# Krótkie formy: "Piesek"

(Wyróżnienie w kategorii proza w IX Ogólnopolskim Konkursie Literackim Młodych "O wachlarz Wilhelminy")


            Stała na środku polany i obserwowała Kajtka goniącego czerwoną piłkę. To była jego ulubiona zabawa i mógłby biegać tak w nieskończoność, co chwilę wracając z zabawką w zębach i spojrzeniem swoich wielkich oczu prosząc, by po raz kolejny mu ją rzucić. Najlepiej jak najdalej.

            Zamachnęła się i po raz kolejny czerwona piłeczka poszybowała w powietrzu, a Kajtek, radośnie podskakując, zaczął ją gonić, nim jeszcze zdążyła opaść. W tym momencie dziewczyna odwróciła wzrok i dostrzegła starszego mężczyznę, który rozglądał się dookoła z wyrazem zagubienia w oczach. W jednej ręce ściskał czarną smycz, drugą nieporadnie drapał się po głowie. Wyglądał zwyczajnie w beżowym, długim i nieco poprzecieranym płaszczu oraz czarnych, prostych spodniach.

            Z początku nie zamierzała zwracać na niego szczególnej uwagi i powróciła do obserwowania podskakującego radośnie Kajtka. Staruszek jednak zmierzał w jej kierunku i po chwili stało się jasne, że zamierza się odezwać.

            – Przepraszam – zagadnął nieśmiało, wciąż drapiąc się po głowie. – Czy widziała może pani mojego pieska?

            Pokręciła przecząco głową i mimowolnie zaczęła się rozglądać dookoła, próbując wypatrzyć wśród gęstej trawy długie kudły czy szpiczaste uszy. Na polanie znajdował się jednak tylko Kajtek i jego czerwona piłeczka.

            – Lubi biegać samopas ten mój piesek – dodał mężczyzna, wciąż kręcąc głową na boki.

            – A jaki to piesek? – zapytała, z jakiegoś powodu pragnąc przyczynić się do odnalezienia pupila. – I jak się wabi?

            – Nie wabi się wcale. To po prostu Piesek. Zawsze mi się to podobało. Nie jakiś Max czy Łatek tylko mój Piesek. To taki zwykły, szary kundelek, wie pani, taki nieduży. Trochę kuleje na prawą łapę, od zawsze. Jest bardzo przyjacielski i od razu podbiega do ludzi, żeby go głaskać. Ale czasami za bardzo się oddala. Bo wie pani, mój Piesek lubi biegać samopas…

            Pokiwała głową i próbowała sobie przypomnieć, czy gdzieś po drodze nie mignął jej przypadkiem szary kundelek. Mężczyzna wyglądał na naprawdę zaniepokojonego, choć jeśli jego pupilowi rzeczywiście często zdarzało się oddalać, nie miał powodów do zmartwień. Tymczasem Kajtek podbiegł, ściskając w zębach nieco obślinioną piłeczkę. Rzuciła mu ją bardzo daleko, a on zerwał się do biegu.

            – Wie pani, Piesek to cały mój świat. Jakiś czas temu umarła mi żona. Spędziliśmy razem czterdzieści lat. Rzadko się kłóciliśmy i bardzo ją kochałem. Do tej pory nie znałem samotności, nie potrafiłem sobie wyobrazić, jak to będzie budzić się rano bez nikogo. Wcale nie najgorszy był pogrzeb. Nawet nie chciałem, żeby się kończył, bo bałem się wrócić do domu. Tyle lat z żoną, rozumie pani, zawsze ktoś obok. Zdałem sobie sprawę, że bez niej nie mam już nikogo, że właściwie nie mam po co żyć. Nie wiem, czy w ogóle ruszałbym się z domu, ale wtedy spotkałem Pieska. Błąkał się na ulicy taki biedny, zaniedbany. Nawet na brzuchu miał kilka małych sopli przyczepionych do sierści, tak było zimno. Wziąłem go na ręce, wymyłem, opatrzyłem łapę, bo już wtedy kulał. Upłynął mi na tym cały wieczór, którego tak się obawiałem. I Piesek wcale się mnie nie bał, tylko polizał po twarzy, a potem pozwalał się głaskać. I kiedy rano się obudziłem, wcale nie byłem sam. Piesek leżał obok, był taki ciepły i radosny i od razu chciał iść na spacer.

            Na chwilę zamilkł i także zaczął obserwować Kajtka. Kajtek zdecydowanie różnił się od Pieska. Był dużym, rasowym psem rasy golden retriver, w dodatku z hodowli.

            – Odnaleźliśmy się z Pieskiem w najlepszym momencie. On potrzebował kogoś, kto się nim zaopiekuje, a ja kogoś, kto będzie przy mnie. Od tamtej pory chodzimy na długie spacery. Pół dnia mi upływa na chodzeniu z Pieskiem na łąkę czy do lasu. Bo co można robić, rozumie pani. Człowiek stary, już na emeryturze, w domu nikt nie czeka, to lepiej z Pieskiem pójść na długi spacer, żeby się wyszalał i miał trochę radości z życia. Szczególnie po tym co przeszedł…

            – Pewnie gdzieś się tu kręci – odezwała się w końcu, czując powoli narastający niepokój. Z jakiegoś powodu bardzo przejęła się losem szarego kundelka, choć rozsądek podpowiadał jej, że nic złego nie mogło się mu stać. Rozczulił ją jednak widok mężczyzny kurczowo zaciskającego palce na smyczy. – Piesku! – zawołała. Staruszek jej zawtórował.

            – Dzisiaj chyba za bardzo się oddalił. Ogromnie się o niego martwię. Nie wiem, co bym zrobił, gdyby go zabrakło, rozumie pani. Wtedy już w ogóle nie miałbym nikogo. I nie miałbym po co wychodzić z domu, w ogóle niewiele by było sensu w tym moim życiu. Wtedy to już tylko usiąść i czekać na śmierć. Życie w samotności jest naprawdę okropne, mówię pani.     

Niewiele wiedziała o samotności, bo do niedawna mieszkała z rodziną, a kiedy zdecydowała się wyjechać na studia do innego miasta, wynajęła kawalerkę wraz z przyjaciółką. Nigdy nie musiała budzić się w pustym domu czy przebywać dłuższy czas sama ze sobą, dlatego ograniczyła się jedynie do uprzejmego skinięcia głową, jakby rzeczywiście orientowała się w temacie.

            – Nie powinienem pozwalać mu tak biegać. Za bardzo się o niego wtedy boję, rozumie pani, że pod samochód wpadnie albo drogę zgubi, jeśli za daleko pobiegnie. To bardzo mądre zwierzę i zawsze wraca, ale i tak strach jest. No ale przecież nie mógłbym go ciągle trzymać na smyczy. Też mu się należy coś od życia, a ja uwielbiam patrzeć, jak on się cieszy. Wie pani, mój Piesek to prawie jak ten tutaj – wskazał głową na Kajtka, który po raz kolejny próbował dogonić piłeczkę. – Tak samo radosny, zawsze pełen energii. I też szczęśliwy. Tak sądzę. Mam nadzieję, że Piesek jest szczęśliwy. Zawsze się staram, żeby niczego mu nie brakowało. Rozmawiam ze sprzedawcami w zoologicznych, żeby mi doradzili, jaką karmę kupować, jakie przekąski najbardziej się Pieskowi spodobają. Bo nie powinien dostawać tylko jednej, najtańszej karmy, rozumie pani. Człowiek też by zwariował, gdyby codziennie jadł to samo. I jak wtedy Piesek miałby być szczęśliwy?

            – Musi pan go bardzo kochać…

            – Najbardziej na świecie. Nie mam już nikogo innego do kochania, więc muszę go kochać za wszystkich. Mój Piesek jest całym światem. I kto by pomyślał, że taki zwykły szary kundelek… Ale jest coś uroczego w takich kundelkach, wie pani? Nierasowe po prostu mają taki swój szczególny charakter.

            Gdziekolwiek pobiegł Piesek, wciąż nie dało się go dostrzec ani na polanie, ani na pobliskich chodnikach. Staruszek zaczął nerwowo wymachiwać smyczą i ze zniecierpliwieniem przebierać nogami. Rzeczywiście, minęło już trochę czasu, a po Piesku nadal nie było śladu.

            – Ech, oszaleję przez tego mojego Pieska. Żeby tak mi się kazać martwić…

            Mężczyzna mruczał coś jeszcze pod nosem, ale dziewczyna nie była w stanie rozróżnić poszczególnych słów. Tymczasem w ich stronę zaczął zmierzać kolejny człowiek, tym razem w wieku około czterdziestu lat.

            – Panie Henryku, znowu mi pan zniknął. No jak tak można! – wykrzyknął w stronę staruszka.

            – Musiałem pójść poszukać Pieska. Znowu gdzieś biega…

            – Na pewno czeka pod domem jak zawsze.

            – Och, to bardzo możliwe – pokiwał głową staruszek i wyraźnie się ożywił. Radość zabłysła w jego okolonych zmarszczkami oczach. – Taki mądry jest ten mój Piesek! Zawsze potrafi wrócić, jeśli go stracę z oczu.

            Żwawym krokiem ruszył przed siebie, a tymczasem młodszy mężczyzna jeszcze dłuższy czas stał w miejscu. Odezwał się dopiero, kiedy stało się jasne, że staruszek nie będzie w stanie go usłyszeć.

            – Mam nadzieję, że nie sprawił pani dużych problemów.

            – Nie – machnęła ręką. – Po prostu pytał, czy nie widziałam jego psa. Trochę mi o nim opowiedział.

            – No tak, ten pies… Był dla pana Henryka całym światem, odkąd umarła mu żona.

            – „Był”?

            – Tak, zdechł jakiś czas temu. Wybiegł na ulicę i przejechał go samochód. Pan Henryk jest już stary i nie zawsze wszystkiego świadomy. Zapomina, że już nie ma psa. Upiera się, żeby chodzić ze smyczą w ręku i go szukać. Codziennie zagaduje ludzi i błąka się po okolicy. Najgorzej, kiedy wymknie się z domu niepostrzeżenie, tak jak dzisiaj.

            – Ale jak to? To ten pies nie żyje? – Z niepokojem obserwowała oddalającą się sylwetkę pana Henryka. Znów rozglądał się dookoła, machając smyczą i po raz kolejny drapiąc się po głowie. Bez pupila u boku wydawał się wybrakowany. – A czy ktoś nie powinien go uświadomić, że Pieska już nie ma?

            – Po co? A czy wtedy jego życie będzie miało jeszcze jakikolwiek sens? Opieka nad Pieskiem to jego jedyny cel.

            Nie odpowiedziała, a mężczyzna skinął jej głową na pożegnanie i powoli ruszył za panem Henrykiem. Wydawało jej się, że widzi, jak staruszek zatrzymuje się przy napotkanej po drodze matce z dzieckiem i wypowiada znane jej już dobrze słowa.

            „Widziała gdzieś pani mojego Pieska? Taki szary kundelek. Lubi biegać samopas ten mój Piesek…”