# Teorainn: Rozdział 32.

           

            Lennan zamierzał opuścić dom bez słowa, ale matka zatrzymała go w progu. Odwrócił się w stronę rodzicielki z wymuszonym uśmiechem. Tym razem zdecydowanie nie miał ochoty na rozmowy, bo bardzo było mu spieszno do lasu, gdzie pewnie już czekała na niego Deirdre.

            – Idziesz do warsztatu? – zapytała Carry z dziwnym wyrazem twarzy. Dopiero po chwili Lennan uzmysłowił sobie, że był to niepokój.

            – Nie… Do lasu.

            – Znowu? Ostatnio spędzasz tam większość czasu.

            Carry miała rację i właśnie dlatego Lennan skrzywił się, słysząc te słowa. Rzeczywiście, całe jego życie ostatnio sprowadzało się właśnie do spotkań z Deirdre. Już dawno nie przyjął żadnego zlecenia, a więc nie przyniósł do domu dodatkowych pieniędzy. Miał wyrzuty sumienia, że zmuszał matkę do samodzielnego utrzymywania rodziny jak za czasów, kiedy był jeszcze za mały, by pracować. Mimo wszystko nie potrafił siedzieć w warsztacie, jeśli mógł ten czas spędzić z Deirdre.

            Wiedział, że cała ta znajomość zrobiła się nieco niebezpieczna. Świat nie powinien się kręcić wokół jednej osoby. Oczywiście, tak właśnie przedstawiano prawdziwą, bezgraniczną miłość we wszystkich bajkach i legendach, które chłopak słyszał już za najmłodszych lat. Ale nie tak powinno wyglądać życie. Bo jeśli tej jednej osoby nagle z jakiegoś powodu zabraknie, wszystko przestanie istnieć. Zostanie się zniszczonym, pozbawionym celów, jak pusta skorupa, jakich pełno mógł znaleźć przy brzegu morza. Już raz coś takiego przechodził. O jeden raz za dużo.

            Nie mógł powiedzieć, że miłość do Deirdre była silniejsza. Bo choć chciałby zapewniać dziewczynę, że łączące ich uczucie jest stokroć razy mocniejsze niż to, które żywił do Laveny, to nie była prawda. Lavenę kochał całym sercem. Mógł dla niej zrobić wszystko. Chciał stale znajdować się tuż obok, nawet jeśli mieli cały dzień spędzić w milczeniu. Wtedy też sądził, że razem spędzą całą przyszłość, więc kontakty z innymi ludźmi uchodziły za zbędne, jedynie zabierały czas, który mógł spędzić z ukochaną. Nie chciał powtórzyć tego błędu. Póki co zdawało się jednak, że postępuje dokładnie tak samo. Wiedział, że na własne życzenie skazuje się na cierpienie, tym bardziej jeśli miałoby okazać się, że Teorainn nigdy nie uda się pokonać.

            – Matko, muszę iść. Naprawdę.

            – Lennanie, nie możesz ciągle chodzić na spacery. Ile czasu minęło od rozstania z Laveną? Przecież już było tak dobrze, poznałeś Breenę, zacząłeś spędzać całe dnie w warsztacie. A teraz…

            – Nie chodzę tam, żeby rozpaczać po rozstaniu. Tam jest Deirdre. Kocham ją. Naprawdę ją kocham. I ona kocha mnie.

            Cały czas patrzył w ciemne oczy, takie same jak jego. W kącikach dostrzegł drobne zmarszczki i zdał sobie sprawę, że matka, chociaż była piękną kobieta, z każdym dniem się starzała. Praca i życiowe doświadczenie dodawało jej lat, przez co wyglądała zdecydowanie dojrzalej niż jej rówieśniczki. W gęstwinie czarnych włosów już od dawna dało się dostrzec siwe kosmyki.

            – A co z Breeną?

            Nikt do tej pory go o to nie zapytał. I właściwie nie było się temu co dziwić, bo przecież nie miał przyjaciół, którym mógłby się zwierzać. Jedynymi bliskimi mu prócz rodziny ludźmi były Deirdre i właśnie Breena. Kiedy matka wspomniała o tej drugiej, Lennan poczuł w swoim sercu niepokojące ukłucie. Zdał sobie sprawę, że to wyrzuty sumienia. Od dawna przeczuwał, że nie obędzie się bez łez i zranionych uczuć. Sam doprowadził do takiej sytuacji. Owszem, Breena mu pozwoliła, ale gdyby miał w głowie dość rozsądku, nie leczyłby złamanego serca zainteresowaniem ze strony innej kobiety!

            Pokręcił głową. Nie potrafił odpowiedzieć na zadane pytanie. Nie chciał zastanawiać się, co będzie z Breeną. Życzył jej jak najlepiej. Pragnął, by znalazła kogoś, kto potraktuje ją lepiej, niż on to zrobił, kto naprawdę będzie ją kochał, a nie tylko wykorzystywał. Wiedział na pewno, że nie zamierza spędzić z tą dziewczyną reszty życia. Nie, życie pragnął spędzić z Deirdre.

            – Naprawdę muszę iść.

            – Idź. Ale uważaj na siebie.

            – A co mogłoby mi się stać? – zaśmiał się cicho.

            Nie odpowiedziała, tylko popatrzyła na niego z jakimś niepokojącym wyrazem twarzy. Malowało się na niej wiele uczuć, ale Lennan zdołał odczytać jedynie troskę.

            Tak jak przypuszczał, Deirdre już siedziała na polance, w ich stałym miejscu spotkań. Kiedy tylko go zobaczyła, jej twarz rozświetlił uśmiech. Uwielbiał, kiedy się uśmiechała. Ta dziewczyna uczyniła go słabym, sprawiła, że zamiast być mężczyzną, stał się uległy, miękki. Aidan na pewno skrzywiłby się, gdyby poznał myśli w głowie swojego starszego brata. Zawsze miał Lennana za silnego, niezłomnego. Bardzo by się zdziwił, gdyby tylko poznał prawdę.

            Deirdre podbiegła do Teorainn i przycisnęła do niej swoje czoło. Zrobił to samo i spojrzeli sobie w oczy. To było ich powitanie, najbliższy kontakt, na jaki mogli sobie pozwolić. Właściwie nawet nie widział tęczówek Deirdre ani rysów jej twarzy, bo była zbyt blisko. Całość składała się z dwóch plam – dużej, jasnej i ciemnej na wysokości oczu. Mimo wszystko było coś cudownego w myśli, że są tak blisko. Za blisko by ich oczy mogły rozróżnić szczegóły. A jednocześnie za daleko…

            – Spóźniłeś się – stwierdziła z lekkim uśmiechem. – Zdążyłam upolować jelenia.

            Z triumfalnym wyrazem twarzy wskazała na martwe zwierzę przebite strzałą, które leżało pod drzewem. Lennana zawsze zadziwiało, że taka delikatna dziewczyna z dobrego domu, może odnajdywać przyjemność w zabijaniu leśnej zwierzyny. Musiał jednak przyznać, że Deirdre z łukiem w ręce wyglądała jeszcze piękniej. Była wtedy taka wojownicza i samodzielna. Zupełnie inna niż Lavena.

            – Przepraszam, rozmawiałem z matka…

            – Przecież nie jestem zła – przewróciła oczami. – Za bardzo się przejmujesz wszystkim, co mówię.

            Miała trochę racji, więc ta uwaga sprawiła, że nieco się skrzywił. Nie chciał być taki. Właściwie nawet zaczęła go irytować uległość i podporządkowywanie się drugiej osobie.

            – Patrz, co mam – postanowił zmienić temat. Uniósł łopatę, którą zabrał z domu.

            – Zamierzasz posadzić drzewo?

            Po jego twarzy przemknął cień uśmiechu. Pokręcił głową.

            – Zamierzam do ciebie przyjść.

            Na te słowa jej oczy zabłysły. Do tej pory żadne z nich nawet nie myślało o przekroczeniu bariery. A może myśleli, tylko żadne nie odważyło się głośno tego przyznać. Tak naprawdę brak dotyku z czasem stał się uciążliwy. Lennan nie mógł pozbyć się myśli, że chciałby wreszcie pocałować Deirdre. Albo chociaż dotknąć czubka jej palca. Wystarczyłoby mu nawet odgarnięcie kosmyka z jej twarzy.

            Kogo on właściwie próbował oszukiwać? To zupełnie by mu nie wystarczyło. Chciał mieć Deirdre prze sobie już na zawsze i zdecydowanie nie tylko po to, by odgarniać kosmyki z jej twarzy. Teorainn Diamond wszystko jednak utrudniała.

            Ale potem pomyślał, że jeśli rzeczywiście granica przypomina ściany domostw, musi mieć swój koniec. Wystarczyło zrobić podkop i już mógł przejść do ukochanej. Mogliby spędzać czas raz w Ádh a raz w Mór. Przedstawiłby ją swojej rodzinie i poznałby jej rodziców. Cahan już nie krzywiłaby się, sądząc, że ich związek nie ma przyszłości, a oni tak po prostu byliby szczęśliwi.

            – Dziwię się, że sama o tym nie pomyślałam. Szczerze mówiąc, po prostu zaakceptowałam istnienie Teorainn. Nie myślałam, by ją pokonać.

            – I mówi to ta sama osoba, która w dzieciństwie całe dnie poświęcała na znalezienie przejścia?

            – To było co innego. Zawsze wyobrażałam sobie, że jest tu jakaś niewidzialna brama i wystarczy ją znaleźć. Nie brałam pod uwagę bardziej oczywistych rozwiązań.

            – W takim razie dobrze, że masz mnie.

            Deirdre usiadła na trawie i w milczeniu się mu przyglądała. Właściwie nie miała innego wyjścia. Pewnie gdyby wcześniej przedstawił jej swój plan, sama też zdobyłaby skądś łopatę i próbowała pomóc mu kopać. Nie mógł jednak pozwalać na to, by kobieta, którą kochał, podejmowała taki wysiłek fizyczny i to jeszcze w kosztownej, sięgającej samej ziemi sukni, która zdecydowanie nie ułatwiałaby wykonywania podobnej czynności.

            Tego dnia było bardzo ciepło, ale na szczęście drzewa skutecznie osłaniały od słońca i zapewniały częściowy chłód. Mimo tego na czole Lennana już po chwili pojawiły się krople potu. Niedbale je otarł, myśląc o tym, że każdy wysiłek jest warty spotkania z Deirdre. Kiedy tylko w jego głowie pojawiła się wizja ich pocałunku, zaczął wykonywać gwałtowniejsze, szybsze ruchy, by jak najprędzej urzeczywistnić marzenia.

            – Spokojnie, aż tak nam się nie spieszy… – odezwała się Deirdre, kiedy jego ruchy stały się naprawdę chaotyczne.

            – Nie wytrzymam bez ciebie – stwierdził. Skrzywił się, gdy dotarło do niego, jak bardzo niemęsko zabrzmiały te słowa. Na szczęście Deirdre jedynie się uśmiechnęła.

            Zaczęła coś nucić pod nosem. Była to melodia, której nie znał, zresztą nic dziwnego, skoro pochodził z innego świata. Uświadomił sobie, że głos Deirdre należał raczej do zwyczajnych. Dziewczyna trafiała czysto w dźwięki, ale jej barwa była przeciętna, a skala bardzo wąska. Deirdre i tak już została hojnie obdarzona przez naturę, otrzymując urodę i talent do kreowania świata przy pojedynczych szarpnięciach strun harfy.

            Pogrążony w myślach zdjął koszulę, która powoli zaczynała mu się lepić do pleców. Usłyszał, że Deirdre ze świstem wciągnęła powietrze, więc spojrzał na nią zdziwiony.

            Podeszła znów do Teorainn Diamond i uniosła dłoń, którą przycisnęła do niewidzialnej bariery. Miał długie, chude palce. Dopiero w tamtej chwili Lennan to dostrzegł. Dłonie Laveny były o wiele mniejsze. Breeny tak samo.

            – Chciałabym móc teraz cię dotknąć.

            Niemal czuł, jak kładła rękę na jego torsie i powoli przesuwała po nim palcem. Całe jego ciało przeszył dreszcz, gdy tylko o tym pomyślał. Od razu powrócił do kopania, czując przypływ sił. Znajdował się już w dole o głębokości kilku łokci. Bez przekonania zaczął szukać punktu tuż przy granicy i zgodnie z przypuszczeniami natrafił na opór. Tak jak sądził, Diamentowa Granica sięgała głębiej.

           

           

 ~*~

Nie zdążyłam jeszcze odpowiedzieć na komentarze pod poprzednim postem, nadrobię to w weekend, to samo tyczy się zresztą maili. Akapity znów żyją własnym życiem, ale to już chyba standard.