# Koszmar na jawie: Rozdział 19. Rozpad papierowego życia

Co do szczęścia, to ma ono tylko tę użyteczność, że czyni możliwym nieszczęście

~ Marcel Proust

Wracam ze szkoły, ledwo ruszając nogami, więc do domu docieram dopiero po kilkunastu minutach. Staję na środku przedsionka i pozwalam, by torba po prostu zsunęła mi się z ramienia. Spada na podłogę, robiąc ogromny hałas. Echo dudni w pomieszczeniu, odbijając się od ścian. To bez znaczenia. Mam zamiar jak najszybciej zdjąć szalik i zimowy płaszczyk, który tata przywiózł niedawno z Londynu, a potem udać się do pokoju i spędzić tam całe popołudnie. Ostatnio zdałam sobie sprawę z tego, że moje życie jest niezwykle nudne. Wstaję, idę do szkoły, wracam, ewentualnie odrabiam lekcje czy usiłuję się uczyć, a potem idę spać. Następnego dnia wszystko od początku. Błędne koło, którego nie potrafię przerwać. Zresztą nawet gdybym była w stanie to zrobić, nie miałabym pomysłu, jak lepiej wykorzystać swoje życie.

Nie mam energii nawet na to, by zrobić coś do jedzenia i obejrzeć kolejny bezsensowny serial w telewizji. Ostatnio stałam się jak te nastolatki praktycznie pozbawione życia towarzyskiego. Jestem ekspertką od wszystkich programów rozrywkowych, bo tak naprawdę poza przebywaniem w szkole i spędzaniem czasu przed telewizorem, nie robię nic więcej. Teraz czuję, że nawet oglądanie kolejnego reality show stanowi zbyt duże wyzwanie. Pragnę po raz kolejny położyć się w łóżku i udawać, że śpię, leżeć bez ruchu, cokolwiek, bylebym tylko nie musiała nigdzie wychodzić, rozmawiać z ludźmi.

– Joslyn, możesz przyjść na chwilę? – słyszę głos mamy, dobiegający z salonu. Wzdycham cicho, bo dotarcie do tego pomieszczenia wydaje się przekraczać moje możliwości.

Mimo wszystko jakoś dowlekam się do miejsca, w którym przebywają rodzice. Mama znów wygląda na poirytowaną i niezadowoloną. Właściwie nie powinnam być zdziwiona. Przecież zawsze, gdy jestem w pobliżu, kobiecie coś się nie podoba. Najwidoczniej zdecydowanie szybciej niż ja zdołała dostrzec, że do niczego się nie nadaję, że jestem bezwartościowym wybrykiem natury, nieudanym eksperymentem losu. Na tatę staram się nie patrzeć. Zbyt dobrze pamiętam naszą kłótnię, to, że mnie uderzył, a przede wszystkim, że zasnął w trakcie rozmowy, która była dla mnie bardzo ważna. Nie wiem, co ojciec pamięta z tamtego wieczoru. Najwyraźniej uważa, że kiedy spał, ja wygłaszałam długie przeprosiny, bo zachowuje się, jakby wszystko wróciło do normy.

– Tak, mamo? – pytam lekko zaniepokojona.

– Musimy poważnie porozmawiać.

Te słowa nie wróżą niczego dobrego. Nie mam pojęcia, czego oczekiwać. Pewnie po raz kolejny usłyszę, że gorzej wyglądam, mam wory pod oczami albo może po prostu gdzieś w moim pokoju zawieruszył się kolejny papieros. A może tata postanowił opowiedzieć mamie o kłótni i tym, co było jej przyczyną.

– Co się stało? – pytam spokojnie. Wcale nie jestem opanowana. Po prostu nie mam sił, by się denerwować. Całą energię poświęcam na powstrzymanie łez. Ostatnio każdy dzień jest coraz gorszy. Czasami chce mi się płakać zupełnie bez powodu. Cokolwiek się dzieje, wydaje się po prostu niezwykle smutne.

– Bardzo nas rozczarowałaś – mówi mama. Ja tymczasem myślę, że to nic nowego. Przecież jestem beznadziejna. – Co to ma być?

Pokazuje stronę dziennika internetowego. Dostrzegam swoje imię i nazwisko widniejące na górze ekranu, a pod spodem tabelkę z ocenami. Te wpisane dwa miesiące temu i wcześniej, są satysfakcjonujące, jeśli zaś chodzi o nowe… Dostrzegam dwa C, cztery D i dwa F. No i jeszcze jedno B z minusem, ale wiadomo, że dla mojej mamy to tak, jakbym otrzymała C. Opuściłam się w nauce, zdecydowanie. Tym razem nie jest tak, że to mama przesadza. Moje oceny rzeczywiście przestały być godne pozazdroszczenia. Prawda jest taka, że już dawno zaniechałam notowania na lekcjach czy choćby słuchania nauczycieli. W dodatku nie miałam energii na naukę do testów. Kiedy dostałam pierwsze F, czułam się okropnie. Nigdy w życiu nie otrzymałam nawet C. Zaledwie kilka dni później dotarło do mnie, że i to i tak bez znaczenia. Nie czułam się wartościowa pod jakimkolwiek względem, przegrałam życie. To, że zawiodłam jeszcze w jakiś inny sposób, było więc bez znaczenia.

– Nie wiem, co się z tobą dzieje. Możesz to jakoś wytłumaczyć? – mama krzyżuje ręce i wpatruje się we mnie z dezaprobatą w oczach.

Milczę. Przecież obojętnie, co wymyślę i tak spotka mnie gniew rodziców. Jeśli wykręcę się gorszym okresem, mama stwierdzi, że to prymitywna wymówka wszystkich leniwych uczniów. Według niej nie ma czegoś takiego jak gorszy okres w życiu. Przecież człowiek powinien dawać z siebie wszystko w każdej sytuacji, obojętnie, czy czuje się jak śmieć, wycieraczka pod nogami drugiego człowieka.

– Nie zachowuj się jak jakaś niewychowana dziewucha i odpowiedz na pytanie – głos mamy jest niczym najbardziej niebezpieczne ostrze.

– Po prostu tak wyszło – mówię, bo nic innego nie przychodzi mi do głowy.

– „Tak wyszło”? Jesteś po prostu bezczelna. Może w takim razie powiesz, co to ma znaczyć? – mama wskazuje palcem na listę obecności. Widzę kilka nieusprawiedliwionych dni. Nie jestem zdziwiona. Zdarzało się, że nie miałam siły wstać z łóżka. Czasem po prostu zdawałam sobie sprawę, że nie wytrzymam psychicznie kolejnego dnia spędzonego w towarzystwie Shane’a. – Nie pamiętam, żebyś ostatnio chorowała. A poza tym wiesz, że choroba to żadna wymówka. Od kiedy to zaczęłaś opuszczać lekcje?

Nie wiem, co mogłabym odpowiedzieć. Przecież nie wytłumaczę, jak się czuję. Jakby to w ogóle kiedykolwiek obchodziło rodziców. Mama potrafi tylko krytykować, wynajdywać każdą najmniejszą niedoskonałość w moim życiu i robić z tego wielką awanturę. Czasem ewentualnie traktuje mnie jak swoją służbę, kiedy potrzebuje, by ktoś przyniósł herbatę. W zamian nie otrzymuję nawet krótkiego „dziękuję”. Chciałabym, żeby mama zapytała „Joslyn, czy masz jakieś problemy, czy możemy ci jakoś pomóc?”. Wiem jednak, że to nigdy nie nastąpi. Rodzice nie akceptują możliwości pojawienia się w moim życiu jakichkolwiek zmartwień.

– Przepraszam – mówię cicho, jakby to wszystko wyjaśniało.

Zbiera mi się na płacz. Jestem taka bezsilna, taka bezwartościowa. Moja własna mama się mnie wstydzi. Pewnie nie chciałaby nigdy pokazać się ze mną przed koleżankami.

Nie mam nic, z czego byłabym dumna. Inni mogą mi zazdrościć co najwyżej wielkiego mieszkania. To jednak nie jest żadna z cech mojej osobowości, definicja tego, kim jestem. Mieszkanie kupili rodzice, ja w żaden sposób się do tego nie przyczyniłam. Gdybym nagle zniknęła w tłumie i już nigdy nie wróciła, nikt nie odczułby straty. Wokół jest przecież tyle bardziej wartościowych ludzi.

– Masz szlaban, dopóki nie poprawisz ocen. Dopiero wtedy będziesz mogła wychodzić ze swoimi przyjaciółkami, korzystać z komputera czy oglądać telewizję. Ja i tata wychodzimy, a ty siedź w pokoju i zastanów się, co zamierzałaś osiągnąć takim zachowaniem. Wrócimy nad ranem.

Rodzice udają się do sypialni. Mama pewnie spędzi pół godziny przed lustrem, poprawiając makijaż i fryzurę, a tata tylko uczesze się i spokojnie poczeka, czytając książkę. A potem zostanę sama. Jak zawsze.

Udaję się do pokoju, tak jak kazała mi mama. Tata jak zwykle nie odezwał się ani słowem podczas kłótni. Tym razem nie wtrącił nawet swojego słynnego „Rebecco, nie przesadzaj”. Spoglądam na laptopa leżącego na biurku. Rodzice nie zażądali, żebym go oddała. To dziwne, że tego dnia udowodniłam, iż nie powinni mi ufać, a jednak są przekonani, że dostosuję się do wszelkich nakazów. Oczywiście nie zamierzam tego zrobić. Pewnie jak zwykle spędzę noc w salonie, przed telewizorem, a rano ledwo zdołam wstać, żeby iść do szkoły. Teraz jednak muszę poczekać, aż rodzice wyjdą. Kładę się na łóżku i zaczynam rozmyślać nad słowami usłyszanymi od mamy. „Powinnam się zastanowić, co zamierzam osiągnąć”?

Co może osiągnąć osoba, która do niczego się nie nadaje? Ktoś bez woli walki, pozytywnych cech charakteru, motywacji, osiągnięć w szkole, ktoś, kto nawet nie jest piękny? Gdybym była ładna, mogłabym chociaż zostać modelką. Tymczasem nie mam żadnego planu na przyszłość. Z takimi ocenami nie dostanę się na dobrą uczelnię, więc świetna praca czy dostatnie życie mogą istnieć tylko w moich marzeniach. No chyba, że znajdę bogatego męża. Wtedy zostanę bezmózgą dziewczyną, całkowicie zaabsorbowaną towarzyskimi spotkaniami i ciągłym udawaniem. Do niedawna myślałam, że nigdy nie chcę stać się taka jak mama. Teraz jednak okłamuję wszystkich w ten sam sposób, przywdziewam maskę idealnej dziewczyny i odgrywam wyznaczoną rolę, jakby życie było jednym wielkim przedstawieniem. Teatr martwych lalek. Prawda jest taka, że nigdy nie zdołam stać się kobietą, która wszystkie wolne chwile spędza na zakupach. Aby znaleźć męża, który chciałby mnie utrzymywać, mogłabym być co prawda bezwartościowa, ale na pewno nie brzydka. Właściwie nie mam żadnego celu w życiu, nic, co mogłabym robić, co potrafiłabym robić. Nadaję się tylko do leżenia przez kilka godzin, nieruszania z miejsca i płakania. Tak, to zdecydowanie świetnie mi wychodzi. No i potrafię oczywiście zadawać sobie rany. Chociaż to nie wychodzi mi już tak świetnie, biorąc pod uwagę fakt, iż żyletkę oraz drobne skaleczenia zawsze polewam wodą utlenioną.

Zastanawiam się, jak to możliwe, że kiedyś byłam dobrą uczennicą.. Spędzałam mnóstwo czasu nad książkami, ucząc się, zakuwając bezmyślnie, aż głowę przepełniały mi informacjami. Nigdy nie byłam inteligentna, jedynie mądra, a mądrość to nic, czym warto się chwalić. Każdy może stać się mądry, wystarczy usiąść nad książkami, aby zapamiętać jak najwięcej informacji.

Nie mam żadnych perspektyw na przyszłość, celów, do których mogłabym dążyć. Brak mi talentów. Nie jestem ładna, nie jestem wartościowa. Nie mam energii, by cokolwiek robić, nawet do tego nie jestem zdolna. Jedyne, co mi pozostało, to rysunki. Stos żałosnych szkiców, które najlepiej wyrażają całą beznadziejność.

Rodzice już wyszli, usłyszałam szum silnika samochodu kilka minut wcześniej. Teraz podchodzę do półki, wyciągam z niej teczkę ze swoimi pracami, szkicowniki, każdy, nawet najmniejszy rysunek. Przyglądam się temu obrazowi rozpaczy, papierom, na które przelałam moją nic niewartą duszę. Otwieram okno i wyrzucam wszystkie rysunki. Patrzę, jak spadają. Pojedyncze kartki niesie wiatr, niektóre odlatują dalej, nawet na drugą stronę ulicy. Ciężkie zeszyty lądują błyskawicznie na trawniku, tak samo teczka, która otwiera się, wypuszczając na wolność szkice. Patrzę, jak jedyne, co jeszcze mogło być dla mnie ważne, zostaje zniszczone. Teraz nie mam nawet jednego, prymitywnego celu, który każdy z nas powinien mieć zaszczepiony w umyśle – żyć. Nie próbuję się już zastanawiać nad sensem istnienia. Wiem, że nie znajdę żadnej logicznej odpowiedzi na pytanie, dlaczego jeszcze oddycham. Chcę zapomnieć, pragnę tego ze wszystkich swoich sił. Zapomnieć, że nigdy nie miałam celu.

Znowu znajduję się w domu Miriam. Po raz kolejny trafiam tu właśnie wtedy, gdy chcę odsunąć od siebie wszelkie zmartwienia. Prawdopodobnie mi się to nie uda, ale desperacko pragnę w jakikolwiek sposób się uratować, znaleźć wyjście z sytuacji. Oprócz blondynki i jej trzech przyjaciółek, pojawiło się też kilka chłopców. Znani są z ciągłego imprezowania i znajomości z Miriam. Nie mam nic przeciwko dodatkowemu towarzystwu.

Na początku chłopcy byli bardzo zdziwieni, że Joslyn Howard postanowiła pojawić się w domu blondynki i razem z nią popijać piwo oraz palić papierosy. Teraz w ustach mam nieprzyjemny smak dymu, w głowie mi szumi, a wokół mnie leżą trzy puste butelki po piwach i cztery niedopałki. Nie czuję się jednak ani trochę lepiej. Nie zapomniałam, że jestem beznadziejna, uosabiam wszystkie nieszczęścia, każdą porażkę losu i matki natury. Stanowię definicję wszelkich niepowodzeń. Nędza i rozpacz – oto Joslyn Howard.

Miriam przygląda mi się już jakiś czas. Rozważam, czy zauważyła, że coś się zmieniło, że coś niedobrego zaczęło dziać się w moim życiu. Dziewczyna uważnie mnie obserwuje. Ignoruję jednak jej spojrzenia, udając, że niczego nie zauważam. Niepotrzebny mi nadzór i troska. Chyba tylko tego brakuje, bym poczuła się jeszcze bardziej żałosna. Rozglądam się po pomieszczeniu, pijana i nieszczęśliwa. Próbuję znaleźć magiczny środek, który zlikwiduje wszystkie problemy.

I wtedy właśnie, jak na życzenie, Susan wyciąga w moją stronę rękę. W dłoni trzyma saszetkę z dużą ilością białego proszku. Nie mam pojęcia, jaka dokładnie jest zawartość przeźroczystej torebeczki, ale zupełnie mnie to nie obchodzi.

– Chcesz? – pyta, a ja kiwam głową i zachłannie wyciągam rękę. Nie mam pojęcia, ile narkotyku powinnam zażyć, mam nadzieję, że dziewczyna mnie poinstruuje.

Zanim jednak zdążam cokolwiek zrobić, słyszę za plecami gniewny głos Miriam:

– Nawet nie próbuj, Susan. Trzymaj się z dala z całym tym gównem i nigdy więcej jej tego nie proponuj, rozumiesz? Nawet jeśli sama by cię prosiła..

Susan kiwa głową. Ku mojemu niezadowoleniu od razu cofa rękę i rusza w stronę chłopców, posyłając jeszcze Miriam spojrzenie pełne złości.

– Czemu to zrobiłaś? – pytam, nawet nie usiłując ukryć irytacji. Liczyłam, że wreszcie znalazłam receptę na problemy, a Miriam nie pozwoliła mi spróbować pożegnać się ze zmartwieniami.

– Uwierz, Joslyn, to w niczym nie pomaga. Nigdy. Co najwyżej może wszystko pogorszyć. Alkohol i fajki to też nie najlepsze wyjście, ale na pewno nie zaszkodzą tak bardzo, jak to białe świństwo.

Dziewczyna wygląda na wytrąconą z równowagi, jakby bardzo poruszyła ją cała sytuacja. Jestem zdziwiona nagłym wybuchem złości, bo przecież Miriam nie należy do niewiniątek. Organizuje huczne imprezy, pije i pali. Na pewno nieraz miała styczność z narkotykami, więc czemu tak kategorycznie zabrania mi ich spróbować? To po prostu egoistyczne i okrutne.

Mimo wszystko kiwam głową na znak zrozumienia i sięgam po jeszcze jednego papierosa. Chcę zapalić, ale Miriam spogląda na mnie dziwnym wzrokiem, który mówi „czy na dzisiaj już nie wystarczy?”. Nie zamierzam się jednak słuchać, Dziewczyna nie jest moją matką. A nawet gdyby była, to i tak bym nie posłuchała. W końcu mimo kary otrzymanej od rodziców, wyszłam z domu na imprezę.

Blondynka pewnie chciała uchronić mnie przed zniszczeniem sobie życia. Problem w tym, że mnie wcale nie zależy, by pozostać na tym świecie jak najdłużej. Właściwie z ulgą zasnęłabym i już się nie obudziła. Nie wiem, czy istnieje życie po śmierci. Jeśli tak, to na pewno nie będzie gorsze niż to teraz. Może otrzymam urodę, jakiś talent, chociaż jedną pozytywną cechę osobowości. Może będę niewidzialnym duchem. A może po śmierci po prostu zniknę.

Nie będę czuć. Nie będę myśleć. Nie będę istnieć.

To chyba byłoby najlepsze rozwiązanie.