# Teorainn: Rozdział 18.

           

W pracowni Lennana wydarzyło się coś dziwnego. Kiedy całował Breenę, obejmował ją w talii i wdychał zapach jej włosów, poczuł, że powinien przestać. Do tej pory nie czuł się źle z tym, co robili. Skąd ta nagła zmiana – nie miał pojęcia.

– Breeno – wtrącił między pocałunkami – przestań.

Odsunęła się od niego z błyszczącymi oczami i lekkim uśmiechem błąkającym się po twarzy. Wcale nie wyglądała, jakby miała ochotę spełnić jego prośbę.

– Czemu? – zapytała.

– Nie chcę, żebyś coś poczuła.

– Za późno – wzruszyła ramionami. – Już cię kocham.

Nie wyglądała na zrozpaczoną, chociaż Lennan poczuł dziwne ukłucie w sercu. Nie chciał, żeby wszystko tak się potoczyło. Jego relacja z Breeną stała się łudząco podobna do tej Deirdre i Oisina.

– To niedobrze – westchnął. – Uprzedzałem, że nigdy nie odwzajemnię tego uczucia.

– Nie bądź tego taki pewien. Powoli zaczynasz sobie radzić bez Laveny. Rzadziej o niej myślisz, częściej się uśmiechasz. Wbrew temu, co myślisz, nie będziesz jej kochał przez wieczność.

Lennan rzeczywiście coraz częściej dopuszczał myśl, że to nie z Laveną powinien spędzić resztę życia. Jednak uroda Breeny i jej sympatyczne usposobienie nie wystarczyło, by ją pokochał. Kiedy spoglądał na czarnowłosą, dostrzegał tylko nieco krzywe zęby i inne drobne niedoskonałości. Wiedział, że to niesprawiedliwe, ale najwyraźniej podświadomość dawała mu znak, że z Breeną również nie powinien planować przyszłość.

– Nie sądzę. Lepiej, żebyś wiedziała o tym teraz.

– Dobrze – zgodziła się, jakby nic wielkiego się nie stało. Potem znów zarzuciła chłopakowi ręce na szyję. Stanowczo ją odsunął.

– Nie rozumiem. Czemu wciąż tu jesteś, skoro wiesz, że cię nie kocham? To chyba nie jest dla ciebie przyjemne.

– Mało wiesz o życiu, Lennanie. Czasami ludziom wystarcza, że są przy kimś, na kim im zależy. Zresztą bardzo lubisz moje towarzystwo i nie potrzeba mi nic więcej.

– I naprawdę nigdy nie masz wyrzutów sumienia? – wtrącił, kiedy znów zaczęła się do niego przybliżać.

– A czemu miałaby mieć? – zaśmiała się krótko. – To ty mnie nie kochasz, nie na odwrót.

– Nie mówię o tym, tylko ogólnie. Czujesz się czasem źle, gdy coś robisz? Bo ja mam tak właśnie w tej chwili.

– Chyba czegoś nie rozumiesz, Lennanie – odpowiedziała, patrząc mu prosto w oczy. Jej ciemne tęczówki były piękne i z pewnością ktoś inny mógłby się nimi zachwycić. – Wyrzuty sumienia pojawiają się, kiedy myślimy o dawnych czynach albo o ich konsekwencjach w przyszłości. Dla mnie istnieje tylko teraźniejszość.

Właściwie Lennan trochę zazdrościł Breenie. Chciałby w taki sposób podchodzić do życia. Wtedy wszystko stałoby się łatwiejsze. Nie musiałby myśleć o Lavenie, w ogóle nie musiałby myśleć. Wystarczyłoby czuć i chłonąć pojedyncze chwile.

– Poza tym kłamiesz, Lennanie – dodała po chwili milczenia. Nie odrywała wzroku od jego ust, co bardzo go rozpraszało. – Powiedziałeś, że przez wyrzuty sumienia nie chcesz mnie pocałować. To nieprawda. Bardzo tego chcesz. Widzę, jak teraz na mnie patrzysz. Wyrzuty sumienia wcale nie zmniejszają twoich pragnień.

Wpatrywał się w nią bez słowa, a ona jedynie przewróciła oczami. Nie rozumiał, jak może być tak beztroska w obliczu nieodwzajemnionej miłości. Czy to możliwe, że naprawdę istniała dla niej tylko teraźniejszość?

– Za dużo myślisz, Lennanie. Po prostu mnie pocałuj.

Jeszcze chwilę się powstrzymywał. Jego ręce tylko czekały, aż położy je na wcięciu w talii. Pasowały tam tak idealnie, jakby ciało dziewczyny zostało stworzone właśnie dla niego. Przyciągnął Breenę i pocałował. Było jak zawsze. Zapomniał o przeszłości oraz przyszłości. Cały jego świat ograniczył się do pojedynczych oddechów, do miękkości ciemnych włosów, długich rzęs dziewczyny łaskoczących go po policzkach i przyjemności, jaką czerpał z pocałunków.

Zobaczył ją jakiś czas później. Wychodził akurat z warsztatu. Breeny już nie było, bo musiała udać się na Margadh, do stoiska garncarskiego siostry.

Tego dnia odczuwał zadowolenie. Wreszcie ukończył pracę nad dużym zleceniem i otrzymał większą zapłatę, niż oczekiwał. Nie mógł się doczekać, aż powie o wszystkim matce. Mógłby nawet kupić jej suknię z najlepszego materiału, choć był to bardzo kosztowny wydatek. No i oczywiście należało pamiętać o Aidanie.

Właśnie takie myśli zaprzątały jego głowę, kiedy ruszył jedną z uliczek Margadh. Nie zdołał jednak ujść zbyt daleko. Zaledwie kawałek dalej stała Lavena. Nie była jednak sama. Uśmiechała się zalotnie do jakiegoś młodzieńca, który trzymał jej dłoń w swoich rękach. Niewątpliwie był to ten, dla którego dziewczyna postanowiła porzucić Lennana. Teraz bezwstydnie się do niego wdzięczyła.

Młodzieniec, który według Laveny był lepszy od Lennana, okazał się zupełnie inny, niż chłopak to sobie wyobrażał. Sądził, że jego miejsce zajął ktoś przystojniejszy, bardziej umięśniony, zamożniejszy i w ogóle lepszy pod każdym możliwym względem. Tymczasem nowy wybranek Laveny miał kwadratową głowę, za bardzo wysuniętą dolną szczękę i nieco zakrzywiony nos. Nie był może odrażający, ale zdecydowanie wiele brakowało mu do ideału. Sądząc po jego ubiorze, nie należał też do zamożniejszych. Przywdział strój typowy dla klasy drugiej. Włosy miał obcięte na krótko, a koszulę wpuścił w spodnie, jak każdy inny młodzieniec na rynku. Jedyne, czego Lennan mógłby mu zazdrościć, to sylwetki.

Wybranek Laveny pod wieloma względami nie odpowiadał wyobrażeniom o idealnym mężu. Chyba Lennan czułby się lepiej, gdyby Lavena porzuciła go dla kogoś bardziej urodziwego. Skoro jednak jej narzeczony wcale nie wyglądał lepiej, musiał być bardziej wartościowym pod względem charakteru. A to było gorsze.

Nie wiedział, co robić. Nie chciał skręcić w jakąś boczną uliczkę i przemknąć niezauważenie niczym intruz. Nie chciał także by tych dwoje czuło satysfakcję. Przypomniał mu się beztroski wyraz twarzy Breeny, jej ciągłe chwytanie pojedynczych chwil i obojętność na to, co przyniesie jutro. Potem na myśl przyszła mu także Deirdre. Niemal słyszał w głowie jej głos, który uparcie powtarzał, że ma pozostać obojętny, bo to najbardziej zaboli Lavenę.

Z większą pewnością siebie ruszył prosto ku ukochanej. Kiedy znalazł się blisko, usłyszał śmiech, od którego zrobiło mu się niedobrze. Zacisnął zęby i zdobył się na obojętny wyraz twarzy.

– Witaj Laveno – powiedział przyjaznym tonem wolnym od zazdrości czy żalu.

– Och, witaj! – wykrzyknęła, jakby dopiero go zauważyła.

– Jestem Lennan – uśmiechnął się, wyciągając rękę w stronę młodzieńca z kwadratową głową. Miał ochotę powiedzieć coś niemiłego, ale zdołał zachować uprzejmy wyraz twarzy. – Wreszcie mam okazję cię poznać. I co, jak idą przygotowania do ślubu?

– Dobrze – odpowiedziała Lavena, uważnie przyglądając się Lennanowi. – Właściwie zastanawialiśmy się, czy nie poprosić cię o wykonanie dwóch krzeseł dla nas, na honorowe miejsca przy stole. Oczywiście jesteś zaproszony na ślub…

– Nie ma problemu, bardzo chętnie przyjmę zamówienie. Zastanówcie się nad szczegółami i wtedy przyjdźcie do mojego warsztatu. A teraz przepraszam, ale się śpieszę. Breena na mnie czeka.

Ukłonił się Lavenie na pożegnanie, skinął głową jej narzeczonemu i odszedł. Był z siebie bardzo zadowolony. Oczywiście wcale nie umówił się z Breeną i nigdzie mu się nie spieszyło. W ten sposób okazał jednak swoją obojętność. Nie mógł się doczekać, aż opowie o tym Deirdre.

No właśnie… Deirdre…Ostatnio ich rozmowa przebiegała w jakiś dziwny sposób. Lennan nie do końca rozumiał, co się wydarzyło. Czuł złość, że opowiedział o Breenie, a jednocześnie nie rozumiał, czemu poczuł się dziwnie, kiedy dziewczyna wspomniała o pocałunku z Oisinem. Chyba po prostu przejął się tym, że zrobiła coś, przed czym do tej pory słusznie się wzbraniała. Chociaż może nie powinien jej oceniać, skoro sam wykorzystywał Breenę.

Czuł, że w życiu Deirdre dzieją się ostatnio rzeczy, z którymi dziewczyna nie umie sobie poradzić. Najpierw się przy nim rozpłakała, a potem tak nagle odeszła. Miał ochotę ją zatrzymać, ale odmówiła, jakby pragnęła uciec. Lennan jeszcze długi czas tkwił w tym samym miejscu. Później, dużo później, ruszył w stronę domu. Po drodze znów ujrzał Deirdre, chociaż ona go nie dostrzegła. Ciągnęła związane ze sobą ciała zwierząt, bardzo się przy tym męcząc. Jej ręce pokrywała krew, jakby dziewczyna długo siłowała się ze strzałami, które trafiły mieszkańców lasu. W pierwszym odruchu Lennan miał ochotę zawołać przyjaciółkę, ale zamknął buzię, gdy tylko ją otworzył. Czasami ludziom potrzeba samotności.

Zamiast czym prędzej udać się do Collie Fada i opowiedzieć Deirdre o spotkaniu z Laveną, postanowił w pierwszej kolejności spotkać się z Breeną. Dopiero jakiś czas później, kiedy zdążył przebyć już całą długość Margadh, zdał sobie sprawę, że nie wie, gdzie mieszka czarnowłosa. Breena zawsze odwiedzała go w warsztacie i było to jedynie miejsce ich spotkań.

Jedyną jego nadzieją pozostało stoisko garncarskie, choć i takich w samym Margadh dało się znaleźć dużo. Przez chwilę Lennan rozważał, które wybrać, ale w końcu zdecydował się zaufać szczęściu i obrał przypadkowy kierunek. Niestety przy pierwszym stoisku z ceramiką nie dostrzegł Breeny ani nikogo, kto choć trochę by ją przypominał.

– Przepraszam, czy jesteś może siostrą Breeny? – zapytał dziewczynę, która z uśmiechem zachęcała do kupna garnków.

Odwróciła się w jego stronę. Była piękna, a w dodatku miała w sobie coś egzotycznego. W Mór rzadko spotykało się osoby o tak jasnej karnacji i błękitnych tęczówkach.

– Nie znam żadnej Breeny – odpowiedziała, a Lennan poczuł ukłucie zawodu.

– Jej siostra ma stoisko garncarskie. Pewnie wygląda podobnie – ciemne, falowane włosy i czarne oczy, niski wzrost. Jeśli z charakteru również przypomina Breenę, to jest bardzo pewna siebie i czasem nawet bezczelna.

– Och, tak! – wykrzyknęła dziewczyna. Przy okazji machnęła ręką i prawie strąciła jeden z glinianych kubków. Lennan przytrzymał naczynie w ostatniej chwili. – Jeżeli ta Breena często chodzi w czerwonych sukniach, to wiem, gdzie jest stoisko jej siostry. Znajduje się praktycznie po drugiej stronie Margadh. Wydaje mi się, że nie masz po co tam iść, bo chyba już skończyła pracę i Breeny również tam nie zastaniesz. Mogę ci za to powiedzieć, gdzie mieszkają, jeśli to jakaś pilna sprawa. Chociaż dziwi mnie, że tak mało wiesz o swojej wybrance… – Lenna ze zdziwieniem uświadomił sobie, że w głosie dziewczyny pobrzmiewała zazdrość.

            – To nie jest moja wybranka – błyskawicznie zaprzeczył, bo z jakiegoś powodu czuł, że musi to zrobić. – Raczej przyjaciółka.

            – Ach tak, przyjaciółka – pokiwała głową dziewczyna. Nie wyglądała na przekonaną. Zresztą nic w tym dziwnego, bo w Mór mężczyźni nie przyjaźnili się z kobietami. Wymieniali uprzejmości, czasem łączyły ich sprawy handlowe, a czasem romanse, nigdy jednak inny rodzaj relacji. Poza tym przyjaciółek nie całuje się tak często, tak zachłannie… – Ich dom jest tam – wskazała ręką w jakimś kierunku. – Pytaj po drodze o ród O’Neill to na pewno znajdziesz swoją Breenę.

            – Dziękuję – Lennan nisko się ukłonił, a w zamian został obdarowany szerokim uśmiechem. Czuł ogromną potrzebę udowodnienia sobie i dziewczynie ze stoiska, że nie postrzega Breeny jako kandydatki na żonę. Dlatego właśnie po chwili wahania odwrócił się znów w stronę garncarki. – Mogę cię niedługo odwiedzić? Zabrać na spacer albo po prostu porozmawiać?

            Jego głos brzmiał pewnie. Przez chwilę czuł się takim jak kiedyś – Lennanem, który z radością obserwował wodzące za nim wzrokiem nieznajome i chętnie rozpoczynał rozmowy.        Uśmiech dziewczyny wystarczył za odpowiedź.

            – To bardzo miła propozycja. Skoro pragniesz mojego towarzystwa…

            – A więc do zobaczenia wkrótce – Lennan ucałował dziewczynę, a ona oblała się rumieńcem. Kto by pomyślał, że taka piękność może mieć w sobie tyle nieśmiałości.

            Dopiero, kiedy chłopak już znacznie się oddalił, uświadomił sobie, że nie zapytał nieznajomej o imię. Miał nadzieję, że w przyszłości odnajdzie ją bez trudu.

            Zgodnie z tym, co mówiła dziewczyna, dotarcie do domu Breeny nie sprawiło większych trudności. Lennan musiał co prawda kilka razy zapytać o drogę, ale mieszkańcy Mór okazali się bardzo pomocni. Po kilku chwilach szybkiego marszu przystanął przed średniej wielkości kamiennym domem. Bardzo przypominał Lennanowi jego własny. Również otoczono go niskim murkiem, który wyznaczał nieduży teren ogrodowy. Na wolnej od chwastów, żyznej ziemi rosły różne przyprawy, choć chłopak był w stanie rozpoznać jedynie wawrzyn. Nigdy nie interesował się gotowaniem. Jego matka na pewno potrafiłaby nazwać wszystkie te rośliny. Była świetną kucharką. Oprócz przypraw nie dostrzegł żadnych kwiatów, nie licząc pięknej azalii, która stanowiła kolorowy, różowy akcent na tle szarego domu. W rogu posiadłości rósł także majestatyczny dąb. Przymocowano do niego sznurki i pociągnięto aż do ścian domu, aby wieszać tam ubrania do wysuszenia. To właśnie tuż obok Lennan dostrzegł dziewczynę z naręczem ociekających wodą sukien.

            – Breeno! – krzyknął, teraz już pewien, że trafił we właściwe miejsce.

            – Nie jestem Breeną – odpowiedziała dziewczyna i odwróciła się w jego stronę. – Ale mogę ją zawołać.

            Siostra Breeny również miała niewiarygodnie wąską talię w porównaniu do krągłych bioder i piersi, a czarne włosy w ten sam sposób opadały na ramiona i lśniły w promieniach słonecznych. Jej oczy nie wydawały się jednak ciemne jak bezgwieździste niebo, bliżej im było do odcienia piwa, jakie podawano w pobliskiej gospodzie.

            – Wybacz mi pomyłkę. Jesteście bardzo podobne.

            – Wszyscy nam to mówią – uśmiechnęła się lekko. – Ale możesz mi wierzyć, charaktery mamy odmienne. Powieszę pranie i pójdę po siostrę.

            – Pomogę ci – zaoferował Lennan. Błyskawicznie przeskoczył przez murek i podszedł do dziewczyny.

            – Dziękuję – uśmiechnęła się po raz kolejny, choć nie zaczepnie, jak Breena. W tym uśmiechu kryła się jedynie wdzięczność i uprzejmość.

            Przez chwilę wieszali ubrania w milczeniu. Lennan podświadomie zastanawiał się, które z sukienek mogą należeć do Breeny, a które do jej siostry. Szybko zorientował się, że odgadnięcie tego nie sprawia większych trudności. Młodsza z córek O’Neill kochała czerwień, a także inne wyraziste barwy, podczas, gdy jej siostra preferowała stonowane odcienie.

            – Ty musisz być Lennan – przerwała ciszę. W jej głosie pobrzmiewała ciekawość.

            – Tak – potwierdził skinieniem. – Skąd wiesz? Breena coś opowiadała?

            – Oczywiście, że tak. Przecież ona za tobą szaleje. Nigdy jeszcze nikogo naprawdę nie kochała. Było już wielu, pojawiali się i znikali, ale z tobą jest inaczej. Breena zachowuje się, jakbyś niczym nie różnił się od pozostałych, ale to nieprawda. Słyszę to w jej głosie i widzę, jak jej oczy błyszczą, kiedy o tobie mówi.

            Lennan milczał. Nie chciał kłamać, że również kocha Breenę, a przyznanie, że uwielbia jej pocałunki, które nic dla niego nie znaczą, wydawało się nie na miejscu. Zaczął rozważać, czy przyjście do domu dziewczyny rzeczywiście było dobrym pomysłem.

            – Lennan! – usłyszał nagle głos za plecami. Odwrócił się i ujrzał Breenę. Wyglądała pięknie. Nie tak jak Deirdre czy choćby dziewczyna z garncarskiego stoiska, ale w jej oczach czaiło się coś dodającego uroku. Tym razem miała na sobie czarną sukienkę, przez co jej oczy przypominały dwa węgielki. Wyglądała tajemniczo i niebezpiecznie, zupełnie inaczej niż w zmysłowej czerwieni. – Skąd wiedziałeś, gdzie mieszkam?

            – Popytałem w mieście – wzruszył ramionami. Po rozmowie z siostrą dziewczyny miał ochotę się wycofać, ale teraz było to niemożliwe.

            – Och! – w jej oczach dostrzegł zadowolenie. Ujęła go za rękę i bez skrępowania pociągnęła w stronę azalii. – Chodźmy tam. Uwielbiam patrzeć na kwiaty. – Lennan podążył za Breeną bez słowa protestu, a potem usiadł na trawie. Starsza z sióstr O’Neill dyskretnie weszła do domu. – Co cię tu sprowadziło? Czyżbyś się stęsknił?

            – Po prostu potrzebowałem z kimś porozmawiać.

            Oczy Breeny po raz kolejny niebezpiecznie zabłysły.

            – Myślę, że się stęskniłeś. Za tym…

            Nachyliła się i go pocałowała. Jedynie przez chwilę pozostawał uległy, ale w końcu zdołał się opanować i odsunąć. Przyszło mu to z niemałym trudem, za co od razu się znienawidził.

            – Nie, Breeno…

            – Czy musimy za każdym razem przerabiać to samo? – przewróciła oczami. – To, że nie będziesz mnie całować wcale nie sprawi, że przestanę się kochać. Poza tym rozmawialiśmy o tym rano i mam już tego dosyć. Zapomnijmy o temacie raz na zawsze, dobrze? – Nawet nie czekała na jego odpowiedź. Ujęła twarz Lennana w swoje dłonie i złożyła na jego ustach długi pocałunek. Potem z uśmiechem zadowolenia położyła się na trawie. – No dobrze, a więc o czym chciałeś porozmawiać.

            – Właściwie to nie będzie długa rozmowa… – Położył się tuż obok. – Spotkałem dzisiaj Lavenę i jej narzeczonego. Zaprosiła mnie na ślub.

            – I jak się z tym czujesz?

            – Zadziwiająco dobrze. Jestem trochę smutny, ale to wszystko. Widok ich razem sprawił mi mniejszy ból niż poczucie, że ktoś okazał się ode mnie lepszy. Poza tym ten nowy narzeczony wydaje się zadziwiająco przeciętny…

            – Och, ta męska duma – przewróciła oczami Breena. – Powinieneś się cieszyć, że Lavena skończy z kimś gorszym. Dobrze jej tak. Poza tym jestem z ciebie dumna. Chyba powoli się odkochujesz.

            Lennan wiedział, do czego Breena dąży. Jeśli przestaje się kogoś kochać, zwalnia się miejsce dla nowej osoby. Był jednak pewien, że to nie nastąpi. Nie sądził, by mógł wymazać z pamięci i serca miłość swojego życia, nawet jeśli nauczył sobie jakoś radzić z odrzuceniem.

            – Nigdy się nie odkocham.

            – Nie dramatyzuj. Sądzę, że już się odkochałeś. – Przysunęła się jeszcze bliżej i położyła głowę na jego piersi. Zesztywniał, kiedy to zrobiła, ale klepnęła go żartobliwie w ramię, więc spróbował się rozluźnić. – Nasze serce nie jest aż tak brutalne, by kazać nam kochać do końca życia tych, których nie obchodzimy. Żeby miłość trwała, druga osoba musi ją odwzajemniać.

            Lennan miał nadzieję, że Breena się nie myli. W takim razie istniała szansa, że ona zapomni o miłości to niego, skoro nie odwzajemniał tego czucia. Ale nie zamierzał rozmyślać o przyszłości. Breena nauczyła go żyć chwilą. Porzucił więc przypuszczenia i wątpliwe wizje jutra, a potem złożył na policzku Breeny pocałunek. Uśmiechnęła się, kiedy to zrobił. Jeszcze długo leżeli na trawie. 

~*~

Zaległości w czytaniu Waszych postów jak miałam, tak mam (zabiorę się za nadrabianie wszystkiego od 20.05), jutro zaczynają się matury i zajmowanie się blogiem to chyba ostatnia rzecz, o której powinnam myśleć. A z drugiej strony praktycznie cały długi weekend spędziłam nad książkami i już mam trochę dosyć. Więc wstawiam nowy rozdział. A co!