# Teorainn: Rozdział 41.

           

            Wbrew przekonaniu Deirdre, że uda się jej utrzymać znajomość z Lennanem w tajemnicy, plotki szybko rozeszły się po mieście. Wszystko przez to, że dziewczyna coraz częściej zapominała o ostrożności. Wszystkie jej myśli wiecznie skupione były na ukochanym i nie liczyło się nic więcej prócz perspektywy rychłego spotkania. Deirdre nie dbała więc już o to, czy ktokolwiek widział ją w pośpiechu zmierzającą w stronę lasu i nie przejmowała się, gdy coraz więcej osób zauważyło, że w Collie Fada spędza praktycznie całe dnie.

Nic dziwnego, że ktoś wreszcie postanowił ruszyć za nią i dowiedzieć się, czego może szukać pośród drzew. Pierwszego ciekawskiego Blair przekupiła i to bez wiedzy córki. Upomniała Deirdre, by była ostrożniejsza, a dziewczyna w roztargnieniu pokiwała głową, wcale się nie zastanawiając, czemu matka nagle postanowiła poruszyć ten temat.

Było jednak oczywiste, że mimo zapłacenia jednemu ciekawskiemu mieszczaninowi, nie uda się długo powstrzymać plotek. Na pewno mieli pojawić się następni znudzeni własnym życiem śmiałkowie, którzy ruszyliby za Deirdre do lasu. A ona coraz częściej bywała tak zamyślona, że nie spostrzegłaby nawet, gdyby podążał za nią cały tłum.

Blair ze smutkiem obserwowała zmiany, jakie zachodziły w Deirdre. I wcale nie chodziło tylko o jej charakter. Kobiety nie martwił jedynie smutek tak często goszczący w sercu córki. Deirdre za każdym razem wracała przygnębiona i bez sił padała na łóżko. Czasami leżała tak dłuższy czas, nim w końcu postanowiła się chociażby umyć. Stało się oczywiste, że brak prawdziwego kontaktu z ukochanym musi być dla niej istną torturą. A potem, po nocy, następował dzień i dziewczyna desperacko pragnęła jak najszybciej znów znaleźć się przy granicy. Jakby wierzyła, że wtedy cały ból odejdzie, że wszystko znów nabierze sensu. Ale każdego dnia wracała równie smutna.

I nie chodziło nawet o to szaleństwo w jej oczach, które Blair czasami dostrzegała. Z początku nie rozumiała, czemu dziewczyna ma takie zamglone spojrzenie, jakby widziała zupełnie inny świat niż pozostali ludzie. Dopiero potem przez myśli Blair przemknęło słowo obłęd, ale odsunęła je od siebie pospiesznie, jak odrażającego owada i wmawiała sobie, że to tylko rozkojarzenie spowodowane ciągłym myśleniem o Lennanie.

– Tak nie może być – westchnął któregoś dnia Edan, kiedy Blair, kompletnie wyczerpana usiadała z nim do obiadu. Nigdy by nie pomyślała, że smutek córki ją samą może kosztować aż tyle sił.

– Przecież i tak nie możemy nic zrobić – podparła rękami głowę, która z jakiegoś powodu wydawała się tego dnia niemiłosiernie ciężka. Dziwiło ją, że mąż, który był tym bardziej wyrozumiałym rodzicem i zazwyczaj bronił córki, teraz obrał przeciwne stanowisko

– A gdyby… – zamyślił się Edan, ale najwyraźniej nie miał żadnego pomysłu, bo po chwili pokręcił głową z frustracją. – Ale tak być nie może. Widzisz, jak ona wygląda?

Wtedy do Blair dotarło, że mąż również zauważył to, co i ona dostrzegła. Najbardziej przerażającą przemianę, jaką wywarła na Deirdre znajomość z tym chłopakiem.

Dziewczyna bardzo schudła. Już dawniej należała do tych szczuplejszych i Blair czasem żałowała, że córka nie mogła przytyć i nieco bardziej się zaokrąglić we właściwych miejscach. Teraz Deirdre była jeszcze chudsza i zdecydowanie nie dodawało jej to uroku. Twarz stała się jakby zapadła, cienie pod oczami nigdy nie znikały, a same oczy wyglądały na nienaturalnie wielkie. Obojczyk dziwnie wystawał, włosy straciły blask, a paznokcie nieustannie się łamały. Skóra Deirdre nabrała szarego, niezdrowego odcienia i to wszystko razem składało się na okropny obraz.

Nie dało się zaprzeczyć, że Deirdre zbrzydła. Choć i tak była dosyć ładna, to daleko jej było do urody sprzed poznania Lennana. Kiedyś zachwycano się wyglądem zarówno starszej z rodu Lancaster, jak i jej córki. Teraz Blair słyszała komplementy skierowane jedynie do niej samej i dostrzegała pełne litości spojrzenia posyłane córce. Kiedyś jeden ze śmielszych gości zapytał nawet, czy Deirdre cierpi na jakąś poważną chorobę. Blair miała ochotę odpowiedzieć, że tak, że jest to nieuleczalna choroba nazywana nieszczęśliwą miłością, ale ograniczyła się jedynie do subtelnego zmienienia tematu.

Później Blair uświadomiła sobie, że już dawno nie jadła dziczyzny upolowanej przez córkę. Ta kupiona na Margadh smakowała gorzej i było coś przytłaczającego w jej spożywaniu. Blair nigdy nie sądziła, że będzie jej brakować polowań córki, które do tej pory kosztowały ją wiele nerwów. Teraz jednak każdego dnia czekała z nadzieją, że może Deirdre pojawi się z jakąś sarną albo chociaż zającem. Potem dotarło do niej, że dziewczyna nie zamierza tracić ani chwili w lesie i że ważne są dla niej tylko rozmowy z Lennanem. Któregoś dnia Blair spojrzała na wychudzone ręce córki i uświadomiła sobie, że Deirdre nie miałaby siły napiąć cięciwy, a tym bardziej dowlec do domu ciało zabitego zwierzęcia.

O harfie dziewczyna nie zapomniała całkowicie. Grywała jednak tylko wtedy, kiedy padał deszcz albo inne czynniki nie pozwalały na spotkanie z ukochanym. Wtedy spędzała przy instrumencie całe dnie, a Blair czasem musiała wyjść z domu, by nie słuchać melodii, które z jakichś powodów sprawiały, że oczy zachodziły jej łzami. Zresztą widok córki pogrążonej w przerażającym muzycznym transie i sunącej zbyt chudymi palcami po strunach, wydawał się Blair nie do zniesienia.

Pewnego dnia w progu domu rodu Lancaster stanęła Cahan.

– Deirdre nie ma. Jest w lesie – wyjaśniła Blair.

– Nie szkodzi. I tak przyszliśmy do pani – odpowiedziała dziewczyna. Odsunęła się nieco i kobieta dostrzegła, że był z nią jeszcze Oisin.

Blair gestem zaprosiła ich do środka, nie bardzo wiedząc, czego się spodziewać. Dostrzegła smutek malujący się na twarzach gości i uświadomiła sobie, że związek Deirdre oddziaływał nie tylko na nią samą, ale także na całe otoczenie, wysysał ze wszystkich życie i wszelkie powody do uśmiechu.

– Nie wiemy, co robić. Musimy jakoś pomóc Deirdre – wyjaśniła Cahan.

Blair przyjrzała się uważnie tej dziewczynie. Jak zwykle była ubrana w sposób, jakiego Blair nie akceptowała i dziwiła się, że państwo de Burgh, jej bliscy przyjaciele, zezwalali na taką swobodę. Własnej córki na pewno nie wypuściłaby z domu ubranej w ten sposób. Poza tym to Cahan była tą, która zwykle namawiała Deirdre do robienia niemądrych rzeczy, wyrażania sprzeciwu wobec nakazów rodziców. Blair nigdy nie darzyła Cahan sympatią, w przeciwieństwie do Kiary, którą uważała za wzór wszelkich cnót i idealny materiał na przyjaciółkę dla córki.

Teraz jednak dostrzegła prawdziwą troskę i ten rodzaj miłości, jaką darzą się nawzajem przyjaciele. I w jednej chwili dotarło do niej, że Cahan naprawdę zależy na Deirdre i że prawdopodobnie jest to teraz jej jedyna naprawdę bliska jej osoba, odkąd Kiara znalazła męża i rzadko bywała na wyspie.

– Też chciałabym coś zrobić, ale przecież nie mogę zabronić wychodzić jej z domu. Doskonale wiemy, jak ostatnim razem się to skończyło. Wcale nie było lepiej, niż jest teraz.

– Tak, ale… – Oisin pokręcił głową. – Ja po prostu nie mogę na to wszystko patrzeć! – Poderwał się nagle z krzesła, na którym siedział i zaczął gniewnie przechadzać się po pomieszczeniu. Blair spojrzała na niego ze współczuciem. – To wszystko ją niszczy.

Nie tylko ją, miała ochotę powiedzieć, ale nie sądziła, by wypowiedzenie tych słów w czymkolwiek by pomogło. Z początku usiłowała zdobyć się na typowy dla siebie, z pozoru pogodny uśmiech, którym zawsze raczyła gości, bez względu na to, jak naprawdę się czuła. Uświadomiła sobie jednak, że nie ma na to siły, że nawet gdyby rzeczywiście chciała utrzymać pozory, nie dałaby rady.

Pospiesznie zamrugała, gdy w kącikach oczu pojawiły się łzy. Poczuła się okropnie ze świadomością, że ktoś może zobaczyć ją w takim stanie. Zawsze jawiła się jako uosobienie spokoju i perfekcji, a teraz nagle nie potrafiła nad sobą panować.

Pospiesznie wstała, oznajmiając, że zawoła służbę i poleci przygotować coś do picia. Dzięki temu zyskała chwilę, by się uspokoić.

Lennan leżał tuz przy Teorainn Diamond i wpatrywał się w niebo. Obok niego położyła się Deirdre i oboje wystawili ręce w taki sposób, że przypadkowemu obserwatorowi mogłoby się wydać, że stykają się palcami. Niestety, bariera nieodwołalnie istniała i sami nie potrafili się łudzić i udawać, że doświadczają choćby odrobiny dotyku.

Od dawna niemal każdy dzień był taki sam. Spędzali razem każdą możliwą chwilę. Z tą różnicą, że Deirdre dłużej przebywała w lesie. Nie musiała pomagać w domu czy pracować, dlatego zrywała się z samego rana i czekała na Lennana na polanie. On tymczasem musiał czasami pomóc matce, spędzić czas z bratem albo udać się do warsztatu i zrealizować jakieś zamówienie. Już dawno przestał jednak czerpać przyjemność z rzeźbienia. Jego ruchy stały się bezmyślne, jakby wypełniał jedynie przykry obowiązek. Najchętniej porzuciłby to wszystko, ale potrzebował pieniędzy, by rodzinie żyło się jak najlepiej.

Poza tym w warsztacie często przebywała Breena i to był kolejny powód, dla którego Lennan chciałby zrezygnować z pracy. Wciąż pamiętał o chwili, gdy dał ze sobą wygrać swojemu demonowi. Oznajmił potem Breenie, że to było złe, że więcej nie może jej chociażby dotknąć. Ale najgorsza okazała się świadomość, że to nie minęło. Wciąż szukał możliwości ulokowania uczuć, zaznania dotyku, którego tak bardzo mu brakowało.

Nie powiedział o niczym Deirdre. Nie mógłby jej tak zranić. Poza tym uznał, że jeśli nic nie czuł do Breeny, Deirdre nie musiała znać prawdy. To tylko by ją przygnębiło, doprowadziło do istnego szaleństwa, a dziewczyna i tak już znajdowała się na granicy i Lennan każdego dnia obawiał się, że w końcu ją przekroczy i wtedy nastąpi koniec. Wpatrywał się z niepokojem w jej twarz, która z każdym dniem zdawała się zapadać i brzydnąć. Dla niego Deirdre i tak była piękna, zresztą nie obchodził go jej wygląd tylko to, kim była. Zdawał sobie jednak sprawę, że dziewczyna straciła na urodzie i z bólem uświadomił sobie, że choć kiedyś Breena przy Deirdre wyglądała naprawdę przeciętnie, teraz prezentowała się nawet lepiej.

Sam również nie czuł się dobrze. Dostrzegał wyraz stałego zmęczenia na twarzy, nagle zaczął się garbić i jeszcze mniej niż zwykle chciało mu się rozmawiać z innymi ludźmi. Wciąż miał jednak siłę i to w ogóle się nie zmieniało, w przeciwieństwie do Deirdre, która z każdym dniem wyraźnie słabła.

– Idealne chmury na idealnym niebie – wyszeptała, wyrywając go z zamyślenia. – Cały świat jak zwykle jest idealny. Tylko nasza znajomość taka nie jest.

– Proszę cię… – westchnął. Nie miał ochoty rozmawiać o Teorainn Diamond i o bólu, jaki sprawiało im jej istnienie. Rozmyślanie o tym w niczym nie mogło pomóc, jedynie wyssać z nich jeszcze więcej energii.

– Dobrze, już nic nie mówię – zirytowała się.

Odwrócił głowę, zaniepokojony tonem jej głosu. Dostrzegł łzy w jej zielonych oczach i zdał sobie sprawę, że irytacja już dawno zniknęła, zastąpiona przygnębieniem. Deirdre ciągle bywała przygnębiona. On również, ale dziewczyna zdawała się nosić cały ciężar na swoich ramionach i ledwie sobie z nim radzić. Może dlatego tak bardzo osłabła.

– Deirdre – wymówił jej imię bardzo miękko. Chciał w jakikolwiek sposób ją pocieszyć. Przez myśl przemknęło mu, że najprościej byłoby po prostu ją przytulić i ta świadomość jego również wprawiła w zły nastrój. Zresztą ostatnio każde ich spotkanie sprawiało, że czuli się okropnie.

– Jestem przeklęta, wiesz? – nagle się zaśmiała. – Rodzice nadali mi imię smutku, a teraz dziwią się, że moje życie jest takie okropne.

– Przecież imię nie ma aż takiego znaczenia.

Były to jednak tylko puste słowa. Ostatnio coraz wyraźniej dostrzegł, że imię ma większe znaczenie, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Wpatrywał się w twarz Deirdre i zdawał sobie sprawę, że on ją zabija, a właściwie zabija ją jej uczucie do niego. Nie byłby jednak w stanie pozwolić jej odejść, bo kochał ją tak bardzo, że nie mógł wyobrazić sobie przyszłości bez niej. Nawet jeśli te spotkania w lesie kosztowały go wiele energii. To wszystko było warte swojej ceny.

– Nie może tak dalej być – stwierdziła Deirdre, a on pokiwał głową. To i tak nie miało większego znaczenia. Podobne rozmowy odbyli już wiele razy i zawsze uznawali, że stan rzeczy musi ulec zmianie. Nic jednak się nie działo.

Deirdre czuła, jakby znalazła się w zupełnie innym świecie. Całe jej życie polegało teraz tylko na spotkaniach z Lennanem. Budziła się i od razu biegła do lasu. Czasami czekała naprawdę długo, nim chłopak się zjawił. Nigdy jednak nie próbowała czynić mu wyrzutów. Wiedziała, że ma zobowiązania wobec rodziny i że sama mogłaby przyjść nieco później. Czasami nawet zazdrościła Lennanowi, że prócz spotkań z nią znalazł sobie jeszcze jakieś zajęcia.

Potem spędzali razem całe dnie, podczas których wszystko z pozoru było cudowne, takie jak zawsze. Mogli rozmawiać godzinami i tematy nigdy im się nie kończyły. To niewiarygodne, bo przecież spędzali ze sobą każdą wolną chwilę i już dawno powinni się sobą znudzić albo zirytować, tymczasem każde kolejne spotkanie utwierdzało Deirdre w przekonaniu, że doświadczyła miłości, jakiej niektórzy nie mają okazji zaznać w całym swoim życiu. To była miłość piękna, niepokonana i czasem nawet niebezpieczna, bo właśnie ta miłość odbierała Deirdre wszelkie siły. Dlatego kiedy dziewczyna wracała do domu, niemal od razu kładła się spać. Niewiele rozmawiała z rodzicami albo z Cahan czy z Oisinem, chociaż zdarzało jej się zamienić z nimi kilka zdań. Do dłuższych spotkań dochodziło tylko, kiedy padał deszcz, ale nawet wtedy Deirdre myślami pozostawała przy Lennanie.

Wiedziała, że żadna miłość nie powinna tak wyglądać, że cały świat nie może się ograniczać tylko do jednego człowieka, bo gdyby z jakiegoś powodu nagle go zabrakło, nic nie miałoby sensu. Uspokajała ją jednak myśl, że Lennan czuje to samo i wobec tego ona nie zachowuje się jak szalona. A nawet jeśli, w takim razie on również oszalał.

Mogłaby w nieskończoność słuchać tego pięknego głosu, który już przy pierwszym spotkaniu wywarł na niej ogromne wrażenie. Słyszała ten cudowny ton w swojej głowie nawet, gdy wyszła z lasu i było tak, jakby Lennan wciąż znajdował się przy niej.

A jednak wiedziała, że dzieje się coś złego. Obwiniała o to Teorainn. Jakimś cudem granica powoli doprowadzała ją do obłędu i Deirdre wyraźnie to czuła. Czasami była bardzo wesoła, a nagle nadchodził smutek i łzy zalewały jej twarz. Nastrój zmieniał się nagle, nieoczekiwanie tak, że ona sama często za wszystkim nie nadążała. Jedyne, co pozostawało niezmienne, to przytłaczające zmęczenie, tak ogromne, że momentami Deirdre traciła świadomość.

Po ostatnim spotkaniu z Lennanem czuła się przytłoczona rzeczywistością. Patrzyła na idealne chmury i idealny las i na wszystko to, co było takie idealne i coraz wyraźniej zdawała sobie sprawę, jak bardzo nieidealna na tle świata jest miłość jej i Lennana. Potem przypomniała sobie, że jest przeklęta i z jakiegoś powodu wybuchnęła śmiechem. Kiedy usłyszała jego dźwięk, nieprzyjemny, pełen obłędu, opanował ją taki strach, że aż zadrżała.

– Co się ze mną dzieje? – wyszeptała, ale już po chwili kompletnie o tym zapomniała, zajęta myślami, które przelatywały jedna po drugiej tak, że na żadnej nie potrafiła się skupić.

Bezmyślnie podeszła do drzewa i wyciągnęła łuk i kołczan. Już dawno nie trzymała ich w swoich rękach i zaskoczył ją ciężar, jaki poczuła. Przez chwilę wydawało jej się, że nie będzie miała siły zrobić choćby kroku z dodatkowym balastem, ale mimo wszystko jakoś jej się udało.

Cahan przemierzała właśnie Margadh i zamierzała udać się do portu, kiedy dostrzegła tłum ludzi zgromadzonych tuż na środku placu. Zaciekawiło ją to na tyle, że postanowiła nie spieszyć się tak bardzo na spotkanie z chłopcem okrętowym. Przez myśl przemknęło jej, że może to jacyś artyści z innej wyspy postanowili zawitać do miasta. Nie słyszała jednak żadnych okrzyków towarzyszących przedstawieniom, jedynie niewyraźnie pomruki publiczności.

Jej niepokój wzmagał się z każdym kolejnym krokiem. Dostrzegła zmieszanie na twarzach ludzi, widziała, jak nachylali się do siebie i szeptali coś do ucha. Niewątpliwie plotka właśnie obiegała miasto, a jej przyczyna znajdowała się wśród tłumu gapiów.

Na środku placu stała Deirdre. Cahan przeraził obłęd w jej oczach. Patrzyła na ludzi, ale zdawała się ich nie widzieć. Przepaska dziwnie się przekrzywiła, włosy były poczochrane i z jakiegoś powodu wyblakłe. Tylko suknia wyglądała całkiem zwyczajnie, zapewne uprana przez służbę. Dopiero potem Cahan dostrzegła łuk oraz kołczan i jej serce mocno zabiło.

Nie obawiała się, że Deirdre kogokolwiek zastrzeli, bo jej wątłe ramiona nie miałby siły, by odpowiednio napiąć łuk. Nie wiadomo nawet, czemu dziewczyna postanowiła przyjść do miasta z ekwipunkiem do polowania. Pewnie gdyby ją o to zapytano, nie znalazłaby żadnego sensownego powodu. Wciąż wpatrywała się przed siebie niewidzącym wzrokiem.

Cahan poczuła przerażenie, gdy dotarło do niej, że teraz wszyscy już wiedzą o polowaniach Deirdre. A potem usłyszała, jak ktoś rozpowiadał o jej spotkaniach z Lennanem. Oczywiście nikt nie nazywał go po imieniu, ale ludzie doskonale wiedzieli, że jakiś mieszczanin z drugiej krainy zdołał skraść serce jednej z najbardziej adorowanych dam w Ádh. Było oczywiste, że teraz Deirdre straci w oczach ludzi. Cahan czuła wściekłość, że ktoś, komu suto zapłacono za milczenie, postanowił jednak wyjawić tajemnicę i że teraz wszyscy patrzyli na dziewczynę z litością, a jednocześnie także z cieniem pogardy. Pewnie wydawało się im nie do pomyślenia, że można dać się doprowadzić do takiego stanu komuś niżej urodzonemu. I to w dodatku komuś, kogo nawet nie sposób dotknąć.

– To śmieszne – stwierdziła jakaś kobieta. – Jak można wierzyć w prawdziwą miłość z kimś, kto jest niedostępny? I to w dodatku z mieszczaninem… No i proszę do czego ją to doprowadziło…

Cahan mocno zacisnęła wargi, by nie wypowiedzieć wielu nieprzyjemnych słów i zaczęła przepychać się przez tłum. W końcu chwyciła Deirdre za rękę. Dziewczyna gwałtownie zamrugała i najwyraźniej rozpoznała przyjaciółkę.

– Chodź, Deirdre, idziemy do domu – powiedziała łagodnie Cahan i stanowczo pociągnęła dziewczynę za rękę.

Blair nie protestowała, gdy w progu prócz Cahan zobaczyła jakiegoś nisko urodzonego chłopaka prowadzącego Deirdre pod ramię. Bez słowa pozwoliła wejść im do domu i z niepokojem wysłuchała całej historii po krótce opowiedzianej przez Cahan. Obawiała się najgorszego niemal każdego dnia, ale kiedy wreszcie miasto zaczęło huczeć od plotek, a Deirdre wyraźnie popadła w obłęd, Blair zdała sobie sprawę, że do tej pory miała nadzieję. Nadzieję, że to jednak nigdy się nie wydarzy.

Carney pomógł Deirdre położyć się do łóżka i wpatrywał się w nią z wyraźną troską. Cahan cała się trzęsła ze zdenerwowania, dlatego zareagowała ulgą na dotyk szorstkich dłoni na swoich ramionach. Pozwoliła, by chłopak ją objął i przez chwilę stali w milczeniu, przyglądając się Deirdre.

Dziewczyna była tak wycieńczona, że niemal od razu zasnęła. Kiedy spała, wyglądała jeszcze bardziej żałośnie. Cahan mogłaby nawet pomyśleć, że przyjaciółka jest martwa, gdyby nie niespokojny, szybki oddech unoszący jej pierś raz za razem.

– Ostrzegałam ją od samego początku. Wiedziałam, że to się nie może dobrze skończyć – westchnęła.

– I tak niewiele mogłaś zrobić – stwierdził Carney.

– Mogłam to powstrzymać zanim… – obróciła się w jego stronę ze wściekłością na samą siebie i na cały świat, ale w tym momencie jej warga zadrżała i Cahan wybuchnęła płaczem. Chłopak czule ją przytulił i ścierał łzy z jej policzków. – Ta sytuacja nie może trwać w nieskończoność. Trzeba coś zmienić. Albo wszystko skończyć, albo utwierdzić ich w przekonaniu, że to uczucie jest stałe. Może wtedy zaczną robić coś więcej poza spotykaniem się w lesie…

– Myślę, że za bardzo się kochają i nie zrezygnują z siebie, jeśli ich do tego zmusimy. Zresztą ostatnio niezbyt dobrze się to skończyło.

– Czyli nic nie możemy zrobić! – parsknęła z irytacją.

– Możemy. Właściwie to mam pomysł…

Spojrzała na niego z zainteresowaniem.

– Mogliby wziąć ślub.

– Chyba żartujesz. Jak ty to sobie wyobrażasz?

–Wszystko da się zorganizować. W Collie Fada, przy Teorainn. Zaprosimy najbliższych i wtedy przynajmniej już na zawsze będą wiedzieć, że są ze sobą połączeni. Może Deirdre będzie spokojniejsza. I tak nigdy się nie dotkną, ale przynajmniej będą bliżej siebie niż kiedykolwiek.

– Ale żaden druid nie zgodzi się uczestniczyć w czymś takim.

– Poradzimy sobie bez druida – wzruszył ramionami. Nigdy nie widziałaś chłopskich ślubów. Często nie ma na nich druidów i ludzie jakoś żyją.

Nie mieli nic do stracenia. Mogli jedynie wiele zyskać, uratować Deirdre przed katastrofą, ku której nieuchronnie zmierzała, a przy okazji ocalić samych siebie przed cierpieniem, jakie dzielili z przyjaciółką.

– Chyba masz rację. Wszystkim się zajmiemy…– ożywiła się, a w jej sercu nagle zagościła nadzieja. – A teraz chodź. Musimy coś jeszcze dzisiaj zrobić…

Pociągnęła go za rękę. Uświadomiła sobie, że życie jest zbyt krótkie, by czegoś się obawiać, że tłumienie uczuć i pragnień może doprowadzić ludzi do obłędu. A przede wszystkim zdała sobie sprawę, że Deirdre jest skazana na cierpienie, ona tymczasem ma szczęście na wyciagnięcie ręki, tylko zawsze bała się po nie sięgnąć. Postanowiła więc przedstawić Carneya rodzicom i oznajmić, że wyrusza w rejs.

Tak jak się spodziewała, wizyta kogoś z klasy trzeciej w domu rodu de Burgh wywołała skandal. Rodzice byli oburzeni i niewiele dali sobie wytłumaczyć. Ale Cahan oznajmiła, że i tak popłynie i że z Carneyem może ją łączyć taka relacja, jakiej zapragnie. Nie pomogło przywołanie zdarzenia tego dnia, okropne komentarze względem Deirdre i Lennana, jakie czynili ludzie na Margadh. Cahan oznajmiła, że ci ludzie jej nie obchodzą, że i tak przez niemal rok nie będzie ich widzieć.

Wiedziała, że rodzicom chodzi też o ich dobre imię. To oni musieliby znosić ciekawskie spojrzenia ludzi, słuchać plotek na swój temat i wstydzić się za córkę. Ale Cahan nie zamierzała pozostać nieszczęśliwa do końca życia tylko dlatego, by nie czynić przykrości rodzicom. Nagle dotarło do niej, że z chwilą, gdy wyznała prawdę, stała się wolna i jakby lżejsza.          

Wiedziała, że rodzice kiedyś jej wybaczą. Póki co pochłonęły ją przygotowania do ślubu Deirdre. No i oczywiście do rejsu. Serce biło jej jak szalone, gdy tylko pomyślała, że już niedługo zacznie spełniać swoje marzenia.