# Teorainn: Rozdział 26.

Ze specjalną dedykacją dla anonimowego czytelnika, który pilnuje, bym regularnie tu publikowała ;))

           

           

Cahan stała tuż przy drewnianym pomoście i miała ochotę krzyczeć ze złości. Członek załogi jedynie bezradnie rozłożył ręce. Wyglądał na przerażonego furią lśniącą w błękitnych oczach, ale dziewczyny kompletnie to nie obchodziło.

            – Co to znaczy, że nie pozwolił mi wejść na statek? Chyba sobie żartujecie! Przecież wam za to płacę, a on nie ma prawa czegokolwiek mi zabraniać.

            – Ale to naprawdę nie moja wina. Tylko przekazuję, co powiedział… – Chłopak cofnął się o krok jakby w obawie, że przebywanie w pobliżu Cahan może się dla niego źle skończyć.

            – A kto mu daje prawo do wydawania rozkazów? O ile mi wiadomo nie jest kapitanem ani żadnym jego pomocnikiem. On tylko wiosłuje! A czasami szoruje pokład. Czemu się go słuchasz, skoro jesteście równi stanowiskiem?

            Cahan powstrzymywała się ostatkiem sił, by nie zacząć krzyczeć i to tak głośno, że cała okolica by ją usłyszała. Już i tak przyciągnęła kilka ciekawskich spojrzeń przechodniów. Wprawdzie w porcie przebywali przede wszystkim rybacy, a ich nie interesowały plotki mieszczan, ale lepiej było nie ryzykować. Tymczasem chłopak wyglądał na jeszcze bardziej przerażonego.

            – Uznałem, że skoro nie wpuszcza cię na statek, ma ku temu dobry powód. Zresztą sam tak powiedział.

            Ciekawe, jaki to mógł być powód? Cahan zacisnęła pięści i krzyknęła wewnątrz siebie. To nie przyniosło jednak takiej ulgi, jak zdzieranie gardła. Płaciła chłopcu okrętowemu za milczenie, ostatnio nawet otrzymał dodatkową srebrną monetę. Powinien odczuwać zadowolenie. Gdyby nie Cahan, byłby zdecydowanie uboższy.

            – Chyba sama najlepiej wiem, kiedy mogę z wami płynąć, a kiedy nie. Płacę, więc wyganianie mnie stąd jest ogromnym błędem. A co na to kapitan? Jak zareagował, kiedy jakiś nędzny pomocnik na statku poszedł do niego i oznajmił, że nie wolno mi płynąć?

            Po wyrazie twarzy rozmawiającego z nią chłopaka, od razu wywnioskowała, że kapitan pozostawał w stanie nieświadomości. Co prawda ten mężczyzna wcale nie był prawdziwym kapitanem, a raczej handlarzem z własną załogą, ale Cahan lubiła sobie wyobrażać, że bierze udział w rejsie z prawdziwego zdarzenia. Zresztą to i tak nie zmieniało faktu, że handlarz był wyższy rangą nad innymi i to jego powinni się słuchać, a nie jakiegoś chłopaka, który nawet się nie odzywał. Cahan uśmiechnęła się krzywo. Jak w ogóle jej nieznośny towarzysz podróży zdołał przekazać wszystko swojemu koledze? Czyżby jednak umiał wydobyć z siebie głos?

            – O, idzie tu! – wykrzyknął z wyraźną ulgą chłopak, na którego dziewczyna zdążyła już mocno nakrzyczeć i wskazał coś za jej plecami.       Cahan odwróciła się we wskazanym kierunku i dostrzegła znajomą twarz. Te same, zwyczajne oczy, zwyczajne włosy i umięśniona sylwetka. Tak, to zdecydowanie był chłopiec okrętowy, który ostatnio uratował ją przed gwałtem. Wtedy pierwszy i prawdopodobnie ostatni raz słyszała, by się odezwał.

            Jej poprzedni rozmówca nagle zniknął. Najwyraźniej chciał jak najszybciej uciec, wyczuwając ogromną złość Cahan. Za to chłopiec okrętowy spojrzał na nią bez strachu czy jakiejkolwiek innej emocji. Wyglądał zupełnie obojętnie, jakby słona woda wypłukała go z wszelkich uczuć.

            – Co to ma znaczyć? Czemu nie mogę z wami płynąć? I za kogo ty się masz, żeby mi rozkazywać?

            Spojrzał na nią wymownie. Tym razem naprawdę nie musiał się odzywać, bo w jego oczach znalazła wszystkie odpowiedzi. No tak, według niego była rozpieszczoną dziewczyną, która dzięki srebru mogła zaspokajać wszelkie zachcianki. A ostatnio przez swoją głupotę prawie dała się zgwałcić. Ale przecież to była tylko jednorazowa lekkomyślność!

            Tylko czy aby na pewno…?

            – Opanuj się – warknęła. – Nie powinieneś tak jawnie okazywać pogardy komuś wyżej urodzonemu. Poza tym nie wiem, czy pamiętasz, ale ci płacę. Przebywanie ze mną zawsze niesie ze sobą wysokie wynagrodzenie, więc raczej nie powinieneś zostawiać mnie na lądzie.

            Wciąż milczał. Cahan nie rozumiała, jak mogło mu nie zależeć na pieniądzach. I to nie byle jakich pieniądzach, ale takich, na które musiałaby pracować wiele tygodni. A najbardziej irytowało ją, że chłopak w ogóle się nie odzywał. Czy myślał, że jest przez to lepszy? A może chciał ją wyprowadzić z równowagi? Jeśli tak, to naprawdę był na dobrej drodze.

            – A ty jak zwykle rozmowny – parsknęła. – Nieważne. Po prostu płynę z wami. Nie martw się, nie musisz mnie pilnować. Zresztą nawet ci nie pozwolę, po tym, co zrobiłeś.

            Odwróciła się dumnie i ruszyła w stronę pomostu. Chciała jak najszybciej znaleźć się na statku i wreszcie odbić od brzegu. Rozmowa, a właściwie jednostronne wygłaszanie monologów, pogorszyło jej humor. Poza tym przebywanie w porcie zbyt długo było dosyć ryzykowne. W każdej chwili ktoś mógł ją zobaczyć, a wtedy rodzice dowiedzieliby się, że ich okłamała.

            – Szybko zapominasz.

            Przystanęła, bardzo zdziwiona słowami, które właśnie usłyszała. A właściwie nie samym ich sensem tylko faktem, że w ogóle zostały wypowiedziane. A więc chłopak jednak postanowił się odezwać… Utkwiła w nim spojrzenie błękitnych oczu.

            – O czym zapominam? Uwierz mi, pamięć mam dobrą. Będę na ciebie zła jeszcze przez długi czas, więc trzymaj się ode mnie z daleka.

            Zamierzała odejść, ale coś w jego spojrzeniu ją powstrzymało. Zamiast tego stanęła ze skrzyżowanymi rękami, czekając, aż znów się odezwie. Jego głos był niski i przyjemny, bardzo wyrazisty. To chyba była w nim jedyna rzecz, której nie uznała za wyblakłą czy pospolitą.

            – Zapominasz, co cię spotkało. Jakiś niżej urodzony chłopak prawie cię zgwałcił. Powinnaś sama mieć tyle rozumu, żeby przynajmniej jakiś czas nie pływać. No i zapomniałaś, że ci pomogłem i zamiast być mi wdzięczną, jeszcze krzyczysz.

            – Och, no to przepraszam bardzo, że nie kłaniam ci się do stóp. Podziękowałam już za pomoc, pamiętasz? Nawet dostałeś dodatkowe srebro. A tego, co się tam wydarzyło… takich rzeczy się nie zapomina. – Wzdrygnęła się. – Teraz będę ostrożna i więcej nie popełnię tego samego błędu, więc nie masz powodów do obaw. Ale to nie zmienia faktu, że nikt nie dał ci prawa, byś decydował o moim życiu.

            Więcej się nie odezwał. Pozwolił jej wejść na statek. Poczuła się, jakby odniosła małe zwycięstwo, chociaż tak naprawdę nie wiedziała, co może oznaczać jego milczenie. A może po prostu wykorzystał już swój jednodniowy limit słów, pomyślała z przekąsem.  

            Rejs rozpoczęła w okropnym humorze. Wszystko przez te problemy z wejściem na pokład. Jakby nie wystarczyło, że pokłóciła się rano z siostrą. Razem z Kiarą powiedziały rodzicom, że idą na noc do Deirdre, jednak nagle dziewczynie zaczęło to przeszkadzać. Zamiast jak zwykle iść do przyjaciółki i udawać, że spędziła tam noc wraz z siostrą, zaczęła powtarzać Cahan, że nie można okłamywać rodziców. Tylko ciekawe, jak niby dziewczyna miała być z nimi szczera, skoro na pewno nie pozwoliliby jej płynąć? Gdyby zapytała o zgodę, to nie dość, że by odmówili, pilnowaliby jej potem na każdym kroku. Idealna pod każdym względem Kiara, która wierzyła, że szczerość jest jedną z największych wartości, nie mogła tego zrozumieć. Nic dziwnego, przecież jej życie zawsze było takie uporządkowane i zgodne z zasadami. Marzenia Cahan kłóciły się natomiast z oczekiwaniami rodziców. Dlatego właśnie po burzliwej kłótni wybiegła z pokoju, zostawiając Kiarę samą. Pozostało jedynie mieć nadzieję, że siostra nie wyjawi prawdy rodzicom.

            Delikatne kołysanie pokładu i szum fal nieco ją uspokoił. Stanęła tuż przy burcie. Tak najbardziej lubiła podróżować. Widziała wszystko, co było przed nią i za nią, wodę uderzającą o drewno i wtedy naprawdę czuła, że płynie, że poskromiła morze i choć na chwilę zdołała uciec od nużącej codzienności. Przez chwilę nie musiała spełniać oczekiwań rodziców, zachowywać się jak dama. Przebywała wśród ludzi, którzy w pełni akceptowali jej naturę. Wcale nie dlatego, że łatwiej się było z nimi porozumieć niż z osobami klasy pierwszej. Po uwielbiali jej srebro…

            Chłopiec okrętowy wciąż ją obserwował, chociaż zapewniła przecież, że może się zająć własnymi sprawami. Cahan już od dziecka była samodzielna, nie to co siostra, która wciąż oczekiwała, że ktoś będzie się nią opiekował i ratował z każdej sytuacji. Najwidoczniej chłopak nie był w stanie tego zrozumieć. A może tylko czekał, aż coś jeszcze się wydarzy, aż kolejny mieszkaniec sąsiedniej wyspy zapragnie posunąć się za daleko. Wtedy mógłby otrzymać jeszcze więcej srebra… Chociaż, to by było bez sensu, skoro z początku nie chciał wpuścić jej na statek.

            Zadrżała pod wpływem jego spojrzenia. Przypomniała sobie o wszystkim, co ostatnio się wydarzyło. Może była niezależna i czasem bardziej podobna do mężczyzny niż kobiety, ale pewnych rzeczy się nie zapomina. Próba gwałtu nawet na Cahan wywarła wrażenie i sprawiła, że dziewczyna przez kilka nocy spała niespokojnie. Wciąż pamiętała spojrzenie tamtego młodzieńca, jego uśmiech wywołujący mdłości. Nienawidziła się za własną głupotę. Nawet nie chciała sobie wyobrażać, co by się stało, gdyby chłopca okrętowego zabrakło w pobliżu…

            Ciekawe, jak właściwie miał na imię. Nigdy się jej nie przedstawił. Nic w tym dziwnego, był tylko członkiem załogi, a ona bogatą dziewczyną. Takie jak ona nie zwracały uwagi na zwykłych pracowników. Tego dnia po raz pierwszy ze sobą rozmawiali. Przedtem tylko raz słyszała jego głos, ale wtedy mówił szeptem. Takim niebezpiecznym, wywołującym dreszcze szeptem, kiedy żądał od tamtego grajka, żeby się odsunął.

– Hej! – krzyknęła do jakiegoś chłopaka, który właśnie przechodził obok. Miał na sobie starą, podartą koszulę i szmatę do szorowania pokładu. Możliwe, że pochodził z klasy trzeciej albo z uboższej części klasy drugiej. Na widok Cahan zarumienił się i spuścił wzrok.

– Mam pytanie. Jak on się nazywa? – zapytała, wskazując na młodzieńca, który wciąż na nią patrzył.

            Przez chwilę wydawało jej się, że chłopak w ogóle jej nie usłyszał. Jeszcze szerzej otworzył oczy, jakby przestraszyło go, że się do niego odezwała. Czuła rosnącą irytację, ale postanowiła cierpliwie poczekać. Najwyraźniej chłopak nie wiedział, jak zachowywać się w obecności wysoko urodzonych kobiet. Musiał być nowym członkiem załogi, bo Cahan nigdy wcześniej go nie widziała. Chyba, że po prostu nie zwróciła na niego uwagi.

            – To Carney Murray…

            Teraz przynajmniej znała jego imię i nazwisko. Wreszcie nie musiała go nazywać w myślach chłopcem okrętowym. Chociaż może to wcale nie dobrze, że Carney wyróżniał się spośród pozostałych.

            Resztę podróży spędzili w ciszy. Cahan nie miała ochoty na pogawędki z kapitanem. Widać było, że mężczyzna bardzo się starał umilić jej ten czas, ale ona robiła wszystko, by zostać sama. Najwyraźniej ludzie nie rozumieli, że podróż stawała się najcudowniejsza właśnie wtedy, kiedy jedynymi dźwiękami pozostawały szum morza i skrzypienie lin. Wtedy wystarczyło zamknąć oczy i spędzić w ten sposób wieczność.

            Rodzice od zawsze widzieli, że Cahan jest inna niż siostra. Może nie do końca chcieli to dostrzegać i uparcie próbowali wierzyć, że dziewczyna z czasem stanie się przykładną damą, ale jedna z bliźniaczek buntowała się już od wczesnego dzieciństwa i lubiła zupełnie inne rzeczy niż większość dam klasy pierwszej. Właściwie Cahan czuła, że jest powołana do życia w klasie średniej. Może kiedyś los się pomylił, może urodziła się nie w tym miejscu, w którym powinna. A może to była kara za coś, co kiedyś zrobiła albo co miała uczynić w przyszłości. Albo kolejny dowód na to, że w idealnym świecie tylko pozory pozostawały idealne.

            Kapitan już tylko raz zakłócił jej spokój. Pewnie liczył na dodatkowe srebro w podzięce za przyjemną podróż. Cahan nie czuła się jednak zobowiązana do płacenia za rozmowę, której wcale nie żądała i która tak właściwie tylko ją irytowała. W końcu statek przybił do portu. Wszyscy zaczęli opuszczać pokład. Z początku Cahan zamierzała ruszyć za nimi, ale uświadomiła sobie, że nie może tego zrobić. Paraliżowało ją wspomnienie niedawnych zdarzeń. Wolała pozostać w miejscu pachnącym podróżą, morską solą i wspomnieniami wielu przebytych już rejsów. Oznajmiła kapitanowi, że jeszcze posiedzi na pokładzie i zejdzie na ląd nieco później. Mężczyzna wzruszył ramionami. Pewnie miał ją za rozpieszczoną dziewczynę i może rzeczywiście taka była. Czasami gardziła postawą Kiary, a tak naprawdę sama też rozwiązywała wszystko przy pomocy monet.

            Wpatrywała się w jeden punkt i czuła, że mogłaby w ten sposób spędzić całą wieczność. Nagle jakaś deska skrzypnęła. Dziewczyna wiedziała, że statek ma swoją duszę i czasem wydaje niespodziewane dźwięki, ale ostatnie przygody sprawiły, że wciąż pozostawała czujna. Obróciła się z wahaniem.

            Przed nią stał chłopiec okrętowy. Przecież sam chciał się trzymać z daleka, pozbyć się problemu raz na zawsze. Dlaczego więc teraz przyszedł, zamiast przebywać z innymi w porcie? I czy przypadkiem nie miał pracy do wykonania?

            – Nie potrzebuję opieki – warknęła, piorunując go wzrokiem. Naprawdę wolała w tym momencie pozostać sama.  – Jak widzisz, nigdzie się nie wybieram. Możesz się cieszyć. To wszystko przez ostatnie zdarzenia. Nienawidzę siebie za swoją głupotę i naiwność. Przecież powinnam się spodziewać, że coś takiego się wydarzy. Ale to przez to, że należę do klasy pierwszej. Tam mężczyźni inaczej się zachowują. Nie krzyw się tak. Nie chodzi o to, że uważam się przez to za lepszą. Po prostu mamy inne zwyczaje. Teraz ciągle pamiętam o tym, co prawie się stało, śni mi się to po nocach i sprawia, że nie potrafię się normalnie zachowywać. Nawet rejs nie cieszy mnie tak jak zawsze. Jakby nie było mi mało kłopotów…

            I nim się spostrzegła, opowiedziała mu o wszystkim. O przygotowaniach Kiary do ślubu, o Deirdre, Lennanie i ich miłości. Nawet o tym, że dziewczyna kazała przytargać młodzieńcom harfę w sam środek lasu, o jej skomplikowanych relacjach z Oisinem, o coraz bardziej skomplikowanym życiu. A potem pomyślała, jakie to żałosne, że jedyną osobą, której może to powiedzieć jest ktoś, komu za to płaci. Ale to już przemilczała.

            Uświadomiła sobie, że nie powinna używać imienia chłopaka. Przecież to był tylko ktoś, komu płaciła, zwykły pracownik, nikt bliski. Jeśli miała go wciąż traktować w ten sposób, musiał pozostać bezosobowy. Postarała się więc zatrzeć jego imię w pamięci. Miała nadzieję, że zdoła to zrobić.

            Wydobyła z sakiewki srebrną monetę, wręczyła ją chłopcu okrętowemu i postawiła pierwsze chwiejne kroki na kładce łączącej pokład z lądem. Nie można się wiecznie chować. Trzeba wychodzić na spotkanie lękom, jeśli nie chce się skończyć jak drżąca z byle powodów dama.