# Koszmar na jawie: Rozdział 10. Endorfiny

Szczęścia szukają tylko nieszczęśliwi

~ Przysłowie ukraińskie

Ponuro wpatruję się w bliżej nieokreślony punkt. Podpieram głowę rękami, nawet nie próbując ukrywać znudzenia, które wyraźnie maluje się na mojej twarzy. Nauczyciel pewnie jest zaskoczony takim zachowaniem z mojej strony. No tak, przecież Joslyn Howard na każdej lekcji z wielkim zaangażowaniem notuje w zeszytach. No cóż, chwilowo jakoś przestało mnie obchodzić, że nie trzymam się ustalonych norm, że właśnie marnuję kolejną godzinę spędzoną w szkole. I prawdopodobnie nie będę w stanie nauczyć się wszystkiego na następną lekcję tak dobrze jak zwykle, bo przecież bez notatek to o wiele trudniejsze. Dostanę gorszą ocenę, rodzice znowu powiedzą, że się na mnie zawiedli. Powinnam zmotywować się do słuchania. Ale prawda jest taka, że po prostu mi się nie chce.

Nie mam ochoty się uczyć, nie w tym momencie. Nie chcę po raz kolejny ze skupieniem słuchać słów nauczyciela, jakby naprawdę były interesujące, nie zamierzam zapisywać wszystkiego tak długo, aż rozboli mnie ręka. Wiem, że następnego dnia będę żałować swojej decyzji. Zawsze trzymam się planu. Jestem dziewczyną, która ma uporządkowane życie. Ale nie w tym momencie.

Dzisiaj dowiedziałam się, czym naprawdę jest zły humor. Ma niewiele wspólnego z przyjemnym spokojem, którego doświadczyłam jakiś czas temu. Wtedy miałam okazję poznać jedynie namiastkę tego uczucia, a teraz, gdy w ukazuje mi się w całej okazałości, wiem już, że nienawidzę być smutna.

W takiej chwili powinnam jak zwykle przypomnieć sobie o wszystkich iskierkach szczęścia, które trzymam w sercu oraz umyśle i do których sięgam w monetach nastrojowego kryzysu. Ale jest tak, jakby ktoś schował mój zasób szczęśliwych wspomnień do skrzyni, a potem zamknął na klucz. A ja tego klucza nie mam. Wiem, że kiedyś szczęście zdoła uciec ze swojego więzienia, ale co z tego? Potrzebuję cudownych wspomnień właśnie teraz, kiedy nie mam do nich dostępu.

Jeszcze kilka dni temu byłam bezgranicznie szczęśliwa. No bo czym miałam się przejmować?  Znów zaczęłam rozmawiać z Shanem, wszystko wróciło do normy. Słowa Danielle, te słowa pełne zbyt wysokiej samooceny i ogromnej próżności, tylko mnie rozbawiły. Nie miałam pojęcia, skąd dziewczynie w ogóle przyszło do głowy, że Shane jest nią zainteresowany. Ale, ku mojemu zdziwieniu, chłopak od jakiegoś czasu poświęca całą swoją uwagę rudowłosej.

Oczywiście nie mam prawa zabronić Shane’owi kontaktu z innymi osobami i nie powinnam czuć się zazdrosna. Przecież ja również rozmawiam z chłopcami, nawet rano zdążyłam zamienić kilka słów z Tylerem i jego kolegami. Ale to zupełnie co innego. Shane nie jest taki jak ja, nie rozmawia praktycznie ze wszystkimi uczniami z naszej szkoły, tylko ogranicza grono rozmówców do Tylera i kilku kolegów z koszykarskiej drużyny. No i do mnie. Z innymi dziewczynami rozmawiał tylko wtedy, gdy chciał się zapytać o salę, w której mamy lekcję albo co było zadane. A teraz beztrosko spędza kolejne przerwy z Danielle, której zaczynam naprawdę nienawidzić, choć zawsze staram się dostrzegać w ludziach coś dobrego.

Tak jak teraz, kiedy siedzę na angielskim, mam ochotę zamordować rudowłosą dziewczynę. Kątem oka widzę, jak Shane coś jej pokazuje, a ona odrzuca do tyłu swoje dosyć krótkie kosmyki, pewnie myśląc, że wygląda zniewalająco, a potem wybucha głośnym śmiechem. W jej mniemaniu zapewne ten dźwięk uchodzi za uroczy, mnie jednak przypomina końskie rżenie. Nie mogę powstrzymać się przed zerknięciem na brzuch Danielle. Dostrzegam lekko rysującą się pod bluzką oponkę. Wygląd nie jest najważniejszy, wiem to doskonale, ale świadomość, że rudowłosej sporo brakuje do idealnej figury, poprawia mi humor. Nie mam pojęcia, kiedy zdążyłam stać się taka okrutna, przecież nigdy wcześniej z taką satysfakcją nie przyglądałam się wadom innych. Najwyraźniej to kolejne rezultaty złego humoru.

W tym momencie spoglądam na śmiejącego się do Danielle Shane’a, który niespodziewanie przekręca głowę w moją stronę. Nasze spojrzenia się spotykają. Ze złością odwracam wzrok. Jeszcze tylko brakowało, żeby chłopak zauważył, jak na niego patrzę. Ciekawe czy teraz napawa się faktem bycia w centrum zainteresowania dwóch dziewczyn, czy może nagle przypomniał sobie, że kiedyś rozmawiał z niejaką Joslyn Howard.

– Joslyn – w tym momencie z zamyślenia wyrywa mnie głos nauczyciela. Moje serce przyspiesza gwałtownie w obawie, że zaraz zostanie mi zadane pytanie dotyczące lekcji. Nie chcę dostać złej oceny. Mimo tego, że mam zły humor, dobre wyniki w nauce nadal są dla mnie ważne. – Przeczytaj proszę fragment wiersza. Zawsze najlepiej interpretujesz teksty.

Uśmiecham się lekko, słysząc po raz pierwszy tego dnia jakieś miłe słowa. Przez chwilę wydaje się, jakby w skrzyni, w której schowano moje iskierki, uchylono wieko. Jednak kilka sekund później nadzieja znika. Szczęśliwe wspomnienia nadal są zagrzebane gdzieś w zakamarkach mojego umysłu, a na wolności błąka się tylko jedna samotna iskierka, powstała w efekcie usłyszanego komplementu.

Otwieram podręcznik na podanej stronie, chociaż już dawno powinnam była to zrobić – lekcja trwa od dobrych dwudziestu minut. Nauczyciel ignoruje jednak ten fakt i udaje, że niczego nie dostrzega, tak samo, jak od kilku dni uparcie nie zauważał mojego zaprzestania sporządzania notatek. Innie nauczyciele postępują podobnie. To jedna z zalet bycia dobrą uczennicą – gdy nagle postanowisz trochę sobie odpuścić, ludzie po prostu to ignorują, wierząc, że już niedługo wszystko wróci do normy.

Przez chwilę przyglądam się tekstowi wiersza. Jego tytuł zdradza, czego można się spodziewać po utworze. „Rozpacz”. To się właśnie nazywa szczęście. Mam zły humor, więc trafiam na wiersz, który przypomina o tym, co czuję. Może co prawda nie jestem zrozpaczona, jedynie przygnębiona, ale czytanie smutnego utworu zdecydowanie nie poprawia samopoczucia.

Mój głos przez chwilę drży. Czuję na sobie spojrzenia wszystkich uczniów, łącznie z Shanem i to nieznacznie mnie dekoncentruje. Chłopak spojrzał na mnie po raz drugi w ciągu dnia i to tylko dlatego, że zostałam wybrana do  przeczytania „Rozpaczy”. Tak jakbym w innych sytuacjach nie była warta uwagi.

Nagle przestaję przejmować się uczniami w klasie, a także nauczycielem. Zapominam nawet o Danielle, która znów z czegoś się śmieje, przez co do moich uszu dociera odgłos przypominający końskie rżenie. Pochłonięta jestem światem, do którego zabrał mnie wiersz, porwał dzięki trafnie dobranym słowom. Rzeczywiście przepełnia go rozpacz w najczystszej postaci, emanuje nią każda linijka. A gdy kończę czytać i w sali zalega cisza, czuję się tak, jakbym sama przesiąkła uczuciami autora.

Po raz pierwszy przytrafiło mi się coś takiego. Jakbym była gąbką, chłonącą ludzkie problemy. Czy nagle stałam się wrażliwsza, czy istnieje jakaś inna przyczyna? Mam ochotę usiąść i rozpłakać się, tak bardzo poruszył mnie przeczytany utwór. Pewnie Miriam, słysząc coś takiego, powiedziałaby, że wrażliwość jest słabością, której nie powinno się okazywać. Po części się z nią zgadzam.

– Dziękuję, Joslyn. Jak zwykle doskonale zinterpretowałaś tekst – słyszę słowa nauczyciela, chociaż ledwie dociera do mnie ich sens. Dzieje się ze mną coś niedobrego i nie mam pojęcia, jak temu zaradzić.

Swój wzrok mimowolnie kieruję w stronę Shane’a. Ten chłopak jest moją prawdziwą słabością, większą niż wrażliwość, przed którą tak zażarcie broni się Miriam, większa niż cokolwiek innego. A najgorsze jest to, że tę słabość można łatwo wykorzystać. Nie chcę czuć się zraniona zarówno w dalekiej jak i bliskiej przyszłości. Nigdy nie doświadczyłam tego rodzaju bólu, zupełnie niefizycznego. Boję się tego uczucia, boję się je poznać. A jednak dostrzegam już zapowiedź małej, wewnętrznej katastrofy. Właśnie wtedy, gdy Shane przez ułamek sekundy odwzajemnia moje spojrzenie, a potem znów zaczyna o czymś rozmawiać z Danielle. Magiczna chwila minęła. Pozostała tylko pustka.

Nie jestem w stanie odpędzić dziwnego uczucia, które pojawia się w moim umyśle, a potem zakorzenia głęboko w sercu. Właśnie coś tracę. Coś bardzo ważnego i jednocześnie boję się, że już nigdy tego nie odzyskam. Rozpaczliwie próbuję zatrzymać bieg wydarzeń, ale nie jestem w stanie. W końcu zostanie już tylko dziura, której nic nie wypełni. Nie mogę zrobić nic poza upartym wpatrywaniem się w brzuch Danielle. Widok kilku zbędnych kilogramów na ciele dziewczyny o dziwo nie przynosi mi satysfakcji.

– Joslyn… Joslyn! Czy ty w ogóle mnie słuchasz?

Odwracam głowę w kierunku Renée, cudownej przyjaciółki, która patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami. Znów przychodzi na myśl głupiutki szczeniaczek, zagubione zwierzątko. Jak mogłabym powiedzieć dziewczynie, co się stało? Nie chcę zepsuć jej wiecznej radości, sprawić, że iskra w piwnych oczach przygaśnie zastąpiona wyrazem zakłopotania. Nie chcę, by Renée zaciskała pięści, bezskutecznie starając się wymyślić wyjście z zaistniałej sytuacji. Poza tym jeśli ja sama nie potrafię zatrzymać przy sobie tego, co właśnie tracę, jak ktoś inny zdoła mi pomóc?

– Przepraszam – mówię cicho. – Zamyśliłam się.

– Zamyśliłaś? Jak zwykle. No cóż, właściwie powinnam przywyknąć. W końcu jesteś wiecznie bujającą w obłokach Joslyn. Pewnie właśnie zachwycasz się jakąś chmurą… – podąża za moim spojrzeniem, które nieświadomie skierowałam w stronę nieba za oknem. – No dobrze, założę się, że jakiś kształt wydał ci się wyjątkowo piękny. Właściwie może masz trochę racji. Tam w oddali widzę smoka. A ty? Co tak bardzo cię zafascynowało?

Uśmiecham się lekko, chociaż jest to uśmiech wymuszony. Chciałabym, bardzo bym chciała, żeby powód mojego rozkojarzenia stanowiły właśnie puchate obłoki. Wciąż i wciąż zmieniają kształty, tworząc na błękitnym sklepieniu własną historię.

Renée nie zauważa, że tylko udaję niezwykle pogodną. Właściwie nie mam się czemu dziwić, przecież zawsze się uśmiecham, nigdy nie miałam złego humoru. Dla innych może się wydawać wprost niemożliwe, bym nagle poczuła smutek. Ignorują proste oznaki, bo przygnębienie jest sprzeczne z moją naturą, z tym, kim jestem.

– Wiem, że mogłybyśmy porozmawiać teraz o chmurach, ale wrócę do tego, co mówiłam, kiedy mnie nie słuchałaś. Spójrz tam w lewo, widzisz tego cudownego chłopaka? Zobacz szybko, póki jeszcze nie wyszedł.

Kieruję spojrzenie w kierunku wskazanym przez Renée i dostrzegam kogoś mniej więcej w naszym wieku. Rzeczywiście jest przystojny, ma piękna karnację, jakby któreś z jego rodziców pochodziło z Hiszpanii. Ubrany jest zgodnie z powszechną modą i z pewnością nie należy do nastolatków spędzających popołudnia przed telewizorem. Właściwie to stereotypowy ideał, szkoda tylko, że moje własne wyobrażenie perfekcyjnego chłopaka tak bardzo się od niego różni. Mój książę z bajki nie cieszy się popularnością i w dodatku ostatnimi czasy chyba w ogóle nie pamięta o moim istnieniu.

– Masz rację, rzeczywiście niezły – potwierdzam słowa przyjaciółki bez entuzjazmu.

– Och, szkoda, że ktoś taki nigdy na mnie nie spojrzy – wzdycha z żalem Renée.

– Nie przesadzaj, jak zwykle dramatyzujesz…

I właśnie w momencie, gdy wypowiadam te słowa, upatrzony przez dziewczynę nieznajomy odwraca się w naszą stronę, zauważa wzrok przyjaciółki i szeroko się do niej uśmiecha. Mija nas, wychodzi z kawiarni, co jakiś czas zerkając na Renée.

– Widziałaś to? Widziałaś?! Uśmiechnął się! Uśmiechnął się do mnie! – w kawiarni rozbrzmiewa głos dziewczyny, przepełniony radością i podekscytowaniem. – Boże, naprawdę się uśmiechnął.

Renée wstaje i ciągnie mnie za rękę, chcąc jak najszybciej wyjść na zewnątrz. Wygląda na bardzo zniecierpliwioną i za sprawą tego entuzjazmu lekko unoszę kąciki ust. Nawet, gdy jestem przygnębiona, pozytywna energia, jaką emanuje przyjaciółka, wnika we mnie i trochę poprawia samopoczucie.

– Co robisz? – pytam zdziwiona.

– Jak to co? Przecież nie możemy siedzieć bezczynnie. Nie kiedy jest taki piękny dzień!

– Zamierzasz gonić tego chłopaka i poprosić o numer?

– Oczywiście, że nie.  Po co mi jego numer? – Czarne loczki poskakują, gdy Renée gwałtownie kręci głową.

– No jak to po co? Myślałam, że…

– Oj, Joslyn, jakby chciał, to sam by podszedł. Ale to i tak bez znaczenia. Nieważny jest jego numer. Uśmiechnął się do mnie, rozumiesz? Uśmiechnął!

I chociaż tak właściwie nie rozumiem niczego, pozwalam się pociągnąć za rękę. Wychodzimy z kawiarni i biegniemy dalej, jakimiś przypadkowymi uliczkami, które wybiera Renée. Najwyraźniej ma ochotę w ten sposób pozbyć się nadmiaru entuzjazmu. Nie mogę uwierzyć, że jeden zwykły uśmiech nieznajomego potrafi tak bardzo poprawić dziewczynie humor. Gdy pędzimy kompletnie bez celu przez dobre kilkanaście minut, ja również zaczynam się uśmiechać. Biegniemy ulicami, śmiejąc się jak wariatki, a ludzie tylko posyłają nam zdziwione spojrzenia.

– Jest ktoś w domu? – pytam, choć tak naprawdę doskonale znam odpowiedź.

Jak zwykle wita mnie jedynie głucha cisza. Rodzice gdzieś wyszli. Pewnie mama siedzi w pracy albo poszła na zakupy ze swoimi fałszywymi przyjaciółkami, a tata omawia szczegóły filmu, nad którym pracę wkrótce ma zakończyć. Mogłabym się wprawdzie łudzić, że skoro niedługo poszczególne sceny zostaną dopracowane w każdym detalu, jeden rodzic zacznie częściej bywać w domu. Ale nawet po pracy nad filmem niewiele się zmieni. Tata skupi się na kolejnym i kolejnym. Znów będzie wyjeżdżał na długie tygodnie, a kiedy na chwilę wróci, okaże się, że nic o mnie nie wie. Może otrzymam wtedy w ramach zadośćuczynienia kilka banknotów, jakby te kawałki papieru miały zastąpić obecność bliskiej osoby, świadomość, że nie muszę spędzać wieczorów w samotności.

Rzucam klucze na szafkę. Charakterystyczny odgłos okazuje się niespodziewanie głośny. Tak to bywa, gdy panuje nieprzenikniona cisza. Może gdybym miała chociaż jakieś zwierzątko, robiłoby w domu trochę hałasu. Może mały piesek przybiegłby do mnie, wesoło merdając ogonem albo kot cicho by zamruczał. Rodzice nie pozwalają jednak na żadne zwierzę. A przecież nawet by go nie zauważyli, skoro tak rzadko bywają w domu.

Rozglądam się po salonie i kuchni. Dostrzegam drogie kafelki, cudowne meble świadczące o zamożności rodziców. Każdy mógłby mi zazdrościć. Szkoda tylko, że w wielkich pomieszczeniach jeszcze łatwiej poczuć się samotnym.

I właśnie wtedy powraca to okropne uczucie. Smutek. Przyszedł, chociaż wydawało się, że definitywnie zniknął. Mam ochotę usiąść pod ścianą, ukryć twarz w dłoniach i zrobić to, co inne nastolatki – po prostu się rozpłakać. Z bezsilności, z samotności, wyrzucić z siebie całe rozgoryczenie. Każdy może być smutny. Również ja, bo coś się we mnie zmieniło. Odkryłam, że potrafię czuć przygnębienie. Nienawidzę tej świadomości, tego okropnego uczucia pustki i pragnę, by wszystko było takie jak dawniej. Chcę czymś zapełnić dziurę w sercu, sprawić, że znów poczuję się niezaprzeczalnie szczęśliwa. Zawracam w stronę przedsionka, chwytam kluczę w rękę i opuszczam dom, dokładnie wiedząc, dokąd chcę się udać.

Wracam kilkadziesiąt minut później. W rękach trzymam dwie siatki. Stawiam je na podłodze i najpierw wchodzę do salonu, by sprawdzić, czy rodzice przypadkiem nie wrócili. Z niewiadomych przyczyn jestem pewna, że gdybym zastała w domu mamę lub tatę, wszystko znów byłoby dobrze.

– Mamo? Tato? – wołam jeszcze dla  pewności. Nic. Tylko cisza.

Chwytam w ręce siatki i ruszam do pokoju. Przez chwilę stoję przed lustrem, patrząc na własne odbicie. Dostrzegam dziewczynę o niezwykłych oczach, włosach mieniących się wieloma odcieniami brązu, odzianą w drogie i ładne ubrania. Brakuje jedynie uśmiechu i wyrazu szczęścia błąkającego się po twarzy.

Siadam na łóżku, kładąc przed sobą siatki. Wyciągam z nich lody czekoladowe, chipsy, żelki, czekoladę i inne słodycze. W zamyśleniu sięgam najpierw po lody. To właśnie słodyczami nastolatki leczą wszelkie smutki zarówno na filmach jak i w prawdziwym życiu. Tak właśnie robią Cassie i Renée. Przecież słodycze zawierają endorfiny.

Pochłaniam małe pudełko lodów w błyskawicznym tempie. Właściwie nie czuję żadnej zmiany. Jedynie posmak czekolady pozostał w moich ustach, a na narzucie można dostrzec małą plamę w odcieniu ciemnego brązu. Rzucam więc na podłogę pusty kubełek i sięgam po czekoladę oraz chipsy. Jem te dwie rzeczy na raz, chociaż połączenie wydaje się po prostu obrzydliwe. Desperacko pragnę, by wszystko wróciło do normy. Czemu nagle mój świat zaczął się zmieniać na gorsze?

Odrzucam kolejne puste paczki, opakowania i papierki, udając, że wcale nie jest mi niedobrze. Dopiero, gdy na widok batonika mam odruch wymiotny, postanawiam na chwilę odpuścić. Rozglądam się po pokoju. Jak zwykle jest idealnie wysprzątany, nie licząc opakowań po słodyczach. Wystarczy jednak krótka chwila, by zebrać te rzeczy, wrzucić je do śmietnika. Wtedy wszystko będzie znów poukładane i perfekcyjne, jak oczekują tego rodzice.

Kiedy myślę o mamie i tacie, batonik jednak ląduje w moim żołądku. Nie czuję już przyjemnego smaku czekolady, jedynie obrzydliwą słodycz, na którą zdecydowanie nie mam ochoty.

Łzy zaczynają płynąć po mojej twarzy. Przez chwilę nie mogę w to uwierzyć, nie pamiętam nawet, kiedy ostatni raz zdarzyło mi się płakać. Ile lat temu? W podstawówce, gdy nie zajęłam pierwszego miejsca w konkursie…? Teraz jednak słone krople niewątpliwie spływają po mojej twarzy. Tusz rozmazuje się, a ja czuję się brudna, zaniedbana i bardzo nieszczęśliwa. Spoglądam na papierek, który z całej siły ściskam w dłoni.

Moje mnie przepełnić hormony szczęścia. Szkoda tylko, że zagubiły się gdzieś po drodze.