# Teorainn: Rozdział 29.

Z podziękowaniami dla Red Criminal i Condawiramurs

            Ciągle śnił mu się ten sam sen. Co prawda różnił się szczegółami, ale sens zawsze pozostawał ten sam – widzieli się z Deirdre po długiej rozłące, on wyznawał jej miłość, ona odpowiadała, że również go kocha i nagle ich życie stawało się prostsze. Wiedzieli, że znajdą jakiś sposób na pokonanie Teorainn i że jakoś przekonają rodziców Deirdre do ich miłości.

Ale rzeczywistość wyglądała inaczej. Lennan doskonale wiedział, że matka Deirdre nigdy by go nie zaakceptowała, że prędzej wyrzuciłaby córkę z domu, niż pozwoliła jej poślubić kogoś niżej urodzonego. Nie miał też pewności, że Diamentową Granicę da się w jakikolwiek sposób przekroczyć, choć wiedział, że próbowałby tego ze wszystkich sił. Jednak te wszystkie problemy i tak nie miały znaczenia wobec największego – faktu, że Lennan nie miał pewności, że Deirdre go kocha.

Pozostawały mu tylko domysły, które wydawały mu się wysoce nieprawdopodobne. Choć nie rozumiał, czemu Deirdre grała dla niego na harfie i czemu wydawała się smutna, wiedział, że ktoś taki jak ona znajduje się raczej poza jego zasięgiem.

Zresztą sam nie był pewny, czy rzeczywiście ją kocha. Chodził codziennie do Teorainn, czekając, że może wreszcie się pojawi, a wtedy on na nią spojrzy i uzna, że to było tylko złudzenie. Pewnie dawał się ponosić fantazjom i tworzył w głowie obraz Deirdre, jaką dziewczyna nie była naprawdę. A wszystko dlatego, że tak długo się nie widzieli i że w pewien sposób za nią tęsknił.

Mimo wszystko chodził uparcie na spacery po lesie, czasem nawet zabierał ze sobą Aidana, bo Deirdre wciąż się nie pojawiała i nawet przestał wierzyć, że ją spotka. Z jakiegoś powodu dziewczyna postanowiła zniknąć z jego życia, a im dłużej się nie widzieli, tym bardziej umacniał się w przekonaniu, że ją kocha, a jednocześnie jeszcze bardziej w to wątpił.

Starał się w ogóle o niej nie myśleć, zająć się swoimi sprawami, realizować kolejne zamówienia i rzeźbić skomplikowane wzory w kolejnych meblach. Czasami pracę umilała mu Breena, innym razem zostawał sam ze swoimi myślami. Im bardziej wymagająca okazywała się praca, tym mniej siły miał na bezsensowne wyobrażenia. Z czasem zdążył nawet uwierzyć, że to wszystko było tylko jego wymysłem, a sny stanowiły odzwierciedlenie fantazji dotyczących bliższej znajomości z dziewczyną z innego świata.

Zdążył nawet dojść do wniosku, że Deirdre nie jest warta jego uwagi. Przychodził dzień w dzień w miejsce ich spotkań, a ona nigdy się nie pojawiała, zniknęła bez słowa, więc nie zasługiwała na to, by tyle o niej myśleć. Więc myślał coraz mniej, a nogi i tak raz za razem wiodły go w stronę lasu.

Któregoś dnia znów się pojawiła. Tak bardzo zdążył zwątpić, że jeszcze się zobaczą, że przez chwilę po prostu przyglądał się jej w milczeniu. Próbował wyczytać cokolwiek z jej twarzy, ale na niewiele się to zdało.

– Lennan…

Spojrzała na niego niepewnie, a on nadal milczał. To spotkanie niczym nie przypominało tych z jego snów. Wcale nie miał ochoty podbiec do Deirdre i wyznawać jej miłości. Był przede wszystkim zły, że na tak długo odeszła bez słowa, a teraz po prostu wróciła, jakby nic się nie stało. Gdzieś w tej złości zauważył, że wydaje się mu jeszcze piękniejsza i bardziej kobieca niż przy ostatnim spotkaniu i że najchętniej pocałowałby ją w tej samej chwili.

– Długo cię nie było.

– Wiem. Przepraszam, nie mogłam. Najpierw miałam… problemy. A potem sprzeciwiłam się matce i przez długi czas nie mogłam wychodzić z domu.

Nie wiedział, czy bardziej go rozzłościło, że na wszystko potrafiła znaleźć wymówkę, czy sam fakt, że nie chciała mu powiedzieć, czym są tajemnicze problemy. Podobno się przyjaźnili, ale wydawało mu się, że przez te kilka tygodni Deirdre zdążyła się od niego bardzo odsunąć. Już jedna dziewczyna traktowała go w podobny sposób i nie zamierzał po raz kolejny stawiać się w takiej sytuacji. Nawet jeśli ją kochał. Choć i tego wciąż nie był pewien.

– Nic nie powiesz? – Spojrzała na niego przelotnie, a potem utkwiła oczy w ziemi.

– Nie wiem. Ta znajomość zaczyna mnie męczyć. Znikasz, bo masz problemy, potem masz kolejne problemy, tym razem związane z twoją matką i oczekujesz, że co, że ja będę tu przychodził codziennie i po prostu czekał? Nawet nie wiem, czemu to robię. Nie powinno mnie tu być. Już dawno.

Kopnął jakiś patyk, który odbił się od Teorainn, przy okazji płosząc ptaka siedzącego na pobliskim drzewie. Na początku Lennan nie zamierzał zachowywać się w ten sposób, ale uznał, że naprawdę jest tym wszystkim zmęczony. Miał dosyć ciągłego czekania na Deirdre, nie wiadomo po co. Denerwowało go, że dziewczyna zaprząta zbyt wiele jego myśli i że wciąż jej na to pozwala, choć wcale dobrze go nie traktowała. Zresztą doszedł do wniosku, że ta znajomość do niczego ich nie prowadziła. I tak w końcu każde miało rozejść się w swoją stronę.

Odwrócił głowę w stronę Deirdre. Szeroko otwierała oczy i wyglądała na przestraszoną. A może na zdezorientowaną? Sam nie wiedział. Nie poruszyła się ani nic nie powiedziała, więc uznał, że to najwyższy czas, żeby się pożegnać.

– Chyba pora dorosnąć, Deirdre. Co my robimy? Odrywamy się od prawdziwego życia, żeby przychodzić tutaj. Kiedy jedno znika, drugie nawet nie może dowiedzieć się, co się dzieje. Wiesz ile razy czekałem przy Teorainn? Ile to już tygodni? Trzy? Cztery? A ty nawet nie potrafisz powiedzieć, czemu tak naprawdę cię nie było. Zresztą nie wiem, czy to ma jakieś większe znaczenie. Po prostu naprawdę jestem tym zmęczony.

Odwrócił się i zaczął odchodzić. Czuł się lepiej, kiedy wyładował całą złość. Gromadziła się w nim już od dawna i nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Nie dość, że nie rozumiał, czemu Deirdre nagle zniknęła, to wciąż wbrew sobie czekał na nią i tęsknił i nie czuł się przez to ani trochę jak mężczyzna.

– Czekaj! – Usłyszał szelest i kiedy się odwrócił, Deirdre stała tuż przy granicy, z rękami mocno przyciśniętymi do przeźroczystej powierzchni. Ciężko oddychała i sprawiała wrażenie niemal obłąkanej. – Nie możesz tak po prostu odejść. Nawet nie mam jak za tobą pobiec. To niesprawiedliwe.

– Chyba nie masz prawa robić mi wyrzutów – zaśmiał się.

– Czemu jesteś taki złośliwy?

– Już ci mówiłem. Zniknęłaś na kilka tygodni, a teraz nawet nie chcesz powiedzieć, czemu. Ta znajomość nie ma sensu.

– Ma sens. Musi mieć!

Zabrzmiało to bardzo desperacko, a Lennan wciąż niewiele rozumiał. Wpatrywał się w milczeniu w szeroko otwarte oczy Deirdre i uświadomił sobie, że tym razem się nie złamie. Jeszcze kilka tygodni temu po prostu o wszystkim by zapomniał, ale teraz nie zamierzał tego robić. Nawet jeśli jednocześnie był coraz bardziej świadomy swoich uczuć. A może właśnie dlatego.

– Powiedz mi, jak ty to sobie dalej wyobrażasz? Zaraz wyjdziesz za mąż, może gdzieś wyjedziesz, a może po prostu zajmiesz się swoim życiem. A może już się nim zajęłaś, więc ja też chcę mieć swoje, a nie przychodzić tu bez sensu.

– Jak możesz tak mówić?! Myślałam, że to dla ciebie znaczy trochę więcej. A ty tak po prostu zamierzasz odejść? I nie patrz tak na mnie – podniosła głos, widząc grymas, który przemknął po jego twarzy. W tamtej chwili patrzyła na niego z dumą i wyższością zupełnie jak przy ich pierwszym spotkaniu, kiedy myślała, że zdoła go przekupić kilkoma monetami i że wtedy po prostu o niej zapomni. – Wiem, że zamierzasz powiedzieć, że to ja zniknęłam na kilka tygodni. Ale zniknęłam, bo nie chciałam na ciebie patrzeć. Bo się w tobie zakochałam, chociaż nie tak miało być. Chciałam zapomnieć i sprawić, żeby wszystko było jak dawniej. Ale czas niewiele zmienił.

Opadła na trawę i wbiła wzrok w ziemię. Wyglądała na bardzo zmęczoną, nie wiadomo czy z powodu nagłego wyznania czy może za sprawą wszystkich zdarzeń minionych tygodni. Lennan zastanawiał się, co na to wszystko odpowiedzieć. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie śni po raz kolejny i czy zaraz po prostu się nie obudzi tak, jak zdarzało się to już kilkukrotnie. Powoli docierało do niego, że w słowach, które powiedział w przypływie złości, było dużo racji. Diamentowa Granica wszystko komplikowała i nawet jeśli udałoby się ją przekroczyć, nie stanowiłaby jedynej przeszkody na drodze do ich szczęścia. Nie sądził, że powinien skazywać Deirdre na gniew matki i na życie mniej dostatnie, niż to, które znała do tej pory. Wziął głęboki wdech i głośno wypuścił powietrze. Uznał, że sprawy zaszły za daleko i że dla ich dobra powinien zakończyć tę znajomość, przez którą i tak dużo wycierpieli.

I jak na ironię, właśnie w tamtej chwili, w której miał odejść i więcej nie wrócić w miejsce ich stałych spotkań, nabrał pewności, że naprawdę kocha Deirdre i że będzie mu jej brakowało. Mimo trudów, których doświadczył w życiu chyba był rozpieszczony i egoistyczny, bo nie potrafił zrezygnować z tej znajomości.

– Też cię kocham, Deirdre – powiedział trochę głośniej i pewniej niż w większości swoich snów. Pewnie dlatego, że w sennej rzeczywistości miał wiele okazji, by wypowiedzieć podobne słowa i oswoić się z ich brzmieniem.

Dziewczyna powoli uniosła głowę. Nadal szeroko otwierała oczy i pospiesznie mrugała. Dopiero po chwili zdobyła się na uśmiech. Przycisnęła ręce do Teorainn dokładnie tak jak we śnie Lennana. On jednak wciąż stał w pewnej odległości.

– Och, Lennanie…

– Poczekaj. Nic jeszcze nie mów. Najpierw musisz pomyśleć o tym, na co się decydujesz. Zdajesz sobie sprawę, że Teorainn może być niemożliwa do pokonania? I że pozostaje jeszcze kwestia twojego wyższego urodzenia…

– Moje urodzenie nie ma żadnego znaczenia – przerwała mu pospiesznie.

– Oczywiście, że ma. – Z trudem powstrzymał się przed przewróceniem oczami. – Większość bliskich ci osób może się od  ciebie odwrócić, jeśli się ze mną zwiążesz. Obiecuję, że zrobię wszystko, by tak się nie stało, bym mógł zapewnić ci wszystko, czego będziesz potrzebowała i by twoi rodzice nie musieli się mnie wstydzić. Ale pewnie to i tak nie wystarczy.

– Wystarczy! Oczywiście, że wystarczy! Niczego nie potrzebuję, naprawdę!

Deirdre była niemal pijana szczęściem i nie docierało do niej nic z tego, co Lennan miał do powiedzenia. Nawet nie dopuszczała prawdopodobieństwa, że matka może po prostu się jej wyrzec, tak samo jak Oisin i cały świat, który do tej pory był jej bliski.

– Wrócimy do tego jeszcze. Ale żeby w ogóle mówić o braku akceptacji ze strony twoich rodziców, trzeba przekroczyć Teorainn. Nawet nie wiemy, czy nam się to uda. Rozumiesz, że będziemy szczęśliwi tylko, kiedy znajdziemy się po jednej stronie granicy?

– Od kiedy jesteś taki poważny, Lennanie? Dlaczego zachowujesz się, jakby spotkała nas tragedia, zamiast cieszyć się, że tak bardzo się kochamy?! Pokonamy Teorainn, zobaczysz. Jest przecież tyle możliwości…

Nie był tego wcale pewien, ale nie chciał podsuwać Deirdre kolejnych ponurych myśli. Podobał mu się ten szeroki uśmiech na jej twarzy, a jeszcze bardziej podobała mu się świadomość, że to on był jego sprawcą, że największym powodem do radości był dla tej dziewczyny fakt, że to właśnie on ją pokochał.

Trudno było mu nie myśleć o konsekwencjach, jakie niosła ze sobą ich wspólna decyzja. Wciąż jeszcze był pogrążony w myślach, a Deirdre tymczasem gorąco go zapewniała, że nawet jeśli Teorainn stanie im na drodze, dotyk wcale nie jest im potrzebny, bo łączy ich prawdziwa więź, porozumienie dusz. Lennan wiedział, że to nieprawda. Dotyk był im potrzebny i to bardzo, bardziej niż kiedykolwiek. Możliwe, że popełnił ogromny błąd, kiedy zamiast odejść, przyznał się do swoich uczuć. Ale teraz było za późno, to nie był sen, z którego mógł się wybudzić i następnej nocy pokierować ich losem od nowa.

Uznał, że nie będzie martwił się na zapas. Że znajdzie jakiś sposób, by przekroczyć granicę, pocałować czy dotknąć Deirdre. A potem dołoży wszelkich starań, by Blair nie wydziedziczyła swojej córki. Szczerze wątpił, że przyszłość będzie łatwa i przepełniona jedynie szczęśliwymi chwilami. Ale teraz nie było odwrotu i jedyne, co mógł robić, to próbować ze wszystkich sił.

Zrobił jeden krok w stronę granicy i przyglądał się wciąż roześmianej Deirdre. Wydawała się teraz taka żywa i pełna energii, której jeszcze przed chwilą w ogóle w sobie nie miała. Mając nadzieję, że nie skazuje ich w ten sposób na większe cierpienie, zrobił kolejny krok, a potem następny. Powoli usiadł na wilgotnej ziemi i również przycisnął dłonie do przeźroczystej bariery. 

~*~

Naprawdę bardzo Was przepraszam za to opóźnienie. Podczas sesji nie miałam czasu ani siły na pisanie, a kiedy skończyłam egzaminy, potrzebowałam chwili odpoczynku. Mam nadzieję, że rozdział Wam to wynagrodzi i że teraz ta miłość L i D wyda się bardziej realna. Wstawiam rozdział jeszcze dzisiaj, żeby nie robić już większego opóźnienia. Sprawdziłam go co prawda przed publikacją, ale mniej dokładnie niż zazwyczaj, więc jeśli pojawią się błędy, to wybaczcie - to przez pośpiech. Przejrzę wszystko jeszcze raz jutro i poprawię niedociągnięcia.