# Teorainn: Rozdział 21.

           

            Kiara poprawiła różową suknię i jeszcze raz przyjrzała się własnemu odbiciu. Materiał był miękki i delikatny. Krój idealnie podkreślał wszystkie walory figury, poza tym w różu dziewczynie było do twarzy. Matka zawsze jej to powtarzała. Ten kolor kojarzył się z niewinnością i delikatnością, dlatego wydawał się wprost idealny na ślubną ceremonię.

Na chwilę smutek zagościł na nastoletniej twarzy. Wszystko przez to, że życie Kiary tak błyskawicznie ulegało zmianom. Nie była pewna, czy jest gotowa opuścić rodzinny dom, zamieszkać z mężem i wychowywać dzieci. Sama czuła się jeszcze dzieckiem, chociaż wszyscy uparcie nazywali ją kobietą. Wiele jej rówieśniczek wiodło już szczęśliwe życie u boku mężczyzn, wychowywało swoje pociechy. Kiara też o tym marzyła, a jednocześnie chciałaby na zawsze pozostać małą dziewczynką. Tak było o wiele łatwiej – przed każdym problemem mogli ją ochronić rodzice.

– Wyglądasz pięknie – uśmiechnęła się matka. – Bardzo przypominasz mnie samą dwadzieścia lat temu. Wtedy też szykowałam się do ślubu. Ale do mnie róż nigdy nie pasował. Na ceremonię poszłam w błękicie. Nawet nie wiesz, jak bardzo się bałam, bo praktycznie nie znałam twojego ojca. Ale na szczęście okazało się, że podjęłam najlepszą możliwą decyzję, wybierając go na męża.

Kiara odpowiedziała bladym uśmiechem. W Ádh małżonków dobierało się ze względu na zamożność czy nazwisko. Jedynie w klasie trzeciej, gdzie wszyscy byli tak biedni, że czasem nawet nie mieli nazwisk, kierowano się miłością.

Drzwi do izby otworzyły się po raz kolejny i do pokoju weszła Cahan. Nie była tak poważna jak matka. Na widok siostry szeroko się uśmiechnęła i mocno ją przytuliła, gniotąc suknię i czochrając blond włosy upięte w idealny kok.

– Cahan, co ty wyprawiasz?! – oburzyła się matka.

– Spokojnie, przecież to nie dzień ślubu. Zresztą Kiara może się znowu uczesać – wzruszyła ramionami Cahan. – Mam ochotę przytulić siostrę, póki jeszcze z nami mieszka.

Kiara się wzdrygnęła. Perspektywa nadchodzących zmian działała na nią paraliżująco. Nawet wspomnienie ciepłego uśmiechu Alana nie potrafiło odpędzić złych myśli. Matka dodała coś pod nosem, po czym opuściła pokój, a Kiara przyjrzała się siostrze.

Od kilku dni Cahan chodziła zamyślona. Z pozoru nic się nie zmieniło, a jednak chwilami na jej twarzy pojawiały się uczucia, których Kiara nie była w stanie zidentyfikować. Z jakiegoś powodu odczuwała niepokój, widząc siostrę w takim stanie. Do tej pory wiedziała o jej życiu niemal wszystko, a teraz powstał pomiędzy nimi mur. Czy to ze względu na perspektywę rychłego rozstania?

– Wszystko u ciebie dobrze? – zapytała Kiara, usiłując wyswobodzić się z kłopotliwej sukni. Cahan ruszyła jej z pomocą.

– Tak. A czemu pytasz? Nadal kłócę się z rodzicami, wymykam się z domu…

Przez chwilę w milczeniu zmagały się z materiałem. W końcu Kiara zdołała zdjąć sukienkę. Jej włosy były w całkowitym nieładzie. Teraz już na pewno musiała je uczesać. Podeszła do krzesła, na którym leżała suknia w odcieniu brzoskwini. Była mniej szykowna i zdecydowanie wygodniejsza niż ta ślubna.

– Nie wiem. Po prostu wydawało mi się… Nieważne – westchnęła. – Odniosłam wrażenie, że coś się zmieniło. Ale to pewnie tylko złudzenie.

– Oj, Kiaro. Czemu wiecznie się czymś martwisz? Jesteś moją młodszą siostrzyczką i zawsze nią będziesz – uśmiechnęła się Cahan.

Może rzeczywiście Kiara zaczynała popadać w obłęd? Za dużo się ostatnio działo. Cahan znikała coraz częściej, cała rodzina de Burgh denerwowała się ceremonią ślubną, a Deirdre… Wydawała się bardzo smutna, jakby próbowała uporać się z życiową tragedią.

– Cahan, a czy wiesz, co się dzieje z Deirdre?

– Nie – dziewczyna nagle spoważniała i usiadła na łóżku. – Chodź tu – wskazała ręką na podłogę przed sobą i chwyciła w rękę szczotkę. Chociaż Cahan była starsza jedynie o kilka chwil, zawsze traktowała siostrę jak kogoś, kim trzeba się opiekować. To dziwne, biorąc pod uwagę fakt, że to Kiara była tą rozważną i posłuszną rodzicom. – Właściwie ostatnio prawie jej nie widuję.

– No właśnie. Ja też nie. Kiedy ostatnio przyszłam do jej domu, otworzyła z zapuchniętymi oczami.

– Może ma jakieś problemy w domu, o których nie chce nam mówić…

– Czyli ty też nic nie wiesz? – Z jakiegoś powodu Kiara odczuła ulgę. Obawiała się, że to przez zbliżający się ślub powoli traci kontakt z przyjaciółką i z siostrą. – Ale przecież ona rzadko kłóci się z rodziną. A nawet jeśli, to nigdy nie w takim stopniu, by przez kilka dni nie wychodzić z domu.

– No to może znowu pojawiły się kłopoty z Oisinem… – zamyśliła się Cahan. – On nigdy nie przestanie jej kochać, więc póki co będzie miała wyrzuty sumienia. A potem, zgodnie z obietnicą, go poślubi, a wtedy widok jej zapuchniętych oczu będzie już normalnością.

Kiara nienawidziła sytuacji, z których nie potrafiła znaleźć wyjścia. Zawsze była zaradna, chociaż większość rzeczy osiągała dzięki swojemu wdziękowi. Zadziwiające, jak wiele zdołała otrzymać dzięki uśmiechowi i udawanej bezbronności. Mężczyźni zawsze byli gotowi pomóc, kiedy potrzebowała coś przenieść, coś zrobić. W razie innych problemów miała siostrę i przyjaciółkę.

– Chyba powinnyśmy z nim porozmawiać – zdecydowała Cahan i poderwała się z łóżka. Wciąż trzymała w ręce szczotkę, więc przy okazji pociągnęła Kiarę za włosy.

– Mogłabyś trochę uważać – jęknęła dziewczyna i zaczęła rozmasowywać obolałą głowę.

– Już nie bądź taka delikatna – parsknęła Cahan. – To co, idziemy?

– Teraz?

– A masz coś ciekawszego do roboty?

 Podczas drogi do domu Oisina Kiara wyczekiwała, aż siostra wyzna, czemu jej spojrzenie coraz częściej staje się zamglone. Nic takiego nie nastąpiło.

Osin wyglądał na bardzo zdziwionego, kiedy służba oznajmiła mu, kto przyszedł. Do tej pory widywał się z przyjaciółkami Deirdre tylko w jej obecności.

– Cahan, Kiara! Coś się stało? – Oisin z zakłopotaniem podrapał się po głowie.

– Właściwie przyszłyśmy, żeby zadać ci to samo pytanie – Cahan zmrużyła oczy i weszła do środka, nie czekając na zaproszenie.

Dziewczyna zazwyczaj była miła dla Oisina i chyba naprawdę go lubiła, ale w tej chwili to nie miało żadnego znaczenia. Jeśli ktoś krzywdził jej rodzinę albo przyjaciół, od razu stawała się złośliwa i nieco przypominała drapieżne zwierzę, gotowe w każdej chwili rozszarpać gardło przeciwnika.

Oisin chyba dostrzegł niepokojący wyraz twarzy Cahan, bo w jego oczach pojawiło się zdziwienie, a potem chłopak bez słowa zaprowadził obie siostry do swojego pokoju. Było to ładnie urządzone miejsce, choć wolne od przepychu charakterystycznego dla mieszkańców klasy pierwszej. Jak na kogoś ze szlachetnej rodziny Oisin pozostawał naprawdę skromny.

– No dobrze, a więc o co dokładnie chodzi?

Cahan rozsiadła się na krześle naprzeciwko chłopaka i pochyliła się w jego stronę. Nadal mrużyła oczy, jakby chciała dostrzec na twarzy Oisina jakąkolwiek, choćby najmniejszą oznakę fałszu. Kiara tymczasem usiadła obok i zaczęła nerwowo wygładzać zagięcia na sukni.

– Co się dzieje z Deirdre?

Przez chwilę wydawało się, że Oisin nie zrozumiał pytania. Cahan wyraźnie miała ochotę zacząć krzyczeć. Kiara skuliła się, przygotowana na wybuch złości.

– Właściwie mógłbym was zapytać o to samo. Deirdre ostatnio bardzo dziwnie się zachowuje…

– Och i nie ma to nic wspólnego z tym, że ciągle jej mówisz, jak to bardzo ją kochasz i wzbudzasz w niej poczucie winy? A może chodzi o to, że ją pocałowałeś, żeby czuła się jeszcze gorzej?

– Co?

– Oj, Oisinie, nie udawaj takiego niewiniątka. Przecież doskonale wiemy, co się dzieje między wami. Do tej pory mi to nie przeszkadzało, ale odkąd nasza przyjaciółka wygląda, jakby cierpiała na załamanie nerwowe, zdecydowanie nadszedł czas, żeby coś z tym zrobić.

Kiara czuła się nieswojo. Cahan już zaczęła podnosić głos i chociaż Oisin nadal pozostawał spokojny, tę wymianę zdań można było śmiało nazwać kłótnią.

– Ale nie robiłem nic złego…

– Nie robiłeś nic złego? – Cahan skrzyżowała ręce. – Ciekawe. Od kiedy to ciągłe powtarzanie komuś, że się go kocha, tylko po to, by wzbudzić w nim wyrzuty sumienia, jest niczym złym? Czy może po prostu założyłeś, że skoro sam cierpisz, to musisz unieszczęśliwiać innych? Nie wiem, czy to przez ten wasz pocałunek, czy może tyle się pastwiłeś nad Deirdre, w każdym razie teraz to zupełnie inna osoba. Kiedy ostatnio ją zobaczyłam, wyglądała, jakby miała się rozpłakać.

– Wiem – mruknął. – Ale to nie z mojej winy.

Kiara widziała zaciśnięte pięści siostry i przeczuwała, że zaraz do uszu ich wszystkich dobiegnie nieznośny wrzask. To była tylko kwestia czasu.

– Och, nie wiedziałam, że ludzie tak bez przyczyny nagle miewają koszmarny humor.

– Nie bez przyczyny. Przecież ona ciągle się martwi, że nikogo prawdziwie nie pokocha i będzie nieszczęśliwa do końca życia. A poza tym myślałem, że o coś się pokłóciłyście. Kiedy przyszła do mnie kilka dni temu…

– O! No właśnie! Od kilku dni jest taka. Co jej zrobiłeś?

– Nic jej nie zrobiłem – Oisin pozostawał zadziwiająco spokojny, choć Cahan już praktycznie krzyczała. Kiara nie wyobrażała sobie jednak, by chłopak mógł podnieść głos. Zawsze mówił cicho i powoli. – Przyszła do mnie cała roztrzęsiona i jeszcze prosiła o…

Urwał niespodziewanie i wbił wzrok w podłogę.

– O co cię poprosiła?

– Nie mogę…

– Oisinie – wysyczała Cahan. W tamtej chwili wyglądała naprawdę groźnie. – Dobrze ci radzę, lepiej mi powiedz.

Kiara nie przywykła do widoku rozwścieczonej siostry. Co prawda Cahan czasem dawała się ponieść emocjom, ale rzadko kiedy wydawała się aż tak niebezpieczna. Dziewczynie przemknęło przez myśl, że przyszły mąż jej siostry będzie musiał być naprawdę cierpliwym mężczyzną.

– Teraz wiem, czemu rodzice nadali ci takie imię – wymruczał Oisin.

– Tak, najwidoczniej zaraz po porodzie zauważyli, że nie będzie ze mną łatwo – uśmiechnęła się krzywo dziewczyna. – A teraz powiedz wreszcie, o co takiego poprosiła Deirdre.

– Chciała, żebym poszedł z nią do lasu…

Kiara głośno wciągnęła powietrze, a Cahan się wzdrygnęła. Czy to oznaczało, że Deirdre postanowiła wyjawić Oisinowi swoją tajemnicę? Czy powiedziała o polowaniach i, co więcej, o znajomości z mieszkańcem Mór?

– Wiecie, o co chodzi? – zauważył ich zdziwione twarze. – To w takim razie może mi wytłumaczycie, czemu razem z jej adoratorami niosłem przez kilka mil harfę, potem musiałem odejść, żeby nic nie widzieć i w końcu wrócić do domu.

– Harfę? – Cahan wyglądała na tak samo zdziwioną, jak Oisin.

– A więc jednak nie wiecie… Deirdre przyszła cała roztrzęsiona i poprosiła, żebym bez zadawania pytań pomógł jej dostać się z harfą do Collie Fada. Potem musiałem zostawić ją samą i obiecać, że odejdę prawie milę. W drodze powrotnej Deirdre była naprawdę zrozpaczona, ale nie chciała powiedzieć, o co chodzi.

Kiara nic z tego nie rozumiała. Nie zdziwiłaby się, gdyby Deirdre poszła na kolejne polowanie albo spotkanie z Lennanem. Ale granie w lesie? A może po prostu postradała zmysły…

– I co, naprawdę nie podglądałeś? – zapytała Cahan. Widać było, że bardzo chciałaby poznać cel tej wyprawy.

– Obiecałem… Musiałem przypilnować tych jej adoratorów, bo byli bardzo ciekawi, o co w tym wszystkim chodzi. Dźwięki doskonale niosą się po lesie, więc słyszeliśmy, jak grała, chociaż znajdowaliśmy się dosyć daleko. Kiedy skończyła, przez jakiś czas panowała cisza, a potem Deirdre przyszła do nas i poprosiła, żebyśmy zanieśli harfę do domu. Wyglądała, jakby zaraz miała zemdleć. Chciałem ją ponieść, ale odmówiła.

Kiara przeczuwała, że cała sprawa miała związek z osobą Lennana. Czy to on doprowadził Deirdre do tak koszmarnego stanu? Ale jak zdołałby to zrobić? I po co Deirdre targała harfę do lasu? To wszystko nie miało sensu. Cahan myślała podobnie, sądząc po wyrazie jej twarzy.

– I co, nie powiedziała nic na temat tej waszej wyprawy?

– Nie. Wyglądała, jakby stało się coś naprawdę strasznego. Cała się trzęsła, miałem ochotę ją przytulić…

– I była taka, kiedy skończyła grać?

– Tak… Nie. To znaczy gdy przyszła do mojego domu, nie była aż tak roztrzęsiona, ale i tak nie wyglądała dobrze. To musi mieć związek z czymś, co wydarzyło się wcześniej, zanim mnie odwiedziła.

– A kiedy dokładnie się z nią widziałeś? – wtrąciła Kiara.

– Cztery dni temu.

– Ale to niemożliwe – Kiara pokręciła głową. – Pięć dni temu wszystko było takie, jak zwykle. A skoro dzień później Deirdre przyszła do ciebie…

– No właśnie, widzicie, że to nie ma ze mną nic wspólnego – westchnął Oisin. – Nie widziałem jej od tygodni, a potem dopiero pięć dni temu. A skoro to nie moja ani nie wasza wina, to pewnie chodzi o jakieś problemy w domu.

Cahan pokręciła głową. Kiara też nie sądziła, by Oisin miał rację. Żaden problem rodzinny nie mógłby wprawić Deirdre w tak koszmarny nastrój. Nic zwyczajnego nie skłoniłoby dziewczyny do grania w środku lasu i ciągnięcia ze sobą kilku młodzieńców.

– Lennan – warknęła Cahan, zaciskając pięści.

– Słucham? – Oisin na szczęście nie dosłyszał.

– Nie, nic – dziewczyna machnęła ręką. – Po prostu coś przyszło mi do głowy. Spróbuję się dowiedzieć, o co w tym chodzi i cię powiadomię.

Pożegnali się i dziewczyny pospiesznie opuściły dom Oisina. Kiara nie sądziła, by rzeczywiście powiedziały chłopakowi o wszystkim, jeśli rzeczywiście poznają prawdę. Musiałyby wtedy wyjawić aż dwa sekrety Deirdre – ten dotyczący polowania i znajomości z Lennanem.

– Jeśli to przez Lennana, to chyba go zamorduję – warknęła  Cahan. – Nie znam go, ale już zaczynam go nienawidzić. A mówiłam Deirdre, że ta znajomość nie jest dobrym pomysłem.

– Spokojnie, na razie jeszcze niczego nie wiesz. Może naprawdę chodzi o problemy z jej matką… – Kiara próbowała uspokoić siostrę choć z niezbyt zadowalającym skutkiem. – Poza tym trudno będzie ci go zamordować, jeśli oddziela was Teorainn.

– Oj, uwierz mi, jeśli to wszystko przez niego, znajdę jakiś sposób. Choćbym miała całe życie poświęcić na zniszczenie tej granicy – warknęła Cahan. W przypływie złości szła tak szybko, że Kiara niemal musiała biec. Suknia plątała się między jej nogami, przez co dziewczyna kilka razy niemal się przewróciła.

– Pójdziemy do niej teraz?

– Nie – Cahan pokręciła głową. – Dajmy jej czas. Poza tym ja też muszę ochłonąć. Jutro się do niej wybierzemy.

Kiara poczuła dreszcz na plecach. Nie mogła się pozbyć wrażenia, że po tej rozmowie wiele się zmieni. Zresztą, jakby się nad tym zastanowić, ostatnie tygodnie nieustannie obfitowały w zmiany. Zapowiedź ślubu, znajomość Deirdre z Lennanem, tajemnice Cahan… Idealny świat, w którym Kiara żyła, nagle wywracał się do góry nogami.

~*~

Jak zwykle mam u Was zaległości. Wszystkie nadrobię jeszcze dzisiaj.