# Teorainn: Rozdział 30.

        

           

            – Jesteście czym? – zapytała Cahan po raz drugi. Najwyraźniej informacje, które miała jej do przekazania Deirdre bardzo nią wstrząsnęły. Kiara wcale nie wyglądała lepiej – jej błękitne oczy pozostawały szeroko otwarte.

– Jesteśmy parą. Jesteśmy razem. Jesteśmy w związku. Nie wiem, jak jeszcze mam to nazwać, żeby do was dotarło – westchnęła Deirdre.

Nagle wszystko zdawało się na właściwym miejscu. Dziewczyna miała ochotę się śmiać, skakać i tańczyć. Mogłaby nawet pójść na kolejne z przyjęć matki i zagrać na harfie tysiąc utworów. Nie wiedziała tylko, czy zdołałaby pohamować uśmiech, który wciąż cisnął się jej na usta.

Tymczasem przyjaciółki zdecydowanie nie sprawiały wrażenia zachwyconych. A może po prostu nie mogły w to wszystko uwierzyć. Deirdre również kilka razy w ciągu dnia pytała samą siebie, czy nie śni. Ale nie, wszystko wydarzyło się naprawdę. Teraz miłość nie była już gorzkim uczuciem. Teraz jawiła się jako czysta, piękna i jak najbardziej właściwa. Niosła ze sobą jedynie dobro, poczucie spełnienia i cudownej bliskości drugiej osoby. To było to, czego Deirdre szukała od kilku lat, i powód, dla którego nie mogłaby poślubić Oisina przed podjęciem ostatniej próby odnalezienia drugiej połowy.

Zresztą Lennan nie był nawet jej drugą połową. On był całą nią, sensem jej życia. Ich istnienia przeplatały się ze sobą w taki sposób, że potrafiła stwierdzić, gdzie kończy się jedno, a zaczyna drugie. Chwila, w której chłopak powiedział, że czuje to samo, była najcudowniejszym momentem w jej życiu.

– Deirdre, nie chcę być niemiła, ale to nie ma przyszłości – przerwała jej rozmyślania Cahan.

– Nie wierzę. To Kiara zawsze jest tą rozważną. Co ci się nagle stało?

– No właśnie. Ja uważam, że to bardzo romantyczne i cudowne. Tak się cieszę, Deirdre! – wtrąciła Kiara.            Cahan tymczasem przygryzała wargę.

– Chodzi mi o to, że on jest z innego świata, Deirdre.

– I co z tego? Nie obchodzi mnie zdanie rodziców. Lennan może należeć do klasy drugiej, to nie ma dla mnie żadnego znaczenia.

– Miałam na myśli fakt, że oddziela was Teorainn – mruknęła Cahan.

– O co ci chodzi? Czemu ostatnio stałaś się taką pesymistką?

Rzeczywiście. Cahan od jakiegoś czasu częściej bywała poważna. Właściwie pod tym względem coraz bardziej upodabniała się do siostry. Co prawda nadal nosiła swoje wyzywające suknie sięgające kolan i nie próbowała udawać damy z nienagannymi manierami, ale bywały też chwile, kiedy wydawało się, że coś ją martwi. Ignorowała jednak pytania Deirdre o przyczynę takiego nastroju. Twierdziła, że nic się nie zmieniło.

– Tłumaczę ci tylko, że między wami tkwi mur. Jak sobie wyobrażasz wspólną przyszłość?

– Przecież już ostatnio doszłyśmy do wniosku, że nikt nie próbował przekroczyć Teorainn. Sama to powiedziałaś. Jak wysoka może być granica? Można się na nią wspiąć i przeskoczyć. Albo się podkopać. Można nawet spróbować w jakiś sposób ją zniszczyć. Mocne uderzenie i być może pęknie.

Cahan wzruszyła tylko ramionami. Nie wyglądała na przekonaną. Deirdre nie traciła jednak dobrego humoru, chociaż w jej sercu zakiełkowała lekka irytacja.

– Zresztą od kiedy to dotyk jest najważniejszą rzeczą w związku? Zobacz, ile znasz małżeństw, w których prawie się ze sobą nie rozmawia. Wszystko opiera się na kontakcie fizycznym. My poznaliśmy się lepiej niż niektóre małżeństwa poznają się przez lata. Kocham duszę Lennana, nie jego dotyk. Czy może być coś piękniejszego?

Cahan nadal milczała, a Kiara wyglądała na naprawdę szczęśliwą szczęściem swojej przyjaciółki. Utkwiła rozmarzone spojrzenie w Deirdre i szeroko się uśmiechała. Właśnie takiej reakcji dziewczyna oczekiwała od obu bliźniaczek.

– Na razie to może nie mieć dla was znaczenia. Ale z czasem brak dotyku zacznie wam przeszkadzać. Wtedy ta miłość nie będzie już taka cudowna. Będziecie cierpieć.

– Nie rozumiem, czemu próbujesz wszystko zepsuć! Może w twoich wyobrażeniach miłość to przede wszystkim fizyczne przyjemności, ale nasze uczucie jest mocniejsze i prawdziwe. Nie potrzebujemy dzielić ze sobą łoża, żeby coś sobie udowodnić.

– Przecież nawet nie o to mi chodziło. Miałam na myśli zwykły pocałunek, przytulenie albo…

– Nie obchodzi mnie, o czym myślałaś. I tak się mylisz. Nie masz pojęcia, jak mnie irytuje, że nagle jesteś taka ponura!

– Dobrze, w takim razie już nic nie mówię!

Cahan skrzyżowała ręce i wpatrywała się w jakiś jeden punkt z nieprzyjemnym wyrazem twarzy. Deirdre spiorunowała dziewczynę wzrokiem. Nie tak zachowują się przyjaciele.

– Musisz nas z nim koniecznie poznać – wtrąciła Kiara, żeby jakoś załagodzić sytuację.

Faktycznie, Deirdre już dawno oznajmiła zarówno przyjaciółkom, jak i Lennanowi, że spotkają się przy Teorainn i póki co na obietnicach się skończyło.

– Właściwie… Robicie coś dziś wieczorem? – zapytała z lekkim uśmiechem.

Tym razem drogę dzielącą jej dom od Teorainn Deirdre pokonywała z uczuciem podenerwowania i ogromną niecierpliwością. Nie wiedziała, czy Lennan i jej przyjaciółki się polubią, a poza tym już nie mogła się doczekać, aż wreszcie zobaczy ukochanego. Wciąż nie potrafiła uwierzyć, że teraz był cały jej. Nie musiała już ukrywać, że kocha jego twarz o ciemnej karnacji, niemal czarne oczy przysłonięte przez niesforne kosmyki. Kochała jego umięśnione ciało, niedbały strój, a nawet małą, ledwie widoczną bliznę na policzku. A najbardziej kochała ten jego cudowny, głęboki głos, jego charakter i uśmiech, którym nieustannie ją obdarowywał.

– Nie mogę uwierzyć, że codziennie przemierzasz taką odległość. I to zazwyczaj jeszcze z łukiem i kołczanem – westchnęła Kiara. Była już mocno zmęczona. – Nic dziwnego, że jesteś taka szczupła.

Deirdre jedynie nieznacznie się uśmiechnęła. Kochała las i spacery, więc nawet nie myślała o pokonywanym dystansie.      Zerknęła na Cahan. Dziewczyna nie odezwała się ani słowem podczas całej drogi. Nadal pozostawała poirytowana, chociaż nie miała ku temu powodu. Przecież to ona naskakiwała na Deirdre, a nie na odwrót!

W końcu dotarły na polankę. Kiara westchnęła na widok pięknych kwiatów, rosnących w zaciszu gęstych gałęzi. Cahan oglądała otoczenie z tym samym wyrazem twarzy, jaki miała przez całą drogę, ale jej błękitne oczy na chwile rozbłysły.

– Lennan?

Chłopaka nigdzie nie było. Właściwie nic w tym dziwnego. Nigdy nie umawiali się na konkretną porę. Po prostu przychodzili w to samo miejsce niemal każdego dnia i czekali, aż to drugie się pojawi. Deirdre poczuła ukłucie zawodu. Miała nadzieję, że od razu będzie mogła przedstawić przyjaciółkom chłopaka, który nauczył ją, czym jest miłość.

Cahan uśmiechnęła się nieznacznie, a Deirdre gniewnie zacisnęła usta. Co się działo z jej przyjaciółką? Do niedawna rozumiały się niemal bez słów, a ostatnio coraz częściej wydawały się sobie obce.

Usłyszały szelest i trzask łamanych gałązek. Jej twarz rozjaśnił uśmiech. Od razu wiedziała, że to Lennan. Chłopak nie umiał się poruszać bezszelestnie jak ona. Zawsze wiedziała, kiedy nadchodził. I bardzo dobrze. Gdyby nie wypłoszył sarny właśnie przez tą swoją niezdarność, nigdy by się nie spotkali.

Odgarnął gałąź i pojawił się na polanie. Deirdre rzuciła się w kierunku Teorainn i przycisnęła dłonie do przeźroczystej granicy. Lennan zrobił to samo. Potem w ten sam sposób oparli jeszcze czoła. Pobocznemu obserwatorowi mogłoby się wydawać, że naprawdę się dotykają.

– Tak bardzo się stęskniłam!

– Ja też – odpowiedział niskim, cichym głosem, a po plecach Deirdre przebiegł cudowny dreszcz.

Dopiero po chwili chłopak zorientował się, że nie są sami. Ze zdziwieniem i lekką nieśmiałością zaczął się przyglądać dwóm identycznym blondynkom. Jedna wyglądała na niezwykle naburmuszoną, a jej strój nie pasował do wysoko urodzonej damy. Druga stanowiła uosobienie idealnej dziewczyny z wyższych sfer.

– Widzę, że przyprowadziłaś przyjaciółki. Cahan, Kiara – ukłonił się im z lekkim uśmiechem, w którym mogłaby zakochać się każda dziewczyna.

Oczy Kiary zabłysły, tymczasem Cahan wciąż wpatrywała się w Lennana i Deirdre z nieprzyjemnym grymasem. Właściwie wyglądała, jakby całe to spotkanie było dla niej ogromną udręką. Deirdre bardzo się to nie podobało. Nie chciała, żeby Lennan wyrobił sobie o Cahan błędne zdanie. Tylko właściwie czemu w ogóle się tym przejmowała? Cahan sama była sobie winna!

– To cudowne – rozmarzyła się Kiara, wodząc oczami od Lennana, do Deirdre. – Jesteście tacy zakochani! Od razu to po was widać. Nawet nie wiesz, jak ona szeroko się uśmiecha, kiedy o tobie opowiada – zwróciła się do Lennana.

– Bardzo chciałbym to zobaczyć – odpowiedział z błyskiem w oku.

– Wcale nie uśmiecham się aż tak bardzo – mruknęła pod nosem dziewczyna.

– No pewnie – zaśmiał się, a ona spiorunowała go wzrokiem, ale nie potrafiła długo udawać, że się na niego gniewa.

Kiara podeszła bardzo blisko Teorainn i od razu wdała się w ożywioną dyskusję z Lennanem. Bardzo fascynowało ją życie osoby klasy średniej, bo sama nigdy nie musiała pracować i niemal wszystko robiła za nią służba. W dodatku miała mnóstwo pytań dotyczących życia w Mór, chociaż Lennan zapewniał, że jego kraina niczym nie różni się od Ádh. Tymczasem Cahan zachowała dystans i uparcie milcząc, wyrywała małe roślinki wyrastające z ziemi.

– Coś się stało? – zapytał chłopak, wskazując głową na Cahan i zniżając głos do szeptu.

– Ostatnio dziewczyny często się kłócą – oznajmiła Kiara, wzruszając ramionami.

– Po prostu Deirdre nie chce mnie słuchać – wtrąciła bliźniaczka, nagle unosząc głowę. – A ja tylko się o nią martwię i nie chcę, żeby cierpiała.

– Ale ja wcale nie cierpię, Cahan. Jestem szczęśliwa, jak nigdy przedtem. To ty na siłę próbujesz wszystko zepsuć.

– Przecież wiesz, że nie o to mi chodzi!

– Znowu się zaczyna – jęknęła Kiara.

– Spokojnie… – Lennan próbował opanować sytuację. – Cahan, o co dokładnie chodzi?

– Jak to o co? – warknęła. – Oddziela was bariera, której w żaden sposób nie pokonacie. Nawet, jeśli jesteście bardzo zakochani, to nie wystarczy. Wasza miłość was zniszczy.

– Pokonamy – zaprzeczył Lennan, choć i przez jego twarz przemknął jakiś cień. – Jest mnóstwo sposobów.

– A nawet jeśli to by się nie udało i tak będziemy się kochać – dodała Deirdre.

– I całe życie będziecie rozmawiać przez ścianę.

– Lepsze to niż zakończenie tej znajomości. Nawet sobie tego nie wyobrażam. – Lennan posłał dziewczynie smutne spojrzenie, co nie umknęło uwadze Cahan.

– Jacy wy jesteście uroczy! – westchnęła Kiara.

– Cicho, Kiara. Nie są uroczy. Są naiwni.

– Cahan, uspokój się. Ostatnio ciągle masz zły humor – zdenerwowała się Deirdre. W jej oczach błyszczał gniew. – Przyprowadziłam cię tu w zaufaniu, żebyś mogła poznać chłopaka, którego kocham, a ty zachowujesz się okropnie.

– Dobrze, mogę już nic nie mówić. Kiedyś i tak zobaczycie, że miałam rację.

– Posłuchaj Cahan…

Lennan ponownie oparł o Teorainn swoje dłonie. Dziewczyna wciąż siedziała daleko, ale to zmniejszenie dystansu sprawiło, że z większą uwagę zaczęła wpatrywać się w swojego rozmówcę.

– Ktoś mnie nauczył, że nie warto się martwić na zapas. Póki co jest dzisiaj. Dzisiaj jestem szczęśliwy. – Na chwilę odwrócił wzrok, a kiedy znów spojrzał na Cahan, spróbował się uśmiechnąć. – Ty też nie powinnaś za bardzo wybiegać w przyszłość.

– No właśnie, od kiedy to myślisz z takim wyprzedzeniem? To ty z nas trzech zawsze byłaś najmniej rozsądna – pokiwała głową Deirdre.

Ona również stała przy barierze, tuż obok Lennana. Chociaż miała na sobie drogą suknię, a on typowy strój kogoś niższej klasy, było coś takiego w ich twarzach, w ich spojrzeniach, że wydawali się być dla siebie stworzeni. Stanowili jedność, całość zamkniętą w dwóch ciałach.

– Nie wiem… – Cahan spuściła głowę. – Ostatnio za dużo myślę.

– To nie myśl – poradziła Kiara.

– Nie wierzę, że akurat ty to mówisz!

– Ja też nie – zaśmiała się dziewczyna.

Na twarzy Cahan nagle pojawił się uśmiech. Był co prawda blady, ledwie dostrzegalny, ale złagodził poważne rysy twarzy, sprawił, że dziewczyna nie wyglądała już na tak wrogo nastawioną. Wstała i podeszła nieco bliżej, żeby móc przyłączyć się do rozmowy. Deirdre obserwowała przyjaciółkę z uwagą, ale nie dostrzegła nic niepokojącego. Mimo wszystko nie potrafiła pozbyć się przeczucia, że dzieje się coś złego.

Kiedy się żegnali, Deirdre była zadziwiająco lekka. Chociaż musiała przemierzyć kolejne kilka mil, w ogóle nie odczuwała zmęczenia. Wręcz przeciwnie – podskakiwała, jakby była małą dziewczynką, a nie młodą kobietą, która powinna już myśleć o zamążpójściu. No właśnie… Oisin na pewno nie mógł zostać jej mężem. Nie teraz, kiedy w końcu pojawił się ten jedyny, miłość jej życia, sens jej istnienia.

Chciała odprowadzić przyjaciółki do domu, ale Cahan oznajmiła, że idzie do portu. Skierowała pospieszne kroki w boczną ścieżkę, nim zdążyły o cokolwiek zapytać.

– Co się z nią dzieje? – zapytała Deirdre. Kiara bezradnie pokręciła głową.