# Teorainn: Rozdział 24.

            Czuł się źle, nie wiedząc, co się dzieje z Deirdre. Przychodził każdego dnia na polanę, w miejsce ich spotkań, a potem przechadzał się wzdłuż Teorainn Diamond, mając nadzieję, że dziewczyna czeka na niego gdzieś pomiędzy drzewami. To jednak nie następowało. Z jakiegoś powodu Deirdre przestała pojawiać się w lesie, a przynajmniej trzymała się z dala od Diamentowej Granicy. Lennan pragnął ją wreszcie zobaczyć i zapytać, czemu grała dla niego na środku lasu. Chciał spojrzeć jej w oczy i dowiedzieć się, czemu jest taka smutna. Z jakiegoś powodu czuł, że sam się do tego przyczynił.

            Mijały dni i noce, a jej wciąż nie było. W pewnym momencie Lennan zaczął się irytować. Czy to był jakiś dziwny sposób na zakończenie znajomości? Ale dlaczego w takim razie Deirdre go nie uprzedziła? Czy nie pomyślała, że będzie czekał?

Z Breeną też nie rozmawiał od czasu pamiętnej kłótni. Na początku miał nadzieję, że dziewczyna pojawi się w progu jego warsztatu, gdy tylko jej drobne ciało opuści cała złość. Niestety, nic takiego nie nastąpiło. Nie chciał, by ich przyjaźń zakończyła się w taki sposób. Nie czuł się winny, chociaż wiele rzeczy zrobiłby inaczej, gdyby tylko mógł cofnąć czas. Poderwał się z ziemi, na której przysiadł, czekając na Deirdre. Nie zjawiła się. Jeśli zmieni zdanie, teraz to ona będzie musiała poczekać.

            Dotarcie do domu Breeny nie sprawiło mu większych trudności. Nogi same go prowadziły, kiedy zastanawiał się, co powiedzieć dziewczynie, jak sprawić, żeby znów potrafili spędzać wspólnie czas.

            Siedziała w ogrodzie i rzucała kamieniami. Od razu wiedział, że to ona, a nie jej siostra, bo miała na sobie czerwoną suknię. To było to samo ubranie, w którym zobaczył ją po raz pierwszy. Czarne włosy spływały na szkarłatny materiał, pięknie z nim kontrastując. Lennan przyglądał się im przez chwilę, ale z zamyślenia wyrwał go nieprzyjemny odgłos. Chłopak aż się wzdrygnął. To kamień uderzył o jakiś twardy przedmiot w ogrodzie.

            – Breena…

            Odwróciła się w jego stronę. Na twarzy o oliwkowej karnacji malowało się zaskoczenie. Tego dnia wyglądała pięknie, mimo nieco krzywych zębów, doskonale widocznych, gdy otworzyła buzię.

            Po chwili szok zmienił się w złość. Breena rzuciła przed siebie jeszcze jeden kamień, a potem poderwała się i ruszyła w stronę domu. Lennan przeskoczył przez mur, nie myśląc o dobrych manierach. Wyciągnął rękę i złapał dziewczynę za ramię. Odwróciła się ze złością w ciemnych oczach.

            – Czego chcesz?

            – Porozmawiać.

            – Myślę, że wszystko już sobie wyjaśniliśmy.

            To nie była ta sama dziewczyna, która kilka tygodni wcześniej weszła do jego warsztatu, szeroko się uśmiechając. Nie wyglądała już beztrosko i patrząc na jej twarz Lennan nigdy nie uwierzyłby, że żyje jedynie teraźniejszością.

            – Przecież wiesz, że to nie powinno się tak skończyć. Przyjaźnimy się i zależy mi na tobie.

            – Och, z pewnością nie tak bardzo jak na tej twojej dziewczynie – parsknęła. – Ja jestem tylko osobistą kurtyzaną.

            – Nieprawda, to ty tak powiedziałaś. Ja nigdy bym cię tak nie nazwał. Jesteś moją przyjaciółką. Nasze relacje nie wyglądały tak, jak powinny, ale oboje jesteśmy temu winni. Chciałbym wszystko naprawić.

            – Może już za późno – wzruszyła ramionami.

            Była chłodna, obojętna. Lennan zaczął się zastanawiać, czy w taki sposób traktowała wszystkich mężczyzn. A może tylko tych, którzy naprawdę ją zranili. Może Breena miała rację, trzymając się od Lennana z daleka. Najwyraźniej chłopak miał niezwykły talent do unieszczęśliwiania wszystkich wokół siebie.

            – Nie jest za późno – pokręcił głową. – Chyba, że spojrzysz mi w oczy i powiesz, że naprawdę nie chcesz mnie już widzieć i tak po prostu zrezygnujesz z tej znajomości.

            Milczała. To wcale go nie zdziwiło. Przecież był pewien, że właśnie tak zareaguje. Sama mówiła kilka razy, że go kocha. Spotkania z Lennanem były dla niej zbyt ważne.

            – I co niby mam zrobić? Paść ci w ramiona? Powiedzieć, że wszystko jest w porządku?

            – Właściwie na początku chciałbym, żebyśmy poszli do mojego domu.

            – Po co?

            – Moja matka chce z tobą porozmawiać.

            Chęć porozumienia, która na chwilę zagościła na twarzy Breeny, gwałtownie zniknęła.   – A więc nasyłasz na mnie swoją matkę? Czemu to robisz? Czy nie jesteśmy już dorośli? Możemy załatwiać takie sprawy samodzielnie. Poza tym pomyślałeś, jak się będę czuła?

            – Uspokój się. To nawet nie jest mój pomysł. Ona sama chciała z tobą porozmawiać. I nie o naszej kłótni. Nie wiem, czego właściwie od ciebie chce, bo nic mi nie powiedziała. Powtarzała tylko, że muszę jej zaufać.

            Breena wciąż nie wyglądała na przekonaną. Właściwie Lennan wcale się jej nie dziwił. Na miejscu dziewczyny czułby się nieufny i zagubiony.

            – Powiedziałeś jej o wszystkim?

            – Tak – skinął głową.

            – W takim razie jakieś dziwne relacje panują w twoim domu. Ja nie opowiadam rodzicom, co robię i nie oczekuję, że będą mi pomagać z każdym problemem.

            Lennan milczał. Nie wiedział, co powiedzieć. Miał przyznać, że prócz matki nie ma praktycznie nikogo, komu mógłby opowiadać o swoim życiu? Że przyjaciół utracił już dawno przez własną głupotę, a teraz rozjechali się po całym świecie, nie wiadomo gdzie i już więcej ich nie spotkał? Był samotny w swojej wiosce, choć można w niej było znaleźć tak wielu mieszkańców. Czuł się źle ze świadomością, że niczym kilkuletni chłopiec biega do matki. Ale tak właściwie czy mocne więzi rodzinne naprawdę były takie złe? Czy nie powinny uchodzić raczej za coś wartościowego, godnego pozazdroszczenia?

            – Właściwie to chyba bez znaczenia. Dobrze, pójdę tam.

            Po twarzy dziewczyny przemknął jakiś niebezpieczny uśmiech, który zdecydowanie nie podobał się Lennanowi. Breena powinna być wściekła, obrażona czy chociażby smutna, a tymczasem wyglądała, jakby w jej głowie narodził się jakiś plan.

            Wyszli z jej domu bez słowa. Cisza, która między nimi zaległa, wydawała się wprost nie do zniesienia. Lennan nie wiedział, jak się zachować. Czy powinien udawać, że nic się nie stało, a może podjąć próbę wyjaśnienia całej tej sytuacji? Zerknął na dziewczynę, myśląc, że to pomoże mu podjąć decyzję. Breena wpatrywała się w ścieżkę. Wyglądała dumnie, pięknie i właściwie niemal tak jak zwykle. Z tą małą różnicą, że na jej twarzy nie gościł uśmiech osoby chwytającej chwilę. Lennan obawiał się, że tamta Breena odeszła już na zawsze.

            – Nigdy nie byłam u ciebie w domu. Jestem ciekawa, jak wygląda wnętrze. Pewnie pełno jest tam mebli, które sam wykonałeś…

            A więc postanowiła udawać, że wszystko jest normalne. Lennan odetchnął z ulgą. Właściwie sam także wolał zachowywać się właśnie w ten sposób. To było o wiele prostsze od szczerej rozmowy.

            – Pewnie, że tak. Skoro już umiem robić meble, to czemu mielibyśmy kupować je od innego cieśli…

            Czy tak będzie już zawsze? Czy będzie się czuł, jakby rozmawiał z dawno nie widzianą, przelotną znajomą albo z Laveną, z którą właściwie nie potrafił się porozumieć, odkąd go zostawiła? Czy nie mogli po prostu wrócić do normalności? Chociaż tak właściwie czym była ta normalność? Układem, w którym zakochana dziewczyna obdarza czułościami chłopaka, który łaskawie jej na to pozwala?

            Droga zajęła im mnóstwo czasu. Co prawda nie szli wolno, ale niezręczność rozmowy i cisza, która czasami zalegała, sprawiały, że Lennan czuł się, jakby trwało to całą wieczność. Odetchnął z ulgą, widząc znajomą okolicę.

            – To tutaj – wskazał drzwi wejściowe, jakby w pobliżu znajdowało się wiele innych domów i Breena rzeczywiście mogła mieć jakiekolwiek wątpliwości.

            Skinęła głową i minęła go bez słowa. Dźwięk jej kroków był nieznośnie głośny. Może naprawdę w domu panowała cisza, a może tak tylko się Lennanowi wydawało, bo cała sytuacja była dla niego wprost nie do zniesienia. Ze złością uświadomił sobie, że ma niezwykły talent do niszczenia wszelkich relacji, które mogły nieść ze sobą coś dobrego.

            Carry siedziała przy stole w izbie jadalnej. Właściwie spędzała tam naprawdę dużo czasu. To pewnie dlatego, że lubiła gotować i znakomicie jej to wychodziło. Lennan uwielbiał potrawy przygotowywane przez matkę i już przyzwyczaił się do tego, że w domu zawsze unosił się jakiś przyjemny zapach.

            Czuł się nieswojo, kiedy Carry podniosła głowę i uważnie wpatrywała się w Breenę. Wiedział doskonale, że kobieta ocenia dziewczynę, próbuje stwierdzić, czy jest ładna i na podstawie cech zewnętrznych, wyrazu twarzy czy gestów zdefiniować jej charakter.

            – Dzień dobry – uśmiechnęła się Breena i lekko dygnęła. Wyglądała niewinnie, jak każda inna dziewczyna. Lennan zaczął się zastanawiać, jak wiele twarzy potrafi przybrać czarnowłosa. Czy często ukrywała trudny charakter, żeby wywrzeć jak najlepsze wrażenie?    – Witaj, Breeno – uśmiechnęła się Carry. – Wiele o tobie słyszałam.

            – Tak? – przez twarz dziewczyny przemknął cień złośliwego uśmiechu. Trwało to jednak tak krótko, że Carry pewnie niczego nie zauważyła. – A co takiego mówił o mnie Lennan?

            – Wiele różnych rzeczy – wzruszyła ramionami kobieta. Chłopak był jej za to wdzięczny, ale jednocześnie dostrzegł złość malującą się w oczach przyjaciółki.

            W izbie zapanowała cisza. Lennan po raz kolejny poczuł się bardzo nieswojo. Miał ochotę coś powiedzieć, byle nie milczeli dłużej, ale nic nie przychodziło mu do głowy. Breena nadal tkwiła w tym samym miejscu z dziwnym wyrazem twarzy, a matka siedziała przy stole, wpatrując się w nią z uwagą. Najwyraźniej im milczenie wcale nie przeszkadzało.

            – Wyjdź – poprosiła Carry, odwracając się w stronę Lennana.

            – Czemu?

            – Twój brat cię potrzebuje. Ostatnio prawie nie spędzasz z nim czasu…

            Wiedział, że to tylko wymówka, ale w słowach matki kryło się też wiele prawdy. Rzeczywiście ostatnio jeszcze bardziej odsunął się od Aidana. Najpierw nie starczało mu czasu dla niego i Laveny, potem rozpacz po stracie ukochanej sprawiła, że nie miał ochoty z nikim rozmawiać, później pochłonęła go znajomość z Deirdre, praca i spotkania z Breeną. Właściwie ciągle coś mu przeszkadzało, a może to były po prostu nędzne usprawiedliwienia.

            Aidan siedział w ich wspólnym pokoju i przyglądał się małemu pająkowi, który właśnie szedł po podłodze. Na widok brata podniósł głowę i utkwił w nim spojrzenie ogromnych oczu. Był taki niewinny ze swoją dziecinną buzią i pięknymi, czarnymi loczkami. Lennan poczuł jeszcze większe wyrzuty sumienia.

            – Aidan, masz ochotę na spacer? Możemy pójść popływać. Albo zabiorę cię do lasu…

            – Czemu?

            – Jak to czemu? Przecież zawsze prosisz, żebyśmy wyszli z domu.

            – Czemu teraz? Nagle masz dla mnie czas?

            Dopiero wtedy uświadomił sobie, jak bardzo zaniedbał relacje z bratem. W okolicy nie było zbyt wiele chłopców w wieku Aidana, więc ten musiał czuć się naprawdę samotny. Co robił całymi dniami? Sam chodził nad jezioro? Pomagał matce w kuchni? Marnował czas na bezsensowne czynności takie jak przypatrywanie się pająkowi? Kiedyś spędzali razem niemal każde popołudnie. A teraz? Lennan nawet nie pamiętał, kiedy ostatni raz poszli do lasu.

            – Przepraszam, Aidan. Nie powinienem się tak zachowywać. Postaram się poprawić, naprawdę. Chodźmy do Collie Fada, co? Albo nad jezioro…

            – Nie chcę – pokręcił głową chłopiec i obrócił się plecami. – Nie możesz sobie przychodzić, kiedy chcesz i udawać, że nic się nie stało. Czekałem tyle razy, a ciebie ciągle nie było. Siedziałem z mamą albo sam, albo wychodziłem gdzieś z kolegami. Czasami chodziłem na targ porozmawiać z paniami, które pracowały przy stoiskach. Ale z tobą nie mogłem rozmawiać. Nic nie mogłem, bo po prostu cię nie było.

            Zapanowała cisza. Lennan miał ochotę krzyczeć, uderzyć pięścią w ścianę. Nawet nie wiedział, jak to się stało, że nagle wszystko tak się skomplikowało. Jeszcze kilka miesięcy temu był szczęśliwy, miał przyjaciół, kochającą rodzinę, a później także miłość swojego życia. A teraz? Teraz był samotny i na każdym kroku dowiadywał się, że zranił kolejną osobę. I jeszcze kolejną. I następną…

            Podszedł do brata i usiadł obok niego. Aidan nadal zaciskał mocno usta i wyglądał na naprawdę rozgniewanego. Dopiero po chwili Lennan zauważył, że chłopcu drży dolna warga.

            – Słuchaj, Aidan. Każdy popełnia błędy, ale prawdziwy mężczyzna powinien się do nich przyznać. Tak jak ja teraz. Przepraszam cię, to wszystko moja wina. Mam nadzieję, że jak prawdziwy dorosły mnie zrozumiesz i wybaczysz.

            Wiedział, że właśnie manipuluje bratem, ale to był najłatwiejszy sposób, żeby nawiązać porozumienie. I rzeczywiście, Aidan w końcu uniósł głowę. W ciemnych oczach błyszczała duma, jakby chłopiec rzeczywiście wierzył, że jest bardzo dojrzały.

            – Nie możesz nadal zostawiać mnie samego. Jeśli mam ci wybaczyć, musisz się starać.

            Lennan pokiwał głową. Chociaż jeszcze przed chwilą czuł się źle, teraz z trudem pohamował uśmiech. Ośmiolatek był taki zabawny, kiedy starał się mówić poważnie i udawać dorosłego. Przynajmniej z Aidanem wszystko było proste – wystarczyło przeprosić, coś zasugerować i życie znów wracało do normy. Szkoda, że z innymi ludźmi nie dało się postępować w ten sposób…

            Siedzieli jeszcze jakiś czas w pokoju, rozmawiając i śmiejąc się jak za dawnych czasów. Lennan zapomniał nawet o Breenie rozmawiającej w sąsiedniej izbie z matką. Przestał też powracać myślami do ostatniego spotkania z Deirdre i smutku malującego się na jej twarzy. O Lavenie nie myślał wcale, zresztą dziewczyna coraz rzadziej gościła w jego głowie. Uznał to za dobry znak. Może w końcu zdoła się odkochać?

            Dopiero jakiś czas później w progu pojawiła się Breena. Lennan i Aidan właśnie przepychali się na łóżku przy akompaniamencie głośnych śmiechów, dlatego na początku nawet jej nie zauważyli.

            – Kim jesteś? – zapytał Aidan, przyglądając się nieznajomej mu dziewczynie.

            – Przyjaciółką Lennana. Mam na imię Breena – uśmiechnęła się pogodnie.

            Lennan usiłował wyczytać cokolwiek z jej twarzy. Nie był pewny, czy tylko udawała, czy może naprawdę miała dobry humor. Zauważyła, że jej się przygląda i śmiało wbiła w niego spojrzenie ciemnych oczu. Chyba sądziła, że pierwszy odwróci wzrok, ale on tego nie zrobił.

            – Ja jestem Aidan – przedstawił się chłopiec. Nadal miał zaczerwienione od śmiechu policzki.

            – To bardzo ładne imię. Wiesz, co oznacza?

            – Tak, płomień. Mama często powtarza, że jestem małym płomyczkiem. Rozświetlam każdy jej dzień. Jej i Lennana – dodał, patrząc na brata jakby pytająco. Chłopak skinął głową na potwierdzenie tych słów.

            – Nie dziwię się, wyglądasz jak ktoś, kto niesie radość.

            – Lubię cię, Breeno – oznajmił Aidan, szeroko się uśmiechając. Dziewczyna w odpowiedzi tylko się zaśmiała. Chłopiec patrzył na nią z sympatią i radością, a jego oczy błyszczały. Już nie dało się w nich dostrzec złości czy żalu.

            – Chyba powinienem odprowadzić Breenę – wtrącił Lennan. – Jest już późno, a ona ma daleko do domu.

            – Mogę iść z wami? – zapytał chłopiec z nadzieją w głosie. Lennan skrzywił się, kiedy uświadomił sobie, że będzie musiał odmówić.

             – Nie, dzisiaj nie. – Twarz Aidana od razu się zachmurzyła. – Ale możesz iść z nami następnym razem, kiedy będzie jaśniej.

            – Jestem już prawie dorosły, nie boję się ciemności – zaczął się dąsać.

            – Może ty się nie boisz, ale ja bardzo, a gdybyś szedł z nami, bałabym się także o ciebie – wtrąciła Breena. – Poza tym powinieneś się zaopiekować swoją matką, żeby nie siedziała tu sama, martwiąc się o Lennana.

            Te słowa odniosły zamierzony efekt. Aidan dumnie się wyprostował i pokiwał głową z ogromną powagą. Nie wiadomo, gdzie Breena nauczyła się rozmawiać z dziećmi. W końcu miała tylko starsze rodzeństwo – siostrę, którą Lennan poznał i trzech braci, którzy już dawno założyli rodziny.

            Wyszli z domu. Lennan odwrócił się, by spojrzeć w oczy matce. Pragnął wyczytać z nich odpowiedzi na swoje pytania. Nie dowiedział się jednak niczego. Pozostało mu tylko czekać, aż Breena się odezwie, dopiero wtedy wszystko miało stać się jasne.

            – Twój brat jest uroczy – oznajmiła, kiedy zamknęli za sobą drzwi.

            – To rzeczywiście taki nasz mały płomień. Uwielbiam, kiedy próbuje udawać dorosłego i stara się być taki jak ja.

            – Nie dziwię się, ma cudownego brata…

            Przez chwilę znów szli w milczeniu. Lennan rozważał, co mogły oznaczać te słowa. Czy w takim razie Breena chciała, by wszystko było jak dawniej? Czy nie zamierzała zakończyć tej znajomości wbrew temu, co w gniewie mu obiecała?

            – Rozmawiałaś z moją matką… – zaczął niepewnie.

            – Tak, to bardzo mądra kobieta. Wszystko sobie wyjaśniłyśmy – skinęła głową Breena.

            Czekał, aż powie coś jeszcze, ale ona milczała, jakby te dwa zdania rzeczywiście mogły rozwiać wszelkie jego wątpliwości. Przyglądał się dziewczynie z wyczekiwaniem, ale ponieważ zacisnęła usta, postanowił zadać kolejne pytanie.

            –  I o czym rozmawiałyście…?

            – O wielu sprawach… Lennanie, podobno obiecałeś, że nie będziesz pytał. To są rzeczy, które musza pozostać pomiędzy nami. Jak już mówiłam, twoja matka to bardzo mądra kobieta i teraz wiem, co powinnam robić. Nie przestanę się z tobą spotykać, zresztą pewnie bym nie potrafiła. Wiesz, że cię kocham i że to szybko się nie zmieni, ale rozumiem, że ty czujesz inaczej.

            – No to jak to będzie wyglądało?

            – Normalnie. Jak przyjaźń. Koniec z pocałunkami, z ciągłym przytulaniem. Może kiedyś odwzajemnisz moje uczucia, może ja z czasem pokocham kogoś innego, ale to, co robimy teraz, jest złe. Wszystko inne zostanie jak dawniej. Uwielbiam spędzać z tobą czas, siedzieć w twoim warsztacie, wspólnie śpiewać, patrzeć, jak pracujesz, a nawet się z tobą kłócić.

            – To dobrze, bałem się, że to naprawdę będzie koniec.

            – Oczywiście, że nie. Tak szybko się ode mnie nie uwolnisz!

            Uśmiech, którym go obdarzyła, był zniewalający i piękny. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że tak bardzo tęsknił za radością goszczącą na jej twarzy. Im dłużej o tym myślał, tym bardziej nie wyobrażał sobie, że mogliby tak nagle się od siebie odsunąć. Teraz znów widział tę samą Breenę, która uczyła go żyć chwilą, która podejmowała spontaniczne decyzje i czasem robiła głupie rzeczy. Tak właściwie to naprawdę ją kochał, ale nie w sposób, w jaki by tego chciała.

            Przytulił ją na pożegnanie, gdy zatrzymali się przed jej domem. Głowa Breeny idealnie pasowała do jego ramienia i w tej jednej chwili wszystko było jak najbardziej na miejscu. Nawet łaskotanie jej włosów na policzku wydało się cudownie znajome.

            Odprowadził ją wzrokiem do progu. Czekał, aż zamknie drzwi i dopiero wtedy odwrócił się i ruszył w stronę domu. Gwiazdy już świeciły na bezchmurnym, jak zawsze idealnym niebie, wskazując drogę powrotną. Podczas tej wędrówki zastanawiał się nad wszystkim, co ostatnio go spotkało. Doszedł do wniosku, że mimo wszelkich obaw, jego życie powoli zaczynało się układać. Lavena odchodziła w niepamięć, Aidan mu wybaczył, a teraz jeszcze Breena postanowiła normalnie z nim rozmawiać. Jeszcze rano był pewien, że podąża za nim fatum, teraz dostrzegał, że tak naprawdę los mu sprzyjał. Gdyby tylko jeszcze Deirdre przestała być smutna, wtedy naprawdę czułby się szczęśliwy.

~*~

Tym razem nie będzie żadnych ogłoszeń, bo te zamieszczone przy notce "Fortepian" wciąż są aktualne ;))