# Teorainn: Rozdział 25.

           

            Następny dzień spędziła samotnie. Nie miała ochoty na powolny spacer aż do samego centrum Margadh i przechadzkę między stoiskami. Właściwie już od samego rana praktycznie się nie odzywała. Nikt nie skomentował jej zachowania. Być może nawet niczego nie dostrzegli, jak zwykle śpiesząc się do swoich licznych obowiązków.

            Usiadła na dworze, kryjąc się w cieniu drzewa o rozłożystych gałęziach. Tego dnia było naprawdę gorąco. Temperatura odbierała chęć do jakiegokolwiek działania, a ona, będąc w takim a nie innym humorze, tym bardziej nie miała na nic ochoty.

            Nie była smutna. Właściwie nie do końca potrafiła określić stan, w jakim obecnie się znajdywała. Może to był pewien rodzaj ledwie dostrzegalnego żalu, który czaił się gdzieś na dnie jej serca, a może to coś zupełnie innego, czego wcześniej nie doświadczyła. Po prostu czuła, że nie jest dawną sobą i to nie do końca jej odpowiadało.

            Z westchnieniem przerzuciła włosy na jedno ramię, odsłaniając smukłą szyję. Kiedyś jeden z młodzieńców, któremu się spodobała, powiedział, że tak wygląda najpiękniej. Teraz nawet nie pamiętała, jak miał na imię. Zbyt często ich zmieniała, nie siląc się na żadne większe uczucia i nie próbując zbyt długo utrzymywać znajomości. Wszyscy powtarzali jej, że musi się ustatkować, ale zdecydowanie wolała w pełni korzystać z życia i nie tkwić wciąż w tym samym miejscu. Jedyne, co zaprzątało jej umysł, to teraźniejszość i dobra zabawa.

            A potem poznała Lennana.

            Nieraz już zastanawiała się, jak wyglądałoby jej życie, gdyby tamtego dnia nie zwróciła na niego uwagi. Pewnie teraz znów utrzymywałaby krótką i nie mającą przyszłości znajomość z kolejnym adoratorem. Myślała, że Lennan będzie taki sam. Mieli jakiś czas ze sobą rozmawiać, możliwe, że zaczęłaby dla niego znaczyć więcej, niż on by się spodziewał. A potem by odeszła. I nie dlatego, że była bezwzględna i nie brała pod uwagę uczuć innych. Po prostu nie wyobrażała sobie siebie jako spokojnej żony u boku jednego mężczyzny. Była zbyt niezdecydowana i co chwilę ktoś nowy zaprzątał jej uwagę.

            Aż do teraz. Nie wiedziała, co takiego miał w sobie Lennan. Może chodziło o jego niezwykle przystojną twarz, uśmiech, jakim ją obdarzał, a może podobało jej się, że kiedyś jakaś dziewczyna złamała mu serce i teraz był niezwykle delikatny. Może zafascynowało ją piękno rzeźbionych w drewnie kształtów, skupienie z jakim pracował każdego dnia, a może sam fakt, że Lennan miał jakąś pasję. Albo to, że w przeciwieństwie do poprzedników nie zdołała go tak szybko zainteresować. W sercu wciąż nosił dawną miłość i chociaż za cel postawiła sobie sprawienie, by zapomniał o przeszłości, nie było to łatwe zadanie.

            I zamiast jak zwykle skorzystać ze wszystkich swoich atutów, sama doświadczyła tego co większość mężczyzn w jej życiu. Zakochała się bez wzajemności. Najwyraźniej wszystko w tym idealnym świecie musiało być uporządkowane i teraz nadszedł czas, by cierpiała za dawne czyny. Ale przecież nic nikomu nie obiecywała! To nie jej wina, że się zakochiwali.

            Z początku nawet jej się podobało. To było nieznane, przyjemne ciepło w sercu, podenerwowanie przed każdym kolejnym spotkaniem. Oczywiście, kiedy rozmawiali, sprawiała wrażenie pewnej siebie. Tak naprawdę cała drżała, obawiając się, że powie coś źle albo że Lennan w ogóle nie zwróci na nią uwagi. W takich chwilach bardzo przypominała wszystkie te nieśmiałe dziewczyny, którymi tak gardziła.

            Jego pocałunki smakowały zupełnie inaczej niż te poprzednich młodzieńców. Może dlatego, że dla niej miały szczególne znaczenie. Cieszyła się każdą chwilą czułości, chociaż wiedziała, że Lennan wcale jej nie kocha. Wmawiała sobie, że to się zmieni, udawała, że sama też jedynie cieszy się chwilą. Tak naprawdę z każdym kolejnym momentem, z każdym pocałunkiem i dotykiem jego ramion na swojej skórze coraz bardziej zaczynało jej zależeć.

            Nic dziwnego, że poczuła się zraniona, kiedy pierwszy raz wyznał, że jej nie kocha. Myślała, że jeśli przyzna się przed nim do swoich uczuć, on uśmiechnie się i oznajmi, że je odwzajemnia. Była taka naiwna! Kiedy zapewnił ją, że w jego oczach są tylko przyjaciółmi, odniosła wrażenie, że uleciało z niej całe powietrze. A więc tak się czuli wszyscy ci, których zostawiała po kilku, czasem kilkunastu tygodniach znajomości.

            Łudziła się, że w końcu przywyknie. Właściwie gdyby była jedyną naprawdę ważną kobietą w jego życiu, tak rzeczywiście by się stało. Podświadomie jednak czuła, że tak wcale nie jest i prawdopodobnie nigdy nie będzie. Nie chodziło nawet o Lavenę. Ona przecież już wkrótce miała mieć męża. Bała się raczej, że pojawią się inne, piękne dziewczyny i w którejś z nich Lennan w końcu się zakocha. Nie mogła mu tego zabronić, nie miała do tego prawa, ale w głębi serca szczerze nienawidziła wszystkich, które mogły stanowić potencjalne zagrożenie.

            Znikał na długie godziny i chociaż próbował się jakoś tłumaczyć, czuła, że z kimś jeszcze się widuje. Przecież sama mówiła, żeby żył chwilą i nie myślał o konsekwencjach. Taki stosunek do życia nie współgrał z ustatkowaniem, dlatego nie miała prawa czegokolwiek od niego wymagać. Sama była sobie winna. Mimo wszystko do końca miała nadzieję.

            Gdy przyznał, że z kimś się widuje było to jak najgorsza, najstraszliwsza rana zadana prosto w serce. Z początku nawet nie wiedziała, co powiedzieć. Potem zaczęła krzyczeć. Zdzierała gardło, ale to nie miało żadnego znaczenia. Gdyby krzyczała ciszej i mniej rozpaczliwie, na pewno zaczęłaby płakać. Nie chciała, by widział jej łzy. Przecież miała być chwytającą chwile, beztroską dziewczyną.

            Uznała, że lepiej, jeśli więcej się nie zobaczą. Wiedziała, że będzie za nim tęsknić każdego dnia i że jeszcze zacznie żałować. Mimo wszystko dalsze utrzymywanie znajomości i dobrowolne skazywanie się na cierpienie nie miało sensu. Gdzie się podziało szczęście, o którym ludzie tak głośno mówili? Przecież tyle było cudownych historii miłosnych. Czemu ona nie mogła stać się bohaterką jednej z nich? Nie wyobrażała sobie oglądać Lennana u boku jakieś innej dziewczyny. Właśnie dlatego powiedziała, że więcej nie mogą się już spotkać. A potem odeszła.

            Ale zmieniła zdanie. Właściwie zaczęła żałować już w chwili, kiedy ruszyła w stronę domu. Kolejne dni były przepełnione bólem, smutkiem i płaczem w zaciszu pokoju tak, by nikt nie widział i nie słyszał, jak bardzo cierpi. Gdyby wiedziała, że tak właśnie wygląda miłość, nigdy nie próbowałaby poznać Lennana. A największą ironią było to, że w tych wszystkich chwilach marzyła tylko o tym, żeby pojawił się obok i ją przytulił, pozwolił skryć się w swoich ramionach i zapewnił, że wszystko będzie dobrze.

            Kiedy w końcu do niej przyszedł, serce zabiło jej gwałtownie. Nigdy jeszcze tak bardzo nie tęskniła za drugim człowiekiem. W pierwszej chwili miała ochotę go przytulić, zarzucić mu ręce na szyję i cieszyć się jego bliskością. Zamiast tego zacisnęła usta i udawała złą, bo to był skuteczny sposób na uniknięcie bólu.

            Jednak nie odmówiła, kiedy poprosił, by porozmawiała z jego matką. Mógł ją poprosić praktycznie o wszystko, a ona skinęłaby głową na znak zgody. Kolejny nieznośny skutek miłości…

            Carry okazała się bardzo mądrą kobietą. Na początku Breena była dla niej naprawdę okropna. Pragnęła wyładować na matce Lennana całą złość, jakby to mogło cokolwiek zmienić. Carry była jednak cierpliwa i kiedy Breenie skończyły się już pomysły na złośliwe uwagi, sama zaczęła mówić. Wtedy dziewczyna zamilkła i w skupieniu słuchała. Zrozumiała wszystko i choć nie było to dla niej łatwe, wiedziała, co robić.

            Lennan zbyt wiele dla niej znaczył, by mogła go stracić. Wiedziała to od dawna, ale nie chciała dopuścić do siebie prawdy. Musiała zaakceptować fakt, że ich znajomość będzie inna, niżby tego chciała. Miała jeszcze długo patrzeć na niego z tym uczuciem ciepła w sercu i dziwnym podenerwowaniem, a jednocześnie mieć świadomość, że on nie czuje tak samo. Możliwe, że w końcu by jej przeszło, że pojawiłby się ktoś inny albo że to Lennan zmieniłby zdanie. Jedyne co mogła zrobić w chwili obecnej, to czekać z naiwną nadzieją.

            Nie była smutna. Uczucie, które ogarnęło całe jej ciało, nazwałaby raczej zrezygnowaniem i akceptacją. Niektórych rzeczy nie da się zmienić, choćbyśmy ze wszystkich sił tego pragnęli. Wiele nie zależało od niej. Teraz musiała znów nauczyć się być dawną sobą i chwytać chwile, bo takie podejście bardzo ułatwiało życie. Kochała Lennana i to zmieniło ją chyba nieodwracalnie, ale to nie oznaczało, że musiała teraz chodzić smutna i zamyślona. Wciąż była pełną energii Breeną.

            Mimo wszystko siedząc przez cały dzień na dworze, w cieniu drzewa, nie uśmiechała się, jak to miała w zwyczaju. Zamiast tego z zamyśleniem patrzyła w błękitne niebo. Przez jej głowę przelatywały tysiące myśli, a czasem wszystkie znikały i wtedy pozostawała już tylko pustka. Breena nie zamierzała zachowywać się w ten sposób do końca życia. To było jednodniowe leczenie serca, sposób na uwolnienie wszystkich negatywnych emocji.

            – Czas wrócić do codzienności – powiedziała sama do siebie, kiedy słońce w końcu zniknęło za horyzontem. Podniosła się powoli z ziemi i wróciła do domu. Uśmiechnęła się, choć w uśmiechu tym nie było choćby cienia radości.

            Właśnie nadszedł koniec tej krótkiej, prywatnej terapii. Oby tylko okazała się skuteczna.

~*~

Dobra wiadomość dla fanów "Pocałunku Śmierci" - zabrałam się za poprawki! Prolog pozostał bez zmian, za to od pierwszego rozdziału zacznie się zamieszanie. Bardzo, bardzo zmieniła mi się koncepcja. Pozbędę się niektórych pobocznych postaci i dodam nowe zdarzenia, które nadadzą tempa tej historii.

.