# Koszmar na jawie: Rozdział 22. Nowe życie

           

Czasami trzeba usiąść obok i czyjąś dłoń zamknąć w swojej dłoni, wtedy nawet łzy będą smakować jak szczęście

~ Wacław Buryła

Siedzę na łóżku w swoim pokoju i patrzę na kartki papieru, które trzymam w dłoniach. Tak, zaczęłam nazywać salę szpitala psychiatrycznego „moim pokojem”. Nie pamiętam już świata przed połknięciem tabletek i nieudaną próbą samobójczą. Zaczęłam nowe życie otoczona bielą, jak przystało na psychicznie chorą osobę.

Znów rysuję. Dzięki wsparciu Charlotte, Jamesa i Ginewry udało mi się powrócić do wyrażania siebie na kartkach papieru. Megan często przesiaduje w pokoju, kiedy jest już późno i inni pacjenci nie mogą mnie odwiedzać. Wtedy sadowię się na łóżku ze szkicownikiem na kolanach i rozmawiam z kobietą. Tak wyglądają wszystkie moje dni – jedynie konwersacje i rysowanie. Mimo wszystko lepsze takie życie niż ciągłe leżenie w łóżku. Przynajmniej czas szybciej mi mija, a kolejne godziny upływają, coraz bardziej przybliżając mnie do upragnionej śmierci.

– Naprawdę chcesz umrzeć? – zapytał któregoś dnia doktor Wilman. – Dlaczego? – dodał, kiedy pokiwałam głową.

– Pamięta pan, jak opowiadałam, że ten świat nie ma sensu? Że pracujemy, uczymy się i nic więcej? Nie chcę się męczyć. Zanim trafiłam tutaj, spędziłam wiele tygodni, próbując jakoś funkcjonować. Jedynie leżałam w łóżku albo ślęczałam przed telewizorem. No i chodziłam do szkoły. Ale to wszystko. Ciągle czułam się zmęczona.

– Megan często powtarza, że się mylisz. Jest jeszcze miłość, przyjaźń, wspomnienia i cudowne rzeczy, które można robić. Ona ma całkowitą rację. Kiedyś ty też to zrozumiesz. Już niedługo – odpowiedział doktor, a ja kiwnęłam głową, bo tak wypadało. Nadal miałam nienaganne maniery, w końcu wychowywano mnie na ideał.

Delikatnie obrysowuję palcami kontury rysunku. Widnieje na nim Charlotte. Te same piękne oczy, buzia porcelanowej lalki, prosta grzywka, uśmiech małego dziecka. Odkładam szkic na bok i patrzę na następny. Jest na nim James. Nie ten z mojego pierwszego rysunku. Tamtą pracę chłopak powiesił w swoim pokoju. W przeciwnym razie jego sala byłaby identyczna z moją. Inaczej jest w przypadku Charlotte. W jej pokoju na ścianach znajduje się pełno kolorowych wstążek. Dziewczyna lubi je wieszać, wiązać na ręce. Zawsze nosi przy sobie te małe kawałki materiału i wplata je w moje włosy.

Kolejny szkic przedstawia Ginewrę. Jej jasne kosmyki są poczochrane i dziewczyna uśmiecha się lekko, w ręku trzymając babeczkę. Pamiętam, jak jadła ją na stołówce i wyglądała na naprawdę szczęśliwą. Zastanawiałam się wtedy, dlaczego ciągle się głodzi, skoro jedzenie sprawia jej taką przyjemność. Nie śmiałam jednak o to zapytać, w obawie, że Ginewra poczuje się zawstydzona i odłoży słodycz na talerzyk.

Mam też inne rysunki. Na wielu są moi znajomi, kilka prac to także wizerunki Megan i doktora Wilmana. Oprócz tego rysuję innych pacjentów zakładu psychiatrycznego oraz personel. Tutejsze kucharki były zachwycone moimi pracami. Jeden z rysunków wisi teraz w kuchni oprawiony w ramkę.

Kilka dni temu zaczęłam kierować się wyobraźnią. Pierwszą osobą, która to zauważyła, była Megan. Przyszła wymienić pościel i dostrzegła szkic pięknego ogrodu, po środku którego stała dziewczyna. Zachwycona kobieta pobiegła po doktora, który uśmiechnął się i powiedział, że poczyniłam postępy. Nie mam pojęcia, jak te rysunki miały odmienić moje życie. Nadal nie widzę sensu w kolejnych dniach, po prostu robię to, co każe doktor i Megan. To nie oznacza, że jestem szczęśliwa. Wciąż nie potrafię się uśmiechać, moja twarz zawsze wyraża smutek. Nie pamiętam też brzmienia własnego śmiechu.

Do pokoju wchodzi Megan. Podaje mi wodę i tabletki. No tak, muszę je zażywać każdego dnia. Nie czuję, żeby pomagały, ale nic na ten temat nie wspominam, bo nie chcę, by ktoś znów czuł się zawiedziony.

– Joslyn, posłuchaj, twoi rodzice tu są. Zaraz przyjdą.

Czuję, że zaczynam się denerwować. Serce przyspiesza, oddech staje się nierówny, a dłonie wilgotne. Nie chcę, by mama i tata przyszli, nie chcę ich widzieć. Udawałam, że obudziłam się w nowym świecie, że moi rodzice po prostu nie istnieją.

– Wyprowadź ich – mówię beznamiętnym tonem. – Nie będę z nimi rozmawiać.

– Ale, Joslyn…

Widzę rodziców, którzy już stoją w progu. Wyglądają zwyczajnie, w ogóle nie zmienili się przez miesiąc naszej rozłąki. Najwidoczniej niezbyt ich obeszło to, co się ze mną stało. Inaczej dostrzegłabym jakieś oznaki – utratę wagi, zmęczenie… To kolejny dowód na to, że nie powinnam pozwolić na odwiedziny.

– Wyprowadź ich, Megan. Oni mnie nie chcą. Nie kochają mnie. Nic ich nie obchodzę. Nigdy nie obchodziłam. Nie kochają mnie, nie obchodzę ich, nigdy nie obchodziłam. Nigdy nie obchodziłam, nigdy nie obchodziłam, nigdy nie obchodziłam… Nie obchodziłam! Wyprowadź ich, wyprowadź!

Zaczynam się miotać, wpadam w szał i krzyczę rodzicom prosto w twarz prawdę, której dotąd nie miałam odwagi powiedzieć. Megan poddaje się i nakazuje mamie i tacie, aby opuścili pomieszczenie, a potem zamyka drzwi. Przytula mnie i zaczyna się kołysać w jednostajnym rytmie. Głaszcząc mnie po głowie, powtarza, że wszystko będzie dobrze.

Rebeca Howard wkroczyła do gabinetu doktora, głośno stukając obcasami swoich drogich butów. Mąż szedł z tyłu i jak zwykle przepuścił ją w progu. Nigdy nie brak mu było manier, właśnie dlatego zwróciła na niego uwagę, kiedy się poznali.

Doktor Wilman siedział przy biurku i na widok państwa Howard lekko się uśmiechnął. Rebeca nie uczyniła jednak tego samego. Zacisnęła usta tak, że tworzyły wąską kreskę i usiadła sztywno na krześle, krzyżując nogi w kostkach. W ten sposób siadają perfekcyjne kobiety, takie, które w żadnej sytuacji nie zapominają o dobrym wychowaniu.

– Witam. Pewnie domyślają się państwo, czemu chciałem porozmawiać – zaczął mężczyzna. Rebeca wiedziała doskonale, jaki jest powód ich spotkania. Nikt nie musiał jej niczego wyjaśniać.

– Tak. Chodzi o to, że nasza córka nie chce nas znać. Wykrzyczała nam właśnie w twarz, że jesteśmy okropnymi rodzicami. Panie doktorze, co się z nią stało? Jak do tego wszystkiego doszło? Czy to przez szkołę? To było doprawdy okropne środowisko, jak w każdym publicznym liceum. Chciałam zapisać córkę do prywatnego ośrodka, ale ona się nie zgadzała. A szkoda, może wtedy udałoby się uniknąć tych wszystkich kłopotów…

– Zastanawiam się, jak delikatnie wszystko wyjaśnić… – zaczął mężczyzna, z niepokojącym wyrazem twarzy. – Obawiam się, że to nie środowisko szkolne było przyczyną depresji.

– W takim razie co? – zapytała Rebeca. Jej mąż milczał i tylko słuchał. Nigdy nie był gadatliwy. Właściwie bardzo jej to odpowiadało. Lubiła sama załatwiać wszystkie sprawy, rozstawiać ludzi po kątach i dyrygować każdym przedsięwzięciem. Mąż natomiast był cudowny właśnie dlatego, że zazwyczaj zgadzał się z każdym jej słowem. – Co takiego wywołało ten stan, panie doktorze?

– Nie chcę, żeby to zabrzmiało brutalnie, ale to państwa zachowanie było główną przyczyną próby samobójczej.

– Jak pan śmie?! – przez chwilę kobieta zapomniała o dobrych manierach i dała się ponieść emocjom. Pierwszy raz od bardzo dawna podniosła głos. Trudno było ją wyprowadzić z równowagi. – Sugeruje pan, że moja córka próbowała się zabić, bo jestem złą matką? Czy właśnie to chce pan powiedzieć? Uważa mnie pan za złą matkę?!

– Tak, jeśli mam być szczery, była pani zdecydowanie za surowa dla swojego dziecka.

– Lepiej być surowym niż pozwalać na wszystko. Potem skończyłaby jako prostytutka i tyle byłoby z tego mniej surowego wychowania – warknęła kobieta. Jej maniery chwilowo gdzieś zniknęły, ale kompletnie jej to nie obchodziło.

– No dobrze, może po prostu przejdę do sedna sprawy. Przepraszam, jeśli źle mnie pani zrozumiała. Nie chciałem nikogo obrazić. Muszę jednak zasugerować wprowadzenie pewnych zmian, jeśli chcą państwo pomóc córce.

– Jakich zmian? – zapytała Rebeca Howard nieco już spokojniejszym tonem.

– Myślę, że państwo sami będą to wiedzieć najlepiej.

– Niby skąd? – prychnęła kobieta. – Przecież nie mamy pojęcia, co się kłębi w głowie psychicznie chorej dziewczyny. To pan jest specjalistą i powinien nam udzielić jakichś wskazówek.

– Jest pani w błędzie. Zaraz wszystko się wyjaśni. Będą się musieli państwo zdać na intuicję i interpretację tego, co usłyszą. Codziennie rozmawiam z Joslyn o jej samopoczuciu, problemach i przeszłości. A przede wszystkim o uczuciach. Chciałbym odtworzyć teraz kilka fragmentów tych rozmów. Myślę, że będzie to bardzo pomocne w obecnej sytuacji.

Doktor od razu uruchomił odpowiedni program na komputerze. Nacisnął przycisk i z głośników popłynął głos pacjentki. Brzmiał inaczej niż głos Joslyn, który pamiętała Rebeca Howard. To jednak niewątpliwie była jej córka, po prostu jakaś inna, odmieniona. Dziewczyna zaczęła opowiadać o tym, co działo się w domu, o relacjach rodzinnych, o spędzaniu samotnych wieczorów, nieudanym wyjeździe do centrum handlowego, braku pochwał za świetne oceny. Potem w wypowiedziach pojawiło się więcej uczuć, aż w końcu stały się one ważniejsze od wydarzeń. Rebeca słuchała nagrań przez prawie godzinę, nie odezwawszy się ani słowem. Cały czas siedziała sztywno, patrząc na doktora. Po jakimś czasie po jej twarzy zaczęły płynąć łzy.

– Naprawdę wygoniłaś rodziców? – pyta Ginewra z niedowierzaniem. – Ja lubię, kiedy moi mnie odwiedzają, chociaż na początku nie mogłam im wybaczyć, że mnie tu przysłali.

– Ja też lubię, kiedy tata przyjeżdża. Przywozi wtedy więcej kolorowych wstążek – uśmiecha się Charlotte. – Chciałabym też czasem dać mu coś w prezencie, ale niczego nie mam. Mogę go najwyżej przytulić i powiedzieć, że bardzo go kocham.

– Moi rodzice są inni. Po prostu ich nie obchodzę. Pewnie przyszli tu, bo tak wypada – odpowiadam spokojnie. Nie czuję już nawet smutku. Zdążyłam zaakceptować ponurą prawdę o rodzinie.  – Na tamtym świecie – wskazuje ruchem głowy na przestrzeń poza murami zakładu – są tylko dwie osoby, którym na mnie zależy. No, może trzy – dodaję, myśląc o Miriam, która chroniła mnie przed narkotykami.

– A chciałabyś je zobaczyć? – pyta doktor Wilman, który najwidoczniej już jakiś czas przysłuchiwał się tej rozmowie. Teraz stoi w progu i przygląda mi się uważnie.

– Tak, bardzo za nimi tęsknię. Ale nie wiem, czy one chciałyby widzieć mnie – odpowiadam z żalem.

Doktor odsuwa się i moim oczom ukazują się Cassie i Renée. Nie mogę uwierzyć, że przyjaciółki są tutaj. Charlotte i Ginewra dyskretnie wychodzą i zostaję sama z najważniejszymi dla mnie osobami. Przez chwilę panuje cisza. Jestem w stanie jedynie milczeć. Po chwili jednak dziewczyny przytulają mnie i zaczynają płakać. Odwzajemniam uścisk, chociaż słuchanie tych szlochów jest nieprzyjemne. Nie chcę, by ktokolwiek przeze mnie cierpiał.

– Joslyn – zaczyna Renée przez łzy. – Tak strasznie się o ciebie martwiłyśmy.

– Jak mogłaś nas tak przestraszyć? – pyta Cassie, pociągając nosem. – Kiedy nie przyszłaś tego dnia na pierwszą lekcję, uciekłyśmy ze szkoły i pobiegłyśmy do twojego domu. Gdybyśmy tego nie zrobiły, nikt by cię nie uratował. Tak mało brakowało. Joslyn, czemu to zrobiłaś…?

– Po prostu czułam się nieszczęśliwa. Nie miałam nic, byłam samotna, bezwartościowa, głupia. Zaczęłam zawalać szkołę. Najpierw czułam się źle, bo byłam gruba, potem, bo schudłam. Wiedziałam, że rodzice mnie nie kochają…

– Mogłaś nam powiedzieć. Mogłaś wszystko nam powiedzieć – chlipie Renée.   

– Przecież tyle razy pytałam, czy wszystko jest w porządku – dodaje Cassie.

– Wiem. Nie chciałam być dla was problemem. Nie chciałam, żebyście ciągle musiały się o mnie martwić. I tak nie poczułabym się lepiej, wy tylko miałybyście dodatkowe zmartwienie. A ja po prostu chciałam, żeby ktoś mnie kochał…

– Jolsyn, my cię kochałyśmy. I nadal kochamy. Kochamy cię najbardziej na świecie, rozumiesz? Kochałybyśmy cię nawet, gdybyś stała się okropną pesymistką i codziennie żaliła się z tysiąca problemów. Nie wybaczyłybyśmy sobie, gdybyś odeszła.

Nadal trwam w uścisku przyjaciółek i mimo wszystko sama też zaczynam płakać. To jedyne osoby, dla których warto byłoby pozostać na tym świecie. Nie żałowałabym opuszczenia rodziców czy innych ludzi, jedynie rozstanie z tymi dwiema dziewczynami wywołałoby w moim sercu smutek. Ja też je kocham. Są dla mnie najważniejszymi osobami na świecie. Właściwie tylko one naprawdę się liczą.

Spędzamy razem jeszcze dwie godziny. Rozmawiamy o codziennych sprawach. Cassie opowiada o mistrzostwach stanu. Jej drużyna wygrała aż cztery rozgrywki, tylko w jednych odniosła porażkę. Teraz czeka ich wielki finał. Blondynka już otrzymała dwie propozycje sportowego stypendium, więc przed sobą ma świetną przyszłość. Nie byłabym zdziwiona, gdyby Cassie kiedyś zarabiała miliony. Renée natomiast nadal pozostaje tą samą zwariowaną dziewczyną, która wynajduje niskokaloryczne posiłki i ćwiczenia na odchudzanie.

– Wiesz co, Renée, chyba powinnaś poznać Ginewrę – mówię, myśląc o blondynce i jej problemach z anoreksją. – Opowiedziałaby ci trochę o tych wszystkich dietach i szkodach, jakie wyrządzają.

– Jejku, Joslyn, nie przejmuj się mną, przecież ja się wcale drastycznie nie odchudzam. Po prostu lubię być na diecie, a przynajmniej udawać, że jestem i podjadać czekoladowe batoniki – uśmiecha się moja przyjaciółka i dzięki tym słowom przestaje się martwić o jej zdrowie.

– Ale w sumie chętnie poznamy twoich nowych znajomych, o ile nie mają nic przeciwko – wtrąca Cassie.

Wołam więc Ginewrę, Charlotte i Jamesa. Na ich widok Renée uśmiecha się szeroko i od razu zaczyna swój monolog. Trzeba się skupić, by zrozumieć poszczególne słowa, wypowiadane w zdumiewającym tempie.

– Ginewro, masz oryginalne imię. Jak średniowieczna księżniczka – uśmiecha się Cassie.

– Bo to jest nasz księżniczka. Piękna Ginewra – śmieje się Charlotte. – Ale i tak najpiękniejsza jest Joslyn. To kolorowy ptak. Ma takie barwne oczy i włosy. Uwielbiam wplatać w nie wstążki…

Kolejne dni mijają. Wszystko wygląda tak samo. Nadal nie jestem szczęśliwa, ale jakoś żyję. Przynajmniej zniknęła potrzeba drapania strupów na ręce i sięgania po żyletkę. Co jakiś czas odwiedzają mnie przyjaciółki. Właściwie to udajemy, że wszystko jest zwyczajne, rozmawiamy o codziennych sytuacjach. Czasami odbywamy poważne rozmowy, bo przeszłość przypomina o sobie i trzeba wyjaśniać niektóre sprawy. Ostatnio musiałam tłumaczyć, czemu zadawałam sobie rany, czemu ukrywałam je przed przyjaciółkami i dlaczego podświadomie chciałam, żeby jednak je zauważyły. Te rozmowy są konieczne, tak mówi doktor Wilman, a ja słucham jego rad, wierząc, że kiedyś poczuję się lepiej.

Któregoś dnia doktor prosi mnie do swojego gabinetu. Pyta, czy jestem gotowa przyjąć rodziców. Nie mam ochoty z nimi rozmawiać, ale wiem, że powinnam. Wilman też tak twierdzi, a przecież postanowiłam słuchać jego rad. Zgadzam się więc na krótkie odwiedziny, chociaż wiem, że nie będzie to dla mnie łatwe.

Mama niepewnie wchodzi do pokoju. W ręce trzyma jakiś segregator. Uśmiecha się na mój widok i chce mnie przytulić, ale odsuwam się aż pod samą ścianę. Kobieta rezygnuje więc i siada na skraju łóżka. Za nią wchodzi tata i zamyka drzwi. Wcześniej zapewnia jeszcze Megan, że jeśli coś będzie się działo, to ją zawoła.

– Córeczko… – zaczyna mama – Nie wiedziałam, że tak się czujesz. Naprawdę nic nie wiedziałam. Oboje nie wiedzieliśmy, ja i tata.

– Nic dziwnego. Przecież nigdy nie było was w domu. Mnie zawsze stawialiście na ostatnim miejscu. Przegrywałam z pracą, zakupami, znajomymi, nawet z poczytaniem gazety.

            – Mogłaś nam powiedzieć…

– Próbowałam. Tylko, że nikt mnie nie słuchał. Jedynie tata podniósł na mnie rękę, a potem zasnął, kiedy mówiłam o swoich uczuciach – odpowiadam beznamiętnym tonem.

– Wiem i przepraszam cię, Joslyn – mówi ojciec. – Oboje cię przepraszamy. Naprawdę nam przykro. Postaramy się to zmienić, postaramy się jakoś stworzyć normalną rodzinę.

– Rozmawialiśmy z doktorem. Powiedział nam o tym, co się działo w twojej głowie przez ostatnie miesiące. Nie miałam pojęcia, że jesteś taka nieszczęśliwa. Zawsze cieszyłaś się każdą chwilą, nie podejrzewałam, że nagle się załamiesz.

– Cieszyłam się, bo byłam głupia. Tak naprawdę nigdy nie miałam powodów do uśmiechu.

– Nieprawda. Miałaś. Po prostu my odbieraliśmy ci całą radość. Ale wszystko się zmieni, zobaczysz. Będziemy się bardzo starać. Wezmę urlop, kiedy tylko wrócisz do domu, ograniczę zlecenia, tata też będzie się starał jak najczęściej z nami przebywać. Kochamy cię, Jolsyn. Musisz o tym wiedzieć. Musisz w to uwierzyć.

– Powiedz mi coś mamo – mówię, patrząc swojej rodzicielce prosto w oczy. – Przyszliście, bo tego się wymaga od idealnych rodziców? Twoje koleżanki zaczęłyby plotkować gdybyś się tu nie zjawiła? I jak znosisz szepty za plecami? Pewnie ci wstyd, że masz wyrodna córkę, która cię skompromitowała.

– Joslyn, słonko – mama podchodzi i siada obok mnie na podłodze. Zastanawiam się, czy to tylko doskonała gra aktorska. Przynajmniej wiedziałabym, po kim umiem tak świetnie udawać. Pewnie kobieta w myślach krzywi się, myśląc o drogiej sukience, którą właśnie niszczy. No i oczywiście o zarazkach. – Naprawdę wszystko się zmieni. My się zmienimy. Dla ciebie. Zobacz, co przyniosłam. To twoje rysunki. Wiele z nich zniszczył wiatr i rosa, kiedy leżały na ulicy. Niektóre dało się jednak uratować. Osuszyłam je, kupiłam segregator i koszulki. Wszystko jest w środku. Specjalnie dla ciebie.

A potem mama przytula się do mnie. Staram się również ją uścisnąć, chociaż automatycznie sztywnieję. Po chwili obok siada też tata i otacza nas silnymi ramionami. Spędzamy w ten sposób dłuższą chwilę, spleceni w uścisku. Pewnie rodzice myślą, że teraz wszystko jest w porządku, że zdołali naprawić całe zło, jakie wyrządzili. Doktor Wilman radził, bym była szczera i mówiła o swoich uczuciach. Postanawiam więc, że nie będę milczeć.

– Wiecie, że to nie wystarczy, prawda? Będziecie musieli się bardzo postarać, żeby wszystko naprawić.

– Wiemy, kochanie. Zrobimy co w naszej mocy – odpowiada mama i przytula mnie jeszcze mocniej.

Siedzimy w całkowitej ciszy. Dzięki temu wyraźnie słyszę nasze oddechy, bicie serc. Chwilę później coś mokrego spada mi na twarz. Podnoszę wzrok i ze zdziwieniem dostrzegam, że Rebeca Howard, moja mama, płacze.