# Teorainn: Rozdział 5.

           

Przez całą drogę powrotną Deirdre miała przed oczami twarz dopiero co poznanego chłopaka. Lennan ją intrygował. Podobało jej się, że pochodzi z drugiego świata, tego, który od dawna chciała poznać. No i nie mogła zaprzeczyć, że był przystojny.

Na początku nie zwróciła uwagi na jego wygląd, zbyt pochłonięta ogarniającą ją złością. Lubiła polować na zwierzęta, ale nienawidziła, gdy cierpiały zbyt długo, a przez Lennana sarna została skazana na dodatkowe chwile bólu. Dopiero później, gdy ręka Deirdre trafiła na opór Teorainn, a emocje nieco opadły, dziewczyna poświęciła chwilę, by dokładniej przyjrzeć się nieznajomemu.

Miał ciemną karnację. Było to dla niej niespotykane. Na początku to właśnie oliwkowa skóra najbardziej ją zafascynowała. Dopiero potem skupiła się na innych rzeczach. Na przykład na czarnych włosach. To też była rzadkość w Ádh. Owszem, dało się spotkać mnóstwo brązowowłosych, ale nie takich, których kosmyki przypominały węgiel. Oczy Lennan również miał ciemne. Deirdre z trudem rozróżniała, w którym miejscu zaczyna się tęczówka, a kończy źrenica. W tych oczach skrywał się smutek, którego nie rozumiała. Oprócz bólu znajdywała tam także zdystansowanie, jakby chłopak opuścił na swoje serce żelazną kurtynę i nikomu nie pozwalał się przez nią przedostać.

Miał ładne kości policzkowe, szeroką szyję i ramiona. Niewątpliwie pracował fizycznie albo dużo czasu poświęcał na pływanie czy inną czynność wymagającą wysiłku, bo mięśnie wyraźnie rysowały się pod rozpiętą koszulą. W tej koszuli nie było nic nadzwyczajnego. Biała, wykonana z materiału typowego dla ludzi klasy średniej. Tak samo spodnie. Brązowe, dosyć szerokie, wpuszczone w sięgające do połowy łydki buty. Wiązane, nie wciągane. Oisinowi by się to nie spodobało…

Ale nie chodziło o sam ubiór tylko o to, w jaki sposób Lennan je założył. Koszuli nie wpuścił w spodnie tak jak wszyscy inni ludzie. Pozwolił, by niedbale zwisała z jednej strony. Guzik był rozpięty i odsłaniał kawałek torsu. Rękawy chłopak podwinął, kompletnie nie przejmując się tym, że przez to wygląda jeszcze bardziej niechlujnie. Fryzura Lennana również odbiegała od standardów. Wszyscy mężczyźni mieli krótkie włosy, a on, jakby w ramach protestu, nosił przydługą grzywkę.

Chyba właśnie to najbardziej w Lennanie intrygowało – kompletnie nie przejmował się tłumem i robił to, co się mu podobało. W tej swojej obojętności całkowicie jednak różnił się od Cahan. Ona robiła wszystko dla własnej wygody, a on wydawał się po prostu nie przejmować przyziemnymi sprawami, całkowicie ogarnięty smutkiem, jaki nosił w sercu. Ten smutek przysłaniał mu cały świat i sprawiał, że wygląd nie miał żadnego znaczenia.

Burkliwość i małomówność Lennana wcale nie zraziła Deirdre. Póki w ogóle się odzywał, była usatysfakcjonowana. Chłopak stał się jej bramą do Mór, świata, który od dawna chciała poznać. Mogła się dowiedzieć, jak wygląda życie po drugiej stronie Teorainn. Mogła spytać o wszystko, o co tylko chciała. O ile Lennan przyjdzie w to samo miejsce następnym razem…

Przyjdzie. Musi przyjść.

Kiedy wypowiedział pierwsze słowa, przez chwilę jej serce zwolniło. Wcale nie dlatego, że nagle poczuła do Lennana coś szczególnego. Chłopak pochodził z niższej warstwy, a poza tym była na niego zła z powodu sarny. Po prostu jeszcze nigdy nie słyszała tak pięknego głosu. Miał w sobie łagodność, miękkość i głębię, a niższe tony sprawiały, że po jej plecach przebiegały dreszcze. Od zawsze zwracała uwagę na głosy, szczególnie męskie. Może dlatego, że dla niej cały świat powiązany był z muzyką.

Sarna sprawiała wiele problemów. Deirdre miała zbyt mało siły, by wziąć ją na ramiona, a od ciągnięcia zwierzęcia po ziemi już zdrętwiały jej ręce. Na szczęście do domu pozostał niewielki kawałek. Poza tym momentami jej myśli uciekały po raz kolejny do przypadkowego spotkania, dzięki czemu wszystko stało się bardziej znośne.

W jakiś sposób czuła, że Lennan wcale nie jest taki niemiły, za jakiego chciałby uchodzić. Powiedział, że trzyma się z dala od granicy i pewnie właśnie dlatego chciał zrazić do siebie Deirdre. Niedoczekanie! Nie lubiła, gdy ludzie ją do czegoś zmuszali. Właśnie dlatego uparcie kontynuowała rozmowę. Poza tym nie mogłaby dopuścić, by osoba z Mór tak po prostu odeszła. Deirdre już wiele razy usiłowała nawiązać kontakt z mieszkańcami drugiej strony. Wszyscy byli zajęci albo chodzili zbyt daleko od niewidzialnej bariery, by dziewczyna mogła ich zawołać. Zresztą nie było zbyt wiele okazji do podejmowania podobnych prób. Trzeba to było robić w tajemnicy przed matką, a poza tym większość wolnych chwil Deirdre spędzała w lesie. Tam praktycznie nie miała szans na spotkanie kogoś z Mór. Przynajmniej do tej pory tak się jej wydawało…

Chyba właśnie dlatego w ogóle nie pomyślała, że Lennan pochodzi z drugiej strony. Po prostu nigdy nie przyszło jej do głowy, że granica przebiega właśnie w tamtym miejscu i że ktoś z Mór może chcieć wybrać się na spacer akurat tamtą ścieżką. Poza tym była zbyt rozwścieczona, by zachować całkowitą trzeźwość umysłu.  

Weszła do domu. Na chwilę oderwała myśli od poznanego chłopaka i skupiła się na przeniesieniu sarny przez próg. Niewiarygodne, że to zwierzę było aż tak ciężkie! Matka siedziała przy stole, odwrócona plecami.

– Gdzie byłaś? – zapytała.

Deirdre bez słowa położyła sarnę na stole. Wiele wysiłku kosztowało ją uniesienie sztywnego ciała na taką wysokość, ale opłaciło się. Blair utkwiła w córce spojrzenie szarych oczu. W tęczówkach Deirdre dostrzegła wszystko – złość o wczorajszy wieczór, o zmuszenie do gry na harfie, o swatanie na siłę z chłopcami.

Jednak Blair nie wyglądała na przejętą. Kobiety były płcią słabszą, uległą, a już tym bardziej młode kobiety, zależne od rodziców. Nikt nie próbował się sprzeciwić starszym, nie tylko dlatego, że świadczyło to o braku szacunku. Tak po prostu się nie robiło. I tyle. Chociaż Deirdre miewała momenty buntu, który podsycała ta okropna Cahan, to mimo wszystko nieczęsto sprzeciwiała się matce. A już na pewno w żadnych znaczących sprawach. Nawet w kwestii lasu znalazły kompromis. Blair nie była zachwycona, że jej córka włóczy się samotnie z łukiem, ale jeśli dzięki temu Deirdre miała być spokojniejsza i bez kłótni wyjść za młodzieńca, którego Blair dla niej wybierze, można było to zaakceptować.

– Nic więcej nie powiesz?

– Jestem zmęczona, matko. Chyba idę prosto do łóżka.

– Och, na pewno nie. Zawołaj służącą, żeby przygotowała kąpiel. Musicie doprowadzić cię do porządku. I poproś, żeby zrobiła coś z tą sukienką. Mam nadzieję, że da się ją odszorować. Ojciec będzie zrozpaczony, jeśli wyrzucisz prezent od niego. W ogóle nie szanujesz rzeczy, które ci dajemy…

– Przepraszam, matko.

Deirdre pocałowała kobietę w policzek. Nie zamierzała się sprzeciwiać. Nigdy nie odważyłaby się podnieść głosu na tę, która ją urodziła. Poza tym i tak nic by w ten sposób nie osiągnęła. Blair była stanowcza, dominująca. Nawet Edan bał się jej sprzeciwiać. Wszyscy wiedzieli, że to kobieta rządziła w domu, choć nikt nie odważyłby się powiedzieć tego na głos. Pewnie znajome Blair podziwiały ją za siłę i władczość. Mężczyźni natomiast najzwyczajniej w świecie się jej obawiali.

Sarna została na stole. Deirdre nie zamierzała ciągnąć jej do kuchni. Wiedziała, że służba zajmie się tym rano. To nie tak, że cały czas wyręczała się innymi jak matka. Po prostu ramiona odmówiły jej posłuszeństwa i jedyne, na co miała ochotę, to przespanie najbliższych godzin.

Mimo zmęczenia zgodnie z poleceniem matki zawołała służbę. Musiała czekać, aż woda w wielkim kotle się zagotuje, a potem, aż jedna z usługujących kobiet wymiesza odpowiednią ilość wrzącej cieczy z tą zimną, zaczerpnięta ze strumyka. Potem pomogła Deirdre zdjąć poszarpaną suknię i wejść do wielkiej wanny. Dziewczyna delektowała się ciepłem, od którego jej skóra się zaróżowiła, a tymczasem służąca szorowała jej plecy, a później pięty drapiącą gąbką. Może i kąpiel sama w sobie była przyjemna, ale cały proces zdzierania ze skóry brudu już niekoniecznie.

– Och, panienko Deirdre, co się stało z tym pięknym ubraniem? Pan Edan będzie zrozpaczony.

– Nie można tego jakoś naprawić?

– Plamy bez problemu się spiorą. Ale to rozdarcie… Spódnica jest wykonana z delikatnego materiału. Obawiam się, że obojętnie co zrobię, będzie się dalej pruć.

– Nie szkodzi – machnęła ręką Deirdre. Trochę wody wylało się na kamienną posadzkę. – Ważne, żeby nie było plam. Rozdarcia nikt nie zauważy. Znajduje się tak nisko, że materiał w tym miejscu się pofaluje i nic nie będzie widać.

– Ależ panienko Deirdre! – Służąca wydawała się zszokowana. – Jak to tak można? Kto to widział, żeby dziewczyna z takiej rodziny…

Służąca zaczęła się rozwodzić nad tym, co przystoi, a co nie osobie z rodu Lancaster. Deirdre przestała słuchać i skupiła się na własnych myślach.

Już nie mogła się doczekać, aż opowie o spotkaniu Cahan i Kiarze. Dziewczyny pewnie nie będą mogły uwierzyć! Ale czy powinna? Ufała przyjaciółkom, ale wiedziała, że taką informację trudno utrzymać w tajemnicy. Jest po prostu zbyt ekscytująca. A co jeśli dziewczyny przypadkiem się wygadają i wszystko dotrze do Blair? Wtedy Deirdre już nigdy nie pójdzie do lasu. Matka nienawidziła pytań o Mór i gdyby dowiedziała się, że jej córka poznała kogoś z tamtej krainy, na pewno nie zezwoliłaby na kolejne samotne wyprawy.

Lennan. Tajemniczy Lennan… Ciekawe, czy naprawdę przyjdzie. Deirdre wierzyła w swój dar przekonywania, starała się sprawiać wrażenie pewnej siebie, gdy mówiła chłopakowi, że ma się stawić w umówionym miejscu. Ale miała wątpliwości, czy rzeczywiście jeszcze kiedyś się spotkają. Smutek i żelazna kurtyna na sercu… Widocznie Lennan miał swoje powody, by trzymać się od Ádhz daleka…

Gąbka nieprzyjemnie drapała jej plecy, ale starała się nie zwracać na to uwagi. Czekała cierpliwie, aż służąca wykona swoją pracę, a potem przyniesie długą, białą koszulę nocną. Wytarła ciało Deirdre ręcznikiem, a potem pomogła jej się ubrać. Kiedy dziewczyna ułożyła się w łóżku, kobieta przykryła ją kołdrą, jakby była jeszcze dzieckiem.

– Panienko Deirdre? – Zatrzymała się przy drzwiach, nim zgasiła świecę.

– Tak?

– Czy dzisiaj znów jest coś…coś, co trzeba… uprzątnąć?

– Byłabym wdzięczna – odpowiedziała Deirdre z uprzejmym uśmiechem. – Leży na stole.

– Dobrze – przytaknęła służąca. – Jeśli to znów taka dobra sztuka jak ostatnio, kucharka będzie wniebowzięta.

Kiedy Lennan w końcu przekroczył próg domu, było już bardzo późno. W izbie panowała ciemność. Najpierw zajrzał do pokoju Carry. Matka spała w łóżku z niespokojnym wyrazem twarzy. Pewnie martwiła się o syna, kiedy ten długo nie wracał. Chłopak uklęknął przy łóżku i pogładził łagodnie policzek o ciemnej karnacji. Mięśnie na twarzy matki od razu się rozluźniły. Teraz kobieta łagodnie się uśmiechała.

            – Śpij dobrze, matko – szepnął i ucałował ją w policzek.

            Po chwili ruszył po schodach, starając się poruszać tak cicho, jak tylko zdołał. Niestety jego wysoka i umięśniona sylwetka nie sprzyjała wykonywaniu łagodnych, pełnych gracji ruchów. Miał tylko nadzieję, że matka zapadła w dostatecznie głęboki sen, by nie zbudziło ją skrzypienie schodów i cichy huk, z jakim przypadkowo uderzył głową w niski sufit nad schodami.

            Aidan leżał w swoim łóżku, ale wcale nie spał. Kiedy Lennan wszedł do ich wspólnego pokoju, chłopiec z radością poderwał się do pozycji siedzącej i uważnie przypatrywał się bratu. Pewnie chciał usłyszeć kolejną opowieść o lesie. Lennan nigdy nie miał zbyt wielu znajomych, bo bez reszty pochłaniał go własny świat wyobraźni. Utrzymywał kontakt jedynie z nielicznymi, a potem oczywiście z Laveną. Kiedy ta go zostawiła, pozostały mu już tylko nic nieznaczące adoratorki, bo przyjaciele w międzyczasie zdążyli gdzieś zniknąć. I oczywiście Aidan. To jemu Lennan opowiadał o wszystkich wyprawach, o bagnie, o jaskini. Czasami nawet zabierał chłopca w niektóre te niezwykłe miejsca i patrzył, jak ten wielkimi oczami ogląda piękne skarby natury. Tak, Aidan w przeciwieństwie do Laveny umiał docenić magię lasu.

            Malec czekał z niecierpliwością za każdym razem, gdy brat wracał ze spaceru w lesie. Z zapartym tchem wysłuchiwał opowieści o odkrytych nieznanych kwiatach i innych niezwykłościach Mór. Tym razem jednak Lennan nie miał zbyt wiele do powiedzenia. Czuł, że nie powinien mówić o spotkaniu z mieszkanką drugiej krainy. W ogóle najchętniej po prostu by o tym zapomniał. To, co znajdowało się za Teorainn, kompletnie go nie interesowało.

            – I co, i co? Jak dzisiaj było? – Malec aż podskakiwał z podekscytowania.

            – Nic ciekawego. Tym razem nie udało mi się znaleźć żadnych pięknych miejsc – odpowiedział Lennan. Chłopiec od razu smętnie opuścił ramiona. – Widzisz? Całe szczęście, że ze mną nie poszedłeś.

            – I naprawdę nic się nie wydarzyło? – upewnił się. W jego głosie pobrzmiewał jeszcze cień nadziei.

            – Naprawdę nic. Szkoda, że czekałeś cały ten czas. Jutro będziesz niewyspany.

            – Trudno – naburmuszony Aidan położył głowę na poduszce i zamknął oczy.

            Lennan czuł wyrzuty sumienia, okłamując brata, ale wiedział, że tak będzie dla wszystkich lepiej. Chciał trzymać chłopca z dala od granicy i jakoś sprawić, by dziecięca fascynacja drugą krainą zniknęła. Znajomość z tamtejszymi ludźmi to jedynie dodatkowy ból. Aidan nie potrafił tego zrozumieć, więc należało trzymać go na dystans. Tak samo jak Lennan sam nie zamierzał już więcej zbliżać się do przeźroczystej bariery. Obojętnie, co twierdziła ta dziwna dziewczyna, on nie zamierzał wrócić.

            No właśnie, mimo tego, że bardzo tego chciał, nie potrafił zapomnieć o Deirdre. Nieznajoma go zaintrygowała. Pamiętał szał w jej oczach, gdy goniła sarnę, a potem podbiegła do niego i zaczęła krzyczeć. Widok rozwścieczonej dziewczyny w drogiej sukni i z łukiem w dłoni wydawał się tak irracjonalny, że przez chwilę Lennan naprawdę rozważał, czy nie śni. A kiedy już zaczęli rozmawiać, zdał sobie sprawę, że ciekawość w jego sercu narasta. Chciał poznać tajemniczą dziewczynę, a jednocześnie z całych sił się przed tym wzbraniał. Czuł, że rozmowa z Deirdre to tylko kłopoty.

            Przypomniał sobie jak bez trudu potrafił sprawić, by jakakolwiek dziewczyna na niego spojrzała. Kilka miłych słów i lekki uśmieszek i już tuż obok pojawiała się kolejna śliczna młoda kobieta gotowa spędzić z nim miłe popołudnie. Kiedyś właśnie w ten sposób upływał mu wolny czas. Poznawał potencjalne kandydatki na żonę i rozważał, która z nich jest najbardziej odpowiednia. Oczywiście do chwili, kiedy zobaczył Lavenę.

            Ale na Deirdre nie chciał wykorzystywać swojego naturalnego uroku. Bo po co? Wolał, żeby go znienawidziła, a to przyszło mu z o wiele większym trudem. Do tej pory uczył się przyciągać do siebie kobiety, a nie je odstraszać. No i najwyraźniej mu się nie udało, skoro Deirdre znów chciała go spotkać.

            Chyba, że najzwyczajniej w świecie zamierzała go wykorzystać. Oznajmiła mu przecież bez skrupułów, że będzie jej prywatnym źródłem informacji o Mór, którym od dawna się interesowała. Deirdre była nieprzewidywalna, inna. Nie miał pojęcia, jakie myśli kryją się w jej umyśle.

            – Lennan?

            – Tak?

            – Ale następnym razem pójdziemy razem, prawda? Tak jak obiecałeś?

            – Oczywiście.

            No i kolejny powód, by nie spotykać się z Deirdre. Przecież nie zabierze ze sobą brata… Co prawda mógłby iść z Aidanem do lasu jutro, a za dwa dni spotkać szaloną nimfę z Ádh, ale po co? Po co knuć, zmieniać plany na najbliższy czas i przemierzać wiele mil tylko po to, by porozmawiać z dziewczyną, od której lepiej trzymać się z daleka?

            No chyba, że poszedłby tą drogą, którą mu pokazała. Wtedy wyprawa nie zajęłaby wiele czasu…

            Ale nad czym on w ogóle rozmyślał? Najwidoczniej był bardzo zmęczony, skoro takie pomysły przychodziły mu do głowy. Zdjął pospiesznie koszulę, a potem spodnie i wciągnął inne, które służyły mu do spania. Potem położył się na nieco twardym łóżku i spróbował zasnąć.

            Jeszcze przez długi czas wpatrywał się w okno i nawet nie usiłował walczyć z powiekami, które uparcie nie chciały się zamknąć. Niezwykłe zdarzenia ożywiły go na tyle, że sen nie nadchodził. I pomyśleć, że wszystko zaczęło się od jednej, nieszczęsnej gałązki.

            Cahan rozłożyła się na trawie, kładąc ręce pod głowę i z uśmiechem wpatrując się w niebo. Nogi ułożyła w sposób, jaki zdecydowanie nie przystoi dziewczynie z dobrego domu, ale to nie miało żadnego znaczenia. Cahan zawsze robiła dokładnie to, na co miała ochotę. Kiara tymczasem położyła się obok, poprawiając sukienkę i prostując nogi. W ogóle się nie poruszała, byle tylko wyglądać tak, jak powinna – jak dama wypoczywająca na łące. Deirdre spojrzała na dziewczynę kątem oka i zaczęła się zastanawiać, jak to jest ściśle trzymać się wszystkich wyznaczonych zasad. Doszła do wniosku, że to po prostu bardzo niewygodne.

            – I co, jak było wczoraj w lesie? – zapytała Cahan, nadal szeroko się uśmiechając. Przymknęła oczy, by słońce jej nie raziło. Wyglądała na naprawdę szczęśliwą. – Upolowałaś jakiegoś jelenia?

            – Nie, tym razem sarnę…

            Deirdre poczuła, jak nagle napinają się jej wszystkie mięśnie. W tym momencie ona również leżała, jak prawdziwa dama. Matka byłaby dumna. Zaczęła się zastanawiać, jak Kiara może wytrzymywać w tej pozycji. Naprawdę leżała tak za każdym razem, gdy odpoczywały na łące? Przecież to takie męczące…

            Nie była pewna, czy może powiedzieć przyjaciółkom o spotkaniu z chłopakiem z Mór. Mimo wszystko czuła ogromną potrzebę podzielenia się z kimś tymi informacjami. W końcu niecodziennie ma się okazję na poznanie kogoś z sąsiedniej krainy. Większość ludzi, dokładnie tak jak ten spotkany chłopak, woli omijać granicę i interesować się jedynie własnym światem.

            – I co, tylko tyle? Żadnej opowieści o tym, jak tym razem pięknie szumiały drzewa albo śpiewały ptaki? – zdziwiła się Cahan. Rzeczywiście, Deirdre jak na siebie była niezwykle milcząca. Bała się, że kiedy już zacznie mówić, nie będzie mogła się powstrzymać.

            – Co jest? – zdziwiła się Kiara. Wpatrywała się uważnie w przyjaciółkę, jakby chciała przejrzeć ją na wylot. To było takie spojrzenie, jakie Deirdre często posyłała matka.

            – Nic – westchnęła dziewczyna po chwili wahania. – Po prostu byłam wczoraj przy Teorainn.

            Tak właściwie pełna nazwa brzmiała Teorainn Diamond, ale mało kto jej używał. Diamentowa Granica to bardzo piękna i poetycka nazwa. Ktokolwiek ją wymyślił, musiał dostrzec magię, która ogarnęła zarówno Ádh i Mór, kiedy zostały rozdzielone. Przecież to takie niezwykłe, patrzeć na ludzi po drugiej stronie i nie móc do nich podejść! Deirdre nie była pewna, czy granicę nazwano diamentową ze względu na jej przeźroczystość czy wytrzymałość. Bo oczywiście z czasem znaleźli się jacyś szaleńcy, a może po prostu marzyciele, którzy pragnęli pokonać niewidzialne ograniczenie. Ale żadna siła nie była w stanie zwyciężyć z Teorainn.

            – Ach – westchnęła Kiara. – Rozumiem. Ale naprawdę nie musisz się powstrzymywać przed opowieściami tylko ze względu na to, że ja tu jestem. Może i słucham się rodziców, ale naprawdę zazdroszczę ci odwagi i tego, że próbujesz poznać Mór.

            Kiara razem z siostrą uczestniczyła w zabawach Deirdre polegających na szukaniu wymyślonych przez nie bramy do drugiej krainy. Z tym, że kiedy Blair dowiedziała się, co dziewczyny robią i powiedziała o tym rodzicom Cahan i Kiary, wszystkie trzy dostały zakaz interesowania się „nieistotnymi rzeczami”. Oczywiście zbuntowana Cahan kompletnie się nie przejęła i w końcu przekonała Deirdre, by w tajemnicy przed matką kontynuowała zabawę. Jedynie posłuszna Kiara trzymała się z daleka. I może dobrze, bo to jej posłuszeństwo i przestrzeganie wszystkich zasad bardzo często pomagało uniknąć kłopotów. Deirdre czasem zazdrościła dziewczynie takiego opanowania. Gdyby sama była przykładem idealnej kobiety, z pewnością uniknęłaby problemów, bez trudu znalazła męża i wiodła dostatnie życie aż do końca swoich dni.

            Blair wiedziała co prawda, że jej córka poluje w lesie, ale chyba nigdy nie zastanawiała się nad tym, jak głęboko Deirdre się zapuszcza. Może matce nie przyszło jej do głowy, że ulubionym miejscem na strzelanie z łuku jest właśnie obszar blisko Teorainn, a może po prostu wolała nie dopuszczać do świadomości tej myśli. W każdym razie Deirdre nie zamierzała wyprowadzać kobiety z błędu.

            – Nie, nie o to chodzi. Przecież wiem, że nie pójdziesz donieść o tym mojej matce – odpowiedziała pospiesznie. – Po prostu zrobiłam coś, czego chyba żaden mieszkaniec krainy by nie pochwalił.

            Cahan gwałtownie usiadła. Sukienka podwinęła jej się bardzo wysoko, dlatego dziewczyna pospiesznie ją obciągnęła. Potem utkwiła błyszczące, błękitne oczy w twarzy przyjaciółki. Cahan lubiła wszystko, co wiązało się z przygodą.

            – Co zrobiłaś, Deirdre? – zapytała, mrużąc oczy.

            Nawet Kiara usiadła, zapominając o tym, że może pobrudzić suknię. Deirdre westchnęła. Najwyraźniej zdołała bardzo zainteresować przyjaciółki. Nie miała już możliwości minięcia się z prawdą lub zmienienia tematu. Ale może właśnie tak miało być, może po prostu podświadomie pragnęła o wszystkim powiedzieć.

            – Spotkałam tam kogoś.

            – Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że masz romans?

            – Czemu nie? – wtrąciła Kiara. Również jej oczy zaczęły błyszczeć. – To byłoby cudowne. Może należy do biedoty i dlatego musicie się spotykać pod osłoną drzew, żeby twoi rodzice o niczym się nie dowiedzieli. Oczywiście wasza miłość jest skazana na porażkę, ale wierzycie, że pokonacie przeciwności losu i poskromicie gniew rodziców…

            Kiara się ożywiła. Mimo swojego pozornego opanowania była niepoprawną marzycielką. Deirdre zastanawiała się czasem, czy dziewczyna po prostu nie ukrywa przed wszystkimi swojej prawdziwej natury. Może w głębi serca chciała doświadczyć zakazanej miłości, zrobić coś szalonego, wskoczyć na cumujący w porcie statek i udać się w nieznanym kierunku z dopiero co poznanym mężczyzną. Ale póki co dziewczyną kierował strach i wpojone przez rodziców zasady.

            – Przyznaj się, Deirdre. Masz jakiegoś kochanka? – Cahan podchwyciła pomysł siostry.

            – Nie, oczywiście, że nie. Po prostu spotkałam pewnego chłopaka. Wypłoszył mi sarnę i musiałam ją gonić. Potem zaczęłam na niego krzyczeć i zabroniłam mu mówić rodzicom, że widział mnie w lesie…

            – To akurat się może nie udać. Wiesz, jak ludzie uwielbiają plotkować, szczególnie o zamożnych rodzinach. Przyjdzie na Margadh taki, co wie za dużo i podczas kupowania owoców opowie całą historię jakiemuś handlarzowi. A jeśli trafi na kobietę, to w ogóle wszyscy błyskawicznie się dowiedzą. Próbowałaś go przekupić?

            To właśnie była typowa Kiara, rozważna jak zawsze, układająca wszystko w głowie i próbująca znaleźć jakieś wyjście z sytuacji. Gdyby nie ona i jej wieczne opanowanie, Deirdre i Cahan o wiele częściej wpadałyby w kłopoty. To właśnie sposób myślenia Kiary, który mimowolnie Deirdre po części przyswoiła, skłonił ją do tego, by poprzedniego dnia zaoferować monety w zamian za milczenie.

            – Oczywiście, że tak. Ale nie udało mi się.

            – Tylko mi nie mów, że zamiast pieniędzy wolał dostać twoją rękę! – wykrzyknęła Cahan. Najwidoczniej miała równie bujną wyobraźnię co jej siostra.

            – Nie. Wydaje mi się, że uraziłam go tą próbą przekupstwa. A poza tym nie miałam nawet jak mu zapłacić. Okazało się, że odgradza nas Teorainn.

            Na polanie nagle zapanowała nieprzenikniona cisza. Cahan wpatrywała się w Deirdre szeroko otwartymi oczami, tak samo jak jej siostra. Czegoś takiego na pewno żadna z nich się nie spodziewała.

            – Chcesz nam powiedzieć, że spotkałaś kogoś z drugiej strony? I nie powiedziałaś nam od razu? Deirdre, przecież takie rzeczy nie przytrafiają się na co dzień! Nie puścimy cię stąd, póki nie poznamy wszystkich szczegółów!

            Deirdre westchnęła i zaczęła mówić. Postanowiła pozbyć się wszelkich wątpliwości i nie martwić, że rodzice mogą się czegoś dowiedzieć. Teraz i tak już było za późno na zatajenie prawdy. Poza tym, jakby nie patrzeć, nie robiła nic złego. Rozmawianie z mieszkańcami Mór wcale nie uchodziło za zbrodnię, po prostu ludzie mieli ważniejsze sprawy na głowie. No może nie licząc handlarzy na targu. Stare kobiety ze stoiskami blisko granicy czasem mówiły „dzień dobry” ludziom po drugiej stronie. Jeśli były nieco bardziej znudzone, zdarzało im się nawet zapytać, jak mija dzień.

            Dziewczyny najbardziej zainteresował ubiór i zachowanie chłopaka. Pewnie tak jak Deirdre spodziewały się, że mieszkańcy Mór są zupełnie inni, jak dzikie plemię, którego nikt w Ádh nie zna. Tymczasem Deirdre najlepiej zdawała sobie sprawę, że te poglądy są błędne. Gdyby chłopak z Mórwyglądał inaczej, na pewno nie pomyślałaby, że pochodzi z drugiej krainy. Przecież była przekonana, że wcześniej po prostu nie zwróciła na niego uwagi na zatłoczonych uliczkach czy targu i dlatego jego twarz wydała się jej obca.

            – Wygląda dokładnie jak nasi mieszkańcy klasy średniej.

            – A więc nie jest zamożny…

 Kiara się uśmiechnęła. Wszystko, co choć trochę odbiegało od codziennej rutyny wydawało jej się nierzeczywiste i bardzo interesujące. A majętni ludzie obracali się raczej w kręgu równie bogatych. Klasa średnia nie była mile widziana na wystawnych przyjęciach, choć oczywiście nie traktowało się jej także jak trędowatych. Blair bez problemu rozmawiała ze wszystkimi kowalami i handlarzami i utrzymywała z nimi przyjazne stosunki. Co innego jeśli chodzi o klasę trzecią. Biedota trzymała się z dala od części mieszkalnej klasy pierwszej. Co najwyżej mniej majętne rodziny najmowały do pracy niektórych ochotników. Służba w domu Deirdre pochodziła jednak z klasy średniej. Matka w ten sposób podkreślała, że ich na to stać, poza tym takie osoby były bardziej zadbane, doskonale zlały zasady dobrego wychowania i lepiej prezentowały się przed gośćmi na przyjęciach.

– Ale nie jest też biedny – wtrąciła Deirdre.

– I naprawdę wygląda całkiem zwyczajnie? – Kiara wydawała się rozczarowana.

– No może nie do końca…To znaczy wydaje mi się, że gdyby zachowywał się jak wszyscy w jego krainie, to byłby zwyczajny. Ale on chyba nie lubi się podporządkowywać. Wiecie, ma trochę przydługą grzywkę, nie tak jak wszyscy. No i nosi ubrania w taki specyficzny sposób, trochę niedbale…

– Już go lubię – uśmiechnęła się Cahan. Ona jak nikt inny kochała buntowników, którzy nie wtapiali się w tłum. Kiara za to nie sprawiała wrażenia zachwyconej. Była zwolenniczką krótkowłosych, zadbanych mężczyzn, bo ten wizerunek był teraz powszechnie modny. –  A gdybyś go miała opisać w kilku słowach? Choć trochę przypomina naszego Oisina?

– Oj, Kiara, przecież Teorainn jest przeźroczyste! Wiesz dokładnie, jak wyglądają tamtejsi ludzie. Ale jeśli już musisz wiedzieć, to Lennan rzeczywiście przypomina Oisina. Wygląda jak jego zbuntowana wersja – szczerze przyznała Deirdre. Powiedziała już tyle, że nie widziała sensu, by kłamać.

– To znaczy, że jest przystojny, tak? I ma w sobie coś, co przyciąga – uśmiechnęła się Kira. – Szkoda, że już się nie spotkacie. Ale przynajmniej przeżyłaś ciekawą przygodę.

– Właściwie… to umówiłam się z nim na jutro. Chcę, żeby opowiedział mi o swoim świecie.

– Deirdre, oszalałaś?! – przeraziła się Kiara. – Wiesz, jakie podejście ma do tego twoja matka…

– Cicho, Kiara. A co ją obchodzi jej matka? Ja też chętnie bym się dowiedziała czegoś o Mór. Weźmiesz nas ze sobą?

– Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł. Wiecie, on nie był zachwycony całą naszą rozmową. Z tego, co zrozumiałam, woli się trzymać od naszej krainy z daleka. Nawet nie wiem, czy jutro przyjdzie…

– Przyjdzie, przyjdzie – zapewniła przyjaciółkę Cahan. Nie wygra z własną ciekawością. Ale szczerze mówiąc jestem zdziwiona. Spotkał naszą piękną Deirdre-nimfę w dodatku z klasy pierwszej i zamiast sam wręcz błagać o rozmowę, próbuje jak najszybciej zakończyć tę znajomość?

Deirdre wzruszyła ramionami. Nie miała pojęcia, jakie myśli kryły się w głowie ciemnowłosego chłopaka. Wydawał się zdystansowany, ale czemu – nie miała pojęcia. Może mimo swojego wyglądu tak jak Kiara trzymał się zasad. W każdym razie słowa Cahan wydały się dziewczynie przesadzone. Owszem, Deirdre często słyszała, że jest piękna i podobna do swojej oszałamiającej matki no i zamożność też przyczyniała się do tego, że mężczyźni do niej lgnęli, ale mimo wszystko miała dosyć oryginalny sposób bycia. Kryła się z tym przed mieszkańcami Ádh, ale chłopak z Mór widział ją taką, jaką była – rozgniewaną, biegającą boso z łukiem. Pewnie uznał, że to nie przystoi damie i że Deirdre jest po prostu szalona.

– To może zrobimy tak – pójdziesz jutro się z nim spotkać i zapytasz, czy chciałby poznać twoje przyjaciółki. I wtedy przyprowadzisz nas innym razem, dobrze?

Deirdre pokiwała głową. Nie sądziła, że tak się stanie. Cahan z góry zakładała, że ta znajomość będzie trwać, ale ciemnowłosa sądziła raczej, że chłopak opowie jej trochę o Mór, o ile w ogóle się zjawi, a potem odejdzie i więcej się nie zobaczą.

– Tak, to dobry pomysł – wtrąciła Kiara. Skoro nawet ona odważyła się myśleć o wyprawie do lasu i rozmowie z kimś z sąsiedniej krainy, to opowieść Deirdre musiała ją bardzo zainteresować.

– Nie wierzę w to, siostrzyczko – zaśmiała się Cahan. – Zgadzasz się bez żadnych protestów? No proszę, jeszcze razem z Deirdre sprowadzimy cię na właściwą drogę i nauczymy, czym jest zabawa. A ty – spojrzała na przyjaciółkę – nie próbuj się wykręcić. Nie chcę słyszeć więcej twojego gadania, że on nie przyjdzie. Masz tam jutro iść i na niego czekać.

Deirdre pokiwała głową. Żywiła nadzieję, że Cahan ma rację. Bardzo chciała jeszcze spotkać Lennana. Cała jej wiedza o Mór ograniczała się do starych baśni o zjednoczonej krainie i początkach podziału przez Teorainn. Kto wie, jak wiele lat temu to wszystko się wydarzyło…

– I jeszcze coś. Jak ma na imię ten tajemniczy chłopak?

– Lennan…

– Hmm… Lennan… Wiesz, co oznacza jego imię, prawda? – zapytała Cahan, mrużąc oczy. W błękitnych tęczówkach Deirdre dostrzegła jakiś niepokojący błysk.

~*~

Próbowałam sprawdzić rozdział jak najdokładniej, ale ostatnimi czasy mam tyle na głowie, że jeśli już znajdę wolną chwilę, oczy mi się zamykają. Także jeśli pojawią się jakieś błędy, wybaczcie, ale to efekt walczenia ze zmęczeniem. O dziwo udaje mi się pozostawać na bieżąco z Waszymi blogami i mam nadzieję, że nadal tak będzie. W ciągu tygodnia nie zawsze mam czas, ale w weekendy wszystko nadrabiam. A jeśli o kimś jednak zapomniałam, to niech śmiało się upomni, na pewno do niego zajrzę w najbliższym czasie.