# Teorainn: Rozdział 1.

W głównej izbie było bardzo tłoczno. Zapach wina unosił się w powietrzu i mieszał z mniej przyjemną wonią stłoczonych ciał. Głośne rozmowy wypełniały pomieszczenie, ktoś coś wykrzykiwał, ktoś inny się wykłócał.

            Na honorowym miejscu przy stole siedziała pani domu. Miała na sobie piękną suknię, chyba jedną z najlepszych i najbardziej odświętnych. Tego dnia służąca długo czesała kobiecie włosy i teraz układały się w łagodne fale, zachwycając wszystkich swoim blaskiem i pięknem. Wiele osób spoglądało z zazdrością na cudowne kosmyki, a gospodyni uśmiechała się nieznacznie, udając, że niczego nie dostrzega. Uroda pozwalała jej wyróżniać się z tłumu, w dodatku kobieta zawsze umiała skupić na sobie uwagę. Ludzie milkli, gdy mówiła i chłonęli każde jej słowo jak największą świętość.

            – Blair, wyglądasz dziś przepięknie. – Uśmiechnęła się jedna z kobiet i wzniosła toast za panią domu. Ta podziękowała cicho, lekko unosząc kąciki ust.

            Tak, Blair zdecydowanie wyglądała pięknie. Swoją urodą oszołamiała już od wielu lat. Wszyscy zazdrościli jej idealnego życia, wystawnych przyjęć, świetnego męża. No właśnie, mężczyzna jej życia, Edan, siedział tuż obok, chociaż odzywał się zdecydowanie mniej niż jego żona. Wyraźnie próbował jej dorównać, być równie towarzyski i równie zabawny, ale nie miał w sobie tego naturalnego wdzięku, jakim obdarzono Blair. Ona zawsze spychała go na drugi plan, choć nie wiadomo, czy robiła to świadomie.

            – Tak, to prawda. Moja żona z każdym dniem staje się jeszcze piękniejsza. Nie mogę uwierzyć, że znów masz urodziny. W ogóle się nie starzejesz, tylko młodniejesz z każdą chwilą – odezwał się Edan.

            Po izbie rozeszły się pomruki aprobaty, a Blair spuściła lekko głowę, pozwalając, by kosmyki przysłoniły jej twarz. Wyglądała na zawstydzoną i skromną, ale wcale taka nie była. Chłonęła każdy kolejny komplement z ogromną satysfakcją i napawała się podziwem innych ludzi. Mimo tego nie uważała siebie za zarozumiałą. W żadnym wypadku. Blair najzwyczajniej w świecie widziała prawdę. Zdawała sobie sprawę z tego, jak fantastycznie wygląda i że tego dnia w drogiej sukni sprawiała oszałamiające wrażenie.

            Podobał jej się ten wieczór. Zawsze znajdowała się w centrum uwagi, ale tym razem dosłownie wszystkie oczy skierowane były na nią. W końcu nie codziennie obchodzi się urodziny. Dziękowała za składane życzenia, choć najbardziej cieszyły ją prezenty piętrzące się w kącie domu. Już wyobrażała sobie, ile cudownych rzeczy otrzymała. Wolała jednak poczekać z rozpakowywaniem podarunków, delektować się każdą chwilą niepewności i podsycać ciekawość.

            – Czemu twoja córka jest dzisiaj taka milcząca, Blair? – zagadnął jeden z gości.

            Kobieta sama nie potrafiła znaleźć odpowiedzi na to pytanie. Prawdopodobnie po raz kolejny córce coś się nie podobało albo może znów znajdowała się myślami gdzieś daleko. Blair nie potrafiła zrozumieć tej dziewczyny. Zawsze miała jakieś głupie pomysły, które poddawały wątpliwości ich biologiczne pokrewieństwo. Gdyby nie to, że Blair nosiła córkę w brzuchu i trzymała na rękach zaraz po porodzie, na pewno uznałaby, że zaszła jakaś pomyłka.

            – Chyba po prostu jest zmęczona. – Nieznacznie uniosła kąciki ust i upiła łyk wina z niezwykłą gracją. Cokolwiek robiła, wyglądało to pięknie i bardzo zmysłowo. – Deirdre, kochanie, czemu się nie odzywasz?

            Dziewczyna powoli podniosła wzrok na matkę i wydawało się, jakby dopiero teraz ją zobaczyła. Zielone oczy błyszczały w świetle świec. Odbijały się w nich złociste płomienie, które rzucały cienie na blade policzki. Starannie uczesane włosy opadały łagodnymi falami na odsłonięte ramiona. Kosmyki zdobiła prosta, cienka przepaska, z którą dziewczyna nigdy się nie rozstawała. Ten niepozorny przedmiot w połączeniu z długimi, zwiewnymi i prostymi spódnicami sięgającymi aż do samej ziemi, sprawiał, że Deirdre przypominała nieco rusałkę, która właśnie wyszła z wody albo królową leśnych elfów. Była piękna, mimo że swoją urodą nie przypominała wcale matki. Bardziej wdała się w ojca, chociaż kasztanowe loki odziedziczyła właśnie po swojej rodzicielce. Blair zdawała sobie sprawę z tego, że wielu chłopców ogląda się za Deirdre i była z tego faktu niezmiernie zadowolona. Wydawało się bardzo prawdopodobne, że jej córka znajdzie sobie męża z dobrego domu, bogatego i przystojnego, który będzie umiał ją utrzymać i spełnić każdą zachciankę, a dodatkowo dobrze prezentować się u jej boku na przyjęciach.

            – Przepraszam, matko – odpowiedziała dziewczyna, choć jej słowa zabrzmiały jakoś obco, bezuczuciowo.

            – Och, ależ nic się nie stało, kochanie – zacmokała kobieta i znów upiła łyk wina.

            – Blair, a może twoja córka zechce nam coś zagrać? – odezwał się jeden z gości.

            – Tak, to doskonały pomysł – uznała nagle kobieta. – Deirdre, poproś kilku miłych młodzieńców, żeby przynieśli tu twoją harfę.

            Od razu kilku chłopców rzuciło się z pomocą. Blair z lekkim uśmiechem obserwowała, jak podrywają się z krzeseł. Jeden nawet z pośpiechu przewrócił kufel piwa i od razu zaczął przepraszać i nieporadnie wycierać plamę, która powiększała się z każdą sekundą. Blair czuła satysfakcję na myśl, że córka cieszy się takim zainteresowaniem. Naprawdę nie będzie trudno wydać ją za porządnego człowieka. No pod warunkiem, że powstrzyma się przed wprowadzaniem w życie swoich bezsensownych pomysłów, które tak często przychodziły jej do głowy.

            Deirdre nie wierzyła, że Blair znów to robiła. Jakby nie wiedziała, że jej córka wcale nie ma ochoty na publiczne wystąpienia. Matka siedziała jednak dumna i władcza na końcu stołu i patrzyła na swoją Deirdre z wyczekiwaniem. Zdawała sobie sprawę z tego, że córka nie lubi grać dla jej gości, że woli to robić dla przyjemności, a nie po to, by się przed kimś popisać. W dodatku to skupianie na niej uwagi wszystkich chłopców… To było takie irytujące. Matka na siłę próbowała znaleźć Deirdre kandydata na męża, choć ta wciąż uparcie powtarzała, że zamierza poślubić kogoś, kogo pokocha, a nie człowieka, który zapewni jej dostatnie życie.

            Nie miała jednak czasu na dalsze rozmyślania, bo w tym momencie harfa znalazła się tuż przed nią. Cudownie. Deirdre powstrzymała się ostatkiem sił, by nie przewrócić oczami. Dostrzegła, że ojciec posyła jej baczne spojrzenie. No tak, przed przyjęciem odbyli przecież długą rozmowę. Edan prosił córkę, by zachowywała się przyzwoicie. Musiała go posłuchać. W końcu to były urodziny matki.

            Niechętnie dotknęła palcami strun. Uwielbiała harfę, jej brzmienie, dotyk sprężystych nitek pod palcami i dźwięki, które można było wydobyć, jeśli tylko posiadało się umiejętność odpowiedniego nimi poruszania i choć trochę zmysłu artystycznego. Deirdre kochała grać, tworzyć w ten sposób swój własny świat, w którym znajdywała się z dala od matki, od ojca, od kandydatów na męża i od wszystkiego, czego tak bardzo nienawidziła. Muzyka była jej wytchnieniem, pięknem, przyjacielem. Ale tylko wtedy, gdy Deirdre grała dla samej przyjemności, gdy czuła mrowienie pod palcami i pragnienie, by grać. Teraz było inaczej. Matka po prostu jej kazała. Chciała pochwalić się gościom, dać do zrozumienia wszystkim chłopcom, że jej córka nie tylko pochodzi z dobrego domu i jest piękna, ale także posiada jakiś talent. Jedno wielkie przedstawienie mające na celu wzbudzenie podziwu. Deirdre tego nie cierpiała. Istny teatr złudzeń i oczekiwanie na oklaski.

            Mimo tego zaczęła grać. Czuła na karku baczne spojrzenie matki i wyczuwała podenerwowanie ojca. Tak bardzo chciał, by jego córka była normalna i nie wzbudzała żadnych sensacji, jak to często się jej zdarzało. Ale wcale nie dlatego, że Deirdre była złośliwa. Po prostu nie lubiła udawać.

Pozwoliła, by palce mknęły po strunach. Melodia była wolna, melancholijna i sprawiła, że w izbie zapanowała całkowita cisza. Wszyscy chłonęli dźwięki, pozwalali, by wypełniły ich serca, zawładnęły duszą. Niektórzy mieli zamglone spojrzenia, słuchali, a przed ich oczami pojawiały się tajemnicze obrazy.

            Deirdre grała mechanicznie, bez żadnej pasji, zaangażowania. Mimo tego, kiedy skończyła, w izbie nadal panowała cisza. Wszyscy byli oczarowani. Wiedziała, że jest zdolna. Miała tego świadomość i właściwie bardzo ją to cieszyło, choć czuła obrzydzenie na samą myśl, że matka wykorzystuje jej umiejętnośc, by się popisać.

            W końcu rozległy się oklaski. Potem ktoś zdołał przemówić. Wyraził swój zachwyt, swój podziw. Inni dołączyli do niego pospiesznie, zachwalając talent młodej dziewczyny. Kilku chłopców spojrzało na Deirdre z jeszcze większym niż przedtem zainteresowaniem. Czar muzyki wpłynął na nich bardziej, niż dziewczyna by chciała. Wiedziała, że przez jakiś czas młodzieńcy będą oszołomieni. Teraz najwyraźniej pragnęli lepiej ją poznać, może rozważali nawet możliwość zaślubin. Skrzywiła się lekko. Ta myśl bardzo się jej nie spodobała.

            – Mogę już iść, matko? – zapytała. Miała dosyć całej tej maskarady. Chciała udać się do swojego pokoju, uciec od wszystkich gości.

            – Kochanie, są moje urodziny. Chyba nie chcesz sprawić mi przykrości? – zapytała Blair. Uśmiechała się promiennie i czule, choć w jej słowach Deirdre usłyszała fałsz i czającą się groźbę. Nikt inny nie posądziłby tej kobiety o nieodpowiednie zachowanie. Wydawała się taka idealna. Wszyscy dawali się jej zwodzić. Wszyscy prócz Deirdre i Edana.

            – Oczywiście, że nie, matko – odpowiedziała.

            Musiała zostać. W ogóle się jej to nie podobało. Nie miała ochoty na przesiadywanie w izbie. Harfa nadal stała w tym samym miejscu i Deirdre była pewna, że jeszcze poproszą ją, by zagrała. Nienawidziła tego, ale wszystkie przyjęcia w ich domu kończyły się w ten sam sposób. Na szczęście oszołomienie powoli mijało i ludzie znów zaczęli rozmawiać, choć na chwilę zostawiając w spokoju brązowowłosą dziewczynę.

            Niestety byli też tacy, którzy nie skupili się na solenizantce. Deirdre spuściła głowę i zaczęła wpatrywać się w wino znajdujące się w naczyniu. Bawiła się przez jakiś czas czerwoną cieczą i tylko raz upiła łyk. Zdecydowanie bardziej podobało jej się patrzenie na płyn obijający się o ścianki. To zajęcie zostało jej jednak brutalnie przerwane, gdy poczuła, że ktoś siada obok.

            Uniosła wzrok. To był Oisin, chłopak mieszkający niedaleko. Pochodził z jednej z najbogatszych rodzin w Ádh. Miał naprawdę duży dom, świetnie zarabiającego ojca i w dodatku natura nie poskąpiła mu urody. Deirdre wpatrywała się dłuższy czas w szare oczy. Nie potrafiła w nich jednak dostrzec tego, co powinna. Chciała poczuć, że te oczy są najpiękniejszymi oczami na ziemi. Naprawdę chciała, żeby sprawić przyjemność matce, żeby mieć spokój i nie odstawać od norm, być po prostu normalną dziewczyną, która wyjdzie za mąż. Zamiast tego tęczówki wydawały jej się pospolite, nudne. Zmierzyła wzrokiem krótkie, brązowe włosy, nieco jaśniejsze od jej falistych loków. Oisin był ostrzyżony według powszechnie panujących norm. Miał na sobie białą, nową koszulę, starannie zapiętą i wepchniętą w dopasowane, ciemne spodnie. I do tego buty sięgające do połowy łydki. Wsuwane, a nie sznurowane. Buty wsuwane nosili najbogatsi.

            Deirdre podziwiała sylwetkę chłopaka. Przypatrywała się umięśnionym ramionom, przystojnej twarzy, którą zachwycała się połowa dziewczyn w Ádh. Oisin był wymarzonym kandydatem na męża, najlepszym młodzieńcem w okolicy. Deirdre powinna być wniebowzięta, że to właśnie ona miała szansę poślubić tego chłopaka. Tak naprawdę jednak wcale się nie cieszyła.

            Dostrzegł matkę posyłającą jej czujne spojrzenie. Bez słów nakazywała rozpocząć rozmowę i oczarować sobą Oisina. Pewnie liczyła, że chłopak już niedługo poprosi o rękę Deirdre. Tymczasem dziewczyna marzyła o tym, by zniechęcić do siebie młodzieńca i sprawić, że zainteresuje się kimś zupełnie innym. Gdyby dało się decydować o tym, co i do kogo się czuje, Deirdre bez wahania zmusiłaby się do pokochania Osina. Wtedy wszystko byłoby proste. Spełniłaby oczekiwania matki, wiodłaby spokojne, dostatnie życie i w dodatku wszyscy by jej zazdrościli. Ale zamiast tego dziewczyna czuła jedynie odrobinę sympatii do tego chłopaka. Może z czasem to mogło przerodzić się w miłość, ale na pewno nie w najbliższym czasie. Deirdre obawiała się, że jak tak dalej pójdzie, zostanie starą panną. Żaden z wielu zalotników jak na razie nie rozpalił w jej sercu ognia, nie sprawił, że czuła coś więcej, coś szczególnego.

            – Pięknie grałaś – odezwał się Oisin. Jego głos był niski i brzmiący, ale wcale nie sprawiał, że serce Deirdre zaczęło bić szybciej.

            – Dziękuję – skinęła uprzejmie głową. Uśmiechnęła się lekko, ale nie dlatego, że miała na to ochotę. Po prostu tak należało uczynić.

            Przez chwilę siedzieli w milczeniu. Najwyraźniej Oisin liczył na to, że Deirdre podtrzyma rozmowę, ale ona wcale tego nie chciała. Wolała sprawić, by chłopak czuł się w jej sytuacji niezręcznie, by odszedł jak najszybciej i już nie wracał. Nic jednak nie wskazywało na to, by młodzieniec zamierzał to uczynić. Deirdre uniosła do ust naczynie z winem i pociągnęła spory łyk, chociaż napój zdecydowanie jej nie smakował. Jeśli miała przetrwać tę rozmowę, potrzebowała wzmocnić się alkoholem.

            – Jesteś szczęściarą. Natura obdarzyła cię niezwykłą urodą, dostatnim życiem i ogromnym talentem. I ja też jestem szczęściarzem, bo mogę teraz z tobą rozmawiać.

            Spuściła głowę dokładnie tak jak wcześniej uczyniła to jej matka. Wcale nie czuła się zawstydzona czy onieśmielona, ale chciała sprawiać takie wrażenie, by nie wyjść na zadufaną w sobie. Tak naprawdę modliła się w duchu, by Oisin po prostu sobie poszedł.

            – Miło mi to słyszeć. Nie sądzę jednak, że zasługuję na tyle pochwał. Przeceniasz mnie.

            – Pozwól, że ja to będę oceniał. – Uśmiechnął się w odpowiedzi. – Według mnie wszystko, co powiedziałem, było jak najbardziej właściwe.

            Był miły i czarujący, naprawdę. Nie rozumiała, co z nią nie tak, że nie potrafiła go pokochać. Widziała, że byłby dobrym mężem, najlepszym, jakiego mogłaby mieć. Postanowiła, że musi go lepiej poznać, że nie może przerwać tej znajomości. Matka byłaby niepocieszona, a poza tym jeśli Deirdre miałaby się nigdy nie zakochać, to wolała spędzić życie u boku kogoś takiego jak Oisin.

            Na chwilę w jej sercu pojawiło się uczucie niepokoju. A co jeśli po ślubie nagle odnajdzie swoją bratnią duszę? Co wtedy pocznie, skoro będzie już za późno? Czy naprawdę do końca swoich dni będzie przebywać w więzieniu, na które sama siebie skarze poprzez wypowiedzenie sakramentalnego „tak”? Czy nie lepiej czekać?

            Wiedziała jednak, że nie każdego spotyka prawdziwa miłość. Nie miała gwarancji, że jej będzie dane skosztować tego uczucia. Wolała żyć w małżeństwie z Oisinem niż spędzić całe życie samotnie. Nie takiego losu chciała dla niej matka i nie takiego losu ona sama dla siebie pragnęła. Postanowiła, że będzie miła dla Oisina. Będzie miła i postara się go pokochać, ale niczego nie przyspieszy. Dołoży wszelkich starań, by wszystko toczyło się powoli, a jeśli w ciągu najbliższych miesięcy nie spotka kogoś, na kogo widok jej serce zabije szybciej, zgodzi się na małżeństwo.

            Kiedy podjęła tę decyzję w jej sercu coś obumarło.

 ~*~

Z moich ambitnych planów poprawienia wszystkich napisanych do tej pory rozdziałów niewiele wyszło, ale będę to robić w miarę możliwości. Nie mogłam się powstrzymać, żeby wreszcie czegoś nie opublikować, więc oto jest nowy post. Niewiele na razie można się dowiedzieć o Deirdre. No może poza tym, że ze swoim marzeniem o małżeństwie z miłości zdecydowanie nie wpasowuje się w średniowieczne standardy.