# Bunt: Rozdział 6. Impreza

               

           

Budzę się z okropnym bólem karku. Jestem przykryta jakimś kocem i przez chwilę zastanawiam się, co robiłam poprzedniego wieczoru. Usiłuję przypomnieć sobie, na jaką imprezę poszłam i ile wypiłam. Czuję, jakby głowa zaraz miała mi pęknąć, więc prawdopodobnie dałam się ponieść wirowi szaleństwa i nie miałam żadnych zahamowani przed opróżnianiem kolejnych kubeczków z alkoholem. Rozważam, czy otworzyć oczy, czy może udawać, że nadal śpię, żeby przypadkiem nikt nie zmusił mnie do sprzątania po imprezie lub nie kazał wynosić się z domu przed powrotem rodziców.

Ku mojemu zdziwieniu znajduję się we własnym pokoju. No tak, przecież większość imprez odbywa się właśnie u mnie. Nie tylko wtedy, gdy matki nie ma, ale nawet, gdy jest w domu. Moja rodzicielka wiele razy próbowała powstrzymać rozbawione towarzystwo przed spędzeniem szalonego wieczoru w tym miejscu. Co jednak mogła zrobić, gdy w progu stanęło pięćdziesiąt osób i weszło bez pytania o pozwolenie? Ludzie boją się rodziców swoich znajomych, ale nie mojej matki, gdy widzą, jaki mam do niej stosunek. To ona zawsze się poddawała i opuszczała dom, a potem wracała nad ranem i zmuszała mnie do sprzątania. A sprzątałam zawsze. Mimo mojego nieposłuszeństwa, pogardy, jaką okazywałam matce, nigdy nie zostawiałam bałaganu po imprezie. Nie wiem czemu, po prostu nie i koniec.

Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że na kimś leżę. Nie ma w tym nic dziwnego, bo często właśnie w ten sposób kończą się imprezy. Siada się obok przypadkowej osoby i w końcu zasypia, gdy zwycięża zmęczenie spowodowane piciem, krzykiem i chaotycznym tańcem. Mam tylko nadzieję, że nie trafiłam na jakiegoś wyjątkowo odpychającego chłopaka albo zaniedbaną dziewczynę, która niepostrzeżenie wślizgnęła się na imprezę.

Powoli unoszę powieki. Nikogo więcej nie ma w pokoju, pewnie cała reszta znajduje się w salonie albo innych pomieszczeniach. Nie jestem w stanie niczego sobie przypomnieć. Musiałam bardzo dużo wypić, bo czuję, jakby ktoś wyczyścił mój umysł, wymazał cały poprzedni wieczór.

Wtedy właśnie spoglądam na osobę obok mnie. W tym samym momencie zdaję sobie sprawę, że ten ktoś mnie obejmuje i że ja sama nie tylko opieram głowę na ramieniu ale się przytulam, trzymam rękę opartą na jego torsie, bo niewątpliwie jest to on, chłopak. Czuję przyjemny zapach jego koszulki i zastanawiam się, czemu nie śmierdzi alkoholem, potem i dymem papierosowym. Wtedy spoglądam na twarz mojego towarzysza i w jednej chwili znów wszystko pamiętam.

Wódka. Dwa papierosy. Środek nocy. Bezsensowne rozmowy.

Zeszyt? Obliczenia? Trygonometria?

Daray…

Chłopak nie śpi, prawdopodobnie obudził się dosłownie kilka sekund wcześniej, bo nadal rozgląda się zdezorientowany. Kiedy w końcu kieruje swoje spojrzenie na rękę, którą mnie obejmuje, na moją dłoń na jego torsie, a w końcu na moją twarz, uśmiecha się szeroko.

– Dzień dobry, Miriam.

Nawet nie próbuję powstrzymać kolejnych przekleństw. Jestem wściekła, zdezorientowana i na pewno nie tak wyobrażałam sobie niedzielny poranek. Chłopak zaczyna się śmiać, gdy podrywam się z łóżka i dalej klnąc, szukam czegoś do ubrania, bo nadal mam na sobie jedynie koszulę nocną.

– Co ty tu robisz, do cholery? – pytam, kiedy udaje mi się uspokoić choć na tyle, by uniknąć wypowiadania kolejnych niecenzuralnych słów.

– To samo co ty. Prawdopodobnie po prostu nam się przysnęło podczas korepetycji.

– Takie są efekty zmuszania mnie do nauki w środku nocy! – podnoszę głos. Właściwie nie ma powodu do złości, w końcu jedynie zasnęliśmy. Nie mogę jednak pogodzić się z myślą, że leżałam wtulona w najbardziej irytującego człowieka na świecie.

– Wiesz, Miriam, to ty wybrałaś godzinę na naukę. Ja czekałem w twoim pokoju już od południa – uśmiecha się Daray. Najwyraźniej cała sytuacja bardzo go bawi.

– Masz rację. Ale mogłeś trzymać ręce przy sobie, skoro już postanowiłeś zostać tu na noc – odpowiadam gniewnie.

– Oj nie przesadzaj, słońce. O ile dobrze pamiętam, sama się do mnie przytulałaś…

Rzucam w Daraya poduszką, a on łapie ją tuż przed swoją twarzą i zaczyna jeszcze bardziej się śmiać. No tak, właściwie nie powinnam się dziwić, że jest w tak doskonałym humorze. Najwyraźniej irytowanie mnie sprawia mu ogromną przyjemność.

I właśnie wtedy, kiedy już i tak jestem zła i mam ochotę zamordować tego chłopaka, słyszę pukanie do drzwi i głos matki.

– Miriam, czy ktoś jest u ciebie w pokoju? Zdawało mi się, że słyszę męski głos…

Po raz kolejny klnę, tym razem zdecydowanie ciszej, aby matka nie usłyszała. Daray nadal cicho się śmieje, dlatego podchodzę i przyciskam dłoń do jego ust, aby się uciszył. Nigdy nie udawałam grzecznej dziewczynki, właściwie przed matką grałam gorszą, niż w rzeczywistości jestem. Powinno więc być mi całkowicie obojętne, czy kobieta pomyśli, że spędziłam noc z jakimś chłopakiem. Właściwie mogłabym nawet z wielką przyjemnością wykorzystać okazję, by jeszcze bardziej uprzykrzyć jej życie. A jednak z jakiegoś powodu nie chcę, by moja rodzicielka dowiedziała się, że Daray przebywa w pokoju, kiedy jestem ubrana jedynie w koszulę nocną.

Podrywam się gwałtownie i zmuszam chłopaka do wejścia pod łóżko. To wszystko przypomina jeden z głupawych filmów dla nastolatek, w którym główna bohaterka ukrywa swojego chłopaka przed rodzicami. Mam świadomość, że w tym momencie zdecydowanie nie zachowuję jak się jak ktoś, kto zaledwie za dwa miesiące ma skończyć osiemnaście lat. Zależy mi tylko na tym, by matka nie zauważyła Daraya.

– Chyba oszalałaś – mruczy pod nosem.

– Proszę, nikogo tu nie ma – otwieram drzwi szeroko, żeby matka mogła zobaczyć pokój w całej jego okazałości. – Chyba bardzo z tobą źle, skoro masz jakieś dziwne przesłyszenia – kpiąco się uśmiecham.

– No tak, musiało mi się wydawać… Kiedy wróciłaś do domu? Pewnie w środku nocy, jak zwykle, prawda? I najwyraźniej masz potwornego kaca. Jesteś zaledwie siedemnastolatką, dziewczyno.

– Bywa. Jak się tyle imprezuje, można się przyzwyczaić do ciągłego bólu głowy – wzruszam ramionami, kompletnie ignorując ostatnie zdanie. Udaję, że mocno imprezowałam. Może naprawdę tak wyglądam, przecież sama również pomyliłam kaca z bólem głowy spowodowanym zwykłym niewyspaniem. – A teraz wyjdź. Idę się wykąpać i przebrać.

Zatrzaskuję matce drzwi przed nosem i Daray wychodzi spod łóżka. Do jego ciemnej koszulki przykleiło się wiele pyłków i kurzu z podłogi. Chłopak zaczyna wytrzepywać ubranie z wyrazem niezadowolenia na twarzy. Przyglądam się mu obojętnie, kiedy mrucząc coś pod nosem próbuje wyczyścić koszulkę.

– Czemu jesteś dla niej taka niemiła? – pyta, wskazując głową na drzwi.

– Nie twój interes, Brytyjczyku. A teraz wyjdź, póki matka jest w swojej sypialni.

– Spokojnie, nie denerwuj się tak – mówi, widząc, jak bardzo zirytowało mnie jego pytanie. Oczywiście uwaga o tym, że mam się uspokoić jeszcze bardziej wyprowadza mnie z równowagi. – To do zobaczenia w poniedziałek.

– Tak, jasne – odpowiadam niezbyt przekonująco. Nie zamierzam stawić się na kolejnych korepetycjach.

– Ej, Miriam, pamiętaj, że jestem cierpliwy. To od ciebie zależy, czy w nocy będziesz spać czy się uczyć. Chyba oboje wolimy, żeby te korepetycje odbywały się zaraz po szkole. Chociaż wiesz, ja nie mam nic przeciwko spędzenia kolejnej nocy w twoim pokoju…

Znów rzucam w niego poduszką, ale robię to zbyt późno i trafiam w drzwi, które chłopak zamyka za sobą. Słyszę jeszcze jego cichy śmiech, kiedy schodzi po schodach i modlę się w duchu, żeby matka niczego nie usłyszała. Spoglądam jeszcze na bruneta, kiedy zmierza przez podjazd w stronę chodnika. Jakby czując na sobie mój wzrok, spogląda wprost w okno, przez które patrzę i szczerzy do mnie zęby w uśmiechu. Pospiesznie odwracam się plecami i wchodzę do łazienki. Czuję się poirytowana i zastanawia mnie, czemu tak bardzo zależało mi, by matka o niczym się nie dowiedziała. Nie potrafię jednak znaleźć żadnej sensownej odpowiedzi.

Nikłe światło w pomieszczeniu przyćmiewa szary dym, którego wciąż przybywa. Gdybym spróbowała wychwycić wszystkie zapachy unoszące się w pokoju, poczułabym woń przypominającą kadzidełka, przez którą przebija się nieznośny smród alkoholu.

Wszyscy siedzimy w kółku, jakby to było jedynie zebranie kulturalnych ludzi, zwyczajne spotkanie, podczas którego rozmawia się czy zajada pizzę. Wszystko psuje jednak widok butelek z piwem i fajka wodna stojąca na środku pomieszczenia. Większość z obecnych w pokoju zaciąga się mocno, by już po chwili wypuścić z ust szarawy dym. Inni, którym to najwyraźniej nie wystarcza, trzymają w rękach lufki, które co jakiś czas napełniają kolejną porcją marihuany. Ten zapach jest równie przyjemny, co woń sziszy, ale kiedy ktoś wyciąga w moją stronę rękę z trawką, odmawiam, kręcąc głową.

– Nie rozumiem. Czemu najbardziej imprezowa dziewczyna nie chce z nami zajarać? – pyta jakaś rok młodsza ciemnowłosa. Jest obecna na większości imprez i pewnie już wiele razy mi się przedstawiała, ale jakoś nigdy nie zależało mi, aby zapamiętać jej imię.

Wzruszam ramionami. Nie mam ochoty na przyjazne pogawędki. Irytuje mnie to, że ktoś młodszy jest obecny na imprezie. Pewnie dziewczyna musiała się bardzo namęczyć, aby wkręcić się do towarzystwa, aby wszyscy postrzegali ją jako równą sobie i aby stała się lubiana. Zawsze drażniły mnie te wszystkie zdesperowane nastolatki, które wierzą, że dzięki bywaniu na imprezach zaczną coś znaczyć.

– Miriam nie lubi trawki – wyjaśnia dziewczynie Tyler, a ta spogląda na mnie ze zdziwieniem. Nie obchodzi mnie, co pomyśli. Odpowiadam nieco gniewnym spojrzeniem i czekam, aż dziewczyna w końcu odwróci wzrok.

            Dostrzegam uznanie w jej oczach. Chciałaby być taka jak ja. Chciałaby być szanowana, tajemnicza i w jakiś sposób także niebezpieczna. Chciałaby, aby każdy w szkole podziwiał jej odwagę, by każdy wiedział, że nie boi się łamać prawa. Brunetka nie ma jednak żadnych szans na zostanie moją przyjaciółką albo chociaż dobrą koleżanką. Nie tylko dlatego, że jest młodsza, po prostu desperatki nie pasują do mojego świata.

            Przez chwilę przyglądam się Tylerowi w milczeniu. Otacza go kilka rok młodszych dziewczyn. Uganiają się za nim, bo jest bardzo przystojny, popularny, miły, a to, że ma więcej lat, sprawia, że wydaje się być jeszcze bardziej atrakcyjny. A Tyler chyba po prostu lubi czuć się pożądany.

            – Czemu jesteś taka zamyślona, Miriam? – pyta.

            – Po prostu zastanawiałam się, czemu trzymasz się z tymi małolatami – wzruszam ramionami. Dostrzegam urażone spojrzenia dziewczyn, które przysłuchują się tej rozmowie, ale nic mnie to nie obchodzi. Nawet jeśli zabolały je te słowa, szybko postarają się o nich zapomnieć, bo za bardzo mnie podziwiają, by długo żywić urazę.

            Tymczasem Tyler cicho się śmieje. Przywykł do mojej bezpośredniości i niezbyt miłego zachowania. Zresztą chyba wcale mu to nie przeszkadza i nigdy nie przeszkadzało. Często spotykamy się na imprezach i naprawdę dobrze się nam rozmawia. Nie oznacza to oczywiście, że podobamy się sobie nawzajem. Tyler nadal nie może zapomnieć o Cassie i nie zdoła tego przede mną ukryć, choćby wciąż próbował. Ja tymczasem nie czuję do niego czegoś szczególnego, chociaż Tylerowi niczego nie brakuje. Najwidoczniej to po prostu nie jest chłopak dla mnie. A może po prostu to miłość nie jest dla mnie, bo nie sądzę, bym potrafiła kogoś pokochać.

            – Wiesz, one są całkiem w porządku – odpowiada po chwili.

            – Skoro tak twierdzisz… – wzruszam ramionami i unoszę do ust butelkę z piwem. Tym razem zdecydowałam się na smakowy alkohol, dlatego spożywanie go nawet sprawia mi przyjemność.  – Ja tam wolę rozmawiać z ludźmi w moim wieku.

            – Ja też, szczególnie z tobą – szczerzy zęby w uśmiechu.

            – Oj nie podlizuj się. Oboje doskonale wiemy, że ciekawiej rozmawia się z dziewczynami, które jesteś w stanie poderwać.

            – No tak, podrywanie jest ciekawe. Ale ma też pewną istotną wadę. Rozmawiam z takimi dziewczynami najwyżej kilka tygodni, a jak już zerwiemy, nie potrafimy zamienić nawet paru zdań, chyba że na jakiś mało istotny temat. A ciebie mogę próbować podrywać, a i tak mi się to nie uda.

– Och, kocham cię, Tyler – śmieję się i targam jego włosy.

            Chłopak odpowiada mi jeszcze szerszym uśmiechem i zaczynamy się przepychać na kanapie. W pewnym momencie spadam na podłogę i wyciągam rękę. Mocno łapię sweter Tylera i przyciągam do siebie, aż w końcu brunet również znajduje się na podłodze. Zaczyna udawać oburzonego, a ja w odpowiedzi jedynie śmieję się jeszcze głośniej. Niektórzy obserwują nas dyskretnie, ale tak naprawdę nikogo nie obchodzi, że właśnie w pomieszczeniu odbywają się prymitywne zapasy. Co najwyżej ktoś czasem rzuci mi pogardliwe spojrzenie, bo dziewczyna tarzająca się po podłodze najwidoczniej uchodzi za coś niedopuszczalnego. Za to Tyler już dawno przyzwyczaił się do tych naszych przepychanek, tak samo jak ja. Nigdy nie byłam delikatną dziewczynką, dlatego siłowanie się z chłopakami sprawia mi dużą przyjemność.

            Dopiero po dziesięciu minutach Tylerowi udaje się mnie pokonać. Nie jestem zdziwiona, bo od początku nie miałam szans. Trudno mi równać się z chłopakiem, poza tym gdyby Tyler ze mną przegrał, byłaby to dla niego ogromna kompromitacja. Śmieję się głośno i zauważam, że kilka dziewczyn spogląda na mnie ze złością. No tak, przecież boją się, że stanowię jakąkolwiek konkurencję, że pozbawiam ich szansy na związek z tym chłopakiem. Jakby te kilka tygodni było warte takich starań.

            Nie zamierzam powtarzać komukolwiek, że wcale nie próbuję zabiegać o względy Tylera. Wolę po prostu rozmawiać z nim na imprezach, powodować, że jego niebieskie oczy się śmieją, mierzwić jego brązowe loki i siłować się na podłodze. Najwyraźniej nikt nie jest jednak w stanie uwierzyć, że ktoś może nie chcieć od Tylera więcej, bo zawsze czuję na sobie nienawistne spojrzenia. Ale właściwie to żadna nowość. Ludzie nie lubię mnie nie tylko dlatego, że dobrze dogaduję się z Tylerem, ale również ze względu na moją buntowniczą postawę i popularność w szkole.

            – Kolejne dziewczyny są o ciebie zazdrosne, Tyler – uśmiecham się lekko, gdy chłopak uwalnia mnie z uścisku i pozwala podnieść się z podłogi.

            Widzę, jak niebieskie oczy podążają za moim spojrzeniem, a chwilę później dostrzegam lekki uśmieszek na twarzy chłopaka. Patrzę prosto w tęczówki znajdujących się w pokoju dziewczyn, chyba rok młodszych, a potem ze złośliwym uśmiechem zarzucam Tylerowi ręce na szyję i całuję go w usta. Ten krótki pocałunek dla żadnego z nas nic nie znaczy, to po prostu wspólne dokuczanie jakimś dziewczynom, które właśnie wyglądają, jakby chciały mnie posłać prosto do piekła.

            – Jesteś bardzo niedobra – słyszę słowa szeptane wprost do mojego ucha i wybucham głośnym śmiechem, jakby Tyler właśnie powiedział coś zupełnie innego. W spojrzeniu przyglądających się nam dziewczyn pojawia się kolejna dawka nienawiści.

            – Jak zawsze – odpowiadam i uśmiecham się lekko.

            Szeroki uśmiech znika z mojej twarzy, ustępując miejsca charakterystycznemu dla mnie uniesieniu kącika ust, gdy widzę, jak kilka dziewczyn podchodzi do nas. Niektóre z pewnością mnie nienawidzą, inne pragną się podlizać, abym polubiła je i zapraszała na swoje imprezy. Niedoczekanie.

            – Hej, Miriam – uśmiecha się jedna z nich, a ja wpatruję się w nią z niezmiennym wyrazem twarzy. – Co robicie?

            Mam ochotę odpowiedzieć, że nic, co mogłoby dotyczyć irytującej blondynki, ale zamiast tego jedynie wzruszam ramionami. W jednej chwili cały mój dobry humor znika, ulatniając się wraz z ostatnim echem głośnego śmiechu. Tyler nie wygląda na zdziwionego. Przyzwyczaił się do moich gwałtownych zmian nastroju i raczej nie przeszkadza mu, że w jednej sekundzie potrafię przeobrazić się w kogoś zupełnie innego.

            – Obserwujemy, jak całkiem przyjemne chwile znikają – odpowiadam, patrząc dziewczynie prosto w oczy, ale nie rozumie, co mam na myśli albo też nie chce zrozumieć.

            – Wiesz, przyjemne chwile można przywołać. Albo uczynić je jeszcze lepszymi.

            Uśmiecha się, wyciągając w moją stronę skręta. Jej koleżanki nie odzywają się ani słowem, jedynie stoją z boku i patrzą na mnie z zainteresowaniem. Są jeszcze gorsze od pewnej siebie blondynki, bo desperacko pragną być popularne, a nie potrafią się nawet odezwać, zbyt zawstydzone moim towarzystwem. Jedynie w milczeniu wypalają trawkę, myśląc, że w ten sposób zaimponują Tylerowi. Jakby nie wiedziały, że wystarczy po prostu być ładną i towarzyską, a już przykuwa się jego uwagę.

            Kręcę głową poirytowana. Przecież wszyscy doskonale widzieli, jak odmawiałam marihuany na początku imprezy. Widzą, że nie zażywam jakichkolwiek narkotyków. Każdy jest tego świadomy, bo nieraz słyszę dyskusje w szkole o tym, jak to swoim zachowaniem przeczę buntowniczej postawie.

            Dostrzegam kpinę w oczach dziewczyn, nawet tych, które nadal nie odezwały się ani słowem. Jakby uważały się za lepsze ode mnie, chociaż są młodsze, jakby doświadczyły w życiu o wiele więcej. Wydaje mi się, że myślą o mnie z litością, zastanawiając się, kiedy zajmą moje miejsce w szkole, jako nowe zbuntowane jednostki. No tak, przecież wcale nie tak bardzo zbuntowana Miriam Carver na pewno usunie się w cień.

            Bez słowa wyciągam rękę w stronę jednej z dziewczyn, wyrywam z jej ręki prawie nienaruszonego skręta i mocno się zaciągam. Teraz jeszcze wyraźniej czuję charakterystyczny zapach. Dziewczyny uśmiechają się zadowolone, jakbym właśnie oficjalnie stała się ich najlepszą przyjaciółką albo jakby dostały zaproszenie do grona moich najbliższych znajomych. Tyler natomiast spogląda na mnie ze zdziwieniem. Sam nieraz popala trawkę, więc wcale nie potępia mojego zachowania, ale doskonale zdaje sobie sprawę, że nie zachowuję się naturalnie.

            – Zamknij się – mówię, choć chłopak nie zdążył się odezwać ani słowem. – Po prostu miałam dzisiaj ciężki dzień – dodaję i zaciągam się po raz kolejny.

            – Wiem, wiem – odpowiada spokojnie.

            Tyler nigdy mnie nie krytykuje, nigdy nie spogląda na mnie jak na kogoś, kogo za wszelką cenę chciałby zniszczyć albo z kim koniecznie musi się zaprzyjaźnić. Dla niego po prostu jestem i tylko to się liczy. Spędzamy przyjemnie czas, czasem się śmiejemy i nie ma w tym żadnej większej logiki. Dlatego właśnie imprezowanie z tym chłopakiem jest świetne. Mimo wszystko mam wyrzuty sumienia, jeśli tak można nazwać niepokój, który zagościł w moim sercu. Nie podoba mi się palenie trawki. Może i czuję się odprężona, ale nigdy nie wydawało mi się, żeby zaciąganie się narkotycznym dymem, było czymś cudownym. W pewnym sensie odczuwam wstręt do samej siebie, bo dałam się sprowokować i zrobiłam coś, czego nie chciałam. I to tylko dlatego, że patrzył na mnie tłum młodszych dziewczyn. Od razu przypomina mi się też nieprzyjemny poranek i przebudzenie przy Darayu.

            – Tyler, miśku, idziemy się upić? – pytam, ciągnąc chłopaka za rękę.

            – Jak zawsze – odpowiada z szerokim uśmiechem.

            Ruszamy w stronę stolika, na którym ktoś postawił butelki wódki. Zaczynam mieszać ją z sokiem, aby nie czuć nieprzyjemnego smaku. Jeśli mam się upijać, to na pewno nie piwem. Musiałabym wtedy opróżnić kilka butelek, czuć, jak bąbelki rozsadzają mój żołądek i jak robi mi się niedobrze od takiej ilości płynów. Wódka wymieszana z sokiem staje się niemal niewyczuwalna i szybko mąci w głowie.

            Gdy tak stoimy przy stoliku, opróżniając kolejne szklanki, podchodzą do nas Susan, Mary i Amy. Przedtem jakoś niezbyt zwracałam uwagę na dziewczyny, ale teraz, kiedy przyszły się wreszcie przywitać, uśmiecham się do nich szeroko. Normalnie nie zrobiłabym tego, ale nieco szumi mi już w głowie, dlatego zapominam, że powinnam jedynie unieść kącik ust.

            – Jak się bawisz, Miriam?

            – Lepiej już się nie da! – wykrzykuję, wznosząc ręce do sufitu i śmiejąc się głośno. – Upijmy się!

            – Już jesteś pijana – unosi brwi Susan.

            – To upijmy się bardziej! – nadal krzyczę i opróżniam kolejną szklankę zaledwie kilkoma łykami.

            W głowie już bardzo mi szumi, świat wydaje się kolorowy i cudowny, choć jednocześnie niebezpiecznie faluje. Mam problem z utrzymaniem równowagi i stawianiem kroków, tak samo jak dziewczyny i Tyler. Nikomu to jednak nie przeszkadza, po prostu podtrzymujemy się nawzajem i zataczamy, a nasz głośny śmiech rozchodzi się po całym pokoju. Już nie myślę o Darayu, chociaż mgliste wspomnienie poranka i towarzyszącej mi przy przebudzeniu irytacji nadal pozostaje w mojej głowie. Czuję się świetnie, chociaż wiem, że następnego dnia wszystko będzie zbyt głośne i zbyt realne, że będę czuła się jak wycieraczka pod czyimiś nogami. Teraz nie ma to jednak żadnego znaczenia.

            Wykrzykujemy coś głośno, wirujemy po całym pokoju. Potem przenosimy się do kuchni, gdzie Tyler chwieje się i popycha mnie na blat. Opieram się o półki i przypadkowo strącam ręką szklankę. Spada na podłogę i rozbija się na maleńkie okruszki, a my, zamiast uważać na szkło, czy choćby się przejąć, wybuchamy głośnym śmiechem.

            – Nabrudziłeś, Tyler. Jak mogłeś? – pytam, choć zdaję sobie sprawę, że bełkoczę i ciężko mnie zrozumieć.

            – To nie ja. Mary mnie popchnęła – tłumaczy chłopak z szerokim uśmiechem i unosi ręce w obronnym geście. W tym momencie traci równowagę i upada na podłogę.

            – No pięknie, jesteś całkowicie pijany – śmieję się, a potem spoglądam na Mary i staram się wyglądać poważnie. – Jak mogłaś tak naśmiecić?  Nie wolno bałaganić w cudzym mieszkaniu…

            Ciągnę dziewczynę za bluzkę i przewracamy się na podłogę, prosto na Tylera. Amy i Susan, które są zdane już tylko na siebie i mogą jedynie opierać się o ściany, czy samodzielnie próbować ustać na nogach, również tracą równowagę. Leżymy na podłodze, głośno się śmiejąc. Wokół nas pełno jest odłamków szkła, ale nikogo to nie obchodzi. Na trzeźwo pewnie przejęlibyśmy się możliwością skaleczenia, ale teraz jedynie patrzymy na przeźroczyste drobinki powczepiane w nasze włosy.

            – Kocham was wszystkich! – krzyczę i znów zaczynam się śmiać, a potem przytulam znajdujące się pode mną ciała. Nie mam pojęcia, do kogo należy dana ręka czy noga, ale w tym momencie mam ochotę zademonstrować wielką miłość każdemu, dlatego kompletnie mnie to nie obchodzi.

            – Wariatka – śmieje się Amy i czuję, jak jej ciało dygocze w rytm śmiechu.

            – Jezu, zgniatasz mi kark – dodaje Susan tym swoim wiecznie pełnym pretensji tonem. Nie przeszkadza mi to jednak, zdążyłam się przyzwyczaić na trzeźwo, a kiedy jestem pijana, głos dziewczyny wydaje się być cudowny.

            – Dobra, wstajemy – oznajmia Tyler. – Powinienem się wami zajmować i pilnować, żebyście nie zrobiły niczego głupiego.

            Uśmiecham się szeroko do chłopaka i po raz kolejny mierzwię jego włosy. Twierdzi, że ponosi za nas odpowiedzialność, a tak naprawdę nie jest w stanie żadnej z nas upilnować. Tyler również odpowiada mi uśmiechem i przepycha nas na bok, a potem wygrzebuje się spod naszych ciał i powoli wstaje. Po chwili wyciąga dłoń w moją stronę, pomagając mi wstać. Ciągnę jego rękę zbyt mocno i chłopak znów upada na podłogę. Szybko się jednak podnosi i ponawia próbę postawienia mnie na nogi. Śmieję się w sposób, który nawet mnie samą irytuje. Łapię mocno dłoń Tylera, ale nie jestem w stanie się podnieść, więc chłopak przeciąga mnie po podłodze aż do salonu. Wydaje mi się to niezwykle zabawne, pomimo tego, że po drodze do mojego ubrania przyczepia się wiele szklanych okruchów.

            Po chwili dołączają do nas dziewczyny. Nie mam pojęcia, w jaki sposób udało im się dotrzeć do salonu, bo nie wierzę, że wszystkie zdołały podnieść się z podłogi. Nie obchodzi mnie to jednak, bo zajęta jestem wpatrywaniem się w sufit i szczerzeniem zębów, jakbym widziała tam coś niezwykle zabawnego. Pozostała czwórka układa się tuż obok mnie. Dziewczyny mamroczą coś pod nosem, Tyler bawi się moimi włosami i zaczyna opowiadać o Cassie. Wiem, że będzie tego żałował następnego dnia. Nienawidzi przyznawać, że coś obchodzi go aż w takim stopniu, że jakaś dziewczyna naprawdę sprawiła, że nie potrafi przestać o niej myśleć. Przez chwilę mam ochotę uciszyć chłopaka, zakryć jego usta dłonią, ale ręka za bardzo mi ciąży, bym była ją w stanie podnieść. 

            Wiem, że wiele osób na mnie spogląda. Wszyscy przyzwyczaili się do mojego pijackiego zachowania. Zresztą większość obecnych wcale nie jest lepsza. Niektórzy przyglądają mi się tak pijani, że na pewno nie będą tego pamiętać, inni, zupełnie trzeźwi, nie próbują kryć pogardy. To jednak zupełnie bez znaczenia, bo ci, którzy nie tknęli choćby piwa, to osoby, które desperacko chciały się dostać na imprezę. Nikt ich tu nie zapraszał, nikt nawet nie zna ich imion. Czemu miałabym się przejmować społecznymi wyrzutkami, bezimiennym tłumem?

            Słyszę odgłos wymiotów dobiegający z łazienki. Zresztą nie tylko stamtąd. Rozpoczyna się ta przykra część imprezy, kiedy wszystkim zależy na tym, by opróżnić żołądek, pozbyć się mdłości i wreszcie iść spać. Nieważne, czy wszystko wyląduje w toalecie czy na podłodze.

            Mam szczęście, że należę do osób, które nawet jeśli piją dużo, rzadko nie biegają do łazienki. Dzięki temu mogę spokojnie leżeć na dywanie i niczym się nie przejmować, chociaż nieco mnie mdli. Zamykam oczy, czekając aż wirowanie w głowie ustanie. Dzięki upojeniu alkoholowemu udało mi się zapomnieć o Darayu, o paleniu trawki i o wszystkich przykrych sprawach. Teraz liczy się tylko zabawa, martwić będę się jutro.

            Czuję wibrowanie komórki. Nieporadnie wygrzebuję telefon i spoglądam na wyświetlacz. Litery rozmazują mi się przed oczami, tańczą na ekranie i dopiero po dłuższej chwili udaje mi się je ułożyć w logiczne słowo „matka”. Parskam śmiechem, zastanawiając się, czego ta kobieta mogłaby ode mnie chcieć. Chyba powinna się już nauczyć, że jeśli długo nie wracam do domu, to prawdopodobnie jestem na imprezie i pojawię się dopiero nad ranem. Ewentualnie po południu. Skąd ta nagła troska? Czyżby ktoś próbował udawać kochającą mamusię?

            Mruczę pod nosem kilka niecenzuralnych słów o tym, co moja matka może ze sobą zrobić w tej chwili. Nikt mnie nie słucha. Mary i Amy pobiegły do łazienki, tylko Susan i Tyler zostali obok. Dziewczyna już powoli zasypia, a moje powieki również zaczynają się robić coraz cięższe. Zaśnięcie utrudniają mi jedynie mdłości i ciągłe mamrotanie Tylera o jego nieszczęśliwej miłości.

            – Cicho – mruczę z niecierpliwością i po długiej chwili udaje mi się podnieść rękę i zatkać chłopakowi usta.  – Śpimy. Już śpimy – zarządzam i po chwili czuję, jakbym zaczęła opuszczać własne ciało. Powoli ogarnia mnie spokój, choć nadal jest mi trochę niedobrze.

            Odpływam. Dryfuję ku krainie sennych marzeń. Przed oczami już zaczynają pojawiać się nieprawdziwe obrazy, zapowiedzi nocnych wyobrażeń. Uśmiecham się lekko sama do siebie i czekam, aż sen ostatecznie nadejdzie, sprawi, że salon zniknie, a ja znajdę się w zupełnie innym świecie.  

***

Daray pojawił się w tym rozdziale tylko na chwilę, ale mimo wszystko bardzo lubię ten moment. Biedna Miriam zdecydowanie nie spodziewała się takiego poranka.

Możecie trochę lepiej poznać główną bohaterkę. Jak widać mimo wszystko ma ona swoje zasady, których się trzyma (no prawie zawsze). Pojawiło się mała nawiązanie do KNJ, tz. wzmianka o Cassie. A jeśli chodzi o samego Tylera, to będzie pojawiał się jeszcze w wielu rozdziałach. W poprzednim opowiadaniu nie został przedstawiony bezpośrednio, można go było poznać jedynie z opowiadań Cassie, ale w Buncie odgrywa dosyć istotną rolę. A poza tym lubię tego chłopaka, chociaż moje serce oczywiście należy do Daray'a. A co Wy myślicie o Tylerze?