# Koszmar na jawie: Epilog

Przyjaźń jest najpiękniejszym ze wszystkich prezentów, jakimi możemy zostać obdarowani aby szczęśliwie ukształtować swoje życie

~Epikur

Spoglądam na biały pokój po raz ostatni, w ręku ściskając pasek torby. Znajdują się w niej wszystkie moje rzeczy. To tyle. Wychodzę. Wszyscy chyba myślą, że jestem już wyleczona. Mam przychodzić na regularne wizyty, mogę odwiedzać również Charlotte, Ginewrę i Jamesa, ale już tu nie zostanę. Podobno jestem wystarczająco zdrowa, by powoli wrócić do codzienności.

Myślą, że cały mój świat znów jest cudowny. Nie wiedzą, że ja i tak nie dostrzegam żadnego sensu w oddychaniu, zwyczajnym byciu, przeżywaniu kolejnych dni. Nie mam sił, by długo tu wytrzymać. Przez ostatnie tygodnie znów zaczęłam udawać. Odgrywałam kolejną wielką rolę, bo w tym miejscu nigdy nie mogłabym zakończyć życia. Znajdywałam się pod ścisłym nadzorem.

Udało mi się zgromadzić tabletki. Wiedziałam, że apteczka w domu prawdopodobnie zostanie zamknięta na klucz, dlatego musiałam radzić sobie w inny sposób. Zamiast zażywać leki, które otrzymywałam w zakładzie psychiatrycznym, udawałam, że je przełykam, a potem ukradkiem chowałam do kieszeni. Teraz mam już dużo tabletek. Dokładnie piętnaście. Chyba powinny wystarczyć, bym tym razem skutecznie zniknęła z tego świata. Albo ludziom nie uda się mnie powstrzymać i w końcu zyskam wolność, albo powrócę w to miejsce po kolejnej nieudanej próbie samobójczej.

– Popatrz, Joslyn. Liście są takie piękne – mówi mama, wskazując na widok za oknem. To zadziwiające, że rok temu zachwycałam się w ten sam sposób, irytując rodzicielkę.

Nie wiem, jak mogłam widzieć piękno w jesiennych liściach. Nie dostrzegałam tragizmu i ironii całej sytuacji. Jesienne liście to zwłoki. Zwłoki drzewa, unoszące się na wietrze. Zachwycałam się tańcem śmierci, rozmyślając o tym, jakie życie jest piękne?

Kiwam głową, jakbym zgadzała się ze słowami matki. Rodzice próbują się zmienić. Widzę to. Mama jednak źle się czuje, kiedy nie wszystko jest perfekcyjne. Często hamuje irytację i chęć wytknięciem mi jakiegoś błędu. Tata tymczasem spogląda na zegarek, pewnie rozważając, czy przypadkiem nie powinien być w pracy. Chciałabym, żeby rodzice się zmienili, ale nie wierzę, że kiedykolwiek zdołają to zrobić. Zresztą to bez znaczenia. Wkrótce odejdę i ich problem zniknie na zawsze. Już nie będą się męczyć, wstydzić przed ludźmi, doświadczać kolejnych rozczarowań.

Tata bierze ode mnie torbę. On i mama jako pierwsi opuszczają pokój. Spoglądam na doktora Wilmana, na Megan i znajomych z ośrodka. Uśmiecham się do nich wszystkich i żegnam po raz kolejny. Wierzą, że mnie naprawili. Szkoda tylko, że są w błędzie.

Ruszam korytarzem z przyjaciółkami, z ręką schowaną w kieszeni. Zaciskam palce na tabletkach, które dokładnie zapakowałam w woreczek. Udaję, że wszystko jest w porządku. Zdrowa, ale odmieniona, opuszczam to miejsce. Przecież tak właśnie powinno być.

Idziemy tuż za rodzicami, ja i moje przyjaciółki. Cassie jednak przytrzymuje mnie za rękaw swetra i zmusza, bym zwolniła. Tego dnia nie mam już na sobie koszuli. Mama przyniosła sukienkę, którą wybrała, starając się kierować moim dawnym gustem. Kreacja jest w pięknym, turkusowym kolorze, ale wydaje się kompletnie do mnie nie pasować. Już nie jestem tą dziewczyną co kiedyś. Teraz czułabym się lepiej w bladych odcieniach. Charlotte na pożegnanie wplotła mi we włosy kilka pasujących wstążek, pytając, czy na pewno jeszcze wrócę do ośrodka, żeby odwiedzić znajomych. Zapewniam ją, że to zrobię, choć nie jestem pewna, czy dotrzymam obietnicy.

– Oddaj to – mówi Cassie tak, by rodzice jej nie usłyszeli.

– Co mam oddać? – pytam zdziwiona.

– Wyjmij je z kieszeni. Już raz popełniłam ten błąd i nie dostrzegłam prawdziwego problemu. Drugi raz na to nie pozwolę.

Wpatruję się w przyjaciółkę w oszołomieniu. Wiele się zmieniło od zeszłej jesieni. Przede wszystkim jestem starsza, teraz mam już osiemnaście lat. Pewne sprawy i osoby zawsze jednak pozostają takie same. Cassie wciąż wie o rzeczach, o których nie powinna z racjonalnego punktu widzenia.

– Skąd wiedziałaś? – pytam.

– Już ci kiedyś mówiłam – problem w tym, że za dobrze cię znam. A teraz oddaj to, co masz w kieszeni i już nigdy więcej nie próbuj odebrać sobie życia.

– Nie pozwolimy ci odejść. Raz prawie ci się udało, ale to się nie powtórzy. Nigdy – dodaje Renée. To nadal ta sama, roześmiana osoba, która czasem przypomina małego szczeniaczka. Jednak ostatnio potrafi też skupić się na jednej rzeczy, a nawet poważnie porozmawiać.

– Oddaj wreszcie te tabletki. Wszystko będzie dobrze. Musi być dobrze. Masz nas, masz ludzi, którzy cię kochają – mówi Cassie.

Niepewnie podaję blondynce woreczek, a ona od razu chowa go głęboko do kieszeni. Potem przyjaciółki chwytają mnie za ręce. Czuję ich wsparcie, troskę i miłość. Wiem, że prawdopodobnie jeszcze wiele razy poczuję się gorzej, zwątpię w sens istnienia. Co więcej, miną całe tygodnia, a może lata, anim odnajdę jakikolwiek cel w życiu, uwierzę w słuszność dalszego trwania na tym świecie. Wiem jednak, że przyjaciółki mają rację – jest ktoś, kto mnie kocha.

Ruszamy korytarzem, nadal trzymając się za ręce. Wracam do normalnego życia. Zmienię co prawda szkołę, ale wiele rzeczy pozostanie zwyczajnych, jakbym przyjechała z długich wakacji. Może nieraz poczuję się przytłoczona, zagubiona czy przestraszona. Mimo wszystko wierzę w słowa, wypowiedziane przez Cassie.

Będzie dobrze.

Musi być.  

~*~

Ciężko mi uwierzyć, że to już koniec. Rok to dużo czasu i naprawdę przywiązałam się do bloga i opowiadania.

Pisanie "Koszmaru na jawie" sprawiało mi ogromną przyjemność, chociaż okazało się także największym jak dla mnie literackim wyzwaniem. Ciężko jest tworzyć tak przygnębiające historie, bo momentami emocje zawarte w tekście i przemyślenia głównej bohaterki w pewien sposób na mnie oddziaływały. Chociaż sama wykreowałam tę postać, żeby ją zrozumieć i wyobrazić sobie, co czuje dziewczyna pogrążona w depresji, musiałam przestawić się na bardzo pesymistyczne myślenie. To niezwykle przytłaczające, co mnie zaskoczyło, bo nie sądziłam, że pisanie może aż w takim stopniu na mnie oddziaływać.

Mimo wszystkich trudności i tego zbyt pesymistycznego rozmyślania nad sensem życia, cieszę się, że doprowadziłam tę historię do końca. Zakończenie nie okazało się wcale takie smutne, prawda? Tak naprawdę dalsze losy Joslyn nie są pewne. Zdradzę Wam jednak, że w pierwotnej wersji główna bohaterka opuszczała zakład psychiatryczny z tabletkami w kieszeni i planowała umrzeć. Ktoś jednak powiedział mi, że czasami ludzie potrzebują innych zakończeń. I wiecie co? To prawda. Bo życie wcale nie jest takie złe i trzeba wierzyć, że może być lepiej.

Dziękuję Wam wszystkim za cudowne komentarze pod każdym kolejnym rozdziałem. To dzięki nim miałam ochotę dalej pisać, a kiedy przychodziły momenty zwątpienia, mogłam przeczytać te miłe słowa i znów uwierzyć we własny talent. Bez Was to opowiadanie byłoby zupełnie inne, a może nawet nigdy nie zdołałabym go dokończyć. Dziękuję Aivalar, Dusi, Windy, Fancy, Efrii, Soul Dreamer, Literackiej N., Ryksie Medlin i Nessie (jeśli kogoś pominęłam, to przepraszam) no i tym wszystkim, którzy czytali kolejne rozdziały, ale niekoniecznie komentowali. No i oczywiście nie mogłabym zapomnieć o osobach, które znają mnie po za światem blogowym - miłe słowa usłyszane właśnie od Was naprawdę dużo dla mnie znaczą.