# Teorainn: Rozdział 23.

           

            Palce kilka razy zsunęły się ze strun i fałszywe dźwięki wypełniły pomieszczenie. Do tej pory to się nie zdarzało. Drobne pomyłki – owszem, ale nigdy błędy jeden po drugim. Deirdre wzdrygnęła się, kiedy rozbrzmiała kolejna fałszywa nuta.

Do tej pory gra ją uspokajała, pozwalała oczyścić umysł. Tym razem jednak harfa również nosiła ślady wspomnień. Kiedy Deirdre tego dnia przy niej usiadła, dostrzegła źdźbło trawy wystające spod korpusu. W dodatku była niemal pewna, że ze strun wydobywa się zapach lasu. Teraz nawet gra przypominała o tym, co tak uporczywie próbowała wyprzeć z pamięci.

Nie tak miała wyglądać jej wielka miłość. Przecież wyobrażała sobie, że spotka mężczyznę marzeń, który obdarzy ją ciepłem i takim samym uczuciem, a potem spędzą razem cudowne życie i wychowają gromadkę dzieci. To miał być mężczyzna klasy pierwszej, by matka również czuła się zadowolona i by Deirdre mogła wieść życie, do jakiego przywykła. Czuliby się cudownie ze sobą i nic więcej nie byłoby im potrzebne do szczęścia. On podziwiałby jej urodę i szeptał każdego dnia, że jest jego odnalezionym odłamkiem duszy, a ona odwdzięczałaby się tym samym.

Zamiast tego jej serce ożyło w najmniej pożądanym momencie. Lennan był bardzo przystojny z tą swoją oliwkową karnacją, ciepłym uśmiechem, ciemnymi włosami i oczami jak węgielki. I problemu nie stanowiło nawet jego niższe urodzenie. Problemem było to, że on Deirdre nie kochał.

Zadziwiające, nigdy nie miała problemu z nieodwzajemnioną miłością. Wokół kręciło się tyle zakochanych w niej młodzieńców, że nawet nie przyszło jej do głowy, iż coś takiego może ją spotkać. Lennan nadal jednak pałał miłością do Laveny i prawdopodobnie to nigdy nie miało ulec zmianie. Ostatecznie mógł spędzić resztę życia z Breeną…

Deirdre przeciągle westchnęła. Palce znów ześlizgnęły się ze strun. Ze złością postawiła instrument. Bolały ją kolana, na których opierała harfę, w dodatku był to czas kompletnie zmarnowany. Dobrze, że nikt nie słyszał tej gry, bo Deirdre byłoby wstyd za ten żałosny koncert. A podobno miłość sprawia, że artyści tworzą dzieła doskonalsze niż kiedykolwiek…

Skończyła w odpowiednim momencie, bo chwilę później rozległy się kroki w izbie wejściowej. Usłyszała głos służącej, a także dwa inne, wysokie i z pewnością dziewczęce. Prawdopodobnie to były jej przyjaciółki. Wcale się z tego powodu nie ucieszyła. Nie chciała, by Cahan i Kiara widziały ją w takim stanie. Udało jej się unikać spotkań przez ostatnie dni, aby nie poznały, że wydarzyło się coś złego, ale teraz dalsze ukrywanie prawdy okazało się niemożliwe.

– Deirdre! – wykrzyknęła Kiara, kiedy tylko pojawiła się w progu. Tymczasem Cahan posyłała przyjaciółce baczne spojrzenia. Jeszcze tylko tego brakowało, żeby stała tak, mrużąc swoje błękitne oczy.

– Cahan – Deirdre uśmiechnęła się ciepło, mając nadzieję, że wygląda zwyczajnie, a potem ucałowała przyjaciółkę w policzek. – Nie spodziewałam się was w moim domu.

– Nic dziwnego. Gdybyśmy zapowiedziały przyjście, prawdopodobnie akurat przypadkiem byś gdzieś wyszła – parsknęła Cahan.

– Czemu masz taki zły humor? O co chodzi?

Deirdre próbowała zyskać na czasie, udając, że niczego nie rozumie. Właściwie w głębi duszy była wdzięczna przyjaciółkom, że zauważyły zmianę jej nastroju. Zaczęła przechadzać się po pokoju tak, by nie patrzeć bliźniaczkom w oczy. A szczególnie Cahan. Dziewczyna wyglądała jak pies myśliwski i wydawało się, że śledzi każdy ruch Deirdre. To zdecydowanie się jej nie podobało, choć powinna była przywyknąć do tego rodzaju spojrzeń. Spotykała się z nimi za każdym razem, gdy zbyt długo ukrywała jakiś problem.

– Usiądź wreszcie – westchnęła Cahan. Zdecydowanie była poirytowana.

– Cahan! – wykrzyknęła przestraszona Kiara. Jej blond siostra nie wyglądała, jakby przejmowała się, że może urazić swoim zachowaniem przyjaciółkę. – Deirdre, przyszłyśmy tu, żeby zapytać, czy coś się stało.

– Oczywiście, że coś się stało – wtrąciła Cahan, nim dziewczyna zdążyła odezwać się choćby słowem. – Spójrz na nią. Wygląda, jakby właśnie przechodziła załamanie nerwowe.

I rzeczywiście, Deirdre podążyła za wzrokiem przyjaciółki i dostrzegła, że trzęsą się jej ręce. Usiadła na łóżku i uniosła głowę. Nie było sensu zasłaniać twarzy włosami tak, jak robiła to podczas ostatniego spotkania z Lennanem. Lennan… Nie, to nie był odpowiedni moment, by o nim myśleć. Właściwie żadne chwila nie była odpowiednia. Najlepiej, żeby po prostu zniknął z jej umysłu.

– Nie wiem, jak wam to powiedzieć…

– Najlepiej po kolei – uśmiechnęła się zachęcająco Kiara.

Deirdre skinęła głową. Jej ręce stały się nieco wilgotne. Wytarła je pospiesznie o materiał zwiewnej spódnicy. I kto by pomyślał, że przyznanie się do miłości jest takie stresujące. Ciekawe, czy Oisin czuł się podobnie za każdym razem, kiedy zapewniał, że ją kocha. Ale to była kolejna osoba, o której nie powinna myśleć w takiej chwili.

– Właśnie – zgodziła się z siostrą Cahan. – Może zacznijmy od tego, czemu kazałaś kilku osobom ciągnąć po zmroku harfę do lasu. Tylko lepiej mów prawdę, bo raczej nie uwierzę, że po prostu kobieta przed czerwonymi dniami miewa takie zachcianki. No chyba, że jesteś w ciąży…

– Cahan!

– No co? – dziewczyna odwróciła głowę w stronę siostry. – Wcale bym się nie zdziwiła. Po tym, jak grała w środku Collie Fada, już chyba nic mnie nie zaskoczy.

Deirdre poczuła na twarzy gorąco. I to wcale nie dlatego, że zrobiło jej się wstyd. Nie czuła się zażenowana uwagą Cahan, nie oburzył jej fakt, że może być podejrzewana o noszenie w łonie nieślubnego dziecka. Zaczerwienienia na policzkach wywołała złość. Deirdre nie mogła uwierzyć, że Oisin złamał obietnicę i o wszystkim powiedział bliźniaczkom. Podobno tak bardzo ją kochał! Podobno był takim oddanym przyjacielem! A co, jeśli plotki dotrą do Blair? Co ona na to powie? Pewnie zabroni wychodzić Deirdre z domu na co najmniej kilka tygodni. Ale wtedy przynajmniej nie miałaby możliwości widywania się z Lennanem i może jej serce wyleczyłoby się z tej bezsensownej pomyłki, jaką była cała to miłość.

I znów o nim pomyślała. A przecież miała tego nie robić.

– Powiedział wam? Jak mógł to zrobić?! Myślałam, że mogę mu ufać!

– Bo możesz – zapewniła Cahan.

– Nie wierzę, że akurat ty go bronisz. Niby jak mogę mu ufać? Nie dotrzymał obietnicy. Skąd mogę wiedzieć, że dotrzyma kolejnych?

– Ale to nie było tak, Deirdre – wtrąciła nieśmiało Kiara. Jak zwykle wydawała się przerażona perspektywą nadchodzącej kłótni. – On myślał, że my o wszystkim wiemy.

– A niby czemu tak myślał? To bardzo szlachetne z waszej strony, że chcecie go bronić, ale nie róbcie tego. Powiedział wam, bo chciał to zrobić.

– Nieprawda, Deirdre. Weź się na chwilę zamknij i daj nam coś powiedzieć. – Cahan znów stała się nieprzyjemna.

Deirdre była tak zaskoczona, że rzeczywiście zamknęła buzię i usiadła na łóżku, z którego zdołała nieświadomie się poderwać w przypływie złości. Cahan, widząc, że osiągnęła zamierzony efekt, pokiwała głową z zadowoleniem.

– Przedstawiłyśmy mu sprawę w taki sposób, że myślał, iż przychodzimy pytać, co robiłaś w lesie z harfą. Nawet do głowy mu nie przyszło, że chodzi po prostu o twoje roztrzęsienie.

– No właśnie, Deirdre. Martwimy się o ciebie. Cokolwiek się dzieje, najwyraźniej jest to coś niedobrego…

– A czemu w ogóle do niego poszłyście?

– Jak to czemu? Dlatego, że się do nas nie odzywasz. Trudno nie zauważyć, że nas unikasz i że zachowujesz się, jakby ktoś zamordował pół twojej rodziny. Byłyśmy pewne, że to przez Oisina.

– Chciałyśmy z nim porozmawiać – dodała Kiara.

– To znaczy moja niewinna i ułożona siostra chciała z nim porozmawiać, a ja zamierzałam po prostu na niego nakrzyczeć – sprostowała Cahan z zadziwiającą szczerością. – Tylko, że kiedy wpadłyśmy w odwiedziny, gotowe się dowiedzieć, co właściwie ci zrobił, okazało się, że to wcale nie przez niego. Więc może nam powiesz, co skłoniło cię do biegania po lesie z chłopakami niosącymi harfę? No chyba, że chciałaś po prostu zobaczyć, jak bardzo ci nieszczęśnicy są w stanie się dla ciebie poświęcić. Już sam fakt, że się zgodzili na ten szalony pomysł, jest godny podziwu. Na twoim miejscu nie zastanawiałabym się i wzięła z którymś z nich ślub.

– Najlepiej z Oisinem – dodała Kiara. – Wiadomo, że jest zdolny do poświęceń i że cię kocha, a w dodatku to świetny przyjaciel.

Deirdre od razu się skrzywiła. Nie miała ochoty na rozmowy o ślubie, a tym bardziej o Oisinie. Obiecała, że przyjmie jego oświadczyny, jeśli nie spotka upragnionej miłości. Ale czy w takim razie miała spędzić życie w samotności, skoro jej serce wybrało Lennana? Przecież chłopak nie odwzajemniał jej uczuć.

– Powiesz wreszcie, czemu chciałaś grać w lesie? Rozumiem, że to twój sposób na odstresowanie i że uwielbiasz Collie Fada, ale nie mogłaś pograć w domu, a dopiero potem pójść na spacer? – Kiara przerwała przeciągające się milczenie.

– Chyba nie mogła – Cahan zmrużyła swoje błękitne oczy. – Wydaje mi się, że to wszystko ma związek z tym jej przyjacielem z Mór. Nie mylę się, prawda?

Deirdre skinęła głową. Dwie pary błękitnych oczu wpatrywały się w nią z uwagą. Czuła się osaczona i jeszcze bardziej podenerwowana. Gdyby powiedziała głośno o swoich uczuciach, musiałaby zaakceptować prawdę. Póki co łudziła się, że zdoła oszukać własne serce. Chociaż, jakby się nad tym zastanowić, nie za dobrze jej to wychodziło.

– Chciałam zagrać dla Lennana – skinęła głową.

– I kazałaś tym biednym chłopakom nieść harfę, żeby jakiś przelotny znajomy z drugiej strony Teorainn posłuchał twoich utworów? Chciałaś od niego usłyszeć, że jesteś utalentowana, czy o co chodzi? Przecież mnóstwo ludzi ci to powtarza…

– Nie, Cahan. Za kogo ty mnie masz? – w oczach Deirdre zalśnił gniew. – Chciałam po prostu, żeby posłuchał, jak gram. Żeby zrozumiał.

– Och, Deirdre. Ta twoja teoria, że ludzie potrafią odczytać prawdę z utworów, jest piękna, ale niestety większość z nas pozostaje głucha. Każdy odczytuje sens melodii inaczej – westchnęła Kiara. Wpatrywała się w Deirdre z troską, a to wcale się ciemnowłosej nie podobało.

– Miałam nadzieję, że on zrozumie.

– No cóż i chyba się zawiodłaś? – To było raczej stwierdzenie niż pytanie. – A co tak właściwie twój chłopiec zza ściany miał zrozumieć? Bo z tego, co mówił Oisin, przyszłaś do niego cała roztrzęsiona. Co za prawdę życiową chciałaś przekazać swojemu przyjacielowi?

– Daruj sobie tę ironię, Cahan. – Deirdre nie podobał się ton głosu bliźniaczki. – Zachowujesz się, jakbyś doskonale znała Lennana. W każdym twoim słowie słychać pogardę, chociaż nie masz powodów, by go nienawidzić. Czemu sądzisz, że jest taki okropny, co?

– Zastanówmy się… Przez niego odsunęłaś się od przyjaciół i rzeczywistego świata, a przede wszystkim od kilku dni chodzisz smutna. Jak na razie ta znajomość nie niesie ze sobą niczego dobrego – wzruszyła ramionami dziewczyna.

– To nie przez niego jestem smutna. To przeze mnie.

– Aha, czyli teraz obarczasz całą winą siebie.

Deirdre przewróciła oczami. Wiedziała, że to zirytuje przyjaciółkę, ale sama też już była podenerwowana. Miała dość tych bezpodstawnych oskarżeń kierowanych w stronę Lennana.

– Nie. Tak. Nie wiem. To wszystko jest bardzo skomplikowane…

– Wiesz, gdybyś wreszcie zdradziła nam chociaż część twojej tajemnicy, to stałoby się prostsze, gwarantuję ci.

Czasami Cahan była taka nieznośna z tym swoim sarkazmem i pretensją w głosie! Deirdre miała ochotę nakrzyczeć na przyjaciółkę, ale to nie przyniosłoby żadnego efektu.

– Kocham go – westchnęła.

Stało się. Wypowiedziała te dwa słowa. Już nie można było udawać, że ich nie ma, że nigdy nie istniały. Teraz nie było odwrotu. Przepuszczenie tego krótkiego zdania przez gardło kosztowało dziewczynę wiele wysiłku. Kiedy w końcu to zrobiła, poczuła ulgę, ale także strach i nową falę smutku, która niespodziewanie zalała jej serce. W izbie zaległa cisza.

Przyjaciółki wpatrywały się w Deirdre milczeniu. Wodziła niepewnie wzrokiem od jednej do drugiej. Ku jej zdziwieniu Cahan nie wygląda na specjalnie poruszoną.

– Jednego tylko nie rozumiem – zaczęła po chwili. – Czemu zachowujesz się, jakby on umarł? Skoro go tak kochasz, nie powinnaś się cieszyć?

– Czy ty naprawdę niczego nie rozumiesz, Cahan? – zdziwiła się jej bliźniacza siostra. – On jest z Mór.

– To akurat nie stanowi problemu – przerwała Deirdre.

– Jak to? Przecież jesteście oddzieleni Teorainn!

– Jesteśmy i zawsze byliśmy. To w żaden sposób nie przeszkadza naszej znajomości.

– Poza tym nie sądzę, że Teorainn jest nieskończona. Ne pewno da się ją jakoś obejść. Po prostu nikt do tej pory nie próbował – wzruszyła ramionami Cahan. – Ludzie udają, że to bariera nie do pokonania, bo tak jest łatwiej.

– Naprawdę myślisz, że Teorainn da się przekroczyć? – zdziwiła się Kiara.

– A próbowałaś kiedyś to zrobić? No właśnie. Bawiłyśmy się jedynie w szukanie ukrytych drzwi, kiedy było mnóstwo prostszych rozwiązań. My tak naprawdę nie chciałyśmy przejść przez Diamentową Granicę. Chciałyśmy tylko sobie wyobrazić, jak to by było. I nadal nie wiemy, czemu się tak zachowujesz. Cała się trzęsiesz – tym razem Cahan zwróciła się do Deirdre.

– Zaraz się rozpłaczesz… – Kiara podeszła i objęła przyjaciółkę. – Cahan, postaraj się być milsza, przecież widzisz, co się dzieje.

– Nie, w porządku – zaprotestowała Deirdre. – Nie szkodzi, naprawdę. Po prostu on nie kocha mnie.

– Chyba żartujesz! Przecież jesteś piękną Deirdre. Większość młodzieńców w naszej wiosce nie odrywa od ciebie wzroku. A ci niżej urodzeni mają cię niemal za boginię. Mówiłaś, że Lennan też jest z klasy średniej. Na pewno za tobą szaleje.

– On nie będzie mnie podziwiał tylko ze względu na lepsze nazwisko i majętną rodzinę. Zresztą w jego świecie nazwiska Lancaster w ogóle się nie liczy.

– Oczywiście, że nie. Ale jesteś także bardzo ładna, miła i wrażliwa. Sama mówiłaś, że świetnie się wam rozmawia – upierała się Kiara.

– Właśnie, skąd wiesz, że on cię nie kocha? – poparła siostrę Cahan. Chociaż raz bliźniaczki były zgodne.

– To proste. Widziałabym coś w jego spojrzeniu, w jego ruchach, słyszałabym coś w jego słowach…

– Chwila, czyli sugerujesz, że miłość zawsze jest widoczna? – Cahan uniosła brwi.

– Tak.

– No to w takim razie twój chłopiec zza ściany zna twoje uczucia. Nawet nie musiałaś targać harfy na środek lasu, skoro wystarczyło, że na niego spojrzysz…

– Myślisz, że on wie o wszystkim?! – Deirdre poczuła ukłucie strachu.

– Nie wierzę w to, Cahan. Jak możesz być aż tak nieczuła? – oburzyła się Kiara. – Deirdre, ona próbuje ci udowodnić, że się mylisz. Nie masz pewności, jakie uczucia żywi do ciebie Lennan. A może on nawet nie jest ich świadomy.

– Mam pewność, bo jest jeszcze Lavena. Opowiadałam wam o niej, prawda?

– Tak – pokiwała głową Cahan. – Ale sama mówiłaś, że ostatnio coraz mniej o niej opowiada i że nawet nie smuci się aż tak bardzo, kiedy wypowiada jej imię.

– Ale wciąż może ją kochać. Ciągle powtarzał, że to miłość jego życia. Taka miłość jest tylko jedna. No i nie zapominajmy o Breenie. – Musiała im opowiedzieć o nowej przyjaciółce Lennana, bo do tej pory nie miała ku temu okazji.

– Tą całą Breeną nie masz się co martwić – zapewniła przyjaciółkę Cahan. – Przecież Lennan ciągle ci powtarza, że jej nie kocha. On po prostu ją wykorzystuje. Ale bądźmy szczere, jaki mężczyzna zrezygnowałby z takiej okazji?

– Cahan!

– No co? Przecież mam rację. Widzisz, Deirdre, Breena nie stanowi zagrożenia, a Lavena powoli odchodzi w zapomnienie. A co będzie, kiedy Lennan ostatecznie pogodzi się z jej odejściem? Mężczyźni nie potrafią nikogo nie kochać. Jestem pewna, że wtedy cię zauważy.

Deirdre przygryzła wargę. Chciała wierzyć, że to wszystko jest takie proste. Tak bardzo pragnęła, żeby Lennan ją pokochał. Jeśli to miałoby nie nastąpić, wolałaby już chyba nigdy nie zaznać miłości. Dopiero teraz zrozumiała, jak czuł się chłopak, kiedy Lavena go opuściła.

– Nie powinnaś być taka smutna, Deirdre. Na razie jeszcze nic się nie stało. On uwielbia spędzać z tobą czas i nawet, jeśli nigdy cię nie pokocha, masz go blisko siebie. Przyjaźnie, te prawdziwe, są niezwykle trwałe, więc będziecie blisko całe życie – uśmiechnęła się pocieszająco Kiara.  

– Oisin też będzie miał mnie przy sobie całe życie, a jakoś nie wygląda na zachwyconego – parsknęła dziewczyna.

– Nieprawda – Kiara pokręciła głową. – Wydaje mi się, że mimo wszystko jest szczęśliwy. Pomyśl, przecież i tak ma więcej niż inni twoi adoratorzy. Jego naprawdę lubisz i mu ufasz. Jeśli jesteś smutna, pozwalasz, by cię przytulił i o wszystkim sobie mówicie. No o prawie wszystkim… To naprawdę wiele. Pozwalasz, by cię kochał i by się tobą opiekował i sama też go kochasz. Nie w sposób, w jaki by tego pragnął, ale jako przyjaciela. Przynajmniej ofiarowałaś mu jakiś rodzaj miłości.

Słowa Kiary sprawiły, że w serce Deirdre wstąpiła nadzieja. Chociaż Ádh mogło wyglądać idealnie, perfekcja krajobrazów dawała złudny obraz rzeczywistości. Życie nie było harmonijne, przepełnione jedynie szczęściem i należało to zaakceptować. Ale może rzeczywiście przyjaźń z Lennanem, prawdziwa przyjaźń, która przetrwa lata, była czymś naprawdę cudownym.

– Myślę, że przydałaby ci się chwila przerwy – wtrąciła Cahan. – Popłyń ze mną w rejs. Krótki, dwudniowy. Wymyślimy coś, żeby rodzice nas puścili, zapłacę podwójnie załodze i nie będzie problemu.

– Nie sądzę, żeby to w czymkolwiek pomogło.

– No cóż, z tego co słyszałyśmy przed wejściem do izby, gra też ci niespecjalnie pomaga.

Deirdre lekko się skrzywiła. A więc jednak ktoś usłyszał te wszystkie fałsze i okropną melodię, jaka wytworzyła się za sprawą chaosu panującego w sercu i umyśle.

– Macie rację, gra mi nie pomogła. Za to pomogłyście mi wy – uśmiechnęła się lekko.

Rzeczywiście tak było. Odkąd wyznała prawdę, czułą się lżejsza.

– Gdybyśmy mogły jeszcze na coś się przydać, wystarczy, że powiesz – oznajmiła Kiara. Najwyraźniej odetchnęła z ulgą, widząc lekki uśmiech na twarzy Deirdre.

– Właściwie jest coś, co możecie dla mnie zrobić…

– No, co takiego? Ale ostrzegam – nigdzie nie będę przenosić twojej harfy. Jest dla mnie za ciężka – dodała Cahan. Przez chwilę panowała cisza, po czym wszystkie trzy wybuchnęły śmiechem.

– Nie martw się, nie musicie tego robić.

– No więc o co w takim razie chodzi?

– Po prostu mnie przytulcie! – Spełniły tę prośbę z radością i po raz pierwszy od wielu dni Deirdre poczuła, że wszystko jakoś się ułoży.

~*~

Znów utonęłam w blogowych zaległościach i pewnie długo nie wstawiłabym nowego rozdziału, gdyby nie anonimowy komentarz pod ostatnim rozdziałem. Anonimie, kimkolwiek jesteś, dziękuję! Został mi już tylko jeden blog do przeczytania i skomentowania i jeszcze odpowiedzenie na Wasze komentarze zamieszczane pod ostatnimi postami, bo za to też jakoś nie mogłam się zabrać. Postaram się być bardziej systematyczna, bo jednak prościej przeczytać i skomentować post od razu po pojawieniu się, niż potem mieć 10 blogów do nadrabiania. Ale nic nie obiecuję, bo wiadomo, jak to ze mną bywa...

To był kolejny bardziej przejściowy niż konkretny rozdział, chociaż odnoszę wrażenie, że ostatnio publikuję same przejściówki. Ale spokojnie, już niedługo będzie się działo trochę więcej.