanąć, by dłużej posłuchać. To był młodzieniec, kilka lat starszy od niej, odziany w ładną, ale bardzo zniszczoną koszulę. Uśmiech nie schodził mu z twarzy i widać było, że grajek wzbudzał zainteresowanie przechodniów. Wiele dziewczyn klasy średniej i trzeciej wbijało w niego utęskniony wzrok.

Gdyby nie słońce przesuwające się po niebie, byłaby pewna, że spędziła na rogu uliczki zaledwie chwilę. Ale kiedy się zatrzymała, znajdowało się w najwyższym punkcie, a teraz zawisło tuż nad dachami domów. Cahan wcale się tym nie przejmowała, bo statek odpływał dopiero o świcie. Co prawda obiecała kapitanowi, że na noc zjawi się w kajucie, ale do zmroku było jeszcze daleko.

– A teraz ostatnia piosenka specjalnie dla tej cudownej damy – niespodziewanie oznajmił grajek. Wskazywał wprost na Cahan.

Serce mocniej jej zabiło. Wszyscy ludzie odwrócili się w jej stronę. Nie wiedziała, czym zasłużyła sobie na ten zaszczyt. Nie zdziwiłoby jej, gdyby coś takiego zdarzyło się na wyspie, gdzie mieszkała. Tam nie chowała się pod płaszczem, widać było, że pochodzi z klasy pierwszej i nawet gdyby była bardzo brzydka, wszyscy niżej urodzeni młodzieńcy wbijaliby w nią wzrok. Ale teraz? Kiedy wyglądała na przeciętną dziewczynę? Muzyk nawet nie wiedział, jak wyglądała, bo wciąż nie zdejmowała kaptura.

– Dla mnie? – wykrztusiła zdziwiona.

– Tak, właśnie dla pani. Jeszcze nikt nie słuchał mnie tak długo. Czuję się zaszczycony. – Posłał jej olśniewający uśmiech, a jej przyspieszyło serce. Gdyby naprawdę stanowiła część załogi, wiodłaby takie życie codziennie, a muzyczni grajkowie wciąż dedykowaliby jej piosenki i posyłali uśmiechy.

Czuła się niesamowicie, kiedy muzyk zaczął grać, patrząc prosto na nią. Kiedy była gdzieś z Kiarą, to nią zachwycali się młodzieńcy. Przede wszystkim dlatego, że siostra wydawała się ułożona, perfekcyjna, cudowna pod każdym względem. Cahan często nonszalancko oznajmiała, że nie potrzebuje zalotów zbyt idealnych i bardzo nudnych adoratorów, ale było jej smutno, gdy żaden nie zwraca na nią uwagi.

A teraz wreszcie tylko ona się liczyła. Muzyka była piękna, a głos młodzieńca czysty i melodyjny. Cahan czuła się, jakby tkwiła w zupełnie innym i lepszym pod każdym względem świecie. Ludzie czekali w ciszy, a kiedy ostatni dźwięk wybrzmiał, zaczęli klaskać. Młodzieniec ukłonił się i zachęcał ludzi, by wrzucili mu do czapki kilka miedziaków.

Tylko Cahan tkwiła w miejscu, szukając w sakiewce odpowiedniej monety. Próbowała to zrobić dyskretnie tak, by nikt nie zauważył zawartości małego woreczka, ale nim się spostrzegła, wszyscy zniknęli, a ona została sama z grajkiem. Chłopak zatrzymał się przed nią z szerokim uśmiechem.

– Nie musisz płacić. Twoja obecność przez tak długi czas była dla mnie wystarczającą nagrodą.

– Miło mi to słyszeć, ale zasługujesz na monety – odpowiedziała. Zdziwiły ją słowa, których użyła. Brzmiały bardziej jak te, które wypowiedziałaby w takiej sytuacji Kiara.

Uważając, by nie odsłonić zawartości woreczka, w roztargnieniu wyjęła pieniądz i pospiesznie cisnęła go do czapki. Usłyszała cichy brzęk, kiedy uderzył w inne monety. Chłopak przez chwilę wpatrywał się w Cahan w milczeniu. Na jego twarzy gościło oszołomienie.

– Nie mogę tego przyjąć. To pewnie twoja miesięczne wynagrodzenie…

            Spojrzała z przestrachem na monetę. Srebrną, nie miedzianą. Rzeczywiście, dla osoby klasy średniej to był majątek, dla niej tylko jedna z wielu monet, zdecydowanie mniej wartościowa od złotej. Poczuła ukłucie strachu. Była taka nieostrożna! Kiara nigdy nie popełniłaby podobnego błędu.

– Mieliśmy bardzo dobry miesiąc na statku. Otrzymaliśmy więcej, niż ktokolwiek się spodziewał. Wiem, że może zachowuję się zbyt rozrzutnie, ale uważam, że twoja gra zasługuje na taką zapłatę.

– Bardzo dziękuję, chociaż nadal czuję się z tym nieco niezręcznie. Czy jesteś pewna?

Energicznie pokiwała głową. I wtedy spadł jej kaptur.

To nie miało aż takiego znaczenia. Powoli zapadał zmrok i nie sądziła, by ktoś ją poznał. Młodzieńca, który dla niej grał, nigdy nie spotkała, bo pewnie nie wypływał poza swoją wyspę. Nie mógł powiązać rysów twarzy ze szlachetnym nazwiskiem. Mimo tego Cahan poczuła się naga, jakby ktoś mógł nagle odkryć prawdę. Znów skryła twarz pod ciemnym materiałem najszybciej, jak tylko to było możliwe.

– Och, jesteś naprawdę piękna – westchnął młodzieniec. Wiedziała, że kłamał, bo twarz miała raczej przeciętną, ale i tak poczuła się cudownie.

– Miło mi to słyszeć – uśmiechnęła się, a jej serce wypełniło ciepło.

– Czemu chowasz tak urodziwą twarz pod kapturem? – zapytał.

– Ojciec nie lubi, kiedy się tu włóczę – odpowiedziała. Przynajmniej po części mówiła prawdę.

– Och, jakaś ty tajemnicza – zaśmiał się. – Masz może ochotę na spacer? – zapytał, wyciągając ramię.

Chociaż włóczenie się z nowo poznanymi mężczyznami w dodatku niżej urodzonymi, było bardzo nieodpowiedzialne, Cahan w ogóle nie myślała o konsekwencjach. Zamierzała cieszyć się prawdziwą wolnością. Bez wahania ujęła ramię młodzieńca i pozwoliła, by prowadził ją kolejnymi uliczkami.

Opowiadał jej, jak zaczął grać. Jego ojciec był lutnikiem, który cieszył się powszechnym uznaniem. Chłopak już od małego lubił przesiadywać w warsztacie i obserwować proces powstawania instrumentów. Szybko zapragnął nauczyć się grać, więc ojciec wysłał go do znajomego muzyka. Z czasem zaczęło im braknąć pieniędzy na opłacanie lekcji, więc chłopak poszedł na ulicę, gdzie inni grajkowie pomogli mu doskonalić umiejętności. Od tamtej pory zarabiał grą na życie i nie wyobrażał sobie, by mógł robić coś innego.

– Moja przyjaciółka również jest muzykiem. I to niezwykle zdolnym – wtrąciła Cahan.

– A na czym gra? Może kiedyś ją poznam i stworzymy duet…

Już otwierała usta, by powiedzieć o harfie, ale takie instrumenty kosztowały majątek i nikt klasy średniej nie mógł sobie na nie pozwolić. Szczególnie na tak piękną, ręcznie zdobioną harfę, jaką dostała od rodziców Deirdre.

– Na violi – wymieniła więc pierwszy instrument, jaki przyszedł jej do głowy. – Ale obawiam się, że nie będziesz miał okazji jej poznać. Ona nie rusza się z naszej wyspy. Niezbyt dobrze znosi podróże morskie…

Oczywiście było to kłamstwo, ale Cahan nie chciała mówić o sobie zbyt wiele. Już i tak wzbudziła podejrzenia srebrną monetą i o mało co nie powiedziała o harfie Deirdre. Tymczasem chłopak prowadził ją w kolejne uliczki, aż w końcu skręcili w jakąś niezwykle wąską i ciemną. Nie było tu ludzi, a w nielicznych oknach panowała ciemność.

– Może pójdziemy w jakieś mniej ponure miejsce? – zaproponowała Cahan, przystając.

– Nie, to naprawdę będzie odpowiednie. Zobaczysz – nalegał chłopak.

Wtedy uświadomiła sobie, że chce ją pocałować. Wszystko tak dokładnie przemyślał – zaprowadził ją daleko, by nie narażać na ryzyko spotkania ojca, o którym opowiedziała. Chociaż przez chwilę czuła wahanie, bo przecież młodzieniec pochodził z klasy średniej, zdała sobie sprawę, że całe zdarzenie i tak pozostanie tajemnicą. Poza tym zawsze marzyła o życiu dziewczyny ze statku, a gdyby rzeczywiście nią była, często całowałaby nowo poznanych chłopców, w tym także ulicznych grajków.

Pozwoliła poprowadzić się w głąb uliczki, a po chwili poczuła na ustach dotyk warg chłopaka. Zabawne, że nawet nie znała jego imienia, chociaż przecież ona sama również się mu nie przedstawiła. Nie próbowała się opierać. Pachniał tak, jak wszyscy młodzieńcy klasy średniej – straganami i świeżym powietrzem. Taki zapach był o wiele przyjemniejszy niż typowa dla najzamożniejszych woń czystości i drogich materiałów kojarząca się jedynie z nudą.

Po chwili pocałunki stały się bardziej natarczywe. Cahan poczuła, że chłopak przyciska ją do muru. Nie było jej wygodnie, ale starała się o tym nie myśleć. Właśnie przeżywała cudowną przygodę. Ale potem ręce chłopaka zsunęły się niebezpiecznie nisko, rozchyliły jej płaszcz i zaczęły podwijać sukienkę.

            – Co robisz? – zapytała, odsuwając głowę i przerywając pocałunek.

– Jak to co? Nie udawaj naiwnej. Wiesz, jacy są uliczni muzycy – uśmiechnął się niebezpiecznie. W tym momencie stracił cały swój urok.

– Nie, źle mnie zrozumiałeś. Ja nie chcę… Nie wiedziałam…

– Nie wiedziałaś? Wszystkie dziewczyny to wiedzą. Chyba, że to takie zagranie. Lubisz udawać bezbronną? – zapytał.

Zaczęła się mu wyrywać, ale miał dużo siły. Przycisnął jej ręce do muru. Próbowała krzyczeć, ale brutalnie ją uciszył. Poczuła świdrujący ból i zdała sobie sprawę, że cienki strumień krwi spływa jej po skroni. Jeszcze nigdy żaden mężczyzna jej nie uderzył. Wśród mieszkańców klasy pierwszej takie zachowanie było nie do pomyślenia.

Teraz zaczynała wszystkiego żałować. Trzeba było siedzieć w domu i wieść nudne życie. Po co wyrywała się na statek? A nawet jeśli popłynęła, jak mogła być tak głupia, by pójść na spacer z nieznajomym? Czuła się całkowicie bezbronna, chociaż zazwyczaj panowała nad sytuacją. Nie mogła nic zrobić i po chwili zdała sobie sprawę, że płacze.

– Nie rycz – warknął grajek. Zdążył stracić cały swój urok. – Przecież wiedziałaś, co cię czeka.

Zauważyła błysk noża. Chciała krzyknąć, ale głos uwiązł jej w gardle. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że to nie muzyk trzyma ostrze, ale ktoś zupełnie inny, ktoś, kto przyłożył grajkowi nóż do szyi. Cahan nie była pewna, czy powinna się cieszyć. A jeśli ten człowiek zabije ich oboje? Już chyba wolała gwałt. Czemu w ogóle zachciało jej się bawić w dziewczynę okrętową?!

– Puść ją – usłyszała cichy szept, przypominający syczenie węża albo warczenie dzikiego kota. – Puść albo poderżnę ci gardło.

Poczuła, że uścisk na jej nadgarstkach zelżał, a potem usłyszała okropny odgłos i grajek zniknął jej z oczu. Został powalony na ziemię przez jej wybawcę, który właśnie uderzył młodzieńca lutnią. Gryf się złamał, a dwie struny pękły, na co grajek zareagował z okropnym jękiem.

– To była moja lutnia. Prezent od taty.

– Dostałeś od niej srebro. Kupisz sobie nową – warknął znów głos. – Albo nie, oddasz jej te pieniądze i wszystkie, które dzisiaj zarobiłeś w ramach zadośćuczynienia. I nigdy więcej nie próbuj wykorzystać kobiet, bo naprawdę skończysz z poderżniętym gardłem.

Muzyk nie spełnił jednak tego żądania, tylko czym prędzej uciekł. Dla Cahan było to bez znaczenia. Najważniejsze, że się uwolniła.

Zaczęła rozmasowywać nadgarstki. Nawet w ciemności dostrzegła na nich pręgi. Miała nadzieję, że znikną w ciągu kilku dni, ale wiedziała, że przez jakiś czas będzie skazana na suknie z długim rękawem.

Spojrzała z wdzięcznością na swojego wybawcę. Chłopak przysunął się niebezpiecznie, więc zadrżała. Miała zamiar go uderzyć, kiedy podniósł rękę w stronę jej twarzy. Czyżby to był kolejny gwałciciel? Wspomniał o pieniądzach, które dała grajkowi, a to oznaczało, że obserwował ją od dłuższego czasu.

Ale on wcale nie unieruchomił jej po raz drugi i nie zmusił do pocałunku. Zamiast tego starł krople krwi z jej skroni. Dopiero wtedy dostrzegła, że ma przed sobą chłopca okrętowego. Co za szczęście, że w końcu ją znalazł!

– Przepraszam – jęknęła.

Bez zastanowienia padła chłopakowi w objęcia. Poczuła, że zesztywniał i miał ochotę ją odsunąć. Nic w tym dziwnego – ona pochodziła z rodu de Burgh, a on z klasy trzeciej i nie powinni sobie pozwalać na bliskie kontakty. Cahan potrzebowała wsparcia bardziej niż kiedykolwiek, ale zapach morza i soli, który nieustannie towarzyszył okrętowemu chłopcu, uświadomił ją, jak bardzo niestosownie się zachowała.

– Jestem taka głupia. Po co uciekałam? Już nigdy tego nie zrobię. Na każdym kolejnym rejsie pozwolę, żebyś za mną chodził. Chyba rzeczywiście potrzebuję opieki. Moja siostra wiecznie mi powtarza, że nie mogę być taka uparta. Widocznie ma rację… – Na chwilę uniosła głowę i dostrzegła w jego oczach coś, co bardzo się jej nie spodobało. – O nie! Tylko nie mów, że nie będzie kolejnych rejsów. Muszą być! Muszą! Ja uwielbiam pływać, rozumiesz? Nie możecie mi tego zabrać! Nie możecie…

Teraz już naprawdę zanosiła się płaczem, a chłopiec okrętowy nieporadnie głaskał ją po plecach. Nie wiedziała nawet, jak mu na imię, ale tak było lepiej. Przynajmniej stanowił dla niej bezosobową część załogi. Chociaż teraz, po tym, co się stało, po tym jak ją uratował, przestał być obcy i zyskał miano wybawiciela.

 – Nie wierzę – westchnęła. – Jestem Cahan de Burgh, ja nigdy nie płaczę! To znaczy udaję, że twardą, niezłomną i odważną, ale czasami naprawdę czuję się samotna. Nie powiem wszystkiego Deirdre i Kiarze. Ufam im, naprawdę, ale chyba łatwiej jest mi rozmawiać z nieznajomymi, a przed przyjaciółmi udawać kogoś innego, lepszego. Kiara właśnie wychodzi za mąż. Pewnie słyszałeś plotki, bo o naszym rodzie dużo się rozmawia. Nie chciałabym mieć takiego męża jak Alan, ale zazdroszczę im, że wiedzą, czego chcą. Co prawda ja też wiem, czego pragnę, mówiłam ci już nawet. Chciałabym podróżować z handlarzami, nie jak szlachetna dziewczyna, bo takie nie przeżywają przygód. Kiara ma realne marzenia, wszystkie po kolei się spełniają, a tymczasem ja prawie zostałam zgwałcona i w dodatku kiedyś będę musiała wydorośleć i porzucić rejsy. Stanę się nieszczęśliwa i pozbawiona marzeń. Chociaż biorąc pod uwagę dzisiejsze wydarzenia, chyba powinnam cieszyć się ze swojego nudnego życia.

Chłopak milczał. Nie było to nic nowego. Chwila, w której groził grajkowi, była pierwszą, w której Cahan usłyszała jego głos. Nie miała ochoty się ruszać, ale zmierzch już zapadł, a poza tym coraz bardziej niezręcznie czuła się w towarzystwie swojego wybawcy. Odchrząknęła więc, poprawiła włosy i sukienkę, jakby nic się nie stało, a potem powoli ruszyła wąską uliczką. Młodzieniec podążył za nią.

Przystanęła, kiedy o czymś sobie przypomniała. Zaczęła grzebać w sakiewce i wydobyła z niej dwie srebrne monety, które wręczyła chłopakowi. Podwójne srebro za podwójne milczenie – za milczenie przed całym światem, za które płaciła mu przy każdych zwierzeniach, a także srebro za udawanie, że sytuacja z ulicznym grajkiem nigdy nie miała miejsca.

Co dziwne, młodzieniec z obojętnym wyrazem twarzy schował monety do kieszeni. Reagował w podobny sposób za każdym razem, kiedy mu płaciła. Dla niego to był majątek, a mimo wszystko Cahan odniosła wrażenie, że dodatkowe pieniądze wcale go nie ucieszyły. 

~*~

To chyba mój ulubiony rozdział w całej tej historii, a przynajmniej jeden z ulubionych, dlatego jestem bardzo ciekawa Waszych opinii.