# Teorainn: Rozdział 20.

           

Deirdre siedziała przy Diamentowej Granicy już dłuższy czas. Jak na złość, kiedy akurat chciała porozmawiać z Lennanem, on się nie zjawił. Dziewczyna nerwowo bębniła palcami o ziemię porośniętą wilgotną trawą. Była pewna, że po powrocie do domu suknia nie będzie się do niczego nadawała, ale wcale się tym nie przejęła. Potrzeba rozmowy zaprzątała całą jej uwagę.

Chyba naprawdę podświadomie oczekiwała, że skoro jest dziewczyną klasy pierwszej, to wszyscy będą na jej zawołanie. Czuła się z tym okropnie, ale to nie miało żadnego wpływu na jej myśli. Nie wiedziała, kiedy się taka stała.

Właśnie wtedy, kiedy rozmyślała nad swoim okropnym charakterem, zobaczyła Lennana. Na jego widok jej serce radośnie zabiło. Nawet nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo się stęskniła. Chłopak patrzył pod nogi, a kiedy wreszcie uniósł wzrok i ich oczy się spotkały, wyglądał na zmieszanego.

– Witaj, Deirdre – zaczął niepewnie.

– Lennan! – wykrzyknęła i podbiegła do Teorainn. Przycisnęła do niej dłonie, a potem twarz. Pewnie jej nos i policzki rozpłaszczyły się i wyglądała głupio, ale kompletnie jej to nie obchodziło.

– Co ty wyprawiasz? – zaśmiał się.

– Nie wiem – wzruszyła ramionami i usiadła na trawie, bardzo blisko bariery.

Chłopak zrobił to samo. Najwięcej czasu spędzali na polanie i rzadko chodzili na spacery, bo ciągłe trzymanie ręki na Teorainn wydawało się niedorzeczne.

– Nie wiedziałem, czy powinienem przyjść…

– Czemu?

– Ostatnio nie miałaś ochoty rozmawiać.

            – Wiesz co? Zapomnijmy o tym. Dzisiaj jest dzisiaj i tylko to się liczy – przerwała mu. Nie chciała wracać do minionych wydarzeń.

            – „Dzisiaj jest dzisiaj”? To bardzo przypomina mi podejście Breeny – uśmiechnął się i od razu spoważniał. – Przepraszam. Chyba nie lubisz, kiedy o niej mówię.

            Deirdre nie zaprzeczyła. Rzeczywiście, miała pewne trudności z zaakceptowaniem, że Lennan przyjaźni się jeszcze z kimś innym. On chyba był tego świadomy, bo próbował zmienić temat rozmowy. Deirdre była mu za to wdzięczna, a jednocześnie poczuła strach. Czy to dobrze, że pozwalała, by ktoś aż tak dobrze ją poznał, by dotarł aż do jej serca?.

            – Co się stało? – zapytał Lennan po chwili przeciągającego się milczenia.

            – Właściwie to nie wiem. Ostatnio wiele się dzieje. Ale przede wszystkim poczułam, że muszę z tobą porozmawiać.

            Miała co prawda jeszcze przyjaciółki, ale Cahan wypłynęła na rejs, a kiedy wróciła, stała się dziwnie cicha. Kiarę natomiast pochłonęły przygotowania do ślubnych uroczystości i chociaż z pewnością była gotowa wysłuchać przyjaciółki, Deirdre wolała spotkać się z Lennanem. Stęskniła się za nim.

            Przerażało ją, że chłopak stał się dla niej tak ważny. To właśnie bliskie osoby najskuteczniej potrafiły ranić. A Lennan mieszkał za Diamentową Granicą i mógł zniknąć z jeszcze większą łatwością niż inni. To nie tak miało wyglądać! Mieli tylko czasem rozmawiać, a nie się zaprzyjaźnić.

            – W takim razie słucham. Jaki masz problem?

W pierwszym odruchu planowała oznajmić, że nie chodzi o nic szczególnego, że po prostu nabrała ochoty na rozmowę. Ale to byłoby kłamstwo.

            – Czemu tu przychodzisz? – zapytała zamiast tego.

            – Jak to czemu? Bo zawsze spotykamy się na tej polanie – pokręcił głową, nic nie rozumiejąc.

            – A czemu właściwie się spotykamy?

            – Bo się przyjaźnimy… Nie rozumiem, do czego zmierzasz.

            – Z Breeną też się przyjaźnisz. Ona ci nie wystarcza?

            – Nie przyjaźnie się z nią. Chyba. Zresztą z nią jest zupełnie inaczej. Mówiłem ci. Czuję się trochę, jakbym ją wykorzystywał. Nie zwierzamy się sobie, nie wiem nawet, czy sobie ufamy, więc trudno to nazwać przyjaźnią. Zresztą czy nie mogę mieć kilku przyjaciół? Deirdre, byłem samotny przez kilka miesięcy, odkąd rozstałem się z Laveną, pamiętasz? Nie możesz mieć mi za złe, że teraz mam i ciebie, i Breenę.

            Nie odpowiedziała. Czuła się trochę winna z powodu tego, co powiedziała. Chciała użyć innych słów, ale te wymknęły się niepostrzeżenie, nim zdołała zamknąć usta.

            – Nie wiem, co chcesz usłyszeć – dodał Lennan, kiedy ona wciąż milczała. Mówił spokojnie, chociaż ton jego głosu, niższy niż zazwyczaj, zdradzał podenerwowanie. – Mam cię zapewnić, że jesteś dla mnie ważna? Przecież wiesz o tym. Wiesz, że mówię ci rzeczy, których nie mogę zdradzić nikomu innemu. Ty masz Cahan, Kiarę i Oisina. Masz aż trójkę innych osób, którym naprawdę ufasz. Mnie pozostajesz tylko ty i Breena. A właściwie jedynie ty, jeśli chodzi o poważne rozmowy.

            Zadrżała. Naprawdę chciało jej się płakać. Miała nadzieję, że nadal starannie to ukrywa. Ledwie powstrzymała szloch. Albo właśnie była na skraju jakiegoś załamania, albo zbliżały się comiesięczne czerwone dni i te okropne chwile przepełnione smutkiem zwiastowały ich nadejście.

            – Deirdre, o co chodzi? – zapytał Lennan już o wiele ciszej.

            – Przepraszam – wyszeptała w końcu. Pomyślała, że jeśli dalej będzie się tak zachowywać, Lennan uzna ją za wariatkę. Zresztą wcale nie byłby daleki od prawdy. – Przepraszam – dodała nieco głośniej. – Czy mógłbyś tu trochę na mnie zaczekać? Muszę coś zrobić.

            – Jak długo?

            – Długo. Możliwe, że aż do zmroku. Jeśli nie możesz, zrozumiem.

            – Poczekam – skinął głową.

Odwróciła się i zaczęła biec. Rozdarła suknię o jedną z pobliskich gałęzi, ale to kompletnie się nie liczyło. Miała dużo do zrobienia przed powrotem na polanę, a nie chciała, by Lennan czekał w nieskończoność.

Zawahała się, nim zapukała w drewniane drzwi. Nie wiedziała, co właściwie wyprawiała. Przecież to było całkowite szaleństwo! Mimo wszystko nie odwróciła się i nie uciekła, kiedy usłyszała kroki wewnątrz domu.

            W progu stanął jeden z jej adoratorów. Widać było, że ucieszył go jej widok, bo uśmiech rozjaśnił jego twarz. Młodzieniec nigdy nie ukrywał, że pragnie poślubić Deirdre, tak samo jak nie ukrywali tego podobni mu chłopcy. Blair wszystkim im dawała nadzieje, chociaż całym sercem wspierała Oisina.

            – Deirdre – ukłonił się i pocałował jej przegub. – Cieszę się, że cię widzę. To dla mnie cudowna niespodzianka. Szkoda, że mnie nie uprzedziłaś, bo nie mam żadnego poczęstunku. Gdybym wiedział, kazałbym upiec ciasto. Albo przygotować obiad… Ale mam wino! Bardzo dobre, czerwone wino z sąsiedniej wyspy…

            – Dziękuję – uśmiechnęła się. Usiłowała wyglądać pięknie, niewinnie i bardzo krucho. Starała się wyzbyć wszelkich skrupułów i bezwzględnie wykorzystać młodzieńca, który żywił do niej uczucie. – Właściwie nie wiem, czy wejdę do środka. Mam do ciebie prośbę…

            – Tym bardziej wejdź. Naleję wina, porozmawiamy. Przecież nie będziemy ustalać wszystkiego w progu!

            – Nie – pokręciła głowa. – To coś, co wymaga natychmiastowego działania. Ale musisz obiecać, że jeśli się zgodzisz, zrobisz to bez zadawania pytań.

            – Brzmi tajemniczo. Chciałabyś zrobić coś, co nie przystoi dziewczynie klasy pierwszej? Chociaż to już masz za sobą, sądząc po twoim stroju – wskazał na poszarpaną suknię. – Niech będzie – uniósł ręce w obronnym geście, kiedy zauważył, że Deirdre zamierza się odwrócić i odejść. – Powiedz, czego żądasz, a ja z przyjemnością to zrobię.

           

            Tym razem czekało ją trudniejsze zadanie. Musiała porozmawiać z Oisinem. Kiedy tylko go ujrzała, poczuła ukłucie w sercu. Dawno się nie widzieli, od czasu pocałunku. Deirdre uświadomiła sobie, że ostatnio ciągle uciekała. Uciekła po pocałunku z Oisinem, uciekła po rozmowie z Lennanem. Kiedy stała się taka tchórzliwa?

            – Deirdre – uśmiechnął się niepewnie.

            – Nie byłam pewna, czy mogę tu przyjść…

            – Oczywiście, że możesz. Przecież ostatnio ustaliliśmy: zapominamy o całej sprawie, prawda? Jest tak jak dawniej i nie powinnaś mieć wyrzutów sumienia. Cieszę się, że przyszłaś.

            Nie miała prawa o nic go prosić, a jednak zamierzała to uczynić. Wiedziała, że chłopak zgodzi się na wszystko i nie miała oporów, by wykorzystać go tak, jak przedtem pozostałych młodzieńców. Wzdrygnęła się, uświadamiając sobie własną bezwzględność. Chyba przypominała matkę bardziej, niż jej się zdawało.

            – Ale co ci się stało? Ktoś cię napadł? Próbowano cię okraść? – zapytał Oisin, spoglądając na jej suknię. W jego oczach dostrzegła prawdziwą troskę.

            – Nie… – właściwie nie była pewna, co powiedzieć.

            – Deirdre, co się z tobą ostatnio dzieje? Jesteś jakaś nieobecna, znikasz na całe dnie. A teraz wyglądasz, jakbyś stoczyła bójkę.

            Wciąż czekał na odpowiedź, a ona, zamiast się odezwać, z trudem powstrzymywała łzy. Cudownie, cokolwiek się z nią działo, było to coś niedobrego. Raz zachowywała się jak własna matka, a w innej chwili wpadała w histerię.

            Och, Deirdre, przecież wiesz doskonale, co ci siedzi w głowie.

            Ten mały, złośliwy głosik zdecydowanie niczego nie ułatwiał, jedynie sprawiał, że miała ochotę krzyczeć albo znów wybuchnąć płaczem. A tak właściwie powinna być w tej chwili niewyobrażalnie szczęśliwa. Co za ironia, nie tak wyobrażała sobie obecny stan.

            – Nie mogę powiedzieć – wykrztusiła w końcu. Po jej policzku spłynęła łza, ale gniewnie ją wytarła.

            – Deirdre…

            Próbował ją przytulić, ale go odepchnęła. Nie chciała, by to robił. Nie chciała litości, współczucia czy opieki.

– Nie, proszę, zostaw. Nie dotykaj mnie.

            – W ogóle cię nie rozumiem – westchnął i zaczął się przechadzać po pomieszczeniu ze złością malującą się na twarzy. – Czuję się, jakbym rozmawiał z kimś obcym. Gdzie jest ta dawna Deirdre? Czemu skrywasz tajemnice, pojawiasz się w progu w zniszczonej sukni i w dodatku wiecznie jesteś smutna? Czy to ja ci zrobiłem? Czy to przeze mnie? Bo jeśli tak, to mogę odejść, dać ci spokój i…

            Czemu sądził, że całe jej życie kręciło się wokół jego osoby? Może i się przyjaźnili, ale to nie oznaczało, że Oisin miał na nią aż taki wpływ. Niby był taki łagodny i troskliwy, a z drugiej strony najwyraźniej też bardzo zarozumiały.

            Oj, Deirdre, naprawdę jesteś złośliwa. Zobacz, co się z tobą dzieje…

            – Nie, nie musisz się obwiniać. To nie ma z tobą nic wspólnego. Kiedyś ci powiem. – Chyba.     – Ale nie dzisiaj. Dzisiaj, jeśli naprawdę masz do mnie zaufanie, musisz mi w czymś pomóc, bo sama nie dam rady. Obiecaj, że nie będziesz zadawał pytań, a ja w zamian przysięgam, że już niedługo wszystkiego się dowiesz.

            Przez chwilę wpatrywał się w nią w milczeniu. Dopiero później skinął głową. Starała się ukryć poczucie zwycięstwa, chociaż była go w pełni świadoma. I pomyśleć, że to, co wydawało się pozytywnymi emocjami, skłoniło ją do takiego zachowania.

            Bez słowa udała się w stronę drzwi. W progu ukazało się trzech młodzieńców, z którymi uprzednio odbyła podobne rozmowy. Oisin wyglądał na zaskoczonego.

            – Po co ich przyprowadziłaś? – zapytał. Najwyraźniej nie podobał mu się widok innych adoratorów.

            – Wiem, że ze wszystkich sił będziesz starał się pomóc, ale sam nie dałbyś rady. To nie jest zadanie dla jednej osoby.

            Lennan czekał dokładnie w tym samym miejscu, w którym go zostawiła. Nie była pewna, ile minęło czasu od momentu, kiedy się rozstali. Kiedy ją zobaczył, utkwił w niej uważne spojrzenie, najwyraźniej spodziewając się, że coś ze sobą przyniosła, że jakoś inaczej wygląda. Ale ona stała przed nim taka sama, co najwyżej bardziej zaczerwieniona z pośpiechu i z emocji.

            – Załatwiłaś swoją pilną sprawę? – zapytał z lekkim uśmiechem. Starała się odpowiedzieć tym samym, ale wyszedł jej jedynie krzywy grymas.

            – Można tak powiedzieć. Dziękuję, że czekałeś.

            – Mówiłem ci, od tego są przyjaciele.

            Starała się nie skrzywić. Właściwie powinni się widzieć po raz ostatni. To powinno być ich pożegnanie i cały czas rozważała, czy pod koniec nie oznajmić, że już więcej nie pojawi się przy Teorainn.

            – W takim razie chodźmy kawałek dalej, chciałam ci coś pokazać.

            Kiedy wreszcie przedarli się przez krzaki i gęste gałęzie drzew, Deirdre rozejrzała się z ukłuciem niepokoju. Bała się, że Oisin albo pozostali młodzieńcy nie dotrzymali obietnicy i wciąż ją obserwowali. Na szczęście nigdzie ich nie zauważyła.

            Lennan przystanął zdziwiony, kiedy wreszcie uświadomił sobie, co znajduje się wśród drzew. Prawdopodobnie uznał Deirdre za wariatkę tak samo jak wszyscy ci, którzy towarzyszyli jej podczas wędrówki przez Collie Fada.

            – Chyba masz dużo przyjaciół.  Zdecydowanie przyjaciół, a nie przyjaciółek, bo nie wierzę, że Cahan i Kiara są na tyle silne.

            – Poprosiłam o przysługę Oisina i kilka innych znajomych.

            – Masz na myśli znajomych całkowicie zauroczonych nieprzewidywalną i cudowną Deirdre? – zapytał. Te słowa sprawiły jej radość, chociaż jednocześnie poczuła niezadowolenie. A więc Lennan był świadomy, że potrafiła bez skrupułów kogoś wykorzystać. Nie chciała, by miał o niej takie zdanie.

            – Pamiętasz, jak wspomniałeś, że pokażesz mi jedną ze swoich prac? Obiecałam coś w zamian.

            – Tak, ale nie sądziłem, że mówimy poważnie. Przecież…To musiało być niewyobrażalnie ciężkie. No i ryzykowałaś, że ktoś dowie się o naszych spotkaniach.

            Właściwie nawet o tym nie myślała, zbyt pochłonięta realizacją całego planu. Dopiero Lennan uświadomił jej, na jakie niebezpieczeństwo się narażała.

Usiadła na jednym z powalonych drzew. Zadziwiające, że miało idealną wysokość. W Ádh tyle rzeczy doskonale dopasowywało się do sytuacji, że czasem wprost nie mogła w to uwierzyć. Zdecydowanie nie powinna była przynosić harfy do lasu. Wymagało to zaangażowania kilku osób, poza tym matka zawsze powtarzała, że podróże nie służą instrumentom. W tej kwestii niewątpliwie miała rację.

            – Gdybyś żył w Ádh, wszystko byłoby prostsze. Przyszedłbyś do mnie do domu i nie musiałabym targać harfy tutaj. A potem odwiedziłabym cię w twojej pracowni i obejrzała meble, w których rzeźbisz.

            – Nieprawda. Gdybyśmy żyli po jednej stronie, nie moglibyśmy się przyjaźnić. Należysz do klasy pierwszej, pamiętasz? – wymownie spojrzał na swoje ubranie i opalone dłonie pokryte bliznami – pamiątkami po pracy.

            – Przecież wiesz, że nie jestem jak inni. Nie obchodzi mnie, co przystoi damie, a co nie.

            – Wiem, już dawno zdążyłem zauważyć – odpowiedział. – Ale twoja matka i tak by na to nie pozwoliła. Ale teraz to nieważne. Skoro już zmusiłaś tych biednych młodzieńców do niesienia przez wiele mil niewiarygodnie ciężkiej harfy, to coś zagraj. Chciałbym wreszcie móc ocenić twój talent.

            Spełniła jego prośbę bez cienia protestu. Zawsze swoją grą opowiadała historie. Tak było i tym razem. Czuła, jakby otworzyła przed Lennanem całe serce i pozwoliła, by do niego zajrzał. Pragnęła, by wszystko zrozumiał, a jednocześnie się tego obawiała.

            Uniosła wzrok, by na niego spojrzeć. Palce nadal same sunęły po strunach, doskonale wiedząc, co robić. Wszystko wydawało się jak najbardziej na miejscu, bo przecież muzyka była całym życiem Deirdre. Tymczasem oczy Lennana pozostawały szeroko otwarte i pełne niespokojnych myśli, uczuć, których dziewczyna nie potrafiła nazwać.

            W międzyczasie poczuła łzy po raz kolejne gromadzące się pod powiekami. Czemu tak rozpaczliwie chciało jej się płakać?

            Jak to czemu? Bo zamiast szczęścia pojawiła się rozpacz.   

            Kiedy w końcu zabrzmiała ostatnia nuta, chłopak wciąż milczał. Skierowała na niego spojrzenie zielonych oczu, a on wpatrywał się w nią pogrążony w we własnych myślach.

            – Deirdre… To było takie piękne. Nic dziwnego, że tyle osób stara się o twoją rękę. Ciągle słyszą, jak grasz… To tak, jakbyś ich czarowała.

            – Dziękuję. Matka uważa, że mam talent, a ja po prostu gram to, co czuję – wzruszyła ramionami. Modliła się w duchu, by Lennan wyznał, że wszystko zrozumiał.

            – Cóż, nie czytam w umysłach i jestem raczej prostym chłopakiem, ale jakiekolwiek emocje nosisz w sercu, są niewiarygodne.

            Cała nadzieja zniknęła. O dziwo razem z nią odeszła ochota na płacz.

            – Graj dalej. Jestem ciekaw, jakie jeszcze emocje kłębią się gdzieś tam w środku. –wskazał na jej serce.

            Ponownie musnęła palcami struny. Właściwie opowiadała wciąż o tym samym, ale innymi słowami, inną melodią. Lennan nie mógł jednak tego wiedzieć. Pozostawał głuchy na prawdę, jak wszyscy inni. To chyba naprawdę musiało być ich pożegnanie. Należało zachować się w ten sposób, by kompletnie nie oszaleć. Ostatnio życie Deirdre tak bardzo się skomplikowało…

            Grała jeszcze długi czas, a Lennan siedział w milczeniu z tym samym wyrazem twarzy. Starała się na niego nie patrzeć. Modliła się, by zrozumiał. A może rozumiał, tylko wolał udawać, że nie dostrzegł prawdy…

            Potem przypomniała sobie, że Oisin wkrótce miał się zjawić. Przerwała grę i oznajmiła Lennanowi, że powinien wrócić na polanę tak, by nikt z Ádh go nie zauważył. Chłopak pożegnał się i na odchodne zapytał, czy wkrótce znów się spotkają. Chociaż Deirdre usiłowała powiedzieć, że nie, że to już naprawdę koniec, skinęła głową i od razu się za to znienawidziła.

            Oisin znalazł ją roztrzęsioną, opartą o drzewo z nieobecnym wyrazem twarzy. Przytulił do siebie jej rozdygotane ciało. Nie miała siły, by protestować. Czuła się niewyobrażalnie zmęczona i pozbawiona nadziei. Wracali do domu w kompletnym milczeniu. Nikt o nic nie pytał, zgodnie z umową. Na pewno jednak snuli domysły. Może myśleli, że Deirdre zwariowała. Właściwie w tamtej chwili kompletnie jej to nie obchodziło.

Usiadła na łóżku i patrzyła w niebo. Było pełne gwiazd, pięknych, świecących punkcików. Kiedy była mała, matka opowiadała, że każda z tych gwiazd to czyjeś spełnione marzenie. A więc tyle ludzkich pragnień zdołało się ziścić! Ciekawe, czy ktoś marzył o tym, o czym ona w tamtej chwili.

– Czemu mnie nie zrozumiałeś? – westchnęła. – Ale może to i lepiej. Gdybyś zrozumiał, czułbyś to, co ja czuję na widok Oisina. Ale myliłeś się – gdyby Teorainn nie istniało, życie naprawdę byłoby prostsze. Nie zwrócilibyśmy na siebie uwagi. Nigdy nie zamienilibyśmy więcej niż kilka zdań. Nie obchodziłoby mnie nic poza meblami, jakie robisz. Płaciłabym ci za pracę i do tego ograniczałaby się nasza znajomość. Tak się cieszyłam, że się spotkaliśmy, że mam kogoś takiego jak ty. Teraz myślę, że to przekleństwo.

Lennan nie mógł jej usłyszeć, jedynie noc była powierniczką tych zwierzeń.

– Zauważyłeś, że jestem smutna. Zauważyłeś, że dziwnie się zachowuję. A to wszystko przez naszą przyjaźń. Nienawidzę naszej przyjaźni, tak bardzo nienawidzę tego, że się znamy! Obiecałam coś Oisinowi. Obiecałam, że jeśli nie zaznam miłości, wybiorę jego. Właściwie oboje byliśmy pewni, że tak się stanie. A co mam mu powiedzieć teraz? Mam mu powiedzieć, że cię…

Kocham.

Kocham cię Lennanie.

Kocham kogoś z klasy średniej.

Kocham kogoś, kto ma mnie za przyjaciółkę.. To chyba kara za to, co zrobiłam Oisinowi.

Kocham cię. Naprawdę cię kocham. Teraz przynajmniej wiem, że miłość istnieje. 

             – Ktoś mógł uprzedzić, że uczucia są tak bolesne. Do tej pory wierzyłam, że miłość to jedynie szczęście. A teraz? Przecież ciągle zbiera mi się na płacz, do głowy przychodzą mi bezsensowne pomysły… Kazałam czterem osobom dźwigać harfę do lasu tylko po to, byś usłyszał, jak gram, bym być może dostrzegła uśmiech na twojej twarzy. Jestem zazdrosna o twoja znajomość z Breeną. Nienawidzę myśli, że z nią przebywasz. Nie tak to powinno wyglądać. To do mnie powinni wzdychać młodzieńcy, których miłości nie odwzajemniam. To nie ja powinnam cierpieć.

            Łza spłynęła po jej twarzy. A potem do słonej kropli dołączyła kolejna. I następna. Płynęły nieprzerwanie, a Deirdre siedziała w milczeniu. Jej wargi poruszały się wciąż w ten sam sposób, przesyłając rozpaczliwe wołanie do kogoś po drugiej stronie Teorainn. Dwa słowa. Nie sądziła, że będą niosły ze sobą tyle rozpaczy.

            Kocham cię.

            Kocham.