# krótkie formy: "Obsesja"

Poniżej nie pasujący mi kompletnie do "Pocałunku Śmierci" fragment z Dione w roli głównej, Znajomość opowiadania w ogóle nie jest potrzebna przy czytaniu. Tych kilka stron znalazłam dzisiaj przy przetrząsaniu plików na komputerze i postanowiłam się tym z Wami podzielić.

Doskonale pamiętał, jak wyglądała, gdy pierwszy raz  ją zobaczył. Wpatrywał się właśnie w tłum spieszących dokądś ludzi, kiedy dostrzegł tę niezwykłą twarz i nie mógł oderwać od niej wzroku. Dziewczyna niemal promieniała pewnością siebie. Wydawało mu się, że to właśnie dlatego zwrócił na nią uwagę. Dopiero po chwili zrozumiał, że się mylił. To ze względu na innych ludzi, tych, których obserwował. Wszyscy odwracali głowy w jej stronę i patrzyli na nią, aż nie zniknęła z pola ich widzenia. Trudno było nie dostrzec dziwnej reakcji tłumu i nie zainteresować się przyczyną takiego zjawiska.

Obserwował dziewczynę z uwagą. Oczy w końcu zaszły mu mgłą i zaczęły szczypać. Dopiero wtedy spostrzegł się, że przestał mrugać. Rozpaczliwie bał się stracić nieznajomą z oczu, jakby mogła zniknąć w chwili, gdy na ułamek sekundy przymknie powieki.

Gdy w końcu odważył się mrugnąć, świat na nowo stał się wyraźny. Wtedy spostrzegł, jaka piękna była dziewczyna. Blond włosy lśniły zdrowiem i wdzięcznie opadały na ramiona w postaci delikatnych loków. Oczy z daleka wydawały się całkowicie czarne, a rysy twarzy przywodziły na myśl dzieło najlepszego rzeźbiarza. Choć nie widział nieznajomej dokładnie z takiej odległości, był pewien, że jest ona definicją doskonałości, najwybitniejszym dziełem Stwórcy.

W jednej chwili porzucił wszystkie swoje plany, chwycił w rękę białe płótna i farby. Ruszył, najpierw powoli, a potem stopniowo przyspieszał, niemal biegł. Pragnął dogonić tajemniczą dziewczynę. Coś w niej go przywoływało. Ale nie działała tak tylko na niego – dostrzegał, że każdy mężczyzna w tłumie miał ochotę podążać za nią już przez resztę swojego życia.

Z zamyślenia wyrwał go ból w ramieniu. Czyjaś sylwetka. Upadek. Krzyk. Potrącił kobietę, która groźnie wymachiwała ręką w jego stronę. Normalnie pewnie przeprosiłby i pomógł wstać poszkodowanej. Teraz jednak nie miał czasu, musiał dogonić niezwykłą dziewczynę. Zignorował przekleństwa, odszedł bez słowa. Wtedy zdał sobie sprawę, że pośpiech był bezcelowy.

Zniknęła. Wystarczyła chwila nieuwagi i stracił ją na zawsze. Poczuł niezwykły smutek w swoim sercu, zadziwiającą tęsknotę za czymś nieuchwytnym, czego braku nie odczuwał do tej pory. Był całkowicie pusty w środku, jakby utracił duszę, serce i sens życia. Nie wiedział, jak to możliwe, że ktoś zdołał wpłynąć na niego w ten sposób tylko za sprawą swojej obecności. Wystarczyło, że dziewczyna przeszła się deptakiem, a on kompletnie oszalał.

Nie był w stanie o niej zapomnieć. Siedział w małym pokoju na poddaszu, gdzie mieszkał wraz ze swoim przyjacielem i jedynie w milczeniu wpatrywał się w okno. Spoglądał na gwiazdy jaśniejące na czarnym niebie i rozmyślał o niezwykłej nieznajomej. Było tak, jakby to ona stała się jego gwiazdą, jedynym jasnym punktem podczas ciemnej nocy. Wiedział, że to szaleństwo. W ogóle jej nie znał, a jednak wydawało mu się, że już zdołał ją pokochać.

– Myślałem, że miałeś dzisiaj malować – odezwał się jego przyjaciel, Adam, wskazując na sztalugę i całkowicie białe płótna położone tuż przy łóżku.

Jak mógł wytłumaczyć chłopakowi, co wydarzyło się właśnie w jego życiu? Jak miał wyjaśnić, że nie był w stanie skupić się na swojej pracy? Udał się na deptak z chęcią namalowania tłumu, całkowicie przypadkowych ludzi, którzy ciągle gdzieś się spieszą. Tymczasem nieznajoma zmieniła cały jego świat i sprawiła, że od tej pory pragnął malować już tylko ją.

– Nie mogłem – odezwał się w końcu ze smutkiem, nadal spoglądając przez okno.

A potem opowiedział przyjacielowi całą historię, opisał niezwykłą dziewczynę najdokładniej, jak tylko mógł. Czuł, że byłby zdolny opowiadać o niej godzinami, nawet jeśli w ogóle jej nie znał. Była mu przeznaczona, musiał ją odnaleźć, musiał ją malować i wielbić. Adam jednak nie zrozumiał. Westchnął jedynie przeciągle, jakby wysłuchiwał opowieści małego dziecka.

– Tak to już jest z wami, artystami, że za bardzo wszystko wyolbrzymiacie. Widziałeś dziewczynę. Była ładna, nawet bardzo. Ale co z tego? Spotkasz inne, jutro już o niej zapomnisz. To nie miłość. Nie zachowuj się jak dziesięciolatek, Dylanie.

Nie odpowiedział. Jedynie pokiwał głową, jakby naprawdę zamierzał posłuchać swojego przyjaciela. Utrzymywał, że dziewczyna z każdą minutą staje się mu bardziej obojętna. Udawał. To była jedynie znakomita gra aktorska. Bo nie mógłby zapomnieć o nieznajomej. Już nigdy. Postanowił powrócić na deptak z samego rana i wypatrywać jej aż do zmroku. A może znów będzie tam przechodzić? Może zdoła ją poznać?

Jak każdego dnia wziął ze sobą sztalugę i farby, a potem opuścił pokój na poddaszu. Adam przyglądał się mu uważnie, jakby chciał sprawdzić, czy na pewno zapomniał o swoim niedorzecznym zauroczeniu. Dylan udawał najlepiej jak umiał, że tak rzeczywiście się stało. A potem, gdy tylko opuścił budynek, zaczął biec. Musiał dotrzeć na deptak jak najszybciej, musiał znów ją zobaczyć.

Długo wypatrywał znajomej sylwetki, uważnie obserwował reakcje tłumu, sprawdzając, czy ludzie nie wodzą za kimś wzrokiem jak dzień wcześniej. Całe ciało zdążyło mu kompletnie zdrętwieć, gdy przez wiele godzin wyczekiwał jakiegokolwiek znaku. I dopiero wieczorem, gdy już miał się poddać, gdy słońce zniknęło za horyzontem, a księżyc w pełni mienił się bielą, znów ją ujrzał.

Tym razem nie zabrał sztalugi ani farb, jedynie pospiesznie ruszył za nieznajomą. Nie obchodziło go, że ktoś może ukraść cenne dla każdego malarza przedmioty. W tamtej chwili liczyła się tylko ona. Chciał ujrzeć dziewczynę z bliska, tak jak przechodnie, którzy na jej widok okazywali zdumienie i podziw.

Zbliżył się do niej najbardziej, jak było to możliwe. I wtedy zrozumiał, skąd to ogólne zainteresowanie, czemu wszyscy zachowywali się, jakby zobaczyli znaną osobistość. Dziewczyna wyglądała jak anioł, istota nie z tego świata. Była tak piękna, że nie potrafiłby wyrazić tego nawet najbardziej wyszukanymi słowami. Dopiero teraz mógł podziwiać każdą idealną część ciała, wszystkie cudowne i perfekcyjne ruchy.

Znajdowała się tuż obok wysoka, dumna. I chyba naprawdę była aniołem. Może pojawiła się na Ziemi w jakimś konkretnym celu. Może skrywała pod ubraniem białe skrzydła, może dlatego wyglądała niezwykle. Z bliska sprawiała tak oszałamiające wrażenie, że Dylan zachwycił się nią jeszcze bardziej. Podziwiał jej włosy, figurę, dosłownie wszystko. A najbardziej oczarowały go jej oczy.

Zobaczył je, gdy nieznajoma zerknęła przez ramię, jakby wyczuła, że ktoś za nią idzie. Ich spojrzenia nie spotkały się; wzrok dziewczyny jedynie prześlizgnął się po sylwetce Dylana i zawędrował gdzieś dalej. Mimo wszystko chłopak widział jej twarz, te niezwykłe tęczówki. I wtedy dopiero zauważył, że naprawdę są całkowicie czarne. Z początku wydawało mu się, że to po prostu gra świateł. A jednak kolor tych oczu to nie był ciemny brąz, odcień gorzkiej czekolady, ale nieprzenikniona, niezwykła czerń. Kolejny dowód na to, że nieznajoma nie pochodziła z Ziemi.

Czuł ogromne pragnienie, by ją śledzić, dowiedzieć się, gdzie mieszka, a potem obserwować całymi dniami, po prostu podziwiać to piękno, delektować się nim i marzyć, że dziewczyna kiedyś zwróci na niego uwagę. Wiedział jednak, że nie powinien tego robić. Nie wolno mu było zachowywać się jak obłąkanemu wielbicielowi. Nie mógł dać się zwariować nawet tak pięknej kobiecie.

Ze złością rzucił płótno na podłogę. Obok leżały już dwa inne. Nie był zadowolony ze swoich prac. Chyba pierwszy raz w życiu brzydził się sobą, swoim nędznym talentem i żałował, że nie jest bardziej uzdolniony. Do niedawna to, co potrafił, mu wystarczało. Teraz pragnął móc odwzorować wszystko ze stuprocentową dokładnością. Kiedyś sądził, że już posiada taką umiejętność. Chyba nie mógł się bardziej mylić.

– A ty wciąż próbujesz ją namalować? – zapytał Adam, budząc się nagle i spoglądając na swojego przyjaciela. Jasna tarcza księżyca była jedynym źródłem światła w pokoju, a mimo to Dylan wciąż pracował zawzięcie. – Myślałem, że naprawdę dasz sobie z nią spokój. To jest po prostu chore, nie możesz się tak zachowywać.

– Muszę ją namalować – odpowiedział gniewnie, nawet nie patrząc na zaspanego chłopaka. – Muszę uchwycić jej piękno, pokazać ci, jaka jest cudowna. Wtedy mnie zrozumiesz. Ale nie potrafię! – uderzył pięścią w ścianę tak mocno, że Adam aż się wzdrygnął. – Nie ma takich farb i tak zdolnego malarza, aby zdołał  namalować anioła.

– Przecież te kobiety są bardzo piękne – odpowiedział Adam, wskazując na leżące na podłodze płótna.

– Ale nie wyglądają jak ona. Przy niej to tylko naprawdę nędzne repliki. Mam jej twarz w swojej głowie, widzę wyraźnie każdy szczegół, ale nie potrafię przedstawić tego na obrazach!

– A może tylko ci się wydaje, że jest taka piękna? Przecież to by było niemożliwe…

Dylan nic nie odpowiedział. Nie powinien był się łudzić, że Adam go zrozumie. Jego przyjaciel, ścisły umysł, który zawsze starał się wszystko logicznie wytłumaczyć, nigdy nie zdołałby pojąć, że ktoś może być nieziemską istotą.

Obserwował ją przez kolejne dnie. Spędzał cały czas na deptaku, wypatrując w tłumie błysku czarnych oczu, a potem zrywał się do biegu i podążał za nią, póki nie znaleźli się na skrzyżowaniu. Wtedy dopiero odpuszczał. Za każdym razem po prostu czuł, że nie powinien iść dalej, że to nie skończy się dla niego dobrze. Jakby jakaś siła kazała mu zostać, jakby groziło mu niebezpieczeństwo. Choć nie wierzył, że przy aniele może doznać krzywdy, postanowił zaufać cichemu głosowi w swojej głowie.

Te codzienne wyprawy i śledzenie dziewczyny doprowadzało go do szaleństwa. Adam stwierdził, że to po prostu obsesja. Chyba nawet się nie pomylił, bo Dylan nie potrafił myśleć o niczym innym. Widział piękną twarz, gdy się budził, gdy śnił i nawet gdy jadł śniadanie. Wciąż tylko analizował każdy szczegół idealnej dziewczyny i wyobrażał sobie, o czym mogliby rozmawiać, gdyby tylko miał odwagę, aby się odezwać.

A pewnego dnia, gdy jak zwykle śledził ciemnooką aż do końca deptaka, jego serce nagle rozpadło się na drobne okruchy. Jakby ktoś chwycił je i wyrwał mu z piersi, a potem bezlitośnie zmiażdżył. Zobaczył, jak dziewczyna wita się z jakimś chłopakiem.

Gdy go ujrzał, zrozumiał, że był głupcem, łudząc się, że ma jakiekolwiek szanse u tak niezwykłej istoty. Jej znajomy był tak samo perfekcyjny, nieziemski, magnetyzujący. Miał ciemne włosy, a oczy lśniły intensywną zielenią, równie nienaturalną dla ludzkich tęczówek, co nieprzenikniona czerń. Wydawał się być uosobieniem męskiego ideału, bo też nie dało się odnaleźć w jego wyglądzie choćby najmniejszej wady. I chociaż dziewczyna nie sprawiała wrażenia, jakby była w związku z tym chłopakiem, to Dylan pojął, że nigdy nie zdoła dorównać zielonookiemu. Jeśli nawet tamten był nie dość dobry dla pięknej anielicy, to jakże mogła zwrócić uwagę na nędznego człowieka, ulicznego malarza?

– Naprawdę cię nie rozumiem. Rozpaczasz, jakbyście byli małżeństwem, jakby po latach cię zdradziła. Dylan, obudź się, do cholery. To zwykła dziewczyna, w ogóle jej nie znasz. To, co robisz, jest chore.

– Gdybyś ją zobaczył, zrozumiałbyś – odpowiedział, chowając twarz w dłoniach. Tego dnia stracił zapał do jakiekolwiek działania. Nie miał ochoty malować, spać, jeść. Tak właściwie to nie miał ochoty nawet oddychać.

– Nie sądzę, bym tego chciał – odpowiedział cicho Adam. – Jeśli ona naprawdę jest taka niezwykła, to nie powinienem nigdy jej oglądać. Nie widzisz, co z tobą zrobiła? Nie sądzisz, że ma w sobie coś złego, niebezpiecznego? To nie jest żaden anioł.

– To jest anioł. Albo coś jeszcze doskonalszego. Musisz ją zobaczyć, Adamie. Wtedy zrozumiesz.

– Dobrze, w takim razie mi pokaż – po chwili milczenia zgodził się chłopak.

Następny dzień spędzili we dwójkę, przesiadując na deptaku i obserwując ludzi. Adam wydawał się być coraz bardziej znudzony, a nawet poirytowany. Pewnie myślał o wszystkich rzeczach, które mógłby robić w tym czasie. Uważał, że marnują cały dzień. Tymczasem Dylan wyciągał szyję i obserwował tłum, jak zawsze. Nie dostrzegał nieznajomej tak długo, że zaczął wątpić, iż ta się pojawi. A jednak się mylił. W końcu usłyszał stukot obcasów, który byłby w stanie rozpoznać nawet w środku nocy. Szturchnął przyjaciela w ramię, wskazał palcem w odpowiednim kierunku.

– To ona – wyszeptał. – Adamie, to ona.

Twarz jego przyjaciela była nieprzenikniona. Dopiero po chwili błękitne oczy otworzyły się szeroko, a potem nastała cisza. Dylan nie wiedział, co mogła oznaczać. Czekał na jakąkolwiek reakcję, a Adam wciąż się nie poruszał. Dopiero wtedy stało się jasne, że on również zrozumiał, również podziwiał i wielbił nieziemską dziewczynę.

A potem znów pojawił się zielonooki chłopak. Tym razem przemierzał deptak w ślad za swoją blondwłosą znajomą. Przyspieszył kroku, dogonił ją i wypowiedział słowa powitania. Ona zmierzyła go obojętnym spojrzeniem, a potem ruszyli ramię w ramię, dyskutując o czymś zawzięcie. Na ten widok Adam zmarszczył brwi i zacisnął pięści.

– Kto to? – spytał.

– Wydaje mi się, że to jej przyjaciel.

– Nienawidzę go – powiedział cicho.

Adam miotał się po pokoju w napadzie furii. Dylan przyglądał się mu z zadziwiającym jak na siebie spokojem. Tym razem był naprawdę uparty. Nie zamierzał ustąpić. Nie w tej kwestii.

– Dlaczego nie mogę iść z tobą?! – krzyknął Adam.

– Bo ona nie jest twoja. Chciałem ci pokazać, jaka jest piękna, ale to wszystko. Nie możesz już więcej jej obserwować. Zapomnij.

– Nie potrafię. Poza tym czemu w ogóle mi rozkazujesz? Nie masz do niej żadnego prawa! Nawet nigdy z nią nie rozmawiałeś!

– Więc porozmawiam! – wykrzyknął w końcu, odwracając się w stronę swojego przyjaciela. Miał ochotę uderzyć go w twarz. – Porozmawiam z nią jeszcze dzisiaj. A ty masz siedzieć w domu. Ona nie należy do ciebie!

– W takim razie chociaż ją namaluj, żebym mógł na nią patrzeć.

– Przecież wiesz, że nie potrafię!

– Dobrze, więc idź. Ale jeśli dzisiaj z nią nie porozmawiasz, jutro pójdę z tobą. Wtedy ja się do niej odezwę i będzie należeć do mnie – powiedział gniewnie Adam. W jego oczach czaiło się coś bardzo niepokojącego.

– Nie będziesz miał okazji – warknął Dylan i zatrzasnął za sobą drzwi.

Tego dnia mężczyzna był podenerwowany bardziej niż zwykle. Tym razem miał się odezwać do nieznajomej. Musiał to zrobić, by pozbyć się Adama, by ten nie miał pretekstu do zabiegania o jej uwagę. Dylan nie mógł na to pozwolić. Zazwyczaj nie miał problemów ze zdobywaniem zainteresowania dziewczyn. Ze swoją włoską urodą, kręconymi włosami, umięśnioną sylwetką i aurą wrażliwego artysty potrafił wiele zdziałać. Ale Adam… Adam był taki pewny siebie, taki czarujący w rozmowach z płcią przeciwną. Gdyby nieznajoma spotkała ich obu, na pewno wybrałaby Adama.

Gdy zobaczył ją na deptaku, od razu zerwał się do biegu. Przepychał się przez tłum, aż znalazł się tuż za nią i mógł iść, nie bojąc się, że zaraz straci ją z oczu. Myślał tylko o tym, że musi zdobyć się na odwagę, powiedzieć choćby słowo. Wiedział, że jeśli tego nie zrobi, jeśli wróci do domu jako przegrany, a Adam będzie triumfował, zabije go. Był gotów to zrobić, byle jego przyjaciel nie mógł dotrzeć do czarnookiej. Przypomniały mu się słowa, które chłopak wypowiedział jakiś czas wcześniej. Nie sądzisz, że ma w sobie coś złego, niebezpiecznego? Coś, co skłania do zamordowania najlepszego przyjaciela? Możliwe. Ale Dylana kompletnie to nie obchodziło.

Nim się spostrzegł, przemierzyli cały deptak. Nie wiedział, co ma robić. Normalnie w tym momencie po prostu by zawrócił, poczekał na kolejny dzień. Tym razem nie mógł. Pozostało jedynie iść dalej i wtedy się odezwać albo poddać się i zmierzyć z perspektywą zabicia Adama. Dylan nie mógł przegrać. Po prostu nie mógł. Zignorował więc głos w swojej głowie, który jak zwykle ostrzegał przed zapuszczeniem się w wąskie uliczki.

– To zadziwiające, że jesteś taki wytrwały – dziewczyna nieoczekiwanie przemówiła, gdy tylko znaleźli się w miejscu, w którym nie dało się dostrzec żadnych ludzi. Jej głos był melodyjny i doskonały.

Dylan nie odezwał się ani słowem. Nieznajoma nadal się nie odwróciła, ale najwyraźniej doskonale zdawała sobie sprawę, że chłopak za nią stoi i że śledził ją od wielu dni. Wydawała się przy tym bardzo spokojna, jakby wcale nie obawiała się wielbiciela z chorobliwą obsesją.

– Zazwyczaj to ja znajduję ludzi, ale teraz ty odnalazłeś mnie. Zaimponowałeś mi, chociaż popełniłeś wielki błąd.

Odwróciła się w jego stronę i po raz pierwszy mógł przyjrzeć się jej z tak bliska. Była równie oszałamiająca, jak ją zapamiętał, a gdy spojrzał w jej oczy, zdawało mu się, że nagle znalazł się w zupełnie innym miejscu. Świat stał się całkowicie czarny, ale nie odczuwało się wcale braku kolorów. Czerń miała tyle odcieni, że wszystko stanowiło widok barwniejszy niż tęcza. To była czysta magia, choć kompletnie niezrozumiała dla Dylana.

Pomyślał, że to przeznaczenie, że dziewczyna go kocha. Musiała go kochać, tak mu się przynajmniej wydawało, gdy patrzył w jej oczy. Jakimś cudem ten anioł był jego własnym aniołem, spełnieniem marzeń o odwzajemnionym uczuciu. Triumfował, myśląc o Adamie. Co chłopak zrobi, gdy dowie się, że jego przyjaciel zdobył serce najpiękniejszej istoty na Ziemi? On, zwykły uliczny artysta.

– Wiesz, że to, co robisz, jest ogromnym błędem? – zapytała. Te słowa wydawały się całkowicie niedorzeczne.

– Jak to, że się spotkaliśmy, mogłoby być błędem? – zapytał. Jego głos był zachrypnięty, nienaturalny.

Podeszła do Dylana, sprawiając, że poczuł wstrząsające ciałem dreszcze. Spojrzała na niego uważnie, smutno, powoli mrugając. Wydawało się, że jest naprawdę przygnębiona, jakby miała zadać mu ból. Ale przecież to było niemożliwe. Wiedział, że nie byłaby w stanie go skrzywdzić.

– Jesteś pewien, że nie chcesz odejść? – zadała kolejne pytanie. Potem jednak zaczęła się śmiać. Choć był to śmiech dźwięczny, kryła się w nim jakaś obca nuta. – Zresztą nie powinnam się pytać, przecież i tak byś tego nie zrobił.

Miała całkowitą rację. Dylan nie byłby w stanie po prostu się oddalić. Najwyraźniej ona doskonale o tym wiedziała. Może potrafiła przejrzeć jego myśli, odgadnąć nawet najskrytsze pragnienia. A może po prostu czuła to samo co on. Może ona również nie potrafiłaby bez niego funkcjonować. Była jego tlenem, jego życiem, jego szczęściem.

– Mogę o coś zapytać? Czy ten zielonooki chłopak… czy on jest dla ciebie kimś ważnym? – Dylan bał się poznać odpowiedź, nie chciał cierpieć już zawsze. Ale musiał wiedzieć.

– Nie. Nie kocham go, jeśli o to pytasz – odpowiedziała, a on poczuł, jakby ktoś zdjął z jego serca ogromny ciężar. Jakże mógł wątpić w jej miłość? Przecież ona kochała tylko jego.

– A czy on jest taki jak ty? – Dylan przypuszczał, że towarzysz pięknej nieznajomej również jest aniołem.

– Można tak powiedzieć, ale nie do końca – odpowiedziała, właściwie nic nie wyjaśniając. – Jak ci na imię? – zapytała, zmieniając temat.

– Dylan.

Powoli położyła rękę na jego policzku. Poczuł, jak po jego ciele przebiegają kolejne dreszcze, obmywając go niczym fale tak, że czuł się lekki i zupełnie inny niż przedtem. Zrobiła jeszcze jeden krok w jego stronę, jej oddech łaskotał mu policzki, sprawiał, że na twarzy pojawił się lekki rumieniec.

– Ja jestem Dione. Jak lodowy księżyc, który nosi moje imię. – Te słowa utwierdziły go w przypuszczeniach, że dziewczyna nie jest człowiekiem. A więc pochodziła z innego świata? Ale przecież podejrzewał tak już od początku.

– A może to mnie nazwali na część tego księżyca? Bo mam serce równie zimne jak on? – zaśmiała się cicho. – Masz mnie za anioła. Twoje myśli mnie śmieszą, Dylanie, bo jesteś w całkowitym błędzie.

Wprawiła go w oszołomienie. A więc nie była aniołem? To może wróżką, elfem, jakąś inną dobrą istotą? W dodatku słyszała jego myśli. Ciężko było mu to pojąć, ale jako artysta wierzył w rzeczy nadprzyrodzone. Poza tym skoro Dione nie była człowiekiem, jej nieludzkie zdolności nie wydawały się już aż tak niezwykłe.

– Zastanawiałeś się kiedyś nad śmiercią, Dylanie? – zapytała spokojnie. Ton jej głosu zmienił się. Był teraz przeszywający i niepokojąco zimny, choć wciąż piękny. Wydawało się, że dziewczyna jest przyczajonym zwierzęciem, które szykuje się do skoku. – Jak ją sobie wyobrażałeś? Jako coś, co po prostu nadchodzi, czy może jako kostuchę w czarnej pelerynie? Bo widzisz, oba te przypuszczenia są błędne. Śmierć, Dylanie, ma ludzką postać. Choć może to nie do końca prawda. Bo gdzie spotkałbyś tak piękną dziewczynę, prawda? W każdym razie w jakiś sposób przypomina tych wszystkich śmiertelników. Różni się od nich, oczywiście. Nie starzeje się, potrafi przemieszczać się z niewyobrażalną prędkością, czasem przybiera postać czarnego powiewu wiatru. Słyszy myśli. A jedyne, co ją zdradza, to kolor oczu. Te oczy są jej duszą, prawdą.

Wiedział, że powinien uciec. Zrozumiał, czemu dziwny głos w jego głowie do tej pory ostrzegał przed podążaniem za dziewczyną. A jednak nie odwrócił się. Nie dlatego, że i tak bez problemu by go dogoniła. Po prostu ją kochał, mimo tego, kim była, czym była. Kochał ją całym sercem i był w stanie uwierzyć, że ich miłość przetrwa.

– Jesteś taki naiwny – zaśmiała się okrutnie, a potem zaczęła kontynuować swój monolog. – Trochę prawdy kryje się w tych waszych wyobrażeniach o śmierci. Rzeczywiście zawsze ubieram się na czarno. Chociaż na pewno nie noszę żadnej okropnej szaty, tylko drogie suknie. A może wyobrażacie sobie, że trzymam kosę, bo kojarzycie mnie z okrucieństwem? Tak, jestem okrutna, Dylanie. Zazwyczaj lubię przyglądać się ludzkiemu cierpieniu, słucham, jak moje ofiary krzyczą, prosząc o zakończenie swojej marnej egzystencji. Czasami sama zadaję im ból, bawię się nimi. Ale ty mnie odnalazłeś. Nie chciałam wcale cię uśmiercać. Zbyt dokładnie mi się przyglądałeś, za dużo razy mnie widziałeś, za bardzo zależało ci, żeby mnie poznać. Byłeś taki biedny w tej swojej naiwności. Teraz wiesz, kim jestem, więc musisz odejść. Ale dlatego, że sam to na siebie sprowadziłeś, będę łagodna. Tym razem obejdzie się bez bólu.

Nie bał się. Wiedział, że zaraz zginie, ale wciąż ją kochał. I chociaż w jej oczach nie dostrzegał już niewinności, jedynie okrucieństwo i chęć odbierania życia, wciąż wierzył, że połączyło ich coś niezwykłego. Nawet, kiedy po raz kolejny przejechała ręką po jego policzku, a księżyc nadał blask jej niebezpiecznemu spojrzeniu, nawet wtedy się jej nie przestraszył.

– Do końca naiwny – zakpiła. – A teraz zadam ci to samo pytanie, które słyszy ode mnie każdy. Czy jesteś gotowy na śmierć, Dylanie?

Dla niej był gotowy na wszystko. Nawet na to, by odejść. Nie protestował, gdy pochyliła się, żeby pocałować go w policzek. Przeszył go dreszcz, poczuł się szczęśliwy, bo zasmakował dotyku jej ust na swojej skórze. A potem ciało przestało należeć do niego. Był już tylko duchem. Widział próg ze światła – jasną, piękną smugę, przez którą musiał przejść, by znaleźć się w lepszym świecie. Zanim odszedł, zobaczył jeszcze, jak do Dione podchodzi jej zielonooki znajomy.

– Szybko się z nim uporałaś – powiedział.

– Postanowiłam być łaskawa i oszczędzić mu bólu – wzruszyła ramionami.

– A od kiedy to masz w sobie litość?

– To nie była litość. Po prostu dobroduszność – zaśmiała się nieprzyjemnie, zdając sobie sprawę, jak niedorzecznie te słowa zabrzmiały w jej ustach. – Ale jeśli masz mnie irytować, zarazo, to idź lepiej zająć się swoją pracą.

– Skończyłem już na dziś – uśmiechnął się krzywo. – Postanowiłem tu rozpętać małą epidemię cholery. No i tchnąłem w jednego takiego niezwykle bolesną chorobę. Umrze w ogromnych mękach.

– Och, cóż za nieszczęśnik – westchnęła dziewczyna bez cienia współczucia w głosie.

– Po prostu przykuł moją uwagę – wzruszył ramionami chłopak. – Chyba miał na imię Adam…

– Adam? Cóż za pospolite imię – prychnęła dziewczyna. – A teraz chodźmy zabić jeszcze kogoś. Mam ochotę na prawdziwą rozrywkę.

Kopnęła niedbale ciało Dylana, które wciąż leżało w wąskiej uliczce, a potem, głośno stukając obcasami, ruszyła przed siebie z szerokim uśmiechem na twarzy. Zielonooki chłopak spojrzał na nieboszczyka obojętnie, wyminął go i pobiegł w ślad za swoją niezwykle piękną znajomą.

~*~ 

Mam małe zaległości u Was. Nie sądziłam, że moje wakacje będą tak pełne różnych zajęć, dlatego prawdopodobnie w najbliższych miesiącach cały czas będę miała małe opóźnienia. Ale nie martwcie się, jak nie skomentuję czegoś od razu, na pewno pojawię się w ciągu kilku dni.

Nie mogę się powstrzymać, by się nie pochwalić. Odebrałam dzisiaj wyniki matur i rozpiera mnie duma. Historia na 68%, więc szału nie ma, za to podstawowa matma na 92%, ang na 82% i uwaga uwaga... j. polski na rozszerzeniu na 100%! Do tej pory nie mogę w to uwierzyć, ale dało mi to mnóstwo energii do dalszego pisania i podniosło samoocenę. Co prawda analiza porównawcza to jednak nie to samo co pisanie opowiadań, no ale jednak poczułam się jak prawdziwa humanistka!