# krótkie formy: Kawiarnia

(I miejsce w kategorii proza w VIII Ogólnopolskim Konkursie Literackim Młodych "O wachlarz Wilhelminy")

Siedzę pod ścianą. Wszyscy gdzieś poszli, ale kompletnie mnie to nie obchodzi. Właściwie wolę, kiedy w pobliżu nie ma ludzi. Wtedy przynajmniej nikt dziwnie się nie patrzy. Wcale się w takich chwilach nie nudzę. Teraz na przykład bardzo zafascynowała mnie sznurówka w bucie. To niewiarygodne, że ma taką ciekawą strukturę, drobne wzorki. W dodatku na końcu jest zakończona bardzo pomysłowym, małym elementem, który ściska materiał i sprawia, że sznurówka jest cienka. Dzięki temu łatwiej przekłada się ją przez dziurki.

Aglet – tak to się chyba nazywa.

– Wszystko w porządku? – ktoś nagle pyta. Mam ochotę nie odpowiadać, ale w końcu lekko kiwam głową. – Lekcje już się skończyły, a ty tu siedzisz, więc pomyślałam, że może podejdę…

To dziewczyna z mojej klasy. Chyba ma na imię Marzena. Nie rozumiem, czemu w ogóle się do mnie odzywa. Chętnie posiedziałabym w ciszy jeszcze trochę. Nie patrzę na swoją rozmówczynię w nadziei, że może sobie pójdzie, ale ona nie rusza się z miejsca.

– Idę z dwójką znajomych do kawiarni. Może chcesz się wybrać z nami?

Spogląda na mnie niepewnie, widzę to kątem oka. Nadal milczę, prosząc w duchu, żeby sobie poszła. W końcu powoli obracam głowę w jej stronę, chociaż wolałabym nadal przyglądać się sznurówce.

– Po co?

– Żeby coś zjeść. Albo wypić – odpowiada niepewnie. Najwyraźniej jest zdziwiona, że odpowiedziałam.

– Co wypić?

– No nie wiem. Na przykład herbatę…

– Czarną? Bez cukru i z cytryną? – pytam. Taką dostaję w domu. Zawsze musi być czarna i niesłodzona. A jeśli cytryny nie ma, to wtedy piję wodę. Herbata nie może być bez cytryny. I koniecznie w białym kubku.

– Może być czarna bez cukru – kiwa głową. Ma dziwny wyraz twarzy. Mama powiedziała mi kiedyś, że to się nazywa zmieszanie.

– I z  cytryną – dodaję z naciskiem. – W białym kubku.

– Tak, oczywiście. Mają tam cytrynę. I białe kubki. To co, idziesz?

Chyba uznaje, że się zgodziłam, bo ciągnie mnie za rękę. Podążam za nią bez słowa. Wiem, że trochę dziwnie chodzę. Słyszałam, jak czasem ludzie śmiali się za moimi plecami, że ciągle jestem sztywna. Nie umiem jednak inaczej. Zresztą nie lubię zmian.

Kiedy już jesteśmy w kawiarni, zajmujemy stolik przy oknie. Naprzeciwko mnie i Marzeny siada jakichś dwóch chłopaków. Chyba chodzą do tej samej szkoły co my, ale nie jestem pewna, bo wolę im się nie przyglądać. Zamiast tego przypatruję się serwetce leżącej na stole. Na krawędziach ma regularne wgłębienia. To taka ozdoba. Identyczne serwetki dostaje się przy kupowaniu lodów w wafelku. Zawsze jem lody z budki przy drugim skrzyżowaniu. Zawsze czekoladowe, zawsze dwie gałki.

– Cześć, Marzenko! – wykrzykuje jeden z chłopaków i przytula dziewczynę na powitanie. Jego kolega robi to samo. – A kogo ze sobą przyprowadziłaś? – pyta, spoglądając na mnie z lekkim uśmiechem.

– To jest Lena. Leno, to jest Maciek i Bartek.

Kiwam głową, ale nie patrzę na chłopaków. Za bardzo zafascynowała mnie serwetka. Przejeżdżam palcem po jej krawędziach. Są takie regularne i absorbujące.

– Widzę, że ona się znajduje w jakimś własnym świecie – śmieje się jeden z chłopaków. Chyba Bartek. – Czemu na nas nie patrzysz, Leno?

Nie mam ochoty się odzywać. Rodzice uparcie powtarzają mi, że nieodpowiadanie na pytania jest niekulturalne. Zmuszam się do tego, by podnieść wzrok i przez chwilę wytrzymać spojrzenie nieznajomego. Jego oczy są niebieskie. Takie same jak oczy mojego brata. To trochę mnie uspokaja.

– Nie lubię spoglądać na inne osoby. Zazwyczaj bez reszty pochłania mnie obserwowanie drobnych przedmiotów, które zewsząd mnie otaczają. Niewiarygodne, ile fascynujących rzeczy człowiek był zdolny wymyślić.

Z niewiadomych przyczyn chłopak wybucha śmiechem, a jego znajomy również się uśmiecha. To sprawia, że zaczynam się niespokojnie wiercić. Nie rozumiem, co się stało. Czy oni ze mnie drwią?

– Rozumiem – mówi Bartek, lekko się uśmiechając. – A może powiedz, czym się interesujesz…

– Elektroniką – odpowiadam bez wahania. O tym akurat lubię rozmawiać. – Mój tata ma firmę trudniącą się naprawami urządzeń elektronicznych. Często mu pomagam, bo sprawia mi to niewyobrażalną przyjemność. Kiedy w domu coś nam się popsuje, od razu się tym zajmuję.

– Jezu, skąd ty ją wytrzasnęłaś? – pyta Marzeną drugi chłopak, Maciek. Dziewczyna otwiera buzię, żeby odpowiedzieć, ale w tym momencie przychodzi kelnerka i prosi o zamówienie. Marzena wymienia wszystko, ale przy mojej herbacie zapomina o cytrynie. Uparcie ją poprawiam, a chłopacy znów wybuchają śmiechem.

– Zabawna jesteś, Leno – mówi Bartek i nachyla się w moją stronę. – I jesteś też bardzo ładna.

Zaczynam się trząść. Czemu on tak się przysunął? Przecież to za blisko, zdecydowanie za blisko. Pospiesznie odsuwam krzesło, by nieco zwiększyć dystans. Rozlega się nieznośny dźwięk szurania meblem o podłogę, a chłopak poskakuje z cichym okrzykiem.

–  Jezu, co z tobą nie tak?

– Nie lubię, kiedy inny człowiek zakłóca moją przestrzeń osobistą. Nie sądzę, żeby do konwersacji potrzebna była aż tak ogromna minimalizacja dystansu, który dzieli dwie osoby mówiące.

– Słucham? Marzeno, czy ona sobie z nas kpi? Ma jakieś dziwne fobie, nienormalne zainteresowanie i mówi bardziej oficjalnie niż większość dorosłych. Kto w ogóle używa takich słów? Czy ona upadła na głowę?

– Nie, nadal siedzę. Już dawno nie zdarzyło mi się przewrócić – odpowiadam.

– Za to nie wie, co to znaczy „upaść na głowę”. O co jej w ogóle chodzi?

W tym momencie kelnerka przynosi nasze zamówienie, a Marzena znów nie zdąża odpowiedzieć. Właściwie dla mnie to kompletnie bez znaczenia, bo znów zafascynowała mnie biała serwetka, która obracam w palcach. Herbata jest taka, jak być powinna. Czarna, bez cukru i z cytryną. No i w białym kubku.

Właśnie zamierzam upić łyk, kiedy zauważam jakiś napis. Naczynie, w którym podano mi herbatę, wcale nie jest całkowicie białe. Znajduje się na nim zielone logo.

– Kubek nie jest biały – zwracam się do Marzeny. – Ma napis. Nie mogę się z niego napić.

– Jezu, to jakaś wariatka – mruczy pod nosem Bartek.

Czuję ogarniające mnie podenerwowanie. Miałam się napić herbaty, tak ustaliłyśmy z Marzeną. Herbata czarna, z cytryną, bez cukru. W białym kubku, jak zawsze. Ale kubek nie jest biały. Nie mogę wypić herbaty. Ale przecież ustaliłyśmy, że w kawiarni wypiję herbatę. I co ja mam teraz zrobić?

Zaczynam się trząść. Cała dygoczę i w końcu wybucham płaczem. Znajomi Marzeny nie wiedzą, co się stało, a dziewczyna próbuje mnie objąć. Od razu odskakuję i jeszcze bardziej zanoszę się szlochem. Po co ten kontakt fizyczny? Czemu oni mi to robią?

Biała serwetka jest teraz cała w czarnych plamach, bo przycisnęłam ją do oczu. Zawsze maluję rzęsy tuszem. Dwa pociągnięcia na jedno oko. Ani więcej, ani mniej. Teraz jednak tusz się rozmazał, spłynął i pobrudził serwetkę, a ja płaczę. Herbata stoi wciąż przede mną w tym samym kubku. W kubku, z którego nie mogę się napić.

– A tej co się znowu stało? – pyta Bartek. – Ej, Lena, przepraszam. Nie powinienem cię nazywać wariatką. Nie sądziłem, że aż tak się tym przejmiesz. Przepraszam, naprawdę.

– Ona nie płacze przez ciebie, tylko przez herbatę – wyjaśnia Marzena.

– Przez herbatę? – Maciek zaczyna się śmiać, ale kiedy w odpowiedzi zaczynam jeszcze głośniej szlochać, od razu milknie. – Lena, nie płacz, ludzie zaczynają się na nas dziwnie patrzeć.

– Przepraszam, czy coś się stało? – pyta kelnerka. Staje zdecydowanie za blisko. Czemu wszyscy tak się do mnie przysuwają? Wciąż płaczę i nie jestem w stanie odpowiedzieć. Zresztą nie mam na to ochoty. Chcę wracać do domu autobusem linii 5, tym samym co zwykle, a potem usiąść w domu na swoim miejscu przy telewizorze i napić się herbaty z białego kubka. Czarnej, niesłodzonej i z cytryną.

– Czy mają może państwo zwykłe, białe kubki? Takie bez napisów? – pyta Marzena.

– Chyba jakiś się znajdzie… – kiwa głową kobieta i zabiera tą okropną herbatę, przez którą zaczęłam płakać. Marzena podąża za kelnerką i zostawia mnie samą z chłopakami.

Wpatrują się we mnie ze zdziwieniem. Nie patrzę na nich, ale to czuję. Oczy utkwiłam w serwetce, którą ściskam w dłoni. Wolałam, kiedy była biała i prosta. Teraz całą ją pobrudziłam i pogięłam. Chciałabym mieć nową, niezniszczoną.

Bartek zauważa, że mój niepokój się wzmaga, kiedy patrzę na serwetkę. Nie wiem, ile rozumie z tego, co się dzieje, ale niepewnie podaje mi nową. Jest taka piękna, czysta i nienaruszona. Przyjmuję ją z wdzięcznością i na chwilę przestaję płakać, a on ostrożnie wyciąga z mojej ręki tą starą i pomiętą. Chłopak porusza się tak, jakbym była zwierzęciem, które w każdej chwili może go skrzywdzić. Czuję się przez to okropnie.

Zanim jednak jestem w stanie bardziej się rozpłakać, przychodzi Marzena i stawia przede mną herbatę. Uważnie oglądam kubek. Nie ma na nim żadnych napisów. Jest biały. Na powierzchni ciemnego płynu pływa cytryna, a kiedy upijam łyk, mam pewność, że nie dodano cukru.

– Czy ktoś może mi powiedzieć, co tu się właściwie wydarzyło? – pyta Maciek.

– Zespół Aspergera – oznajmia Marzena. Te dwa słowa wystarczą, by wyjaśnić całą sytuację. Ona jako jedyna nie patrzy na mnie jak na wariatkę.

~*~

 Chyba nadrobiłam zaległości na wszystkich Waszych blogach! Aż nie mogę uwierzyć, że tak szybko się z tym uporałam, więc istnieje duże prawdopodobieństwo, że o kimś zapomniałam. Jeśli tak, to niech upomni się w komentarzu pod spodem.

Dzisiaj miałam ostatnią maturę, więc można powiedzieć, że już zaczynam wakacje. Co prawda czeka mnie teraz kilka męczących tygodni, bo narobiłam sobie ogromnych zaległości w muzycznej, ale to jednak tylko kilkanaście godzin lekcji w tygodniu, więc na regularne blogowanie na pewno będę miała czas. Najwyżej zdarzą mi się kilkudniowe poślizgi. Cudowne uczucie wreszcie mieć ten cały stres za sobą!

Jak pewnie niektórzy zauważyli, "Kawiarnia" została nagrodzona w tym samym konkursie co "Piesek", tylko że rok wcześniej. No i za "Kawiarnię" dostałam pierwsze miejsce, a za "Pieska" wyróżnienie. Swoją drogą wysłałam to opowiadanie, nie będąc z niego specjalnie zadowolona i byłam w ogromnym szoku, kiedy powiadomiono mnie o wygranej. To znaczy może nie tyle nie byłam zadowolona, co uważałam, że zdarza mi się pisać lepsze rzeczy. Chociażby właśnie z "Pieska" byłam niezwykle dumna. Ale widać jury ma nieco inne zdanie ;p

Kolejny rozdział "Teorainn" pojawi się dopiero za kilka tygodni. Najpierw chcę wstawić 5 rozdział "Pocałunku Śmierci", bo od dobrych kilku miesięcy nic nie dodawałam. 

A i nie wiem czy ktoś przeglądał importowane opowiadania, ale jeśli tak to pewnie zauważyliście, że pod postami jest o wiele mniej komentarzy. Niestety, przenoszenie treści z innych blogów nie przebiega tak, jak powinno i połowa komentarzy po prostu zniknęła. Także ja nic nie usuwałam, to wina blogspota.