# Koszmar na jawie: Rozdział 23. Marionetka

Jeśli chce się być szczęśliwym, nie wolno gmerać w pamięci

~ Emil Cioran

Któregoś dnia zezwolono na odwiedzin przez znajomych ze szkoły. Nie byłam przekonana do słuszności tego pomysłu, ale doktor Wilman zapewnił, że dobrze mi zrobi, jeśli zobaczę, ilu osobom na mnie zależy. Przypuszczałam, że wszyscy będą obawiali się spotkania z wariatką. Nie myliłam się. Dla żadnego ze szkolnych znajomych nie byłam na tyle ważna, aby zechcieli wpaść z wizytą.

Teraz jestem pewnie postrzegana w szkole jako uczennica, która nagle zwariowała, którą wszyscy znali, ale której zniknięcie tak naprawdę jest bez znaczenia. Tym ludziom nie zależy na moim zdrowiu. Byłam tylko ich przelotną znajomą, popularną dziewczyną. To wszystko.

Siedzę w pokoju i znów rysuję. Wzięłam segregator, który przyniosła mama i teraz umieszczam w nim kolejne prace. Ostatnio Cassie musiała kupić więcej koszulek, abym miała do czego wkładać szkice. Megan i doktor bardzo się cieszą, że tyle czasu spędzam, rozwijając swój talent. Uważają, że to mi służy. Nie wiem, ile jest w tym prawdy, ale właściwie nie za bardzo mnie to obchodzi. Po prostu lubię rysować.

– Joslyn, masz gościa – oznajmia Megan, kiedy wchodzi do pokoju.

– Kogo? Moje przyjaciółki czy rodzice? – pytam, podnosząc wzrok.

– Właściwie to ktoś zupełnie inny. Doktor stwierdził, że powinnaś spotkać się z pewną osobą, bo to może pomóc w terapii.

Megan nie musi mówić nic więcej. Doskonale zdaje sobie sprawę, kogo zaraz ujrzę w progu. Mam ochotę krzyczeć, że nie zgadzam się na takie spotkania. Chciałabym zakryć ciało kołdrą i spędzić kolejne godziny pod materiałem. Zamknięte przestrzenie mnie uspokajają. Wiem jednak, że nie mogę się sprzeciwić. Jest już za późno. On czeka za drzwiami. I gdy tylko zdążam o tym pomyśleć, staje w progu.

Przyszedł. Nie chciałam Go tu. Nie prosiłam, by zjawił się i udawał zatroskanego. Przecież w ogóle Go nie obchodzę.  Od początku byłam tylko zabawką w Jego rękach, którą wykorzystywał dla własnej rozrywki. Marionetką, za której sznurki pociągał raz po raz, by tańczyła tak, jak jej każe. Nie było w tym sympatii czy jakiegokolwiek pozytywnego uczucia.  Jedynie bezlitosna chęć zaznania odrobiny rozrywki. A potem, gdy nie byłam do niczego potrzebna, gdy stałam się nudna i wolał zająć się kolejną zabawką, po prostu rzucał mnie w kąt. Obijałam się o ściany, w końcu osuwałam na podłogę. Marionetki nie czują? Ja czułam wszystko, może nawet ze zdwojoną siłą.

Patrzę w Jego szaro-niebieskie oczy. Te same oczy, którymi do niedawna się zachwycałam. Ostatnio, gdy w nie patrzyłam, czułam tylko ból. Czasem wypatrywałam ich spojrzenia z nadzieją, która okazywała się złudna. A teraz znów widzę te dwa niezwykłe punkciki, które kiedyś wydawały się pałać… miłością, zainteresowaniem? W każdym razie czymś pozytywnym, czymś, czego łaknęłam niczym głodne zwierzę.

Stoi w milczeniu. Widzi mnie w pogniecionej białej koszuli, z rozczochranymi włosami, cieniami pod oczami. Wychudzoną, bez makijażu, zaniedbaną. Z bladą skórą, na której doskonale widać ślady po cięciach, zarówno tych niewinnych przebiciach skóry szpilkami, cyrklami i agrafkami, jak i długie, pociągłe linie od żyletki. Każda z nich skrywa osobną historię, osobną małą tragedię mojego życia. Ale On nigdy tego nie zrozumie. Dla Niego jestem tylko marionetką. A przecież marionetki nie cierpią.

Pragnę krzyknąć, by odszedł, ale zamiast tego posyłam Mu tylko chłodne spojrzenie. Nie odwracam wzroku, bo po co. Już nie jestem dziewczyną, której oczy śmiały się do wszystkich, już nie uciekam spojrzeniem, zawstydzona, ale też i szczęśliwa, że On na mnie patrzy. Teraz po prostu pozwalam, by podziwiał, co ze mną zrobił.

Zniszczył mnie. Nie sam, ale On także miał w tym udział. Jego ciągła zabawa, przyjemność jaką czerpał ze zwodzenia mnie i ranienia – to wszystko przyczyniło się do tego, że teraz stoję na środku sali ośrodka psychiatrycznego ze świadomością, że świat, to jedno wielkie więzienie. Niech podziwia, co zrobił. W końcu po to tu przyszedł – napawać się świadomością, że zdołał zawrócić jakiejś dziewczynie w głowie aż tak mocno, by przez Niego zwariowała. Niech patrzy, niech po raz ostatni poczuje satysfakcję, zanim odejdę raz na zawsze. Choć może moja śmierć będzie uwieńczeniem Jego rozrywki, może się ucieszy. Ale szczerze mówiąc nie obchodzi mnie to. Ten jeden raz pozwolę Mu poczuć satysfakcję.

Nic nie mówi, tylko patrzy. Pewnie próbuje dokładnie zapamiętać obraz mojej nędznej osoby, żeby opowiadać kolegom przy piwie, jak to udało Mu się mnie zniszczyć. Będą się razem śmiać i wyrażać podziw, wymyśla o mnie żarty, zaczną parodiować. W pewien sposób stanę się sławna. O ile już nie jestem, w końcu nie wszyscy tak po prostu zostają samobójcami.

– Joslyn… – wypowiada tylko moje imię. Nie dodaje nic więcej. Cud, że wie, kim jestem.  Widać nie jestem bezimienną marionetką. Zapamiętał choć tyle. Ale co to za różnica? Chyba lepiej już byłoby, gdybym wydała się Mu zupełnie obca.

Nie odzywam się ani słowem, jedynie odwracam do Niego plecami. Popatrzył, mógł poczuć smak zwycięstwa, ale po co się odzywa? Czy nie rozumie, że mogę tego nie wytrzymać? Pomimo, że ten chłopak zniszczył mnie zupełnie i nic dla Niego nie znaczę, to jednak gdzieś w głębi serca wciąż chowam do Niego uczucie, którego wolałabym nigdy nie zaznać. Wstydzę się tego, że nadal mi na Nim zależy. Chcę, by odszedł. Niech nie bawi się mną już więcej, niech da mi choć odrobinę godności, niech po prostu zniknie z mojego życia.

– Joslyn, przepraszam cię.

Za co? Za złamane serce, za zabawianie się mną? Przeprasza mnie za to, że jest, jaki jest? Że prawdopodobnie robi właśnie to samo z jakąś inną dziewczyną albo nawet z kilkoma? Że dla Niego nigdy nie byłam ważna, jak zdawał się mnie zapewniać każdym swoim gestem? Ale tak właściwie nigdy nic nie powiedział, nie potwierdził, że w ogóle Go obchodzę. Zaangażowałam się zbyt mocno w Jego grę. Podeszłam, wyciągając ręce ze sznurkami, z własnej woli stając się Jego własnością.

Zapytałam kiedyś Cassie, czy Shane i Danielle są ze sobą. Dziewczyna spojrzała na mnie dziwnym wzrokiem i pokręciła głową.

– Już ze sobą nie rozmawiają. Ona ma teraz nowego chłopaka, a Shane zaczął się kręcić wokół Ann. Spędza z nią mnóstwo czasu. Właściwie to ta dziewczyna bardzo przypomina mi ciebie. Kiedyś patrzyłaś na Shane’a z takim samym wyrazem rozmarzenia…

Nadal milczę, wbijam zamglone spojrzenie w okno. Nie ma nic, co liczyłoby się na tym świecie. A ci, na których choć trochę mi zależało, tylko mnie wykorzystują. Nie chcę nic czuć do tego chłopaka. Niech wreszcie zniknie, niech nie przeprasza, niech po prostu choć raz zrobi to, co będzie dla mnie dobre.

 – Wiesz, jesteś dla mnie ważna…

Jak śmie mówić coś takiego po wszystkim, co się stało? Teraz, gdy jestem wrakiem człowieka, gdy na zawsze zniknęła tamta dziewczyna. Dziewczyna, która wierzyła, że można łapać jakieś głupie iskierki i zbierać do woreczka jak magiczny proszek. Wtedy byłam naiwna, ale i szczęśliwa. A teraz widzę świat takim jakim jest, jednocześnie czując głęboki smutek. Nienawidzę siebie za to, że przez chwilę moje serce zabiło mocniej, gdy usłyszałam Jego słowa.

– Joslyn, proszę cię, powiedz coś…

Milczenie – tyle mogę Mu dać w zamian za miesiące męczarni, które mi ofiarował. Nie jestem Mu nic winna. Tyle może otrzymać od dziewczyny, z której wyssał całą życiową energię. Nic więcej. Choć raz to On nie dostanie tego, czego pragnął. Ja doświadczałam podobnego uczucia setki razy, jest mi doskonale znane.

– Joslyn, podobałaś mi się. Podobasz…. Tylko, że widzisz, ja po prostu nie mam czasu…

Nie ma czasu?! To jest Jego wymówka? A ma czas latać za Danielle? Miał czas łamać mi serce raz po razie i przychodzić, zapewniając, że był to ostatni raz, że poskleja je na nowo, On – pan marionetek? Przyjmowałam Go ciągle do swojego serca, które kruszyło się na coraz drobniejsze cząstki. I ten chłopak nadal mieszka w jakichś najwęższych i najgłębszych szczelinach mnie. Ale to bez znaczenia. On jest definicją autodestrukcji. A ja mam swój własny, inny sposób na zakończenie marnej egzystencji.

Cisza. Nic więcej. Nie dostanie ode mnie choćby jednego słowa, choćby parsknięcia, westchnienia. Oddycham spokojnie,  patrząc prosto w Jego oczy. Niech widzi ten ból, niech widzi, co zrobił. Pewnie nie poczuje wyrzutów sumienia. Ale może w jakiś sposób choć minimalnie dzięki temu się na Nim odegram. Niech wie…

– Nawet nie chodzi o czas. Pewnie bym go znalazł. Ja po prostu… – przerywa wpół zdania i najwyraźniej nie zamierza dodać nic więcej.

Nie wychodzi, wciąż stoi. Nie rozumie, że nie jest mile widziany ani w tym pokoju, ani w ogóle w moim życiu. Nie używam już nawet Jego imienia. Dla mnie jest po prostu „Nim”. Niech znika na zawsze.

Wciąż nic nie rozumie, dlatego, nadal patrząc Mu w oczy, zaczynam wyrywać włosy z głowy. Megan podbiega i wyprasza Go z pokoju, a ja udaję kompletną wariatkę. Zrobię wszystko, żeby sobie poszedł. Nawet dostarczę nowych wątków do Jego opowieści o wyprawie do ośrodka psychiatrycznego. Proszę, wariatka rwie garściami włosy. Tak skończyła po tym, jak On się nią zabawił. Niech opowiada, niech się chwali, byleby zniknął.

Już Go nie ma, wyszedł. Nareszcie jestem sama. Może nie do końca, bo wokół krążą lekarze i pielęgniarki. ale także będąc z tymi ludźmi jestem sama. Zawsze byłam. Nawet w szkole, gdzie wszyscy znali moje imię. Nawet w domu, w którym każde dziecko powinno zaznać miłości, akceptacji i obecności drugiej osoby.

Podają mi leki uspokajające. Lubię je. Są małe i przyjemne w dotyku. Chciałabym połknąć całą  garść, a nie tylko jedną, drobną tabletkę, ale nie dadzą mi więcej. Przecież nie chcą mnie zabić. Uparcie utrzymują mnie przy życiu, jakby wierzyli, że ma to jakikolwiek sens.

Lekarstwa zaczynają działać. Na początku czuję tylko odrętwienie. Zaczynam odrywać się od ciała. Nareszcie. Przez chwilę mogę być wolna. Zasypiam. Powieki ciążą mi niemiłosiernie, więc zamykam je i leżę, czekając na sen. Nadchodzi, a ja unoszę się w innej rzeczywistości, z dala od Niego, od rodziny. Także z dala od wszystkiego, co sprawiło, że stałam się wrakiem dawnej Joslyn.