# Bunt: Rozdział 4. Szczelina w murze

      

           

Daray spogląda na mnie z całkowitym spokojem, jakby nie dostrzegał, że mam ochotę zapaść się pod ziemię. A może rzeczywiście zdołałam wszystkich oszukać, może aż taka dobra ze mnie aktorka.

– Ty palisz – mówi chłopak z całkowitym spokojem i wskazuje głową na białą bibułkę w mojej dłoni.

Odpowiadam wzruszeniem ramion. Przecież jestem zbuntowaną dziewczyną, trudno żebym nie paliła, nie chodziła na imprezy i nie robiła tych wszystkich rzeczy, o które się mnie podejrzewa. Spoglądam obojętnie w mlecznobłękitne oczy i nie odwracając wzroku, mocno zaciągam się papierosem. Dym, który dociera do moich płuc i całkowicie je wypełnia, jest nieprzyjemny, ostry i drażniący. Jednak zamiast zakaszleć czy lekko się skrzywić, przymykam powieki, jakbym naprawdę delektowała się trucizną wnikającą do mojego organizmu.

– Palę. A co, chcesz spróbować? – pytam, wyciągając rękę z papierosem.

Kątem oka widzę, że dziewczyny nie mogą oderwać od Daraya wzroku. Właściwie nie powinnam się złościć. To typ chłopaka, na którego zwraca się uwagę na ulicy czy podczas imprezy.

– Nie, dzięki. Jakoś nie zachwyca mnie wizja zadymiania sobie płuc – kręci głową Daray.

– Czemu mnie to nie dziwi, Brytyjczyku? – pytam i zaciągam się po raz kolejny.

Doskonale zdaję sobie sprawę, że każdy mój ruch śledzą uważnie jego duże, niezwykle jasne oczy. Chłopak przygląda mi się w milczeniu i wydaje się, jakby wiedział więcej, niż ja sama chciałabym komukolwiek powiedzieć. To tak jakby przejrzał moją duszę na wylot, znał moje myśli. Jakby wiedział, że właśnie w tej chwili, kiedy dym papierosowy wędruje prosto do moich płuc, w głowie wciąż powtarzam z irytacją, że nienawidzę palić. Ale, jakby się nad tym zastanowić, to kto lubi? Smak dymu nigdy nie jest przyjemny, co najwyżej uzależniający.

– Nie patrz się tak – warczę i rzucam papierosa na ziemię. Daray nadal nie odrywa ode mnie wzroku.

Uczniowie przemierzający szkolny dziedziniec posyłają w naszą stronę ciekawskie spojrzenia. Udaję, że tego nie zauważam, chociaż i tak chyba każdy wie, że to nieprawda. Niektórzy są zaciekawieni, inni zazdrośni, jakby Daray stanowił uosobienie najcudowniejszego chłopaka w całym wszechświecie.

– Czemu? Przecież lubisz, kiedy inni ci się przyglądają – odpowiada spokojnie i po raz kolejny brakuje mi odpowiednich słów. Rzeczywiście, podoba mi się bycie w centrum uwagi. Przecież właśnie na tym polega popularność. Lubię plotki, spojrzenia posyłane w moją stronę, to uczucie, że jestem kimś ważnym i dostrzegalnym na każdej imprezie.

Odpowiadam coś ze złością. Nie jestem nawet pewna, co takiego, bo czuję się kompletnie wytrącona z równowagi. Daray tymczasem uparcie wbija we mnie spojrzenie, a ten kpiący uśmiech błąka się po jego twarzy. Gorączkowo zastanawiam się, co takiego mogło rozśmieszyć mojego korepetytora, ale nie dochodzę do żadnych wniosków. Poprzestaję więc na buntowniczym skrzyżowaniu rąk i pochmurnym spojrzeniu, jakie posyłam brunetowi.

Mam ochotę powiedzieć znajomym, że nie lubię tego chłopaka i oni też nie powinni go tolerować. Takie zachowanie nie przyniesie jednak żadnych efektów. Jestem rozpoznawalna w szkole, ale to bez znaczenia. Gdyby Daray był jakąś niezbyt urodziwą, nieśmiałą uczennicą, bez trudu nastawiłabym tłum przeciw niemu. To jednak pewny siebie, przystojny chłopak, w dodatku Brytyjczyk, a jego akcent z niewytłumaczalnych powodów wydaje się cudowny. Mogłabym udawać, że wcale tak nie jest, ale nie zamierzam okłamywać samej siebie. Daray ma w sobie coś tajemniczego, hipnotyzującego i niezgłębionego. Jakby nosił w sercu nieuchwytną tajemnicę, która prześlizguje się przez moje palce niczym podmuchy wiatru za każdym razem, gdy próbuję zajrzeć w głąb jego duszy. Co nie znaczy oczywiście, że spędzam wiele czasu na rozmyślaniu o sekretach Brytyjczyka.

Przez chwilę zastanawiam się, co takiego ma w sobie ten chłopak. Jaki jest jego sposób na zdobycie uwagi. Wątpię, by wszystko zawdzięczał jedynie przystojnej twarzy. Na pewno nie chodzi też o kpiący uśmiech. Może Daray jest marnym aktorem, który nie odnalazł swojego miejsca w tym przedstawieniu. Może postanowił udawać buntownika, ale jego natura mądrego chłopca nie dała o sobie zapomnieć. I czy możliwe, żeby to właśnie te sprzeczności przykuwały uwagę innych?

Chyba nie…

– Teraz to ty się na mnie gapisz – odpowiada chłopak i nadal się uśmiecha. Nienawidzę, gdy to robi. Nienawidzę tego uśmiechu, który nigdy nie jest przyjazny, lecz kpiący i który powoduje, że czuję się gorsza, jakby nieustannie się ze mnie naśmiewano.

– Nieprawda – zaprzeczam niezbyt przekonująco. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Czemu zamiast jak zwykle udawać, że nic mnie nie obchodzi, zachowuję się jak moja matka, gdy skutecznie wyprowadzam ją z równowagi?

– Jasne – wzdycha Daray, a jego uśmiech staje się szerszy. Czuję, jakbym przeżywała po raz kolejny tą samą sytuację, jedną z moich kłótni z matką, kiedy ja jestem spokojna i ironiczna, a ona pozwala, by zawładnęły nią emocje. Z tym, że tym razem role się odwróciły.

Nie wiem, co mogłabym odpowiedzieć. Powinnam wzruszyć ramionami. Próbuję to zrobić, ale nie wyglądam zbyt wiarygodnie. Unoszę brew. Jest jeszcze gorzej, jakbym na siłę chciała dowieść, że słowa chłopaka mnie nie obchodzą, jednocześnie odnosząc wręcz przeciwny efekt.

Powoli coś we mnie pęka. Pozorne opanowanie znika, ręce zaczynają mi się trząść. Gorączkowo przyciskam je do ciała, czując, że zaraz powiem coś, czego będę żałować, coś, co sprawi, że Daray zyska nade mną przewagę. Wtedy pojawia się strach. Na początku jest niewielki, ale potem narasta i wypełnia mnie całą, jakbym była tylko formą dla tego jednego uczucia. Nie mogę być słaba, zbyt wiele razy tego doświadczyłam. Nie mogę pozwolić, by ktoś ze mną wygrał. Wielokrotnie ulegałam i nigdy nie prowadziło to do niczego dobrego. Kiedy czuję, że nie potrafię dłużej nad sobą panować, że jedna sytuacja zmieniła mnie w zagubioną dziewczynkę, jakby władcza i ironiczna Miriam nigdy nie istniała, piorunuję Daraya wzrokiem. Na szczęście nie odzywam się ani słowem, bo gdybym to zrobiła, stałoby się jasne, jak bardzo w rzeczywistości jestem bezbronna. Wtedy Daray mógłby zobaczyć więcej, niż powinien. Musi wierzyć, że jestem tylko głupią dziewczyną, która kiedyś prawdopodobnie skończy w więzieniu.

Ręce nadal mi się trzęsą, gdy niezdarnie wydobywam z kieszeni paczkę papierosów. Wiem, że przyglądają mi się koleżanki i jeszcze kilku przypadkowych uczniów. Zanim więc pozwolę jakiemuś obcemu chłopakowi poznać wszystkie moje sekrety, rzucam w niego papierosami i odwracam się, a potem opuszczam szkolny dziedziniec. W oczach wszystkich uczniów wyglądało to jak kolejne dziwne zachowanie znanej wszystkim buntowniczki.

Chciałabym się odwrócić i sprawdzić, czy Daray dał się nabrać na tę grę aktorska, ale gdybym to zrobiła, gniewne odejście straciłoby na wiarygodności. Udaję się więc do łazienki, aby uspokoić zbyt szybko bijące serce i opanować dreszcze wstrząsające całym ciałem.

Nie mam pojęcia, co się właśnie wydarzyło. To tak jakby mur, którym starannie otoczyłam duszę, wszystkie uczucia i wszystkie istotne myśli, w jednej chwili stał się całkowicie przeźroczysty. Jakby Daray po prostu przeszedł przez tę z pozoru niezniszczalną zaporę i bez problemu wtargnął do mojego prywatnego świata.

            Nerwowo przemierzam korytarz. Widzę, jak Danielle Sullivan nachyla się do swoich przyjaciółek i szepce coś, spoglądając bezwstydnie w moją stronę. Kątem oka dostrzegam także Shane’a Lorensa. Ugania się za jakąś dziewczyną, która pewnie już niedługo mu się znudzi. Właśnie tego najbardziej mi teraz trzeba – spotkania dwójki osób, które bardzo działają mi na nerwy. Ale, jakby nie patrzeć, irytuje mnie chyba połowa uczniów tej szkoły.

            – Hej, Miriam, gdzie tak pędzisz? – słyszę za plecami czyjś głos.

            Czuję się roztrzęsiona, ale błyskawicznie przywołuję pozory opanowania i kiedy obracam się w stronę rozmówcy, na twarzy mam swój zwyczajny, krzywy uśmiech, a spojrzenie pozostaje obojętne i pozbawione jakichkolwiek emocji. Krzyżuję ręce na piersi i wpatruję się w uśmiechniętą twarz Tylera. Mimo tego, że jest popularny, to należy raczej do tego grona ludzi, których nie akceptuję – uwielbianych przez dziewczyny chłopców z masą znajomych. Szkolna elita dzieli się na zbuntowanych i tak zwanych normalnych, którzy niespecjalnie przepadają za tymi pierwszymi .

            Mimo wszystko z Tylerem spędzam dużo czasu. Wspólnie imprezujemy, wychodzimy na piwo po lekcjach albo po prostu przychodzę do jego domu, gdzie razem z kolegami gra na Play Station, jakby miał zdecydowanie mniej niż siedemnaście lat.

– Tyler, hej – odpowiadam. Brzmię całkowicie zwyczajnie, jakbym zaledwie kilka minut temu nie przeszła małego załamania nerwowego. Mój głos pozostaje tak samo niski i bezuczuciowy jak podczas wszystkich rozmów. Pobrzmiewa w nim lekkie znudzenie i ignorancja. – Ktoś właśnie bardzo mnie zirytował.

– Niech zgadnę, chodzi o Daraya? Nie rozumiem, czemu on tak bardzo cię denerwuje. Wydaje się być w porządku.

– No właśnie, wydaje się. Nie wiem, czemu wszyscy tak go uwielbiają. Przecież on nie pasuje do naszego świata. To typowy kujon. Co z tego, że jest przystojny? Na imprezach będzie podpierał ściany, a alkoholu nie spróbuje, póki nie osiągnie pełnoletności.  – Nie mogę uwierzyć w to, że nawet Tyler zdaje się być zachwycony Brytyjczykiem.

–Według mnie jest podobny do ciebie. Bardziej pasuje mi do twoich przyjaciół niż do Thomasa i reszty najlepszych uczniów.

Wzdycham przeciągle i udaję znudzoną. Najwyraźniej nikt w tej szkole mnie nie rozumie. Jest tak, jakby Daray rzucił urok, który nie działałby tylko na mnie. Czy naprawdę jedynie ja dostrzegam, jak bardzo ktoś taki nie pasuje do popularnych uczniów, zarówno tych zbuntowanych, jak i pozostałych? Czy tylko mnie wydaje się dziwne, że zwycięzca olimpiady matematycznej ma wielu znajomych i najwyraźniej zdążył już otrzymać zaproszenie na kilka najbliższych imprez?

– Chcesz iść ze mną na piwo? – pytam, próbując oderwać myśli od nieprzyjemnych tematów.

– Teraz? Przecież zostało jeszcze kilka lekcji. Po przerwie lecę na trening. Poza tym nie masz szlabanu czy czegoś w tym stylu? Twoja mama chyba nieźle się zdenerwuje, jeśli uciekniesz ze szkoły.

Wzruszam ramionami, chociaż Tyler ma rację. Powinnam zostać, bo jeśli znowu ucieknę, mogą mnie zawiesić albo nawet wyrzucić. Niespecjalnie bym się przejęła, bo nie lubię ani tutejszych nauczycieli, ani większości uczniów. Złożyłam jednak obietnicę tacie, a on jest jedyną osobą, której nie chciałabym sprawić zawodu.

– A po szkole? Pójdziesz ze mną na piwo po szkole?

– Jasne, czemu nie. To do zobaczenia.

Tyler macha mi na pożegnanie i rusza w stronę sali gimnastycznej. Patrzę, jak torba z rzeczami na trening obija się o jego nogę. No tak, nic dziwnego, że chłopakowi tak się spieszy do gry w siatkówkę. W końcu będzie tam też Cassie Mills, niepozorna blondynka, z którą rozmawiałam jedynie kilka razy w życiu. Tyler nie potrafi o niej zapomnieć, chociaż dziewczyna z jakichś niewytłumaczalnych powodów nagle przestała się nim interesować. Właściwie przypomina mi to trochę zachowanie denerwującego Shane’a. Z tym że on postępuje tak ze wszystkimi dziewczynami, a Cassie zachowała się w ten sposób raz. Nie wiem, jak wyglądały sprawy pomiędzy nią a Tylerem. Może o coś się pokłócili, a może nigdy do siebie nie pasowali? W każdym razie chłopak nadal się nie poddaje. Co oczywiście nie przeszkodziło mu w międzyczasie zaangażować się w kilka krótkich związków. Tak to już jest z popularnymi, przystojnymi chłopcami – nie przywykli do życia w samotności.

Kątem oka dostrzegam ciemną czuprynę i wiem, że należy do Daraya. Brytyjczyk jest chyba ostatnią osobą, z którą mam ochotę teraz rozmawiać, biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia. To było trochę magiczne, ale w ten inny, niebezpieczny sposób. Nie chciałabym już nigdy więcej poczuć się tak bardzo bezbronna. Przyspieszam kroku. Chłopak robi to samo. Niemal biegnę, kiedy wreszcie zaczepiam na korytarzu jedną z uczennic. Zaczynamy rozmawiać o mojej poprzedniej imprezie. Wszystkim bardzo się podobało. Nic dziwnego, skoro nie martwię się i nie denerwuję, gdy ktoś po pijaku stłucze lampę lub poplami dywan. Moje imprezy są bezstresowe, przyjemne i bardzo głośne.

Daray zmierza w przeciwnym kierunku. No cóż, właściwie powinien zrozumieć aluzję już wtedy, gdy rzuciłam w niego paczką papierosów.

– Miriam, zaczekaj!

Nie odwracam się i przyspieszam kroku. Mam ochotę zacząć przedrzeźniać ten brytyjski akcent, ale zamiast tego udaję, że niczego nie usłyszałam. To bezsensowne, bo gdyby Daray mnie nie wołał, nie truchtałabym teraz, ale szła spokojnie.

– Cholera, Miriam – czuję dłoń na swoim ramieniu. Nie mam wyjścia, muszę się zatrzymać.

– Jej, od kiedy jesteś taki niegrzeczny? „Cholera”? Nie powinieneś się teraz wyspowiadać czy coś w tym stylu? – pytam z kpiącym uśmiechem. – Czego chcesz?

– Słońce, nie bądź taka niemiła – Daray jest całkowicie spokojny i tylko się uśmiecha. – Wołałem cię, bo zaraz mamy się razem uczyć matematyki w twoim domu, zapomniałaś? Teraz będzie tak każdego dnia.

– Jasne – kiwam głową i odwracam się, a potem doganiam Tylera, zostawiając w tyle Brytyjczyka. – Chodźmy szybko – mówię, ciągnąc chłopaka za rękę. – Teraz już naprawdę muszę się czegoś napić.

– Miriam, a co z naszymi korepetycjami? – słyszę za plecami głos Daraya. Czuję na plecach spojrzenia wielu uczniów, którzy akurat wychodzą ze szkoły. Nie wiem czemu, ale słowo „korepetycje” brzmi jakoś intymnie, jakbym była umówiona na randkę, a nie na rozwiązywanie zadań.

– Nie, dzięki – odpowiadam i uśmiecham się lekko. – Chodź – mówię do Tylera i jeszcze mocniej ciągnę go za rękę. Daray jeszcze coś za mną krzyczy, ale nie reaguję. Jest tak jak zawsze – niegrzeczna Miriam po raz kolejny ucieka od obowiązków.

Wchodzę do domu, drzwi zatrzaskują się z głośnym hukiem. Krzywię się lekko, słysząc ten odgłos. Jest druga w nocy. Wolałabym nie budzić matki. Nie dlatego, że jako kochająca córka dbam o spokojny sen swojej rodzicielki. Po prostu nie mam ochoty na awantury.

Okazuje się, że matka siedzi w kuchni i wpatruje się we mnie ponuro. Dostrzegam to dopiero, gdy mijam przedpokój, bo wtedy kobieta zapala małą lampkę na blacie. Właściwie przypomina mi to trochę typową scenę z filmu. Całkowita ciemność, próba dyskretnego wślizgnięcia się do pokoju, błysk światła i sylwetka rodzica, czekającego w progu jak cierpliwy strażnik.

– Gdzie byłaś? – pyta matka. Jest zadziwiająco spokojna. Zazwyczaj od razu się unosi i zaczyna krzyczeć, a ja śmieję jej się w twarz.

– Wiesz, w kilku różnych miejscach… – wzdycham i zaczynam bawić się zapalniczką. Najchętniej wyciągnęłabym bibułkę z nikotyną właśnie w tym momencie i wydychała dym prosto w twarz matki, ale kiedy pomyślę o nieprzyjemnym smaku, robi mi się niedobrze.

– Byłaś umówiona na korepetycje z Darayem. Czekał na ciebie kilka godzin.

– No cóż, jakoś nie miałam ochoty spędzać popołudnie nad podręcznikami. Poza tym uprzedzałam, że wychodzę z Tylerem. Nie miał po co tu przychodzić.

– Jakby to było jakieś usprawiedliwienie – wzdycha matka. Dostrzegam świeży lakier na jej paznokciach. Najwyraźniej znów odwiedziła kosmetyczkę. Ciekawe, czy po drodze wstąpiła do jakiegoś butiku…

 Wzruszam ramionami i zaczynam wchodzić po schodach, ale matka podrywa się z krzesła i przytrzymuje mnie za rękę. Spogląda na mnie swoimi dużymi, szarymi oczami, takimi samymi jak moje. Nienawidzę tego, że tak bardzo jesteśmy do siebie podobne. Te same blond włosy, te same oczy, te same kości policzkowe.

– Nie masz mi nic więcej do powiedzenia?

– Nie dotykaj mnie – mówię z nieskrywaną nienawiścią.

– Zapytałam, czy nie masz mi nic więcej do powiedzenia. I znowu piłaś.

– Tak, piłam. Jak każdego dnia. Każdego cholernego dnia piję i palę z przyjaciółmi. Każdego cholernego dnia łamię twoje zakazy i nie słucham twoich poleceń. Dzień jak co dzień, mamusiu.

– Uspokój się. Uspokój się wreszcie i odpowiadaj grzeczniej, jak do ciebie mówię!

Matka podnosi głos. Dała się wyprowadzić z równowagi. Przegrała. Obie o tym wiemy. Ten, kto krzyczy, zawsze jest słaby. To ci, którzy powstrzymują wybuchy złości, pozostają opanowani, są silni i niezłomni. Zawsze wygrywam z matką, już od trzech lat nie słyszała, jak krzyczę.

– Coś jeszcze? – pytam spokojnie. Matka milczy. Patrzy na mnie szeroko otwartymi oczami. – Tak myślałam. Kocham cię, mamusiu – mówię i odchodzę.

Zawsze wypowiadam te słowa. Każdego dnia, przy każdej rozmowie z matką. Są z pozoru miłe i ciepłe, ale ja nigdy nie traktowałam ich w ten sposób. Pozwalam, by wręcz ociekały sarkazmem, cedzę je przez zęby, aby matka wiedziała, że nigdy nie doświadczy mojej miłości. Nie zasłużyła na nią, tak samo jak nie zasłużyła na szacunek. Zresztą trudno, żebym kochała kogoś, kto nigdy nie żywił wobec mnie podobnych uczuć.

Przez chwilę mam ochotę pójść spać. Właściwie już zmierzam w stronę łóżka, kiedy nagle wspomnienia tego dnia powracają jedno po drugim, jak pojedyncze klatki filmu. Przystaję w połowie drogi i wracam do kuchni. Matki już nie ma. Wyciągam z szafki miskę, łyżkę i rozmaite składniki, a potem zaczynam przygotowywać ciasto na babeczki. Nie obchodzi mnie, że mikser hałasuje. Właściwie teraz już wszystko jest mi obojętne. Po raz kolejny pochłonął mnie własny świat i jedyne, co się liczy, to możliwość tworzenia czegoś bez niczyjej ingerencji i denerwujących uwag. Tylko ja, jednostajny szum miksera, zapach czekolady, ciepło piekarnika i mąką, która wygląda jak magiczny, biały pył.

***

Dawno nie dodawałam żadnego rozdziału, więc postanowiłam to zrobić teraz, tym bardziej, że zbliżają się święta i nie będę miała zbyt wiele czas una blogowanie. Szczerze mówiąc już nie mogę się doczekać tych kilku dni wolnych od szkoły. Jak na razie to chyba najtrudniejszy rok w moim życiu i mam nadzieję, że zdołam choć trochę odpocząć od nauki. I kto wie, może nawet uda mi się napisać coś sensownego, bo od momentu ukończenia "Buntu" moja wena gdzieś się zgubiła...

W każdym razie chciałam Wam wszystkim życzyć spokojnych, radosnych świąt i chociaż chwili odpoczynku od wszystkich szkolnych problemów. Postaram się być na bieżąco z rozdziałami na Waszych blogach, ale nie jestem pewna, czy mi się to uda.

A co do tego rozdziału... No cóż, jak widać Daray ma dziwny wpływ na Miriam. Czy dobry, to jeszcze się okaże. Na razie wojna między nimi trwa i to się szybko nie zmieni.