# Teorainn: Rozdział 34.

           

            Deirdre szła w stronę portu z narastającą w sercu obawą. Chciała opowiedzieć o wszystkim Lennanowi już poprzedniego dnia, ale nie była w stanie wymknąć się podczas uczty. Nieustannie czuła na sobie baczne spojrzenie matki i nieco dyskretniejszy wzrok Oisina. W dodatki wyjście z uroczystości weselnej przyjaciółki byłoby z jej strony ogromnym nietaktem. I nawet nie chodziło o to, co wypadało robić damie, a czego zdecydowanie nie. Po prostu Deirdre nie chciała okazać ignorancji jednej z najważniejszych dla siebie osób. Lennan mógł poczekać, chociaż przez cały wieczór była przy nim myślami. W chwilach, kiedy tańczyła w objęciach innych młodzieńców, jak i kiedy grała na harfie lub odpoczywała, siedząc przy stole.

            Kiara odpłynęła, gdy uroczystości dobiegły końca. Machała z pokładu statku wszystkim gościom i choć było widać, że jest naprawdę szczęśliwa, w jej oczach błyszczały również łzy smutku. Oczywiście, obiecała, że będzie jak najczęściej odwiedzać bliskich, ale teraz jej życie miało wyglądać zupełnie inaczej, na pierwszym miejscu znalazł się Alan i rodzina, którą wkrótce mieli stworzyć. Deirdre nigdy nie sądziła, że wchodzenie w dorosłość może być aż tak trudne. Ale skoro oznaczało porzucenie wszystkiego i wierne podążanie za mężem, wymagało naprawdę wiele wyrzeczeń.

            Przez myśl przemknęło jej, jak to będzie z nią i z Lennanem, kiedy przekroczą Diamentową Granicę. Po której stronie zamieszkają? Czy ona również będzie zmuszona zrezygnować ze wszystkiego, co było jej bliskie i rozpocząć nowe życie w Mór? Ale tak naprawdę wcale jej to nie przeszkadzało. Cahan marzyła o wypłynięciu w długi rejs i Deirdre była pewna, że wkrótce to nastąpi, Kiara opuściła wyspę, a rodziców i tak dziewczyna mogła odwiedzać w każdej chwili. Poza tym dzięki przeprowadzce Oisinowi łatwiej byłoby zapomnieć o nieodwzajemnionej miłości.

            Jej serce zabiło szybko i niespokojnie, kiedy dostrzegła Cahan stojącą na brzegu tuż obok małej, drewnianej łódki. Chciała jak najszybciej znaleźć się przy Lennanie, tulić go przez całą wieczność. Niejednokrotnie wyobrażała sobie ich pocałunek i była to myśl słodka i niezwykle piękna.

            Obok Cahan stał jakiś młody mężczyzna. Wyglądał na kogoś z klasy trzeciej, ale nie z tej najniższej warstwy na stałe uwiązanej na roli. To musiał być człowiek nieco zamożniejszy, członek jakiejś załogi, sądząc po osadzie z morskiej soli na kołnierzu jego koszuli i zapachowi morza, jakim przesiąkło mu ubranie. Równie dobrze mógł to być jednak ktoś z klasy średniej, ale z jej najbiedniejszego odłamu. Tacy ludzie też często zaciągali się na statek. Deirdre zastanawiała się, jak Cahan, wysoko urodzona dziewczyna, poznała kogoś takiego i w końcu przemknęło jej przez myśl, że pewnie przyjaciółka płynęła z nim któregoś razu jednym statkiem. Dziewczyna poczuła ukłucie niepokoju. A jeśli młodzieniec zamierzał rozpowiedzieć wszystkim o tej wyprawie? Miała nadzieję, że Cahan dobrze mu zapłaciła. W innym wypadku dobre imię rodu Lancaster mogło zostać splamione.

            – Zorganizowałaś nam podróż – uśmiechnęła się Deirdre, kiedy podeszła do przyjaciółki.

            – Oczywiście, że tak. Przecież zawsze dotrzymuję obietnic – wzruszyła ramionami. – Zorganizowałam nawet przewoźnika – wskazała na swojego towarzysza, a potem zwróciła się w jego stronę. – To jest Deirdre z rodu Lancaster, którą masz przewieźć na drugą stronę.

            Deirdre wzdrygnęła się. Jeśli istniała jakakolwiek szansa, że wcześniej młodzieniec jej nie rozpoznał, teraz przestało to mieć znaczenie. Cahan, widząc zdenerwowanie malujące się na twarzy przyjaciółki, lekko się uśmiechnęła.

            – Nie przejmuj się nim. Nikomu nic nie powie, nawet wiedząc, kim jesteś. Z natury w ogóle się nie odzywa. Poza tym dobrze mu płacę.

            Dziewczyna przez chwilę zastanawiała się, w jakich okolicznościach Cahan miała okazję przetestować lojalność chłopca okrętowego, ale doszła do wniosku, że chyba wcale nie chce się tego dowiadywać. Czasem odnosiła wrażenie, że porywcza Cahan skrywa niebezpieczne tajemnice. Bo niby czemu jej oczy lśniły niebezpiecznie, kiedy wypływała w kolejny rejs? I czemu czasami po powrocie bywała przygnębiona albo dziwnie milcząca? Szczególnie ostatnio…

            Ale nie mogła dłużej się nad tym zastanawiać, bo Cahan weszła do łódki. Zrobiła to z wdziękiem i ogromną wprawą i było widać, że już niejednokrotnie wykonywała tę czynność. Deirdre była o wiele bardziej niezdarna, niepewnie się chwiała. Omal się nie przewróciła i tylko szybka reakcja chłopca okrętowego uchroniła ją przed upadkiem i niechybnym rozdarciem kolejnej sukni. Kiedy przez chwilę zacisnął ręce na jej ramieniu, poczuła jeszcze wyraźniejszy zapach morza.

            Rzeczywiście, młodzieniec nie odezwał się ani słowem. Zaczął wiosłować ze spuszczoną głową i nawet przez chwilę nie spojrzał na Deirdre. Być może nauczono go, że trzeba okazywać uniżenie w stosunku do wyżej urodzonych. Dziewczyna przyglądała się mu w zamyśleniu. Cahan tymczasem rozsiadła się wygodnie i z przymkniętymi oczami wystawiała twarz w stronę wiatru.

            – Och, nawet nie wiesz, jak to uwielbiam, Deirdre. Czy to nie cudowne, tak po prostu płynąć, z dala od tych wszystkich przyjęć, kandydatów na męża i ciągłego udawania? Nic nas nie ogranicza – ani wyspa, ani rodzice. Mogłabym tak spędzić wieczność.

            Deirdre miała nieco odmienne zdanie na ten temat. Od kołysania łódki nieco ją mdliło, poza tym bardzo nie podobała jej się myśl, że coraz bardziej oddalają się od lądu. Nawet nie umiała dobrze pływać i gdyby łódka nagle się wywróciła, nie skończyłoby się to dobrze. Dziewczyna wzięła jednak głęboki oddech i odpędziła przerażające myśli. Nie mogło się jej stać nic złego. Przecież to był szczęśliwy dzień. Szczęśliwy dla niej i Lennana.

            Z niepokojem spojrzała na wiosłującego chłopaka, ale on rzeczywiście wciąż milczał i nawet nie wyglądał, jakby zwracał uwagę na pasażerki łódki. Widocznie Cahan miała rację, twierdząc, że tego człowieka wystarczyło przekupić odpowiednią ilością pieniędzy. Niestety to oznaczało, że za jeszcze większą sumę sekret mógłby wyjść na jaw. Zerknęła na Cahan, która nadal miała przymknięte oczy. Zdziwiło ją, że dziewczyna tak nagle zmieniła nastawienie do związku z Lennanem. Może wreszcie zrozumiała, że chłopak był jedyną osobą, która mogła uszczęśliwić Deirdre, a może po prostu dotarło do niej, że ten związek może mieć przyszłość. Może z chwilą, gdy uświadomiła sobie, że Diamentową Granicę da się jakoś pokonać, zaczęła postrzegać całą tą sytuację w nieco inny sposób…

            – Uspokój się, Deirdre – mruknęła Cahan, nawet nie otwierając oczu.

            – Jestem spokojna.

            – Nieprawda. Cały czas się wiercisz i gnieciesz materiał sukni. Naprawdę nie masz powodów, żeby się przejmować. Nie utoniemy.

            W tym momencie łódka gwałtownie się zakołysała. Deirdre krzyknęła i mocno zacisnęła palce na burcie. Cahan powoli otworzyła oczy i wybuchnęła głośnym śmiechem. Przez twarz wiosłującego młodzieńca również przemknął cień wesołości, ale chłopak szybko zdołał to ukryć i znów wydawał się krążyć myślami gdzieś bardzo daleko.

            – Właśnie o tym mówię. – Cahan wyszczerzyła do Deirdre swoje drobne, nieco krzywe zęby.

            – Nie jestem przyzwyczajona do takich podróży – dziewczyna wzruszyła ramionami, próbując zachować resztki godności.

            – W końcu przywykniesz. Będziesz musiała, jeśli zamierzasz częściej widywać się z Lennanem…

            W tym momencie łódka znów się zakołysała. Tym razem zdecydowanie gwałtowniej. Uderzyła w coś z głuchym odgłosem i nieco się cofnęła. Deirdre udało się pohamować krzyk. Spojrzała na Cahan, sądząc, że ta znów się uśmiechnie, ale ona wbijała spojrzenie w twarz chłopaka marszczącego brwi.

            – Co się dzieje? – To pytanie chyba było skierowane do niego, ale nim zdążył odpowiedzieć, Cahan wstała i pospiesznie doskoczyła do krawędzi łódki. – Nie wiem, co nas zatrzymało. Niczego tu nie widzę.

            Spojrzała z wyczekiwaniem na ich przewoźnika, który znów zaczął wiosłować. I po raz kolejny łódka zakołysała się i zmieniła kierunek. Niepokój w sercu Deirdre narastał z każdą chwilą.

            – Nie mogę w to uwierzyć – westchnęła Cahan. – To Teorainn. Tutaj też się ciągnie. Ale gdzieś musi się kończyć. – Odwróciła się znów w stronę chłopca okrętowego. – Trzymaj się blisko granicy i płyń na południe, póki opór nie ustąpi.

            Chłopak w milczeniu powrócił do wiosłowania. Deirdre wyciągnęła przed siebie rękę, mocno wychylając się z łódki. Rzeczywiście, jej palce napotkały opór. Do tej pory sądziła, że granica obowiązuje tylko na lądzie, ale widocznie sięgała nieco dalej. Na szczęście brzeg Ádh stawał się coraz bardziej odległy, a to oznaczało, że koniec Teorainn jest coraz bliżej.

            – Rozsiądź się wygodnie – mruknęła Cahan, z powrotem zamykając oczy. – To może być długa podróż.

            I rzeczywiście, płynęli i płynęli. Co jakiś czas za mocno odchylone wiosło uderzało w granicę, która zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Deirdre traciła cierpliwość, a przy okazji także dobry humor. Obawiała się, że jeśli droga do Lennana będzie zabierała tyle czasu, nie będą mogli odwiedzać się zbyt często. No chyba, że jak najszybciej wzięliby ślub i zamieszkali po jednej stronie.

            Słońce znajdowało się coraz niżej i w końcu niebo zaczęły zdobić smugi różu i fioletu. Był to doprawdy piękny widok, ale tym razem miał w sobie coś naprawdę przygnębiającego. Oznaczał, że czas nieubłaganie mija, a Diamentowa Granica nie ma końca. Cahan spojrzała na Deirdre ze smutkiem.

            – Musimy wracać. To chyba nie ma sensu.

            – Nie możemy! – Poderwała się na nogi, zapominając, że przebywa na łódce. Wszystko zaczęło się niebezpiecznie kołysać, więc pospiesznie usiadła. – To niemożliwe, żeby Teorainn nie miało końca. Musi mieć koniec, bo inaczej…

            Urwała w pół zdania, pospiesznie mrugając i próbując odgonić łzy. Wstyd jej było, że płacze w obecności jakiegoś nisko urodzonego, całkiem jej obcego człowieka. Cahan objęła przyjaciółkę i pogłaskała po włosach. Kiedy Deirdre była mała i miewała koszmary, przychodziła do Blair, a wtedy matka tak samo głaskała ją po głowie i szeptała do ucha uspokajające słowa.

            – Obawiam się, że tak nie przekroczysz granicy. Musi być jakiś sposób, żeby ją pokonać. I znajdziemy go. Na pewno coś wymyślimy. Ale widzisz, że nie ma sensu płynąć dalej. Musimy wrócić do domu, nim rodzice zaczną się martwić. Poza tym nasz wioślarz i tak już bardzo się zmęczył.

            Deirdre zerknęła w stronę młodzieńca i dostrzegła kropelki potu na jego czole oraz lekkie drżenie mięśni. Mimo wszystko chłopak zaciskał usta i dalej wiosłował, jakby nie chcąc okazać słabości. Deirdre zastanawiała się, czy wszyscy niżej urodzeni byli tacy wytrwali. W końcu musieli codziennie ciężko pracować, żeby zarobić na swoje utrzymanie.  Niechętnie pokiwała głową. Chłopak od razu zawrócił łódkę. Z pozoru kompletnie odciął się od swoich towarzyszek, ale tak naprawdę pozostawał czuły na każdy ich gest, każde polecenie. Może tak pracowali wszyscy chłopcy okrętowi? Deirdre postanowiła później zapytać o to Cahan.

            Na brzeg dotarli, gdy było już zupełnie ciemno. Cahan podała chłopakowi dwie srebrne monety i skinęła na Deirdre. Obie udały się w stronę domu. Chłopak został w porcie i zajął się cumowaniem łódki.

            – Zawsze tyle mu płacisz?

            – Nie, zwykle dostaje jedną monetę. Ale dzisiaj zasłużył na większe wynagrodzenie – wzruszyła ramionami.

            Deirdre chciała zapytać, jak często Cahan musi wręczać pieniądze chłopcowi okrętowemu i za co zazwyczaj mu płaci, ale nie była pewna, czy chce poznać odpowiedź na to pytanie. Zacisnęła usta, nim wypowiedziała pytanie na głos i dalszą drogę pokonały w milczeniu.

            Tym razem niemal całą drogę biegła, tak bardzo nie mogła doczekać się kolejnego spotkania z Lennanem. Nie widzieli się zaledwie trzy dni, ale jej wydawało się, że minęła cała wieczność. Ostatnie spotkanie zamazało się w jej pamięci i dziewczyna mogłaby przysiąść, że z Lennanem rozmawiała w poprzednim wcieleniu, a nie zaledwie kilka wschodów słońca wcześniej.

            Czekał już przy Teorainn z tym swoim lekkim uśmiechem, który tak bardzo kochała. Stał na czarnej ziemi, która w tym jednym miejscu wyglądała inaczej niż zwykle. Wszystko przez to, że zakrywała świeży dół i była jeszcze nie do końca uklepana. Deirdre skrzywiła się na wspomnienie nieudanego podkopu i długiej, męczącej wyprawy łódką.

            – Tak bardzo tęskniłam! – krzyknęła, przyciskając ręce do Teorainn.

            Lennan zrobił to samo. Patrzyli na siebie w milczeniu. Deirdre uwielbiała spoglądać w jego oczy i po prostu się uśmiechać. Mogłaby to robić całą wieczność. Pragnęła zapamiętać każdy szczegół ciemnobrązowej, błyszczącej tęczówki, tak bardzo podobnej do najżyźniejszej ziemi.

            – Wydaje mi się, jakbym nie widział cię całe wieki – powiedział to, co kryło się w jej głowie. Na te słowa jej serce zabiło radośnie i niespokojnie. – Jak udał się ślub?

            – Chyba dobrze.

            – Chyba? – Lennan uniósł brwi.

            – Trudno było mi dobrze się bawić, kiedy w pobliżu cały czas kręcił się Oisin.

            Lennan nieco się skrzywił. Chociaż Deirdre wielokrotnie zapewniała, że nie żywi żadnych głębszych uczuć do swojego przyjaciela, nie miało to większego znaczenia. Oisin znajdował się tuż na wyciągnięcie ręki, podczas gdy od Lennana wciąż oddzielała ją Diamentowa Granica.

            – Próbowałam wczoraj dostać się do Mór – oznajmiła nagle. – Cahan wymyśliła, że możemy wziąć łódkę i dostać się do ciebie przez morze.

            – Sądząc po tym, że wciąż jesteś w Ádh, raczej ci się nie udało…

            – Nie. Ta granica ciągnie się w nieskończoność! Nie wiem, jak to jest możliwe. Myślałam, że znajduje się tylko na naszej wyspie. Ale to oznacza, że rozgranicza cały świat na dwie części… Albo przynajmniej sięga na tyle daleko, że nie starczyło dnia, by dopłynąć do końca.

            Deirdre spuściła głowę. Czuła narastającą frustrację. Nienawidziła poczucia bezradności. Podobało jej się, gdy mogła być niezależna i sama kierowała własnym życiem. Dlatego tak opierała się przed przyjęciem oświadczyn młodzieńców podpychanych jej pod nos przez matkę i właśnie dlatego tak często chodziła z łukiem na polowanie. Wtedy mogła być inna niż wszystkie wysoko urodzone dziewczyny. I nie chodziło wcale o to, by zrobić na złość rodzicom. Po prostu nie chciała podążać utartą ścieżką razem ze swoimi rówieśniczkami z klasy pierwszej.

            Przez myśl przemknęło jej, że odkąd poznała Lennan coraz rzadziej chodziła na polowania. Być może w kołczanie zamieszkała już jakaś mysz albo pająki.

            – Nie martw się, Deirdre, coś wymyślimy. Na pewno są inne rozwiązania niż opłynięcie wyspy.

            – Tak, a niby jakie? – spojrzała na niego z powątpiewaniem. – Podkopu też już próbowaliśmy.

            – Można się jeszcze wspinać, prawda? – uśmiechnął się pocieszająco.

            Nadzieja w jego oczach była tak prawdziwa, że przez chwilę serce Deirdre zabiło niespokojnie w oczekiwaniu na nadciągające spotkanie. Uwierzyła, że taki moment rzeczywiście będzie miał miejsce w niedalekiej przyszłości. Nie chciała być naiwna i potem po raz kolejny doświadczyć goryczy rozczarowania, ale nie potrafiła pozostać obojętna. Kąciki jej ust uniosły się ku górze, choć długi czas z nimi walczyła.

            – No, tak właśnie powinnaś wyglądać cały czas. Jesteś piękna, kiedy się uśmiechasz.

            Próbowała przewrócić oczami, ale zamiast tego jej uśmiech stał się jeszcze szerszy. Gdyby usłyszała podobne słowa od jakiegokolwiek młodzieńca czasem bywającego na przyjęciach Blair, pewnie nie zrobiłoby to na niej żadnego wrażenia. Ale komplementy z ust Lennana miały słodki posmak i sprawiały, że jej serce biło jeszcze szybciej. W dodatku wypowiadał je z wyrazem twarzy kogoś, kto potrafi złamać serce niejednej dziewczynie. Uwielbiała, gdy był taki pewny siebie, z tym cudownym błyskiem w ciemnych oczach. Wspomnienie smutnego, zamkniętego w sobie chłopaka wydawało się niezwykle odległe, nierzeczywiste. Aż trudno było uwierzyć, że Lennan tak bardzo się zmienił.

            – Kogoś ci przedstawię. Poczekaj.

            Lennan wstał i zniknął między drzewami, nim Deirdre zdążyła się odezwać choćby słowem. Zastanawiała się, kogo mógł ze sobą przyprowadzić. Jedyną osobą, która przyszła jej na myśl, była Breena. A Deirdre zdecydowanie nie miała ochoty oglądać kogoś, kto składał pocałunki na ustach Lennana, kto mógł go dotykać, podczas gdy ona nie miała na to najmniejszych szans.

            Ale kiedy Lennan znów pojawił się w jej polu widzenia, zobaczyła, że to wcale nie Breenę postanowił ze sobą zabrać. Towarzyszył mu kilkuletni chłopiec, niezwykle do niego podobny. Deirdre wpatrywała się w ciemne oczy, w których błyszczała łobuzerska iskra i zastanawiała się, czy właśnie tak wyglądał mały Lennan. Pewnie wszystko się mu wybaczało, każde przewinienie. Wystarczyło, że spojrzał na kogoś tymi swoimi oczami i niewinnie się uśmiechnął.

            – Aidan, chciałbym, żebyś poznał Deirdre.

            Chłopiec wpatrywał się w dziewczynę z szeroko otwartą buzią. To nieco onieśmieliło Deirdre. Zaczęła się zastanawiać, czemu wywarła takie wrażenie na dziecku.

            – Skąd znasz taką ładną panią? I czemu widujesz się z nią w lesie? – Spojrzał z zaciekawieniem na brata. – Mieszka pani w którymś z tych pięknych domów?

            No tak, Deirdre zapomniała, że jej strój jednoznacznie wskazywał na wysokie urodzenie. Nic dziwnego, że Aidan zdumiał się, widząc, że ktoś taki rozmawia z Lennanem. Dziewczyna nie chciała w ten sposób myśleć o miłości swojego życia – jak o kimś gorszym tylko ze względu na majętność czy urodzenie. Zdążyła już zapomnieć, jak wiele ją z Lennanem różni. Gdy byli razem, nie miało to żadnego znaczenia.

            – Tak, mieszkam w pięknym domu – uśmiechnęła się do chłopaka.

            – W którym? W tym na skraju? A może w tym obok? Ten obok jest najpiękniejszy ze wszystkich…

            Aidan zrobił jeden krok, a potem następny. I dopiero, gdy nagle napotkał opór, zorientował się, że ma przed sobą Teorainn. Spojrzał na Deirdre z jeszcze większą fascynacją, ciekawością i podekscytowaniem wzmagającym się z każdą kolejną chwilą. Potem skierował roziskrzone oczy na Lennana.

            – Ta pani jest z Ádh? Masz znajomą z innego świata?!

            – Tak, Aidan. Dlatego właśnie spotykam się z nią w lesie.

            – Ale po co? Przecież nawet nie możesz zrobić dla niej mebli…

            Lennan ze skrępowaniem podrapał się po głowie. W takiej chwili był jeszcze bardziej podobny do brata. Deirdre niezwykle rozczulał ten widok.

            – Nie spotykam się z Deirdre, żeby robić dla niej meble. My się kochamy, Adian.

– Ojej. To prawie jak w bajkach, które opowiada mi mama. To znaczy, które opowiadała mi, zanim stałem się mężczyzną – pospiesznie się poprawił, spoglądając na Deirdre. – I jak jest w pani świecie? Są tam jakieś skarby albo niezwykłe stworzenia?

            – Właściwie to wszystko wygląda tak jak w Mór.

            – Tak samo? Ale przecież to bez sensu… – chłopiec zrobił zmartwioną minę. – W takim razie po co w ogóle jest Teorainn Diamnond?

            – Też chciałabym to wiedzieć… – westchnęła Deirdre. – I proszę cię, mów do mnie po imieniu.

            –  Masz służbę? I chodzisz na przyjęcia? Jesteś bardzo zamożna? I czemu wolisz mojego brata zamiast jakiegoś bogatego męża.

            – Aidan, nie zasypuj Deirdre tyloma pytaniami!

            Lennan podszedł do brata i przerzucił go sobie przez ramię, jakby chłopiec ważył tyle co płatek rosnących przy ich stopach kwiatów. Aidan zaczął się śmiać i wierzgać nogami, ale Lennan wcale go nie puścił, tylko zaczął łaskotać. Deirdre przyglądała się temu z uśmiechem. Zawsze marzyła o rodzeństwu, z którym mogłaby spędzać czas. Wyobrażała sobie, że rzadko by się kłócili, za to często śmiali.

            Po chwili Lennan położył się na ziemi razem z bratem, który podparł głowę rękami i zaczął przyglądać się Deirdre. Ona tymczasem również się położyła i z uśmiechem odpowiadała na wszystkie pytania. To spotkanie z Lennanem było inne od poprzednich. Brak w nim było poczucia ogromnej miłości, bliskości. Deirdre czuła się, jakby z ukochanym byli tylko przyjaciółmi. Albo jakby już od dawna tworzyli rodzinę. I wcale jej to nie przeszkadzało. Wyobrażała sobie, że mogliby spędzać podobne popołudnia jako małżeństwo, z własnymi dziećmi. Najlepiej z całą gromadą.

            – Lubię cię Deirdre – oznajmił Aidan, kiedy zaczęło się robić późno i trzeba było wracać. – Możecie wziąć ślub z Lennanem.

            – Dziękuję  za pozwolenie – zaśmiał się chłopak.

            Deirdre przyjrzała się mu uważnie. Gdy usłyszała słowa Aidana, jej serce znów szybciej zabiło, tym razem z podenerwowania. Zastanawiała się, jak Lennan zareaguje. Nigdy nie rozmawiali o ślubie. Ale on nie dodał nic więcej, jedynie nadal uśmiechał się z rozbawieniem.

            – Spotkamy się jutro? – zapytał.

            – Jak zawsze – skinęła głowa, a on w odpowiedzi posłał jej jeden z uśmiechów, które tak bardzo kochała.

            Niebo było bezchmurne i tysiące gwiazd rozświetlały mrok. Cahan rozglądała się z niepokojem, w obawie, że ktoś mógłby ją zobaczyć. Jak zwykle wymknęła się z domu i zmierzała w stronę portu. Wcale nie po to, żeby popływać. Sądziła, że spotka w porcie chłopca okrętowego. Zawsze zostawał do późna i kiedy słońce już dawno zdążyło zajść, dopiero kończył pracę. Cahan nie wyobrażała sobie harować od rana aż do nocy. Owszem, buntowała się przed byciem damą i ciągłym bywaniem na przyjęciach, ale robienie czegoś skrajnie innego również by jej nie odpowiadało. Nie przywykła do ciężkiej pracy.

            Na moście dostrzegła sylwetkę chłopaka, zgodnie ze swoimi oczekiwaniami. Nie wiedziała nawet, o czym chciałaby porozmawiać z milczącym znajomym. A właściwie o czym chciałaby mówić, kiedy on słuchałby w milczeniu, by potem przyjąć kolejną monetę. Może o tym, że jej siostra odpłynęła z mężem i odtąd w domu było niezwykle pusto. Dni zlewały się ze sobą, bo Deirdre znikała w lesie i Cahan musiała przywyknąć do samotności. Dopiero teraz uświadomiła sobie, jak bardzo nienawidzi być sama. Aż do tego stopnia, że rozważała znalezienie sobie męża tylko po to, by mieć z kim rozmawiać. Szybko jednak porzuciła ten pomysł. Mąż oznaczał uwiązanie do domu i do jednego miejsca. Musiałaby urodzić dzieci i spędzać czas na przyjęciach albo w ogrodzie.

            Chyba usłyszał jej kroki, bo odwrócił się, nim zdążyła się odezwać. Uśmiechnęła się blado na jego widok, wciąż nie wiedząc, po co właściwie przyszła. Sądziła, że wkrótce się dowie, kiedy tylko zacznie mówić. Wtedy słowa zawsze wypływały jedne po drugich i nawet nie miała nad nimi kontroli. Czasami dowiadywała się o sobie rzeczy, o których wcześniej nie miała pojęcia.

            Znów poczuła charakterystyczny zapach morza. Uwielbiała to, bo od razu na myśl przychodziły jej rejsy. Co prawda o jednym najchętniej by zapomniała, ale za to wspomnienie wszystkich pozostałych zawsze wywoływało na jej twarzy uśmiech.

            Już otwierała buzię, ale tym razem nie miała szansy, by wydobyć z siebie choćby pojedynczy dźwięk. Chłopiec okrętowy ją uprzedził.

            – W byciu nisko urodzonym jest wiele frustrujących rzeczy – oznajmił, a ona ze zdziwienia aż zamknęła buzię. – Muszę spuszczać głowę na widok klasy pierwszej, nie mogę zwrócić im uwagi, kiedy robią coś, czego nie powinni. Bo przecież nie wypada mi ich pouczać nawet, jeśli mam rację. Nienawidzę, gdy inni patrzą na mnie z pogardą, ale tak właściwie niewiele mogę zrobić, trzeba przywyknąć.

            Przez chwilę milczał, a ona zastanawiała się, czy powinna cokolwiek powiedzieć. Nie zamierzała bronić klasy pierwszej, choć sama do niej należała. Tym bardziej, że całkowicie zgadzała się ze słowami chłopaka. Ona również gardziła większością wysoko urodzonych osób i cieszyła się, że jest inna, choć tak naprawdę nie miała pewności, czy tylko samej siebie nie oszukuje i czy rzeczywiście tak wiele różni ją od rodziców Deirdre czy jej własnych.

            – Większość takich jak ja narzeka na niższe urodzenie, ale ja nie widzę w nim nic złego. Nie chciałbym być taki jak zamożni ludzie. Nie chciałbym stać się zapatrzonym w siebie człowiekiem, którego życie kręci się wokół przyjęć i wykorzystywaniu ubogich ludzi do ciężkiej pracy. Zamiast tego mogę pływać i przynajmniej czuję się wolny, mam ciekawe życie. Nawet jeśli zazwyczaj kładę się spać wycieńczony.

            Cahan po części nawet zazdrościła chłopakowi. Chciałaby każdego dnia smakować tej wolności, o której mówił. Sama mogła jej doświadczyć jedynie czasami, kiedy akurat udało się jej wymknąć z domu albo kiedy rodzice gdzieś wyjechali. Gdyby mogła, pływałaby nieustannie.

            – Podczas jednego z rejsów wydawało mi się, że dowiedziałem się czegoś nowego o ludziach. O tych najzamożniejszych. Przypadkowo odkryłem, że nie wszyscy są tacy sami. Pojedyncze osoby nie patrzą na niżej urodzonych z pogardą, nie myślą tylko o ślubie dla wygody, dobrym imieniu rodu. Chyba byłem naiwny – zaśmiał się, ale wcale nie wesoło. – Widać to, co mówią o nisko urodzonych, jest prawdą. Jesteśmy po prostu głupi. A ja najbardziej z nich wszystkich, bo patrzę na ludzi lepiej, niż na to zasługują.

            Tym razem Cahan nie zamierzała milczeć. Nie ulegało wątpliwości, kogo chłopak ma na myśli i nie potrafiła się pogodzić z myślą, że porównał ją do ludzi, którymi ona sama tak często gardziła. Jednak nim zdążyła się odezwać, chłopak odwrócił się i odszedł. Wcześniej usłyszała jeszcze cichy brzęk, kiedy rzucił coś niedbale pod jej nogi. Podniosła mały przedmiot i poczuła, że jest zimny, o regularnym kształcie. Uniosła go wyżej, by światło gwiazd i księżyca rzuciło na niego nieco światła. To była jedna srebrna moneta. Jedna srebrna moneta za milczenie.

            Zaśmiała się, obracając srebro w palcach. Ale jej samej tak naprawdę również nie było do śmiechu.