# Koszmar na jawie: Rozdział 20. Teatr Rozpaczy

Śmierć jest kluczem, który otwiera bramę do prawdziwego szczęścia

~ Wolfgang Amadeusz Mozart

Wtedy włożę maskę. Zawsze będę ją miał przy sobie i w razie potrzeby, gdy ogarnie mnie bezsilność lub przerażenie, nałożę ją, by skryć swój strach

~ Jonathan Carroll

Noc spędziłam u Miriam. Nie miałam ochoty wracać po pijaku do domu, a przede wszystkim nie chciałam spędzić kolejnych godzin w samotności. Zamiast tego leżałam w ciemności, rozmyślając nad własnym życiem i przeszłością. Udało mi się uporządkować w głowie pewne sprawy. Nie obyło się bez łez i rozdrapywania ran, tych na dłoni, nie na nadgarstku. Nie zasnęłam choćby na chwilę, sen najwyraźniej nie był mi potrzebny tej nocy. Może to i lepiej, bo miałam więcej czasu na przemyślenia. Słuchałam cichego pochrapywania imprezowiczów, wycierałam zapłakane oczy i wpatrywałam się w ciemność. Przypominała mi moje życie, moje wnętrze.

Kiedyś bałam się ciemności. Gdy byłam mała, musiałam zasypiać z lampką, bo inaczej płakałam, póki z wycieńczenia w końcu nie trafiłam do krainy sennych marzeń. Tak było aż do momentu, gdy skończyłam dziesięć lat. Wtedy postanowiłam zwalczyć swój strach. Zdołałam opanować wymysły wyobraźni, ale ciemność nadal była nieprzyjemna. Trwało to aż do teraz. Zrozumiałam, że nie powinnam się bać ciemności, skoro tak niewiele mnie od niej różni. Kojarzy się z pustką, strachem i wszystkim, co złe. Mogłybyśmy wiec zostać najlepszymi przyjaciółkami.

Słońce powoli zaczynało wschodzić, niebo stawało się coraz bardziej błękitne, a ja nadal nie ruszałam się z miejsca. Patrzyłam ciągle w ten sam punkt i myślałam – to była jedyna rzecz, na której chciałam się skupić.

O godzinie siódmej trzydzieści wreszcie wstałam z miejsca. Wyszłam do łazienki, wymyłam się i przebrałam w ubrania pożyczone od Miriam. Wiedziałam, że dziewczyna nie będzie miała nic przeciwko. Kiedy otworzyłam szafę, jak zwykle królowała w niej czerń i inne ponure kolory, mogłam jednak znaleźć także sporo barwnych akcentów. Mimo tego chwyciłam czarne rurki i czarną, zwiewną bluzkę. Potem przystąpiłam do robienia makijażu.

Teraz, kiedy wreszcie kończę się malować i wychodzę z łazienki, budzę Miriam, lekko potrząsając jej ramieniem. Wiem, że mogłabym po prostu wyjść albo napisać dziewczynie kartkę, czuję jednak, że nie powinnam po prostu odejść.

– Co jest? – pyta dziewczyna zaspanym głosem.

– Będę się już zbierać – odpowiadam, wymuszając lekki uśmiech. – Pożyczyłam twoje ubrania, bo nie wzięłam niczego ze sobą…

– Jasne. Jesteś pewna, że chcesz iść w takich ciuchach? Mam w szafie trochę kolorowych…

– Nie, tak jest dobrze – przerywam, jakby to wyjaśniało całą sytuację. – Idę. Pożegnaj ode mnie wszystkich, jak już się obudzą.

– No pewnie, trzymaj się, Joslyn – odpowiada Miriam. Patrzy na mnie i na ułamek sekundy jej spojrzenie staje się uważne, jak poprzedniego dnia. Chwilę później dziewczyna opada jednak na poduszki i zamyka oczy. Zasypia błyskawicznie.

Trzymaj się.

Te słowa dudnią w mojej głowie, gdy ruszam ulicą. Nie obawiam się, że zastanę rodziców, którzy nakrzyczą na mnie, że poszłam na imprezę. Wiem, że prawdopodobnie popędzili prosto do pracy. W najlepszym wypadku do domu wrócą późnym wieczorem. Jak zawsze.

Mijam swoje podwórko, zerkając tylko przelotnie w stronę podjazdu. Widzę leżące na trawniku kartki. Są nieco wilgotne od porannej rosy, niektóre z nich wywiało do sąsiadów albo na drogę. Zupełnie mnie to nie obchodzi, to rodzice będą się martwić śmieciami. Ja zamierzam pójść do Cassie. Wiem, że Renée tego dnia była u niej na noc. Lekcje mamy dopiero o dziesiątej, więc pozostało jeszcze mnóstwo czasu.

To dobrze.

Dzwonię do drzwi i już po chwili otwiera je uśmiechnięta Cassie. W progu uważnie mi się przygląda. Rozważam, czy nagle wszyscy postanowili bardziej mnie pilnować, czy może zaczęłam mieć jakąś obsesję.

– Cześć, Joslyn. Coś się stało?

– Nie, po prostu postanowiłam do was wpaść przed lekcjami – odpowiadam z bladym uśmiechem. Po grymasie, który pojawia się na twarzy mojej przyjaciółki, wiem, że nie wypadło to wiarygodnie.

– I przyszłaś w takich ubraniach? Wyglądasz, jakbyś wybierała się na pogrzeb.

– To ciuchy Miriam – oznajmiam. – Poszłam do niej wczoraj i zostałam na noc. Nie miałam, w co się dzisiaj ubrać, więc je pożyczyłam.

– No tak, to wiele wyjaśnia – stwierdza Cassie i ruchem ręki zaprasza mnie do środka.

Pomieszczenie jest przytulne. Zresztą podobnie jak całe mieszkanie – pełne ciepła, miłości i poczucia bezpieczeństwa. To zupełne przeciwieństwo domu, jaki znam ja, tego nowoczesnego, przestrzennego i ciągle pustego. Właśnie dlatego wolę przychodzić do przyjaciółek niż zgadzać się na to, by one mnie odwiedzały.

– Joslyn! – Renée podbiega, żeby mnie przytulić. – Ojejku, a czemu jesteś tak ponuro ubrana? Coś się stało?

– Nie, to ciuchy Miriam, pożyczyłam je po imprezie – odpowiadam spokojnie.

– Musimy porozmawiać – stwierdza Cassie. Jak na ironię, przypomina to wczorajsze słowa mojej mamy. Wiem jednak, że przyjaciółki w przeciwieństwie do mojej rodzicielki, nie będą krzyczeć. A nawet jeśli, to nie poczuję się jak ostatni śmieć. Zresztą teraz to już bez znaczenia. Mojej samooceny nie sposób bardziej obniżyć

– Dobrze, porozmawiajmy – zgadzam się i siadam na łóżku Cassie. Ma bardzo twardy materac.

– Nie powinnaś zadawać się z Miriam – zaczyna Renée, a jej piwne oczy wyrażają niepokój. – Pewnie powiesz, że, jak każdy twoim zdaniem, to bardzo wartościowa dziewczyna, ale to właśnie przez nią imprezujesz. Założę się, że znowu byłaś pijana. Nie chcemy, żeby coś ci się stało – teraz moja przyjaciółka naprawdę wygląda jak mały, zaniepokojony piesek.

– Właśnie, ja też boję się, że ona sprowadza cię na złą drogę. Nie powinnaś więcej chodzić na jej imprezy czy palić w lesie z jej znajomymi. To nie jest dla ciebie dobre.

– Wiem – odpowiadam. – Zamierzam z tym skończyć.

Najwyraźniej przyjaciółki nie były przygotowane na taką odpowiedź. Wpatrują się we mnie z zaskoczeniem. Cassie ma na wpół otwarte usta, jakby spodziewała się dalszej dyskusji i wynajdywania nowych argumentów.

– Mówisz poważnie?

– Tak. To była ostatnia impreza – odpowiadam spokojnie.

– Och, Joslyn, tak bardzo się cieszę! – wykrzykuje Renée i mocno się do mnie przytula. Odwzajemniam uścisk, ale wtedy spoglądam na swoją rękę. Dociera do mnie, że mam odsłonięte nadgarstki i z łatwością można dostrzec blizny po cięciach, dlatego szybko opuszczam ramiona i chowam ręce za plecy.

– I wszystko jest w porządku? – pyta Cassie z niedowierzaniem. Widać, że w przeciwieństwie do Renée, nie jest tak entuzjastycznie nastawiana do mojej odpowiedzi.

Kiwam głową i odwracam wzrok, bo wiem, że oczy mogłyby mnie zdradzić. Nie chcę, by Cassie zaczęła zadawać niepotrzebne pytania, a Renée spojrzała na mnie wzrokiem opuszczonego szczeniaczka. Nie chcę poczuć się gorzej niż do tej pory tylko dlatego, że okłamuję przyjaciółki. Nie, tego bym nie wytrzymała.

– Czyli co, już nie rozmyślasz tyle na temat Shane’a i nie pozwalasz, żeby psuł ci humor? – upewnia się czarnowłosa przyjaciółka.

Shane…

Zdążyłam o nim kompletnie zapomnieć. Przez chwilę naprawdę byłam wolna od wszelkich wspomnień o chłopaku, od bólu w sercu. Może dlatego, że i tak mieszkał we mnie inny ból, o wiele straszniejszy, bardziej wyniszczający. A może po prostu to była chwila wytchnienia. Teraz jednak wspomnienia błyskawicznie powracają. Cierpienie. Rozczarowanie. Rozpacz.

Wiem, że nie mogę całkowicie skłamać. Nikt by mi nie uwierzył. Muszę wyznać prawdę, ale nie całą, by dziewczyny nie poznały ogromu mojego nieszczęścia.

– Myślę o nim mniej. To nadal boli, ale już potrafię jakoś funkcjonować – odpowiadam i zauważam, że nawet Cassie zaakceptowała te słowa.

– To dobrze – odpowiada z pokrzepiającym uśmiechem.

Przez chwilę panuje cisza. Siedzimy w milczeniu, a ja rozglądam się po pokoju. Dostrzegam zdjęcie całej naszej trójki. Jesteśmy roześmiane, beztroskie. Szczerzymy zęby do obiektywu. Fotografię wykonano zaledwie kilka miesięcy temu. Wtedy goniłam jeszcze za kolorowymi liśćmi i zachwycałam się kształtami chmur.

–  Mogę mieć do was prośbę? Przebiegniemy się?

– Co? – Cassie wydaje się zaskoczona tą propozycją.

– Pobiegnijmy kawałek, tak jak podczas tych wszystkich porywów Renée, kiedy stwierdza, że musi schudnąć.

– Ale jest zimno – mówi zdziwiona dziewczyna.

– Proszę – powtarzam uparcie.

Wiem, że nie odmówią. Współczują mi ze względu na wydarzenia związane z Shanem, martwią się i zrobią wszystko, bym chociaż na chwilę się uśmiechnęła. Zanim zdążają cokolwiek powiedzieć, wiem już, że wygrałam i zaraz będziemy biec ulicami miasta.

– No dobrze, ale do lekcji pozostało niewiele czasu, więc musimy się spieszyć – ustępuje w końcu Renée, a ja kiwam głową.

Zakładamy płaszcze i buty, a potem wychodzimy z domu. Na początku tylko truchtamy. W ten sposób przemierzamy dwie przecznice. Najpierw trzeba rozgrzać mięśnie.

– Jak się mają sprawy z Tylerem? – pytam Cassie, bo takie tempo sprzyja prowadzeniu rozmów.

– Dałam sobie z nim spokój – otrzymuję odpowiedź, która mnie zaskakuje. – Nie wiem, czy byłam dla niego inna niż poprzednie dziewczyny. Miałam jednak zbyt wiele wątpliwości i ostatnio czułam, że Tyler jest zbyt zaborczy. Na razie wolę być sama.

Jak dla mnie takie zachowanie jest głupotą. Cassie zwodziła Tylera przez kilka miesięcy. Co prawda on sam nie był niewiniątkiem, ale jednak przyjaciółka narobiła mu nadziei. Dla Tylera lepiej jednak zostać odtrąconym teraz, zanim zaczęło się robić poważniej. Może to i lepiej, że wszystko tak się potoczyło. Wiem doskonale, jak chłopcy potrafią ranić.

– Nie spodziewałam się tego – mówię zgodnie z prawdą.

– Je też nie. Po prostu tak wyszło. Mam wyrzuty sumienia, ale wyjaśniliśmy sobie wszystko i próbujemy się przyjaźnić. Najważniejsze to rozmawiać o ważnych sprawach.

Wiem, że to aluzja do dziecinnego zachowania Shane’a i jego unikania problemów, ale postanawiam szybko zmienić temat. Nie chcę myśleć o chłopaku, który złamał mi serce. Już nigdy więcej.

– A jak tam twoje odchudzanie, Renée?

– Znalazłam dietę rybną. Podobno jest świetna. Wszyscy mówią, że przynosi zdumiewające efekty i że bardzo szybko osiągnę wymarzoną figurę. Nie wiem, ile wytrzymam, bo nienawidzę ryb. No ale cóż, może warto trochę pocierpieć…?

Uśmiecham się, słysząc tak dobrze znaną paplaninę przyjaciółki. Mam ochotę coś powiedzieć, ale właśnie w tej chwili przyspieszamy. Gnamy kolejnymi uliczkami i zaczynam odczuwać zmęczenie. No tak, ostatnio czuję się wykończona nawet drogą z pokoju do kuchni, a teraz przemierzam kolejne ulice miasta. Powinnam jednak zebrać całą energię, jaka mi pozostała. Tym razem muszę znaleźć w sobie siłę.

Docieramy na szczy. Przed nami droga z górki, więc łapiemy się za ręce i zaczynamy biec najszybciej, jak tylko możemy. W uszach mi szumi, wiatr targa włosami, a od pędu łzawią oczy. Renée śmieje się jak wariatka, po chwili Cassie do niej dołącza i w końcu ja też zaczynam się śmiać. Przyjaciółki spoglądają na mnie zdziwione; dawno nie widziały, bym prawdziwie się cieszyła. Dzisiaj jednak mogę to zrobić. Jeszcze ten jeden raz.

Kiedy docieramy do podnóża górki, przystajemy, ciężko dysząc. Zatoczyłyśmy koło i znów znajdujemy się przy domu Cassie. Spoglądam na przyjaciółki i uśmiecham się do nich. Teraz najtrudniejsza część. To będzie sprawdzian moich umiejętności aktorskich.

– O nie, dopiero zdałam sobie sprawę, że nie wzięłam torby! Wszystkie książki zostawiłam w domu. I w dodatku jest bardzo późno – spoglądam na zegarek.  – Nie chcę, żebyście spóźniły się przez moją głupotę. Idźcie, ja pobiegnę do domu i może zdołam was jeszcze dogonić.

– Na pewno? – pyta Cassie. Przez chwilę myślę, że mi nie uwierzyła.  – Możemy zaczekać.

– Nie, nie musicie, naprawdę. I dziękuję – mówię, przytulając każdą z osobna. – To ja pędzę do domu.

Odwracam się jeszcze i macham do dziewczyn, próbując pohamować łzy. Wiem, że Cassie i Renée niczego nie rozumieją. Nie wiedzą, czemu chciałam biec, czemu nagle zaczęłam się śmiać, czemu jestem ubrana na czarno. Nie szkodzi. Już nie długo wszystko stanie się jasne.

W głowie mi się kręci. Bieg był dla mnie okropnym wysiłkiem. Cały świat lekko wiruje przed oczami, ale wiem, że to jeszcze nie koniec. Muszę biec, póki nie zniknę za zakrętem, póki  nie stanę się niewidoczna dla oczu przyjaciółek. Należy odegrać swoją rolę.

Zmuszam każdą komórkę ciała do dalszego wysiłku. Staram się nie zachwiać, nie przewrócić, bo wtedy dziewczyny zyskałyby pewność, że coś jest nie tak. Droga, którą muszę pokonać, wydaje się dłużyć w nieskończoność. Nareszcie dobiegam do zakrętu. Przystaję na chwilę, próbując złapać oddech, powstrzymać mdłości i wirowanie w głowie. Jeszcze tylko trochę. Muszę wytrzymać.

Gdy idę w stronę drzwi wejściowych, mijam rysunki zdobiące okolicę. Przydeptuję jeden szkic, niszcząc go ostatecznie, jakbym chciała się na nim zemścić. Nie mam jednak sił na większą złość. Jestem praktycznie pozbawiona energii.

Najchętniej nie zdejmowałabym butów ani płaszcza, ale czuję, że muszę to zrobić. Proste czynności kosztują mnie niewiarygodnie dużo wysiłku. Wiem jednak, że nie powinnam iść do pokoju w ubraniu. Nie dzisiaj.

Czuję, jakbym nie żyła naprawdę. Zmęczenie jest niewiarygodne. Nie wiem, czy bardziej wycieńczył mnie bieg i brak jedzenia czy może ostatnie tygodnie pełne płaczu i wszystkich negatywnych emocji. Nie sądziłam, że człowiek może tak szybko stać się wrakiem, skorupą bez wnętrza błądzącą po świecie bez celu.

Jakoś udaje mi się dotrzeć do kuchni. Wyciągam z apteczki opakowanie tabletek, a potem chwytam szklankę i nalewam od niej wody z kranu. Naczynie sprawia wrażenie niewiarygodnie ciężkiego. Ręka zaczyna trząść się z wysiłku, a przed oczami przez chwilę widzę ciemność. Udaje mi się jednak zmotywować, by nie stracić przytomności. Nie mogę teraz zemdleć.

Droga po schodach jest niewyobrażalnie męcząca. Przystaję kilka razy, aby złapać oddech i opanować mdłości. To zdumiewające, że rodzice przez kilka tygodni nie zdołali zauważyć, że dzieje się ze mną coś naprawdę złego. Przecież nie potrafię ustać na nogach, a co dopiero skupić się na nauce czy wykonywać proste czynności. To jednak kolejny dowód na to, że kompletnie nie obchodzę mamy i taty. Ciekawe, czy żałują, że się urodziłam.

W końcu docieram do pokoju. Droga zajęła mi dziesięć, a może nawet piętnaście minut. Ostatkiem sił kładę się na łóżku. Teraz mogę wreszcie uspokoić nierówno bijące serce i poczekać, aż zawroty głowy osłabną. W tym czasie patrzę na rękę zdobioną przez blizny. Jest ich wiele. Kilka na nadgarstku i te mniej widoczne, ale występujące w większej ilości na dłoni. Tak właśnie kończą naiwni. Byłam naiwna przez całe moje życie. Wierzyłam, że mam wszystko, o czym mogłabym marzyć. Szkoda tylko, że nie zauważyłam, iż tak naprawdę nie mam niczego. Zrozumiałam to dopiero z czasem. Szok był dla mnie zbyt silny, bym potrafiła z nim wygrać. Zresztą nie było warto choćby próbować.

Cokolwiek by się wydarzyło, już zawszę pozostanę nieszczęśliwa. W najlepszym wypadku zacznę robić rzeczy nie sprawiające mi żadnej przyjemności, nie dające satysfakcji i niedefiniujące tego, kim jestem. Stanę się robotem. Wszyscy na tym świecie są robotami. Może nie licząc pojedynczych, nadzwyczaj wybitnych jednostek. Chociaż i one nie są prawdziwie szczęśliwe. Przebywanie w tym piekle, które ktoś dawno temu nazwał Ziemią, nie ma żadnego sensu.

Wszyscy udają. Przecież trzeba się wpasować w tłum bez twarzy, mieć towarzyszy w tym przemijaniu, bezmyślnym przeżywaniu kolejnych dni. Gdyby przyjrzeć się otaczającym nas ludziom, okazałoby się, że każdy nosi maskę. Niektórzy sporządzili swoje bardziej starannie i trudniej je dostrzec, ale nie ma nikogo, kto pozostałby sobą.

Kiedy nie dostosowywałam się do nikogo, czułam jedynie szczęście. Dla aktora bez przebrania nie ma jednak miejsca w teatrze. Nic dziwnego, że tak szybko życie postanowiło mnie zwolnić, uśmiercić na scenie, sprawić, że zapragnę być taka jak inni. I tak się stało, przywdziałam maskę. Ceną za jej zdobycie było szczęście. Chociaż, jakby się nad tym zastanowić, nosiłam ją właśnie po to, by ukryć rozpacz, by nie pozostać sama, z dala od tłumu. Może więc nigdy nie czułam radości? Nie licząc momentu sprzed kilku miesięcy, gdy jeszcze nie dostrzegłam, że znajduję się na scenie. W przydziale przypadł mi najgorszy scenariusz. Póki tego nie zauważałam, problem nie istniał. Gdy jednak zapalnik, Shane, wskazał tragizm mojej roli, wszystko nagle się zawaliło. Przejrzałam na oczy, zrozumiałam, że stoję na scenie, że nikt nie jest szczęśliwy. Ja też nie. W końcu trudno o szczęście w Teatrze Rozpaczy, którym jest całe nasze życie.

Czas na koniec spektaklu. Ostatnia wielka rola i nastąpi finał. Dla mnie to koniec. Zniknie maska, znikną problemy.

Trzymam w ręce całą garść tabletek. Przyglądam się ich białej powierzchni, okrągłym kształtom. Tego żaden scenarzysta się nie spodziewał. Kukiełka zbuntowała się i sama wytycza dalsze losy swojego istnienia. Chociaż może od początku tak właśnie miało być…

Połykam kolejne tabletki, popijam je wodą. Już niedługo nadejdzie sen, już niedługo zniknie wszystko. Ostatni ukłon i zejdę ze sceny na zawsze. Nie będzie oklasków, przecież nie byłam ulubioną kukiełką publiczności.

Ostatni akt z moim udziałem odgrywam w specjalnej charakteryzacji. Czerń rzeczywiście do mnie nie pasuje, ale przy pożegnaniach sprawdza się idealnie. W domu Miriam starannie sporządziłam makijaż, uczesałam włosy. Teraz wystarczy położyć się na łóżku, by godnie zakończyć swoją rolę. Wtedy już tylko zamknę oczy i będę czekać.

Nie mam siły trzymać dłużej szklanki. Nie wiem, czy to dlatego, że ostatnio ciągle jestem zmęczona, czy może leki zaczynają działać. To jednak bez znaczenia. Wypuszczam naczynie z ręki i słyszę ciche stuknięcie. Zdaje mi się, ze dobiega z oddali. Może dlatego, że to ja powoli odrywam się od ciała, już niedługo będę się unosić. To dobrze, to bardzo dobrze. Zrobiłam wszystko co mogłam, odegrałam poszczególne sceny najlepiej jak potrafiłam. Najsłabsi aktorzy najszybciej odchodzą. Tak po prostu jest, musiałam zniknąć.

Uśmiecham się lekko, naprawdę się uśmiecham. Jest to uśmiech pełen nadziei. Ufam, że za kulisami będzie lepiej, że znajdę tam to, czego brak na scenie.

A potem, równie niespodziewanie, uczucie lekkości znika. Następuje to w momencie, gdy duszę z ciałem łączy jedynie cienka nitka i za kilka sekund nawet ona pęknie. Pojawia się ból. Jest ogromny, przejmujący i całkowicie fizyczny. Bardzo cierpię. Uczucie ulgi następuje o wiele później, po wieczności męki. Znikają wszystkie myśli i uczucia. Wtedy pozostaje już tylko czerń i brak świadomości.