# Koszmar na jawie: Rozdział 4. Uśmiech

Czuć się szczęśliwym i bez szczęścia - jest szczęściem

~ Marie von Ebner-Eschenbach

Znajduję się w zatłoczonym salonie jednego z największych pobliskich mieszkań. Co chwilę ktoś mnie trąca, próbując przepchnąć się przez tłum. Przez duże, ustawione pod ścianami głośniki, sączą się dźwięki dyskotekowej muzyki, w rytm której podrygują co niektóre osoby. Inni próbują krzyczeć, aby móc porozmawiać, ale jest to praktycznie niemożliwe, przynajmniej nie w tym pomieszczeniu.

Gdy ktoś po raz kolejny trąca mnie łokciem, robię krok do tyłu i w tym momencie rozgniatam coś butem. Spoglądam w dół i dostrzegam pokruszone chipsy. Niedaleko, w rogu, po podłodze leniwie toczy się przewrócona szklanka, z której wypływają pozostałości alkoholu. Zapach piwa wypełnia cały dom, tak samo jak dym z papierosów, ale tłum wydaje się tym zachwycony.

Rozglądam się ponownie po salonie, nie wiedząc, co właściwie robię w tym miejscu. Zostałam zaproszona przez Miriam Carver, jedną z najbardziej zbuntowanych dziewczyn. Przyszłam, choć raczej unikam tego typu imprez. Właściwie jak na popularną osobę jestem dosyć nudna – ciągle ślęczę nad książkami i unikam wszelkich używek.

Nie mam pojęcia, skąd ta nagła zmiana, która we mnie nastąpiła. Bynajmniej nie zgodziłam się przyjść ze względu na perspektywę dobrej zabawy, bo o ile lubię tańczyć i czasem zdarza mi się wypić łyk piwa, to nie przepadam za alkoholem, a tym bardziej za dymem papierosowym, który w tym momencie wypełnia moje płuca. Nie mogę nawet z nikim dłużej porozmawiać, bo skutecznie uniemożliwia to głośna muzyka. Jedyne, co mi pozostaje, to podrygiwanie wraz z resztą tłumu.

 – Joslyn! – słyszę krzyk gdzieś za plecami. Odwracam się i widzę zmierzającą  w moją stronę Miriam. Ubrana jest w obcisłą, czarną sukienkę, a oczy jak zawsze bardzo mocno pomalowała. – Jednak przyszłaś. Już myślałam, że się nie pojawisz, rzadko przychodzisz na imprezy.

Miriam ma rację, prawdopodobnie tym razem również bym nie przyszła, gdyby nie to, że liczyłam na coś, chociaż teraz nawet nie potrafię przypomnieć sobie, co to było. Może chciałam kogoś zobaczyć, a może myślałam, że wydarzy się coś szczególnego? Uśmiecham się, patrząc w jasne oczy Miriam, która w tym momencie akurat przygładza niesforne, lekko kręcone blond włosy. Dziwi mnie, że jeszcze nie pofarbowała ich na czarno dla podkreślenia, że nie jest grzeczną dziewczynką, tak samo, jak jej ubierające się oryginalnie koleżanki.

– Nie mogę opuszczać każdej imprezy i wiecznie siedzieć w domu. Poza tym w szkole nie zawsze mam okazję porozmawiać ze wszystkimi tymi ludźmi – wskazuję na tłum znajdujący się wokół nas.

– Teraz też sobie z nimi pogadasz – krzyczy Miriam, choć jej głos z trudem przebija się przez dźwięki kolejnej piosenki. – Połowa z nich już trochę wypiła, a poza tym raczej trudno cokolwiek usłyszeć w takim hałasie.

Kiwam głową na potwierdzenie tych słów. Z uśmiechem patrzę na jednego z graczy szkolnej drużyny koszykówki, który właśnie wszedł na stół. Śpiewa coś na całe gardło, co jakiś czas upijając łyk alkoholu ze szklanki, którą trzyma w ręku. Ktoś właśnie upuścił piwo i teraz płyn powoli wycieka na biały dywan. Na podłodze leży także zbita ramka ze zdjęciem, a rozglądając się coraz uważniej, dostrzegam kolejne drobne zniszczenia w domu Miriam. Dziewczyna podąża za moim wzrokiem i tylko wzrusza ramionami. Nie wydaje się specjalnie przejęta. Zazwyczaj robi wszystko, co tylko może, żeby jak najbardziej zezłościć swoją mamę. Nie wiem dokładnie, jakie stosunki panują między Miriam a jej rodzicielką, ale właśnie z powodu relacji z matką dziewczyna jest taka zbuntowana i robi wszystko, czego jej nie wolno. Jakby za wszelką cenę chciała pokazać pani Carver, że nie szanuje jej zdania.

– Renée i Cassie nie ma z tobą? – pyta po chwili.

Kręcę tylko głową. Moje przyjaciółki może i zechciałyby przyjść, ale raczej nie odnajdują się w tłumie osób goszczących w salonie blondynki. Pomieszczenie wypełniają same popularne osoby, niestety nie brak także Danielle. Ja jestem rozpoznawalna w szkole, ale Cassie i Renée postrzega się jako „zwyczajne”. Zdają się tym zupełnie nie przejmować, co bardzo mnie cieszy.

– No cóż, trudno. W takim razie chodź potańczyć z innymi! – krzyczy Miriam i ciągnie mnie w głąb salonu.

Kilka osób się ze mną wita. Odpowiadam uśmiechem, a po chwili staję obok dziewczyn należących do paczki blondynki. Niektóre mają pofarbowane włosy i mocno pomalowane oczy. Jedna z nich założyła glany, a inna ubrana jest w kurtkę basebollówkę i obcisłe czarne spodnie. Pomimo swojego osobliwego wyglądu, dziewczyny są bardzo miłe. Ta w glanach właśnie zaciąga się dymem, Miriam również zapala papierosa i posyła mi pytające spojrzenie. Kręcę głową, nie palę. Dziewczyna z lekkim uśmiechem przewraca oczami i cofa rękę z paczką, którą wyciągnęła w moją stronę

 – Skoro nie palisz, to chociaż baw się dobrze – krzyczy.

Nie musi mi tego dwa razy powtarzać, z zadowoleniem daję się porwać dźwiękom kolejnej piosenki, a z mojej twarzy nie znika szeroki uśmiech. Tańczenie sprawia mi przyjemność. Gdybym jednak wcześniej wiedziałam, że na imprezie nie odnajdę nieokreślonego czegoś, na co podświadomie liczyłam, na pewno nie pojawiłabym się w domu blondynki. Na razie staram się o tym nie myśleć. Śmieję się z tłumu pijanych nastolatków, pomagam jakiejś dziewczynie trafić do łazienki i czuję wzbierającą we mnie litość na widok tłumu chłopaków, którzy nie są w stanie ustać na nogach. To nie do końca mój świat, ale na szczęście niektórzy wciąż zachowują trzeźwość. Wraz z nimi podryguję w rytm muzyki. Przez chwilę liczy się tylko dobra zabawa.

Jak najciszej tylko mogę, obracam klucz w drzwiach wejściowych i ostrożnie naciskam klamkę. Nie mam się jednak czym przejmować – w domu panuje głucha cisza. Nie jest ona bynajmniej spowodowana tym, że rodzice już dawno śpią. Dom stoi pusty. Właściwie to nic nowego. Najwyraźniej mama i tata wyszli gdzieś wspólnie, żeby oderwać się od pracy i spędzić przyjemnie wieczór. A właściwie noc, stwierdzam, gdy spoglądam na zegarek wskazujący drugą nad ranem.

Pospiesznie ruszam do swojego pokoju i wyciągam piżamę, a potem idę do łazienki, żeby pozbyć się okropnego smrodu papierosowego dymu, który wniknął w moje włosy i w ubranie. Myję też dokładnie zęby, żeby nie czuć smaku piwa. Było obrzydliwe, dlatego też od razu popiłam je sokiem, co Miriam skomentowała śmiechem. Nadal jednak czuję pozostałości nieprzyjemnej goryczy. Może jestem tak bardzo wyczulona, bo prawie nigdy nie piję.

W końcu wymyta i przebrana w piżamę wychodzę z łazienki i z zadowoleniem kładę się do łóżka. Jest już bardzo późno, a następnego dnia czeka mnie szkoła. To niemądre chodzić na imprezy w ciągu tygodnia, ale tym razem naprawdę chciałam pojawić się w domu Miriam. Nie mam pojęcia, kogo zamierzałam tam spotkać.

Wszystkie myśli znikają, gdy sen powoli mnie otula, a ja odpływam ze świata imprez i popularnych osób, powoli wciągana do krainy marzeń.

Jak zawsze jestem w szkole zaledwie minutę przed dzwonkiem. Kilka osób, które spotkałam poprzedniego dnia na imprezie, uśmiecha się i pyta, czy dobrze się bawiłam. Odpowiadam twierdząco, ale tak naprawdę bardziej skupiona jestem na tym, by jak najszybciej dotrzeć pod salę od angielskiego. Lekki uśmiech pojawia się na mojej twarzy, gdy wchodząc do klasy widzę, jak Shane do mnie macha.

– Cześć, Joslyn.

– Cześć.

Z niewiadomych przyczyn unikam wymówienia jego imienia, jakby było to coś zbyt osobistego albo jakby chłopak mógł dowiedzieć się, że kiedy je wypowiadam, czuję się trochę nieswojo. Nie mam pojęcia, co jest tego przyczyną. Jedyne, co wiem na pewno to, że Shane w ciągu zaledwie kilku dni zdołał wywrzeć na mnie dziwny wpływ.

– Chciałabyś sprawdzić moją analizę wiersza? – pyta, podsuwając zeszyt. – Założę się, że pan Nicholls jak zwykle każe mi czytać i znajdzie jakieś błędy. Ten facet jakoś wyjątkowo lubi się mnie czepiać.

Zakrywam usta ręką, ale mimo tego nie jestem w stanie powstrzymać zduszonego okrzyku. Shane patrzy na mnie, nic nie rozumiejąc, a po chwili na jego twarzy pojawia się lekki, niewinny uśmieszek.

– Nie wierzę, Joslyn Howard nie odrobiła zadania domowego?

– Kompletnie zapomniałam! Nie wiem jak to się mogło stać…

Pomimo tego, że w duchu przeklinam własne zapominalstwo, śmiech chłopaka jest przyjemny i w jakiś sposób mnie uspokaja, zamiast zirytować. Nie mogę pohamować lekkiego uśmiechu, który mimowolnie pojawia się na mojej twarzy.

W tym momencie otwierają się drzwi i do klasy wchodzi pan Nicholls. Nauczyciel jak zwykle ma poważny wyraz twarzy i pochmurne spojrzenie. W milczeniu siada za biurkiem i zakłada okulary na swój nieco orli nos. Po sprawdzeniu obecności przez chwilę wodzi wzrokiem po klasie, a potem jego spojrzenie nagle zatrzymuje się na mnie. Czuję, jak napinają się wszystkie moje mięśnie. Wiem doskonale, co zaraz nastąpi.

– Joslyn, przeczytaj swoją analizę wiersza – prosi nauczyciel nosowym głosem.

Wpatruję się w niego oniemiała, nie wiedząc, co zrobić. Pan Nicholls nie akceptuje nieprzygotowań i właściwie do tej pory mi to nie przeszkadzało, bo zawsze odrabiałam prace domowe i uczyłam się z lekcji na lekcję. Teraz nagle perspektywa otrzymania złej oceny wydaje się jak najbardziej realna. Co na to powiedzą rodzice?

– No dalej – popędza nauczyciel.

W tym momencie przed moim nosem pojawia się otwarty zeszyt. Widzę dwie zapisane strony, tuż pod nagłówkiem świadczącym o tym, że jest to właśnie praca domowa, której zapomniałam odrobić. Niewiele myśląc, zaczynam czytać. Mimowolnie zauważam, że w wypowiedzi znajdują się drobne błędy, próbuję je więc na bieżąco poprawiać. Pragnę jak najszybciej skończyć i odczytuję kolejne zdania zapisane ładnym charakterem pisma. W końcu milknę i spoglądam na nauczyciela. On tylko kiwa głową i prosi następną osobę o przeczytanie pracy. Nie wstawia żadnej oceny, a ja wreszcie mogę odetchnąć z ulga.

Po chwili czyjaś ręka zabiera zeszyt, który uratował mnie przed otrzymaniem niezadowalającego stopnia. Spoglądam na jego właściciela i w tym momencie mój wzrok spotyka się z roześmianymi, szaro-niebieskimi oczami Shane’a.

– Dziękuję – mówię po chwili, zbyt zaskoczona, by dodać coś więcej.

– Nie ma sprawy, ostatnio obiecałaś, że będziesz mi podpowiadała na kartkówce, to teraz ja ratuję cię z opresji. Ale nadal zastanawia mnie, jakim cudem nie odrobiłaś pracy domowej. Przecież ty zawsze jesteś ze wszystkiego najlepsza, zawsze przygotowana do lekcji…

– No bez przesady – zaprzeczam i mam nadzieję, że za bardzo się nie zarumieniłam. Nie umiem przyjmować komplementów. Zresztą nawet nie jestem pewna, czy to był komplement. – Po prostu późno wróciłam wczoraj do domu i jakoś kompletnie wyleciało mi z głowy, że powinnam jeszcze przygotować analizę wiersza.

– No tak, pewnie byłaś na słynnej imprezie. Podobno dużo tam się działo, pełno alkoholu, papierosów i dobrej zabawy...

– Było całkiem fajnie, chociaż współczuję Miriam, która potem musiała wszystko sprzątać. Zbili jej kilka rzeczy, pobrudzili biały dywan… Jej mama raczej nie była zadowolona.

– Ale przecież chyba oto właśnie chodziło, inaczej Miriam nie zapraszałaby tych wszystkich ludzi do siebie. Właściwie trochę szkoda, że nie przyszedłem. Tyler i Sean poszli, a ja miałem wybrać się z nimi, ale wyskoczył mi nagle ważny trening.

Jakoś do tej pory nie zdawałam sobie sprawy, że mimo iż Shane należy raczej do grona „zwyczajnych”, to przyjaźni się z Tylerem i Seanem. A oni są jednymi z najpopularniejszych chłopaków w szkole. I Shane’owi chyba nie przeszkadza fakt, że często jest gdzieś zapraszany tylko ze względu na tę znajomość.

Poza tym chłopak uwielbia koszykówkę. Zajmuje ona większość jego wolnego czasu. Shane z zapałem ogląda wszystkie mecze i praktycznie codziennie chodzi na treningi. Z tego, co niektórzy opowiadają, bardzo dobrze gra, ale ja osobiście nigdy nie widziałam go podczas żadnego ze szkolnych meczów, bo koszykówka kompletnie mnie nie interesuje. Dla Shane’a  jest chyba czymś najważniejszym w życiu. Nic dziwnego, że wybrał trening zamiast imprezy. Czuję się trochę zawiedziona, że poprzedniego dnia nie wypatrzyłam brązowej czupryny Shane’a wśród tłumu zgromadzonego w salonie Miriam. Może to właśnie dlatego chciałam przyjść na tę imprezę? Może podświadomie byłam przekonana, że chłopak się tam pojawi. Byłoby to bardzo głupie, przecież prawie go nie znam.

– Coś się stało? – nieoczekiwanie z zamyślenia wyrywa mnie jego głos.

– Nie, a czemu tak sądzisz? – pytam nieco zdziwiona.

Shane nic nie mówi, jedynie wpatruje się we mnie swoimi szaro-niebieskimi oczami i chociaż ta chwila trwa może ze dwie sekundy, to dla mnie jest całą wiecznością. Czas wydaje się stać w miejscu, przez co czuję się bardzo niezręcznie i nie wiem, co mam zrobić. Mimowolnie zauważam, że choć oczy Shane’a są właściwie zupełnie zwyczajne, to jednak bardzo ładne.

– Po prostu przez chwilę wyglądałaś na smutną – odzywa się w końcu, uwalniając mnie od nieprzyjemnego uczucia, za co jestem mu wdzięczna.

Nie wiem, co odpowiedzieć. Raczej nie bywam smutna, chwilę temu czułam po prostu złość do samej siebie. Naprawdę byłam gotowa iść gdzieś tylko po to, by przebywać w jednym pomieszczeniu z praktycznie obcym chłopakiem? W dodatku nie moglibyśmy nawet porozmawiać, bo muzykę puszczano bardzo głośno. Zamiast dalej myśleć o własnej głupocie, zastanawiam się nad tym, jakim cudem Shane zauważył zmiany w moim nastroju. Nawet Cassie i Renée nie zawsze dostrzegają, że pogarsza mi się humor. Czyżby Shane umiał interpretować drobne gesty i mimikę mojej twarzy lepiej niż pozostali?

– Nie, musiało ci się wydawać – odpowiadam w końcu i uśmiecham się lekko, jakby na potwierdzenie tych słów.

– Nie sądzę – mówi cicho, chyba myśląc, że tego nie usłyszę. – Zdaję się, że coś piszemy – dodaje po chwili nieco głośniej i ruchem głowy wskazuje na tablicę. – Cholera, chyba jestem okropny, jako pierwszy w historii oderwałem cię od twojego colekcyjnego sporządzania notatek.

Szczerzy do mnie zęby w bezczelnym uśmiechu i przez chwilę mogę podziwiać jego proste, białe zęby, przyglądać się dołeczkowi w policzku i małym zmarszczkom wokół oczu. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że też szeroko się uśmiecham i właściwie trwa to już jakiś czas. Szybko odwracam wzrok i chwytam w rękę długopis. Postanawiam, że teraz zacznę uważać na lekcji, ale nie wiem nawet, od czego zacząć. Przez chwilę bezradnie przewracam strony w zeszycie.

Mimowolnie znów zerkam w stronę Shane’a. Chłopak również mi się przygląda i gdy tylko nasze oczy się spotykają, odwracam wzrok, jednak zaledwie chwilę później znów nieświadomie spoglądam w jego stronę. Shane uśmiecha się do mnie tym swoim rozbrajającym uśmiechem, a ja nie jestem w stanie zrobić czegokolwiek, by kąciki moich ust również się nie uniosły.

Dzieje się ze mną coś bardzo niedobrego.

Uznaję, że nie mogę pozwalać, by ktoś odciągał moją uwagę od lekcji. Czas skupić się na tym, co mówi nauczyciel. Ale nie jestem w stanie wytrwać w postanowieniu, bo właśnie w tej chwili dzwonek zakańcza lekcję angielskiego.

– Nieładnie, Howard, nieładnie. Kompletnie nie uważałaś na dzisiejszym angielskim. Co na to powie pan Nicholls? – zaczepia mnie jeszcze Shane, gdy chwytam torbę i zamierzam udać się do wyjścia.

– No wiesz, Lorens, gdyby nikt nie odciągał mojej uwagi od tematu lekcji, to z pewnością jak zwykle byłabym bardzo pochłonięta kolejnym pasjonującym tematem – uśmiecham się lekko, a potem wychodzę z klasy, nie sprawdzając reakcji Shane’a. Jestem niemal pewna, że w odpowiedzi na moje słowa, chłopak znów się uśmiecha.

 – O co chodziło z tą akcją na angielskim? – pyta Cassie. Spoglądam na nią i zaczynam powoli przeżuwać kawałek jabłka, by jak najbardziej odciągnąć moment, w którym udzielę odpowiedzi.

– A o czym właściwie mówicie? – wtrąca zaciekawiona Renée.

– Nie uwierzysz, Joslyn flirtowała przez całą lekcję! – informuje przyjaciółkę Cassie. Moim zdaniem robi to zdecydowanie za głośno.

– Wcale nie całą – protestuję szybko. Przez pół dnia udawało mi się unikać rozmowy z Cassie, bo na moje szczęście zdołałam szybko wybiec z klasy, nim przyjaciółka mnie dopadła, a kolejne zajęcia miałyśmy osobno. Teraz jednak nadeszła pora lunchu, tym samym nadając kres moim wykrętom.

– Jak to nie? Obojętnie w którym momencie na ciebie patrzyłam, byłaś zajęta rozmową albo gapieniem się na niego. W dodatku co chwilę się do siebie uśmiechaliście.

– A ja nadal nie wiem o kogo chodzi – wzdycha Renée. – Czemu mam takiego pecha? Na naszych wspólnych lekcjach nie dzieje się ciekawego.

– Bo na innych lekcjach nie ma Shane’a – odpowiada śpiewnie Cassie.

– Shane’a Lorensa?! – pyta Renée.

Słysząc, jak głośno wypowiada te słowa, gwałtownie krztuszę się drugim śniadaniem i zaczynam kaszleć. Jestem pewna, że cała stołówka usłyszała słowa czarnowłosej i że teraz wszyscy na mnie patrzą. Policzki mnie pieką i z pewnością są bardzo czerwone.

– Wszyscy się na mnie gapią – mówię, gdy wreszcie jestem w stanie się odezwać.

– No pewnie, że tak. Nagle bez powodu zaczęłaś kaszleć – Renée wybucha śmiechem. Czuję się trochę spokojniejsza, gdy dociera do mnie, że nikt nie usłyszał słów, które tylko mnie wydawały się głośne. – A jeśli już mowa o patrzeniu w tę stronę, to twój nowy kolega właśnie cię obserwuje. Może powinnaś do niego pomachać? Albo może zaproszę go do naszego stolika?

– Nie! – krzyczę w panice i podążam za spojrzeniem przyjaciółek.

Shane rozmawia właśnie z Tylerem, ale chyba czuje na sobie mój wzrok, bo niemal od razu nasze spojrzenia się spotykają i chłopak lekko się uśmiecha. Szybko spoglądam w innym kierunku z obojętnym wyrazem twarzy, jakbym nie dostrzegła posłanego mi uśmiechu.

– Widziałaś to? Widziałaś?! – piszczy Renée. Jest podekscytowana jak małe dziecko. – Uśmiechnął się! Do ciebie!

– Nie przesadzaj, to nic takiego.

– No jasne i pewnie w ogóle cię to nie obchodzi? – pyta Cassie, unosząc brew. Nienawidzę, gdy tak robi. Doskonale wiem, że jest przekonana o swojej racji.

– Niespecjalnie. Dużo osób się do mnie uśmiecha – przewracam oczami z nadzieją, że wyglądało to wiarygodnie.

– Nie wierzę ci, Howard – Cassie krzyżuje ręce.

Wzdycham tylko i ignoruje oskarżycielskie spojrzenia przyjaciółek. Tak naprawdę wiem, że Cassie i Renée mają rację. Bo właściwie w tej chwili ja również nie wierzę samej sobie. Chyba po prostu jestem beznadziejną aktorką.