# Koszmar na jawie: Rozdział 16. Wołanie o pomoc

         

Kogo szczęście pieściło nadmiernie, tym zmiana wstrząśnie

~ Horacy

Tkwię w wirze kłamstw, masochistycznych myśli i złudzeń, które sprawiają, że wciąż na nowo ciepię. Mam tak wiele marzeń, których nie jestem w stanie spełnić, tak wiele potrzeb, które chyba nigdy nie zostaną zaspokojone. Chcę czuć, że komuś na mnie zależy, że świat wcale nie jest taki zły. Niestety spotykam się jedynie z okropnym rozczarowaniem i bólem powracającym  raz za razem.

Podszedł do mnie. Niewiarygodne. Aż trudno uwierzyć, że miał czelność, by to zrobić. Czy jestem jego zabawką? Czy to tylko chora gra, w której on o wszystkim decyduje? Nie zrozumiał, że sprawia mi ból. A może wiedział, może wiedział doskonale i tylko odczuwał większą przyjemność. Jestem dziewczyną, którą inni gardzą, jednocześnie oczekując od niej perfekcji. Czemu więc mnie nie wykorzystać?

Znów było tak, jakby nic się nie wydarzyło, jakby wszystkie bolesne tygodnie zostały zmyte przez litry wylanych łez. Jakby po tym, gdy oczy już całkowicie wyschły, po bólu i przykrych wspomnieniach nie pozostało żaden ślad. Shane w jednej chwili zjawił się przy mnie ze swoim uśmiechem, wiecznie dobrym humorem, głosem, którego kiedyś tak bardzo lubiłam słuchać. Spojrzałam na niego, jakbym chciała uciec jak najdalej. Bo rzeczywiście właśnie tego pragnęłam. Ale czy aby na pewno? Przecież pozwoliłam na tę rozmowę, nie poruszyłam kwestii unikania, nieodpisywania na wiadomości. Wiedziałam, że nie będzie się z niczego tłumaczył, wiedziałam o tym doskonale. W końcu nie miał żadnej wiarygodnej wymówki, nie mógł się za każdym razem usprawiedliwiać. Powinnam go zignorować. Zostawić bez choćby przelotnego spojrzenia, jednego słowa. Nie zrobiłam tego.

Rozmawialiśmy, bo przecież jestem zbyt słaba, by odejść, uznać, że ktoś taki jak Shane nie zasługuje na moją uwagę. Nie przyjmuję do siebie rad Cassie i zamiast omijać chłopaka szerokim łukiem, potrafię tylko stać i słuchać tego, co ma mi do powiedzenia. Mogę się łudzić, że wszystko wróci do normy. Przecież tak często to sobie powtarzam. Shane na pewno celowo by mnie nie skrzywdził, z pewnością mu na mnie zależy. Tak, na pewno…

Widział, że coś jest nie tak. Musiał zauważyć, że dzieje się ze mną coś naprawdę złego. Nie dlatego, że go obchodzę, po prostu będąc ofiarą, skupiałam na sobie jego uwagę, choć nie w sposób, w jaki bym chciała. A mimo tego udawał, że nic się nie zmieniło. Że wszystko jest cudowne i beztroskie, że nasze relacje pozostały niezmienne. Przecież tak jest łatwiej, tak właśnie postępują mali chłopcy – udają, że ich obawy, koszmary i rzeczy, których woleliby nie widzieć, nigdy nie miały miejsca. Nie rozumiem, czemu ja również zgodziłam się na okłamywanie samej siebie. Czemu nie zaprotestowałam i nie pokazałam, że dla mnie wydarzyło się wiele, zbyt wiele?

Najwidoczniej właśnie tak postępują masochistki.

A potem podeszła Danielle. Nie byłam zdziwiona. Zaczęłam nawet rozważać, czy tych dwoje się ze sobą nie zmówiło, czy nie postanowili jeszcze bardziej zniszczyć mojej psychiki, współpracując. To jednak wymagałoby zbyt wiele zachodu, a przecież dla żadnego z nich nie jestem na tyle ważna.

Wpatrywałam się w Danielle posyłającej chłopakowi swoje okropne uśmiechy. Nienawidziłam jej z całego serca, miałam ochotę zaszyć się w kącie, a jednocześnie wiedziałam, że nie powinnam rozpaczać. Przynajmniej zdałam sobie sprawę, że nie obchodzę Shane’a i to się nie zmieni. Może potrzebowałam porządnego szoku, aby wreszcie stanąć na nogi. Problem w tym, że cała ta sprawa, w połączeniu z innymi problemami, wcale nie uczyniła mnie silniejszą, ale cisnęła o dno, wrzuciła w otchłań. Pozostawiła po sobie czerwone, podłużne szramy.

Chciałam, żeby ktoś dostrzegł mój ból, moje cierpienie, podszedł i zapytał, czy wszystko w porządku. A potem powiedział, że będzie dobrze albo po prostu przytulił na pocieszenie. Ludzie jednak pozostawali ślepi. Rano mama także nie dostrzegła niczego niepokojącego, kazała tylko zrobić sobie herbatę. Podałam kubek lewą ręką, celowo. Chciałam, by moja rodzicielka dostrzegła podłużne rozcięcia, zapytała, skąd się wzięły, może nawet poczuła niepokój. Kobieta była jednak zbyt zajęta wpatrywaniem się w ekran laptopa, by choć przelotnie na mnie spojrzeć. Tata z kolei wyjechał na kilka dni. Znowu. Po raz kolejny musiał udać się do Europy, aby ostatecznie zakończyć pracę nad filmem. Cassie i Renée również niczego nie dostrzegły. Przed nimi chowałam pokaleczoną dłoń, ale chyba w głębi duszy pragnęłam, by dostrzegły krwawe ślady.

Teraz siedzę na kolejnej bezsensownej lekcji. Rozmyślam nad sensem życia, nad tym, co właściwie robię, jaki mam cel. Wiem, jak chcieliby mnie postrzegać inni – jako pomocną, idealną dziewczynę, którą wszyscy znają i która dobrze się uczy. A jednak sprawiam im zawód. Uczę się gorzej, gorzej też wyglądam, coraz dalej mi do ideału. W dodatku przestałam rozmawiać z ludźmi, już nie staram się znaleźć w nich rzeczy godnych pozazdroszczenia. Ostatnio dostrzegam jedynie cechy, które niezwykle mnie irytują. Najwidoczniej potrafię nieść tylko rozczarowanie.

Powoli wyciągam cyrkiel z piórnika i wpatruję się w jego ostrą końcówkę. Marzę o tym, by przejechać nią po skórze, sprawić, że zacznę coś czuć. Może tworzenie nowych ran pochłonie mnie na tyle, bym choć na moment przestała myśleć o smutku i poczuciu beznadziejności. Nie wiem, jak zareagowałby nauczyciel, gdyby cokolwiek dostrzegł. Pewnie wezwałby rodziców, polecił wizytę u psychologa, zaprowadził na rozmowy ze szkolnym pedagogiem. Ale może to i dobrze. Może wtedy mama i tata zaczęliby się mną interesować, a psycholog znalazłby sposób na odzyskanie szczęścia.

Wszystkie iskierki to jedna wielka bzdura. Jeszcze niedawno sądziłam, że przechowuję je wewnątrz siebie, zamknięte w wielkiej skrzyni, którą kiedyś na pewno uda mi się otworzyć. Teraz wiem, że to niemożliwe. Skrzynia zniknęła raz na zawsze, pozostała tylko pustka, której nic nie jest w stanie wypełnić. I jeszcze to okropne poczucie, że wszystkich zawiodłam, że nie mogę cofnąć czasu i wrócić do tego, co było kiedyś.

Jednym zdecydowanym ruchem wbijam końcówkę cyrkla w skórę. Podważam ją, patrzę na ostrze pod delikatną warstwą. W końcu sprawiam, że tworzy się kolejna szrama, krew delikatnie i powoli wypływa z rany, która już po chwili zaczyna się zasklepiać. No tak, w końcu nie tnę zbyt głęboko. Jeśli już chcę się bawić w dziewczynę w depresji, powinnam zainwestować w porządną żyletkę. Myśl o dużej ilości krwi sprawia, że czuję odruch wymiotny. Takie wizje po prostu mnie obrzydzają. Najwidoczniej muszę się zadowolić bólem, jaki jestem w stanie sobie zapewnić. Szkoda tylko, że mimo wszystko nadal czuję ten inny rodzaj cierpienia, nie o podłoży fizycznym, ale zadomowiony w sercu, wykańczający z każdą kolejną minutą.

Chciałabym uwolnić się od tego wszystkiego, ale chyba nie potrafię.

Nim dzwoni dzwonek, krew przestała już płynąć, ale było to bez znaczenia. Przecież żaden uczeń nawet na mnie nie spojrzał. Jak zwykle pozostałam sama z własnymi problemami, z własnym bólem i tym poczuciem beznadziejności. Nie mam ochoty rozmawiać z przyjaciółkami. Czuję do nich żal za to, że pozostały ślepe. Co za ironia, przecież sama chowałam przed nimi dłoń, jak więc miały cokolwiek zauważyć?

Przez kolejne lekcje nerwowo skrobię palcem po ręce, odrywając strupki, które zdołały się wytworzyć. Ból jest dosyć silny. Nie spodziewałam się, że może go wywołać jedynie kilka małych szram. Spoglądam na dłoń i dostrzegam, że aż połowę jej powierzchni zdobią czerwone kreski. Zadałam więcej ran, niż mi się wydawało. Ale to i tak bez znaczenia. Widok okaleczonej ręki jest nieco przerażający, ale przecież mogę wymyślić dosyć sporo wiarygodnych wymówek. Co innego, gdyby ślady powstały po wewnętrznej stronie nadgarstka.

Cassie jak zwykle siedzi w antycznym fotelu. To już niemal rytuał – zawsze, kiedy mamy o czymś porozmawiać, dziewczyna sadowi się właśnie w tym miejscu, jakby był to mebel przeznaczony do prowadzenia wszelkiego rodzaju konwersacji. Podaję przyjaciółce szklankę soku. Cassie przyjmuje ją ode mnie z uśmiechem i zaczyna powoli sączyć żółty płyn.

– Jak się czujesz? – pyta.

– W porządku – wzruszam ramionami, ale przypominam sobie, że Cassie nie łatwo okłamać. – Myślałam co prawda, że będzie lepiej, ale jakoś sobie radzę.

To wielkie niedopowiedzenie. Jakoś daję sobie radę, owszem, ale nikt nie spodziewałby się, że zacznę zadawać sobie rany. Niezbyt głębokie, to prawda, ale żadna normalna osoba, nie robi takich rzeczy i to w miejscu publicznym. Rozpaczliwie jednak potrzebowałam bólu w jakiejkolwiek innej postaci niż nieznośne kłucie w sercu wywołane obecnością Shane’a.

Dzień w szkole był okropny. Chłopak jeszcze kilka razy podchodził do mnie na przerwach i rozpoczynał przyjazne rozmowy. Jakby wszystko było w porządku. Bo może dla niego sprawa właśnie tak wyglądała – nic się nie stało, kolejny zwykły dzień. Ja natomiast nie zdołałam odnaleźć siły, by odejść, by wyrazić sprzeciw. Za każdym razem stałam przed Shanem jak największa ofiara. Rozmawiałam najzwyczajniej w świecie, przystając na niewypowiedzianą prośbę, by ubiegłe tygodnie odeszły w zapomnienie. Za każdym razem w końcu podchodziła do nas Danielle, a chłopak od razu o mnie zapominał. A jeśli rudowłosa sama nie włączyła się do rozmowy, Shane nagle odchodził, bez słowa, zostawiał mnie oniemiałą na środku korytarza i rozpoczynał pogawędkę z Tylerem albo jakimś innym kolegą.

– Na pewno wszystko w porządku? – pyta Cassie, jakby chciała uspokoić własne sumienie.

– Jasne – odpowiadam spokojnie, patrząc na poranioną rękę, którą od razu chowam za plecy. – Z każdym dniem będzie coraz lepiej.

– Mam nadzieję. Ale trzymaj się od niego z daleka, nie pozwalaj na żadne rozmowy, jak to było dzisiaj. Wiem, że nadal zależy ci na tym idiocie, ale nie możesz pozwalać sobą pomiatać.

Kiwam głową, w zupełności zgadzam się ze słowami Cassie. W końcu sama też pragnęłabym odciąć się od chłopaka, nie rozmawiać z nim już nigdy.

Za każdym razem, gdy ucinaliśmy sobie podczas przerw na pozór przyjazną pogawędkę, miałam wrażenie, że cała szkoła mnie obserwuje. Jakby uczniowie wytykali mnie palcami, mówiąc „czy ona nie jest żałosna? Daje sobą pomiatać i zgadza się na wszystko”. Gdzieś w międzyczasie dostrzegałam przyglądającą się mi bacznie Cassie, czasem też Renée. Ku mojemu zdziwieniu dwa razy napotkałam również spojrzenie Miriam. Jej jasne oczy wyrażały uczucia, których nie potrafiłam zdefiniować. Dziewczyna wyglądała, jakby usiłowała mnie przed czymś ostrzec. Przypomniały mi się wtedy wypowiedziane przez nią słowa, które okazały się prorocze. „Uważaj, bo szczęście można przedawkować”. Szkoda, że wtedy nie wzięłam tego na poważnie. Ale to pewnie i tak niewiele by zmieniło. Przecież nawet teraz jestem bezbronna wobec manipulacji Shane’a.         

– Postaram się – mówię, bo wiem, że bez sensu składać obietnice, których nie będę w stanie dotrzymać. Zbyt dobrze zdaję sobie sprawę, że nie zdołam ograniczyć kontaktów z chłopakiem. – No dobrze, ale opowiedz lepiej o swoich problemach. Czuję się głupio, kiedy ciągle mnie wysłuchujesz, a sama niewiele mówisz.

– Joslyn, rozmawiałyśmy o twoich problemach trzy razy. Tylko trzy razy odkąd się przyjaźnimy. Zawsze cię podziwiałam za ten ciągły optymizm, ale teraz, kiedy to się zmieniło, będę cię wysłuchiwać, kiedy tylko masz ochotę porozmawiać. Zawsze próbowałaś pomóc mnie i Renée w naszych bezsensownych dylematach.

– Od tego są przyjaciele – uśmiecham się lekko, chociaż jest to uśmiech wymuszony i raczej smutny. – A teraz opowiedz mi wreszcie o wszystkim. O spacerze z Tylerem, o treningach, o innych swoich problemach…

– No dobrze – Cassie podciąga nogi pod brodę i obejmuje je rękami. Zawsze siada w ten sposób, gdy rozmawiamy. – Spacer był cudowny. Myślałam, że wszystko się posypie, że będzie niezręcznie albo ja będę zachwycona, a Tyler zniechęcony. Ale rozmawiało się nam świetnie i to przez kilka godzin, a potem jeszcze poszliśmy na film. W dodatku horror, więc miałam pretekst, żeby się przytulić raz na jakiś czas. Nie pamiętam nawet, jaka była fabuła, bo obecność Tylera mnie rozpraszała. Miałam na pożegnalny pocałunek, ale tak się nie stało. Za to przytuliliśmy się, gdy Tyler wychodził, więc nie mam co narzekać.

Uśmiecham się lekko, jakbym naprawdę cieszyła się szczęściem przyjaciółki, chociaż wcale tak nie jest. Znów czuję jedynie zazdrość. Świat jest niesprawiedliwy. Cassie czuje się szczęśliwa i wszystko układa się po jej myśli, a tymczasem ja cierpię. Zaczynam także odczuwać niechęć do Tylera. Rozmawiałam z nim co prawda kilka razy i wydawał się być sympatyczny, ale przyjaźni się z Shanem – tym, który potrafi manipulować, ranić i jedynie doprowadzać do płaczu. To wcale nie oznacza, że Tyler też jest taki sam, lecz mimowolnie zaczęłam dostrzegać nawet drobne wady chłopaka, tak samo jak Sean’a, który również jest przyjacielem Lorensa. A pomyśleć, że jeszcze do niedawna uważałam Sean za jednego z najsympatyczniejszych chłopców w szkole.

– A treningi? – pytam, pragnąc za wszelką cenę zmienić temat. Wiem, że to okropne, że powinnam coś powiedzieć, wyrazić radość ze szczęścia przyjaciółki, ale i tak nie byłabym w stanie wiarygodnie kłamać.

– No wiesz, mnóstwo wysiłku. Spędzanie codziennie kilku godzin na grze jest męczące, ale przecież nie powinnam zaprzepaścić tak wielkiej szansy, jak wygranie mistrzostw i możliwość otrzymania stypendium. Każdego wieczoru jestem kompletnie padnięta, nie mam siły na nic, ale niedługo to się skończy. Mistrzostwa już za trzy tygodnie.

– Na pewno ci się uda – mówię. I rzeczywiście jestem o tym przekonana. Ostatnio zauważyłam, że marzenia wszystkich wokół się spełniają. Jedynie ja pozostaję nieszczęśliwa.

– Miejmy nadzieję. Ale bez sensu się martwić i zastanawiać na zapas. A tak przy okazji, nie uwierzysz, czego się dowiedziałam o naszym wuefiście…

W ten sposób zaczynamy rozmawiać na zupełnie nieistotny temat, jakby to był kolejny zwykły dzień pełen beztroskich konwersacji i przyjaznej wymiany zdań. Bo może dla Cassie rzeczywiście tak jest. Ja jednak nie potrafię doświadczyć tego przekonania, że świat jest taki, jaki być powinien.

W pewnym momencie czuję, że nie dam rady dłużej udawać. Nie mogę wciąż na siłę angażować się w rozmowę, usiłować wymyślić przekonującej odpowiedzi, wypowiadać  zdania naturalnie i beztrosko. Jestem zbyt smutna, zbyt zrozpaczona i zbyt słaba, by próbować dalej udawać, ukrywać swoją twarz za maską pozornego spokoju.

Przestaję chować okaleczoną dłoń za plecami. Powtarzam w myślach, że jeśli Cassie zauważy szramy, wszystko jakoś się ułoży, odnajdę pomoc, zrozumienie i chociaż częściowe poczucie radości. Może nie teraz, ale kiedyś na pewno. Jednak przyjaciółka niczego nie dostrzega. Prowokująco wykonuję poranioną ręką różne czynności, jakbym nagle stała się leworęczna. Z jednej strony pragnę, by wszystko się wydało, by blondynka zrozumiała, że zadaję sobie rany, że jest mi aż tak źle. Jednocześnie czuję też strach. Sama nie potrafię zdecydować, czego oczekuję. Kolejne minuty mijają na rozmowie, która mnie wydaje się bezsensowna i w pewien niewytłumaczalny sposób jeszcze bardziej przygnębiająca.

– Muszę lecieć, jest już bardzo późno – wzdycha Cassie, spoglądając na zegarek. Minęły trzy godziny. Trzy godziny udawania, strachu i modlenia się o to, by przyjaciółka wreszcie spojrzała na moją dłoń. Nie zrobiła tego. Przypadek, a może przeznaczenie? Może takie rzeczy powinno się trzymać w tajemnicy…

– No jasne, pewnie jutro musisz wstać z samego rana – uśmiecham się ze zrozumieniem. Czuję odrazę do samej siebie, że bez żadnych skrupułów okłamuję przyjaciółkę.

– To idę. Ale… Joslyn… – dziewczyna przystaje jeszcze w progu i przygląda mi się uważnie. – Wszystko w porządku, tak? Radzisz sobie jakoś?

– Pewnie – odpowiadam. Wychodzi mi to bardzo przekonująco.

– To dobrze. Pamiętaj, Shane nie jest ciebie wart, a ty zawsze możesz liczyć na mnie i na Renée. Zawsze.

Kiwam głową i nic nie mówiąc, zamykam drzwi. Łzy tłumione przez wiele godzin, nagle zaczynają płynąć. Przyjaciółki mówią, że w każdej chwili mogę zwrócić się do nich z problemami. Nie wiedzą jednak, jak bardzo jest źle. Tonę w smutkach. Od dna, na którym się znajduję, do powierzchni normalności jest bardzo daleko. Boję się, że nigdy już nie będzie lepiej. Nie powinnam obarczać innych swoimi problemami, muszę radzić sobie sama. Przecież zawsze mi się to udawało. Tym razem jest inaczej, gorzej. Łudzę się, że zdołam wszystko naprawić, ale doskonale wiem, że to nieprawda. Mimo wszystko postanawiam sama zmierzyć się ze swoimi problemami. Jak zwykle. Bo przecież ostatecznie zawsze jestem sama.