# krótkie formy: "Fortepian"

Na wstępie krótkie ogłoszenia: 

1. Jestem w trakcie nadrabiania zaległości u Was. U każdego na pewno pojawię się do końca weekendu, bo mam akurat trochę czasu, żeby wszystko przeczytać i skomentować. 

2. Nie wiem, co będzie z "Pocałunkiem Śmierci", bo wydaje mi się, że opowiadanie ma duży potencjał, ale wymaga wielu poprawek, a te, które wprowadziłam do tej pory, są niewystarczające. Muszę pozmieniać fabułę, żeby wszystko miało sens i tworzyło spójną, ciekawą historię, bo na razie Dione zajmuje się tylko zdobywaniem szkolnej popularności, a to ma niewiele sensu. Będę musiała więc dokonać dużych poprawek w rozdziałach 3-5, a dopiero potem zajmę się wstawianiem kolejnych części, także fanów Dione i Jaspera proszę o cierpliwość (o dużo, dużo cierpliwości). 

3. Mam dla Was nowiutkie, w całości napisane i sprawdzone miliard razy opowiadanie, więc jak tylko skończę publikować "Teorainn", zamieszczę na blogu nową historię. Poniżej jeden z moich ulubionych fragmentów tak w ramach przerywnika. 

Issa z pewnością zdawał sobie sprawę, że weszłam do pokoju, ale nawet nie spojrzał w moją stronę. Usiadł przy fortepianie i z uwagą zaczął przypatrywać się klawiaturze. Przez chwilę sądziłam, że dał się porwać światowi swojego genialnego umysłu i właśnie próbuje rozwiązać jakiś problem, który z muzyką niewiele ma wspólnego. Może pragnął znaleźć odpowiedź na pytanie, jak dokładnie działa mechanizm instrumentu, który zupełnie różnił się od innych mających struny. Na skrzypcach czy wiolonczeli łatwiej było łączyć dźwięki, na fortepianie nawet te grane legato wydawały się istnieć osobno.

Uniósł rękę i jakby od niechcenia zaczął wodzić palcem po klawiaturze. Ograniczał się jedynie do dotykania białej powierzchni i nie dopuścił do tego, by jakikolwiek dźwięk wypełnił ciszę. Przypatrywałam się temu z uwagą, starając się zgadnąć, co też mogło dziać się w nieprzeniknionym umyśle Issy. Wydawało mi się jakieś nienaturalne, że poruszał ręką z zadziwiającą delikatnością, tak bardzo niewspółgrającą z niebezpiecznymi błyskami czarnych oczu i w ogóle całą jego osobą.

Uniósł dłoń w nieco teatralnym geście, który jeszcze bardziej mi do niego nie pasował. Miękko zgiął nadgarstek i oparł ciężar na palcu wskazującym, który nacisnął na jeden z klawiszy. Nieprzeniknioną ciszę pełną wyczekiwania wypełnił jeden, przeciągły ton. Issa powoli uniósł drugą dłoń i również oparł ją na klawiaturze.

A potem zaczął grać.

Stałam oszołomiona i przypatrywałam się wszystkiemu, niezdolna do jakiejkolwiek reakcji. Dłonie Issy tańczyły na tle czerni i bieli, naciskając kolejne klawisze z idealnym wyczuciem. Nagle okazało się, że legato na fortepianie istnieje i jest tak samo doskonałe jak w przypadku instrumentów smyczkowych.

Po plecach przebiegł mi dreszcz. Potem kolejny. Rozchodziły się po moim ciele równomiernie i wprawiały mnie w jakiś dziwny stan, który tym razem niewiele miał wspólnego z poczuciem zagrożenia. Obserwowanie Issy było czymś doprawdy fascynującym, bo nigdy nie spodziewałabym się, że ten chłopak potrafi tworzyć prawdziwe piękno. A ta muzyka była piękna. Była tak piękna, że na rękach poczułam gęsią skórkę, choć gdy to tata grał, nigdy nie reagowałam w ten sposób.

Setki myśli przelatywały przez moją głowę w takim tempie, że niektórych nie zdołałam nawet zapamiętać. Wpatrywałam się wciąż w sylwetkę Issy, który przy poszczególnych frazach pochylał się nad instrumentem, jakby chciał być jeszcze bliżej klawiatury, a potem nagle powracał do wyprostowanej pozycji, jakby uczucia zawarte w dźwiękach go od siebie odepchnęły. Spojrzałam na jego twarz. Spodziewałam się emocji, zmarszczonych brwi, zamglonego spojrzenia, jakie zazwyczaj widuje się u muzyków. Twarz Issy była jednak niepokojąco martwa. Wciąż te same niebezpieczne oczy, tak bardzo nie współgrające z palcami, spod których wychodziła słodka melodia.  Z jakiegoś powodu to jeszcze bardziej mnie zaniepokoiło. Gdybym stała dalej, obserwowała jedynie sylwetkę, słyszała dźwięki, ale nie widziała martwej twarzy, uznałabym Issę za natchnionego, doskonałego artystę. Znajdując się jednak dostatecznie blisko, nie potrafiłam zrozumieć rozgrywającej się przede mną sceny. Ten brak zrozumienia niósł ze sobą niepokój.

Zakończył utwór jak prawdziwy muzyk, przez dłuższą chwilę nie odrywając rąk od klawiatury i pozwalając, by ostatni akord wybrzmiał w przestrzeni, jeszcze bardziej mnie poruszył, bym miała czas przemyśleć zasłyszaną melodię i w pełni dała się jej obezwładnić. Dopiero później położył ręce na kolanach i wciąż nie odwracał się w moją stronę. Nie sprawiał jednak wrażenia, jakby sam uległ magii zagranego przez siebie utworu. Wyraz jego twarzy był dokładnie taki, jak zawsze, tak niebezpieczny i nieludzki, że mało brakowało, a zaczęłabym się zastanawiać, czy nie wymyśliłam sobie tego wszystkiego, czy Issa rzeczywiście grał, czy nie usiadł po prostu przy fortepianie, a moja wyobraźnia nie dopisała dalszego ciągu tej historii.

– Powiedziałeś kiedyś, że nie umiesz grać – odezwałam się w końcu głosem nieprzyjemnym i bardzo chrapliwym, który z trudem wydobył się z moich ust.

– Nie, skarbie. Powiedziałem, że nie gram. To duża różnica.

– Jak to nie grasz? Czemu? Nie masz możliwości w domu?

– Gdybym chciał, znalazłbym sposób.

– Ale nie chcesz… Czemu? Przecież to było…

– Piękne? – zapytał, jakby zastanawiał się, o czym mogłam myśleć. Jakby nie był pewny odpowiedzi, choć zawsze prześwietlał mój umysł na wylot. – No popatrz, jednak ktoś taki jak ja potrafi czasem stworzyć coś pięknego. [...] – Bez cienia żalu zatrzasnął wieko klawiatury i odwrócił się w moją stronę. Zastanawiałam się, kiedy po raz kolejny najdzie go ochota na granie. Za kilka lat? Nigdy? Tak po prostu zmarnuje swój talent? – Ale nie traćmy czasu na bezsensowne rozmowy. Projekt z chemii czeka.