# Koszmar na jawie: Rozdział 12. Poszukiwanie szczęścia

Szczęście podobne jest do motyla - nigdy nie goni za człowiekiem, tylko człowiek za nim

~ Magdalena Samozwaniec

Zastanawiałam się, czy nie zacząć wywoływać wymiotów. Shane pewnie nadal by mnie unikał, rodzice nie mieliby dla mnie czasu, ale przynajmniej czułabym się ładniejsza. Może wtedy wszystko na nowo zaczęłoby się układać. Doszłam jednak do wniosku, że to zły pomysł. Perspektywa wpychania palca do gardła wydaje się obrzydliwa, ale wpływ na ostateczną decyzję miała myśl o kwasie solnym. Uczyłam się o tym na chemii. Wiem, jak działa ten kwas i co stałoby się z moimi zębami po zwracaniu posiłków przez dłuższy czas. Zniszczone zęby na pewno nie wpłynęłyby pozytywnie na moje poczucie własnej wartości.

Przyglądam się sobie w lustrze, stojąc bokiem. Wtedy najlepiej widać lekko odstający brzuch, zbyt masywne uda. Gdybym zaczęła skakać, tłuszcz podskakiwałby i opadał razem ze mną. Ta myśl jest odrażająca i sprawia, że do oczu napływają łzy. Mrugam kilka razy, próbując je odgonić i ruszam w stronę garderoby.

Muszę się w coś ubrać do szkoły. Jak zwykle jestem skazana na spódnicę albo sukienkę. Znalazłam co prawda w szafie spodnie, w które udało mi się wcisnąć, ale opinają moje nogi i wyglądają, jakby zaraz miały pęknąć. Kieruję wzrok w stronę sukienek. To nieodpowiedni strój na obecną pogodę, ale wolę ryzykować przeziębienie niż wybrać się do sklepu po kilka par spodni w rozmiarze trzydzieści osiem.

Decyduję się na zieloną sukienkę. Jest piękna. Szmaragdowa. Opina mnie u góry, na dole pozostając zwiewna, dzięki czemu wyglądam niemal tak, jak kilka tygodni temu. Jak dawna, szczupła Joslyn. Nie jest źle. Może znajdę w garderobie więcej ubrań, w których prezentowałabym się choćby znośnie…

Spoglądam na łydki i uśmiech momentalnie znika. Kiedyś były lekko umięśnione, szczupłe i niemal idealne. Teraz mięśnie przykryła lekka warstwa tłuszczyku. Mimo tego, że Danielle ma grubsze nogi,  prezentuje się lepiej. Nawet nie wiem, jak to możliwe.

– Jooooslyn! – słyszę za plecami głos przyjaciółki i odwracam się powoli. Renée biegnie w moją stronę z szerokim uśmiechem. Unoszę lekko kąciki ust, bo mimo wszystko widok tej roześmianej dziewczyny poprawia mi humor. – Jej, uśmiechasz się! To cudownie. Wiesz, że nie jestem za dobra w pocieszaniu, ale tak bardzo chciałam, żebyś znowu się uśmiechała… – dziewczyna przytula mnie mocno, nie przestając mówić. Zamykam oczy, wsłuchując się w jej uspokajającą paplaninę. – A mówiłam, że lody to najlepsze lekarstwo na zły humor. Zawsze działa. ZAWSZE. Zapamiętaj to na przyszłość…

Właściwie jest tak, jak dawnej. Kilka osób zachwyca się moją sukienką, a potem ucinam sobie krótką pogawędkę z mało popularną dziewczyną, którą większość uważa za nijaką i nudną. Chwilę później zaczepia mnie Miriam.

– Ładna sukienka – mówi, jak zwykle lekko mrużąc mocno pomalowane oczy. – Chociaż niekoniecznie w moim stylu – wskazuje na szarą spódnicę i wydekoltowaną czarną bluzkę, którą tego dnia ma na sobie.

– No tak, ty lubisz wyglądać, jak wampir – uśmiecham się nieco złośliwie, a Miriam ze śmiechem szturcha mnie w ramię.

– Wolę raczej określenie „jak buntowniczka”. Nie chcę, żeby ktoś uznał mnie za pijącą krew wariatkę. Ale serio? Wampir? Czy ja wyglądam, jakbym spała w trumnie? – z zamyśleniem zaczyna przyglądać się swojemu odbiciu w szybie. – A gdzie jest twój denerwujący kolega? – pyta po chwili milczenia. – Aż dziwne, że teraz się tu nie kręci. Do tej pory zachowywał się jak twój cień – przewraca oczami.

Co za ironia, że właśnie Miriam jest osobą, która od początku nie ukrywała swojego braku sympatii do Shane’a. I to właśnie ona miała rację. Mogłam posłuchać rad, których mi udzielała i trzymać się z dala od tego chłopaka, a przynajmniej tak chętnie nie wpuszczać go do własnego serca.

– Nie wiem – wzruszam ramionami. Mam nadzieję, że wyglądam, jakby Shane kompletnie mnie nie obchodził. – Ostatnio rzadziej ze sobą rozmawiamy.

– Lepiej dla ciebie – mruczy cicho Miriam, a ja ze zdziwieniem uświadamiam sobie, że ma całkowitą rację. – A teraz przepraszam cię, Jose, ale muszę jeszcze zniknąć na kilka minutek… – nie przejmując się nauczycielami, wyjmuje z kieszeni paczkę papierosów i macha mi nią przed nosem. – Nie ma to jak porządna dawka nikotyny na początek dnia.

– Boże, Miriam. Nauczyciele chwili mogą cię zaciągnąć do dyrektora, jak to zobaczą. Jesteśmy na główny korytarzu – wzdycham.

– Trudno, przynajmniej matka by się wściekła – wzrusza ramionami i odrzuca na plecy swoje piękne blond włosy.

– Czy ty chociaż lubisz wciągać ten dym do płuc? – pytam, zanim Miriam zdąża się odwrócić.

– Nie. Nie o to w tym chodzi. Może kiedyś zrozumiesz… Do zobaczenia – macha mi na pożegnanie i odchodzi, kołysząc biodrami. Kilkoro uczniów  spogląda na nią z zainteresowaniem, gdy kroczy środkiem korytarza. No tak, Miriam nie dość, że jest dosyć ładna, to jeszcze popularna, choć w ten inny, niebezpieczny sposób. Jej imię stanowi definicję wszelkich kłopotów.

– Hej, Joslyn – słyszę za plecami głos Cassie.

Odwracam się w stronę przyjaciółki z lekkim uśmiechem na twarzy. Tak bardzo brakowało mi wczoraj jej obecności, dodającego otuchy uścisku ramion, gdy leżałam w ciemności, płacząc w pustym domu. Teraz muszę udawać, że wszystko już jest w porządku. Bo kto to widział, żeby Joslyn Howard smuciła się dłużej niż jeden dzień? Pomijając fakt, że nigdy wcześniej nie byłam smutna choćby przez chwilę. Ale wydaje mi się, że wszystko naprawdę zaczyna wracać do normy. Oczywiście, nadal jestem gruba, nadal nie obchodzę Shane’a, ale nie czuję się też aż tak zrozpaczona, jak przedtem.

– Cassie – przytulam dziewczynę na powitanie, ciesząc się tym uściskiem.

– Wszystko w porządku? – patrzy na mnie uważnie szarymi oczami. Widzę w nich troskę, niepokój i wszystko to, co sprawia, że chce mi się płakać, ale tym razem nie ze smutku, a ze wzruszenia. Mam cudowną przyjaciółkę, która się o mnie martwi. – Renée chwaliła się, że zabrała cię wczoraj na lody. Nie jestem pewna, czy właśnie tego potrzebowałaś. Pewnie wolałaś porozmawiać. Każdy lubi się wyżalić od czasu do czasu. Przepraszam, że z tobą nie zostałam…

– Jezu, Cassie. Sama zmusiłam cię, żebyś poszła na trening. Zresztą proszę cię, nikt nie umarł. Po prostu miałam zły humor. Dosyć mocno zły humor, ale to nie żadna życiowa tragedia. Kocham cię za to, że jesteś taką troskliwą przyjaciółką, ale nie przesadzajmy…

– No wiesz, osobiste problemy zawsze wydają się życiowymi tragediami – Cassie szczerzy do mnie zęby w uśmiechu. – A tak poważnie, to po prostu nie wiedziałam, co robić, kiedy jesteś w takim stanie. Bałam się, że wszystkie problemy z przeciągu ostatnich lat spiętrzyły się i to będzie ogromny wybuch.

– Cassie, nie martw się. Gdybym miała jakiekolwiek powody, żeby być smutną w ostatnich latach, na pewno nie powstrzymywałabym łez. Po prostu do tej pory nie miałam się zbytnio czym przejmować. Spokojnie, nie będzie żadnej rozpaczy. Wszystko już w porządku.

– No dobrze. Ale obiecaj mi, że nigdy nie będziesz miała żadnego wielkiego załamania.

– Obiecuję – śmieję się beztrosko, bo świadomość, że ktoś naprawdę się o mnie martwi, napełnia mnie szczęściem. Danielle mogła zamknąć wszystkie iskierki w skrzyni na dnie mojego serca, ale właśnie pojawiły się kolejne, które krążą radośnie całkowicie wolne. – Nie będzie żadnego wielkiego załamania. Małych załamań też nie.

Nienawidzę Danielle.

Nienawidzę Shane’a.

Nienawidzę uśmiechów, które sobie posyłają. Nienawidzę ich głośnych śmiechów, które rozbrzmiewają w klasie, tego, że rozmawiają tak dużo, że aż nauczyciel co chwilę musi ich uciszać. Nienawidzę faktu, że spędzili wspólnie kilka przerw, że zdają się nie widzieć poza sobą świata. A najbardziej nienawidzę siebie samej za to, że tak bardzo mnie to martwi.

Chciałabym zapomnieć o wszystkich dotychczasowych zdarzeniach. O co właściwie chodziło temu chłopakowi, gdy pierwszy raz się odezwał? Czy to miała być mała, niewinna zabawa, która nikomu nie wyrządzi krzywdy? Czy może po prostu stanowiłam wyzwanie, wydawałam się dziewczyną niezdobytą, a kiedy Shane’owi udało się osiągnąć cel, kiedy już nabrał pewności, że bardzo mi zależy, po prostu mnie porzucił i znalazł kolejną ofiarę?

Czuję się wykorzystana, smutna, nieszczęśliwa. I gruba. Przysuwam krzesło do ławki tak mocno, że brzuch wbija się w deskę. Czuję ból, ale to ignoruję. Powinnam cierpieć i pamiętać, że sama sprowadziłam na siebie cały problem nadwagi. Jadłam dużo słodyczy, co więcej, nadal to robię, gdy nadchodzi smutek. Tyję z każdym kolejnym dniem i teraz ławka uciska mnie, choć kiedyś bez problemu siedziałam w ten sposób i nawet nie było mi ciasno.

Nauczyciel coś mówi, ale w ogóle go nie słucham. Właściwie nic w tym dziwnego, chyba ludzie zdążyli już zaakceptować fakt, iż pilna uczennica, jaką wszyscy doskonale znali, odeszła. Teraz, tak jak reszta klasy, siedzę, patrząc ponuro przed siebie, nawet nie próbując ukryć znudzenia. Oczywiście pozornego znudzenia, bo tak naprawdę powstrzymuję płacz i modlę się w duchu, aby lekcja dobiegła końca. Przedtem cieszyłam się wspólnym godzinami z Shanem. Nie zauważyłam jednak, że nieszczęśliwym trafem na jeden z tych przedmiotów uczęszcza razem z nami Danielle. Teraz mogę tylko bezradnie patrzeć, jak dziewczyna odrzuca na plecy rude włosy i wybucha śmiechem. Pewnie myśli, że wygląda wtedy zniewalająco. I może rzeczywiście by tak było, gdyby kosmyki miała dłuższe niż do ramienia. Unoszę brew, widząc zachowanie dziewczyny. Zastanawiam się, od kiedy jestem taka złośliwa.

Od śmiechu Danielle zaczyna mnie boleć głowa. Zaciskam pięści i mocniej wciskam brzuch w twardą deskę ławki, pragnąc ukarać się za wszystko. Nikt oprócz mnie nie zwraca uwagi na roześmianą parę. Pewnie dlatego, że wygląda to zupełnie zwyczajnie, jeśli ktoś nie przejmuje się całą sytuacją. Aż trudno uwierzyć, że kilka tygodni wcześniej byłam na miejscu Danielle i wydawało mi się to zupełnie naturalne. Wtedy też nikt, oprócz moich przyjaciółek, nie dostrzegał zacieśniania więzi z Shanem.

Nauczyciel zdaje się ignorować wyraz znudzenia goszczący na mojej twarzy. Może dlatego, że reszta klasy wygląda dokładnie tak samo, a może jako pilna uczennica mam pewną taryfę ulgową nawet u najsurowszych belfrów. Trzymam w ręku długopis i bezmyślnie gryzmolę w zeszycie. Nie jest to rysunek, z którego mogłabym być dumna. Jedynie kilka nic nieznaczących kresek kreślonych czarnym długopisem. Najwidoczniej nawet mój talent gdzieś zniknął. Kto wie, może Danielle po prostu wepchnęła go do skrzyni razem z całym szczęściem?

Przypominam sobie jedną radosną chwilę, jedyną iskierkę szczęścia pozostającą na wolności. Szkoda tylko, że to trochę za mało, żebym mogła znów poczuć się jak dawna Joslyn. Wspomnienie przyjemnego momentu sprawia, że smutek odchodzi, ale nic więcej. Teraz czuję spokój. I pustkę. Jakbym była wypruta z emocji.

Właśnie wtedy rozbrzmiewa dzwonek i powoli podnoszę się z ławki. Chwytam w rękę torbę i wychodzę z klasy, nie patrząc za siebie. Nie chcę widzieć Shane’a rozmawiającego z Danielle z szerokim uśmiechem na twarzy. Nie, kiedy chociaż częściowo zdołałam odpędzić smutek. Zamiast tego patrzę przed siebie zamglonym wzrokiem i właśnie wtedy dostrzegam Renée. W ręku nerwowo ściska pasek torby, a jej oczy błyszczą niebezpiecznie. Przyjaciółka ma mocno zaciśnięte szczęki i wygląda, jakby chciała zapaść się pod ziemię.

– Co się stało? – pytam zaniepokojona.

– Nic, nic – odpowiada pospiesznie, spuszczając głowę tak, że czarne włosy zakrywają jej twarz.

– Renée, możesz mi powiedzieć.

– Nie, to i tak nieważne. Masz własne zmartwienia – mówi cicho, chociaż głos lekko się jej załamuje i już wiem, że stało się coś złego.

– Renée, mówiłam, że wszystko jest w porządku. Naprawdę, ty i  Cassie przesadzacie z całą tą troską. Powiedz, co ci chodzi po głowie, bo rzadko się zdarza, żebyś aż tak bardzo się martwiła. Zazwyczaj zapominasz już po chwili…

– To wszystko przez tą okropną nauczycielkę – udaje się wykrztusić dziewczynie. – Wymyśliła sobie, że mamy ćwiczyć w szortach. Nie wiem, co to za przyjemność grać w koszykówkę w tak krótkich spodenkach. To było dla mnie straszne upokorzenie, pokazywać swoje nogi przy tych szczupłych dziewczynach i porównywać się z nimi. Ale jakoś bym to przeżyła. Tylko, że akurat wyjątkowo miałyśmy lekcję z chłopakami. Słyszałam, jak komentują nasze nogi, nie wiem dokładnie, co mówili, ale to i tak bez znaczenia. Przecież doskonale widzieli, jak wyglądam. Pod spodniami da się ukryć prawdę, ale w szortach… Teraz już na pewno żaden nie zwróci na mnie uwagi… – przy ostatnich słowach dziewczyna mówi już niemal szeptem. W końcu kompletnie milknie.

– Renée, przecież ty nie jesteś gruba – zapewniam po raz kolejny, chociaż powtarzałam te słowa już nieraz.

– To bez znaczenia. Mogę nie mieć wielkiej nadwagi, wystarczy tylko, że odstaję od normy i już prezentuje się nieatrakcyjnie.

Nieatrakcyjność – ostatnio wiem na ten temat o wiele więcej, niżbym chciała.

– I co z tego, że odstajesz od normy? – pytam, chociaż sama znajduję się w podobnej sytuacji i nie powinnam mówić takich rzeczy. – Przecież nie musisz nigdzie się wpasowywać. Nie jesteś gruba, ładnie wyglądasz i nic więcej nie powinno cię obchodzić.

Próbuję oszukać samą siebie, że te słowa są prawdziwe, że sama się z nimi zgadzam. Tak naprawdę ostatnio przekonałam się, co to znaczy być trochę grubszą od pozostałych, porównywać się do innych z rosnącym poczuciem beznadziejności. Renée spogląda na mnie z powątpiewaniem, jakby potrafiła czytać w myślach.

– No tak, ty nie rozumiesz, bo nigdy nie znalazłaś się w podobnej sytuacji.

Szkoda tylko, że dziewczyna tak bardzo się myli, wypowiadając te słowa…

Po chwili twarzy mojej przyjaciółki nieco się rozpogadza. Renée nie spuszcza już posępnie głowy, nie garbi się i znów jest tą dawną sobą. Pewnie jak zwykle zapomniała o problemie, jak małe, głupiutkie zwierzątko.

– Żeby było jasne – mówi szybko, kiedy odpowiadam uśmiechem. – Nie przestałam przejmować się całą tą sytuacją. Ale wiesz co? Jakoś mimo wszystko przeważa świadomość, że jesteś cudowna przyjaciółką, zawsze w pełnej gotowości, żeby pocieszyć.

Miło jest usłyszeć takie słowa, szczególnie w chwili zwątpienia, dlatego moje oczy stają się niepokojąco wilgotne. Mrugam pospiesznie, nie chcąc dopuścić, by łzy popłynęły po policzkach. Mogę co prawda być nieatrakcyjna, zbyt gruba, odrzucona przez chłopaka, ale ktoś na tej Ziemi naprawdę mnie potrzebuje. Jak mogłam o tym kiedykolwiek zapomnieć?

Siedzę w pokoju Cassie, patrząc na ramkę ze zdjęciem, którą dziewczyna postawiła na parapecie. Fotografia przedstawia mnie i Renée obejmowane przez roześmianą blondynkę. Wyglądamy na niezwykle szczęśliwe i beztroskie, jak zawsze, gdy jesteśmy razem. Zdjęcie zrobiono chyba, gdy miałyśmy czternaście lat. To było tak dawno temu, a jednak pewne rzeczy w ogóle się nie zmieniły.

– No, co to za nagła sprawa? – pyta Renée, która właśnie zdjęła kurtkę i do nas dołączyła. – Słyszałam, że potrzebne są twoje niezastąpione przyjaciółki.

– Tak, ale nie wiem, czy macie ochotę znów roztrząsać ten sam temat… – zaczyna Cassie.

– No śmiało, opowiadaj o Tylerze, ja chętnie posłucham jakichś drobnych miłosnych rozterek – Renée szczerzy zęby.

– Wiecie, po prostu jakoś nie jestem co do niego przekonana. Niby wszystko jest świetnie, rozmawiamy ze sobą, kilka razy odprowadził mnie do domu, widać, że się stara… Problem w tym, że cały czas pamiętam, ile przede mną miał dziewczyn. Może mi się wydawać, że teraz wszystko jest inaczej, że jestem dla niego wyjątkowa, ale każda przede mną pewnie czuła się tak samo.

– Jejku, Cassie, ty chyba bardzo lubisz się martwić na zapas – wzdycha Renée.

– Może masz rację. Wiem, że już mówiłam coś podobnego, ale to nadal mnie męczy i psuje humor. Z jednej strony powinnam cieszyć się chwilą, ale nie chcę wyjść na kolejną naiwną idiotkę. Jeśli mam się później czuć zraniona, to chyba wolę, żeby Tyler po prostu dał mi spokój.

Cassie spogląda w moją stronę i czuję się tak, jakby słowa były skierowane wprost do mnie, jakby kryły przesłanie, którego nikt inny nie zdoła zrozumieć. Jakby po prostu moja przyjaciółka mówiła „chcę się czuć szczęśliwa, a nie skończyć jak ty”. Wiem, że to tylko wymysł mojej chorej wyobraźni, bo Cassie nigdy nie powiedziałaby czegoś tak okropnego, a jednak w sercu czuję dziwne ukłucie.

Dziewczyny najwyraźniej nie zauważyły zmiany mojego humoru, bo już po chwili śmieją głośno, rozbawione jakąś głupotą, którą bezmyślnie wypowiedziała Renée. Ze wszystkich sił pragnę tak jak one bez namysłu cieszyć się chwilą i zapomnieć o wszystkich zmartwieniach, a przede wszystkim o chłopaku, którym nie powinnam sobie zawracać sobie głowy.

Resztę popołudnia spędzam, czując się jakoś niezręcznie. Siedzę sztywno, jakbym znajdowała się w poczekalni gabinetu dyrektora, a nie spotykała z przyjaciółkami. Czasem się odzywam, ale jakoś automatycznie. W niektórych momentach wymuszam śmiech, który w moich uszach brzmi rażąco sztucznie, choć najwyraźniej Cassie i Renée nie zdają sobie z tego sprawy. Coś się zmieniło. Ma to związek ze zdarzeniami ostatnich tygodni. Chciałabym, by wszystko było jak dawniej, tak rozpaczliwie tego pragnę, a jednocześnie nie wierzę, że istnieje jakieś magiczne rozwiązanie.

Po kilku godzinach zrezygnowana wychodzę od Cassie, rozumiejąc, że nie da się powrócić do przeszłości. Wykręcam się pracą domową, którą koniecznie muszę odrobić. Dziewczyny wierzą w tą wymówkę, bo przecież słynę z przykładania się do lekcji. Zostawiam beztroskie przyjaciółki i próbuję nie odczuwać smutku, choć świadomość, że nie potrafię się cieszyć razem z nimi, jest przytłaczająca.

Idę ulicą, z rękami schowanymi głęboko w kieszeniach płaszcza. Szkoda tylko, że kiedyś wyglądałam w nim świetnie, a teraz krój podkreśla mój nieco wystający brzuch. Każdy z przechodniów może go dostrzec. Słyszę jakiś śmiech i uznaję, że ktoś właśnie ze mnie drwi. W pewnej odległości dostrzegam sylwetki zbliżających się osób. Wydaje się, że patrzą wprost na mnie.

– Joslyn! – słyszę swoje imię.

Kiedy postaci stają się nieco wyraźniejsze, wiem już, że to Miriam ze swoimi przyjaciółkami. Macham nieśmiało i nieco przyspieszam kroku, by zrównać się z dziewczynami.

– Cześć, Miriam.

– Hej. Idziesz do domu? – pyta dziewczyna ze swoim charakterystycznym, krzywym uśmiechem.

– Mhm, właśnie wracam od Cassie.

– Tak szybko? No racja, pewnie masz zamiar się teraz uczyć…

Z początku zamierzam pokiwać głową, ale po chwili namysłu z niewiadomych przyczyn postanawiam wyznać prawdę.

– Niezbyt zachwyca mnie perspektywa spędzenia kilku godzin w pustym domu.

– W takim razie może chcesz się przejść z nami? – pyta dziewczyna, jakby nie zauważyła, że wyraźnie nie pasuję do tego towarzystwa. Tym bardziej, że doskonale wiem, co ona i jej przyjaciółki zamierzają robić. Słyszę postukiwanie szkła w torbie, a poza tym Miriam bez skrępowania podrzuca paczkę papierosów, łapiąc ją na zmianę prawą i lewą ręką.

– To chyba nie za dobry pomysł… – wykręcam się niezręcznie.

– Daj spokój, przecież nie musisz z nami palić. Pić też nie, chociaż kupiłyśmy cholernie drogie i dobre piwa. Poza tym sama mówiłaś, że nie chcesz siedzieć w pustym domu. Zastanów się, co będziesz robiła przez cały wieczór?

Przez chwilę rozmyślam nad tymi słowami. Miriam ma rację. Wiem dokładnie, jak wyglądałby taki dzień w moim wykonaniu. Siedziałabym w ciemności, myśląc nad wszystkim, co ostatnio psuje mi humor, może trochę bym popłakała, aż w końcu wieczór zakończyłby się pójściem po nowy zapas słodyczy. Potem zjadłabym wszystko sama, w dosłownie pół godziny, wierząc naiwnie, że zdołałam odnaleźć tam endorfiny. Myśląc o tysiącach kalorii, znów zaczęłabym płakać, a potem wycieńczona zwinęłabym się w kłębek i zasnęła.

– No dobra, masz rację – mówię w końcu.

– Serio? – Miriam lekko unosi brew. Chyba nie wierzyła, że zgodzę się pójść z nią i jej przyjaciółkami. Do tej pory nigdy nie przystawałam na takie propozycje. – To fajnie. Idziemy do lasku, żeby nikt nas nie zobaczył. Co prawda mnie gówno obchodzi, czy spotkamy policję, ale dziewczyny panikują.

– No wiesz, niektórzy boją się swoich rodziców – odpowiadam, a koleżanki Miriam potakują.

– Może i tak. Mnie nie za bardzo obchodzi, czy matka kiedyś otworzy drzwi i zobaczy mnie w towarzystwie policjantów. Co by mi zrobiła? Zabroniła przez miesiąc używać komputera?

Mam ogromną ochotę zapytać Miriam, co takiego zrobiła jej mama i czym zasłużyła na takie traktowanie. Mama dziewczyny jest po rozwodzie, więc może to przez nią rozpadło się małżeństwo i dlatego córka jej nienawidzi? A może cała ta zażarta walka ma jakąś zupełnie inną przyczynę? W szkole krąży wiele plotek. To nieuniknione, bo Miriam jest popularna, a o takich osobach chętnie się rozmawia. Szkoda tylko, że żadna z zasłyszanych informacji nigdy nie została potwierdzona.

Docieramy do małego lasku i ruszamy wąską ścieżką. W ciemności błyska zapalniczka. Miriam i jej przyjaciółki przystawiają papierosy do płomienia i powietrze wypełnia śmierdzący dym. Krzywię się nieznacznie, gdy wdycham go do płuc. Chwilę później rozlega się brzęk szkła i widzę, jak dziewczyny wyciągają z toreb butelki.

– Będziesz chciała? – pyta Miriam, wskazując na piwo. – Żałuj, nie wiesz, co tracisz – dodaje, gdy zaprzeczam ruchem głowy.

Przez chwilę zastanawiam się, jak właściwie dziewczyny otworzą piwa, bo nigdzie nie widzę otwieracza. W końcu któraś wydobywa z kieszeni klucz. Opiera go o pień drzewa, końcem podważając kapsel i uderza. Mały przedmiot odskakuje błyskawicznie, a ja słyszę kilka głośnych  przekleństw.

– Uważaj trochę. Prawie dostałam w oko.

– Przecież nie wytyczam lotu cholernemu kapslowi – słyszę, jak cicho mruczy jedna z dziewczyn, a Miriam jedynie przewraca oczami.

Dziwnie się czuję, przebywając w takim miejscu i z takimi osobami. Co prawda znam przyjaciółki Miriam ze szkoły, zamieniłam z nimi kilka słów i potrafiłyśmy znaleźć wspólne tematy, ale tak naprawdę te osoby są mi praktycznie obce. Jedynie z Miriam rozmawiam trochę częściej, ale w innych okolicznościach. Wydaje mi się, że dziewczyna udaje zbuntowaną jedynie po to, by jak najbardziej zezłościć matkę i mało to ma wspólnego z przyjemnością czy rzeczywistymi zachciankami.

Miriam zaczyna bawić się dymem, puszczając małe kółeczka. Widać, że jest już wprawiona w paleniu. Rozmyślam nad tym, ile paczek do tej pory zdołała wypalić i w jakim stanie są teraz jej płuca. Robiliśmy kiedyś w szkole takie doświadczenie: w plastikowej butelce umieszczaliśmy watę i zapalaliśmy papierosa tak, by cały dym leciał do środka. Butelka stała się zadymiona i praktycznie nic nie było widać, a wata nabrała nieprzyjemnego, brudnego koloru. Jakie szkody w organizmie musiało więc wywołać wiele wypalonych paczek?

– Chcesz? – pyta przyjaciółka Miriam, wskazując na białą bibułkę w swojej dłoni. Kiedy wypowiada to słowo, z jej ust wydobywa się śmierdzący dym.

Bez słowa wyciągam rękę. Nawet nie wiem, czemu to robię. Przecież pamiętam doświadczenie ze szkoły, pamiętam, że jeden papieros zabiera kilka minut życia. Czuję ten okropny smród, wiem, że duszący dym wcale nie będzie mi smakował, ale nie odmawiam.

– Joslyn, zaczynasz się robić niegrzeczna. Nigdy bym nie pomyślała… – Miriam uśmiecha się w ten swój charakterystyczny, nieco kpiący sposób i podaje mi na wpół wypalonego papierosa. – Dostaniesz połowę, żeby sprawdzić, czy na pewno masz ochotę… – przez chwilę waha się i w końcu cofa rękę. – A zresztą dam ci nowego. Nie wiadomo, kiedy znów najdzie cię taki moment szaleństwa. I czy w ogóle to jeszcze kiedykolwiek nastąpi. Korzystajmy z chwili.

– Tylko jej odpal, bo pewnie nie będzie potrafiła – odzywa się przyjaciółka Miriam, chyba Amy, ta sama, która przedtem otwierała piwo

– Bez sensu, niech sama się nauczy. Ja ci pokażę, jak to robić – wtrąca się brunetka o imieniu Susan. – Jezu, Amy, pomyśl czasem. Taka nauka przyda się na przyszłość, ludzie nie będą za każdym razem odpalać jej fajek. Poza tym to nic trudnego.

Susan instruuje mnie, jak zapalić papierosa. Czuję się nieco zażenowana, że dziewczyna musi to robić, ale z drugiej strony wszyscy doskonale wiedzą, że przeważnie nie mam styczności z używkami.  

Czuję dym wypełniający płuca. Zamykam oczy, starając się nie myśleć o tym, że właśnie skracam życie o kolejne minuty. Powstrzymuję kaszel, żeby dziewczyny nie zaczęły się śmiać. Wypalam papierosa. Potem jeszcze dwa kolejne.

– No, no – uśmiecha się Miriam – kto by pomyślał. Chyba sprowadzamy cię na złą drogę.

Jeszcze godzinę spędzam w lesie razem z dziewczynami, rozmawiając i patrząc, jak powoli wypijają piwo. Pewnie komuś, kto obserwowałby nas z boku, Miriam i jej przyjaciółki wydałyby się niczym najgorsze nastolatki, takie co to kończą w zakładach poprawczych albo na ulicy ze strzykawką. Tak naprawdę rozmawiając z nimi odnoszę wrażenie, że niczym nie różnią się od pozostałych uczniów. Są miłe i bez problemu znajdujemy kolejne tematy do rozmów.

Kiedy wreszcie wracam do domu równie pustego jak przedtem, nie czuję się lepiej. Ale nie jest też gorzej, więc kiedy kładę się spać w ubraniach śmierdzących dymem z papierosów, uznaję, że dzień wcale nie był taki zły.

~*~

No cóż, jak widać życie Joslyn staje się coraz mniej idealne. Tak to już bywa, że to właśnie w najcięższych chwilach schodzimy na złą drogę.             

Mam teraz ferie, także wzięłam się za pisanie kolejnego opowiadania. Pewnie większość z Was nie polubiło Miriam, ale to jedna z moich ulubionych bohaterek tego opowiadania i postanowiłam poświęcić jej nieco więcej uwagi, dlatego to właśnie tej postaci będzie dotyczyła kolejna historia. Nie będzie miała zbyt wiele wspólnego z „koszmarem na jawie”, właściwie większość bohaterów się zmieni. Na razie nie chcę jednak nic więcej zdradzać, dalsze informacje na ten temat pojawią się wkrótce.