# Krótkie formy: "Jak w bajce"

Zebrało mi się dzisiaj na wspominanie, więc przetrząsnęłam zawartość komputera. Znalazłam tam m.in. moją pierwszą pracę konkursową. Pisana była dobrych kilka lat temu, co zresztą widać po stylu i niektórych niezgrabnych sformułowaniach. Ale nie było sensu upiększać na siłę i udawać, że pisałam wtedy rewelacyjnie, więc wstawiam wersję oryginalną. Tym razem chodzi bardziej o sentyment niż o pochwalenie się umiejętnością pisania. 

Praca nie zajęła żadnego miejsca, zresztą musiałabym być chyba pisarskim geniuszem, by przy pierwszym w życiu konkursie literackim móc się od razu chwalić wysokimi ocenami jury. Zadanie polegało na napisaniu opowiadania z wykorzystaniem motywu z dowolnej bajki braci Grimm i tak powstało to, co możecie przeczytać poniżej. Nie przedłużając, zapraszam do czytania. 

~*~

            Rama lustra, przed którym stałam, zachwycała starannymi, złotymi zdobieniami. Nie ulegało wątpliwości, że wykonanie ich wymagało mnóstwa czasu. Istne dzieło sztuki, które można by podziwiać godzinami. Tak samo jak każdy inny element komnaty, w której się znajdowałam. Czasami służąca zatrzymywała się na środku pomieszczenia i z cichym westchnieniem obserwowała świetlne refleksy tańczące na kryształowym żyrandolu. Goście zaproszeni do zamku byli zaskoczeni miękkością obić szykownej ławy czy imponującymi rozmiarami łoża z baldachimem. Wzdychali na widok porcelanowej zastawy, stojącej na pięknym stoliku wykonanym przez najlepszego stolarza. Właśnie ta komnata, imponująca, cudowna i z pewnością godna pozazdroszczenia, odbijało się w tafli lustra. A na środku tego ładnego obrazka znajdowała się dziewczyna.

Patrzyła na te wszystkie wspaniałe rzeczy szeroko otwartymi oczami. Piękne blond loki opadały na szczupłe ramiona, a światło dodawało blasku pojedynczym kosmykom. Twarz porcelanowej lalki urzekała swoją urodą, w błękitnych tęczówkach można było dostrzec jakiś tajemniczy błysk. Ta nastoletnia osóbka doskonale pasowała do otaczającego ją świata. Idealna dziewczyna w idealnym miejscu.

– Jak w bajce – westchnęła jedna z wróżek krzątających się po zjawiskowej komnacie.

Na te słowa dziewczyna o porcelanowej twarzy poruszyła się niespokojnie. A potem nie mogłam jej już zobaczyć, bo odwróciłam się plecami od weneckiego szkła. Było to jednak bez znaczenia, bo przecież to ja byłam postacią w lustrze, to własnemu odbiciu przyglądałam się zaledwie chwilę wcześniej.

Nie odpowiedziałam swojej rozmówczyni. Zdawała się jednak tego nie zauważać. A może nie miało to dla niej żadnego znaczenia. Podeszła nieco bliżej, wydając z siebie westchnienie zachwytu. Przechadzała się w tę i z powrotem, chcąc mnie dokładnie obejrzeć. Zupełnie tak, jakby nie zrobiła tego już wcześniej co najmniej kilka razy.

– Jak w bajce – powtórzyła, chwytając rąbek mojej sukni. – Każda dziewczyna może ci tylko zazdrościć. Twoje życie zawsze było udane, ale właśnie dziś stanie się szczytem marzeń… Spójrz tylko na siebie…

Znowu zostałam odwrócona w stronę lustra, chociaż wcale tego nie chciałam. Przez cały dzień unikałam widoku własnego odbicia, jeśli tylko było to możliwe. Wystarczyło, że musiałam przyglądać  się sobie przez długi czas, gdy czesano mi włosy i gdy przywdziewałam drogą suknię. Patrzenie w lustro kosztowało mnie wiele sił, chociaż żadna z wróżek, towarzyszących mi od samego rana, zdawała się tego nie zauważać. Tymczasem ja pragnęłam odwrócić się plecami do szklanej tafli w złotej ramie. Nie uczyniłam tego jednak, choć nie ze względu na dobre wychowanie, bardziej dlatego, że wróżka mocno trzymałą mnie za ramiona i nie byłam w stanie wykonać żadnego większego ruchu. Pozostało mi jedynie stać i patrzeć na dziewczynę w lustrze, której wolałabym już nigdy więcej nie oglądać.

Suknia została starannie dobrana. Najlepszy krawiec mierzył mnie co najmniej kilkanaście razy, mrucząc coś pod nosem, a parę dni później przyniósł do zamku istne dzieło sztuki, jak wszyscy uważali. Suknię z najbardziej miękkiego materiału, podkreślającą każdy atut mojej figury. Gorset uwydatniał wcięcie w talii, a zdobiona mnóstwem tiulu spódnica nadawała wszystkiemu ciekawy efekt. Każda dziewczyna na moim miejscu byłaby szczęśliwa. Z uśmiechem raz po raz przeglądałaby się w lustrze, podziwiając nie komnatę i bogate wnętrze, ale samą siebie w cudownej białej sukni. Pewnie w zamyśleniu przejechałaby też ręką po delikatnym welonie, a może i poprawiła złotą koronę.

Królewna bierze ślub. Jak w bajce…

Wróżka miała rację. Powinnam była czuć się szczęśliwa. Zawsze dostawałam wszystko, czego tylko zapragnęłam, mieszkałam w wielkim zamku, przywdziewałam najpiękniejsze suknie. W dodatku zostałam obdarzona urodą, która sprawiała, że wielu młodzieńców skrycie się we mnie podkochiwało. Korzystałam ze wszystkiego, co dostałam od życia. Cieszyłam się z dobroci rodziców i z tego, że są w stanie zrobić dla mnie wszystko. Nie wiedziałam, że ich uległość związana jest z klątwą, rzuconą na mnie w przeszłości. Miałam zasnąć na wieki, gdy tylko ukłuję się we wrzeciono. Mama i tata nie chcieli dopuścić do siebie myśli, że mogą stracić swoje jedyne dziecko. Pragnęli, by każda chwila życia, jaka jeszcze mi pozostała, była idealna.

Ale przed klątwą nie da się uciec. Przecież niemożliwe było pozbycie się wrzecion z całego królestwa, wieczne uciekanie przed przeznaczeniem. Pewnego dnia spotkałam przędącą staruszkę i natrafiłam palcem na igłę. Nie wiedziałam nic o klątwie, nie rozumiałam, dlaczego od razu zachciało mi się spać. Nie zdawałam sobie sprawy, że gdy zamknę oczy, już ich nie otworzę.

Jednak zdarzyło się coś niespodziewanego –  uniosłam powieki. Nie znajdowałam się jednak w komnacie, gdzie spotkałam przędzarkę. Przeniosłam się w miejsce, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Tkwiłam na środku polany porośniętej soczystą trawą. Ptaki śpiewały najcudowniejszą ze wszystkich piosenek, a słońce świeciło na nieskazitelnie czystym niebie. Zamkowe komnaty w porównaniu z tym widokiem wydawały się nędzne. Trafiłam do świata idealnego. Wiedziałam o tym doskonale, a jednak czułam się zagubiona, nie miałam pojęcia, gdzie jestem i co mam robić.

Właśnie wtedy, kiedy usiadłam wśród trawy, nie dbając o to, że mogę podrzeć drogą suknię, pojawił się On. Nie wiedziałam, jak ma na imię, nie wiedziałam, kim jest, ale gdy tylko na Niego spojrzałam, byłam pewna, że przeznaczone mi było Go spotkać. Pragnęłam zatopić się w Jego oczach, skryć się w uścisku Jego ramion i w słuchiwać się w kojące tony Jego głosu. Chociaż był dla mnie obcy, chociaż nigdy wcześniej się nie spotkaliśmy, do tej pory podświadomie za Nim tęskniłam.

Potrafiłam jedynie wpatrywać się w Niego, otwierając szeroko swoje błękitne oczy. Nie byłam w stanie wydobyć z siebie żadnego dźwięku, chociaż to chyba i tak nie było konieczne. Wystarczyło mi po prostu, że mogłam znajdować się blisko, przyglądać się temu chłopakowi, kimkolwiek właściwie był. Dopiero, gdy podszedł trochę bliżej, zdołałam wykrztusić krótkie pytanie:

 – Gdzie ja jestem?

– W krainie innej, niż świat, w którym do tej pory żyłaś – odpowiedział. Słysząc Jego głos, zadrżałam, bo był niczym najsłodsza melodia, na dźwięk której poczułam się bezpieczna. – Tu trafiają zagubione dusze. Niektóre po prostu zabłądziły po śmierci. A ty jesteś tu, bo śpisz i już nigdy się nie obudzisz. To tak, jakbyś znalazła się pomiędzy dwoma światami. Chyba właśnie dlatego trafiłaś tutaj…

– Czy to znaczy, że ty umarłeś? – spytałam. Z jakiegoś powodu bardziej przejęłam się tym, że mój rozmówca nigdy już nie będzie przebywał wśród żywych, niż swoim własnym losem i tajemniczą klątwą, która się spełniła.

– Tak, dawno temu – odpowiedział i przez chwilę wpatrywał się w dal, z zamyśleniem malującym się w jego nieco smutnych oczach. – Ale nikt nie lubi tu rozmawiać o śmierci – pospiesznie uciął temat.

– Co w takim razie mam zrobić? Zostanę tu na zawsze? Nigdy nie zobaczę rodziców, znajomych? Nigdy nie zatańczę na balu…?

Mój głos załamał się, a ja znienawidziłam siebie za tę słabość. Nie mogłam jednak nic poradzić na łzy, które spływały po moich policzkach jak srebrna rosa, a potem wsiąkały w żyzną glebę. Ukryłam twarz w dłoniach, a gęste loki przysłoniły mi ostatnie przebłyski światła, przedzierające się przez palce. Nawet piosenka śpiewana przez ptaki zmieniła się nagle w smutną i wzruszającą melodię, akompaniującą mojemu szlochaniu.

I właśnie wtedy otoczyły mnie silne ramiona. Przytuliłam się mocno do chłopaka, który był mi przeznaczony i pragnęłam, by ta chwila trwała wiecznie. Smutek powoli odchodził, a ja po prostu czułam się bezpieczna, już na zawsze. Jakby ostatni element trafił we właściwie miejsce układanki, jaką było moje życie. Z jakiegoś powodu przestało mi brakować rodziców, przyjaciół i wszystkiego, czego zaznałam podczas mojego ziemskiego życia. Nie liczyło się nic oprócz Jego obecności. Najważniejsze było, żeby nigdy mnie nie zostawił, pozostał przy mnie na wieczność, jaką przyszło mi spędzić w świecie zbłąkanych istnień. Świecie idealnym.

– Nie płacz – powiedział, gdy mój szloch nieco ucichł. – Nie chcę, żebyś była nieszczęśliwa.

Nie odpowiedziałam nic, bo potrafiłam jedynie wpatrywać się w Jego usta, których pocałunku tak bardzo pragnęły moje wargi. Ostatkiem silnej woli powstrzymywałam się przed przyciągnięciem Go do siebie i pocałowaniem tak, jak nie całowałam jeszcze nigdy nikogo. Zdawało mi się, że oddycham tylko po to, by dożyć chwili, kiedy wreszcie nasze usta się spotkają, że moje serce bije tylko po to, by wreszcie dane mi było zaznać tego cudownego pocałunku. Ale nie wiedziałam, czy On czuje chociaż namiastkę tego, co ja.

–  Smutek też potrafi stworzyć coś pięknego. Popatrz  – wskazał na miejsca, gdzie spadły moje łzy.

Wyrosły tam najpiękniejsze kwiaty, jakie kiedykolwiek widziałam. Ich płatki były srebrzyste i delikatne jak słone krople, które wypłynęły z moich oczu. Chłopak zerwał jeden z kwiatów i powąchał. Przymknął oczy, jakby właśnie otrzymał najcudowniejszy ze wszystkich możliwych darów. W końcu rozchylił powieki i posłał mi spojrzenie, w którym zdawało się mieścić wszystko, czego tak desperacko pragnęłam.

– Zatrzymam go na zawsze – powiedział, chowając kwiat, a wtedy zyskałam pewność, że On czuje dokładnie to samo, co ja. Że również chciałby mnie pocałować i zawsze być przy mnie. Gdybyśmy zostali rozdzieleni, nasze istnienia nie miałyby sensu.

Na chwilę odwróciłam od Niego wzrok, gdy zauważyłam starszą kobietę, spacerującą na skraju polany. Przyglądałam się jej, nic nie rozumiejąc. On podążył za moim spojrzeniem, a potem spojrzał na mnie pytająco.

– Myślałam, że dusze zawsze są młode… – powiedziałam po chwili wahania.

– Nie, dusza wygląda tak, jak człowiek w chwili śmierci. Gdybyś trafiła tu jako staruszka, wyglądałabyś podobnie jak tamta kobieta.

Na te słowa zadrżałam niespokojnie. Wiedziałam, że gdybym umarła za kilkadziesiąt lat i byśmy się spotkali, nigdy nie moglibyśmy być razem. Wyglądałabym jak okropna staruszka, a On, młody, przystojny i idealny nie pasowałby do mnie w żadnym wypadku. Zrozumiałam wtedy, że chociaż wszystkim ze świata żywych rzucona na mnie klątwa mogła się wydać czymś okropnym, ja jestem wdzięczna złej wróżce, bo podarowała mi najcudowniejszą rzecz, jaką mogłam otrzymać. Podarowała mi bycie z Nim na wieczność.

Chwile spędzone razem mijały szybko, ale nie miało to znaczenia. Przecież przed nami była nieskończoność. Moment pocałunku przeciągał się. Może dlatego, że chcieliśmy, by między nami nadal trwała magia radosnego oczekiwania, a może po prostu baliśmy się zrobić pierwszy krok. Pozostawaliśmy duszami uzależnionymi od wzajemnej obecności, niemal znaliśmy swoje myśli i wszystkie swoje pragnienia. Pocałunek sprawiłby tylko, że już nic nigdy by nas nie rozłączyło.

– Czy kiedyś dołączą do nas moi bliscy? – spytałam pewnego dnia, gdy trwałam w Jego objęciach i czułam się szczęśliwa, jak nigdy wcześniej.

– Nie – odpowiedział ze smutkiem. – Musieliby być bardzo zagubieni. Zazwyczaj ci, którzy odchodzą, trafiają w zupełnie inne miejsce. Mieszkają tam, gdzie wszystkie inne dusze, które nigdy nie zabłądziły.

Chociaż brzmiało to smutno, to jednak poczułam jedynie lekkie ukłucie w moim sercu. Bo definicją wszystkich możliwych pragnień, mojego własnego szczęścia, był On, a On na zawsze miał pozostać przy mnie. Na wieki…

– A gdybym się teraz obudziła, co by się ze mną stało? – spytałam, wdychając Jego zapach, który był najpiękniejszą wonią, jaką kiedykolwiek czułam.

– Wtedy być stąd zniknęła. Wróciłabyś do świata żywych.

– A jeśli się obudzę? – spytałam przestraszona. – Nie chcę cię zostawić. Nigdy – powiedziałam z całą stanowczością.

– Nie obudzisz się. Zasnęłaś na wieczność, pamiętasz? A nawet, gdybyś się obudziła, ja już zawsze bym na ciebie czekał. Miałbym nadzieję, że po śmierci znów trafisz tutaj… Ale nie smuć się. Teraz pójdziemy na bal. Będziemy tańczyć całą noc i będzie to najcudowniejszy ze wszystkich bali…

I właśnie wtedy, gdy wypowiadał te słowa, poczułam pocałunek na swoich ustach. Lecz nie był to Jego pocałunek, ale pocałunek kogoś innego, kto tym samym sprowadził mnie do świata żywych. Kiedy otworzyłam oczy, znajdowałam się znów w zamkowej komnacie, a przede mną stał książę. Podał mi rękę, pomógł wstać, a potem wyprowadził przed zamek i odjechaliśmy na jego pięknym rumaku. I chociaż zmierzaliśmy w kierunku zachodzącego słońca do zamku jeszcze piękniejszego niż ten, w którym mieszkałam razem z rodzicami, to dla mnie nie był to świat idealny. W bajce żyłam, gdy przebywałam w świecie zagubionych dusz. Z Nim…

I wtedy dotarła do mnie straszna prawda. Że już nigdy Go nie zobaczę. Że nigdy nie doświadczę upragnionego pocałunku, że moje istnienie przestało mieć sens. Pozostało jedynie mieć nadzieję, że moja dusza po śmierci będzie bardzo zagubiona i trafię do Jego krainy. Chociaż wtedy byłabym już starą, pomarszczoną kobietą. On nie zechciałby mnie, a nawet jeśli, nie mogłabym Go tak skrzywdzić. Musiałabym odejść, podarować Mu wolność i pozwolić spędzić wieczność z kimś, kto mógł zapewnić Mu prawdziwe szczęście, kimś, kto wygląda równie młodo, jak On.

Kiedy to sobie uświadomiłam, moje serce rozpadło się na małe kawałki i nie byłam w stanie z powrotem go poskładać. Mój książę, wybawca, jak wszyscy sądzili, miał wziąć ze mną ślub, a potem mieliśmy żyć długo i szczęśliwie. Wszyscy zazdrościli mi tego, co otrzymałam od losu, a tymczasem ja chciałam tylko znów zapaść w wieczny sen.

– Jak w bajce – powtórzyła po raz trzeci wróżka z zachwytem. Swoimi słowami wyrwała mnie z zamyślenia.

Już za kilka chwil miałam stanąć przed ołtarzem i wziąć ślub z człowiekiem, którego nie kochałam, który uczynił mnie najbardziej nieszczęśliwą osobą na świecie. Kawałek mojego serca został na zawsze w świecie zagubionych dusz, tak samo jak wszystko to, czym do tej pory byłam. Po Ziemi chodziła jedynie powłoka ze wspomnieniami, które kaleczyły to, co jeszcze ze mnie pozostało.

Kiwnęłam głową, udając, że zgadzam się z wróżką i zacisnęłam rękę na czymś znajdującym się pod materiałem sukni. Na jabłku…

Długo zastanawiam się, jak mam przetrwać samotnie kilkadziesiąt lat, a potem jeszcze całą wieczność. Wątpiłam, bym po śmierci znów trafiła do świata zagubionych dusz, pewnie razem z innymi zmarłymi powędrowałabym w to inne miejsce, o którym On mi opowiadał. Ale wiedziałam, że nie mam nic do stracenia. Obojętnie, czy byłabym żywa czy martwa, jeśli nie byłoby mnie przy Nim, ciągle bym cierpiała. Może skoro część mojego serca pozostała przy Nim, to jednak po śmierci znów trafię do Jego krainy, jak zagubiona dusza, która wreszcie odnalazła jakiś sens. Wiedziałam jedynie, że jeśli mam odejść, muszę to zrobić szybko, nim się zestarzeję. Jeśli mieliśmy znów siebie odnaleźć, musiałam umrzeć jako młoda dziewczyna.

Dlatego właśnie ukradłam jabłko, jedno z tych, które zła królowa przygotowała, gdy chciała otruć Śnieżkę. Ciekawe, czy królewna mieszkająca wśród krasnoludków po ugryzieniu owocu również znalazła się w krainie zagubionych dusz. I czy spotkała tam definicje swojego istnienia, a teraz, po powrocie do świata żywych, cierpiała równie mocno, co ja…

– Jak w bajce – potwierdziła inna wróżka, a ja pomyślałam, że nie mogłaby się bardziej mylić. Dla mnie ziemskie życie było istnym koszmarem.

Poprosiłam, żebym ostatnią chwilę przed ślubem mogła spędzić sama, a wróżki pospiesznie opuściły komnatę. Jeszcze raz spojrzałam w lustro. Tak jak przedtem ujrzałam w nim piękne pomieszczenie i dziewczynę w cudownej sukni. To byłaby bajka, gdyby dziewczyna była szczęśliwa. Bajki nie powinny się źle kończyć. Bajki zawsze mają dobre zakończenie…

I opierając się tylko na tej myśli, chwytając się jak ostatniej deski ratunku powszechnego przekonania, że żadna bajka nie kończy się źle, wyciągnęłam skrywane pod materiałem sukni jabłko. Po raz ostatni pomyślałam, że jedyną rzeczą, jakiej pragnę, jakiej pragnę z całego mojego serca, jest znaleźć się tam, gdzie zostało wszystko, czym byłam. Ten ostatni  ledwo tlący się płomyk nadziei był wszystkim, co mi pozostało.

– Teraz pójdziemy na bal. Będziemy tańczyć całą noc i będzie to najcudowniejszy ze wszystkich bali… – powiedziałam cicho. Mój głos odbił się echem od ścian pięknej komnaty. Ugryzłam zatrute jabłko i moje powieki od razu zrobiły się ciężkie. Owoc wysunął się z dłoni, poczułam, że spadam. Pozostało już tylko mieć nadzieję, że moja dusza podąży we właściwym kierunku.