# Koszmar na jawie: Rozdział 8. Naiwna

Ale zapisu bólu w jednym obszarze pamięci nie można wymazać zapisami szczęścia w innych

~Janusz Leon Wiśniewski

           

Świat za oknem zupełnie mnie pochłonął. Wpatruję się w pojedyncze wirujące liście, śpieszących gdzieś przechodniów i ciężkie, ciemne chmury będące zapowiedzią deszczu. Nie mogę oderwać wzroku od kobiety z żółtą parasolką, która stawiając chwiejne kroki w butach na wysokich obcasach, biegnie niepewnie w kierunku autobusu. Nie interesuje jej nic prócz otwartych drzwi, które w każdej chwili mogą się zamknąć. Podobnie jest z innymi – każdego człowieka na ulicy bez reszty absorbują prywatne sprawy. Nikt nie zauważa piękna otaczającego świata – tańca wirujących liści, które tak bardzo kocham, zdumiewającej mieszanki odcieni chmur wyglądających jak najpiękniejszy obraz. Jestem chyba jedną z niewielu osób, która ma czas, by na chwilę przystanąć, rozejrzeć się i zauważyć to, czego nikt inny nie dostrzega.

– Joslyn!

Moje imię wypowiedziano nieco nerwowo i gdy je słyszę, wiem, że prawdopodobnie przez swoje zamyślenie nie usłyszałam wcześniejszych nawoływań przyjaciółki. Pewnie już po raz kolejny próbuje zwrócić na siebie moją uwagę, czekając, aż wreszcie opuszczę świat rozmyślań. Powoli odwracam wzrok od wielkiej szyby kawiarni i spoglądam na Cassie, która przygląda mi się przymrużonymi oczami.

– Nie wierzę, że w takiej ważnej chwili zupełnie mnie nie słuchasz – wzdycha.

– Oj, Joslyn, ostatnio coraz częściej zdarza ci się odpłynąć gdzieś myślami – dodaje Renée.

Nie komentuję słów przyjaciółek. Wiem, że mają rację i to sprawia, że pojawiają się wyrzuty sumienia. Powinnam słuchać Cassie, opowiadającej o czymś dla niej ważnym. No tak, pewnie chodzi o Tylera, chociaż nie jestem pewna, bo nie słuchałam  blondwłosej przyjaciółki ani sekundy. Temat rozmowy wnioskuję jednak po zarumienionych policzkach Cassie i szerokim uśmiechu na jej twarzy.

– No dobrze, ale mów dalej – ponagla przyjaciółkę Renée. Jej oczy błyszczą ciekawością.

– No więc, kiedy wczoraj byłam na treningu trochę z nim rozmawiałam. Co prawda czułam się nieco jak idiotka, bo wiecie, czasem trząsł mi się głos, a momentami to, co mówiłam chyba nie miało sensu. Ale w sumie i tak rozmawialiśmy. Tyler cały czas się uśmiechał. Wiecie, jaki on ma ładny uśmiech, prawda? Potem jak zwykle był trening i kompletnie nie mogłam się skupić na grze, bo Tyler co chwilę mnie zaczepiał i chwalił, kiedy wyszło mi jakieś trudne zagranie. Chociaż to nie zdarzało się często, bo byłam kompletnie zdekoncentrowana. Ale nieważne. W każdym razie potem, po treningu, Tyler czekał na mnie i odprowadził do domu. Nawet nie wyobrażacie sobie, jaka byłam szczęśliwa!

Kiwam głową na znak zrozumienia, a tak naprawdę czuję, jak wewnątrz mnie kiełkuje coś niebezpiecznego. Coś, co nigdy nie powinno się pojawić. Nie potrafię powstrzymać tego uczucia i w końcu muszę otwarcie przyznać przed samą sobą, że jestem zazdrosna. Zazdrosna o to, że przyjaciółka znalazła chłopaka, z którym jak na razie dobrze jej się układa, podczas gdy mnie życie zaczęło się komplikować.

No tak, w szkole wszystko się zmieniło. Nie uważam na lekcjach, chociaż uparcie patrzę w stronę tablicy. Tak naprawdę nie słucham nauczycieli. W głowie co chwilę powtarzam „Shane, popatrz się na mnie wreszcie. Pokaż, że ci zależy!”. Jestem zbyt zajęta swoją cichą modlitwą i dyskretnym obserwowaniem chłopaka, by zapamiętać cokolwiek z lekcji. Właściwie, gdyby jakiś nauczyciel nagle postanowił zrobić kartkówkę z ostatnich tematów, pewnie nie dostałabym choćby jednego punktu.

Tymczasem moje całkowite zaangażowanie w zwróceniu na siebie uwagi Shane’a i w ogóle poświęcenie się obserwowaniu go podczas lekcji czy tak właściwie robienie czegokolwiek, zawsze kończyło się tym samym. On po prostu przestał ze mną rozmawiać. Odzywał się tylko, gdy ja sama rozpoczęłam temat. Inaczej zdawał się mnie w ogóle nie zauważać. I najwyraźniej cała sytuacja nie miała ulec zmianie, bo trwała już od dobrych kilku tygodni. Wszystko zaczęło się od niezręcznego „cześć” w centrum handlowym. I nie mam pojęcia, czy ma to w ogóle coś wspólnego z dziwnym zachowaniem chłopaka. Gdyby tak było, mogłabym obwiniać tylko siebie.

A najgorsze, że tak bardzo mi zależy. Zdaję sobie sprawę, że utrzymywanie dalszej znajomości z Shanem nie ma większego sensu. Cała ta sytuacja sprawia jedynie, że czasem, mimo ciągłego optymizmu, uśmiech znika z mojej twarzy na kilka chwil. Nie chcę, by cokolwiek lub ktokolwiek zmienił moje pozytywne nastawienie do życia. Poza tym myślmy racjonalnie – nie ma sensu krzywdzić samej siebie i prowadzić masochistycznych rozmów z chłopakiem, który najwyraźniej dał sobie spokój. Należy iść naprzód. Szkoda tylko, że to nie takie łatwe…

A najgorsza jest ta okropna myśl, która nie miała nawet prawa pojawić się w mojej głowie. Że Cassie niesprawiedliwie otrzymała więcej, niż ja. Przecież znajomość z Shanem opierała się tylko na rozmowach w szkole i niczym więcej. Tymczasem przyjaciółka została już odprowadzona przez chłopaka swoich marzeń pod same drzwi domu. Dlaczego ona dostała tak dużo, podczas gdy ja muszę pogodzić się z całkowitą utratą tego, na czym tak bardzo mi zależy?

– I co dalej? –  pyta Renée z wyczekiwaniem. Chyba żadna z moich przyjaciółek nie zauważyła, że nagle kompletnie zamilkłam.

– No wiecie, widzieliśmy się znów w szkole…

Cassie kontynuuje opowieść, a jedyną rzeczą, którą jestem w stanie zrobić, to kiwać głową co jakiś czas. Tak naprawdę myślami znów jestem gdzieś daleko. I to wcale nie dlatego, że moją uwagę przykuł jakiś szczegół za oknem. Ja po prostu najzwyczajniej w świecie nie chcę słyszeć  o cudownym życiu Cassie. Nie wiem, co się ze mną stało, kiedyś szczęście innych dawało mi tyle radości, co moje osobiste powody do uśmiechu. Teraz najwyraźniej coś się zmieniło i radość otaczających mnie osób potrafi także ranić.

Wiem, że wszyscy się na mnie patrzą. Wiem o tym doskonale. Zresztą trudno nie zauważyć utkwionych we mnie spojrzeń. Czuję się okropnie, jak zagubione dziecko na wielkiej scenie.

Tak właściwie nie powinnam być zdziwiona. W końcu nigdy wcześniej Joslyn Howard nie pokazała się w podobnym ubraniu. Zazwyczaj szokowałam wszystkich odważnym doborem jaskrawych kolorów. Tym razem wprawiłam w niedowierzanie o wiele większą ilość osób, robiąc coś zupełnie odwrotnego. Po prostu przyszłam na lekcje w zupełnie nie rzucającej się w oczy, łososiowej i nieco mdłej bluzce, do której dobrałam białe spodnie. Kiedy mama zobaczyła mnie rano, była zachwycona. Ona zawsze lubiła stonowane barwy.

Kiedyś uznałam, że trzeba ubierać się w to, co pierwsze rzuci się w oczy. Stosowałam tę zasadę każdego dnia. Tak więc, gdy dzisiaj rano weszłam do garderoby i od razu dostrzegłam ubrania w mdłych barwach, bez wahania postanowiłam je założyć. I kiedy spojrzałam w lustro, stwierdziłam ze zdziwieniem, że rzeczywiście czuję się tak, jak wyglądam.

Wyblakła. Stałam się po prostu wyblakła.

I chociaż osoby wyblakłej nie powinno obchodzić to, jak inni ją postrzegają, to spojrzenia posyłane w moją stronę odbierają resztki odwagi, jaka jeszcze we mnie pozostała. Ściskam nerwowo pasek łososiowej torby, równie mdłej i bez wyrazu jak cała reszta mojego dzisiejszego stroju. Czeka mnie najcięższa z możliwych prób. Zaraz spotkam Shane’a.

Tak właściwie wolałabym go nie widzieć. Zbyt wiele kosztuje pogodzenie się ze świadomością, że nic nie jest takie, jak dawniej. Najwyraźniej Shane przyjął to do wiadomości bez żadnych większych problemów. Ja pewnie powinnam zrobić to samo, a jednak z jakiegoś powodu nie potrafię. Boję się zobaczyć tego chłopaka. Co chwilę powtarzam sobie, że po prostu pozostanę na niego obojętna, ale co jeśli mój cienki mur, zbudowany wokół serca, nagle pęknie?

Gdy siadam w ławce w klasie od angielskiego, nie spoglądam na nikogo. Jak zwykle patrzę na tablicę i nie ruszam się nawet odrobinę, gdy kątem oka zauważam mijającą mnie sylwetkę Shane’a. Wiem, że chłopak posłał mi przelotne spojrzenie, ale nie jest to nic nadzwyczajnego. Pewnie po prostu się zamyślił, bo chwilę później ma dokładnie taki sam wyraz twarzy, kierując wzrok na kwiatka przy oknie. Czuję, że Cassie spogląda na mnie z obawą. Najwyraźniej zorientowała się, że coś jest nie tak. Zresztą nic w tym dziwnego. Chyba każdy w szkole zauważył zmiany. Wszystko za sprawą łososiowego swetra i białych spodni. Widocznie ubranie definiuje mnie bardziej, niż przypuszczałam.

Do klasy wchodzi nauczyciel. Dostrzegam małą plamkę na jego krawacie i wpatruję się w ten jeden punkt dobre kilka minut. Przez cały ten czas nie mrugam, bo czynność ta wydaje się zupełnie bezsensowna. Jakby kwestia małej plamki była tak istotna, że nawet na mruganie szkoda czasu. Tak naprawdę po prostu torturuję siebie, mimowolnie obserwując Shane’a. Oczywiście chłopak nie patrzy na mnie choćby przez chwilę i chociaż powinnam była się tego spodziewać, to czuję, jak znika cała nadzieja. Po raz pierwszy od kilku lat czuję się naprawdę nieszczęśliwa. A to wszystko dlatego, że za bardzo mi zależy. Za bardzo zależy mi na tym chłopaku i na wszystkim co z nim związane.

Tuż przede mną, na ławce, ląduje jakaś kartka. Przez chwilę patrzę tępo na zamazane litery. Dopiero, gdy skupiam się na tekście, zauważam ogromne B-  napisane czerwonym długopisem. Dostałam B- z wypracowania. Właśnie ja, Joslyn Howard, która w całym swoim życiu nie napisała wypracowania na ocenę gorszą niż B+. Nie wiem nawet, co powiedzieć. Czuję się beznadziejna i przez chwilę rozmyślam, jak w ogóle do tego doszło. Przecież zawsze tak dobrze się uczyłam! Shane zajmował ostatnio zbyt dużą część moich myśli. Nie potrafiłam przestać skupiać na nim uwagi nawet wtedy, gdy pisałam wypracowanie. Efekty zresztą widać doskonale. Wystarczy spojrzeć na tę okropną pracę znajdującą się tuż przede mną.

Pewnie każdy, kto zobaczyłby, że uczennica liceum rozpacza z powodu takiego stopnia, uznałby to za głupotę i zbytnie dramatyzowanie. Jednak mój świat do tej pory kręcił się przede wszystkim wokół nauki. Oczywiście, wychodziłam ze znajomymi, ale tylko dlatego, że nauka nie sprawiała mi kłopotów i szybko przyswajałam kolejne informacje. Teraz czuję, jakby wszystko, co do tej pory mi wychodziło, nagle stało się bezwartościowe. Przestałam być tak dobrą uczennicą, jak kiedyś. Już wyobrażam sobie pełne rozczarowania spojrzenia rodziców. Biorąc pod uwagę moje zaangażowanie na lekcjach w ostatnich tygodniach, spodziewam się dostać równie niezadowalające oceny także z innych przedmiotów. Byłabym szczerze zdziwiona, gdyby udało mi się otrzymać jakieś A.

Z ulgą witam dzwonek, którego natarczywy dźwięk jeszcze przez jakiś czas dzwoni mi w uszach. Pospiesznie wychodzę z klasy i szybko przechodzę przez korytarz. Mam nadzieję, że nikt nie zaczepi mnie tego dnia w trakcie drogi na kolejną lekcję. To właśnie jedna z wad bycia popularnym – kiedy ma się ochotę pobyć samemu, to niemal niemożliwe. Ku mojemu zdziwieniu bez problemu docieram pod salę od biologii. Nie przejmując się tym, co inni mogą pomyśleć o moim dziwnym zachowaniu, siadam szybko pod ścianą i utkwiwszy zamglony wzrok w jednym, bliżej nieokreślonym punkcie, po prostu trwam bezczynnie.

I kiedy spędzam w ten sposób kolejne minuty, z ulgą myśląc, że Cassie i Renée są teraz na innych lekcjach, zauważam czyjeś buty tuż obok mnie. To dziwne, że na ten widok przyspiesza mi serce. Bo właściwie nie są to jakieś zwyczajne buty, ale takie, które dobrze znam. Obserwowałam je już wiele razy, gdy starałam się udowodnić, że wcale nie przyglądam się Shane’owi. To było bardzo wygodne rozwiązanie – utkwić wzrok w podłodze i wśród tylu różnych par obuwia zwracać uwagę na te konkretne. Albo po prostu udawać, że czytam książkę i obserwować. To chyba jedna z najgłupszych rzeczy, jakie ostatnio zdarzało mi się robić. Usilnie starałam się oduczyć jakichkolwiek nawyków związanych z Shanem, ale nie zawsze mi to wychodziło.

Powoli podnoszę głowę i przez chwilę nie mogę uwierzyć własnym oczom. Przede mną stoi Shane. Właściwie nie powinno mi się to wydać aż takie zaskakujące, skoro właśnie dostrzegłam jego buty. Trudno mi jednak pojąć fakt, że te zwyczajne, a jednak dla mnie tak niezwykłe szaro-niebieskie oczy, są utkwione właśnie we mnie. Jakby nagle wszystko wróciło do normy. Shane podszedł sam z siebie i najwyraźniej chce rozpocząć rozmowę. Jakby ostanie kilka tygodni nie miało miejsca.

– Co robisz? – pyta. Chociaż zazwyczaj jestem zachwycona każdym jego słowem, tym razem to pytanie wydaje mi się jakieś dziecinne i nie na miejscu.

– Siedzę i czekam na dzwonek – odpowiadam. Mój głos brzmi jakoś obco i beznamiętnie. Może dlatego, że po części właśnie tak się czuję. Emocje wyparowały, gdy zobaczyłam wypracowanie i wielkie B- widniejące w rogu.

Przez chwile szaro-niebieskie oczy przypatrują mi się w skupieniu, a później pojawia się w nich błysk. Prawdopodobnie Shane właśnie w tej chwili przypomniał sobie, że dostałam kiepską jak na mnie ocenę. Właściwie jestem pewna, że chłopak po prostu odwróci się i odejdzie, unikając wszelkich kłopotów, on tymczasem nadal stoi przede mną.

I właśnie wtedy, niespodziewanie, Shane zaczyna mówić. Opowiada o tym, co zrobiła nauczycielka na trygonometrii. I chociaż cała historia wzbogacana żywą gestykulacją normalnie wydałaby mi się bardzo zabawna, to teraz jedynie ponuro kiwam głową. Naprawdę nie mam pojęcia, co się ze mną dzieje. Jeśli to właśnie ma być smutek, to nie chcę już nigdy więcej go zaznać. Pragnę znów czuć jedynie radość i jak najszybciej zapomnieć o ponurych rzeczach, ale na razie nie potrafię.

Shane patrzy na mnie nieco smutno, gdy nie wykazuję entuzjazmu. Tym razem nie mam wątpliwości, że po prostu odwróci się i odejdzie, zniechęcony moim ponurym nastrojem. Ale z jakiegoś powodu on nadal stoi i odnoszę wrażenie, że nie zamierza się nigdzie ruszać. Zupełnie nie rozumiem tego chłopka, który zaledwie wczoraj traktował mnie jak powietrze albo wręcz jak zarazę i bardzo sumiennie omijał każde miejsce, w którym się znajdowałam.       

W tym momencie rozbrzmiewa piosenka płynąca z głośników na korytarzu. Zamontowano je w celu puszczania w czasie przerw relaksującej muzyki. Pomysł ten jednak nijak się ma do zastosowania w praktyce i rzadko da się słyszeć jakikolwiek utwór. Gdy melodia rozpoczyna się niespodziewanie, przez chwilę spoglądam ze zdumieniem na głośniki.

– No proszę, świetna muzyka – odzywa się Shane.

Ku mojemu zdumieniu chłopak zaczyna śpiewać. Wychodzi mu to bardzo źle, Zdecydowanie nie jest osobą obdarzoną słuchem muzycznym i chyba doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Z jego twarzy nie znika charakterystyczny uśmieszek. Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu mi się to bardzo zabawne i czuję, że taki właśnie był cel Shane’a. W przeciwnym razie nie narażałby się na kompromitację. Z nieznanych mi przyczyn postanowił spędzić całą przerwę na kolejnych próbach poprawienia mi humoru. Jakby to było jego obowiązkiem.

Nie jestem w stanie pohamować uśmiechu. Gdy tylko kąciki moich ust się unoszą, na twarzy Shane’a dostrzegam zadowolenie i radość, jakby odpędzenie moich ponurych myśli było spełnieniem jego najskrytszych marzeń. Przyglądam się w zamyśleniu chłopakowi, którego zachowanie jest kompletnie nielogiczne i nie mam pojęcia, co o tym sądzić. Jednego dnia wszystko wydaje się złe, coraz gorsze, gdy nie zamieniamy ani słowa, a kolejnego Shane stoi przede mną, wymachując rękami i przedrzeźniając nauczycielkę od trygonometrii, bylebym tylko się uśmiechnęła. A to podobno dziewczyny są skomplikowane…

– No, teraz wyglądasz zdecydowanie ładniej – uśmiecha się Shane, gdy nie próbuję już ukryć powrotu dobrego humoru. Gdy słyszę ten komplement, uśmiecham się jeszcze szerzej.

W tym momencie odzywa się dzwonek, ale w niczym nie przypomina tego, który rozbrzmiewał zaledwie kilka minut wcześniej. Tamten wydawał się wybawieniem z najgorszej lekcji, szansą ucieczki przed poczuciem kompromitacji i beznadziejności. Ten zwiastuje zakończenie cudownej chwili, która mogłaby trwać wiecznie.

Shane posła mi ostatni uśmiech, zanim rusza korytarzem. Odpowiadam tym samym, ale po chwili spoglądam na chłopaka, nic nie rozumiejąc. Wołam więc za nim, a on od razu przystaje i się odwraca.

– Gdzie idziesz? – pytam.

– Na lekcję. Przecież nie mam z tobą chemii…

Macha mi jeszcze i odchodzi, a do mnie dopiero dociera znaczenie całej sytuacji. Shane specjalnie przyszedł pod salę, bo zauważył, że mam zły humor i chciał mnie jakoś rozweselić. Normalnie znajdowałby się w zupełnie innej części szkoły, czekając na lekcję języka francuskiego. Przyszedł specjalnie dla mnie i chociaż zamiast rozmowy i pocieszania, zastosował swój własny, może nieco dziecinny sposób, nie zmienia to faktu, że ten gest wiele dla mnie znaczy. W końcu, gdybym była Shane’owi zupełnie obojętna, mój humor w ogóle by go nie interesował. Nawet nie zauważyłby, że coś jest nie tak. Jestem tego pewna.

Zanim nauczycielka chemii wreszcie wpuszcza nas do klasy, siedzę pod ścianą, pochłonięta własnymi myślami. Mój świat wykonał kolejny obrót o sto osiemdziesiąt stopni. Bez uprzedzenia zrobił kolejnego fikołka, poplątał wszystkie moje myśli, to w co do tej pory wierzyłam i co było mi znane. Kompletnie zmienił sytuację, do której zdążyłam się przyzwyczaić. A wszystko za sprawą chłopaka, którego nigdy nie będę w stanie zrozumieć, a na którym zależy mi bardziej, niż powinno.

Jedyne, czego pragnę, to po prostu móc być z nim na zawsze. Mieć pewność, że nie jestem mu obojętna, że on również czuje to samo, co ja. Że każda chwila spędzona razem jest dla niego czymś najcenniejszym i nie liczy się nic więcej, tylko sama moja obecność. Bo ja właśnie tak się czuję – świat mógłby przestać istnieć, pokruszyć na tysiące kawałków, które samotnie dryfowałyby w kosmosie, by potem zniknąć. Tak naprawdę nie miałoby to żadnego znaczenia, gdybyśmy tylko byli razem, tuż obok siebie, czując dreszcze wywołane wzajemną obecnością i to dziwne przekonanie, że mamy wszystko, czego kiedykolwiek mogliśmy zapragnąć. Nie potrzebne byłyby nam słowa czy gesty. Samo milczenie, samo trwanie razem sprawiałoby, że wiedzielibyśmy o sobie wszystko. Nie istniałyby ograniczenia, nie zamykalibyśmy uczuć w ramach słów. Reszta świata nie musiałaby istnieć, bo dla mnie Shane byłby całym światem. Kilka liter, składających się na jego imię, określałoby kim dokładne jestem i czego pragnę.    

Wystarczyłoby mi tylko jedne spojrzenie jego cudownych oczu, jeden uśmiech przeznaczony specjalnie dla mnie i od razu zapomniałabym o wszystkich smutkach, jakie kiedykolwiek zdołały pojawić się w moim życiu. Z nim wszystko byłoby łatwe, wystarczyłoby tylko, aby trwał przy mnie, a potrafiłabym znaleźć wyjście z każdej sytuacji. On byłby moim powietrzem, moimi myślami, moim umysłem i wszystkim, co potrzebne, by istnieć. A gdyby zniknął, ja zniknęłabym wraz z nim.

Ale to tylko moje marzenia, moja własna definicja tego, jak chciałabym żyć. Tymczasem nie wiem, czego Shane oczekuje, o czym myśli, co właściwie robi. Czy jestem dla niego przelotną znajomą, niewyraźną sylwetką przechodnia na ulicy, czy może kimś ważniejszym? Nie rozumiem jego zachowania, jego działań, jego celu. A najgorsza jest myśl, że to się nie zmieni, bo prawdopodobnie nigdy odnajdę odpowiedzi na swoje pytania, a nawet jeśli, to będą one inne, niż pragnęłabym uzyskać. Poczuję się jak po gwałtownym przebudzeniu, gdy do człowieka dociera, że nic, co wyśnił w pięknym świecie marzeń, nie zgadza się prawdą. Pozostaje tylko rzeczywistość w swoich ponurych i szarych barwach.

A wtedy, gdy wreszcie to zrozumiem, Shane zniknie z mojego świata na zawsze. Wraz ze sobą zabierze mój umysł, powietrze i moje bijące nierówno serce. A na końcu zniknie moja dusza, już na zawsze i nieodwracalnie. Przestanę istnieć, jakby nigdy mnie nie było. Wtedy nie pozostanie już nic.