# Teorainn: Rozdział 10.

           

Lennan z przyjemnością pomagał matce. Wypełnianie obowiązków należących do głowy rodziny, takich jak wszelkie naprawy w domu, sprawiało mu ogromną przyjemność. Niezbyt dobrze pamiętał ojca. Carry zawsze opowiadała o nim z czułością i tęsknotą. Niewątpliwie była to miłość jej życia – taka, jaką można przeżyć tylko raz. Małżeństwa zazwyczaj zawierano z obowiązku, z osobą odpowiednią, akceptowaną albo nawet wybraną przez rodziców. Matka miała to szczęście, że mąż okazał się uosobieniem wszystkiego, czego szukała w mężczyźnie. Zakochali się w sobie bez pamięci.

Może właśnie ze względu na to Carry zawsze powtarzała synom, że do niczego nie będzie ich zmuszać. Mówiła, że mogą wybrać na żonę nawet kobiety z niższej klasy, byle tylko czuli się szczęśliwi. Pewnie gdyby usłyszeli to inni mieszkańcy wioski, stwierdziliby, że Carry jest niepoważna i w ogóle nie dba o dobre imię rodu.

Do tej pory Lennan żywił przekonanie, że weźmie ślub z Laveną. Nie wyobrażał sobie innej przyszłości niż tej spędzonej u jej boku, w domu z gromadą ślicznych dzieci, które urodę odziedziczą po cudownej matce. Wszystko wydawało się takie idealne, bo kochała go dziewczyna z tej samej klasy, piękna i wspaniała. Czuł się szczęśliwy, a jednocześnie nie popełniał mezaliansu, więc był wolny od plotek ze strony złośliwych mieszkańców.

Ale wszystko się zmieniło. Lavena odeszła. Matka powtarzała, że w takim razie to nie była ta jedyna, że ta jedyna nigdy by go nie zostawiła. Lennan wątpił jednak, by w tej sprawie Carry miała rację. Jego serce umarło tak samo, jak serce matki, gdy dowiedziała się o śmierci ojca. Mężczyzna nigdy nie bał się fizycznej pracy i to właśnie w pracy poniósł śmierć. Jakiś nieszczęśliwy wypadek, matka nie chciała o tym mówić. Jedyne, co z tamtego dnia zapamiętał Lennan, to łzy Carry, jej ogromną rozpacz i słowa „a dzisiaj miałam mu powiedzieć, że jestem w ciąży”.

Obraz ojca z każdym kolejnym dniem stawał się coraz bardziej zamglony i chociaż Lennan ze wszystkich sił starał się zachować go w pamięci, wiedział, że nie zdoła tego zrobić. Twarz ojca traciła na intensywności, czas działał na niekorzyść wspomnień i sprawiał, że czasem wydawały się naprawdę odległe i nierzeczywiste. Lennan złapał się nawet na tym, że zastanawiał się, czy ojciec na pewno istniał, czy wszystkiego sobie nie wymyślił. W końcu to było tak dawno…

– Naprawiłem – oznajmił, zeskakując ze stołu na podłogę. Z dumą spojrzał na świecznik przymocowany do sufitu. Dzień wcześniej mało brakowało, by metalowa konstrukcja spadła i wyrządziła szkody. Całe szczęście, że nie zapalili wtedy świec, bo mogłoby nawet dojść do pożaru.

– Dziękuję – uśmiechnęła się matka. – W tym domu ciągle coś się psuje. A przecież wasz ojciec wybudował go nie tak dawno… No ale teraz trochę odpocznij. Wyjdź na spacer. Możesz zabrać ze sobą Aidana…

Lennan pokręcił głową. Nie miał czasu na spacery. Nadal pozostało wiele pracy przy zdobieniach mebli, z którymi męczył się już od wielu dni. Wiedział, że otrzyma za wysokie wynagrodzenie.

– Nie powinieneś ciągle pracować – westchnęła matka.

– A co innego mam do roboty?

– Jest wiele możliwości. Przede wszystkim powinieneś poznać jakieś dziewczyny. Lennan, wiem, że wciąż cierpisz, ale musisz dać szansę innym. Lavena już nie wróci, a gdzieś tam na pewno czeka na ciebie właściwa osoba…

Odwrócił się w progu. Nie spodobały mu się słowa matki. Wiedział, że kobieta chce dobrze, ale przecież powinna zrozumieć targające nim uczucia. Ona też straciła bezpowrotnie miłość swojego życia i od tamtej pory nie znalazła nowego męża. Czemu więc oczekiwała, że on zdoła pokochać jakąś przypadkową dziewczynę?

Nie miał ochoty na dalsze dyskusje o złamanym sercu, dlatego jedynie uśmiechnął się nieprzekonująco i ruszył w stronę warsztatu niedaleko Margadh. Zamierzał tego dnia skończyć rzeźbienia w dwóch ostatnich krzesłach i wreszcie odebrać wynagrodzenie. Jednocześnie pragnął, by to nigdy się nie skończyło. Przerażała go myśl, że już niedługo będzie miał dużo wolnego czasu. Wtedy z pewnością zacząłby rozmyślać. O życiu. O Lavenie. O samotności.

Ku jego zdziwieniu w warsztacie czekała Breena. Rozsiadła się bez skrępowania na ogromnym stole i wymachiwała nogami. Tę czynność nieco utrudniała jej długa sukienka jedna z takich, jakie nosiły wszystkie dziewczyny klasy średniej. Czarne włosy tym razem zaplotła w warkocz, który wdzięcznie opadał na ramię. Na widok Lennana uśmiechnęła się lekko i spuściła wzrok. Wyglądała na niewinną i nieśmiałą, ale chłopak wiedział, że to tylko gra pozorów. Gdyby dziewczyna rzeczywiście taka była, nie odważyłaby się przyjść do warsztatu.

– Witaj, Brenno. – Ucałował jej przegub, bo tak witano się w Mór. Dziewczyna odpowiedziała uprzejmym skinieniem, posyłając mu spojrzenie spod rzęs.

– Witaj, Lennanie. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Dzisiaj nic szczególnego się nie dzieje i potrzebowałam towarzystwa. Pomyślałam, że przyjdę do warsztatu, bo na pewno zastanę cię pracującego nad meblami. Spędzasz tu niemal całe dnie.

Lennan faktycznie każdą wolną chwilę poświęcał na rzeźbienie. Nie tylko dlatego, że to pozwalało mu zapomnieć o Lavenie, ale również z tego powodu, że sprawiało mu to przyjemność. Może rzeczywiście był artystą, jak twierdziła Deirdre. Chociaż nie wiedział, o czym mógłby rozmawiać z Breeną, bo przecież w ogóle się nie znali, jednocześnie była to jakaś miła odmiana, wreszcie nie musiał spędzić popołudnia w samotności.

– Możesz zostać – powiedział w końcu, kiedy uświadomił sobie, że Breena wciąż czeka na jakąś odpowiedź. Na jej twarzy pojawił się uśmiech satysfakcji.

– No dobrze, w takim razie powiedz, nad czym teraz pracujesz. Mogę nawet w czymś pomóc, jeśli zajdzie taka potrzeba.

– Zostały mi do wykończenia nogi dwóch krzeseł. Widzisz? Tutaj jest jedynie wstępny zarys zdobień. Muszę to wszystko wyrzeźbić, a potem jeszcze wprowadzić poprawki. Spędzę nad tym cały dzień, a może nawet trochę dłużej – wskazał na drewno, które było jeszcze niemal całkowicie gładkie i dopiero za jakiś czas miało się przemienić w dzieło najznakomitszego cieśli.

– Och, obawiam się, że na niewiele ci się przydam. Nigdy nie trzymałam w ręku dłuta. Ale mogę pozamiatać, bo chyba nieprzyjemnie pracuje cię się w tych wszystkich wiórkach – zaproponowała i nie czekając na reakcję ze strony chłopaka, ruszyła w stronę miotły znajdującej się w kącie izby. – Mój ojciec zawsze powtarza, że porządek to podstawa przy pracy. Zobaczysz, że od razu będzie ci się lepiej rzeźbiło.

Lennan nigdy nie zwracał uwagi na bałagan, dlatego nie sądził, by usuniecie wiórków miało jakiekolwiek znaczenie. Mimo tego pozwolił dziewczynie zamiatać izbę. Breena poruszała się z wdziękiem i nuciła jedną z celtyckich pieśni. Jej głos był dźwięczny i czysty, ale właściwie Lennan nie powinien czuć się zaskoczony, bo bardzo wiele osób w Mór umiało śpiewać. Ciemne włosy falowały, gdy dziewczyna tańczyła z miotłą, sprawiając, że suknia wdzięcznie się kręciła. Breena miała doskonałe poczucie rytmu oraz płynne ruchy i z pewnością doskonale tańczyła.

Mało która dziewczyna mogła poszczycić się tak pięknymi włosami i pełnymi ustami w intensywnym kolorze. Lennan nie nazwałby Breeny pięknością, bo twarz miała raczej przeciętną, za to kształtów pozazdrościłaby jej każda rówieśniczka. Nawet zwyczajna suknia, dokładnie taka sama jak stroje innych dziewczyn, nie odejmowała Breenie uroku. Może to kwestia niezłomnej pewności siebie, czy gracji, z jaką dziewczyna się poruszała, ale było w niej coś hipnotyzującego. Lennan pomyślał, że powinien był pokochać właśnie kogoś takiego. Breena wyglądała na zdecydowaną osobę, która nie zmienia zbyt często zdania. Nie odeszłaby tak jak Lavena.

A jednak to na myśl o miedzianowłosej dziewczynie serce Lennana biło szybko i niespokojnie. Znów zebrało mu się na wspomnienia, ale postarał się szybko odgonić nieprzyjemne myśli i wrócił do pracy. Breena uśmiechała się lekko i wciąż śpiewała, a jej dźwięczny głos niósł się po izbie. Na pewno zdawała sobie sprawę, że chłopak jakiś czas się jej przyglądał. I z pewnością się jej to podobało.

Lennan nawet nie wiedział, kiedy dołączył do Breeny. Brakowało co prawda charakterystycznego brzmienia skrzypiec, kiedy śpiewali a cappella, ale pieśń wciąż miała w sobie jakąś magię. Dziewczyna nagle zatrzymała się na środku izby. Lennan zauważył, że zmiotła wszystkie wiórki i w pomieszczeniu rzeczywiście zrobiło się przyjemniej.

– Ładnie śpiewasz, Lennanie.

– Dziękuję, ty też masz świetny głos. – Nie sądził, że był z niego dobry śpiewak. Po prostu trafiał w dźwięki i na tym kończył się jego talent. Nic szczególnego.

– Może założymy zespół i będziemy podróżować po świecie? – uśmiechnęła się lekko. – Poradzimy sobie nawet bez skrzypka.

– No pewnie, po co nam inni muzycy – on również uniósł kąciki ust, przez chwilę dając się wciągnąć w tę bezsensowną, ale przyjemną rozmowę.

– Och i pomyśleć, że gdybym tu nie przyszła, teraz siedziałabym w domu i nie wiedziała, co ze sobą zrobić! – westchnęła nagle Breena. – Wiesz co, Lennanie? Będę przychodzić tu częściej. Pozamiatam, pośpiewamy kolejne pieśni i może opracujemy cały repertuar na naszą przyszłą podróż po świecie.

Lennan jedynie skinął głową. Było oczywiste, że Breena skorzystałaby z jakiegokolwiek pretekstu. To dziwne, że zabiegała o jego względy, ale najwyraźniej wcale jej nie przeszkadzało, że role są odwrotne niż to bywa zazwyczaj. Breenę cechowała determinacja. Widocznie z jakiegoś powodu rozpaczliwie potrzebowała znaleźć męża. Lennan nie był pewien, czy częste wizyty dziewczyny okażą się przyjemne. Po chwili przypomniał sobie jednak słowa matki. Rzeczywiście trzeba było żyć dalej, a jeśli chciał kiedykolwiek znaleźć żonę, musiał rozmawiać z dziewczynami. Czemu więc nie zacząć od Breeny, skoro sama stanęła na jego drodze?

Przyszła. Właściwie Lennan nie miał wątpliwości, że się pojawi. Wszystko przez to, że dostrzegł błysk w jej oczach, gdy sam zadecydował o czasie następnego spotkania. Kiedy więc pojawił się przy Teorainn Diamond, jak zwykle płosząc ptaki swoim ciężkim krokiem, ona już stała w umówionym miejscu, znów dumna i w pewien sposób nierzeczywista. Wiatr podwiewał materiał długiej spódnicy, która zawijała się wokół nóg, łuk leżał niedbale rzucony gdzieś obok kołczanu i pary kosztownych butów. Deirdre tymczasem po prostu trwała w miejscu jak kamienny posąg albo jedno z drzew w lesie i wypatrywała twarzy Lennana. Na jej czole znów zauważył przepaskę i zastanawiał się, czy dziewczyna kiedykolwiek się z nią rozstaje.

– Witaj, Deirdre – uśmiechnął się lekko. Dobre wychowanie kazało mu pocałować ją w rękę, ale granica to uniemożliwiała i nie wiedział, jak się zachować. Zamiast tego lekko się ukłonił, a dziewczyna na ten widok uniosła brwi.

– Proszę cię, nie róbmy z tego oficjalnego spotkania. Już wystarczająco dużo mam takich powitań na co dzień.

– Jak chcesz – wzruszył ramionami i usiadł tuż przy barierze. Deirdre podążyła za jego przykładem.

– W takim razie opowiedz, co robiłeś. Skończyłeś już pracę nad meblami?

– Prawie. Teraz to tylko kwestia szczegółów.

– Och, a więc jest z ciebie perfekcjonista – uniosła lekko brwi. – To dobrze, tacy powinni być prawdziwi artyści. Pamiętaj, że obiecałeś mi pokazać jeden ze swoich mebli.

– A ty, że zagrasz mi na harfie – odpowiedział uśmiechem. Przestał już czuć się skrępowany jej obecnością i nie miał już problemów z nieco złośliwymi odzywkami. Położył się na leśnym poszyciu, nie myśląc o tym, że niewątpliwie pobrudzi swój strój. I tak musiał go wyprać.

Deirdre patrzyła na niego z tajemniczym uśmiechem. Możliwie, że zauważyła zmianę w jego zachowaniu, a może po prostu nad czymś się zamyśliła. Lennan odwzajemnił jej spojrzenie i przez chwilę siedzieli w ten sposób, jedynie na siebie patrząc. Chłopak uświadomił sobie, że ostatni raz tak długo spoglądał dziewczynie w oczy, kiedy jeszcze spotykał się z Laveną. Pospiesznie spróbował odgonić te myśli, ale nie zdołał powstrzymać lekkiego skrzywienia.

– Co się stało? – zapytała Deirdre, której uwadze nie umknęła zmiana wyrazu twarzy Lennana.

– Nic…

            Oczywiście było to kłamstwo i pewnie dziewczyna doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Co prawda znajdowała się w zupełnie innym świecie i nie mogła wyrządzić Lennanowi żadnej szkody, ale mimo tego zwierzanie się niemal kompletnie obcej osobie byłoby głupotą.

            – Rozumiem – pokiwała głową. – Za wcześnie, by mówić o ważnych sprawach. Ale kiedyś mi opowiesz.

            – Kiedyś – zgodził się. Dopiero po chwili dotarło do niego, że rzeczywiście w to wierzy.

            – Wiesz, moja przyjaciółka jest zła, że tu przychodzę – wyznała Deirdre, wcale nieskrępowana, że dzieli się z chłopakiem swoimi osobistymi sprawami. – Mówi, że ta ściana mnie wyniszczy. Pewnie w jakimś stopniu ma rację, ale chyba nie rozumie, że wszelkie zakazy sprawiają, iż jeszcze bardziej chcę coś robić. Nienawidzę, gdy narzuca mi się, co powinnam czynić.

            – Zauważyłem – uśmiechnął się lekko.

            – Czy ty się ze mnie naśmiewasz, Lennanie? – zapytała, mrużąc oczy. Cień uśmiechu błąkającego się po jej twarzy zdradzał jednak, że wcale nie ma mu tego za złe. Może nawet cieszył ją fakt, że zdołała na chwilę zapomnieć o swoim zmartwieniu.

            – Oczywiście, że nie. Przecież nie mógłbym się z ciebie śmiać – uniósł ręce w obronnym geście, a kiedy dziewczyna pokręciła głową z niedowierzaniem, głośno się zaśmiał.

            – Masz szczęście, Lennanie, że oddziela cię ode mnie ściana.

            – Wiem – wyszczerzył zęby. – Mogę cię irytować, tak długo jak zechcę, a ty będziesz krzyczeć i się oburzać, ale nic nie zrobisz.

            Deirdre uważnie przyjrzała się Lennanowi. Nie po raz pierwszy zresztą. O wiele bardziej lubiła go właśnie jako takiego kpiącego chłopaka, który leży swobodnie na leśnej ściółce i nie boi się mówić tego, co myśli. Był tak różny od smutnego, zagubionego chłopaka przy ich pierwszym spotkaniu. Możliwe, że wtedy miał okropny dzień, a może po prostu należał do takich osób, które nie od razu potrafiły być sobą. Wciąż jednak w jego ciemnych jak kora drzew oczach Deirdre dostrzegała błąkający się smutek. Jakakolwiek była jego przyczyna, Lennan niewątpliwie nosił w sercu ogromny ciężar, z którym musiał się mierzyć każdego dnia.

            – No niestety – westchnęła dziewczyna, udając zrozpaczoną. Tak naprawdę bardzo się cieszyła, że wszystko jest inne niż zazwyczaj, nierzeczywiste, a dzięki temu także bezpieczne.

            Siedzieli tak jeszcze przez długi czas. Deirdre ze zdziwieniem uświadomiła sobie, że z łatwością potrafi rozmawiać z chłopakiem z Mór. Łączyło ich wiele, przede wszystkim zmysł artystyczny, choć nie brak też było różnic, chociażby tak bardzo rzucającego się w oczy odmiennego statusu społecznego. Mimo wszystko Deirdre kompletnie nie przeszkadzało, że rozmawia z kimś mniej zamożnym. Chwilami nawet kompletnie zapominała, iż Lennan pochodzi z klasy średniej. Zresztą, jakie to właściwie miało znaczenie?

            Chłopak opowiadał jej o życiu zwykłego mieszkańca wioski. Było to dla niej niezwykle fascynujące, gdyż sama przywykła do wygód i drogich strojów, ewentualnie do chwil buntu i wypraw do lasu, ale nigdy nie musiała pracować czy dostosowywać się do żądań innych ludzi. Tymczasem oczy Lennana błyszczały, gdy Deirdre opowiadała o swojej służbie i wystawnych przyjęciach. Chłopak utrzymywał, że pieniądze wcale go nie interesują, ale oboje zdawali sobie sprawę, że każdy człowiek dałby się skusić luksusom.

            – Wiesz co, twoja przyjaciółka kompletnie się myliła. Wydaje mi się, że nasze spotkanie było cudownym zrządzeniem losu. Dawno nie poznałem nikogo, z kim tak dobrze by mi się rozmawiało – wyznał Lennan. Deirdre spodobała się jego prostolinijność.

            – Szkoda, że nie może tego usłyszeć – uśmiechnęła się krzywo.

            – Czemu nie? Przyprowadź ją tu kiedyś. Chętnie ją poznam.

            – Naprawdę?

            – No pewnie. A czemu nie? Już ją sobie wyobrażam. Musi być jeszcze bardziej zgryźliwa niż ty…

            – O nie, Lennanie. Teraz naprawdę powinieneś być wdzięczny, że znajdujesz się za ścianą – zaśmiała się Deirdre, udając oburzoną. Tym razem jej śmiech był prawdziwy i chłopak przez chwilę słuchał go w milczeniu. Nie sądził, by często nadarzyła się okazja zobaczenia prawdziwie rozbawionej Deirdre, dlatego pragnął zapamiętać ten moment.

            – No pewnie. Jedno naciągnięcie cięciwy i byłoby po mnie. Chyba musimy już iść – dodał po chwili, patrząc na ciemność, która powoli ogarnęła Collie Fada. – Ale spotkamy się niedługo.

            – Jutro. Jutro w samo południe – tym razem to Deirdre przejęła inicjatywę.

            – Niech będzie. Mam nawet pomysł, co będziemy robić.

            – Siedzieć przy ścianie jak zawsze?

            – Nie, coś ciekawszego – uśmiechnął się tajemniczo. – A więc jutro w południe. Do zobaczenia, dziewczyno z lasu.

            – Do zobaczenia, chłopcze płoszący wszystkie zwierzęta – posłała mu kolejny uśmieszek, a potem powoli się oddaliła.