# Teorainn: Rozdział 22.

           

            Breena podeszła do Lennana i zarzuciła mu ręce na szyję. Poczuł przyjemny, kwiatowy zapach, który zawsze towarzyszył dziewczynie, a kosmyk jej włosów połaskotał go w policzek. Chociaż zazwyczaj uśmiechnąłby się i odwzajemnił uścisk, tym razem w ogóle nie zareagował.

– Co się stało? – Breena usiadła mu na kolanach. – Zachowujesz się, jakbyś był jednym z tych swoich mebli. Siedzisz cały sztywny i w dodatku nic nie mówisz.

– Po prostu się zamyśliłem.

Rzeczywiście, Lennan przez cały czas myślami błądził wokół dziwnego spotkania z Deirdre. Zmusiła do przeniesienia instrumentu kilku bez pamięci w niej zakochanych młodzieńców i to wszystko tylko po to, by zagrać jakiemuś chłopakowi z Mór parę melodii. Ale jakie to były cudowne melodie! Lennan nigdy wcześniej nie doznał wrażenia, że muzyk idealnie poznał wszystkie jego myśli i za pomocą dźwięków zdołał dotknąć jego serca.

Deirdre wyglądała, jakby ktoś umarł, jakby nadciągała katastrofa, której żadne z nich nie zdoła powstrzymać. Miał ochotę zapytać, co się dzieje, kiedy dostrzegł smutek w jej oczach i trzęsące się ręce. Dziewczyna starannie usiłowała ukryć łzy, ale on nie dał się tak łatwo oszukać. Spuszczanie głowy i przysłanianie twarzy włosami wcale nie działało tak dobrze, jak oczekiwała.

– Nad czym tak myślisz? Wyglądasz, jakby to nie było nic przyjemnego.

– Po prostu czasem nie rozumiem ludzi – westchnął. Nie chciał opowiadać Breenie o Deirdre.

– Skoro ich nie rozumiesz, po co masz się nimi przejmować? Gdyby byli ci naprawdę bliscy, nie potrzebowalibyście nawet słów – uśmiechnęła się i spróbowała go pocałować, ale odwrócił głowę. – Czy znowu chodzi o Lavenę?

– Nie – pokręcił głową. Uświadomił sobie, że od spotkania z Deirdre kompletnie zapomniał o miłości swojego życia. Zbyt wiele miał innych zmartwień.

– To o kogo? Jakieś problemy z bratem? Z matką? Z jakąś dziewczyną…?

Lennan milczał. Nie wiedział, jak ma wszystko Breenie wytłumaczyć, bez wspominania o tym, że Deirdre pochodzi z Ádh, że ostatnio ciągle jest smutna, że bardzo się o nią martwi. Czuł, że Breena mogłaby się poczuć zazdrosna, chociaż wcale nie miała ku temu powodów. Przecież nie było sensu obawiać się dziewczyny, która na wieczność miała pozostać odgrodzona od Lennana przez Teorainn Diamond.

– A więc dziewczyna – pokiwała głową Breena. – Jaka ona jest? Ładna? Ładniejsza ode mnie? Zabawna? Czarująca?

– Breeno – westchnął Lennan. Naprawdę nie miał teraz ochoty na miłosne dramaty. – W ogóle nie o to chodzi. Nie kocham jej. Tylko się przyjaźnimy.

– Och, czyżby? – dziewczyna zmrużyła ciemne oczy i zeskoczyła z kolan Lennana. – W takim razie czemu nigdy o niej nie wspominałeś? Gdybyś nic do niej nie czuł, nie ukrywałbyś przede mną prawdy.

– O co ci chodzi? Ciągle powtarzałem, że cię nie pokocham, a ty upierałaś się, że nie szkodzi. Chyba nie sądziłaś, że nigdy nie zwiążę się z żadną kobietą? Zresztą to naprawdę tylko przyjaciółka. Po prostu przeczuwałem, że możesz się zachować w taki sposób.

– W jaki sposób?

– Właśnie w taki. Mówisz, że żyjesz tylko teraźniejszością i niczym się nie przejmujesz, a potem urządzasz sceny zazdrości.

– Och, w takim razie bardzo cię przepraszam. Przepraszam, że cię kocham, Lennanie, że bardzo mi na tobie zależy. Przepraszam, że po prostu nie wzruszam ramionami, kiedy mówisz o innych dziewczynach i że nie chcę dopuścić myśli, że nigdy nie odwzajemnisz moich uczuć. Rzeczywiście, nie dotrzymałam obietnicy. Nie jestem taka bez serca, za jaką chciałabym uchodzić. Nie mogę się zachowywać jak twoja kurtyzana.

– Moja co? – Lennanowi aż zabrakło słów. – Przecież za nic ci nie płacę, poza tym tylko się całujemy. I przytulamy. I to nie ja to wszystko zacząłem. Tyle razy ci mówiłem, że to nie w porządku…

– No tak. Wiedziałeś, że nie odejdę tak po prostu, skoro już cię kocham, ale to był dobry sposób na uspokojenie wyrzutów sumienia.

– Więc skoro czujesz się przeze mnie jak zwykła  ladacznica, to może po prostu wyjdź – odpowiedział beznamiętnym spojrzeniem. W przeciwieństwie do Breeny nie krzyczał. Jego głos przepełniony był chłodem.

– A żebyś wiedział, że wyjdę! – w pośpiechu opuściła warsztat.

Lennan westchnął. Do szczęścia brakowało mu tylko kłótni z Breeną. Ale przecież od początku powtarzał, że jej nie kocha. Zapewniała, że wie o tym doskonale, a teraz nagle miała pretensje. Nawet nie wiedział, czy powinien być bardziej smutny, bo stracił przyjaciółkę, czy może zły, że oskarżyła go, iż traktuje ją jak swoją kurtyzanę.

Przez jakiś czas próbował wyrzeźbić w ławie ozdobne kształty, ale kiedy ręka po raz trzeci się mu omsknęła, ze złością opuścił warsztat. Może ostatnio spędzał tu zbyt wiele czasu. Tak dawno nie był z bratem nad jeziorem, nie przesiedział wieczoru w głównej izbie, rozmawiając z matką…

– Lennan! – Aidan podbiegł do chłopaka i przytulił go z całej siły. Lenna wziął brata na ręce i obrócił się z nim kilka razy, w odpowiedzi otrzymując głośny śmiech. Przynajmniej była na tym świecie jedna osoba, której Lennan nie skrzywdził czy nie zasmucił. Albo dwie, pomyślał, spoglądając na matkę, która właśnie stanęła w progu.

– Postanowiłem spędzić cały dzień tylko z wami – oznajmił.

– Tak! – wykrzyknął Aidan i podskoczył kilka razy. Po chwili przypomniał sobie chyba, że prawdziwi mężczyźni tak nie postępują, bo zaprzestał tej czynności i udawał opanowanego. Matka tymczasem sprawiała wrażenie zaniepokojonej.

– Aidanie, pamiętasz co mi obiecałeś? – zwróciła się do syna.

– Ale mamo! – zaprotestował chłopiec. – Posprzątam pokój później…

– Nie, zrób to teraz. Twój brat nigdzie się nie wybiera. Będzie tu cały dzień, za to oboje doskonale wiemy, jak wygląda twoje zrobię to później.

Chłopiec spuścił głowę i ruszył w stronę pokoju. Lennan chciał pójść za bratem i pomóc w porządkach, ale powstrzymał go wzrok matki. Kiedy Aidan zniknął z pola widzenia, kobieta podeszła do garnka z gotującym się wrzątkiem i nalała trochę wody do dwóch kubków napełnionych ziołami.

– Co się dzieje? – zapytała. Jak na ironię, były to te same słowa, które rozpoczęły kłótnię z Breeną.

– Nic.

– Jak to nic? Czy to znowu przez Lavenę?

Do Lennana nagle dotarło, że matka nie miała pojęcia o istnieniu Breeny, chociaż spędzał z nią mnóstwo czasu, a tym bardziej nie wiedziała o spotkaniach z Deirdre.

– Nie, matko. Właściwie to Lavena jest teraz moim najmniejszym zmartwieniem.

I nagle zaczął mówić. Kiedy tylko otworzył usta, odczuł niewyobrażalną ulgę. Niewiarygodne, jak dobrze było wreszcie podzielić się z drugą osobą swoimi problemami. Lennan śmiało opowiedział o relacji łączącej go z Breeną, za to zawahał się, kiedy miał poruszyć temat Deirdre. Żywił nadzieję, że matka pomoże mu jakoś rozwiązać wszystkie problemy, a przynajmniej część z nich, że jako dorosła i doświadczona przez życie kobieta udzieli mu rad, jak uratować przyjaźń z Breeną i nie narażać dziewczyny na dalsze cierpienia. No i może zdołałaby wyjaśnić, czemu Deirdre nagle odczuła ogromną potrzebę zagrania mu najcudowniejszych melodii na świecie w środku lasu, a potem prawie się popłakała.

– Nie wiedziałam, że w twoim życiu ostatnio tyle się dzieje… – odezwała się Carry, gdy Lennan w końcu skończył mówić. Do tej pory po prostu milczała.

– Nikt nie wiedział. Nawet Deirdre i Breena nie wiedzą wszystkiego.

– Nie dziwię się. Trudno, żebyś cokolwiek im mówił, jeśli obie reagują w taki sposób…

– No właśnie. Co ja mam zrobić, matko? Nie chcę stracić żadnej z nich.

– Wydaje mi się, że Breena wróci i to szybko. Za bardzo jej na tobie zależy. Ale nie sądzę, żeby dobrym pomysłem były te ciągłe czułości z waszej strony. Takimi gestami dajesz jej nadzieję. Nie powinieneś tego robić, jeśli chcesz, żeby była szczęśliwa.

– Ale ja jej to powtarzałem od samego początku! Tyle razy mówiłem, że nie powinna mnie całować i że jej nie kocham! Ona po prostu nie słucha.

– W takim razie może przyprowadź ją tutaj. Porozmawiam z nią na osobności i gwarantuję ci, że to pomoże.

– Matko, nie, proszę. To będzie bardzo niezręczna sytuacja…

– Spokojnie. Nie będę jej straszyć ani nawet nie będę się zachowywać jak twoja matka. Porozmawiam z nią jak kobieta z kobietą. Ufasz mi?

Lennan skinął głową. Wielu rzeczy nie był pewien, ale na Carry zawsze mógł polegać.

– W takim razie dam jej kilka dni, żeby ochłonęła. Potem może sama do mnie przyjdzie i wtedy ją tu przyprowadzę. A jeśli nie, to do niej pójdę i spróbuję się pogodzić.

– Świetnie, ale musisz mi coś obiecać. Nie wypytuj się później, jak wyglądała nasza rozmowa.

– A co mam zrobić z Deirdre? – zapytał, upijając łyk herbaty. Jak zwykle była pyszna.

– No cóż, właściwie jej nie znam. Nie jest taka, jak inne dziewczęta, a tym bardziej nie jak dziewczęta klasy pierwszej. Sądzę, że bardzo bym ją polubiła. Na pewno jest niezwykle wrażliwa. Możesz spróbować ją zapytać, co się dzieje, ale nie sądzę, żeby ci powiedziała.

– To co w takim razie mam zrobić? Po prostu patrzeć na jej smutek? To naprawdę nie jest przyjemny widok.

– A nie pomyślałeś, że może to przez waszą znajomość? Może ona za bardzo się zaangażowała albo nagle przeszkadza jej Teorainn Diamond? A może ktoś odkrył, że się z tobą spotyka i ma przez to problemy? W końcu mówiłeś, że jej rodzice nie należą do tolerancyjnych…

– Za bardzo się zaangażowała? Na pewno nie. Matko, ona należy do klasy pierwszej. Po swojej stronie ma wielu bardziej odpowiednich mężczyzn. Chyba nie sądzisz, że byłaby w stanie się we mnie zakochać?

– Serce nie kieruje się statusem społecznym i praktycznymi kwestiami – wzruszyła ramionami Carry. – Zresztą nie wiem, co ona czuje. Ty znasz ją lepiej, więc pewnie masz rację, twierdząc, że to niemożliwe. Po prostu żadna kobieta nie jest skłonna do takich poświęceń jak ciągnięcie harfy na środek lasu bez powodu.

– Właśnie w tym problem, matko. Żadna kobieta nie jest. Ale Deirdre jest nieprzewidywalna. Robi wiele rzeczy, które nie mają sensu i nie kieruje się przy tym żadnymi znaczącymi powodami. Właśnie dlatego nie wiem, co się z nią dzieje.

– Przykro mi, Lennanie, ale w tej kwestii chyba ci nie pomogę. Nie wiem, co możesz zrobić. Chyba pozostaje ci mieć nadzieję, że ta dziewczyna kiedyś wszystko ci wyjaśni. Jeśli naprawdę się przyjaźnicie, musisz ufać, że to zrobi.

Lennan nie odpowiedział. Ostatnio coraz częściej zastanawiał się nad właściwą definicją przyjaźni. On i Deirdre mówili sobie o wielu rzeczach, spędzali wspólnie mnóstwo czasu, ale z drugiej strony mieli przed sobą tajemnice. I to duże tajemnice, biorąc pod uwagę koszmarny nastrój dziewczyny czy zatajanie ze strony Lennana znajomości z Breeną. No właśnie, Breena. Jeszcze tego samego dnia był przekonany, że się przyjaźnią, teraz nie miał już tej pewności.

Na idealnym niebie świeciło idealne słońce. Pogoda była cudowna, widoki jak zwykle zapierały dech w piersiach i aż szkoda było siedzieć w domu. Gdzieś nad samymi szczytami gór  Barr Tá Súil zbierały się ciężkie, granatowe chmury, ale nawet one jak zwykle wyglądały niczym dzieło najznakomitszego malarza.

Jak to możliwe, że w tak idealnym świecie ludzie mogą mieć tyle problemów?

Jeszcze długi czas siedzieli z matką w milczeniu, co jakiś czas upijając łyk herbaty. On wpatrywał się w okno, ona w swoje zniszczone od pracy ręce. Pewnie siedzieliby tak aż do wieczora, gdyby w końcu na schodach nie rozległ się tupot dziecinnych stóp. Już po chwili w głównej izbie pojawił się Aidan ze swoim niewinnym uśmiechem niczego nieświadomego dziecka. Zaczął opowiadać kolejne niezwykle dla niego fascynujące historie, zmuszając matkę i brata do chwilowego zapomnienia o wszelkich problemach.

~*~

Mam spory problem z wejściem w powakacyjny tryb i zorganizowaniem się tak, żeby starczyło na wszystko czasu, stąd moje chwilowe zniknięcie z blogosfery. Biorę się w końcu za nadrabianie zaległości u Was, bo sporo się ich nazbierało. Do poniedziałku powinnam wszędzie się pojawić i zostawić komentarz. A na razie wstawiam nowy rozdział. Miałam dodać najpierw PŚ, ale jak zwykle musiałabym wprowadzić tam mnóstwo poprawek. Z Teorainn nie ma takich problemów, także na ciąg dalszy historii Dione jeszcze trzeba będzie trochę poczekać.