# Teorainn: Rozdział 14.

           

Deirdre siedziała w pokoju, wpatrując się bezmyślnie w okno, kiedy usłyszała kroki na schodach i już po chwili w progu stanął Oisin spoglądający na nią z niepewnym uśmiechem.

Poderwała się z łóżka, nie za bardzo wiedząc, jak zareagować. Nie rozmawiali od czasu ich kłótni. Deirdre kilka razy zastanawiała się, czy przypadkiem nie doprowadzić do zgody, ale z jakiegoś powodu tego nie zrobiła.

 – Oisin – wykrztusiła w końcu. Nieczęsto zdarzało się, by brakło jej słów.

– Witaj, Deirdre. Dawno się nie widzieliśmy. – Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech, w którym dziewczyna nie dostrzegła złości czy żalu. Chłopak wyglądał jak zwykle – przyjacielsko i bardzo spokojnie.

– Wiem, przepraszam. Powinnam cię była odwiedzić po naszej kłótni.

Usiadła z powrotem na łóżku i spuściła głowę. Czuła się zawstydzona i tym razem to nie była jedynie iluzja. W Ádh oczekiwano od dziewczyn kruchości, delikatności i bezbronności. Deirdre często jedynie udawała, tym razem jednak wyrzuty sumienia sprawiły, że jej głos naprawdę lekko drżał.

Oisin usiadł obok i objął dziewczynę ramieniem. Zesztywniała. Nie miała nic przeciwko dotykowi przyjaciela, ale świadomość, że dla niego to wszystko ma o wiele większe znaczenie, skutecznie powstrzymywała ją od bliskości.

– Daj spokój, Deirdre. Przecież to ja wpadłem w złość, więc to ja powinienem przeprosić. Właśnie dlatego przyszedłem.

Milczała. Oisin za każdym razem przepraszał, chociaż powinien czekać, aż to ona choć raz przyjdzie do niego. Dlaczego była taka bezwzględna? Czyżby bała przyznać się do błędu dokładnie tak jak matka? Czy naprawdę nigdy nie mogła powiedzieć „przepraszam”?

Poczuła ogarniający ją smutek i powoli przytuliła się do Oisina. Nieczęsto sobie na to pozwalała, ale przytłoczyły ją wszystkie tajemnice, jakie ukrywała przed ludźmi, ciągłe dążenie do sprostania wymaganiom matki. Chciałaby, żeby mogli tak trwać w nieskończoność – ona z głową wtuloną w jego pierś, a on z twarzą w jej włosach.

– Wszystko w porządku, Deirdre? Martwię się. Ostatnio często jesteś smutna…

Chciała powiedzieć, że zawsze taka była. No może nie licząc czasów, gdy miała zaledwie kilka lat i zwyczajna zabawa z przyjaciółkami wydawała się spełnieniem marzeń. Odkąd zrozumiała, że życie nie na tym polega, nie potrafiła zaakceptować rzeczywistości. Zdawała sobie sprawę, że otrzymała wiele, że ma przyjaciółki i kochającą rodzinę, że może dostać praktycznie wszystko, co sobie wymarzy. Potrzebowała jednak miłości, akceptacji ludzi, która pozwoliłaby na wyprawy do lasu w świetle dnia, potrzebowała poczucia wolności i świadomości, że nie musi zachowywać się tak jak jej rówieśniczki.

– Nie, właściwie wszystko jest dobrze, ale to chyba bez różnicy – powiedziała cicho. – Nie powinieneś tu być – dodała po chwili milczenia. Pospiesznie wyplątała się z jego objęć i poderwała na nogi. – Czemu w ogóle mnie przepraszasz? Czemu zawsze to robisz? Miałeś prawo być zły i to ja powinnam prosić o wybaczenie. Dlaczego po raz kolejny wróciłeś, pokazując, że obojętnie, jak bezwzględnie cię potraktuję, ty i tak przyznasz, że to twoja wina? Nie chcę mieć pewności, że za każdym razem wrócisz, obojętnie, co zrobię. To ja powinnam cię teraz przepraszać, podczas gdy ty byś rozważał, czy mi wybaczysz!

W pewnym momencie zaczęła krzyczeć. Na pewno jej głos rozchodził się po całym domu, ale kompletnie jej to nie obchodziło. Służba zachowywała dyskrecję i zawsze udawała głuchą w takich sytuacjach.

Nagle wyrzuty sumienia przerodziły się w złość. Deirdre była wściekła, naprawdę wściekła. Oisin niezmiernie ją irytował. Czy naprawdę musiał być taki porządny, idealny pod każdym względem? Czy nie mógł raz zachować się niewłaściwie, tylko pozostawał taki nudny, pozbawiony osobowości? Przez myśl przemknęło jej, że pasowałby do Kiary. Mieli ze sobą wiele wspólnego.

– Ale Deirdre…

– Nie ma „ale”! Nie ma żadnego „ale”! Przepraszam cię, Oisin. Przepraszam, dobrze? I nie rób tak więcej, nie przychodź do mnie, kiedy to ja zawiniłam, tylko czekaj. Nie chcę się zmienić w kompletnie bezuczuciową osobę…

Poczuła wilgoć na policzkach i dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że płacze. Podniosła rękę i ze złością starła z twarzy słone krople. Jeszcze tylko brakowało, żeby kompletnie się załamała. Pewnie musiała wyglądać koszmarnie z rozczochranymi włosami, czerwoną twarzą i spuchniętymi oczami.

Oisin podszedł do niej pewnym krokiem i znów zamknął w uścisku. Nie protestowała. Pozwoliła, by otoczył ją ramionami i przycisnął do swojej piersi. Starała się powstrzymać łzy i jak najszybciej się uspokoić.

– Nigdy nie będziesz kompletnie bezuczuciową osobą. Jesteś wrażliwa mimo tego, że to ukrywasz. Martwisz się o innych i grasz tak pięknie, jak potrafi tylko ktoś z ogromnym sercem. Rzeczywiście, nie powinienem za każdym razem do ciebie przychodzić. Zacznę postępować inaczej, skoro o to prosisz.

Spojrzała na niego oczami pełnymi łez. Cicho pociągnęła nosem, zdając sobie sprawę, że to na pewno nie dodaje jej uroku. Przy Oisinie nie musiała jednak być perfekcyjna.

– Dziękuję. Przepraszam, że mam tajemnice. Naprawdę wolałabym o wszystkim powiedzieć, ale nie mogę. Wierzysz mi? Nie chodzi o kwestię zaufania …

– Dobrze, rozumiem. Nie szkodzi. Ufam, że mówisz prawdę. Ale jeśli to się kiedyś zmieni i będziesz potrzebowała porozmawiać, to pamiętaj, że tu jestem, dobrze?

Deirdre powoli pokiwała głową, nadal patrząc Oisinowi prosto w oczy. W jego spojrzeniu dostrzegła bezgraniczną miłość i po raz kolejny dopadły ją wyrzuty sumienia. Pragnęła jakoś okazać swoją wdzięczność. Wspięła się na palce z zamiarem pocałowania Oisina w policzek. Zanim jednak spostrzegła, co się dzieje, chłopak odwrócił głowę i ich usta się spotkały.

Chciała się odsunąć, ale wtedy dotarło do niej, jak przyjemne są pocałunki. Do tej pory nie miała zbyt wielkiego doświadczenia w podobnych relacjach. Kiedy ostatnio całowała się z chłopcami, miała może z dziesięć lat i zrobiła to z czystej ciekawości. Chciała pozwolić trwać tej słodkiej chwili. Tak bardzo potrzebowała czyjejś bliskości i miłości. Starając się zagłuszyć głos w głowie, który kazał natychmiast się odsunąć, Deirdre zarzuciła chłopakowi ręce na szyję. On objął ją w talii i kiedy poczuła jego dłonie na swoim ciele, nagle rozeszło się po nim przyjemne ciepło. Skoro pocałunki z kimś, kogo się nie kocha były aż tak przyjemne, to jak cudowne musiały być te odwzajemniane przez ukochanego!

Odsunęli się od siebie dopiero po dłużej chwili. Oisin patrzył na Deirdre z radością i jeszcze większym uczuciem. Ona tymczasem błądziła wzrokiem po całym pomieszczeniu, nie za bardzo wiedząc, co uczynić. Najgorsza była świadomość, że gdyby mogła cofnąć czas, postąpiłaby dokładnie tak samo. Za bardzo podobały się jej pocałunki, by zrezygnowała z nich z powodu wyrzutów sumienia.

– Nawet nie wiesz, od jak dawna o tym marzyłem – wyznał Oisin. Deirdre wzdrygnęła się. Wiedziała. Wiedziała i to aż za dobrze.

– Oisinie, ale ja… Wiesz, że ja nie…

– Wiem – odpowiedział bez żalu czy rozgoryczenia. – Pewnie teraz zacznę cierpieć jeszcze bardziej. Nie szkodzi. Od tej pory do końca życia będę miał co wspominać. No chyba, że rzeczywiście weźmiemy ślub…

– Pewnie weźmiemy – skinęła głową Deirdre. Nie chciała robić chłopakowi zbyt dużych nadziei, ale istniały znikome szanse, że pozna tego jedynego w ciągu najbliższych dni. Do ponowienia oświadczyn nie pozostało zbyt wiele czasu.

Deirdre nie lubiła rozmyślać o ślubie, ale zdawała sobie sprawę, że Oisin okaże się najlepszym i najwierniejszym kandydatem na męża. Mimo tego za każdym razem, gdy wyobrażała sobie ich wspólne życie, czuła rozgoryczenie. Czy naprawdę do końca życia miała czuć się nieszczęśliwa?

~*~

Deirdre mocno namieszała Oisinowi w głowie i zdecydowanie ani jej, ani jemu nie wyjdzie to na dobre. Jest to trochę podobna sytuacja do tej po drugiej stronie Teorainn, choć są też pewne różnice. Lennanowi pocałunki z Breeną po prostu sprawiały przyjemność, a Deirdre chciała czuć, że komuś na niej zależy. Zresztą ocenę jej zachowania pozostawiam Wam.