# Teorainn: Rozdział 31.

           

            Z jakiegoś powodu miała całkowitą pewność, że zastanie go w porcie o tak późnej porze. Po prostu czuła, że będzie siedział na łodzi albo na jednym ze statków przygotowywanych na rejs. I rzeczywiście, kiedy tylko znalazła się przy moście, do którego cumowano statki, dostrzegła go na małej, dwuosobowej łódce.

            Tkwił w niej w bezruchu, zapatrzony w horyzont. Wiosła leżały w środku, zupełnie niepotrzebne, bo łódka wciąż pozostawała przywiązana do pomostu grubym sznurem. Cahan  ruszyła w tamtą stronę. Zauważył ją dopiero, kiedy znalazła się bardzo blisko.

            Carney, pomyślała i od razu skarciła się w duchu. Miała zapomnieć o jego imieniu, wymazać je z pamięci, ale nieudolnie jej to wychodziło. Chłopak utkwił w niej spojrzenie szarych oczu, które jak zwykle skojarzyły się jej z morzem.

            Nie był przystojny. Nawet w świetle księżyca, który swym blaskiem czynił wszystko piękniejsze, prezentował się jak zwykły chłopiec okrętowy. Przez chwilę patrzyła na jego silne ramiona i dłonie ze zgrubiałą skórą. Potem przeniosła wzrok na twarz: niebrzydką, ale też niepiękną. Dopiero po dłużej chwili speszona spuściła głowę, bo on wciąż odwzajemniał spojrzenie.

            – Są razem. Niewiarygodne. I znowu się pokłóciłyśmy z Deirdre. Nie wiem, czy będziemy w stanie normalnie ze sobą rozmawiać. Próbowałam jej wszystko wytłumaczyć, jej i Lennanowi, ale w ogóle mnie nie słuchali. A przecież ja naprawdę chcę dla nich dobrze! Nawet zaczęłam się zastanawiać, czy to oni nie mają racji. Ale im dłużej to ciągną, tym bardziej będą cierpieć. Co prawda sama twierdziłam, że Teorainn da się pokonać, że po prostu nikt nie próbował. Ale czy to możliwe, żeby nikt nigdy nie podjął takiej próby? Zresztą gdyby komukolwiek się udało, na pewno wszyscy by o tym wiedzieli…

            Wciąż mówiąc, wskoczyła na łódkę, która lekko się zakołysała. Straciła równowagę i chłopak musiał ją przytrzymać. Przez chwilę znajdował się naprawdę blisko, a wtedy poczuła zapach morza i tak dobrze jej znaną woń pokładu, ale trwało to zaledwie moment, nim gwałtownie się odsunęła.

            Chłopak jak zwykle milczał. Właściwie była zdzwiona, że przy ostatnim spotkaniu odezwał się i to niejeden raz. Zdecydowanie jednak wolała, kiedy się nie odzywał. Wtedy wydawał się mniej rzeczywisty i łatwiej przychodziło jej się mu zwierzać.

            Dłuższą chwilę nic nie mówiła, uważnie obserwując chłopaka. Starała się wywnioskować coś z jego twarzy. Mimo wszystko potrzebowała rady, jakiegoś wsparcia. Potrzebowała, by ktoś powiedział jej, co powinna robić, jak się zachować.

            – Ostatnio dzieje się ze mną coś niedobrego – stwierdziła i gwałtownie zamilkła. Przestraszyły ją własne słowa.

            Czym innym było opowiadać o Deirdre, ale wyjawienia swojego największego sekretu to już zupełnie inna kwestia. Czy naprawdę chciała, żeby jakiś chłopiec okrętowy poznał prawdę, którą od wielu dni tak starannie skrywała w sercu? Usiadła plecami do niego. Nie chciała patrzeć mu w twarz w takiej chwili. Nie była pewna, czy na nią spogląda, czy też znów utkwił spojrzenie w linii horyzontu. Właściwie nie miało to dla niej większego znaczenia.

            – Przeżyłam to bardziej niż myślałam. Sądziłam… sądziłam, że tak po prostu zapomnę. Ale ja ciągle czuję się brudna. Wiem, że nie zrobiłam niczego złego, że to nie z mojej winy… Ale patrzę na swoje ciało i widzę jego ręce. I wydaje mi się, że każdy, kto na mnie spojrzy, też to widzi, że ludzie mają mnie za dziewczynę lekkich obyczajów. Wiem, to głupie, bo przecież sama niczego nie chciałam. I nikt niczego nie zauważy. Ale to wciąż mnie męczy. Ciągle.

            Dopiero po chwili zorientowała się, że takie zwierzenia mogą jej odebrać szansę na opuszczenie portu w najbliżej przyszłości. Biorąc pod uwagę ostatnie zachowanie chłopca okrętowego, bardzo prawdopodobne wydawało się, że nie pozwoli jej na żadną wyprawę z kapitanem. Jak mogła być tak głupia?! Po co w ogóle przychodziła w to miejsce?

            – Tylko spróbuj mi zabronić płynąć – warknęła, nagle podrywając się na nogi. Łódka znów niebezpiecznie się zakołysała i Cahan musiała usiąść. Chłopak wpatrywał się w nią uważnie swoimi szarymi oczami i nadal nie powiedział choćby słowa. – Będę pływała, gdzie mi się podoba. Nie zamierzam ciągle tkwić w tym miejscu. Nie masz prawa decydować, co będę robić. Jak zechcę popłynąć, to popłynę.

            I nim się spostrzegła, poczuła mokrą kroplę spływającą po policzku. Z zażenowaniem ją starła, ale kiedy kolejna łza skapnęła na deski łódki, parsknęła z frustracją. Co się z nią działo? Od kiedy to okazywała słabość?

            Chłopiec okrętowy zaczął niespokojnie się wiercić. Po chwili wstał i podszedł do Cahan, niepewnie wyciągając rękę. Kiedy tylko jej dotknął, krzyknęła przestraszona. Od razu odskoczył, a ona spiorunowała go wzrokiem. Z jej ust wyrwał się zduszony szloch.

            – Nie dotykaj mnie. Nigdy więcej mnie nie dotykaj.

            Drżącą ręką wygrzebała z sakiewki srebrną monetę i rzuciła mu ją pod nogi. Potem pospiesznie wyskoczyła z łódki i pobiegła w kierunku domu. Nie obejrzała się ani razu. Coraz więcej łez wypływało z jej oczu. Wciąż czuła ręce na swoim ciele, mnóstwo rąk i ten śmierdzący oddech, który wtedy, w mieście, szeptał jej wprost do ucha okropne słowa.

~*~

Następny rozdział będzie już normalnej długości. Ten jest taki mocno przejściowy, ale bez sensu było na siłę go wydłużać, a nie pasował też do żadnego z pozostałych, żeby połączyć go z jakimś innym wątkiem. Zgodnie z obietnicą zabieram się do nadrabiania wszystkich zaległości, których nazbierało się mnóstwo. Mam nadzieję, że ze wszystkim się dzisiaj wyrobię, w najgorszym wypadku do niektórych zajrzę jutro.