# Teorainn: Rozdział 2.

           

Było piękne popołudnie. Właściwie każde popołudnie w Ádh uchodziło za piękne. Niebo zawsze pozostawało błękitne, choć czasem pojawiały się na nim puchate obłoki, promienie słońca obdarzały mieszkańców niesamowitą energią. Oczywiście bywało deszczowo, ale wtedy krople mieniły się kolorami tęczy, stukały melodyjnie o ziemię i nikt nie złościł się na kapryśną pogodę. W Ádh nie istniały dni, w które niebo zdobiły szare, ponure chmury. Jeśli już zanosiło się na ulewę, obłoki nabierały odcienia głębokiego granatu. 

– I jak się czujesz po przyjęciu? – zapytała Cahan, wyciągając się na trawie i głośno wzdychając.

Deirdre wzruszyła ramionami. Spojrzała na przyjaciółkę. Blond loki rozsypały się wokół owalnej twarzy. Mały nos wydawał się jeszcze bardziej zadarty niż zwykle, a błękitne oczy miały kolor bezchmurnego nieba. Sukienka nieco się podwinęła, choć i tak była za krótka jak na powszechnie obowiązujące normy. Cahan jednak kompletnie nie obchodziło, że wywołuje powszechne oburzenie. Lubiła się wyróżniać, a przede wszystkim ceniła wygodę. Uważała, że sukienka sięgająca do kolan jest dostatecznej długości. Mieszkańcy Ádhmieli na ten temat nieco odmienne zdanie.

– Było jak zawsze – odpowiedziała Deirdre i ułożyła się tuż obok.

– Czyli okropnie – podsumowała Cahan. Zerwała jakiś polny kwiatek i trzymała go nad głową, patrząc, jak na jego płatkach tańczą promienie słońca. Dziewczyna zawsze była bezpośrednia, buntownicza i beztroska. Zupełnie nie pasowała do rówieśników. Budziła oburzenie wśród mieszkańców. Matka nigdy nie pozwoliłaby Deirdre na zadawanie się z kimś takim gdyby nie fakt, że zamożni rodzice Cahan byli przyjaciółmi rodziny.

– Może kiedyś się przyzwyczaję. Najbardziej irytuje mnie granie na harfie. Nienawidzę, kiedy matka próbuje się mną popisać. I w dodatku cały czas mnie obserwowała, kiedy rozmawiałam z Oisinem. Tłumaczyłam, że nie chce wychodzić za kogoś bez miłości, ale ona w ogóle mnie nie słucha.

– Ale każdy marzy o taki mężu jak Oisin. Byłabyś najszczęśliwszą dziewczyną na świecie. On zapewniłby ci wszystko, czego byś potrzebowała i byłby dla ciebie naprawdę dobry… – wtrąciła Kiara.

Deirdre odwróciła głowę i spojrzała na drugą przyjaciółkę. Dziewczyna z pozoru stanowiła kopię swojej siostry – miała te same blond loki i błękitne tęczówki. Mimo tego nigdy nie miało się wątpliwości, którą z sióstr de Burgh akurat się spotkało. Ale Kiara nigdy nie nosiła rozpuszczonych włosów, tylko spinała je w eleganckiego koka. W dodatku nie odważyłaby się założyć takich ubrań, jakie zwykła nosić Cahan. Kiara uwielbiała strojne, modne w okolicy suknie. Była całkowitym przeciwieństwem siostry. Nie buntowała się i nie usiłowała wywołać skandalu. Zamiast tego robiła to, co powinna, zawsze pozostawała spokojna i trochę nieśmiała. Nie splamiłaby dobrego imienia rodziny. Rodzice nieustannie prosili Cahan, by brała przykład z siostry – Kiara stanowiła wyznacznik idealnej córki i żony.

– Oj, Kiara, zamknij się. Mówisz jak rodzice – westchnęła Cahan.

Dziewczyna od razu zakryła usta, przerażona słowami, które wydobyły się z ust siostry. Pewnie wyobrażała sobie, co powiedzieliby na to rodzice. Tylko, że nikogo nie było w pobliżu, a poza tym Cahan i tak by się nie przejęła. Zawsze pozostawała sobą i nie zastanawiała się, co jej wolno, a czego nie. Właściwie Deirdre czasem odnosiła wrażenie, że Cahan czułaby się lepiej, będąc mężczyzną. Wtedy mogłaby robić wszystko to, co nie przystoi damie.

– Wiesz, nawet zaczęłam myśleć w ten sposób – wyznała Deirdre po chwili milczenia. – Może masz rację z tymi swoimi przekonaniami. Może rzeczywiście miłość nie jest taka ważna…

– Nie wierzę, że to powiedziałaś! – wykrzyknęła Cahan. – Chyba sobie żartujesz, Deirdre. Nie słuchaj Kiary i nie zachowuj się jak własna matka. Przecież to ty od dawna nam powtarzasz, że nie powinno się dostosowywać. Chcesz żyć po swojemu, pamiętasz? Bądź jak ja, buntuj się. Jeśli zaczniesz słuchać tego, co mówi moja głupia siostra, za kilka lat uznasz, że zmarnowałaś życie.

Deirdre spojrzała na Cahan z powątpiewaniem. Nie była tak wojownicza. Miewała co prawda momenty buntu i lubiła przeciwstawiać się matce, ale nie potrafiła zdecydować, czy woli spędzić samotne życie, byle tylko nie ulec rodzicielce. Cahan była inna, odważna. Zresztą nie zamierzała wychodzić za mąż. Zawsze powtarzała, że ślub tylko by ją ograniczył, a Cahan pragnęła wolności. To właśnie dla wolności żyła i bez niej pewnie długo by nie wytrzymała.

Ale Deirdre była kimś pomiędzy Cahan a Kiarą. Buntowniczką, ale jednocześnie zachowującą rozsądek. I wiedziała, że samotność ją wykończy. Już widziała siebie za kilka lat patrzącą na szczęśliwą rodzinę Kiary i na Cahan zwiedzającą świat. Wtedy na pewno znienawidziłaby samotność. Wolała spędzić życie z Oisinem, nawet, jeśli nie miało wyglądać tak idealnie, jakby tego chciała. Ale kto wie, może w końcu by go pokochała. Przecież był dobry, przystojny, przyjazny i ciepły.

– Myślałam nad tym wczoraj. Postanowiłam, że nie będę od razu go odtrącać. Pozwolę, by się do mnie zbliżył. A jeśli w nikim się nie zakocham, przyjmę jego oświadczyny.

Cahan przewróciła oczami. Deirdre nie musiała nawet spoglądać na przyjaciółkę, by wiedzieć, że to zrobiła. Pewnie zamierzała jeszcze przemówić Deirdre do rozsądku, opowiedzieć o urokach życia bez męża, ale dziewczyna nie zamierzała ulegać. Tymczasem Kiara pokiwała głową z aprobatą. Uznała, że jej przyjaciółka podjęła najwłaściwszą decyzję. I może rzeczywiście tak było.

Mimo wszystko Deirdre nie potrafiła pozbyć się wspomnienia Oisina. Kiedy spojrzała na jego idealną fryzurę, włożoną w spodnie koszulę i starannie wyczyszczone buty, poczuła, że czegoś jej brakuje. Ten młodzieniec nie miał tego, co pragnęła dostrzec. Brakowało mu czegoś w wyglądzie. Tylko czego, skoro był przystojny, najprzystojniejszy w całym Ádh?

Ale Deirdre nie chciała już dłużej rozmyślać o Oisinie. Nie miało to żadnego sensu, zresztą chłopak przypominał o nieprzyjemnym wieczorze urodzinowym matki. Po krótkim pokazie gry na harfie na salę wniesiono miód. Goście pili go ze smakiem i zachwalali, a Blair uśmiechała się pod nosem, słysząc komplementy. Cieszyła się z nich co najmniej tak, jakby to ona była jedną z pszczół, która wyprodukowała słodką ciecz.

A potem poproszona, by Deirdre znów zagrała. I po raz kolejny matka zmusiła ją spojrzeniem, ojciec także bacznie się przyglądał i dziewczyna nie miała wyjścia. Goście znów byli oszołomieni, nie odezwali się ani słowem, gdy skończyła grać, a potem zachwalali ją jeszcze przez długi czas. Najgorsze nadeszło jednak, gdy zainteresowali się jej życiem. Zaczęli wypytywać o wszystko, z każdą chwilą uznając, że Deirdre jest idealną kandydatką na żonę. Dziewczyna zdawała sobie sprawę, że uchodzi za jedną z najlepszych młodych kobiet. Ale to wcale jej nie cieszyło. Mnóstwo młodzieńców zabiegało o jej uwagę, niektórzy z własnej woli, inni skłaniani przez rodziców, ale co to za różnica, skoro żaden nie sprawił, że jej serce mocniej zabiło?

Wolała nie myśleć dłużej o chłopcach. Wizja zbliżającego się małżeństwa sprawiała, że Deirdre czuła mdłości. Nie chciała, by cokolwiek się zmieniło, jeszcze nie teraz. Zdawała sobie sprawę, że jest w odpowiednim wieku, by założyć rodzinę, ale nie czuła się gotowa, by zrezygnować z wolności, z młodości, z niezależności.

Długo wpatrywała się w niebo. Kiara opowiadała o jakimś młodzieńcu, który od dawna zabiegał o jej uwagę. Deirdre była pewna, że tych dwoje w końcu weźmie ślub. Blond włosa przyjaciółka była taka rozważna, taka ułożona. Jej życie pozostawało wolne od wszelkich komplikacji.

Deirdre w zamyśleniu bawiła się materiałem długiej spódnicy. Tego dnia zdecydowała się na sukienkę w kolorze fioletu. Góra była ciemna, natomiast spódnica miała odcień fiołków. Nieodłączna przepaska jak zwykle znajdowała się na włosach, a loki opadały wdzięcznie na ramiona. Teraz pewnie były poczochrane od leżenia na trawie, ale to jedynie bardziej upodabniało Deirdre do rusałki, która na chwilę wyszła na ląd.

Słońce ogrzewało skórę i sprawiało, że żadna z dziewczyn nie miała ochoty ruszyć się z miejsca. Było im dobrze na wzniesieniu, z dala od ludzi, problemów i codzienności. Mogły cieszyć się chwilą, rozmawiać, a Deirdre z zadowoleniem słuchała, jak siostry się kłócą. Kto by pomyślał, że bliźniaczki mogą tak bardzo różnić się pod względem charakteru?

Dziewczyna zaczęła rozglądać się po okolicy. Ádh było piękne, idealne. Porastała je soczysta, bujna trawa. Całkiem blisko znajdywały się pagórki i mniejsze wzniesienia poprzecinane wstęgą rzeki. Dalej, gdzieś przy linii horyzontu dumnie piętrzyły się góry, których szczyty znikały zanurzone w puchatych chmurach. Cały krajobraz zdobiły domy różnych wielkości i kształtów. Te duże należały do najbogatszych mieszkańców, w tym do rodziców Deirdre. Gdzieś po lewej błyszczało jezioro, a po prawej ciągnął się las. Wydawał się nie mieć końca. Przechodził przez granicę. Chociaż ściana oddzielająca Ádh od Mór była niewidoczna, wszyscy doskonale pamiętali, gdzie się znajduje. Deirdre potrafiła dokładnie powiedzieć, przy którym drzewie kończy się jej własny świat, a zaczyna ten inny, tajemniczy, choć doskonale widoczny.

– Myślicie, że w Mór żyje się tak samo? – zapytała.

– Oczywiście, że tak. Przecież widzisz tych ludzi codziennie, nie są niewidzialni, tylko tacy jak my – westchnęła Cahan.

Ale Deirdre wcale nie chodzi o to, czy mieszkańcy Mór tak samo wyglądają, czy posługują się tym samym językiem. Wiedziała o tym doskonale. Przecież słyszała ich rozmowy, o ile przebywała blisko przeźroczystej granicy, mogła ich obserwować, co zresztą czasem czyniła.

Deirdre bardziej zastanawiały obyczaje. Czy w Mórrównież brało się ślub ze względu na strach przed samotnością, ze wzglądu na majętność, pozycję w społeczeństwie? Czy tam również prym wiódł rozsądek, wygrywając z uczuciami? Czy każdy trzymał się ściśle ustalonych zasad?

Mieszkańcy Ádh nie utrzymywali znajomości z mieszkańcami z Mór. Co prawda dobrze wychowane osoby witały się z ludźmi po drugiej stronie, jeśli akurat przechodziły obok Teorainn. Ale to tylko tyle, zwykła wymiana uprzejmości. Deirdre znała z widzenia kilka osób, które miały stragany blisko granicy, ale nigdy z nimi nie rozmawiała. Choć nikt nigdy nie powiedział tego na głos, uważano, że utrzymywanie znajomości z kimś, kogo nie można zaprosić do domu albo wspólnie udać się w dowolne miejsce, nie ma sensu. Teorainn stanowiła niepokonaną barierę, ale nikomu to jakoś nie przeszkadzało.

Nikomu z wyjątkiem Deirdre. Dziewczynę od zawsze fascynował drugi świat. Chociaż tłumaczono jej, że jest taki sam – te same wschody słońca i idealne dnie – ona czuła, że wolałaby żyć w Mór. Miała nieodparte wrażenie, że tam byłoby jej lepiej, że tam znalazłaby swoje miejsce. Może w tamtym świecie matka byłaby inna, może przyjaciółki nie musiałyby mówić, co należy robić, by dobrze wykorzystać życie.

Kiedyś, gdy była mała, często przesiadywała przy Teorainn. Wyobrażała sobie, że gdzieś tam znajdują się niewidzialne drzwi i że wystarczy je odnaleźć, aby móc przejść na drugą stronę. Spędziła wiele godzin na poszukiwaniu niewidzialnej klamki, przyciskając małe rączki do powierzchni ściany. To zajęcie całkowicie ją pochłonęło. W końcu wciągnęła do zabawy jeszcze przyjaciółki. Cahan była zachwycona i z wielkim entuzjazmem rozpoczęła poszukiwania, Kiara powtarzała, że to i tak bez sensu i że źle robią. Ale przecież nikt im nie zabronił. Po kilku tygodniach Blair odkryła, w jaki sposób spędzają wolny czas i zakazała dalszych zabaw. Jak zwykle okazało się, że Kiara miała rację.

Ale chociaż Cahan jak i jej siostra przestały się interesować drugim światem z chwilą otrzymania nagany od Blair, Deirdre nadal fascynowała druga kraina. Rozmyślała, jak to jest być w drugiej części lasu, przebywać na tamtych ziemiach, mieszkać w tamtych domach. W gruncie rzeczy budynki były takie same jak w Ádh, więc w ich wnętrzach pewnie również nie można było dostrzec nic niezwykłego. Ale tak to bywa, że wszystko, co nieosiągalne, wydaje się niezwykłe. Deirdre urodziła się niepoprawną marzycielką, więc jej bogata wyobraźnia tylko potęgowała pragnienie przedostania się na drugą stronę.

Czasami Deirdre zastanawiała się jak to było, gdy ściana nagle się pojawiła. A co jeśli gdzieś znajdowała się jakaś zakochana para i Teorainn na zawsze ich rozdzieliła? Co jeśli musieli do końca swoich dni przebywać odizolowani i cierpieć, gdy spoglądali na siebie poprzez granicę? A co jeśli matka została rozdzielona z córką? Brat z bratem? Przyjaciel z przyjacielem? A co jeśli ktoś stał dokładnie na granicy w momencie pojawienia się ściany? Czy nie mógł ruszyć się z miejsca, gdy połowa jego ciała należała do jednej strony, a druga do drugiej?

Ciekawość przysparzała Deirdre jedynie kłopotów. W jej świecie nikt nie przejmował się przeszłością, wszyscy zaakceptowali obecny stan rzeczy. Zresztą granica pojawiła się tak dawno, że od wielu pokoleń nie znano już innego życia. Każde pytanie o Mór spotykało się jedynie z poirytowaniem albo znudzeniem ze strony rodziców. W końcu Deirdre przestała więc pytać.

– Uwielbiam takie dni – westchnęła Kiara.

– Ty uwielbiasz wszystko, co jest nudne – mruknęła Cahan i od razu spotkała się z gniewnym spojrzeniem siostry. – Ale tym razem akurat przyznam ci rację. Mnie też się tu podoba. Jest tak spokojnie, zwyczajnie. I przynajmniej nie muszę słuchać zrzędzenia rodziców. Jak oni mnie denerwują…

Deirdre rozumiała rozdrażnienie przyjaciółki. Rodzice Cahan byli najlepszymi przyjaciółmi Blair i Edana, a już to bardzo wiele mówiło o nich jako o ludziach. Najważniejsze zawsze było zdanie innych, majątek, podziw, popularność wśród mieszkańców. Chcieli być uważani za ludzi idealnych, wydać córki za odpowiednie osoby, nigdy nie splamić dobrego imienia rodziny. Cahan irytowały ich sztywne obyczaje, brak okazywania uczuć, wieczna perfekcja, która przyprawiała o zawrót głowy. Kiara doskonale wpasowywała się w ten klimat, chociaż nie miała w sobie tej pretensjonalności. Rodzice ją uwielbiali, tak samo jak Blair i Edan.

– Może gdybyś im czasem ulegała, tak dla świętego spokoju…

– Nie zamierzam. Co z tego, że na ulicy wyzywają mnie od ladacznic tylko dlatego, że noszę trochę krótszą sukienkę? Jest mi wygodniej, dobrze się czuję i wcale nie uważam, żebym robiła coś niestosownego. Nieważne, że mają mnie za bezczelną, bo nie powstrzymuję się przed wyrażaniem myśli i nie potakuję na wszystko, co się mi powie. Przynajmniej pozostaję sobą.

Jakby na potwierdzenie tych słów Cahan jeszcze bardziej podwinęła sukienkę, która najwyraźniej uwierała ją podczas leżenia. Deirdre zaczęła się zastanawiać, jak matka zareagowała na strój dziewczyny na przyjęciu poprzedniego dnia. Ciemnowłosa była tak zajęta subtelnym spławianiem adoratorów i modleniem się, by nikt nie zmusił jej do grania na harfie przy gościach, że w ogóle nie zwracała uwagi na przyjaciółki. Możliwe, że matka zdobyła się na fałszywy uśmiech i powiedziała, że Cahan ładnie wygląda. To byłoby typowe dla Blair. Poza tym ta kobieta miała mnóstwo czasu, by przyzwyczaić się do oryginalnego ubioru Cahan. Choć niewątpliwie tolerowała to tylko ze względu na rodziców dziewczyny.

Wspomnienie przyjęcia przywołało nieprzyjemne myśli. Deirdre skrzywiła się i zapragnęła zrobić coś, co mogłoby pozwolić się jej odprężyć. Zamknęła na chwilę oczy i zaczęła przysłuchiwać się drzewom. Szumiały spokojnie, a wiatr wygrywał na ich gałęziach jakąś nieznaną melodię. Natura była najzdolniejszym muzykiem. Potrafiła tworzyć dźwięki bardziej niezwykłe niż Deirdre podczas gry na harfie.

Jej serce zabiło niespokojnie. Budziła się w nim tęsknota, której dziewczyna nie potrafiła poskromić. Coś ją przyzywało. Pragnęła wstać, poderwać się właśnie w tej chwili i pobiec. Szalała z powodu pustki, poczucia, że czegoś jej brakuje i że musi odnaleźć to właśnie w tej chwili.

To właśnie w ten sposób chciałaby się czuć na widok jakiegoś mężczyzny. Wyobrażała sobie, że właśnie tak wygląda miłość – druga osoba jest dla ciebie tak ważna, że pragniesz na zawsze by przy niej, a gdy choć na chwilę jesteście daleko, rwiesz się, by jak najszybciej wasze istnienia znów się połączyły. Ale do tej pory nic takiego nie budziło się w sercu Deirdre na widok któregokolwiek z zalotników.

– Mogę mieć do was prośbę? – zapytała.

– Tak, wiemy, gdyby coś, to mamy udawać, że byłaś z nami jeszcze przez kilka godzin – westchnęła Cahan.

– Dziękuję.

– Znów idziesz do lasu? – spytała Kiara. W jej oczach gościła troska.

Deirdre skinęła głową. Rodzice nienawidzili, gdy tam chodziła. Właściwie nie tyle przeszkadzał im sam fakt, że tam przebywała, a to, co tam robiła. Mimo tego, że nigdy nie zabronili jej stanowczo zagłębiać się w labirynt drzew, wolała unikać ich gniewu i zachowywała swoje wyprawy w tajemnicy, kiedy tylko było to możliwe.

Serce rwało się do biegu, musiała jak najszybciej znaleźć się w lesie. Pragnęła wreszcie wdychać zapach leśnego poszycia, słuchać śpiewu ptaków, szumu liści. Ale najbardziej pragnęła zrobić po prostu to, co zawsze. Coś, co dziewczynie, a tym bardziej dziewczynie z dobrego domu, kompletnie nie przystoi.

Wzywał ją jej kochanek, las. Zaszumiał po raz kolejny, a ona nie mogła już dłużej czekać. Musiała ruszać, bo tęsknota stawała się wręcz bolesna. Nie proponowała przyjaciółkom, by się z nią udały. Kiedyś poszły, raz, ale zupełnie im się nie podobało. Ale to nawet lepiej. Chwile w lesie wymagały samotności, inaczej wszystko było nie takie, jakie być powinno.

Obróciła się jeszcze na chwilę, by spojrzeć na dziewczyny. Cahan miała zamknięte oczy, a słońce ogrzewało jej twarz. Dziewczyna uśmiechała się jakby prześmiewczo i wyglądała na naprawdę odprężoną. Złociste loki okalały twarz, rozsypane na zielonej trawie. Kiara również przymknęła powieki, ale wyglądała spokojnie, perfekcyjnie, jak zawsze. Deirdre była jednak pewna, że kok gniótł dziewczynę w szyję i sprawiał, że popołudnie stało się nieco mniej przyjemne.

Nie było czasu na dalsze rozmyślania. Serce Deirdre ożyło, biło teraz głośno i niespokojnie. Chwyciła rękami końce sukni i podwinęła ją tak, by nie plątała się podczas biegu. Potem pozwoliła nogom ponieść ciało jak najszybciej ku granicy lasu. Kasztanowe loki powiewały na wietrze przytrzymywane przez cienką przepaskę. Jakiś przypadkowy obserwator mógłby być zaskoczony widokiem nimfy biegnącej wytrwale i szybko przez morze zielonych traw.

~*~

Dawno nie dodawałam rozdziału, więc postanowiłam w końcu coś wstawić. Nie mam jednak czasu i siły na dokładne poprawki, więc pewnie pojawiły się błędy. Postaram się je poprawić jak najszybciej. No własnie, brak czasu sprawia, że mogę narobić sobie zaległości na Waszych blogach. Na razie udaje mi się pozostawać w miarę na bieżąco.

Jak widzicie, w tym opowiadaniu również pojawia się buntowniczka. Z tą różnicą, że Cahan czuje się ze sobą świetnie i sprzeciwia się rodzicom nie po to, by uprzykrzyć im życie, tylko żeby robić to, na co ma ochotę. No i Deirdre też nie zachowuje się jak typowa dziewczyna. Do lasu zdecydowanie nie chodzi na zwykłe spacery.

Pomyślałam, że warto byłoby też wspomnieć coś o imionach bohaterów. Jak widzicie, są dosyć nietypowe, a to dlatego, że staroirlandzkie. A więc, żebyście wiedzieli, jak powinny brzmieć te bardziej nietypowe, żeby nie czytać ich tylko jako niezrozumiały zlepek liter:
Deirdre - "dirdri" z tym, że pierwsze "r" jest miękkie, takie "amerykańskie" a drugie zwykłe.
Lavena - wymawia się normalnie, ale akcent pada na pierwszą sylabę.
Cahan - czytamy normalnie, z tym, że "h" jest dosyć wyraźne
Oisin - "is" czytamy jako coś pomiędzy "sz" a "ś", akcent pada na drugą sylabę. Wychodzi nam więc z tego coś w stylu "Osz(ś)in"