# Koszmar na jawie: Rozdział 13. Bezsilność

Szczęście - to nadzieja przed faktem; nieszczęście - to fakt po nadziei

~ Władysław Grzeszczyk

Przed sobą mam twarz dziewczyny o długich, prostych włosach. Są uczesane, zadbane i zdrowe, chociaż właściwie w tej chwili nie ma to żadnego znaczenia. Piękne, duże oczy spoglądają przed siebie. W kąciku jednego z nich można dostrzec zmarszczki powstałe za sprawą śmiechu. W spojrzeniu odnajduję coś, co ludzie zwykli nazywać radością. Tak, dziewczyna jest szczęśliwa.

Ale taki widok prezentuje tylko lewa strona twarzy. Przy drugim oku nie ma zmarszczek, usta nie wyginają się w uśmiechu. Można by pomyśleć, że ta połowa należy do kogoś zupełnie innego. Tym bardziej, że w prawej tęczówce tkwi ból, cierpienie i ogromna rozpacz.

I gdyby ktoś dalej przyglądał się dziewczynie, zafascynowany twarzą o skrajnych emocjach, dostrzegłby, że ma na sobie maskę. To właśnie ta maska wyraża szczęście, uśmiech i ukazuje zmarszczki przy oku. Z drugiej strony wykruszyła się, odpadła i odsłoniła prawdziwy obraz.

Czemu dziewczyna skrywa się za maską, udając szczęśliwą? Każdy z nas coś udaje. Każdy z nas chce się wpasować. Czasem robimy to zupełnie nieświadomie, po prostu pragniemy gdzieś przynależeć, a prawda jest taka, że niektóre zachowania odstraszają. Kto chciałby przebywać ze smutną dziewczyną? Przecież taka osoba siedziałaby w kącie i cicho łkała, podczas gdy inni dobrze by się bawili. Lepszym wyborem wydaje się towarzystwo roześmianej nastolatki, z którą nikt nigdy się nie nudzi. Czasami po prostu musimy udawać, by nie zostać wyrzutkami, nie mierzyć się z całym cierpieniem w samotności. Trzeba za to jednak płacić ogromną cenę, bo gdy nosimy maskę, cierpimy tak samo, a może i bardziej. Jedyną różnicą polega na tym, że otaczają nas ludzie.

Spoglądam na kartkę po raz kolejny. Narysowałam tę dziewczynę, bo w pewnym sensie jestem nią ja. Przecież ostatnio ciągle udaję, że wszystko jest w porządku. Bo tak naprawdę co mogę zrobić? Przyjaciółki nie opuszczą mnie, gdy zacznę okazywać, jak źle się czuję, ale nie chcę tego. Nie chcę, by ciągle musiały mnie pocieszać, a potem czuły się winne, że nie potrafią pomóc. Nie chcę też, by moje towarzystwo w końcu je przytłoczyło.

Odkładam szkic do teczki, w której trzymam prace. Ostatnio dużo rysuję. Chyba więcej niż zwykle. Zamiast usiąść do lekcji, pouczyć się do sprawdzianu czy powtórzyć słówka na lekcję francuskiego, siadam ze szkicownikiem na kolanach. W ostatnich tygodniach w do teczki trafiło wiele nowych kartek. Na jednym rysunku można dostrzec dziewczynę, która o pięknych skrzydłach. Nie może jednak wzlecieć, bo są połamane. Na innym widnieje niewyraźną postać przywiązaną do sznurków, jak marionetka. Po bliższych oględzinach okazuje się, że to nie kukła, lecz człowiek. Kolejna praca przedstawia dziewczynę wyrywającą się z kajdan. Najwidoczniej ogarnął ją szał, łzy spływają po policzkach, w oczach można dostrzec furię. Ręce przywiązano łańcuchami do brudnej ściany, wszędzie wokół znajdują się śmieci i zanieczyszczenia. Zaledwie kilka metrów dalej roztacza się obraz pięknego świata, ale dziewczyna nie jest w stanie tam dotrzeć – łańcuchy są zbyt krótkie.

Drzwi otwierają się gwałtownie i do pokoju wchodzi mama. Bez pukania, jak zawsze. Kiedyś mi to nie przeszkadzało, ale teraz czuję lekką irytację. To uczucie kiełkuje we mnie powoli i sprawia, że mam ochotę wybuchnąć, nakrzyczeć na rodzicielkę, jakby brak zastukania w drzwi był czymś godnym gniewu.

– Joslyn – wdycha mama, a ja patrzę na nią ze zdziwieniem, nie rozumiejąc, o co jej chodzi. – Mogłabyś czasem trochę posprzątać. Aż wstyd wpuszczać kogokolwiek do takiego pokoju.

Rozglądam się po pomieszczeniu. Podłoga jest czysta. Odkurzałam ją zaledwie dwa dni temu, a pewnie wczoraj pani sprzątająca również to zrobiła. Na biurku leżą jedynie kartki ułożone w staranny stosik i zeszyt od angielskiego, który zapomniałam schować do szafki. Poduszka na antycznym fotelu jest ładnie położona, a jeśli chodzi o garderobę, to jak zwykle panuje w niej nienaganny porządek. Zresztą i tak odgradza ją zasłonką. Nie rozumiem, czemu mama postanowiła na mnie nakrzyczeć i co się jej nie podoba. Łóżko również pościeliłam, jedynie narzuta nieco się pogniotła, gdy siedziałam, tworząc kolejne rysunki.

– Wstyd wpuszczać? – pytam, próbując zachować całkowity spokój.

– Nie udawaj głupiej. Spójrz, co to ma być? – pyta mama, chwytając w zadbane dłonie cienki sweter. Jeden głupi, cienki sweter, którego nie odwiesiłam na wieszak. Rzuca go w moją stronę – odłóż to na miejsce. I spójrz na śmieci walające się po pokoju – wskazuje na rysunki.

Zaciskam pięści, powstrzymując gniew. Chyba jeszcze nigdy nie czułam takiej złości na którekolwiek z rodziców. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Ostatnio mam ochotę tylko krzyczeć albo płakać zwinięta w kącie. Rodzice nagle przestali mi się wydawać tacy kochani i cudowni, jak kilka tygodni wcześniej. W przypływie złości wbijam paznokcie w skórę. Ból powoli wypełnia moje ciało i dociera do mózgu. Dzięki temu nie mówię nic, czego potem mogłabym żałować.

A potem w jednej chwili cała złość znika. Jakby nigdy nie istniała. Mimo tego pozostawia po sobie pustkę. Teraz wypełnia mnie już tylko rezygnacja i zmęczenie w czystej postaci. Znów zaciskam pięści, tym razem, by się nie rozpłakać. Moje oczy robią się niepokojąco wilgotne, dlatego mrugam kilka razy i spuszczam głowę, żeby mama niczego nie zauważyła. Pospiesznie chwytam sweter i zaczynam go składać, bo dzięki temu mogę unikać spojrzenia rodzicielki.

– Dobrze, mamo, już to sprzątam – mówię cicho, wiedząc, że powinnam się odezwać. Rodzice nauczyli mnie, że nieuprzejmie jest milczeć. Mam nadzieję, że usatysfakcjonowana mama wyjdzie z pokoju i pozwoli mi spędzać kolejne godziny w samotności. Ona jednak stoi ze skrzyżowanymi rękami i najwyraźniej jeszcze nie skończyła swojego przemówienia.

– Naprawdę nie rozumiem. Po co ja i twój tata wydajemy mnóstwo pieniędzy na sprzątaczkę, skoro i tak nie szanujesz jej pracy?

– Mamo, przecież to jeden sweter. Zwykły sweter, który zresztą odłożę na miejsce. I kilka szkiców, które schowam, jak tylko skończę rysować. Nie widziałaś, jaki nieporządek panuje u moich koleżanek…

– Inne dziewczyny mnie nie interesują – przerywa mi szybko. – Jeśli te twoje przyjaciółki lubią żyć w chlewie, jak jakieś prymitywne stworzenia, to proszę bardzo, ale ty nie bierz z nich przykładu. Najwyraźniej te znajomości mają na ciebie zły wpływ. A ja zawsze powtarzam, że powinnaś przestać się zadawać z tymi ludźmi i zaprzyjaźnić z córkami moich znajomych. To takie porządne dziewczynki…

– Nie możesz mi wybierać przyjaciół, mamo – mówię cicho. Nie brzmię wrogo ani gniewnie, bo nawet gdybym chciała krzyczeć, nie znalazłabym dość sił. Zdanie wypowiadam beznamiętnym tonem. – Poza tym Cassie i Renée są świetne.

– Jak ktoś lubi wiecznie drącą się nienormalną dziewczynę i drugą, która ubiera się jak chłopak, to pewnie tak – słyszę kpiące parsknięcie.

– Renée wcale nie krzyczy, po prostu jest energiczną osobą. A Cassie nie ubiera się jak chłopak. Widziałaś ją zaledwie kilka razy w życiu, akurat, gdy wracała z treningów. Trudno żeby grała w siatkówkę w sukience.

– Nie kłóć się ze mną – wzdycha mama. – Dobrze, szanuję twój wybór – mówi w końcu, czym bardzo mnie zdumiewa. – Po prostu nie rozumiem, po kim odziedziczyłaś kompletny brak umiejętności dobierania znajomych. Mogłabyś przyjaźnić się z każdym. Jesteś bogata, z dobrego domu, wszyscy w szkole cię znają. Masz przed sobą mnóstwo możliwości… – przerywa, gdy nagle rozbrzmiewa dzwonek jej komórki. Zatwierdza połączenie. W jednej chwili zmienia się nie do poznania. Teraz jest wiecznie wesołą, idealną mamą. – Charlotte, kochana! Tak, ja też cię dawno nie słyszałam. Jak się udały wielkie zakupy w Paryżu? Och, to świetnie! Oczywiście, że musimy się spotkać. Poczekaj sekundkę… Joslyn, wychodzę na trochę – mam zwraca się do mnie, zakrywając głośnik komórki dłonią. – I posprzątaj ten chlew… Tak, już jestem. Cudowny pomysł! Z chęcią napiłabym się kawy…

Wychodzi z pokoju, zamykając za sobą drzwi i zostawiając mnie smutną i zagubioną. Słyszę jej radosne szczebiotanie i przymilny ton, póki nie schodzi piętro niżej, a ja nie jestem już w stanie odróżnić poszczególnych słów. Moja mama ma jakby dwie osobowości. Jedną widuję w domu, kiedy wymaga ode mnie więcej, niż jestem w stanie zrobić i i tę drugą, perfekcyjną żonę, matkę oraz przyjaciółkę, którą znają wszyscy jej fałszywi znajomi z bogatych domów. Zaciskam mocno powieki i w duchu szepczę cichą modlitwę, abym nigdy nie stała się taka jak mama. Nie chcę czegokolwiek udawać. Pragnę pozostać sobą. Nawet jeśli w tej chwili szczerze nienawidzę grubej, brzydkiej dziewczyny, którą się stałam.

Ze złością wciskam szkice do teczki. Tego dnia nie zamierzam już rysować. Nie mam na to ochoty i siły. Kilka kartek gnie się, gdy zbyt pospiesznie próbuję je wepchnąć razem z innymi pracami. Potem jakoś zwlekam się z łóżka i idę do garderoby, gdzie na jedną z wielu półek odkładam starannie złożony sweter.

Wracam do pokoju, chociaż każdy kolejny krok wydaje się wiecznością. Odnoszę wrażenie, że nigdy nie zdołam dotrzeć do miękkiego materaca. W końcu kładę się na łóżku i przykrywam narzutą, wtulając twarz w miękka poduszkę. Jakiś czas obserwuję pokój. Jest idealnie posprzątany. Szyby czyste, wszystko na swoim miejscu, perfekcyjny porządek nie pasuje do sypialni nastolatki.

Pomimo zdjęć wiszących na ścianie, antycznych mebli, które tak bardzo lubię i całego wystroju pomieszczenia będącego moim własnym pomysłem, czuję się intruzem w swoim pokoju. Nie pasuję do tego idealnego, pięknego i wysprzątanego miejsca. Nie powinnam nawet na nie patrzeć. Wtulam twarz w poduszkę z nadzieją, że jakoś zdołam zasnąć i przespać kolejny dzień. A jeśli nie to po prostu przeleżę bez ruchu kolejne godziny. Przecież nie mam nic lepszego do roboty.

Jest sobota. Kilka tygodni temu biegałabym z przyjaciółkami po parku czy centrum handlowym, wyszła ze znajomymi albo znalazła jakieś zajęcie w domu, które wykonywałabym, śpiewając na całe gardło wraz z ulubionymi wykonawcami. Wydaje się jednak, jakby stara Joslyn na zawsze odeszła, jakby istniała całe wieki temu albo jakby była jedynie wymysłem wyobraźni. Jestem w stanie jedynie leżeć i rozważać co jest lepsze: weekend czy szkoła. W szkole muszę cierpieć, widując Shane’a. Natomiast w dni wolne od nauki bezczynność mnie wykańcza, sprawia, że nie widzę żadnego sensu w poszczególnych zajęciach.

Poniedziałek nadchodzi zbyt szybko. Zbyt szybko, bo będę skazana na obecność Shane’a, ale jednocześnie też zbyt wolno, bo przez ostatnie dwa dni zdążyłam bardzo dotkliwie odczuć samotność. Mnóstwo czasu spędziłam leżąc przed telewizorem i oglądając programy, które wcale mnie nie interesowały. W ten sposób minęły kolejne godziny, aż w końcu dzień zmienił się w noc, potem nastał kolejny dzień i znów musiałam iść do szkoły. W międzyczasie mama zdołała ponownie na mnie nakrzyczeć. Właściwie to chyba niezbyt trafne określenie. Ona nigdy nie podnosi głosu, tylko mówi swoim spokojnym tonem, a człowiek ma ochotę zapaść się pod ziemię.

Tym razem poszło o to, że wiecznie siedzę w swoim pokoju. Czasami nie rozumiem, czego mama ode mnie oczekuje. Nie dość, że tak naprawdę weekend spędziłam na kanapie w salonie, to w sypialni po prostu się uczę. A przecież rodzice pragną, abym otrzymywała jak najlepsze stopnie. Mama nie powinna wypowiadać się na temat mojego życia, skoro tak rzadko jest w nim obecna. Nie odważyłam się jednak wyrazić własnego zdania, tylko potulnie spuściłam głowę. A kilka minut później, gdy kobieta wyszła z pokoju, który niezbyt miło nazwała „śmierdzącą dziuplą”, pozwoliłam łzom płynąć i spędziłam kolejna godzinę na bezgłośnym płaczu.

Teraz stoję na szkolnym korytarzu. Wolałabym, żeby Shane był chory, żeby w ogóle się nie pojawił albo, żeby nagle przestał mieć razem ze mną lekcje. Mógłby chociaż nie przychodzić na angielski, resztę jakoś bym zniosła. Ale oczywiście nie mam szczęścia i gdy docieram pod salę, zauważam brązową czuprynę i szeroki uśmiech posłany w moją stronę. Nie zamierzam go odwzajemniać, nie mam ochoty na udawane szczęście. Chcę po prostu jakoś przetrwać ten dzień. A potem kolejny i jeszcze jeden. Kiedyś skończę szkołę, kiedyś wyjadę.  Może gdzieś na drugim końcu świata znajdę to, co inni zwykli nazywać szczęściem.

– Hej, Joslyn – słyszę jego głos, chociaż w tej chwili wolałabym być po prostu głucha.

Nie odpowiadam. Czemu miałabym się odzywać? Nie mam ochoty na udawanie, że wszystko jest w porządku. Nie mam zamiaru użerać się ze swoimi uczuciami, swoim smutkiem i maskować zły humor szerokim uśmiechem. Po co? Żeby zaledwie kilka chwil później poczuć, jak Danielle i Shane skutecznie roztrzaskują wszystkie nadzieje na drobne kawałki? Każdy ma granicę wytrzymałości, ja chyba swoją przekroczyłam. Nie byłabym w stanie po raz kolejny zbierać drobnych okruchów własnego istnienia i próbować z nich na nowo zbudować samej siebie.

Nie udaje mi się jednak wyminąć chłopaka i po prostu wejść do klasy, bo zastępuje mi drogę, uniemożliwiając przejście. Jestem zmuszona podnieść głowę i spojrzeć prosto w szaro-niebieskie oczy. Co dziwne, w tej chwili Shane wydaje się bardziej przystojny, niż zwykle. To właśnie prawdziwa ironia – wolałabym uświadomić sobie, że wcale tak wiele nie tracę, a tym czasem jest zupełnie na odwrót. Jakby rzeczywistość chciała jeszcze bardziej uprzykrzyć mi życie, ukarać za wszystkie popełnione błędy.

– Hej, Joslyn – powtarza Shane, jakbym rzeczywiście mogła go przedtem nie usłyszeć. Przypomina mi się sytuacja w centrum handlowym, gdy role były odwrócone. Wtedy czułam się jak idiotka, Shane jednak nie wygląda na ani trochę zakłopotanego. Nadal ma na twarzy uśmiech.

– Cześć – odpowiadam. Mój głos jest beznamiętny, a „cześć” jak najbardziej odpowiednie. Tym razem mam co do tego absolutną pewność. Jest to słowo oschłe, zdystansowane, bo pragnę znaleźć się jak najdalej od tego chłopaka.

– Czemu jesteś zła? – pyta. Spoglądam na niego i nie jestem pewna, czy tylko ze mnie kpi, czy naprawdę jest aż tak głupi. Bawił się moimi uczuciami przez długi czas, a teraz rozważa, dlaczego nie mam ochoty z nim rozmawiać?

– Nie jestem  – odpowiadam i w tym samym momencie zaczynam siebie nienawidzić.

Te słowa rzeczywiście są prawdziwe, bo faktycznie nie odczuwam złości. Poddałam się już dawno, poczułam, że nie mam żadnych szans, że nie mam po co się starać, że najwidoczniej nie jest mi dane cieszyć się bliskością drugiej osoby. Wypełnia mnie jedynie obojętność. Beznamiętna obojętność. Ale Shane prawdopodobnie zinterpretował tę odpowiedź w zupełnie inny sposób…

– To ty od dawna nie powiedziałeś mi ani słowa – dopiero po chwili zdaję sobie sprawę, że tylko pogarszam sytuację. Ale nie obchodzi mnie to, właściwie mało rzeczy mnie ostatnio obchodzi.

– Ty też się odzywałaś – wzrusza ramionami.

Spoglądam na niego z niedowierzaniem. Tak, w jego słowach jest trochę racji. Nie odzywałam się. Ale dopiero od jakiegoś czasu, dopiero, gdy zauważyłam, że Danielle zajęła moje miejsce i że Shane nie zamierza zaszczycić mnie choćby spojrzeniem. Gdyby odzywał się chociaż raz na jakiś czas, pewnie rozmawialibyśmy jak kiedyś. A przynajmniej miałabym namiastkę naszych wcześniejszych relacji. Chyba nie oczekiwał, że zacznę za nim chodzić, żebrząc o krótką rozmowę.

Mam ochotę zakończyć tę bezsensowną wymianę zdań i wreszcie minąć Shane’a, po prostu wejść do klasy i pozwolić by wszystko było jak dawniej. Przecież już od kilkunastu, a może i kilkudziesięciu dni, musiałam przyglądać się rozmowom chłopaka z Danielle, ich wymianie spojrzeń i uśmiechów. Przywykłam do ciągłego uczucia pustki, smutku i rozpaczy, do psychicznego bólu.

– Myślałem, że jesteś na mnie zła – dodaje po chwili, jakby to wszystko wyjaśniało. Tak naprawdę to żadne wytłumaczenie. Przecież oboje wiemy, że sam postanowił nagle zaprzestać rozmów.

– Nie jestem  – powtarzam. Mój głos nadal pozostaje obojętny. Nie złośliwy czy pełen rozgoryczenia, ale całkowicie pozbawiony emocji.  A potem Shane wreszcie usuwa się z drogi i wpuszcza mnie do klasy. Z ulgą siadam na krześle i na powitanie obdarzam Cassie uśmiechem. Najchętniej po prostu wyszłabym ze szkoły i ruszyła gdzieś daleko, gdzie zniknęłyby wszystkie problemy.

Ku mojemu zdziwieniu, na lekcji Shane nie zamienia z Danielle ani słowa.

Siedzę w pokoju, w śmierdzącej dziupli, jak to ostatnio powiedziała mama. Wykąpałam się bardzo wcześnie i teraz leżę w piżamie z laptopem na kolanach. Moje życie właśnie wykonało obrót o sto osiemdziesiąt stopni.

Na ekranie widnieje napis „wiadomość od: Shane Lorens”. Nie powinnam być zdziwiona, bo otrzymałam już kilkadziesiąt podobnych powiadomień w przeciągu ostatnich minut. Nigdy nie pomyślałabym, że spędzę jakikolwiek wieczór rozmawiając na chatcie z Shanem. Nie po tym, jak na każdym kroku mnie ignorował. A jednak właśnie w tej chwili ręce mkną po klawiaturze.

Nie sądziłam, że wymiana kilku zdań w szkole wszystko zmieni. Tym bardziej, że tak naprawdę niczego sobie nie wyjaśniliśmy. On przedstawił wszystko tak, jakby wina leżała po obu stronach albo jakby nieporozumienie. Myślałam, że to tylko żałosne zagranie, próba urozmaicenia ostatnich minut przed lekcją. Ale nie, Shane rzeczywiście uznał sprawę za załatwioną, bo w trakcie zajęć posłał w moją stronę kilka spojrzeń i uśmiechów, ignorując Danielle. A po południu, gdy włączyłam komputer, nagle napisał na chatcie. Nie robił tego nigdy wcześniej. Zastanawiam się, czy powinnam się cieszyć, czy bać, że szczęście jest tylko chwilowe.

Mimo wszystko nie myślę zbyt wiele o naiwności, o tym, że prawdopodobnie popełniam błąd, odpisując i udając, że wszystko wróciło do normy. Co wydarzyło się rano? Czy naprawdę był to jakiś sposób na zażegnanie przypadkowego konfliktu? Czemu nie porozmawialiśmy otwarcie? Czy Shane naprawdę jest jak mały chłopiec, który zawsze, gdy pojawia się problem, udaje, że nie ma sprawy, że zapomniał i wszystko tak po prostu może wrócić do normy?

Na chwilę przerywam pisanie. Może powinnam zakończyć tę rozmowę i po prostu wyłączyć laptopa, aby mnie nie kusił. Przypomina mi się wzrok Miriam. Gdy rozmawiałam z Shanem przed angielskim, dziewczyna nas minęła. Przyjrzała się uważnie Shane’owi i wtedy posłała to dziwne spojrzenie. Nie sądzę, by kogoś takiego jak Miriam obchodzili inni, a jednak dostrzegłam w jej niebieskich tęczówkach niepokój. Ale to tylko koleżanka ze szkoły. Czasem rozmawiamy, raz paliłyśmy papierosy. Miriam nie jest mi tak bliska jak Cassie czy Renée. Trudno więc, abym szczególnie przejmowała się jej reakcją. A jednak przez chwilę czuję ukłucie w sercu. I dopiero, gdy na ekranie po raz kolejny pojawia się powiadomienie o nadesłanej wiadomości, wychodzę z transu, w który nieświadomie wpadłam. Zaczynam znów pisać, ręce pędzą po klawiaturze, jakby brały udział w wyścigu. Uśmiecham się lekko, choć z niemałym trudem. Powtarzam sobie, że wszystko wraca do normy.

Kiedyś po prostu musi znów być dobrze.