# Teorainn: Rozdział 28.

Muszę zniknąć z blogosfery na najbliższe 3 tygodnie, dlatego wrzucam rozdział 2 dni przed czasem. Akcja trochę ruszyła i teraz wszystko zacznie się bardziej komplikować. Już nie mogę się doczekać! Kolejny rozdział dodam 3 lutego, wtedy też zacznę nadrabiać zaległości u Was i odpowiem na komentarze pod ostatnimi rozdziałami. Akapity się trochę porozjeżdżały, ale poprawię je jakoś w wolnej chwili.

           

            Widział się z Deirdre pierwszy raz od tamtego zdarzenia. Pierwszy raz, odkąd zagrała dla niego na harfie. Pierwszy raz, odkąd w jego głowie pojawiło się tak wiele pytań, na które nie potrafił znaleźć odpowiedzi. Pierwszy raz, odkąd zaczął się i zastanawiać, czy to przez niego Deirdre chodziła taka roztrzęsiona.

            Teraz stała przed nim w jednej ze swoich zwiewnych sukienek. Jak zwykle wyglądała niczym królowa lasu albo rusałka, która właśnie wyszła z wody. Lennan sam nie wiedział, czy to przez to ubranie, czy przepaskę na włosach. A może przez bose stopy albo łuk przewieszony przez ramię? Tym razem dziewczyna zaplotła włosy w luźny warkocz. W ten sposób odsłoniła ramiona, co z jakiegoś powodu bardzo się Lennanowi spodobało. Nigdy wcześniej tak bardzo nie zachwycał się czyimiś obojczykami. Ale to pewnie dlatego, że Deirdre była piękna.

            Dzięki temu, że ją zobaczył, kiedy już stracił nadzieję na ponowne spotkanie, zapomniał o wszystkich swoich zmartwieniach. Przychodził codziennie w to samo miejsce, na ich polanę, ale dziewczyna się nie zjawiała. Zazwyczaj wykorzystywał wtedy wolny czas na myślenie o niejasnych relacjach z Breeną czy zaniedbanym przez niego Aidanie. Teraz nie miało to żadnego znaczenia. Na widok Deirdre poczuł jakąś niesamowitą ulgę i nagle dotarło do niego, że do tej pory chodził zmartwiony całymi dniami.

            – Jesteś smutna – stwierdził.

            Pokiwała głową.

            – Uprzedzałeś mnie, że moje imię uosabia nieszczęście. Może to przeznaczenie. Może rodzice nieświadomie zdecydowali o tym, jaką będę osobą, kiedy nazwali mnie Deirdre.

            – Nie sądzę, żeby imiona miały jakieś szczególne znaczenie. W przeciwnym razie byłbym czyimś ukochanym, prawda?

            Milczała. To milczenie bardzo go niepokoiło. Usiadła na ziemi i zaczęła uważnie oglądać jakieś pojedyncze źdźbło trawy, jakby kryło się w nim coś niezwykle interesującego. Po chwili dotarło do niego, że w ten sposób uciekała przed jego spojrzeniem.

            Już nie polowała. Zauważył to jakiś czas temu. Sukni nigdy nie zdobiła krew ani plamy pojawiające się na skutek gonitwy za zwierzyną. Łuku nawet nie musiała czyścić, bo po prostu go nie używała, a strzał w kołczanie nie ubywało. Lennan zastanawiał się, po co w takim razie ciągle nosiła ze sobą łowiecki ekwipunek.

            – Czasami nie zdajemy sobie sprawy z pewnych rzeczy – odezwała się po chwili milczenia, nadal wpatrzona w źdźbło.

            Tym razem on milczał. Te słowa były nieco filozoficzne, ale jednocześnie niezwykle uniwersalne. Coś takiego można by powiedzieć niemal w każdej sytuacji.

            – Nie czasami. Zawsze. Nie da się wiedzieć wszystkiego – zdecydował się na równie uniwersalną odpowiedź. Czuł, że ta rozmowa do niczego nie prowadzi. Cokolwiek się ostatnio wydarzyło, zepsuło więź łączącą go z Deirdre.

            Dziewczyna uniosła głowę i spojrzała na niego dużymi zielonymi oczami. Dostrzegł w nich ten sam smutek, który miała wymalowany na twarzy. Obudził się w nim nagły instynkt, chęć przytulenia przyjaciółki, pozwolenia, by skryła się w jego ramionach. Z jakiegoś powodu nabrał pewności, że to wszystko by naprawiło.

            I wtedy nagle coś do niego dotarło. Już nie myślał o Lavenie. Naprawdę o niej nie myślał. Może czasem przewinęła się gdzieś w jego wspomnieniach, ale wcale za nią nie tęsknił. Serce zapomniało, jak to było ją kochać i jak to było cierpieć po jej stracie. Wyleczył się z tej miłości i ze złamanego serca. Jakimś cudem mu się to udało.

            A może to nie był cud. Może to po prostu znajomość z pewną osobą. To wszystko dzięki Deirdre. Przyjaźnili się już od jakiegoś czasu i dobrze się im rozmawiało, chociaż pochodzili z dwóch różnych światów. Ona pokazała mu, że po stracie bliskiej osoby istnieje dalsze życie.

            I wcale nie miał ochoty objąć jej jak przyjaciel. Nie, chciał ją przytulić jak osobę, na której bardzo mu zależy. Chciał jej wyszeptać do ucha, że wszystko będzie dobrze, chciał odgarnąć kosmyk z jej oczu, a potem ją pocałować.

            Chyba się zakochał. Właściwie nie chyba. Zakochał się na pewno. W tej tajemniczej, smutnej dziewczynie, która w środku lasu zagrała dla niego na harfie najcudowniejszą na świecie melodię. To dlatego tak często o niej myślał, to dlatego tak się o nią martwił. I przede wszystkim dlatego czuł, że nigdy nie mógłby poślubić Breeny, obojętnie jak miłą i ładną była dziewczyną. Teraz rozumiał, czemu widok Laveny przestał na nim robić jakiekolwiek wrażenie. No i czemu zareagował bardzo gwałtownie na widok odsłoniętych ramion Deirdre.

            – Co się stało? – zapytała. Nadal uważnie mu się przypatrywała swoimi zielonymi oczami. Te oczy były takie piękne! Od zawsze, ale teraz, kiedy zrozumiał swoje uczucia, widział je w zupełnie inny sposób.

            – Nie za bardzo wiem, jak ci to powiedzieć…

            – Ja tym bardziej – wzruszyła ramionami. Wyglądała na zrezygnowaną. W tej chwili jedyne, czego pragnął, to by wreszcie się uśmiechnęła.

            Do tej pory wyznawał miłość tylko jednej kobiecie. Był pewny, że okaże się ona jego pierwszą i ostatnią. Ale Lavena odeszła, pozostawiając po sobie pustkę. Uparcie powtarzał, że stracił miłość swojego życia. Był taki głupi! Czuł, że dla Deirdre mógłby zrobić wszystko. Mógłby nawet za nią zginąć, gdyby zaszła taka potrzeba. Nie powiedziałby co prawda, że ta miłość była silniejsza. Bo czy istnieje coś takiego jak miłość słabsza i mocniejsza? Możliwe, że Lavenę kochał tak samo mocno. Miłość do Deirdre miała jednak tę przewagę, że trwała w tej chwili, podczas gdy miłość do Laveny zmieniła się w nieuchwytne wspomnienie.

            – Tylko nie uciekaj, kiedy coś ci powiem. Ostatnio dosyć często to robisz.

            – Wiem. Przepraszam. Mam trochę trudny okres w swoim życiu.

            – Mogłabyś po prostu ze mną porozmawiać. Nawet nie wiesz, jak często spędzałem tu całe dnie, licząc, że się pojawisz. Ciągle uciekasz, a niby jesteś taka odważna. I niby się przyjaźnimy.

            – Naprawdę się przyjaźnimy. I nigdy nie twierdziłam, że jestem odważna. Po prostu takie sprawiam wrażenie. Ale możemy porozmawiać o tym później. Miałeś mi coś powiedzieć. Nie ucieknę, obiecuję.

            – Kocham cię.

            Wyznał to szybko, jakby musiał wypełnić przykry obowiązek, pozbyć się jakiegoś ciężaru. Nie mógł za długo się zastanawiać, bo wtedy zacząłby mieć wątpliwości. Wymówił dwa słowa błyskawicznie, zanim się zawahał. Teraz nie było już odwrotu.

            Deirdre głośno wypuściła powietrze. Otworzyła swoje oczy jeszcze szerzej, chociaż Lennan nie przypuszczał, że to w ogóle możliwe.

            – Co powiedziałeś?

            – Nie każ mi powtarzać. Wiem, że to nie jest najlepsze wyznanie miłości. Chyba powinienem wspomnieć, że jesteś dla mnie całym światem albo że ciągle o tobie myślę, ale nie chciałem robić zbyt długich wstępów. Wtedy na pewno straciłbym odwagę. – Nie zabrzmiało to dobrze. Ale z jakiegoś powodu Deirdre nie ruszyła się z miejsca.

            – A co z Laveną, miłością twojego życia?

            – Ona była pierwszą miłością, ale nie ostatnią.

            To zabrzmiało już trochę lepiej, chociaż Lennan nie sądził, żeby to cokolwiek zmieniło. Obojętnie, w jaki sposób wyznawał miłość Deirdre, miał się spotkać z odrzuceniem. Właściwie nie był do końca pewny, po co w ogóle się odzywał. Chyba tylko po to, żeby trochę pocierpieć, kiedy dziewczyna da mu do zrozumienia, że nie ma na co liczyć. Najwyraźniej lubił sam skazywać się na cierpienia, a potem rozpamiętywać kolejne niespełnione miłości.

            Zawsze mogła też odwrócić się i uciec, ale tym razem siedziała na trawie tak, jak obiecała. Właściwie wcale by się nie obraził, gdyby odeszła. Tak byłoby łatwiej, chociaż pewnie już zawsze by za nią tęsknił.

            – Nie mogę w to uwierzyć…

            – Wiem, to miała być niezobowiązująca znajomość dwojga ludzi ciekawych drugiej strony. Mieliśmy się czuć bezpiecznie, bo wszystko, co sobie mówiliśmy i tak nie miało znaczenia w innych światach. Mogłem ci opowiadać o Mór, bo nikogo w Ádh to nie interesowało. Mogliśmy się sobie zwierzać ze słabości czy problemów, a czasami razem się pośmiać. Nie wiedziałem, że to doprowadzi do czegoś poważniejszego. Nie tak planowaliśmy, ale stało się.

            – Nie szkodzi.

            – Nie szkodzi? Obawiam się, Deirdre, że to nie takie proste. Wiesz, jak wygląda twoja znajomość z Oisinem. Z nami pewnie będzie podobnie.

            – Nie – zaprzeczyła z zadziwiającym uporem. – Też cię kocham, Lennanie.

            Przez chwilę miał ochotę się z nią wykłócać, wytłumaczyć, że nie mogą wciąż udawać przyjaciół, że on nie będzie potrafił. Dopiero potem dotarło do niego, co powiedziała.

            I wtedy zaczęła mówić cicho i spokojnie. Wyjaśniła, czemu się tak zachowywała, skąd wziął się jej smutek, po co przyniosła harfę do lasu, dlaczego dla niego grała i jaki sens krył się w tej cudownej melodii. Nagle wszystko stało się jasne i chociaż Lennan czuł wyrzuty sumienia, bo to przez niego Deirdre do tej pory cierpiała, od szczęścia aż zakręciło się mu w głowie.

            – To chyba najcudowniejsze, co mogłem usłyszeć – uśmiechnął się szeroko. Nie pamiętał, kiedy ostatnio był taki szczęśliwy

            Przyłożył rękę do Teorainn Diamond. Deirdre zrobiła to samo. Czuł niezwykłą energię przepływającą między ich palcami, nawet jeśli tak naprawdę ich ciała były oddzielone. Kiedy czasami wybierali się na spacery, te dziwne dreszcze również im towarzyszyły. Do tej pory ich nie rozumiał. Teraz wszystko było aż nazbyt oczywiste.

            Deirdre wpatrywała się w ich dłonie, a uśmiech, który gościł na jej twarzy, był najcudowniejszą rzeczą, jaką Lennan mógłby ujrzeć. Dobrze było widzieć ukochaną wolną od smutku, który do tej pory ją przytłaczał.

            – I co teraz będzie, Lennanie? – zapytała. Zaskakujące, jaka przemiana się w niej dokonała. Już nie była roztrzęsioną, zagubioną dziewczyną, ale pewną siebie, szczęśliwą kobietą.

            – Teraz? Teraz wreszcie będziemy żyć w idealnym świecie – odpowiedział jej szerokim uśmiechem.