# Teorainn: Rozdział 38.

Małe ogłoszenie - jako że do końca zostały 4 rozdziały i chcę wreszcie zakończyć tę historię, kolejne będą się pojawiać co tydzień w weekend.

           

            Ostatnio tak wiele się działo, że długo nie pojawiła się w porcie. Czasami bardzo brakowało jej morza, lekkiego kołysanie łódki czy zapachu soli. Nie miała jednak czasu na jakiekolwiek wyprawy, zbyt zajęta martwieniem się o Deirdre, która w ogóle nie chciała wychodzić z domu. Cahan niemal z bólem przyglądała się przyjaciółce i poczuła wdzięczność do losu, że sama nigdy się nie zakochała. Jeśli ludzie cierpieli aż tak bardzo po rozstaniu z bliską osobą, to nie warto było kochać.

Przez chwilę nawet wierzyła, że wszystko jakoś się ułoży, kiedy ostatecznie udało się przekonać rodziców przyjaciółki, aby puścili dziewczynę do lasu. Cahan starała się pozostawać tak naiwna, jak Deirdre czy Lennan i wierzyć, że skoro Teorainn nie dało się opłynąć, to wspinaczka przyniesie jakieś efekty. Ostatecznie skończyło się na tym, że Deirdre często płakała, obwiniając się o wypadek Lennana i wyczekując każdego dnia przy Diamentowej Granicy w nadziei, że chłopak będzie w stanie przemierzyć całą drogę ze swojego domu. To i tak było lepsze niż bezmyślnie granie melodii i wpatrywanie się w pustkę, ale Cahan tęskniła za dawną Deirdre. Za tą, którą znała, nim pojawił się Lennan, a przynajmniej nim ta znajomość stała się tak poważna.

W końcu znalazła czas, by udać się do portu, bo Deirdre postanowiła przesiedzieć cały wieczór przy granicy. Blair nawet nie protestowała. Chyba zrozumiała, że trzymając córkę w domu, tylko by ją unieszczęśliwiła.

Tak naprawdę Cahan obawiała się kolejnego spotkania z chłopcem okrętowym. Pamiętała, jak cisnął jej pod nogi srebrną monetę. Poczuła się wtedy upokorzona. Może gdyby uważniej przypatrywała się twarzy chłopaka, kiedy zwierzała się mu ze wszystkich problemów, zrozumiałaby, że nie ma potrzeby, aby mu płacić. Ale przecież tego nauczyli ją rodzice – sekrety szanowanych rodów pozostają sekretami tylko za sprawą monet.

Nawet nie wiedziała, czy zastanie go w porcie. Tak dawno nie chodziła pobliskimi ścieżkami, że równie dobrze mogła przegapić wypłynięcie statku w większy rejs. Możliwe, że chłopak znalazł się wśród załogi. A jednak, ujrzała cień jego sylwetki, ledwie widoczny w blasku przysłoniętego chmurami księżyca. Zwijał liny, aby się nie poplątały i najwyraźniej jej nie zauważył.

Podniósł głowę dopiero, gdy deski na pomoście zatrzeszczały. Przez chwilę tylko przypatrywał się jej w milczeniu, a potem powrócił do przerwanej czynności. Niepewnie wykonała kilka kolejnych kroków.

– Chciałam przeprosić.

Kiedy tylko wypowiedziała te słowa, uznała je za kompletnie niedorzeczne. Kto to widział, żeby dziewczyna klasy pierwszej przepraszała jakiegoś nisko urodzonego chłopaka? Zresztą czy naprawdę miała ku temu powody? To normalne, że różne klasy społeczne nie rozmawiały ze sobą jak przyjaciele czy chociażby znajomi.

Jego najwyraźniej także zaskoczyły usłyszane słowa, bo lina wyślizgnęła się mu z rąk. Znów stał w bezruchu i wbijał w nią spojrzenie szarych oczu.

– Mogłaś mieć przyjaciela, ale wolałaś sługę.

Zaskoczył ją oskarżycielski ton w jego głosie. Już zamierzała otworzyć usta i wypowiedzieć kilka gniewnych zdań, ale w porę się powstrzymała. Skoro rzeczywiście chciała rozmawiać z chłopakiem jak z kimś sobie równym, nie powinno ją dziwić, że żywił do niej urazę. Gdyby był tylko sługą, potulnie spuściłby głowę i zapewnił, że nic się nie stało. Ale przecież nie o to chodziło, właśnie dlatego go przepraszała.

– Już nie chcę mieć sługi. I chyba nigdy nie chciałam. Zdecydowanie bardziej potrzebny jest mi przyjaciel, który potrafi mnie obronić, kiedy tego potrzebuję albo wysłuchać, kiedy mam jakiś problem.

Wpatrywała się w czubki swoich stóp. To dziwne, ale naprawdę czuła się nieswojo. Cała odwaga i pewność siebie gdzieś zniknęła. Może dlatego, że zazwyczaj nie rozmawiała w ten sposób z mężczyznami. Właściwie rzadko prowadziła z nimi jakiekolwiek rozmowy. Nie miała wianuszka adoratorów, bo jej wojownicza postawa wszystkich odstraszała i każdy wolał idealną Kiarę.

– W takim razie pamiętaj, że przyjaciołom się nie płaci.

Podszedł do niej i wyciągnął rękę. Coś błysnęło w świetle i dopiero po chwili Cahan zdała sobie sprawę, że to wszystkie monety, jakie do tej pory wręczyła chłopcu okrętowemu. Nie mogła uwierzyć, że na nic ich nie przeznaczył. Mógł za nie kupić tyle rzeczy, mógł poprawić swoją sytuację, a zamiast tego wolał zachować dumę. Poczuła podziw, a jednocześnie jeszcze większe wyrzuty sumienia. Chciała nawet powiedzieć, żeby zatrzymał pieniądze, ale obawiała się, że to mogłoby go rozzłościć, dlatego przyjęła je w milczeniu i włożyła do sakiewki.

– Będę o tym pamiętać – uśmiechnęła się, a on w odpowiedzi również uniósł kąciki ust.

W przypływie impulsu wyciągnęła ręce i przytuliła się do niego. Do Carneya, od razu poprawiła się w myślach. Przecież nie mogła nazywać przyjaciela chłopcem okrętowym. Carney odwzajemnił uścisk i przez krótką chwilę Cahan czuła się bezpiecznie. Zniknęła tęsknota za Kiarą, niepokój o Deirdre i poczucie, że życie jest nie takie, jakie być powinno. Do tej pory Cahan nawet nie sądziła, że obecność przyjaciela może tak wiele zmienić.

Odsunęła głowę, by powiedzieć o tym wszystkim Carneyowi. Nawet nie wiedziała, czemu ma ochotę to zrobić, czemu nagle jest taka skłonna do zwierzeń i mówienia o własnych uczuciach. Może to dlatego, że z jej serca ktoś nagle zdjął ogromny ciężar. Ale nie zdążyła wydobyć z siebie głosu, bo nim się odezwała, oczy Carneya dziwnie zabłysły i nagle jego usta spotkały się z jej wargami.

Smakował morską solą. Tylko o tym zdążyła pomyśleć, nim pospiesznie się od niego odsunęła. Wpatrywał się w nią z zaniepokojeniem i wyraźnym zakłopotaniem, a ona nie wiedziała, w jaki sposób zareagować. Miała mieć przyjaciela, nie kochanka. Przyjaźń i tak już uchodziła za coś bardzo nieodpowiedniego. Carney był chłopakiem nisko urodzonym i Cahan nie powinna była w ogóle spędzać z nim czasu. A gdyby ktoś dowiedział się o pocałunku… To byłaby śmierć społeczna nie tylko dla Cahan, ale także dla całego rodu de Burgh.

– Nie możesz. Nie możemy.

– No tak, w końcu jestem tylko chłopcem okrętowym.

W jego głosie pobrzmiewało tyle goryczy, że przez chwilę znów miała ochotę go przeprosić. Dopiero potem uświadomiła sobie, że tym razem nie ma obowiązku czuć się winną. Postępowała racjonalnie tak, jak powinna była. Kiara mogłaby być z niej dumna.

Ale im dłużej wpatrywała się w błyszczące oczy Carneya, tym bardziej zdawała sobie sprawę, że jej sposób myślenia był błędny. Ludzie i tak już dawno mogli się dowiedzieć o jej wyprawach do portu, a to było równie złe. Kochała morze, kochała pływanie łódką i chciała, by Carney należał załogi, z którą będzie podróżowała do kolejnych portów w tajemnicy przed rodzicami.

A potem dotarło do niej, że pocałunki są przyjemne. I że chyba nie będzie miała okazji już więcej ich doświadczyć. Nie chciała mieć męża, pragnęła pozostać samotna, a mężczyźni raczej nie zwracali na nią szczególnej uwagi. Cichy głosik w głowie Cahan podpowiadał jej, że źle robi, że takie zachowanie niesie ze sobą ogromne ryzyko, ale kompletnie się tym nie przejęła. I tak większość rzeczy, które zrobiła w swoim dotychczasowym życiu, zakrawało o skrajną nieodpowiedzialność.

– Twoje pochodzenie nie ma nic do rzeczy. Nie jestem moją siostrą.

Jeszcze chwilę patrzył na nią, jakby oczekując bezpośredniego przyzwolenia, nim w końcu odważył się ponownie ją pocałować. Znów poczuła smak soli na swoich wargach i z jakiegoś powodu bardzo się jej to spodobało. A potem nie myślała już o niczym szczególnym, tylko cieszyła się chwilą przyjemności.

I jeszcze tylko przez głowę przemknęła jej jedna myśl, która sprawiła, że miała ochotę się roześmiać.

W ich języku imię Carney oznaczało wojownika. To było niemal jak przeznaczenie.