# Pocałunek Śmierci: Prolog

            Mrok okrył wszystko swoim czarnym płaszczem, gałęzie iglastych drzew przysłaniały niebo. Mimo tego dało się dostrzec gwiazdy świecące tak mocnym światłem, że zdawało się, iż chcą przyćmić blask pełni księżyca. To była przepiękna noc. W powietrzu unosił się jednak pewien specyficzny zapach. Niemal niewyczuwalny, pełen tajemniczej słodyczy, budzący lęk, jednocześnie wywołując uczucie nostalgii. Tak właśnie pachnie śmierć.

            Na środku polanki cichego iglastego lasu stał mały drewniany domek. W środku był tylko jeden pokój połączony ze skromną kuchnią, a za uchylonymi drzwiami widniało ostatnie pomieszczenie – skromna łazienka. Jeśli chciało się umyć w białej i nieco spękanej wannie, należało najpierw narąbać drewna na opał i nagrzać w piecu. Dlatego właśnie w rogu leżała siekiera. Nie powinny jednak dotykać jej kobiece ręce, a już tym bardziej ręce siedemdziesięciolatki.

– Kiedyś mój Henry zajmował się domem – powiedziała staruszka, a jej spojrzenie stało się zamglone. – Aż trudno uwierzyć, że zmarł już piętnaście lat temu. Wydaje się, jakbym widziała go zaledwie wczoraj, a przecież już od tak dawna wszystko robię sama. Dobrze, że mam ciebie. Gdybyś mi nie pomagała, musiałabym myć się w zimnej wodzie. Dawniej miałabym siłę na rąbanie drewna, ale teraz… Mam coraz mniej siły…

Staruszka spojrzała z wdzięcznością na czarnooką dziewczynę, która wręczyła jej kubek z parującą herbatą. Czarną, mocną, bez cukru. Była to jedyna herbata, jaką kobieta lubiła pić. Przez miesiąc znajomości z mieszkanką drewnianej chatki dziewczyna zdążyła się tego nauczyć.

– Nie szkoda ci czasu na przebywanie ze starą kobietą? Nie wolałabyś być gdzieś ze swoimi przyjaciółmi?

Czarnooka uśmiechnęła się uprzejmie i wygładziła rąbek białej kołdry, a potem znów spojrzała prosto w okolone zmarszczkami oczy. Szare i pełne wspomnień. Oczy, które widziały już wiele.

– Jest pani o wiele ciekawszą osobą niż moi znajomi, pani Williams. Rąbanie drewna to nie zajęcia dla siedemdziesięciolatki. Jestem jeszcze młoda i mogę pomagać. A poza tym pewnie potrzebuje pani towarzystwa.

– Skarbie, jesteś taka kochana. Ale nie musisz się mną aż tak przejmować. Powinnaś zająć się własnym życiem.

Czemu ludzie są tacy naiwni? – pomyślała czarnooka. Spojrzała na panią Williams ze współczuciem. Gdyby tylko staruszka wiedziała, z kim rozmawia… Pewnie nawet nie chciałaby wpuścić dziewczyny do domu. Ale wystarczył uśmiech i kilka miłych słów i już każdy stawał się ślepy, dostrzegał w innych tylko dobro.

– Nie powinna pani się już położyć? Jutro trzeba wcześnie wstać…

– No tak, zapomniałam! Co ja bym bez ciebie zrobiła? Och, poza tym jest już bardzo późno! Spędziłaś tu dzisiaj dużo czasu. I jak ty, kochana, wrócisz sama przez las o tej godzinie?! Twoi rodzice na pewno będą się niepokoić… No i zezłoszczą się, że tyle czasu cię tu trzymałam.

– Niech się pani nie martwi, rodzice zrozumieją. Cieszy ich, że pomagam innym.

Czarnooka dłuższy czas przyglądała się starej kobiecie. Na pomarszczonej twarzy widniały lekkie, zdrowe rumieńce, oczy nadal były pełne blasku. Gdyby nie siwe włosy staruszka wyglądałaby tak młodo… Ale nie było sensu nad tym rozmyślać. Przeznaczenia nie da się oszukać.

– Jesteś aniołem, skarbie. I pomyśleć, że gdybyś nie pomogła mi nieść tych siatek, wtedy, przed sklepem… A może zechciałabyś wpaść do mnie jutro koło dwunastej? Upiekę ciasteczka.

– Z przyjemnością, pani Williams – zgodziła się czarnooka i znów wygładziła kołdrę i wstała z łóżka.

Staruszka odłożyła na szafkę nocną okulary i wygodnie ułożyła się w łóżku. Czarnooka miała szczęście, że staruszka zwykła spać na plecach. Inaczej pojawiłby się problem…

Dziewczyna podeszła do kobiety, chcąc się pożegnać. Przy okazji mimowolnie zerknęła na zegarek. Było naprawdę późno. Zdecydowanie musiała się pośpieszyć. Pozostała zaledwie godzina, by spotkać się jeszcze z trzema osobami. Uniosła kąciki ust, chociaż było to bezcelowe – staruszka i tak nie miała już na nosie okularów i nie mogła tego zauważyć.

– Dobranoc. To co, odwiedzisz mnie jutro?

Czarnooka zignorowała pytanie. I tak nie zamierzała już więcej pojawić się w domu pani Williams. Staruszka nie miała jednak doznać rozczarowania, czekając następnego dnia z blachą świeżo upieczonych ciasteczek. To uczucie miało mieć zupełnie inną postać, otulić kobietę, zlewając się z nocą.

Dziewczyna nachyliła się nad kobietą i przez chwilę w milczeniu spoglądała na lewy, nieco pomarszczony policzek. Potem powoli go ucałowała. Od razu pojawiło się znajome uczucie. Nagle stała się silniejsza niż przedtem. Nieznacznie, prawie niedostrzegalnie, ale mimo tego uśmiech znów pojawił się na pięknej, z pozoru niewinnej twarzy.

– Dobranoc, pani Williams.

Sięgnęła do lampki nocnej, jakby chciała ją zgasić, ale zamiast to zrobić, w milczeniu wpatrywała się w staruszkę. Po chwili coś skłoniło kobietę do podniesienia się z łóżka. Może było to poczucie, że wzrok jej się polepszył, a może świadomość, że ból kości całkowicie ustąpił, przez chwilę bowiem na twarzy pani Williams gościło zdziwienie. Dopiero później spojrzenie szarych oczu padło na łóżko. Zdziwienie w ułamku sekundy zmieniło się w szok, kiedy kobieta dostrzegła nadal tkwiące tam ciało.

– Dione… – wyszeptała.

Uwagę staruszki odwrócił jednak oślepiający blask. Wstęgi świetlistych promieni przeplatały się ze sobą, tworząc cudowną ścieżkę. W oczach kobiety zabłysły łzy, kiedy na końcu tej drogi ujrzała matkę, zmarłych przyjaciół i męża. Wyciągnęła w ich stronę ręce, a potem weszła w światło, znikła i stała się częścią innego świata.

– Dobranoc, pani Williams – powtórzyła dziewczyna.

Podeszła do trupa i poprawiła pomiętą kołdrę. Śmierć ze starości, we śnie – najlepsza, jaka mogła spotkać tę staruszkę. Czarnooka była łaskawa. Skąd w niej nagle choć odrobina łaskawości? Doprawdy, czasami się nie poznawała. Odrzuciła na plecy długie blond loki i wyprostowała się dumnie, a potem zgasiła nocną lampkę i wyszła z domku, jakby nigdy jej tam nie było.

Znajdowała się w ciemnym lesie, stapiała w jedność z nocą. Gwiazdy świeciły zdecydowanie mocniej niż godzinę wcześniej. Dziewczyna spojrzała jeszcze na księżyc, a potem na jej twarzy znów pojawił się uśmiech. Nie było w nim jednak ani trochę życzliwości czy dobra. Czarne oczy zabłysły złowrogo, gdy dziewczyna ruszyła ścieżką w stronę miasta, wprost do domu mężczyzny, z którym zaraz miała się spotkać.

Pozwoliła sobie jeszcze na ostatni moment zwłoki. Zaledwie kilka sekund, które wystarczyły, by przystanąć i zadać jedno pytanie. Człowiek, którego zamierzała odwiedzić, nie mógł niczego usłyszeć – znajdował się daleko. Prawdopodobnie właśnie spał, nieświadomy tego, co zaraz miało go spotkać. Pytanie było więc skierowane bardziej do gęstej, czarnej nocy:

– A ty, John, czy jesteś gotowy na śmierć?

~*~

            To nie jest dopiero co pisane opowiadanie. Powstało prawie 4 lata temu i kilka pierwszych rozdziałów dawno temu publikowałam na starym blogu na onecie. Podczas wprowadzania 150 poprawek do "Teorainn" potrzebowałam małej odmiany, wygrzebałam prolog w czeluści komputera i uznałam, że po małym odświeżeniu (m.in. zmianie patetycznego stylu na "normalny" - naprawdę pisałam tak wyniośle 4 lata temu?), można by podzielić się moją dawną twórczością ze światem. 

Od razu mówię, że nie porzucam "Teorainn". To nadal będzie główne opowiadanie, a kolejne części PŚ będą pojawiać się znacznie rzadziej, bo choć wszystkie są napisane, wymagają poprawek, na których zamierzam się skupiać tylko wtedy, gdy wyszukiwanie błędów w "Teorainn" naprawdę mnie znuży. Całym sercem wciąż jestem w celtyckim świecie Deirdre i Lennana. Mam jednak nadzieję, że "Pocałunek Śmierci" kogoś zaciekawi. Główna bohaterka jest zdecydowanie inna niż najważniejsze postaci we wszystkich moich poprzednich opowiadaniach. Krótko mówiąc, ma dosyć sadystyczną naturę, więc pewnie będzie to dla Was duża odmiana.